Ik ben een gelukkig mens! Mijn moeder had afgelopen week nieuws. ,,De radiotoren van Smilde is weer helemaal in ere hersteld". En dat klopt! Hoewel ik in blijde verwachting ben van glasvezel, heb ik al die jaren zonder kabel geleefd. De radio plukte ik altijd moeiteloos uit de ether tot de brand in de radiotoren van Smilde, vorig jaar juli. Alleen Radio 3 en, erg storend, RadioNL kwamen perfect door, Radio 1 was daarentegen een drama! Weg was mijn traditie om 's avonds naar Met Het Oog Op Morgen te luisteren. Nu ik dit schrijf, staat de radio aan en, juist, op 'Het Oog'. Ik moest toch even bijgepraat worden over de toestand in Haren en wilde ook wel even horen wat Samsom zijn achterban heeft beloofd. Ik ben weer up-to-date, dus de radio kan uit en wij kunnen ons weer ongegeneerd gaan raddraaien. En dat doen we vandaag niet zomaar met een gouwe ouwe. Hoewel mijn interesse voor oude singles voornamelijk jaren zestig is, heb ik gemakshalve de jaren vijftig er ook maar bij in gestopt. Vandaag komen we dus uit bij zo'n jaren vijftig-plaatje: 'The Hula Hoop Song' van Georgia Gibbs (1958).
Bij zo'n 'gouwe ouwe' heb je het dus ook over een artiest die bijna honderd jaar geleden geboren is. In het geval van Georgia Gibbs gaan we op 17 augustus 2019 stilstaan bij haar 'eeuwfeest', want de dame zelf is er al even niet meer bij. Georgia komt overigens als Frieda Lipschitz ter wereld, de jongste uit een familie van Russisch-Joodse achtergrond. Ze begint haar professionele carriére als zangeres in 1936 wanneer ze zeventien jaar is, aanvankelijk als Fredda Gibson. In een interview uit 1994 blikt ze terug op die begintijd en beschrijft ze het als een tijd van eenzaamheid. Tot na middernacht optreden, vervolgens honderden mijlen reizen, een pauze tussendoor met een vette hamburger, in de vroege ochtend ergens arriveren, slapen, eten en terug de bühne op. Edda Gibson is een fenomeen, waar ze ook optreedt en ze wordt in 1941 op sleeptouw genomen door Tommy Dorsey, Artie Shaw en andere grote bandleiders. Over haar eerste plaatopname bestaan nogal onduidelijkheden. Harry Trumbauer en DeLange zijn twee orkesten waarmee Gibson liedjes opneemt, maar er is eveneens een opname uit 1939 met Hal Kemp. Toch is het eerste succesnummer waarop ze te horen is 'Absent Minded Moon' met Artie Shaw in 1942. De plaat krijgt echter een lauw ontvangst.
Een jaar later neemt ze haar nieuwe naam aan, Georgia Gibbs en treedt ze in die hoedanigheid tot en met 1947 regelmatig op in het radioprogramma Camel Caravan. In 1946 neemt ze een stapel platen op, maar die blijven om vreemde redenen jaren op de plank liggen. Pas in 1950 verschijnt 'If I Knew You Were Coming I'd Bake A Cake', haar eerste 'hitsingle', hoewel we hier nog steeds in het tijdperk van de bakelieten schijven zitten. Gibbs kan bogen op verschillende talenten die haar boven andere 'performers' doet uitstijgen. Hoewel 'slimme' producers haar proberen te bewegen naar de 'mechanische' duetten van Patti Page en de echo's van Peggy Lee, behoeft Gibbs niet van deze 'gimmicks'. Haar uitzonderlijke talent blijkt uit de vele muziekstijlen die haar stem aankan. Ze kan gevoelig en romantisch klinken in ballades, kan improviseren voor de jazz en, uniek voor een zangeres van haar leeftijd, zó rock'n'roll klinken dat de jeugd het verschil met een Wanda Jackson nauwelijks opmerkt. Ze steekt Laverne Baker naar de kroon in Baker's 'Tweedle Dee', dat een grotere hit wordt dan het origineel. Toch heeft ze zelf bitter weinig in te brengen wat haar repertoire aan gaat en moet ze ook het kolderieke 'The Hula Hoop Song' vertolken.
Het is haar laatste hit in de jaren vijftig. In 1965 scoort ze eenmaal in de Billboard met 'Let Me Cry On Your Shoulder', terwijl 'Let Me Dream' uit 1966 niet verder dan de Adult Charts komt. Dan is na dertig jaar haar loopbaan in de muziek ten einde. Ze overlijdt op 9 december 2006 ten gevolge aan leukemie. Gibbs is dan 87 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten