De opname van de Soul-x-rated is nog maar een dag uitgesteld, morgen verwacht ik hierover een bericht. En dus gaan we vandaag weer raddraaien. De hoorbare vloek van zonet was één met gemengde gevoelens. Enerzijds het avontuur om iets nieuws te ontdekken, anderzijds de verwachting, die wel gaat uitkomen, dat ik behoorlijk mag improviseren om tot een bericht van een volwaardige lengte te komen. Want als we het over een 'underdog' hebben, dan is dat wel van toepassing op The Jackpots. Ik heb het zelfs aangedurfd om een Zweedse Wikipedia-pagina te lijf te gaan, maar de pagina van The Jackpots moet nog gemaakt worden. In landen als Nederland, België en Denemarken, waar de Zweedse band iets meer bekendheid genoot, is het té minimaal voor een Wikipedia-pagina. Dus zit er niks anders op dan 'boodschappen' doen bij andere bloggers die de groep al eens onder de pen hebben gehad. Ik zie net dat The Walkers nu al een hoog kijkcijfer hebben, we zullen zien of dat ook het geval gaat worden met The Jackpots. Dat dit waarschijnlijk het eerste Nederlandse blogbericht over die band gaat worden, staat praktisch al vast.
Ik heb Dungen, en met name zijn album 'Ta Det Lugnt' uit 2004, al menigmaal lof toegezwaaid. Daarnaast brengt Fursaxa, ook al eens behandeld, me rond dezelfde tijd in contact met Trad Gras Och Stenar, een reïncarnatie van een legendarische Zweedse underground-band uit de late jaren zestig. Het is feitelijk een vervolg op wat ik door Dungen had leren kennen, namelijk een duik in de wondere wereld van de Zweedse progressieve rock van de jaren zestig en zeventig. Het leunt allemaal zwaar tegen de folkrock aan, niet zo verbazingwekkend als je bedenkt dat Zweden evenals Ierland een eeuwenoude folk-traditie kent. In Nederland wordt er ook al eeuwen gezongen, maar hier is het op een bepaald moment in de vergetelheid geraakt. In Zweden leven de melodieën en liedjes van eeuwen geleden nog steeds voort in de hedendaagse rockmuziek. Althans, wel in de jaren zestig en zeventig. Trad Gras Och Stenar (ook actief als Pärson Sound, International Harvester en Harvester) zit ergens tussen jazz, folkrock, de klanktapijten van Pink Floyd en het absurdisme van The Fugs. Vorig jaar kocht ik nog de elpee van Blond, een voortzetting van de Zweedse soulpop-formatie Tages, waarop ook zo'n Zweedse traditional door de mangel wordt gehaald.
In het geval van Trad Gras Och Stenar hebben we het dan over Zweedstalig (evenals Dungen), het is opvallend dat zij momenteel hun beste zaken doen in Amerika. Zweden is altijd al een belangrijk exportland geweest, denk aan Volvo, Saab en Abba, maar The Jackpots was wel een erg bijzonder exportproduct. Een groep die in eigen land nauwelijks werd gewaardeerd en die hun populariteit duizenden kilometers buiten Göthenborg moest zoeken. In Nederland bereikte 'Jack In The Box', de Raddraaier van vandaag, een bescheiden 34e positie in december 1969. Een plaatje waaraan je niet veel woorden vuil kan maken. Natuurlijk, er zit een teruggedraaide tape in, maar verder is het een erg flauw liedje. Ben ik trouwens de enige die een duidelijke overeenkomst met het refrein van 'Grace Kelly' van Mika hoort?
The Jackpots maken twee albums in respectievelijk 1967 en 1968. Perry Ford van The Ivy League schrijft 'Lincoln City' voor de groep, terwijl ook Graham Gouldman en Eric Stewart betrokken zijn bij het repertoire op de albums. De bassist Bo-Erik Linnell speelt vanaf 1980 achtentwintig jaar lang bij de populaire Zweedse popgroep Schytts. Althans, dat vermeldt de Zweedse pagina van Schytts. Bij het geraadpleegde blogbericht wordt een overzichtje gebruikt dat doet denken aan de Vernon Joynson-publicaties 'Garden Of Delights' (over Engelse prog en psychedelica) en 'Fuzz, Acid And Flowers' (over de Amerikaanse). Bestaat er dan toch eindelijk zo'n naslagwerk over Europese groepen uit dat genre? Zo ja, dan wil ik daar wel graag een exemplaar van!
Qua singles ziet het er evenwel allemaal erg interessant uit. Hoe zou hun 'Walk Like A Man' klinken? De Ivy League-link is ook al snel gelegd, want in 1967 nemen ze zowel 'Tossing And Turning' als 'Funny How Love Can Be' op. En zien we daar het prachtige 'Tiny Goddess' van de Engelse groep Nirvana staan. En toch, als je 'Jack In The Box' kent, overtuigt het maar niet. De groep heeft ongetwijfeld magische momenten gekend in de muziek, maar vooralsnog is dat enkel bekend bij een klein groepje verzamelaars van Scandinavische psychedelica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten