Singles round-up: november 2

'Hoe gaat het met Gerrit?'. Nou, goed natuurlijk. 'Is dat echt zo?'. Nou, eh, ik geloof dat het wel eens lekkerder is gegaan. De gebeurtenis van vorige maand is me niet in de koude kleren gaan zitten, dat merk ik nu wel. We kijken op woensdagavond tegen een vrije donderdag aan met redelijk weer (zoals het lijkt), maar dan blijk ik opeens 'op' te zijn. Ik ga me eens wassen, iets dat broodnodig is, en hang daarna een beetje rond op Facebook. Ik heb ergens al een plannetje gehad voor Zwolle maar alweer in de ijskast gezet. Dan zie ik dat een oude 'maat' van me in Zwolle plaatjes gaat draaien. Ik ken hem nog uit de tijd dat ik geregeld in De Singel draai. Opeens is het plan klaar: Met bus en trein naar Zwolle, een uurtje bij Minstrel voor één boodschapje en dan een paar uurtjes dansen en genieten van muziek. Om kwart over twaalf gaat de laatste trein naar Meppel met aansluiting op de bus. De bus komt ten eerste een stuk later en ten tweede moet het een bocht om wegens wegwerkzaamheden. Bij het uitchecken in de bus kijk ik naar mijn saldo. Ah, eerst even geld toevoegen bij de automaat. Eentje is buiten werking en de andere weigert beide bankpassen. Het saldo is té laag om op de trein te stappen. Wat dan? Nou, dan maar naar de chinees voor mijn avondeten. Tot mijn vreugde zie ik dat de Action nog open is en haal negen bakjes voor de Gele Bak-collectie. Helaas dus vanavond geen 'Singles round-up' van een vangst uit Zwolle maar ik heb nog wel de singles van Baz liggen en dus doe ik die maar.

De laatste keer bij Peking, mijn favoriete chinees van Meppel, is met een bedrijfsuitje waarbij ik een ijskoud glas bier over mijn rug krijg. Het is vooral tijdens mijn 'crossdress'-uitstapjes in 2010 en 2011 dat ik zeer geregeld bij deze chinees kom. Met mijn 37e verjaardag heb ik hier kikkerbillen gegeten en dat zou ik nog wel eens willen hebben. Het staat niet op de kaart maar bij navraag blijkt dat dit kan worden geregeld. Kikkerbillen met bami en een 'bananenboot' na. Het is best feestelijk hoewel ik niets heb te vieren en eigenlijk een beetje baal dat ik niet naar Zwolle kan. Ik sta even na achten buiten bij de chinees en zou met heel hard rennen de bus van kwart over kunnen halen, maar dat doe ik niet. Ik duik De Kansel in voor een paar frisdrankjes en pak de bus om kwart over negen. Ik ben klokslag tien uur thuis. Nu dan de singles van Baz. Hij stuurt me vaak eens per jaar een pakketje toe, geregeld met een 'bestelling'. Hij vult daarna de singles aan . Ik heb al eens elpees met een poster gehad, maar ook een foto van hemzelf. Ditmaal zijn het drie 'bestellingen', een paar waar ik enthousiast op reageer als hij ze noemt en een paar ter aanvulling. Dat zijn dus de volgende acht singles.

* Joe Brown- Hey Mama (UK, Ammo, 1973)
Baz is in eerste instantie best enthousiast over deze single. Het Ammo-label heeft immers kwalitatief hoogstaande rock'n'roll uitgebracht in de jaren zeventig. Joe Brown is op zichzelf ook niet verkeerd. Hij heeft in 1961 een grote Engelse hit met 'A Picture Of You'. Hij is getrouwd met zangeres Vicki Brown en Sam Brown (van 'Stop' uit 1988) is de dochter. Terug naar Joe Brown. Baz gaat de plaat beluisteren terwijl we aan het chatten zijn en is aanvankelijk best hoopvol. Dan 'Oh, dit is verschrikkelijk. Die gaat in jouw pakket'. Geen woord Frans bij, Baz! Het is een sentimentele ballade die je bijna kunt uitknijpen en ome Joe klinkt niet op zijn paasbest. De b-kant heet 'Misty Mountain' en is door hemzelf geschreven en klinkt als een soort van Cat Stevens. Het is beter dan 'Hey Mama' maar zeker niet de parel in zijn repertoire.

* England Rugby World Cup Squad- Swing Low (UK, Columbia, 1991)
Hij heeft een handel in voetbalshirts en komt dus ook geregeld voetbalplaten tegen. Die zie ik dan weer terug in mijn pakketten. Alhoewel? Ditmaal is de bal niet rond maar ovaal, maar dat zal artistiek geen verschil maken. Het is een moderne cover van de traditional 'Swing Low Sweet Chariot' maar nu met de ritmische chant 'Run with the ball'. Charlie Skarbek heeft de leiding op de plaat en hem ken ik nog van Midnight Blue met de gelijknamige single met Louise Tucker uit 1982. Het is een aalgladde productie want, ja, het moet de hitparade in. Geen idee of het gelukt is. Bij mij komt die zeer zeker niet in de 'Eindstreep'.

* The England World Cup Squad- This Time (UK, England, 1982)
Dit 'zangkoor' heeft in 1970 'Question' van The Moody Blues van de eerste plek gehouden in de Engelse hitparade, maar je mag je oprecht afvragen of er zoveel gekke Engelsen zijn geweest die hun zuurverdiende geld in de wanstaltige single hebben gestoken. Natuurlijk is het een BBC-productie en dat is mede verantwoordelijk voor de hitlijsten op dat moment. In 1982 neemt het team het zekere voor het onzekere: De hulp van Mickie Most en verschillende Rak-artiesten wordt ingewonnen voor deze 'double-sider'. 'This Time (We'll Get It Right)' is geschreven door Chris Norman en Pete Spencer van de band Smokie. 'England, We'll Fly The Flag' heeft een songschrijvers credit voor Mickie Most maar wordt geproduceerd door Adrian Gurvitz. De laatste zingt in 1969 bij The Gun ('Race With The Devil') en scoort in 1982 een Engelse hit met 'Classic'. Natuurlijk is er een groot zangtalent verloren gegaan ten koste van het spel met de voetbal maar dat spreekt voor zich. Op de b-kant lijkt het koor even iets anders te willen, maar komt het op het laatst toch nog goed. Misschien zijn de twee kanten juist teveel 'pop' voor dit samengestelde koor. Natuurlijk is het tenenkrommend. Wel leuk op blauw vinyl met fotohoes.

* Mick Grant- A Record Lap Of The T.T. With Mick Grant (UK, Motorcycle Mechanics/Lyntone, 1975)
Ik krijg ook steevast een flexidisc van Baz. Ditmaal een ding dat ik maandagavond gedeeltelijk heb gedraaid. Mick Grant wint in 1975 de 500cc-klasse in de TT op de Isle Of Man en dat wordt door het tijdschrift Motorcycle Mechanics gevierd met een transparant oranje plaatje op 33 toeren. Op Discogs wordt de plaat toegeschreven aan Peter Kneale en, ja, dat is de reporter tijdens de verschillende races op de flexidisc, maar Mick Grant is de hoofdpersoon en spreekt het intro in. Waarschijnlijk komt deze aan de muur te hangen.

* The Jam- Town Called Malice (UK, Polydor, 1982)
Mijn Nederlandse persing is zijn loopbaan begonnen in de Ludabar en vervolgens De Koopermolen in Sneek. Bij mij is de single ook niet tot rust gekomen en begint echt slijtage te vertonen. Dan komen de singles van The Jam ter sprake en vraag ik Baz of hij een gave 'Malice' heeft. Waarvan akte. De Engelse met de fotohoes. Ik zeur al jaren aan zijn hoofd om een exemplaar van 'Funeral Pyre', desnoods in neutrale hoes. Ik heb immers de fotohoes al sinds 1998 in mijn bezit. Hopelijk een volgende keer!

* The Muppet Show- EP Music Hall Featuring Miss Piggy (UK, Pye, 1977)
Zonder mijn medeweten toegevoegd aan het pakket en helaas heb ik deze al. En die heeft ook een paar euro gekost terwijl ik de plaat nu voor nop heb.

* Thin Lizzy- Do Anything You Want To (UK, Vertigo, 1979)
* Thin Lizzy- Chinatown (UK, Vertigo, 1980)
Ik negeer het feit dat de platen eigenlijk in Frankrijk zijn geperst. Het zijn Engelse releases. Ik heb Baz al een jaar geleden eens gevraagd naar 'Sarah' maar daar kan hij me niet aan helpen. Dan gaat hij het lijstje langs van singles die hij wél heeft. Dat levert dit duo op. 'Do Anything You Want To' heeft de afgelopen maanden voor mij 'gespeeld' sinds ik 'Black Rose - A Legend' op de mp3-speler heb gezet. Het is een klassieke Thin Lizzy-rocker in de stijl van 'The Boys Are Back In Town'. Ten tijde van 'Chinatown' worden de Vertigo-platen wel weer in Engeland geperst of... op zijn minst wordt Frankrijk niet genoemd. Gary Moore heeft plaats gemaakt voor Snowy White en 'Chinatown' is een fijne melodieuze rocker. De single is niet bepaald 'Mint' maar klinkt desondanks nog erg fijn. En het komt met het fotohoesje!