thuiswinkelen

Dat 'alles even van zijn plek' was een lastig proces voor mij, vandaar dat de verhuizing naar Nijeveen aldoor werd uitgesteld. Maar nu we in dit tochtige hol zitten (de gaskachel moet eerst worden nagekeken en wie had na vorige week nog deze kou verwacht?)en de singles in bakken in bananendozen in de woonkamer staan, kriebelt de uitdaging bij mij. Zo ben ik zaterdagavond begonnen met de inventarisatie van de singles. Ik heb altijd vol gehouden dat ik tussen de tien- en twaalfduizend singles moet hebben, over een paar maanden (?) zal ik het wellicht preciezer weten! Intussen gooi ik alles eruit wat niet meer te draaien is. Dat is een rekbaar begrip, maar in mijn geval zijn de groeven nauwelijks meer zichtbaar door de krassen en derhalve niet normaal te draaien, willen ze er uitvliegen. Bovendien moet ik nu de schade van de lekkende rottende kiwi's maar eens onder ogen zien en ook deze platen weg gooien. Ik heb inmiddels als een bod lopen op een andere 'I Close My Eyes And Count To Ten' van Dusty Springfield. Tussen de platen die ik de afgelopen 23 jaar heb verzameld, zit ook veel dat naar huidige maatstaven northern soul of anders interessant zijn. Dat verklaart het 'thuiswinkelen' uit de kop. Zonder de portemonnee te hoeven trekken, kom ik de ene parel na de andere tegen.

In de Blauwe Bak Top 40 schreef ik bij Skip Mahoney dat de jaren tachtig lonkten. Voor de puristen, vooral Engelsen, bestaat er niet zoiets als northern uit de jaren tachtig. The Casino sloot als laatste club in 1981 de deuren en dat was, vooral in het laatst, een 'oldies'-club. In Europa zijn we progressiever en ontdekken op labels als Salsoul en Red Bus menig onontdekt plaatje dat gemakkelijk voor northern soul zou doorgaan. De northern soul splijt dan ook op in verschillende subgenres, waarvan 'northern funk' waarschijnlijk de nieuwste is. In dat kader is 'Wicky Wacky' van The Fatback Band (1985) een aangename verrassing. Geen synthesizer te bekennen, dit is de rauwe funk van Kool & The Gang en James Brown-klonen uit de vroege jaren zeventig. Het ding had een dubbele a-kant: De ommezijde biedt in 'Is This The Future?' een meer 1985-achtig geluid met synths en een standaard-discobeat. Het kan snel gaan... Vorig jaar juni had ik nog niets op met Salsoul en schatte 'The Funk Is On/ You're Not Getting Older' van Instant Funk (1980) niet op waarde. Alleen jammer dat hij verschrikkelijk uit het lood is. En dan is er nog 'Give Me One More Chance' van Wilmer & The Dukes. Topklasse-northern soul uit 1968, beetje crossover, alleen... de single wordt nog aan één kant door het label vastgehouden, maar ligt verder dwars door midden. Ik zit nog te bedenken hoe ik die ga repareren, de originele Afrodisiac-persing is namelijk knap zeldzaam!

De grote verrassing van de afgelopen twaalf uur is echter Barbara Lewis. Hiermee lopen we fors vooruit op 20 Years Ago Today: Ik kocht deze in juni 1993 en kreeg het volgnummer 1299 mee. Ik vond hem indertijd maar matig interessant en ik kan nu wel zien waarom. 'Hello Stranger' daarentegen... Die had ik op zo'n jaren zestig-verzamel-cd staan. Een nummer waar ik in de jaren negentig ook niet voor warm liep, maar die door herhaaldelijk voorbij te komen toch aan je gaat plakken. Het was in 1963 de eerste grote hit voor Barbara, die dezelfde ontdekker heeft als Del Shannon. Opvallend aan Lewis is dat ze haar eigen liedjes schrijft. Op 'Hello Stranger' en de rest van haar gelijknamige debuutalbum uit 1963 horen we The Dells op achtergrondzang. 'Hello Stranger' is een 'evergreen' geworden en kent coverversies van The Capitols via Yvonne Elliman naar Queen Latifah. Zelfs The Arctic Monkeys waren niet te beroerd om een cover van een andere Lewis-hit op een b-kantje te zetten. Dat is 'Baby I'm Yours', een grote hit van Lewis uit 1966. In deze tijd wordt ze geproduceerd door Bert Berns en laat ze ook geregeld voor haar schrijven. 'Baby I'm Yours' komt uit de pen van Van McCoy, de grote ontdekking door Chip Taylor en Billy Vera. 'Make Me Belong To You' was Lewis' laatste grote hit in eind 1966. Het bereikt slechts een 28e plek in de Billboard. Daarna gaan de zaken bergafwaarts voor Lewis, ze maakt in 1968 nog een album met iets pittiger repertoire voor Stax, maar van de wind kan ze niet leven en daarop neemt ze afscheid van de business.

Het kwartje viel vannacht niet meteen toen ik 'Make Me Belong To You' opzette, maar gunde haar meteen een tweede kans. En een derde. Zelfs een vierde! En toen was het werk gedaan. Ik ben met 'Make Me Belong To You' gaan slapen en werd er vanochtend wakker mee. Net alweer een rondje laten draven en, ja, dit is een plaat met een erg bijzonder gevoel. Geen 'smash in the face', eerder rhythm & blues dan pure soul, maar wat een klasse straalt er af van dit plaatje! Bij gebrek aan een fotohoesje (de single is officieel in Nederland verschenen en zou derhalve een fotohoes moeten hebben, de mijne zit in een neutraal Atlantic-hoesje) heb ik gekozen voor de hoes van de elpee waar het bewuste nummer op staat.