Schijf van 5: God

Nee, de aankondiging voor een Schijf van 5 was géén 1 april-grap. De reden waarom ik deze zo laat publiceer heeft alles te maken met de 'receptie' van het feestje van morgen, dat ik vandaag alvast heb gevierd. En over 1 april gesproken... Wat een gemiste kans! Ik had immers vandaag een Schijf van 'fools' kunnen maken, maar gezien we de Kerstschijf in eind juni hebben gedaan, vieren we waarschijnlijk 1 april met Sinterklaas. Ofwel, die Schijf houden jullie nog te goed! Vandaag is God aan de beurt, nadat Jezus vorig jaar al eens zijn Schijf had. Over de Heilige Geest zijn maar weinig platen gemaakt, een 'geestige' Schijf kan ook nog wel eens. Inspiratie te over! Bovendien gaan we volgende week een Schijf doen die ik ook al heel lang van plan was. Vandaag echter vier liedjes over de Here God en een piepklein godinnetje dat je pas in het hiernamaals kan aanschouwen...

Ergens heeft Queens Of The Stone Age wel een punt: God is alom vertegenwoordigd in de radio, vooral de Amerikaanse. David Byrne en Brian Eno vingen een paar uit de ether en legde één van hen vast op het album 'My Life In The Bush Of Ghosts' (1981). Een Schijf van 5 dominees? Nee, dat weet ik even niet. Maar als het zou gebeuren, dan zou die fraai jammerende dominee van 'Somebody Help Me' zeker hoge ogen gooien. Of toch een duivelse Schijf en dan die malle exorcist in 'The Jezebel Spirit'? De mannen van Queens Of The Stone Age namen geen echte dominees op, maar maakten zelf een smaakvolle parodie op zoete gospelkoortjes, opnieuw geboren christenen en zaligsprekende dominees, dit als intro van 'God Is In The Radio'. Faithless ging ooit nog een stapje verder en beweerde dat Hij deejay was. 'God Is In The Radio' van Queens Of The Stone Age (2002) staat op vijf.

We hadden het maandag over Apple, niet de computerfabrikant, maar het platenlabel. Qua levensovertuigingen was dat een mengelmoesje. Dankzij George Harrison mochten leden van de Radha Krishna Temple London een plaatkant 'Govinda Jai Jai' vol jodelen. Nu is 'Govinda' ook weer een ander woord voor God, maar toch hebben we ze gediskwalificeerd. We gaan dan toch liever voor een stukje blijmoedig gristendom. En wie hebben we daar? Billy Preston! Die man waarvan we al een maand beloven dat hij nog een apart bericht krijgt. Hij staat deze week op vier met zijn 'That's The Way God Planned It' uit 1969.

Op drie plaatsen we vandaag een stukje deathmetal, althans qua zang. Tom Waits had ten tijde van zijn debuut in 1973 al niet heel veel last van een stem, inmiddels is deze echt verteerd door de heer J. Daniels. De man gaat echter onverdroten door met plaatjes maken. Toen ik een paar weken geleden bij Marianne naar zijn nieuwste zat te luisteren, lagen we beide dubbel van het lachen van zo'n legendarische eerste zin van Tom Waits: 'They pay me not to come home'. Als de man over God gaat spreken, klinkt dat met zijn grafstem meteen heel macaber. En tóch is 'God's Away On Business' uit 2002 een hele leuke plaat.

Op twee een bloedmooie godin. Ze had bijna op één gestaan, maar de zoektocht naar een singlehoesje ben ik maar niet eens begonnen. En na de Blauwe Bak Top 40 opnieuw met een platenlabel aankomen? Nee, dat wilde ik ook niet. En dus staat ze op twee. 'Tiny Goddess' van Nirvana. Nee, niet die drie ongeschoren langharige jongens in gescheurde spijkerbroeken, maar twee geschoren langharige jongens in batikblouses en kaftans. Ofwel, we hebben het hier over de, zogenaamde, Engelse Nirvana. Buiten dat deze groep in 1967 in Londen werd opgericht, zijn de twee vaste leden van het begin respectievelijk een Ier en een Griek. De Ier, Patrick Campbell-Lyons, zal echter ook na 1969 nog een paar keer de naam Nirvana opvoeren. Die Amerikaanse groep met dezelfde naam gebruikte 'footage' van een optreden van het Britse duo in de Ed Sullivan Show voor een videoclip. Niet alleen de bezongen dame is klein, dat is deze debuutsingle van de Engelse Nirvana uit 1967 ook. Klein, eenvoudig, breekbaar. Té mooi voor de hitparade?

De nummer één afgezaagd? Hoezo? 'God Only Knows' van The Beach Boys is gewoon een monument, punt uit. Een plaat die ruim 45 jaar na dato nog altijd even fris klinkt. De enige leuke gouwe ouwe die ze draaien op S(k)aai Reedio. Een plaat die zelfs een melige Hollywood-vertoning als 'Love Actually' kan overleven. Op het forum van het Steenen Tijdperk, op sterven na dood, hadden we jarenlang een traditionele top 100, waarbij de nummer 1 altijd al vast stond: 'God Only Knows'. Toen ik afgelopen december een lijst organiseerde met platen die geen hits waren geweest, stond er welgeteld niet één van The Beach Boys in. Ik denk dat dit allemaal maar meer bevestigd welke status 'God Only Knows' heeft gekregen. Het is een nummer waarvoor je op een zwak moment je auto of fiets even aan de kant zet. Waarbij je de neiging hebt de hand op de borst te leggen. Dus we kunnen flauw doen wat we willen, maar 'God Only Knows' móet gewoon op nummer 1 in deze Schijf!

Ik moest even spieken in het archief, maar nee, we hadden hem echt nog niet gehad: Een Schijf van paarden. Het paard moet in de titel van het nummer zitten, dat is weer mooi pech voor Tim Knol, en het paard moet bij voorkeur ook een naam hebben. Het mag in ieder geval niet door een woestijn dwalen... Kom maar op met Schijfwaardige paarden! Morgen alles over het 'fietsend buffet' dat ik mezelf heb aangedaan ter viering van drie jaar drankvrij.