Het is nog precies een maand tot mijn verjaardag. Dan vier ik behalve mijn eigen verjaardag ook dat het veertig jaar is geleden dat ik mijn eerste single heb gekregen. Kijkende naar de broers en zus ligt een hobby als platenverzamelaar wel ergens in de planning, maar toch kan ik me dan nog niet voorstellen dat ik over veertig jaar nog nét zo enthousiast word van een single. Ik wil dit lustrum vieren met een 'Alle 40 Goed' met een muzikaal hoogtepunt op 45 toeren uit ieder jaar of een plaat welke iets vertelt over mijn interesse en bezigheden in dat bewuste jaar. Vanavond beslaat het de periode 1993 tot en met 1997. Van het jaar dat ik de 1500e single toevoeg aan de verzameling tot het vertrek naar Engeland. Met tussenstations als de eerste zelfstandige vakantie, het afronden van een 'duivelse' tijd, hippie voor een zomer en een eerste stap in de 'foute muziek'.
Natuurlijk begin ik bij 1993 maar wil meteen een snelle oversteek maken naar 1997. In dat laatste jaar koop ik mijn eerste 'Rare Record Price Guide'. Dat is het einde van een verzameling en de start van een nieuwe. In 1993 meen ik nog dat bepaalde platen héél veel waard moeten zijn terwijl ze feitelijk niet meer dan een paar gulden zullen opbrengen. Is het ook andersom? Jazeker! Ik leer pas twintig jaar later over de waarde van The Kingstonians op het Negram-label. Ik heb de single overigens dubbel. De eerste koop ik eveneens in 1993 maar komt niet voor op 'Alle 40 Goed'. 1993 is het miserabele jaar van de eerste baantjes nadat ik van school ben gegaan en vervolgens de grauwe werkelijkheid van werkloosheid. Intussen nog wel een beroepenoriëntatie-'cursus' maar verder is het 'rondhangen' en wachten op betere tijden. Toch trek ik het in september 1993 even niet meer en ga voor een weekje 'onderwater'. Ik heb kort daarvoor de single van Rod Stewart gekocht en hoewel ik zeker geen 'Miss' ben, voel ik me in mijn zelfmedelijden wel een beetje 'onbegrepen'. In 1994 gaat het echter alweer een stuk beter met me. Ik heb inmiddels de Solex tot mijn beschikking en rij daarmee stad en land af op zoek naar singles en leuke feestjes. Als ik Richard Barnes hoor, ben ik altijd weer direct in de zomer van 1994. Ik voel de hoofdpijn nadat ik in België in de zon heb zitten slapen en voel me weer misselijk als ik de friet met rode bieten op het bord zie liggen. Eveneens de spanning van het eerste Woodstock-festival en de kwaaie gezichten als blijkt dat er een omgedraaid kruisje in mijn linkeroor hangt.
Daarop volgt het 'duivelse' jaar 1995. Ik heb wel waanideeën in die tijd, maar hou deze redelijk binnen mijn hoofd. Ze komen alleen tot uitdrukking in de 'zieke' teksten voor Horrible Dying. Buiten een beetje provoceren om heb ik mezelf niet op iets ernstigs of extreems kunnen betrappen. Toch gaat het geheel gepaard met veel drank en daar word ik niet gelukkiger van. Als 1995 ten einde komt, voel ik me even heel erg eenzaam en dat is het moment dat ik de single van Moebius Bottle tref. Het nummer kan me nog steeds 'raken' op bepaalde zwakke momenten, maar eind 1995 en begin 1996 heb ik menig traan gehuild bij het beluisteren van de single. Het werkt ontnuchterend voor mij. In 1996 ga ik me dan weer helemaal 'hippie' voelen en wil dit weergeven in 'Alle 40 Goed' met een écht hippie-plaatje. Dat wordt dan Alan Bown Set met 'We Can Help You'. Het nummer is oorspronkelijk van de Engelse Nirvana.
Bij QMusic betekent 'fout' niets meer of minder dan een 'gouwe ouwe'. 'Fout' komt echter uit de jaren negentig en heet dan ook 'camp'. Het ontstaat in de homo-discotheken en is, net als Northern Soul en Popcorn, een vage term waar je geen vinger op kan leggen. Glamrock is 'camp' maar niet alle glamrock. Hardrock is 'camp' maar laat AC/DC maar thuis. Hetzelfde met disco en Hollandstalig. Ik krijg mijn lesje 'camp' of 'fout' van Jan Rot middels zijn column in de Nieuwe Revu. In 1997 staat het eindfeest van de vrijwilligers van Het Bolwerk in het thema van 'fout' en ik maak hier mijn dj-debuut. Later zal 'fout' iets worden als 'cringe', maar als ik naar QMusic luister kan ik bij heel veel platen geen cringe krijgen. Het is gewoon 'Goud van oud' met enkele carnavalsstampers. Door toedoen van mijn liefste zus ben ik een beetje allergisch voor Abba en zeker als ik meer dan twee nummers hoor. Apart van elkaar scheelt het niet alles en omdat ik het toch een beetje 'fout' wil hebben voor 1997, kies ik dan voor Abba.
1993: Little Miss Understood - Rod Stewart
1994: Take To The Mountains - Richard Barnes
1995: O My Mother - Moebius Bottle
1996: We Can Help You - The Alan Bown Set
1997: Fernando - Abba
Geen opmerkingen:
Een reactie posten