Mijn hoofd is momenteel een beetje een waterval. Eigenlijk wil ik van alles vertellen maar eigenlijk ook weer niets. Feit is dat we vanmiddag de begrafenis hebben gehad van mijn moeder. Net als bij mijn vader in 2011 kan ik zomaar opeens inspiratie krijgen voor een klein eerbetoon en ik heb het gevoel dat dit bij moeder ook nog wel komt, maar het is nu té vers. Ik hoop dat het morgenmiddag redelijk is qua weer (hoewel er regen wordt verwacht) want ik zou dolgraag morgenmiddag terug willen naar de natuur waar ik een week geleden ben geweest. Misschien levert dat een fraaie 'samenvatting' op die ik zou kunnen gebruiken voor mijn blogje. 'Het zilveren goud' gaat teveel over het verleden en daar heb ik op dit moment ook even geen trek in. Dan is daar opeens de serie die ik een paar weken geleden ben begonnen en welke op deze momenten een uitkomst biedt. Waar ik bij Dexy's Midnight Runners het heb gehouden bij een persoonlijk verhaal, daar ben ik erg snel klaar met het persoonlijk verhaal bij de nummer 9. Die is er namelijk niet. Het is een plaatje dat ik heb leren waarderen dankzij radio-collega Lee die een enorme fan is van de groep. Net nu ik zin heb om over 'niets' te schrijven, mag ik heerlijk over muziek schrijven. The Icicle Works staat vandaag in het middelpunt met 'Love Is A Wonderful Colour' uit 1983.
Ja, de persoonlijke herinnering ontbreekt. Ik neem aan dat de plaat is grijs gedraaid door de Vara op dinsdag maar daar heb ik niet heel veel herinneringen bij. Dinsdag is door de jaren heen steeds een goedgevulde schooldag geweest. In de jaren tachtig is dat ook niet anders. Op maandag heb je nog TopPop op televisie en op woensdagmiddag zijn we vrij van de basisschool. Dinsdag is zo'n dag er tussenin. De ontbijtshow met Jack Spijkerman is 'hap-slik-weg' qua muziek en als de meer progressieve popmuziek wordt gedraaid, zit ik inmiddels in de schoolbanken. The Icicle Works is dan ook lange tijd niet meer dan een 'naam' voor mij totdat ik méér naar de radioshows van Lee ga luisteren. Als ik deze in september 2021 in Meppel tref, móet hij ook mee hoewel het nummer nog niet kan fluiten of neuriën. Door de maanden heen begin ik het steeds beter te waarderen en, kijk aan: Het heeft de top tien gehaald van mijn Gele Bak Top 100 van dit jaar.
The Icicle Works (zoals de band aan onze kant van de grote oceaan heet, in Amerika is 'The' uit de naam verdwenen) kan heel gemakkelijk terzijde worden geschoven als een eendagsvlieg maar daarmee doe je de band tekort. Wat ook opvallend is, is dat het zowel in Amerika als Engeland en Europa een relatieve eendagsvlieg is maar met twee verschillende nummers! De band ontstaat in 1980 in Liverpool als Ian McNabb een advertentie plaatst en bassist Chris Layhe reageert. Samen gaan ze aan de slag met het schrijven van materiaal. Ze ontlenen de naam aan een kort verhaal van science fiction-auteur Frederik Pohl: 'The Day The Icicle Works Closed'. Drummer Chris Sharrock maakt de bezetting compleet en zo gaat het trio aan de slag. In 1981 vervaardigt The Icicle Works een cassette in eigen beheer en verschijnt de single 'Nirvana' in 1982 op een onafhankelijk label. Dit leidt tot een contract met Beggar's Banquet. 'Love Is A Wonderful Colour' schopt het meteen tot een vijftiende plek in de Engelse hitparade. In de Nationale Hitparade bereikt het nummer 49 en in de Top 40 blijft het steken in de Tipparade. In Amerika is 'Whisper To A Scream (Birds Fly)' dé hit. Het is een nieuwe opname van een eerder nummer dat dan ook 'Birds Fly (Whisper To A Scream)' heet.
Hoewel de band een zeer loyale fanbase kent in met name Engeland is deze niet massief genoeg om voor méér grote hits te zorgen. In Amerika weigert de platenmaatschappij het tweede album uit te brengen omdat het 'punkrock demo's' zouden zijn. Voor de live-optredens gaan de leden 'doublen' met instrumenten. Zo leert McNabb om de gitaar met 'open tuning' met de rechterhand te bespelen terwijl hij de andere gebruikt om de keyboards te doen. Tegen het einde van de jaren tachtig begint McNabb steeds meer de groep over te nemen. Hij is de voornaamste liedjesschrijver en produceert ook de albums. Dit leidt tot spanningen en tot vertrek van bepaalde leden. Drummer Sharrock verlaat de groep eind jaren tachtig om bij The La's te drummen (hit: 'There She Goes'). Hij werkt met een groot aantal artiesten samen en maakt tegenwoordig deel uit van Noel Gallagher's High Flying Birds. Zak Starkey, de zoon van Ringo Starr, doet een tijdje mee. Starkey zal later opduiken in The Who. In de begin jaren negentig is het sprookje helemaal voorbij. McNabb zal een solo-carrière beginnen maar in 2006 vindt een reünie plaats van de band. Deze bestaat sindsdien opnieuw maar zal jaarlijks slechts twee tot drie concerten geven. In de volgende aflevering mag ik het doopceel lichten van een band welke vooral bekend is geworden door een andere popklassieker. Maar dat is voor later... ik ga eerst wat eenvoudig verteerbare amusement aan zetten voor de rest van de avond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten