Mijn oordeel over de jaren tachtig is genadeloos. Het daaropvolgend decennium heeft het aanzicht van de Zwitserse Alpen. De jaren 1991 en 1992 zijn op zichzelf best memorabel. 1993 is een lastig jaar en dat geldt ook voor 1995. Het jaar 1994 is een eenzame hoogte in de vroege jaren negentig. Hoewel ik nu niet zou willen ruilen met de tijd van 28 jaar geleden gaat alles redelijk op zijn rolletjes. Drie jaar geleden heb ik het genoegen gehad om wekelijks te schrijven over 1994 en vanavond mag ik het samenvatten tot één bericht. Woensdag ga ik weer duiken in 1997 met een goedgevulde 'Het zilveren goud' en in de volgende jaren wordt het improviseren, maar de tijdreisjes zullen blijven langskomen. Misschien niet meer wekelijks maar wel eens per maand! Vanavond ga ik andermaal terug naar 1994. Het jaar van de Solex, mijn eerste bezoek aan Dicky Woodstock, de start van de deathmetalband en een sieraad in mijn linker oorlel. En dan zou ik bijna de 'midweek op eigen benen' vergeten. Even een litertje mengsmering (was het 1 op 20???) in de tank gooien, het motorblok op het voorwiel en gaan met de banaan...
Laat me dan eerst eens beginnen met het werk. Ik ben het grootste gedeelte van 1993 werkloos geweest. Van de sociale dienst mag ik een beroepsoriëntatie volgen van een paar weken en het staat eveneens garant als er een opleiding moet worden gevolgd. Waarom het helemaal tot februari 1994 moet duren eer ik het Jeugdwerkgarantieplan in ga? Geen flauw idee. Over het werk is duidelijk niet heel lang nagedacht. Ik ga aan de slag op de gemeentewerkplaats. Omdat de werkzaamheden binnen het Jeugdwerkgarantieplan geen vacature mogen zijn, is mijn eerste taak om stenen te stapelen. Het is een hoek van het terrein waar de werklui aan het einde van hun dienst overtollige stenen dumpen. Het is mijn taak om hier mooie bouwwerken van te maken. 's Middags werk ik op het vuilstort. Ik moet gasten ontvangen en aanwijzen waar ze de rommel in de containers kunnen doen. Soms moet ik aan het werk in het depot voor het chemisch afval. Het vuilstort wordt mijn tweede thuis. Achter de containers staat een overbodige keet welke ik helemaal inricht met spul dat ik op het stort vind. Niet om te houden maar gewoon voor de lol. Tijdens het werk luister ik naar Omrop Fryslân en soms Radio 3 maar meestal naar mijn zelf opgenomen cassettebandjes. Ik doe dat met de radiocassette die ik in 1993 heb gekregen als welkomstcadeau bij de ECI. Tegen de zomer komt er een speciale opdracht bij: In IJlst moeten twee oude houtdroogloodsen gedemonteerd worden en weer opgebouwd bij de houtzaagmolen. Dat is hoe ik in contact kom met de mensen van Intertec alwaar ik in 1995-96 een praktijkopleiding jachtschilderen zal volgen. In de zomer word ik ook enige tijd uitgezonden met een keet en moet ik in de omgeving zwerfafval rapen. Ik moet bekennen dat ik deze vrijheid in 1994 niet echt aan kan en er wordt niet veel gewerkt. Het zijn desondanks onvergetelijke weken!
Rinke is een opvallende verschijning in ons dorp en hij rijdt sinds een paar jaar op een Solex. Hij beveelt mij aan om ook een Solex te kopen. Hij weet wel iemand die nog eentje heeft staan. Zo tref ik Bouwe. Hij handelt in van alles en nog niets en ik ga in de zomer van 1994 een paar keer met hem mee naar vlooienmarkten en braderieën. De Solex is eentje van het type 'zwanenhals' en stamt uit de late jaren vijftig. Er zitten een paar 'vreemde' onderdelen op. Het ding heeft nog flink wat werk nodig maar wordt bij mij meteen ingezet als dagelijks vervoer. Doordat die lang heeft stil gestaan, zijn de banden uitgedroogd en deze beginnen al snel scheuren te vertonen. Een set 'nieuwe' banden heeft decennia lang op een rek gelegen en zijn ook volledig uitgedroogd. Het is geen gangbare maat en met name de voorband heeft een speciaal profiel nodig ten behoeve van de motor. Ik word lid van de club in Joure en één van de vaste monteurs heeft wel een geschikte Solex voor mij staan. Het is een OTO uit 1966. Een Solex hoort niet te blinken en dit is het ideale voorbeeld voor mij. Doffe zwarte lak en her en der een beetje roestig. Desondanks is het vaak starten en lopen, ook al laat de OTO blijken over een 'ziel' te beschikken en laat hij me soms uren klooien met een bougie voordat hij weer van zich laat horen. Ik rij letterlijk stad en land af met het ding. Vanuit Jutrijp is Steenwijk ver zat op een spartaanse fiets met hulpmotor. Lex is ook mee als ik mijn eerste Dicky Woodstock beleef. Sterker nog: Mensen in Steenwijk en omgeving roepen me bijna dagelijks 'Hee Solex' na en dat is allemaal begonnen in de zomer van 1994.
Woodstock vindt plaats als ik alweer aan het werk ben. Ofwel: Ik moet een bouwterrein in IJlst ontdoen van afval. Een paar weken eerder heb ik mijn eerste eigen vakantie gevierd. 'Een midweek op eigen benen' heb ik in juli 2014 geschreven en dat gaat over deze maffe week. Twee nachten in Bunnik, eentje op de grens met België en tenslotte eentje in een louche motel aan de Amsterdamse wallen. Alles bij elkaar opgeteld misschien twee volledige maaltijden, flink verbrand en veel gezopen. Ik kom thuis met heel veel singles hoewel ik ook een aantal in een café in Maastricht heb laten liggen. Het is ook de tijd van Horrible Dying. We hebben in de eerste maanden van 1994 een paar maal gerepeteerd maar met name de gitaristen is een lastig verhaal. Tijdens de vakantie heb ik op een station visitekaartjes laten drukken waar ik mezelf voorstel als manager van HorrAble Dying. Compleet met Engels pseudoniem. In september tref ik 'Filthy' bij een concert in Het Bolwerk en hij wordt onze nieuwe gitarist. Een maand later komt een tweede gitarist bij de band en dan moet ik aan de bak als 'manager'. Ik regel een optreden voor vrijdag de 13e januari 1995 in het plaatselijke café. De band kan dan alleen twee covers spelen en dus is er werk aan de winkel! Ik schrijf een aantal van de teksten. Op de zaak raken ze niet opgewonden van mijn teksten en de cassettes met de opnames. Het oordeel van mijn baas? 'Dan ben je diep gezonken'!
Ik heb al eerder gezegd dat ik alléén maar bij een band wilde spelen. Deathmetal is volledig onbekend territorium voor mij. Het werkt lekker shockerend om te flirten met occultisme en ik probeer alles te lezen over satanisme wat ik ik kan vinden. In een tijd zonder internet valt dat zwaar tegen. Ik heb al wel een omgedraaid kruis aan een ketting maar wil nog een stapje verder. Op Wâldrock heb ik dat jaar een omgedraaid kruisje gekocht dat in het oor kan hangen. Degene die het gaatje in mijn oorlel boort, is het er duidelijk niet mee eens. Het kruisje zou té zwaar zijn. Hij heeft gelijk gekregen! Ik laat het de vrijdag van Woodstock plaatsen en het lange haar bedekt mijn linkeroor tijdens de maaltijd. Het valt mijn ouders pas op als ik terug ben van Woodstock. Het huis is te klein. Maar goed... feit is dat nu voortdurend een omgedraaid kruisje in mijn oor hangt. Ik kan het niet even uit doen. Het zal er blijven hangen tot mei 1996 als het zilver helemaal broos is geworden. Zelfs zonder hanger en ringetje (de laatste zal tot begin 1998 in mijn oor zitten) zal mijn oor nog jaren lang opzwellen. Dat is nu al tijden voorbij. Ik kan echter nog steeds het gaatje voelen waar de oorring heeft gezeten.
Voor mijn directe omgeving zal ik niet altijd even handelbaar zijn geweest gedurende 1994. Toch vind ik het best lekker gaan voor mijn gevoel. Ik ben aan het werk, kan in mijn vrije tijd lekker hangen in een kroeg of club, megatonnen platen kopen en kilometers vreten op de Solex. Het leven was vurrukkuluk om met wijlen Remco Campert te spreken. In december 1994 onderneem ik een 'bedevaart naar Woodstock'. Op de Solex via Langelille (en café De Driesprong met direct een proviand aan Jägermeister), Oldemarkt en Paasloo naar het Woodstock-terrein in Steenwijkerwold. Vervolgens verder borrelen in Tuk. Daar hoor ik een nummer in de jukebox dat dan net de Top 40 is binnengekomen. Later die week zal het de eerste cd-single zijn die ik helemaal nieuw koop. Nee, het is niet Crash Test Dummies. Het gaat hier over 'Zombie' van The Cranberries. Maar omdat 1994 zo 'vurrukkuluk' is geweest, kies ik voor 'Mmm Mmm Mmm Mmm Mmm' om het smulavontuur compleet te maken. Het volgende jaar wordt immers weer een dal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten