Pak hem beet zes jaar geleden ben ik op Soul-xotica begonnen met 'Van hit naar her'. Een onregelmatige rubriek waarin ik een (toekomstige) hit van een actuele artiest in de schijnwerpers zet. Het is de periode waarin 'Floorfillers' mijn enige 'digitale' show is. In 2016 laat ik 'Floorfillers' in slapen en begin in hetzelfde 'slot' met 'Afterglow'. Deze show bestaat op de kop af vier jaar waar ik 'Floorfillers' net geen drie jaar heb gedaan. Toch krijg ik nog regelmatig de vraag of ik het toch niet eens wil terug brengen. Dat doe ik eens per jaar en komende donderdag ga ik mezelf 'plagen' met ruim twee uren dance. 'Do The 45' is niet één toontje soul maar het hele spectrum en verder raak ik al vrij snel verveeld tijdens een genre-specifieke show. 'Van hit naar her' is inmiddels vervangen door 'Hier en nu'. Minder de hit-kant van de tegenwoordige muziek maar een album of artiest welke me in het hart raakt. Ook zéér onregelmatig: Soms een paar afleveringen per maand en dan maanden ook weer niets. In de rubriek zet ik vaak een 'mainstream' artiest of groep in de schijnwerpers omdat daar vaak verrassende biografieën zijn te vinden. De 'Eretitel' van vanavond is eigenlijk ook een verkapte 'Hier en nu'. De gedoodverfde nummer 1 in deze 'Eretitel' is in 2018 ook de aanleiding om het te doen. Ik ben dan net op slag verliefd geworden op het nummer.
3. Brook Benton (1978)
Of heeft de nummer drie in deze 'Eretitel' het laatste zetje gegeven? Ik doe de aflevering van 'Listen Carefully' in oktober 2018 en ik heb dan juist deze single gekocht. Hij zwalkt sindsdien tussen Blauwe Bak-koffer en reserve-Blauwe Bak. Ik denk dat die momenteel in de reserve staat. Uit dezelfde categorie als Arthur Prysock en Ruth Brown: Een oudgediende die het in de jaren zeventig nog een keer probeert op de disco-toer. Over Ruth Brown zijn de meningen unaniem, behalve in mijn geval. Ik heb té dol op Swamp Dogg-producties om het nummer af te keuren. Arthur Prysock is een heuse Blauwe Bak-favoriet en een voormalige Week Spot. Bij Brook Benton ben ik niet helemaal zeker. Ik koop het in eerste instantie voor de meer opzwepende a-kant, maar 'Better Times' is de uiteindelijke favoriet gebleken. Als ik 'blind' deze 'Eretitel' had gedaan, dan had die nu op nummer twee gestaan. Ik moet echter even luisteren naar The Black Sorrows en dat maakt dat Benton vanavond de hekkensluiter is.
2. The Black Sorrows (1992)
Een geslaagde 'Eretitel' is voor mij eentje met drie verschillende decennia en het liefste ook nog zo breed mogelijk qua muziek. Met 'Better Times' zijn we daar goed in geslaagd. The Black Sorrows is onversneden jaren negentig-rock maar dan van het leukere soort. Hoewel ik me niet kan heugen dat dit werkelijk in de kroeg is gedraaid, neemt dit nummer me meteen terug naar de zaterdagmiddagen op het terras van het Sneker café Peanuts. Stoer bier drinken met de harde kern van de Sneker muziekoefenruimte. Het café heeft de muziek afgesteld op het volk op het terras en het moet wel erg slecht weer zijn, willen we naar binnen gaan. Op zaterdagavond wil je namelijk niet gezien worden in Peanuts als 'alternatieve rocker'. Voor het gevoel krijgt The Black Sorrows vandaag de tweede plek.
1. Rob Clark & The Wooltones (2017)
Ik heb me nooit echt verdiept in de Nederlandse vergunningen voor het runnen van een radiostation. Ik kan me echter voorstellen dat wij ook zo'n regeling moeten hebben en dan met name op het oog van de piratenteams. In Engeland kun je een extra voordelig pakket krijgen als je alleen maar 'unsigned' bands en artiesten draait. Voorwaarde is dat de muzikanten hun muziek moeten aanbieden bij het station en daarmee automatisch toestemming geven om het in de shows te gebruiken. Je mag dan niet bijvoorbeeld een gekochte cd van Adele draaien, omdat dit weer een ander tarief is. Wolfman Radio heeft jaren lang een 'unsigned'-jukebox gehad op momenten dat we niet uitzonden. Tegenwoordig is het weer 'mainstream' tussen de shows door, maar wel hebben we 'The Untapped Project': Een show waarin de 'unsigned' en 'indie' artiesten en groepen centraal staan. We hebben al eens werk van Rob Clark ontvangen en ik heb hem een 'like' gegeven op Facebook. Daar plaatst hij dan een video bij zijn laatste single en dat is 'Better Times'. Ik ben meteen helemaal verkocht. Twee minuten en geen seconde meer. Het is het type plaat dat ik driemaal achtereen kan draaien zonder dat het me gaat vervelen. 'Better Times' maakt dat ik een hele campagne begin om het 'Record of the week' te maken, maar daarin kan ik collega Lee niet overtuigen. Uiteindelijk zal het album 'Record of the week' worden en dan kan ik 'Better Times' opnieuw de 'airplay' geven dat het verdient. Niet dat de plaat daar in de voorgaande maanden tekort aan heeft gehad. Twee minuten 'Better Times' is een tijd lang de ultieme 'stoplap' als ik weer eens tijd 'over' heb in een show. Rob is een singer-songwriter uit Liverpool met een fascinatie voor de jaren zestig en The Beatles. Hij neemt in 2018 een nummer op met de drummer uit The Quarrymen, de voorloper van The Beatles. Als ik denk dat ik Rob uit het oog ben verloren, breekt de corona-tijd aan en doet hij regelmatig een online-sessie. Eentje daarvan heb ik met enorm veel plezier gekeken. Om even terug te komen op de inleiding: Het is Brook Benton die het laatste zetje heeft gegeven, 'Better Times' van Rob Clark & The Wooltones is dan bijna een jaar oud. Het steekt voor mij met kop en schouders uit boven de andere twee en ik durf ook gerust te stellen: Ook boven menig nummer 1 in andere 'Eretitels'.
Een leugentje om bestwil. Dat mag toch wel? Of is jokken dan helemaal uit den boze? We zullen het in de volgende aflevering van de 'Eretitel' mee maken. Driemaal de vraag of ik tegen jullie mag liegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten