De Brexit is een paar weken geleden in werking getreden. De vraag is nu wat wij daar als burger van gaan merken? Hoewel een bepaald deel van mijn vriendenkring graag mag overdrijven, treft de opmerking van een medestander mij: ,,Ik werd wakker en verbaasde me erover dat er nog een Engeland was en dat ik nog steeds aan mijn medicijnen kon komen". Ik lees her en der over mensen die zich beklagen dat ze nu in een lange rij staan bij de douane en aan alle kanten worden gecontroleerd. Dat doet mij meteen weer mijn relaas oprakelen over mijn laatste bezoek aan Engeland en de onbeschofte manier waarop ik ben behandeld op het Londense station St. Pancras. Let wel: Ik heb dan al een uitgebreide controle gehad in Brussel en (omdat we allemaal EU-landen zijn) daarna het paspoort had opgeborgen. Ook de terugweg weer hetzelfde drama bij de douane. Als ik dan denk aan onze reizen naar Denemarken? Daar wuifden ze ons meteen door zonder ook maar één blik te werpen op het paspoort. Ik word in 2014 overigens aangekeken voor een arbeidsmigrant uit het Oostblok en ben echt bang voor de beambte die dreigt mijn tas (met kostbare singles!) leeg te kieperen. De grenscontroles zijn dus verder aangescherpt in Engeland en dat zal een reden hebben. Tot mijn grote verrassing heeft mijn laatste Engelse pakketje een 'declaration form'-sticker waar de verzender moet aangeven wat erin zit en wat de waarde is. Vijf pond, volgens de verzender, want ja... je probeert het bedrag zo laag mogelijk te houden. Toch is de single wel echt een beetje duurder dan vijf pond...
* The Majestic Arrows- Doing It For Us (US, Bandit, 1973)
Een paar weken geleden nog Week Spot geweest. Het blijkt de best verkrijgbare single te zijn van The Majestic Arrows en is derhalve vriendelijk geprijsd. Nee, dat zijn geen dubbeltjes of kwartjes, maar in de 'sweet soul' gaan wel gekkere bedragen rond voor platen van een mindere kwaliteit dan The Majestic Arrows. Natuurlijk is het verhaal over Arrow Brown en zijn Bandit-label om van te kotsen, maar een ding moeten we de schurk meegeven: Hij heeft verstand van muziek en weet heel erg goed hoe hij zijn platen wil laten klinken. 'Doing It For Us' is de meer populaire kant, maar 'Another Day' mag er ook zijn met het fraaie orkestrale arrangement en harmonieën die er waarschijnlijk letterlijk zijn ingeslagen. En een solo van Arrow's dochter uit zijn eerste huwelijk. De appel valt op artistiek gebied niet ver van de boom, verder schrikt het meiske zich een hoedje als ze ontdekt hoe pa Brown het muzieklabel heeft gefinancierd. Net zoals de andere Majestic Arrows-single in mijn verzameling ook hier weer een echte 'double-sider' en de zoektocht gaat door voor andere singles op Bandit.
* Lee Moss- Across The Miles (US, GCS, 1984)
Lee Moss heeft even op de nominatie gestaan om de Week Spot te worden maar het is bedroevend wat er over de man en de single is te vinden. 'Across The Miles' krijgt in 1984 eerst een release middels een Budweiser-campagne. Ja, we hebben het dan over het biermerk. Later verschijnt het als ingle op GCS als b-kant van 'Please Dad'. Dat laatste nummer heeft een gesproken intro en klinkt niet onaardig, maar niets vergeleken bij het meer 'classy' 'Across The Miles'. We hebben het dan over jaren tachtig-soul. De synthesizer mag mee doen hoewel de blazers wel weer authentiek klinken en dat had minder gekund. Een rasechte slijper op een onafhankelijk label uit Memphis. Dit is het type plaat dat ooit nog eens een opleving gaat krijgen en dan blijken de exemplaren dun gezaaid te zijn. De blazers op het eind maken het ook geschikt voor de Carib.
* Johnny Nash- Love And Peace (UK, Major Minor, 1969)
Sinds afgelopen zomer staat 'Hold Me Tight' van Johnny Nash opeens in de Blauwe Bak. Hoe komt dat zo? Het is de Engelse persing met 'Let's Move And Groove Together' op de b-kant. Toch moet ik erkennen dat ik Benny Latimore's cover beter vind dan het origineel van Nash en ik ben al snel geneigd om de a-kant te draaien. Het is slechts een paar weken later als Mark 'Love And Peace' aanbiedt in de Engelse uitdossing. Hier moet ik eveneens bekennen dat ik het reuze vind meevallen met de soul voor wat betreft 'Love And Peace' en vind ik de reggae-kant eigenlijk veel leuker. Het koor maakt het teveel 'Muzikale Fruitmand' voor mij. Op de b-kant doet Nash 'You Got To Change Your Ways' van Peter Tosh en dat is lekkere ouderwetse reggae en qua soul vind ik Johnny hier veel overtuigender. Maar ja... reggae is geen soul en dus zit ik een beetje met deze plaat. Eigenlijk hoort die terug in de algemene jaren zestig-bakken. Bij de volgende bestelling van Mark zit ook al een plaat waarvan het onzeker is dat die in de Blauwe Bak terecht komt, maar dat is iets voor later.
* Nobody's Children- Shardarp (UK, Twilight, 1976, re: 2020)
Kijk eens aan! De eerste single van 2020. En eentje die blijkbaar zo hard gaat dat die binnen nu en een week wel eens helemaal uitverkocht kan raken. Ik leer Alberto's Cannonball-label kennen in 2015 als hij net is gestart en het is 'ome' Greg die zijn opname van 'Thank You' van Jackson Brothers leent voor een release op Cannonball. Dan kom ik in contact met Alberto. Hij ziet eveneens dat ik radioshows doe en benadert me in maart 2018 met de vraag of ik twee nieuwe producten wil promoten. Eentje daarvan is meteen mijn favoriet: 'Shardarp II' van El' Willie. Een nieuwe opname van een gezocht funkplaatje door de oorspronkelijke zanger. Twee jaar later heeft Yann Vatiste van het Londense Twilight-label de missie verder voortgezet. Hij biedt nu de originele opname met toestemming van William Travis Jr., beter bekend als El' Willie. Ik moet bekennen dat ik niet meteen kapot ben van de a-kant en dat heeft vast ermee te maken dat ik gewend ben geraakt aan El' Willie's versie. De b-kant trekt me over de streep. 'Wish I Had A Girl' is een fraai staaltje crossover-sweet soul van de bovenste plank. 'Shardarp' moet nog verder groeien bij mij.
* The O'Jays- One Night Affair (US, Neptune, 1969)
Bij de opnames van deze single vindt feitelijk de geboorte van de Phillysound plaats. Kenny Gamble, Leon Huff, Bobby Martin en Thom Bell zijn allen aanwezig bij de opname en productie van deze single van The O'Jays dat een blauwdruk zal vormen voor het geluid dat in de jaren erna gemeengoed zal worden. 'There's Someone' is een zogenaamde 'Vietnam disc' en aanvankelijk ook de reden om de plaat te reserveren maar ik moet bekennen dat ik nu geen keuze kan maken. Een erg fraaie 'double-sider' in de originele 'birth sleeve': Een hoesje van distributeur Chess. Dat Chicago even goed nog een rol mag spelen in de ontwikkeling van de soul in Philadelphia!
* Swamp Dogg- I Wouldn't Leave Here (UK, Island USA, 1974)
Deze noem ik meteen maar bij de b-kant hoewel de a-kant niets minder is. Swamp Dogg is één van mijn ultieme helden in de muziek en wat ik vooral zo aan hem bewonder, is de manier van observeren en zo 'alledaagse' dingen kan vertalen in de songs. Er zijn heel veel liedjes geschreven over mannen die thuis komen om een andere man in hun bed te vinden. Er is maar één Swamp Dogg die zichzelf dan afvraagt of hij te vroeg is thuis gekomen of te lang is weg gebleven. Dat is de boodschap van de eerste kant. Op de b-kant bezingt hij zijn geliefde als een hemelse ervaring en geeft aan helemaal geen trek te hebben om nog eens naar een andere hemel te gaan als dat nodig moest zijn. De originele D-O-G-G (zijn sneer naar Snoop Dogg) komt binnenkort weer met een nieuw album en hopelijk is dat beter te verteren dan mans' laatste album met een hoofdrol voor autotune ('Love, Loss And Autotune'). En, nee Swamp, je klonk niet als Justin Timberlake.
* Tony & Tandy- The Bitter And The Sweet (UK, Acid Jazz, 1969, re: 2012)
Ik lees net dat Sharon Tandy op 21 maart 2015 op 71-jarige leeftijd is overleden. Dat nieuws heb ik destijds gemist. Ik heb Sharon eind 2011 al eens te gast gehad en toen het meeste naar aanleiding van de Acid Jazz-EP die ik een jaar eerder heb gekocht. Sharon Finkelstein wordt geboren in Zuid Afrika en probeert het in de tweede helft van de jaren zestig in Engeland. Ze wordt daar gekoppeld aan de legendarische groep The Fleur-De-Lys, een band die heel veel heeft betekent voor de Engelse Mod en freakbeat. De Fleur doet ook mee op deze single, sterker nog: Tony is Tony Head, de leadzanger van de groep. Een beetje een merkwaardige release van Acid Jazz want de originele single is niet zoveel waard of zo zeldzaam dat het een heruitgave zou afdwingen. Op de eerdere EP's maakt Acid Jazz tevens gebruik van niet-gebruikte opnames en dit is gewoon een rechtstreekse kopie van de single met verwisselde a-kant. Mark biedt deze voor een dievenprijsje aan. Beide kanten zijn gewoon fijne jaren zestig-deuntjes. Niet essentieel voor de Blauwe Bak maar wel lekker!
* Ike & Tina Turner- It Sho' Ain't Me (Frankrijk, London, 1968)
Ike Turner heeft sinds de verschijning van de film over Tina's leven een verschrikkelijk slechte naam gekregen. Ik ga huiselijk geweld niet goed praten, maar het is in de jaren zestig in vooral Afro-Amerikaanse gezinnen gemeengoed. Bovendien is Tina geen lieverdje en kan ik begrijpen dat Ike's handen soms hebben gejeukt, maar zal niet goed praten dat hij het ook werkelijk heeft uitgevoerd. Ike sterft een roemloze dood en wordt enkel herinnerd voor het slaan van zijn vrouw, terwijl hij in 1951 de basis heeft gelegd voor de latere rock'n'roll. Tina is daarentegen een soort van marionet die met alle winden mee waait en naar mijn bescheiden mening ondermaats heeft gepresteerd sinds haar scheiding van Ike. Met een 'serieuze' soul-hobby wil je niets van doen hebben met Ike & Tina totdat de Franse persing van 'We Need An Understanding' opduikt. De a-kant is een dijenkletser zoals we die van de Turners kennen. In 'It Sho' Ain't Me' horen we de meest soulvolle Tina die we ooit zullen horen. De plaat is stevig aan de prijs vanwege de fotohoes en ik weet nu niet of ik het opnieuw zou betalen voor de single, maar het blijft een unieke kans om Tina zo te laten horen.
* The Weeknights- What Did I Do Wrong (US, Black Falcon, 1971)
The Fuzz is de eerste soul-plaat die ik koop in 2020 en Nobody's Children de eerste release uit 2020. The Weeknights is de eerste plaat die ik in 2020 reserveer bij Mark. En hoe beginnen we dit nieuwe jaar en decennium? Inderdaad, met een downtempo ding met een duidelijke doowop-inslag. Een atmosferische opname waarbij de stemmen uit alle hoeken lijken te komen. Een beetje gedateerd voor 1971 maar ook wel weer ontzettend fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten