Singles round-up: februari 2

In het bericht van het 'Donkere wolkentoetje' heb ik, zonder te diep in te gaan op de materie, dat het momenteel 'even niet wil'. Dat heeft er mede voor gezorgd dat ik vandaag officieel ziek ben gemeld en verwacht zelf dat het toch wel enige tijd gaat duren. Ik probeer de dagen zo goed mogelijk te besteden en dus ben ik vanmiddag lekker door de wind en door het bos (ook een mooie combinatie!) naar Havelte gelopen en terug. Ik ben net op tijd terug want een uur later is er, vrij onverwacht, een hevig onweer in Uffelte. Vaak komt het niet voorbij het bos van Rheebruggen maar heb het gevoel dat de harde wind net het laatste zetje heeft gegeven. Ik ben een week geleden ambitieus begonnen met de eerste 'Singles round-up' en kondig ook meteen een plaat uit Engeland aan. Tot mijn verbazing is deze nog altijd niet gearriveerd. Intussen ben ik ook even aan het kijken bij mijn boodschappenmandje op Discogs en heb inmiddels twee van één Nederlandse handelaar. Ik moest nog eens door de 'goedkope' soul bladeren bij deze man. Hoewel? Mocht de plaat morgen of woensdag arriveren dan kan ik deze alsnog bij de volgende 'Singles round-up' doen. Vandaag het tweede deel van de 'Singles round-up' met opnieuw acht singles van Mark.

* Bill Fredericks- Lover's Question (UK, Time Records, 1980)
Ik heb momenteel alweer een paar singles gereserveerd bij Mark en hopelijk kan ik die in maart afrekenen. Het is dan allemaal nog vrij 'vers'. Er zitten singles in dit pakket waarvan ik de reden van reservering helemaal ben vergeten. Bill Fredericks moet spotgoedkoop zijn geweest. Zes pond waarschijnlijk, want dat is het minimum van de platen op de pagina van Mark. Dat en de vermelding dat hij bij The Drifters heeft gezongen, moet me over de streep hebben geholpen. The Drifters verblijft in de midden jaren zeventig in Engeland voor hits als 'Kissin' In The Backrow Of The Movies' en dergelijke. Als de overige Drifters na verloop van tijd weer terug gaat naar Amerika, blijft Bill achter in Engeland en maakt dan reeds solo-platen voor Polydor. In 1980 komt hij met zijn versie van 'Lover's Question' en dat is gewoon pure disco zonder dat het ergens echt bijzonder wordt. Ik zie nu pas dat Dennis Bovell mede-producent is en dat maakt het voor Wolfman Radio weer erg interessant. Bovell is in de jaren zeventig lid van Matumbi en schrijft onder andere 'Silly Games' voor Janet Kay. Sinds een paar jaar is Bovell volop betrokken bij The Specialized Project, de stichting die wij met Wolfman Radio van harte ondersteunen. Buiten de genoemde details wordt de plaat er niet leuker op en de b-kant is helemaal 'bout'.

* Loleatta Holloway- H-E-L-P M-E M-Y L-O-R-D (US, Aware, 1974)
Van Loleatta heb ik eerder 'Cry To Me' gekocht op het Aware-label en daar heb ik veel plezier van gehad. Nu heb ik hier een promo van een paar maanden eerder en daarop laat Holloway horen dat ze lekker funky uit de hoek kan komen. Ondanks de noodkreet in de titel is het niet bepaald een gospel, maar eerder een uitroep van onmacht. Ik denk dat het Loleatta om het even is van wie ze de hulp gaat ontvangen: Van een medemens of van de Here. Het is appels met peren vergelijken maar toch hoor ik haar liever in de 'deep' nummers dan op de funky toer, maar nog altijd een erg leuk plaatje voor in de collectie!

* The Individuals- Together (US, P.I.P. 1976)
Elpees hebben sowieso mijn interesse niet maar ik kan gerust stellen dat verzamelalbums op het Pickwick-label niet mijn kop thee zijn. Zo... die link moest ik even gebruiken! 'Not my cup of tea', is overigens een Engels gezegde voor iets waar je niets mee hebt. Ik heb al eens de geschiedenis van Pickwick uit de doeken gedaan toen Heart & Soul de Week Spot had. Pickwick is voornamelijk gespecialiseerd in het opnieuw verkrijgbaar maken van oudere opnames, maar heeft in de midden jaren zeventig ook een eigen disco-segment. Gary Toms Empire's '8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 (Blow Your Whistle)' is de grootste hit voor P.I.P. en voor de rest zijn veel van de overige platen tegenwoordig interessant voor Modern Soul-liefhebbers als mij. 'Together' heeft een lekker uitbundig orkest en met een refrein om voor te sterven. Het kon zomaar nog eens Week Spot worden?

* Mike Jemison- Let's Bring Back The Good Times (US, GeNeva, 1975)
Het GeNeva-label (gespeld als GeNEVA op het etiket) heeft een aantal interessante dingen uitgebracht en Mike Jemison is daar eentje van. Een groeibriljant. Ik draai de plaat nu voor de vijfde keer sinds aanschaf en begin het steeds meer te waarderen. De b-kant is een ballad waar ik minder mee kan, maar 'Let's Bring Back The Good Times' is niet alleen de winnaar maar ook een persoonlijke wens van mijn kant.

* Linda Jones- I've Given You The Best Years Of My Life (US, Turbo, 1972)
Ik heb tijdens de wandeling naar Havelte mezelf muzikaal vermaakt met een oude 'Vakantiemix'. Het zijn de selecties uit de 'soul pack' die ik in maart 2018 koop bij Mark en bevat dus ook het adembenemende 'Don't Go' van Linda Jones. Zo hoor ik opeens dat ze zingt 'i've given you the best years of my life'. Een vette knipoog naar de b-kant van haar vorige single. 'Stay With Me Forever' is de eigenlijke a-kant maar dat is niet wat ik van Linda Jones wil horen. Hetgeen eigenlijk ook op gaat voor de b-kant want ik vind 'Don't Go' onovertroffen en daar maakt deze single geen verschil in. Best wel tragisch dat de titels allemaal hebben te maken met 'verlaten', 'eeuwigheid' en 'strijd' terwijl ze een paar weken later op 27-jarige leeftijd ons zal ontvallen. 'Best Years' komt dicht in de buurt van 'Don't Go', maar het is net dat stukje emotie dat ontbreekt.

* George Kerr- Love Is A Hurting Thing (US, All Platinum, 1971)
Ik heb een paar jaar geleden 'I'm Flying High' als 'Classic Week Spot' gehad. Een plaatje dat té vol is van 'gimmicks' om het te maken in de Modern Soul. De groepsnaam is afgeleid van George Kerr, de producent van het geheel. Kerr is dan reeds een decennium actief als songschrijver en producent. Dat hij ook zelf platen heeft gemaakt, is iets dat me was ontgaan. 'Love Is A Hurting Thing' is een mooi georkestreerde uitvoering van het origineel van Lou Rawls uit 1966. Gloria Ann Taylor zal het in 1973 uitbrengen op haar razend zeldzame 12"-EP (welke onlangs opnieuw is uitgegeven). De b-kant heb ik nog niet beluisterd en dat doe ik nu. 'Im So Glad You Stayed' is misschien nog wel interessanter. Het klinkt flink gedateerd met alleen de wah wah-pedaal als actuele toevoeging. Verder is dit een 'big voiced' doo wop-achtig ding met dat gitaar-slagje. Kerr kon zelf ook een poepje zingen, dat wordt me nu wel duidelijk!

* Ben E. King- I Can't Take It Like A Man (UK, Crewe, 1970)
Het zal jullie zijn opgevallen dat ik inmiddels een flinke verzameling aanleg van Ben E. King. Het grappige is dat er geen enkele Amerikaanse single tussen zit. Ik tel inmiddels één van Jamaica, één van Barbados en drie solo uit Engeland en nog een Engelse met Average White Band. 'I Can't Take It Like A Man' is de laatste aanvulling. In 1970 werkt King kortstondig met Bob Crewe. Op de a-kant staat 'Goodbye My Old Girl' maar deze is totaal niet interessant. 'I Can't Take It Like A Man' is echter de 'big city sound' die ik zo kan waarderen van King met een ijzersterke en overtuigende zang. Mogen er meer volgen!

* The Main Attraction- That's The Way I Feel (US, Satin, 1989)
België heeft de Popcorn, Engeland de Northern Soul en Amerika de South Carolina Beach Music. Dat laatste neemt vooral in de tweede helft van de jaren tachtig een vlucht. Het levert werk op voor uitgerangeerde zangers en muzikanten die met alle liefde hun oude opnames vertolken op een podium en bijkans nog een paar cd's verkopen met recent werk. In Engeland doet de 'beach music' nog wel iets op de hitparade, ook al zorgt het vooral voor lachbuien op de radio. Het dansen op 'beach music' wordt in Amerika 'shagging' genoemd en dat is Engels voor het bedrijven van de geslachtsgemeenschap. The Tams' 'Ain't Nothing Like Shagging' wordt alleen hierom een kleine hit in Engeland. Bij de volgende partij van Mark zitten eveneens twee singles uit de 'beach music' en ik denk dat The Main Attraction eenzelfde verleden heeft. Het valt muzikaal mooi tussen de 'beach music' en de revolutionaire soul-geluiden uit 'The Village' in England. Dat laatste is een groepje Engelse dj's die omstreeks 1990 een paar 'nieuwe' cult-klassiekers ontdekken en Mark maakt dan ook deel uit van de bende van de goede smaak. 'That's The Way I Feel' is gewoon tijdloos en een plaat om je vingers bij af te likken.