dinsdag 16 februari 2016

Week Spot: Howard Tate



Kijk! Met dat excuus kon PostNL vandaag niet aankomen. Het oogt prachtig weer als ik ontwaak en het is erg aantrekkelijk om een lange wandeling te maken. Dit kan eveneens omdat ik gisteravond de speellijst voor 'Tuesday Night Music Club' in een vloek en een zucht had gemaakt. Maar ja... tegelijk verwacht ik ook twee pakketten met singles en wil dan wel graag thuis zijn om ze in ontvangst te nemen. Achteraf kan ik me wel voor mijn hoofd slaan. Was toch naar buiten gegaan! Nu heb ik de hele dag voor niks zitten wachten op de pakketten. Ook zoiets leuks... Ik heb zondag de track-and-trace van het Amerikaanse pakket gekregen en kan de rondgang in Amerika helemaal volgen. Op 9 februari wordt het pakket verscheept naar Nederland en dan...? Dan verandert PostNL doodleuk het nummer en is het pakket onzichtbaar. En dus weet ik ook niet precies of het dinsdag of woensdag binnenkomt. Nu bestaat de kans dat pakketbezorger om vier uur morgenmiddag aan mijn deur staat, terwijl ik aan het werk ben. Ik ben echter niet afhankelijk van het pakket voor de Week Spot. Dat is een single waarbij ik het twee weken geleden al heb beloofd: 'Ain't Nobody Home' van Howard Tate (1966).

Hoewel het de laatste decennia vaak 'oude wijn in nieuwe zakken' is, bestaat het opnieuw 'labelen' van een bestaande muziekstijl al langer dan dat. Over dat eerste geval: Er is vaak helemaal niets nieuws aan 'nu-nogwat'. Bij nu-soul kun je juist rekenen op het Aretha Franklin-geluid uit 1968. Nu-metal is eveneens een manier om ouderwetse metal een fris tintje mee te geven. Datzelfde is in de jaren zestig al het geval. In 1966 wordt opeens gestrooid met het woord 'soul'. Voor die tijd hebben weinig Europeanen daar echt van gehoord en de muziek als iets anders gekwalificeerd en dus wordt soul aan deze kant van de grote plas al snel een begrip. Alles dat wordt voortgebracht door zwarte Amerikanen heet opeens soul, hoewel ook een aantal Europeanen met een slap aftreksel komen en het soul noemen. In Amerika kijken ze je een beetje verbaasd aan als je het over soul-muziek hebt: Voor hun heet het al decennialang rhythm & blues, maar die naam hebben wij geleend aan ruige bluesgroepen als The Rolling Stones en The Pretty Things. Om Howard Tate's frisse muziek geen oude naam mee te geven, wordt op een bepaald ogenblik de naam 'soul blues' voor hem bedacht. Als je naar de essentie van rhythm & blues kijkt, is er geen betere definitie dan Howard Tate's muziek.

Tate komt op 13 augustus 1939 ter wereld in Macon in Georgia. Hij is echter nog maar een peuter als zijn familie naar Philadelphia trekt. Als tiener wordt hij lid van een gospelgroep waar ook Garnet Mimms deel van uit maakt. Kort daarop neemt hij zijn eerste plaatjes op voor Mercury en Cameo en werkt kortstondig samen met Bill Doggett. Veel succes heeft hij niet, dit in tegenstelling tot zijn vroegere bandmaat Mimms. Die heeft The Enchanters opgericht en heeft in 1963 zijn eerste hits met 'For Your Precious Love' en 'Cry Baby'. Mimms beveelt Tate aan bij producer Jerry Ragovoy en krijgt zodanig een contract bij Verve. Met een vaste band bestaande uit doorgewinterde New York-muzikanten als Richard Tee en Chuck Rainey, maakt Tate tussen 1966 en 1968 een flink aantal singles. Veel van de nummers zijn geschreven door Tate, al dan niet met behulp van Ragovoy. Het succes begint in 1966 met onze Week Spot. Het piekt op 63 in de Billboard en doet nummer 12 op de Rhythm & Blues. 'Look At Granny Run Run' is eveneens een groot succes. Nu is 67 het hoogst haalbare in de Billboard, in de R&B komt het andermaal tot 12. In dat jaar verschijnt ook Tate's eerste langspeelplaat: 'Get It While You Can'. Het titelnummer zal, evenals Mimms' vroege hit 'Cry Baby', in 1971 op de elpee 'Pearl' van Janis Joplin komen. Het jaar 1967 ziet de single 'Baby I Love You' dat alleen een bescheiden hit wordt op de R&B. 'Stop' doet 76 op de Billboard en 15 op de R&B. In 1969 en 1970 volgen Tate's laatste hits: 'These Are The Things That Make Me Know You're Gone' en 'My Soul's Got A Hole In It'. Dan loopt zijn contract met Verve op zijn eind. Ragovoy werkt dan inmiddels al met Aretha Franklin.

De critici zijn jubelend over Tate's stijl: Als geen ander weet hij 'soul' met blues te verenigen. 'Ain't Nobody Home' zal enkele jaren later worden opgenomen door B.B. King en zal in 1989 met deze oude opname in onze Tipparade verblijven. Na het afscheid van Verve en Ragovoy staan de platenmaatschappijen niet in de rij en Tate gaat in zee met het minuscule Turntable-label waarvoor hij de elpee 'Howard Tate's Reaction' maakt. In 1972 ziet Atlantic opeens brood in Tate en vindt de hereniging tussen hem en Ragovoy plaats. Het resulteert in een titelloos album waarop Tate behalve eigen composities ook covers doet van Dylan's 'The Girl From North Country' (van 'Nashville Skyline', het balletje is weer rond) en 'Jemima Surrender' van The Band. De elpee kent een teleurstellende verkoop en alleen Epic gunt hem in de midden jaren zeventig een single-kantje. Eind jaren zeventig besluit hij dat het welletjes is geweest en verdwijnt geruisloos van het toneel.

Halverwege de jaren tachtig gaat het helemaal mis met Tate. Zijn dertienjarige dochter komt om het leven bij een huisbrand en dit stuurt Tate de goot in. Hij raakt verslaafd aan drugs en slaapt zelfs lange tijd in een daklozenopvang. In de begin jaren negentig zet hij zich in voor drugsverslaafden en staat op zondag geregeld op de kansel. In 2001 onderneemt radio-dj Phil Casden een zoektocht naar Tate en zal hem ook vinden. Een paar maanden later treedt hij voor het eerst in ruim twintig jaar weer op. Als Tate het album 'Rediscovered' opneemt, is ook Ragovoy weer van de partij. Op het repertoire staan nummers van onder andere Prince en Elvis Costello, maar ook een nieuwe opname van 'Get It While You Can'. Hij toert veel en staat op onder andere het Roskilde Festival in Denemarken. In 2006 en 2008 verschijnen de 'nieuwe' albums 'A Portrait Of Howard' en 'Blue Day', terwijl hij in 2010 een gelimiteerde vinylplaat uitbrengt. Op 2 december 2011 overlijdt hij aan de gevolgen van leukemie. Tate is dan nog maar 72 jaar.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten