Wat doe je als je twee uren radio erop zitten en er geen vervanger is komen opdagen voor je 'buurman' die eerder op de avond heeft laten weten zijn show niet te kunnen doen? Natúúrlijk! Rammen met die hap. Nog een uur... Maar nee, gisteravond werd ik opeens heel erg ambitieus en besloot nóg een '7" Collection' erna te doen met drie andere bakken singles. Ziedaar de reden van afwezigheid op Soul-xotica, want na deze vier uren ben ik wel brandhout. Betekent tevens dat ik nóg verder achterop ben komen te liggen, maar we kunnen ontspannen. Het is immers nog maar halverwege de maand en wellicht kan ik wel een extra bericht gebruiken in de komende week. Woensdag zou het weer tijd zijn voor 'Het zilveren goud' en wellicht dat hier ook een 'Het zilveren goud op 33 toeren' bij komt. Dat heet 'smokkelen'. Ik weet niet precies de datum meer, of het in februari of maart is geweest, maar in ieder geval heb ik toen een paar 'oude' platen toegevoegd waaronder een paar elpees. Die neem ik mee in februari omdat maart 1991 alweer een flinke vracht heeft opgeleverd. Het komt dus wel goed met de berichten. Dan behandel ik vandaag in ieder geval de vijf laatste singles van vrijdag.
* McGuinn, Clark & Hillman- Backstage Pass (NL, Capitol, 1979)
Door toedoen van oudste broer en zus leer ik lopen terwijl Hilversum 3 door de radio klinkt. Als zij de kamer verlaten, blijft de radio aan staan en ik ben de laatste die daar bezwaar tegen heeft. De platen die ze het huis binnen brengen, zorgen voor de meest duidelijke herinneringen, maar het zijn eveneens andere nummers die een gevoel van 'vroeger' geven. Een zo'n geval is 'Don't You Write Her Off' van McGuinn, Clark & Hillman. Ik heb geen flauw idee wie deze heren zijn, maar het klinkt 'prettig' in de oren van peuter Gerrit. De single staat nog altijd op het verlanglijstje, tot die tijd doe ik het met de elpee die ik in 2002 heb gekocht. Daarop staat ook dit 'Backstage Pass' en dat wordt eens aangevraagd in 'The Vinyl Countdown'. Het geeft mij nog eens de reden het hele album te draaien en wat blijkt...? Geen slecht nummer te bekennen! Sinds de jaren negentig weet ik dat het trio bestaat uit James Roger McGuinn, Gene Clark en Chris Hillman: Drie grote namen uit de roemruchte geschiedenis van The Byrds. 'Backstage Pass' ligt al een tijdje bij De Tafel, maar wordt tot vrijdag iedere keer overgeslagen. Nu mag die dan mee en ik heb nog geen seconde spijt gehad, hoewel ik de elpee nog graag eens in zijn geheel wil horen.
* Radio Stars- From A Rabbit (UK, Chiswick, 1978)
Bart schrijft op de prijssticker ook de naam van de groep en hier heeft hij het uitgemaakt voor The Rabbits. Het blijkt om Radio Stars te gaan. Een naam die 'legendarisch' klinkt, maar niet meteen een beeld geeft. Er is een 'veteraan' die hier bemoeienis mee heeft gehad. Alex Chilton? Roger Chapman? Beide keren fout, want het gaat om Andy Ellison. Ellison speelt in de jaren zestig bij de psychedelische band John's Children waar ook Marc Bolan deel van uitmaakt. Ellison speelt nadien met onder andere Jet en begint in 1978 met Radio Stars, een bandje dat uitstekend thuis past in het Engelse muzieklandschap van dat jaar. De noviteit aan dit plaatje is dat het geen 7-inch is (die overigens wel verkrijgbaar was), maar een 6-inch. Geschikt om de broekzak te steken, maar het vertelt niet het verhaal van degene die is gaan zitten met zo'n single in de achterzak, want flexibel is het niet. De 6-inch 'hip pocket' is nooit iets geworden. Eind jaren zestig duiken ze voor het eerst op en in de vroege jaren negentig gebruiken een aantal grunge-bands het formaat. Het toont aan dat de single twee-en-een-halve centimeter aan 'gebakken lucht' is, want de muziek is hetzelfde zonder dat de groef fijner is geperst. Ik verwacht een koopje te hebben gedaan voor 1,50 euro en dat is ook niet veel, maar de resultaten vallen tegen. De meeste exemplaren op Discogs gaan rond de drie pond, er is één dealer die tien pond durft te vragen. Daar houdt het op. Toch een leuk plaatje en qua formaat een aardige 'novelty'. Het is namelijk de eerste 6-inch vinylsingle in mijn verzameling. Het kan zijn dat ik ergens een 6-inch flexidisc heb...
* Right Said Fred- Deeply Dippy (EEG, Tug, 1992)
Mijn laatste schooljaar en Right Said Fred maakt furore met 'I'm Too Sexy' en 'Don't Talk Just Kiss'. De eerste heb ik 'gemist', maar ik weet wel dat een meisje uit mijn klas helemaal gek is van 'Don't Talk Just Kiss'. Ik heb dan al de clip gezien en ben er niet zo zeker van: Twee knotsgekke heren met kale koppen? Dat kán ik niet 'leuk' vinden. Stiekem doe ik het wel. Dan verschijnt 'Deeply Dippy' en dan lijkt iedereen in de klas het eens te zijn: Fouter dan dit kan niet. En weer koester ik een diepe liefde voor het liedje. Ik koop 'Deeply Dippy' een paar jaar later op cd-single op een rommelmarkt en verberg het net zo opvallend als de eerste lege sigaretten-pakjes. Nu is het dan bijna 24 jaar later en tref je lotgenoten bij de radio. Allemaal hebben we hetzelfde verhaal: In 1992 niet voor de buitenwereld willen weten dat we eigenlijk héle grote fans zijn van Right Said Fred, maar anno 2016 vol lof over de muziek van het trio. Ouder worden heeft zo zijn voordelen.
* Boz Scaggs- Lido Shuffle (NL, CBS, 1977)
Een vreemd geval met Boz Scaggs... Ik koop in 1997 de Engelse persing in Denemarken. De Nederlandse fotohoes heb ik een paar weken ervoor gekocht op de kindervrijmarkt op het Dicky Woodstock Popfestival. Ofwel... ik weet niet meer welke single in het hoesje zat, maar niets dat interessant was. Deze Engelse persing is tot op de draad versleten als ik hem koop en schreeuwt al jaren om een 'upgrade'. Nu kom ik deze tegen bij De Tafel en deze oogt goed en klinkt stukken beter, maar... dezelfde 'distortion' in het refrein. Is het een mankement van alle singles? Hoe dan ook, ik kan weer even vooruit, want deze blijft op zijn minst niet vier keer hangen.
* Simple Minds- Don't You Forget About Me (Duitsland, Virgin, 1985)
'Feels Like Heaven' van Fiction Factory heet eigenlijk 'Heaven' met 'Feels Like' tussen haakjes. Toch wil 'Heaven' van Fiction Factory er niet in bij mij. Hetzelfde geldt voor deze Simple Minds dat eigenlijk 'Don't You' heet. Ik draai de plaat zaterdag in 'The Vinyl Countdown' en zet me schrap, want ik heb bezoekers die zweren bij het vroege Simple Minds-werk. En dit? Is dit vroege Simple Minds of verkopen ze hier al hun ziel? Gelukkig... het zit op het randje voor de bezoekers, maar kan ermee door. Zolang het maar geen 'Belfast Child' wordt. Vijftig cent is hier overigens het enige excuus geweest en het klinkt fijn in zo'n zaterdag-show, maar verder loop ik niet heel erg warm voor Simple Minds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten