Het kiezen van de Week Spot vergt soms enige wilskracht. Neem nu Sheryl Swope, de dame die het staartje van 2013 nog in vuur en vlam wist te zetten. Waar ik me iedere zaterdag weer zo bij moet inhouden of ik leg hem iedere Do The 45 op de draaitafel. ,,Heb jij deze niet gedraaid in Watford?", vroeg Lee Madge twee weken geleden toen ik me een keer niet kon inhouden. Ja en ik wist ook nog het moment. De ombouw tussen Billy Brown en The Zarrs, meteen de eerste plaat. ,,Op ene of andere manier krijg ik het beeld hierbij dat je verschrikkelijk hard stond mee te zingen. Het was een lust om te zien, een dj die plezier heeft in zijn werk". Tja, vooral het laatste couplet komt Sheryl Swope helemaal los en dat is een moment dat ik me niet kan beheersen. Ik schreeuw het soms uit van plezier. Toch is nu het moment gekomen, want dat Sheryl Swope eens de Week Spot moest worden, was voor mij wel duidelijk. Alleen komt dan meteen het moeilijkste: Schrijf er maar eens een verhaaltje over. Dit bericht heeft meer dan een uurtje huiswerk gekost en ik heb heel diep moeten graven op de diverse soul-fora. De Week Spot is 'One Moment' van Sheryl Swope (1969).
Ik kom de naam van Sheryl Swope voor het eerst in september tegen bij het bericht over André Williams. Pas een paar maanden later realiseer ik me dat mijn maat uit Chicago geregeld plaatjes van Sheryl Swope in de aanbieding heeft. Als ik in december van mezelf even groots mag uitpakken, beluister ik de twee singles die hij op dat moment in de veiling heeft en val als een blok voor 'One Moment'. De andere doet me minder. Ik ben flink zenuwachtig bij het aflopen van deze veiling, te meer omdat ik er achter ben gekomen dat elders op het web een exemplaar wordt aangeboden voor tachtig pond. Gelukkig slapen de verzamelaars en krijg ik de plaat voor het startbedrag van tien dollar. De verzendkosten gaan we het niet over hebben, omdat ik zes platen van hem koop. Niet in nieuwstaat, maar dat is die van tachtig evenmin...
Sheryl komt oorspronkelijk uit de westelijke kant van Chicago, maar maakt voor haar eerste opname de oversteek naar Detroit. Sheryl werkt dan voor het legendarische radiostation WVON en wordt ontdekt door Deke Atkins. Atkins is de eigenaar van een platenmaatschappij met de naam Duo. Toch heeft haar eerste single, 'Let's Get The Show On The Road' (Duo 7448), een tintje van haar thuishaven: De begeleiding is in handen van The Marlynns uit Chicago. Aanvankelijk wordt haar naam gespeld als Sherl Swote, maar dat wordt met de tweede persing hersteld. Op haar tweede single, 'Can't Get Him Off My Mind' start ze een samenwerking met The Brothers Of Soul. Dit zijn de songschrijvers Fred Bridges, Ben Knight en Robert Eaton. Volgens een bron zou dit haar grootste hit zijn geweest, maar ondanks zoektochten op de, overigens stront-irritante, site van de Billboard (een reden waarom ik die lijst niet gebruik voor Floorfillers), kan ik niet anders concluderen dat dit op lokaal niveau is geweest. 'One Moment', de vierde single van Swope, zou zelfs op 13 december 1969 zijn binnengekomen in de Billboard, maar ook hier geen gedetailleerde info. Ik kan wel melden dat 'Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye' van Steam toen bovenaan stond, maar daar ging ik het niet over hebben...
'One Moment' is een compositie van Billy Butler, in Northern Soul-kringen beroemd vanwege zijn 'The Right Track' op het Okeh-label. De b-kant vind ik beduidend minder, maar wordt wederom geschreven door The Brothers Of Soul. Terwijl Atkins produceert, houdt 'onze' André Williams de muzikale begeleiding in toom. Daar tussenin zit nog 'Are You Gonna Do Right This Time' met 'Run To Me' op de keerzijde. Ik wil het bericht besluiten met Derek See's woorden over die laatste plaat. 'One Moment' is Sheryl's laatste solo-plaat en is uitgebracht in december 1969. Ze heeft ook gedurende deze jaren nauw samengewerkt met de Sammy Dyer dansschool, welke zich op de plaat manifesteert als The Vashonettes. Dyer heeft twee Vashonettes in de aanbieding. De senior-versie, met de oudste zus van Sheryl, mag in 1968 een single maken voor Checker. In 1970 is Sheryl Swope nog altijd een junior-Vashonette en in dat jaar wordt ze senior. Deze uitdossing van The Vashonettes maakt geen zelfstandige platen, maar is te horen op verscheidene Chess-opnames alsook op Donny Hathaway's album 'Everything Is Everything' (met het imposante 'The Ghetto'). Na verloop van tijd verbreekt The Vashonettes de banden met Dyer en keert op Sheryl's advies terug naar Atkins. Onder de nieuwe naam The Oncoming Times maakt de groep een single voor Duo. De single doet niets, maar desondanks neemt Atkins de groep op sleeptouw naar New Jersey waar hij met The Oncoming Times een album opneemt voor Sylvia en Joe Robinson's Turbo-label. De promotie van dit album laat te wensen over en de groep valt uit elkaar. Sheryl blijft nummers schrijven, eentje daarvan wordt in de midden jaren zeventig opgenomen door een lokale groep The Teques. Met Billy Brown, niet degene die in Watford optrad, formeert Sheryl het duo Two en treedt met band op tot in de late jaren tachtig. Vanaf dat moment richt Sheryl zich geheel op gospel en brengt in 2002 een zelf-geschreven en -geproduceerd gospel-album uit.
Doorgaans ben ik niet zo gecharmeerd van 'audio-blogs'. Ik heb slechts twee die ik volg en eentje wil ik graag aanhalen. Derek See is behalve gitarist in de bereleuke The Bang Girl Group Revue bovenal single-verzamelaar en blogger (www.dereksdaily45.blogspot.com). Bijna twee jaar geleden liet hij twee opnames van Sheryl Swope op elkaar volgen. Bij 'Run To Me' schrijft hij eerst dat hij vóór en tijdens het schrijven voortdurend de plaat draait en dat er maar weinig platen zijn die per draaibeurt beter worden. 'Run To Me' is de uitzondering. Zijn afsluitende woorden ten opzichte van die single passen mijns inziens ook perfect bij 'One Moment' en dus geef ik het woord aan mijn gewaardeerde Blogspot-collega: 'In mijn perfecte fantasiewereld kan een plaat als deze de harten laten smelten van dwepers, homofoben, hebzuchtigen en alle andere mensen met een gebrek aan burgerzin'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten