Voordat ik verder ga met de singles die ik woensdag in Emmeloord heb gekocht, laten we het eerst eens hebben over The Contessas. Ik begin een beetje zorgen te maken. Doorgaans zijn singles vanuit Amerika wel binnen een week in Nijeveen, maar deze is dinsdag twee weken onderweg. Morgen nog een kans, maar op maandag wordt er, volgens mij, niet bezorgd. Ik heb inmiddels, vlak na de aankoop, een leuk contact gehad met de verkoper, aan hem zal het niet liggen. Ik denk ook wel dat ik er uit kom met hem, mocht het echt niet arriveren. Marcus verbaasde er al steeds over dat ik 'gewoon' platen uit Amerika haalde zonder ooit ook maar een dollar-cent aan import-tax te hebben betaald. Het zal toch niet zo zijn dat ik dat bij The Contessas ineens wel moet betalen? The Contessas heb ik zaterdag behandeld in een Singles round-up en zei toen ook dat Les Baroques nauwelijks te draaien zou zijn. Valt reuze mee! Wel iets lawaai door toedoen van krasjes, maar we hebben ze erger gezien (en gehoord). Dan nu het derde deel van de Singles round-up, de overige tien singles die ik woensdag in Emmeloord heb gekocht.
* The Mayfair Set- Rain (België, Polydor, 1970)
Buiten de Old Gold-partij heeft Emmeloord eveneens opvallend veel Zuidafrikaanse en Belgische persingen. Ze lijken samen te komen in deze single van The Mayfair Set. Natuurlijk, ook mijn eerste associatie was Danny King's Mayfair Set, een Engelse Mod-groep uit de jaren zestig. Daar heeft deze Mayfair Set niets mee van doen. 'Rain' is in de uitvoering van een Zuidafrikaanse groep nummer 1 geweest in Zuid-Afrika. 'Rain' is geschreven door ene Jan Bouwens. Klinkt als George Baker en dat doet het liedje eigenlijk ook. De b-kant, 'Mississippi Line', is geschreven door een populaire producer uit Zuid-Afrika: Chris Kritzinger. Toch bestaat het vermoeden dat The Mayfair Set een Belgische groep is, gezien de plaat ook in België is geperst. Nog eens een leuk verhaal om uit te zoeken, maar helaas is de plaat nog geen voldoende waard. Staat voor 95 cent met fotohoes leuk in de jaren zeventig-bakken.
* MFSB- Live Is The Message (UK, Old Gold, 1973, re: 1989)
Ik heb altijd gedacht dat dit nummer 'Love Is The Message' heette, maar Old Gold zal wel gelijk hebben. Dit is de b-kant van de heruitgave van 'T.S.O.P.', maar waar die in de oorspronkelijke single-versie is toegevoegd, daar staat 'Live' in een 6-minuut-35 durende uitvoering op de keerzijde. Zes kostbare minuten voor een deun die ik wel eens leuker heb gehoord, maar kan altijd nog eens van pas komen bij een sanitaire pauze!
* The Move- Blackberry Way (UK, Old Gold, 1968, re: 1982)
Ook deze kocht ik voor de andere kant, maar na een enkele beluistering moet ik vaststellen dat 'Brontosaurus' (1970) wel het zwakste is geweest wat The Move heeft gemaakt. En dus draai ik hem voor deze Singles round-up maar weer om, hoewel ik 'Blackberry Way' reeds heb in de Engelse Regal Zonophone en in een puike conditie. Meer eentje voor het archief vanwege 'Brontosaurus'. Je weet nooit waar het nog eens goed voor kan zijn?
* Roy Orbison- Pretty Woman (NL, London, 1964)
Op een rekje boven de singles-bakken heeft Emmeloord een rijtje Favorieten Expres-hoesjes. Het meeste is Nederlandstalig en niet-interessant spul, maar deze Roy Orbison springt me in het oog. Het exemplaar dat ik in februari 1991 heb gekocht, was zelfs toen met vijf gulden al té duur. Dit exemplaar is nagenoeg nieuw en met een ongeschonden fotohoesje. Alle singles op het rekje moeten 3,50 euro per stuk kosten en zullen in de andere gevallen ook spotgoedkoop zijn, maar toch kies ik voor deze van Roy Orbison. Nu komen de Old Gold-singles uit België (een Belgische Franc was zes Hollandse centen. Ik zie een stickertje van 129 franc op die van The Move, dat zou dus kunnen?), Roy Orbison heeft geen verre reizen gemaakt. Gewoon aangeschaft bij Bekius Radio N.V. aan de Lange Nering 35 te Emmeloord. Geen idee of je op '2406' nog steeds antwoord krijgt?
* The Rivieras- California Sun (NL, ARC, 1964, re: 1981)
Té leuk om te laten liggen, maar ik had hem al. Als ik me niet vergis heeft The Ramones ooit nog 'California Sun' opgenomen, maar wij Nederlanders kennen de riedel beter als inspiratie voor 'Deurdonderen' van Normaal. Op de andere kant staat de sfeerrijke 'original' van 'Hurt So Bad' door Little Anthony & The Imperials, het liedje dat dankzij Linda Ronstadt in de jaren zeventig een hit is geworden. We kunnen weer even vooruit!
* Clodagh Rodgers- Come Back And Shake Me (Duitsland, RCA, 1969)
Toen ik in 1999 de oversteek van Mossley naar De Bilt moest maken, heb ik een paar maal moeten slikken. Ik had in Engeland al een leuk partijtje singles verzameld, maar kon onmogelijk alles meenemen. Ook Clodagh Rodgers moest achterblijven. Ik ben nu dan ook enorm blij dat ik de single weer heb gevonden en nu zelfs met fotohoes. Wat valt er te vertellen over Clodagh Rodgers? Tja, het is een wat brallerig zangeresje in de traditie van Lulu en 'Come Back And Shake Me' is gewoon lekkere 'niks-aan-de-hand'-pop, maar met een dermate aanstekelijk refreintje dat ik er altijd goede luim van krijg.
* Supermax- Love Machine (Duitsland, Atlantic, 1977)
Ik sta meteen te twijfelen, maar voor vijftig cent kun je je geen buil vallen. Ik meen dat ik deze single heb, maar krijg meteen een beeld van een hoesje met daarop een langharige blonde man en twee donkere dames. Op dit hoesje overheersen de donkerbruine broeders en daardoor ga ik overstag. Eenmaal thuis bekijk ik het hoesje nog eens en zie daar...? De langharige teckel is gaan zitten, waardoor die niet heel prominent op het hoesje is te zien. Ook hier wordt hij geflankeerd door de dames. Met andere woorden: Gewoon dubbel met een andere fotohoes.
* The Vanilla Fudge- You Keep Me Hanging On (Duitsland, Atlantic, 1967)
Op het eerste gezicht valt die niet tegen en minder dan mijn exemplaar (net als Roy Orbison in 1991 gekocht) kan het nooit zijn. Dus wel! The Vanilla Fudge blijft onveranderd op mijn zoeklijstje staan. Hulp is welkom!
* Stevie Wonder- Signed Sealed Delivered I'm Yours (NL, Tamla-Motown, 1970)
Blijkbaar had ook iemand schoon genoeg van zijn of haar Stevie Wonder-singles, want ze liggen bij bosjes in Emmeloord. Dan hebben we het vooral over het jaren tachtig-werk van de man, waarvan ik eentje leuk genoeg vind om mee te nemen, maar hier word ik pas echt vrolijk van. Een smetteloze 'Signed Sealed Delivered I'm Yours' is altijd welkom!
* Stevie Wonder- I Ain't Gonna Stand For It (US, Tamla, 1980)
Na 'Hotter Than July' raak ik Stevie Wonder echt kwijt en daarin ben ik, geloof ik, niet de enige. Deze 'I Ain't Gonna Stand For It' is zo'n nazaat van die laatste periode van Wonder. Een goed in elkaar stekend nummer met een lichtelijk onderkoelde Stevie Wonder, hier is de fase hoorbaar waar Jamiroquai halverwege de jaren negentig de mosterd vandaan heeft gehaald. Voor maar vijftig centjes een prachtige aanwinst.
Morgen vermoedelijk een Van hit naar her of anders een Raddraaier, maar in ieder geval het laatste reguliere bericht. Vanaf zondag serveer ik jullie een dagplate, zoals traditioneel in de laatste week voor de vierde verjaardag van Soul-xotica. Hoewel jullie dinsdag nog wel een Week Spot krijgen en dat wordt eentje van Nederlandse makelij. Ik heb het al vaak uitgesteld, maar ga het volgende week écht doen: Een Do The 45 met louter Nederlandse producten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten