,,Een stem die je raakt tot in het binnenste van je ziel". Ik ben er niet over uit of de schrijver op de officiële website van Maxine Brown nu een volleerd reclame-man is of een gepassioneerde fan. Ik denk het laatste. Hoe opgeklopt het ook mag klinken, het is wel de spijker op de kop. Waar ik gisteren een eerbetoon mocht brengen aan een wegbereider van toekomstige country-muziek, daar is Maxine van een hele grote invloed geweest op de latere soul. En toch heeft Maxine daar té weinig erkenning voor gekregen. Het schaamrood staat je op de kaken als je naar haar hitnoteringen in Amerika kijkt. Het Nederlandse Hitdossier heeft nog nooit van haar gehoord, of ze zullen haar verwarren met het Songfestival-duo Franklin Brown & Maxine. Ja, ik was ze ook al vergeten totdat ik op Marktplaats op Maxine Brown ging zoeken... Ik ben nog steeds in blijde verwachting van 'One In A Million'. Een plaatje waarvan ik nooit had verwacht dat ik die in de bakken zou krijgen, of ik moest hem héél goedkoop als 'Pye Disco-Demand' vinden. Het is dat 'andere' plaatje van Maxine Brown waar ik momenteel ietsje meer 'fan' van ben en deze krijgt de eretitel Week Spot: 'One Step At A Time' (1965)
Tot mijn grote verbazing kende mijn Wolfman-collega en Northern Soul-man dit nummer niet. Ja, 'One In A Million'wél. Dat is op zichzelf weer niet zo vreemd, want die plaat is héél groot in de Northern Soul-beweging. 'One Step At A Time' geldt voor veel deejays als het aardige alternatief, als je de originele Wand-persing van 'One In A Million' niet kan bereiken. 'One Step At A Time' is ietsje meer midtempo en met een beduidend rustiger begeleiding dan 'Million'. Wat de laatste dan ook tot de ultieme dansfavoriet maakt, maar 'One Step At A Time' is geen stuiver minder. In de handel wél, hoewel die soms rare bokkesprongen maakt in veilingen. Het was niet de eerste keer dat ik op een exemplaar bood.
En we noemen haar... Maxine Ella Brown. Geboren op 18 augustus 1939 in Kingstree, South Carolina. Zoals vrijwel ieder lijdend voorwerp in de Week Spot begint zij ook haar loopbaan in het kerkkoor. Ze beschouwt zelf haar stem als een gift van de Allemachtige. Dat zou ons het recht geven tot een dankgebed. In de Charles Taylor Singers doet ze de nodige podiumervaring op en in het eind van de jaren vijftig treedt ze op met de gospelgroepjes The Manhattans en The Royaltones. Ook formeert ze het groepje The Treys, maar het is me niet duidelijk of dat eveneens een gospelgroep was. Alledrie maken ze geen platen. In 1960 krijgt ze een contract bij het kleine Nomar-label. Haar zelfgeschreven 'All In My Mind' wordt zowaar een Amerikaanse top 20-hit. Het liedje verhaalt over de verlangens van een tiener naar een échte liefde. Een jaar later geeft The Harptones een antwoord op het liedje: 'All In Your Mind'. We weten niet of Maxine dat grappig heeft gevonden, maar haar tweede single op Lomar heet wel 'Funny' en is eveneens een grote hit. Maxine is een grote ster in wording, dat gelooft iedereen althans. Ze tekent in 1961 bij ABC-Paramount, maar er komen geen hits voor dat label. In 1963 stapt ze over naar Wand, een vrij nieuwe maatschappij onder de vleugels van Scepter.
In 1964 breekt ze voor een derde maal door in de Amerikaanse top 30, nu met 'Oh No, Not My Baby'. Het blijft een héérlijk verhaaltje met dito muziek. In 1965 krijgt ze het druk. Ze neemt verschillende solo-singles op, maar eveneens duetten met Chuck Jackson. Nick Ashford en Valerie Simpson behoren tot de leveranciers van de liedjes, maar als zij proberen een contract los te peuteren bij Wand, krijgt het duo nul op het rekest. Vervolgens stappen ze over naar Motown en worden meteen aangenomen. Eén van de Ashford/Simpson-liedjes dat voor Maxine & Chuck bedoeld was, wordt een grote hit voor Marvin Gaye en Tammi Terrell: 'Ain't No Mountain High Enough'. 'One Step At A Time' komt na het eerste duet met Chuck Jackson: 'Something You Got'. De plaat maakt echter weinig indruk en blijft op 55 in de Billboard steken. Buiten 'If You Gotta Make A Fool Of Somebody' doen de rest van de plaatjes niet meer mee in de hitparade. De fout ligt hem bij Wand, die doen niet genoeg aan promotie en steekt liever tijd en moeite in Dionne Warwick. Een 'I Don't Need Anything' (1966) blijft steken in de 'bubbling under'. De b-kant ervan, 'The Secret Of Livin', is sinds een jaar aan een opmars begonnen. 'One In A Million' staat op de keerzijde van 'Anything You Do Is Alright', maar beide kanten maken geen indruk. Totdat het in The Casino in Wigan opduikt en één van de ultieme Northern-tunes zal worden.
In 1969 verlaat ze Wand voor Commonwealth en daarna ondermeer Avco. Toch kent het publiek Maxine nauwelijks en de platen gaan zó de uitverkoopbak in. Zélf concentreert ze zich in het verstrijken van de jaren meer op het acteren en ze schrijft zelfs een revue. 'Wild Women Don't Have The Blues' is een hommage aan de vrouwen van de blues en Brown speelt zelf een hoofdrol. In 2005 verschijnt de cd 'From The Heart' en van die periode stamt ook de reclametekst uit het begin van dit bericht. De tekstschrijver zorgt er zelfs voor dat ik het woord 'nachtegaal' niet in de mond hoef te nemen, want dat kan ik letterlijk overnemen van de website.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten