Normaal gesproken probeer ik bij het Raddraaien zoveel mogelijk 'dubbele artiesten' te mijden. Als ik een kapper tref die op het hoekje zit, tel ik niet zelden één artiest verder in plaats van één single vanaf de vorige Raddraaier. Vandaag mag ik drie plaatsjes vooruit in een jaren zestig bak, gerekend vanaf 'Mexican Whistler' van Roger Whittaker. Ik voel het al aankomen en ja... we hebben een single van The Who te pakken. Die groep zat in het uiterste begin van Raddraaien, maar dat is inmiddels ruim een jaar geleden. Ik reken The Who tot een van mijn meest favoriete rockbands, maar daar merk je doorgaans weinig van op Soul-xotica en dus grijp ik de kans aan om deze single te behandelen. De Raddraaier van vandaag is 'Happy Jack' van The Who (1966).
Hoe het tegenwoordig gesteld is met de Free Record Shop kan ik jullie niet vertellen. Ik zag vanavond een linkje naar de online-winkel van FRS en die blijkt nog steeds open te zijn. Een aantal dingen waren niet voorradig, maar dat kan ook andere redenen hebben. Ik heb zeker in de laatste vier jaar geregeld leuke aankopen gedaan bij de winkel van meneer Breukhoven, maar zat daarbij constant met mijn neus in de uitverkoopbak, dus dat zal hem de das hebben omgedaan? Een van die leuke aankopen was 'Amazing Journey', een dvd met het volledige verhaal van The Who aangevuld met exclusieve live-opnames uit heden en verleden. Het bevat zelfs het eerste gefilmde optreden van The Who in 1964! Zelfs voor de echte 'freak' die al alles heeft van de groep, valt er nog genoeg te genieten. Wat te denken van die onthulling van John Entwistle? Ook mogen enkele pop-persoonlijkheden hun licht laten schijnen op de groep. Daarbij kan Noel Gallagher niet over het hoofd worden gezien. Hij heeft ook nu weer bitter weinig te melden, maar één uitspraak staat nog steeds als een huis. ,,Als je dit in woorden kon beschrijven, dan zou je dat op je grafsteen willen hebben". Het is zijn reactie op de basgitaar-solo in 'My Generation'.
Roger Daltrey heeft, vooral in het begin, eronder geleden. Of ze nou in de studio waren of op een podium: Het trio Townshend-Entwistle-Moon was altijd in een strijd verwikkeld. Vooral in het begin gingen de heren onderling geregeld op de vuist. Roger Daltrey was even na de opname van 'My Generation' uit de groep gezet vanwege een knokpartij, maar toen de plaat een opmars maakte in de hitparade werd hij opnieuw aangenomen. Nee, het instrumentale gedeelte van The Who was immer in een oorlog van geluid. Wie nu wie precies aan stak, wordt ook op 'Amazing Journey' niet duidelijk. Townshend of Moon begint met een excentriek spel, de ander haakt erop in. Entwistle vult het aan met zijn woeste bas-werk. Daltrey is dan het vijfde wiel aan de wagen, want hij kan weinig anders in de strijd gooien. Pas tijdens de tournee omtrent 'Tommy' beginnen de andere leden te realiseren dat Daltrey altijd op de toppen van zijn kunnen presteert en dat hij daarmee wellicht het meest overtuigende instrument binnen The Who is.
De toenmalige manager van The Who merkt op dat de Keith Moon niet voor niets zoveel trommels had. Dan kon hij er altijd eentje raken. Moon mist een gen en is daardoor niet te stoppen. Wie zijn drumwerk analyseert, komt er eveneens achter dat het niet te imiteren is. Sterker nog: Geen Keith Moon-performance is dezelfde! John Entwistle bespeelt de basgitaar als ware het een gewone electrische gitaar. Ook zijn spel is nauwelijks te evenaren. Pete Townshend moet het aanvankelijk vooral van zijn show hebben, de destructie van zijn gitaren en de lege boxen. Een single die boekdelen spreekt voor wat betreft de ongeëvenaarde stijl van The Who is vandaag onze Raddraaier: 'Happy Jack'. Luister maar naar Moon's maniakale drums en probeer de verschillende percussie-instrumenten te identificeren. Het is een ratjetoe! Het nummer is uniek doordat John Entwistle het eerste couplet zingt, terwijl het door Pete Townshend is geschreven. Entwistle zou anders nooit op een Townshend-compositie de leadzang doen. Met 'Happy Jack' breekt The Who voor het eerst door in de Amerikaanse top 40 en het album 'A Quick One' verschijnt aldaar ook als 'Happy Jack'. In Nederland lusten we ook wel pap van The Who als 'Happy Jack' op single verschijnt. Het is de tweede van drie top 10-hits op rij.
Ik heb naast de Nederlandse Polydor-met-fotohoes (zoals hierboven) ook de Engelse op Reaction. Aan het eind hoor je Pete Townshend 'i saw you' roepen. Dit zou een 'verstoppertje' met Keith Moon zijn, maar het is vooral om ook Moon's stem op de plaat te krijgen. Een doorn in het oog voor Entwistle en Daltrey, op latere persingen is het dan ook weg gemixt.
Morgen doe ik in Do The 45 de aftelling van de Tune Of The Week/Week Spot, deze platen ga ik eveneens in zes series op zaterdagen hier publiceren. Morgen begin ik bij de eerste in week 6 van 2012 en hoop te eindigen bij week 18 van datzelfde jaar. Vreemd genoeg koppelde ik het toen nog niet aan Soul-xotica, dus er zijn een aantal plaatjes die hun debuut gaan maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten