voorjaarsverliefdheid van Sharon Tandy

De postbode heeft een dankbaar beroep. De arme man schrok zich zojuist wezenloos toen ik uitriep: ,,Ha! Singles!". Niet eentje, maar vier pakketten met totaal vijf singles vanuit het enge land. Als je op 24 aankopen tweemaal bij de neus bent genomen, valt dat nog reuze mee, zeker als een paar andere platen ver boven verwachting blijken te zijn. Ik dacht dat ik goed gegokt had op een tweede persing van P.P. Arnold's zeer gezochte 'Everything's Gonna Be Alright', eerste persingen zijn of onbetaalbaar of in een erg slechte staat. Op het oog lijkt dit exemplaar inderdaad helemaal nieuw, glanst als een spiegel en geen kras te bekennen. Maar het lachen vergaat je snel als je hem op zet. De plaat is herhaaldelijk gedraaid onder een versleten naald met een veels te hoge druk. De achtergrondzangeressen klinken nergens zuiver. Nee, hij was niet goedkoop... In deze conditie zelfs nog voor de helft té duur! De handelaar doet niet aan retourzendingen, dus moeten we het er voorlopig maar mee doen en intussen heel voorzichtig rondkijken naar een beter exemplaar.

Maar je kan het ook treffen! Zo kocht ik twee eerste persingen van een verzamelaar uit Oldham. Mossley, mijn vroegere woonplaats, had de postcode van Oldham en dit grijze industriestadje lag eveneens in ons ophaal- en bezorggebied van de kringloopwinkel. Het sympathieke contact dat ik vanaf veiling 1 onderhield met de verkoper gaf al een goed gevoel. Een klein manco aan de plaat was dan ook acceptabel geweest, maar met name de plaat van Sharon Tandy is boven verwachting. De kans is nihil dat je die ooit in een betere staat tegen komt. Dat is maar goed ook, want met deze was ik wel een beetje ver gegaan. Het is vanaf heden de duurst betaalde single in mijn collectie!

Hoe komt die gekte tot stand om herhaaldelijk het bod te verhogen totdat andere bieders er geen zin meer in hebben? Het geheim van 'I've Found Love' van Sharon Tandy uit 1965 ligt op de b-kant: 'Perhaps Not Forever'. Niet bepaald een stamper als 'I've Found Love', maar een pure schoonheid. Ik hoef me niet te schamen. Sharon Tandy heeft al meer verzamelaars het hoofd op hol gebracht. Sharon wordt in 1947 geboren als Finkelstein in Zuid-Afrika. Op aanraden van de Engelse president van Atlantic Records maakt ze in 1965 de oversteek naar Engeland, maar neemt intussen ook nog op in de Stax-studio's. Het is een unicum dat een blanke zangeres daar opneemt met Booker T. & The MG's als ritmesectie. In 1967 begint ze een korte samenwerking met één van de meest complexe groepen van Engeland: Les Fleurs De Lys. Lastig in de zin van geschiedschrijving. Het gezelschap wisselt bijna constant van leden, maar nam ook onder zeer diverse namen platen op voor verschillende platenmaatschappijen. Les Fleurs De Lys is een favoriet van de mod-beweging en met Sharon Tandy krijgt dat een gezicht. Hoewel critici superlatieven te kort komen om de kwaliteiten van Tandy te beschrijven en ondanks de stroom van kwalitatief hoogstaande 'blue eyed soul'-singles, blijft de gehoopte doorbraak uit. In 1970 keert ze terug naar Zuid-Afrika, om in 2004 een Engelse comeback te maken.

Bijna veertig jaar na haar klassieke plaatopnames is Tandy dan al een cult-heldin. Qua veelzijdigheid en vakmanschap komt ze dicht in de buurt van Dusty Springfield. Net als Dusty bedient Tandy zich ook van een breed repertoire, van soul en jazz tot The Beatles en met Les Fleurs De Lys zelfs 'freakbeat' (Engelse psychedelica met een herkenbare beat, dus niet de zweverigheid van oude Pink Floyd). Kennen we de naam niet ergens van? Dat zou kunnen, want in augustus 2010 kocht ik een EP van Les Fleurs De Lys met daarop demo-opnames van 'Gotta Get Rnough Time' en 'Two Can Make It Together' (de laatste als 'Tony & Tandy'). Met name die eerste, met zelf ingezongen achtergrondkoortjes die later zijn weggemixt, is sinds die tijd een Blauwe Bak-favoriet. Over favorieten gesproken: 'World' stond een paar weken geleden nog in de Schijf van 5. Op Youtube wordt de opname begeleid door bovenstaande foto.

Ik ben zo ontzettend in mijn nopjes met deze aankoop, dat de single herhaaldelijk door mijn hoofdtelefoon klinkt terwijl ik dit bericht schrijf. 'I've Found Love' maakt dat ik zin krijg in het voorjaar. Maar volgens mij zijn we allemaal de winter inmiddels wel beu?