Kerst op krukken

Ik heb in principe nog een bericht 'over'. De laatste Juno-singles zijn gisteren al wel binnen gekomen, maar deze laat ik liggen voor januari. Wat gaan we dan doen? Op ene of andere manier schijn ik opeens zin te hebben om vijfentwintig jaar terug in de tijd te gaan, iets dat ik bij 'Het zilveren goud' nog niet voor mogelijk hou. Er staat me iets van bij dat ik in de vijftien jaar Soul-xotica al eens heb geschreven over deze dagen maar heb het bewust niet opgezocht. Het is sowieso vijf jaar geleden als het al niet langer geleden is. Café De Karre is al decennia lang een rariteitenkabinet. Hier gebeuren de dingen spontaan zoals het opnemen van een single die iedereen kent ('Mooi Man' van Mannenkoor Karrespoor). Het idee van het wereldrecord barkruk zitten verdient ook geen extra overwegingen en ontstaat bij een flesje bier aan de bar. Het oorspronkelijke record staat op, geloof ik, vijftig uur. Dat móet wel te doen zijn? De boel wordt ingepland in de dagen vóór kerst. Het zal tegen die tijd wel afgelopen zijn? Tot zover ik kan na gaan, ben ik alle jaren met kerst bij familie in Friesland geweest. Enige uitzondering buiten 2025 is 2023 als ik bij kom van een zware griep. In 2000 heb ik de kerst doorgebracht op krukken. Of eigenlijk eentje...

Aan het begin zijn er, geloof ik, een stuk of dertig deelnemers maar dat ruimt al na een avond op. De barkruk-residenten kunnen onbeperkt drank bestellen en voor velen is het gewoon deze donderdagavond gratis zuipen, jezelf laten diskwalificeren en de volgende dag thuis de kater kwijtraken. Voor mij is het al vanaf het begin topsport. Ik zit dan bij Harrie in de kost en deze is een paar maanden eerder een weddenschap aan gegaan met mijn tijdelijke werkgever. Hoewel die laatste alweer volop drinkt en Harrie met plezier de duizend gulden heeft overhandigd, blijft Harrie vooralsnog nuchter. 'Thuis' in Tuk zijn we dus aan de Bavaria Malt. Omdat ik ergens ook ambitieuze plannen heb voor 2001 is het een goede zaak dat ook ik leer om te wennen aan het maltbier. Deze tactiek ga ik inzetten bij het barkruk zitten. Van bier moet je pissen en naarmate de alcohol in het lichaam stijgt, blijf je nét even te lang weg van de barkruk en lig je eruit. Zoals ik zeg is aan het einde van de eerste avond de helft van het deelnemersveld al geëlimineerd. 

Het is op meerdere fronten topsport. Niet alleen zit je dag en nacht in een kroeg samen met de vaste groep klanten. Je ziet mensen nuchter binnenstappen en als een wrak het pand verlaten. De hele dag de muziek op voluit. Koffie drinken totdat je zwart ziet voor de ogen en daarna aan de maltbiertjes. Iedere avond aardappelschijfjes met boontjes en karbonade. Dat is immers al twintig jaar het dagmenu van De Karre. Per uur mogen we een paar minuten van de kruk om de benen te strekken of voor een toiletbezoek. In de eerste uren meen ik druk op de blaas te kunnen negeren maar zit na drie kwartier met mijn benen over elkaar om het niet in de broek te doen. Toiletbezoek wordt voor mij althans een vaste waarde. Ik heb het voordeel dat ik gewend ben om zittend te slapen en ben niet meteen helemaal brak als ik met mijn hoofd op de bar heb geslapen. Het groeit de organisatie al snel boven de pet want tegen alle verwachtingen in blijven na twee dagen drie jongemannen over die niet van op houden weten. 

Wat staat er op het spel? Veel! Als iedereen zich aan de afspraak zou houden en ik zou als laatste blijven zitten, dan...? Omgerekend iets van tweeduizend gulden, maar met de helft zou ik al tevreden zijn. De andere twee knapen hebben ongeveer dezelfde vooruitzichten. Het is de begintijd van mijn minidisc-speler. Ik heb deze net een paar weken in huis en heb twee minidiscs samengesteld. Die draai ik helemaal 'grijs' tijdens het barkruk zitten. Ook dj ik op zaterdag met mijn vinylcollectie en dat zal de start zijn van een korte residentie als dj in De Karre. Meer daarover in 'Het zilveren goud' van volgend jaar. Het nieuws over het barkruk zitten heeft ook Jutrijp bereikt en mijn ouders komen even langs. Ik geloof dat dit Eerste Kerstdag moet zijn geweest. Het is de enige dag per jaar dat De Karre dicht is. 's Avonds gaat de familie traditiegetrouw eten in het café en dan zitten we nog altijd met zijn drieën op de barkruk. Een zus van de uitbaters werkt in de verpleging en zij luidt de noodklok als ze mijn been heeft gezien. Dat lijkt op het begin van een trombose. Op haar aanraden komt de huisarts ook langs en deze concludeert hetzelfde. Ik moet na 95 uur en 30 minuten afstappen. De overige twee gaan door voor de 100 uur waarna ze een erg aantrekkelijk financieel aanbod krijgen om het barkruk zitten te beëindigen. 

De nacht van eerste op tweede kerstdag in 2000 zal ik nimmer vergeten. Wat heb ik héérlijk geslapen in mijn bedje! Natuurlijk is het barkruk zitten funest voor de rug want het is minder comfortabel dan het meubelstuk dat ik door AI heb laten ontwerpen. Ik zal de laatste dagen van het oude jaar gebruik maken van sarong, geitenwollen sokken en klompen en zo vier ik ook oud en nieuw in Steenwijkerwold. Het is het oud en nieuw dat het helemaal mis gaat in Volendam, maar in Steenwijkerwold hebben we een fijn feestje met Armand. Ik confronteer de laatste met het verhaal dat ik degene was die in Ruigoord in slaap was gevallen en hij is daar anno 2000 nog altijd kwaad over!