Ditmaal heet het voor mij niet 'therapeutisch bewegen' maar eerder bewegen op doktersadvies. Het is zaterdagmiddag en de zon schijnt uitbundig in Uffelte. Ik geloof wel dat het frisjes is vandaag maar dat mag de pret niet drukken. Legerkisten aan en flink aankleden en dan moeten we maar eens een stukje gaan lopen. Ik heb opeens zin om weer eens bij Brandeveen te kijken en wellicht kan ik nu proberen om het achterstevoren te lopen. Nee, ik bedoel niet dat ik met mijn gezicht naar Uffelte naar het bos loop, maar eigenlijk het tochtje van november achterstevoren. Eerst opbouwen met een lap bos, dan Brandeveen als kers op de taart en dan via een klein stukje bos terug naar de bewoonde wereld. Het moet bijna als een klassieke compositie worden. Daarover gesproken: De muziek gaat aan en kies een album uit dat onderhand een grote hit wordt in mijn huis. Ik ben jaren geleden al verliefd geworden op 'Morgenstimmung' van Edvard Grieg en heb ook de 'Peer Gynt Suite' op elpee. Sinds een paar weken heb ik het werk op mijn mp3-speler staan en er gaat niets boven een wandeling door de bossen met Grieg op de koptelefoon. Ik wil eerst even bij de ezels kijken en ga dus via De Woerthe. Dan via de Holtweg en de Vegersakkersweg naar de Postweg. Ik steek de Weg Achter De Es over en bij de bocht naar rechts loop ik het bos in.
Ik vrees dan al dat ik het te primitief heb onthouden. Ik moet ergens rechts, dan links tot aan het zandpad en dan kan ik recht oversteken naar Brandeveen. De tocht is de moeite waard en de muziek van Grieg maakt het tot een beleving. Toch kan ik niet het pad vinden dat ik in november moet zijn gelopen. Als ik uitkom bij een zandpad blijkt dat niet het juiste zandpad te zijn en in plaats dat ik naar Brandeveen loop, loop ik eerder weg van deze plek. Na wat spoorzoeken zie ik dan weilanden in de verte. Omdat ik geen idee heb waar ik nu ben, loop ik naar het einde van het bos. Het is het fietspad dat vanaf De Broeken loopt naar het Bosveen. Nee, dat wil ik liever ook niet. Dan zie ik dat een fietsersclub een parcours heeft uitgezet het bos in. Wellicht brengt dat me in de buurt van Brandeveen? Ik volg de oranje bordjes totdat ik terug ben bij de zandvlakte waar het op de heenweg mis is gegaan. Dan wijk ik af van de fietsroute en sta plots oog in oog met Brandeveen. Ik kom op dezelfde manier aanlopen als in april. Dan ga ik rechtsaf, nu ga ik linksaf op zoek naar het bankje. Dat is een aardige wandeling maar op het bankje speelt het orkest de laatste noten van de Noorse Dansen en geniet ik nog even van de rust van het Brandeveen.
De rest moet op zichzelf routine worden. Via de klaphekken door het weiland en zo terug naar de Weg Achter De Es. Een kind kan de was doen? Dan zie ik onderweg een ander klaphek en dat maakt me nieuwsgierig. Het zou een dikke onvoldoende worden op mijn rapport als ik een cijfer moest geven. Het is een nutteloze onderneming. Aan de koeienvlaaien te zien moeten de Hooglanders in de buurt zijn en, nee, daar zit ik nu even niet op te wachten. Ik maak haast om weer vaste grond onder de voeten te voelen. Het is een fietspad, maar waar? Welnu, ik ben vlakbij het Bosveen en zou in principe gewoon het fietspad moeten af lopen. Ik doe een schietgebedje dat de runderen niet eigenwijs op het fietspad staan want anders moet ik over het Moerpad naar huis en voor dat laatste heb ik de moed niet meer. Gelukkig zijn de koeien in geen velden of wegen te bekennen en kan ik veilig naar de Weg Achter De Es. Het begint net iets te schemeren als ik arriveer in Uffelte. Het is evengoed een best tochtje geworden en ik voel het nog altijd in de benen. Vandaar dat de buitenactiviteit hem vandaag ook niet wordt.
De foto is genomen aan het Brandeveen op het punt waar ik in de buurt kom van het meertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten