De steunwieltjes hoeven er niet aan te pas te komen. Fietsen verleer je nooit? Nee, ik zou me dat niet kunnen voorstellen. Toch is het fietsen wel eens op een heel laag pitje geweest bij mij. Het zijn vooral de laatste jaren in Friesland. Tot die tijd ben je afhankelijk geweest van de fiets maar dan breekt een tijd aan dat zo'n tweewieler met trapmechanisme té truttig is voor een coole kikker als bijvoorbeeld de schrijver van deze praatpaal. Er moet een brommer komen! Dat is voor mij in eerste instantie een Solex, in 1995 kortstondig het avontuur met de antieke Kreidler, dan weer een paar jaar de Solex en tenslotte in 1997 de Vespa scooter. Ik woon inmiddels alweer vijf maanden in De Bilt maar de 'skoet' staat nog altijd defect te zijn in de schuur van mijn oom die het apparaat liever vandaag dan morgen ziet vertrekken. Opeens heb ik het plan klaar! Op een vrijdag met de bus en trein van De Bilt naar Friesland, de zaterdag om de Vespa met de hulp van neef Jelte weer in de benen te helpen en dan maandag op de Vespa van Jutrijp naar De Bilt. Het moet in maart 2000 zijn geweest. John heeft ons inmiddels al verlaten en ik raak aardig bevriend met Darren.
Neef Jelte... Ook hij is ons vorig jaar ontvallen. Hij is dan al geruime tijd ziek en het is al een tijdje duidelijk dat hij niet zal herstellen. Op Facebook maakte hij zich altijd druk over het verlagen van de pensioenleeftijd. De dames en heren politici hebben het niet opgemerkt want hij is officieel nog nét niet toe aan zijn pensioen als hij dit leven moet verlaten. Hij woont in dezelfde straat als mijn ouders en is vaak 'aan het prutsen' in de schuur. Hij heeft al mijn gemotoriseerd vervoer in die jaren onder handen genomen. Hij plakt overigens ook banden van fietsen. Over de betaling zijn we het altijd snel eens. Hij wil vaak niets hebben of vraagt na verloop van tijd om een pakje shag. Ironisch genoeg heeft het pakje shag een invloed op zijn latere ziektebeeld. Ik weet niet meer precies te herinneren wat uiteindelijk het euvel is van de Vespa, maar heb wel een vermoeden. Iets met een gat dat onder de buddyseat zit. Het gat is handig om te werken maar hoort daar oorspronkelijk niet te zitten. Door dit gat hebben bepaalde onderdelen de neiging om te gaan 'hangen' waardoor het zaakje opeens niet meer loopt. Ik ben echter nog nooit de schuur uitgelopen omdat Jelte iets niet kon fixen en ook ditmaal zorgt hij ervoor dat de machine brult van levenslust.
De daaropvolgende maandag rij ik dan naar De Bilt. Helemaal door de polder langs Swifterbant en bij Laren weer voet aan de vaste grond zetten. Vervolgens langs Amersfoort en er zitten stukjes bij die ik vorig jaar april moet hebben gefietst. De scooter wordt in De Bilt bewonderd door de andere 'companions', maar dan rijst meteen wel de volgende vraag. Waar moet die staan? Nou, liever niet aan de openbare weg. Even verderop hebben we nog het oude meubelmagazijn. Boven de winkel woont het vluchtelingengezin waarvan manlief onze ijzerboer is en de dame de kleding sorteert. Daar kan die best staan. Het probleem is alleen... Als ik eens op een zondagmiddag een ritje wil maken op de scooter blijkt opeens niemand een sleutel te hebben en het gezin is ook niet thuis. Met andere woorden: Alsnog fietsen terwijl de scooter achter slot en grendel staat. Dan wil de eigenaar van het pand opeens de winkelruimte vrij hebben. Het gezin kan gelukkig wel blijven wonen. Dan wordt besloten de scooter in de steeg achter huis te zetten. De steeg herbergt de verschillende vuilcontainers alsook de ijzerhoek van Gabriël, de man van het gezin. Zaterdag, zondag en maandag staat hij er prima. Op woensdag gaat Gabriël weer aan de slag met het ijzer en op dinsdag zijn we druk met handel uit te sorteren. De scooter staat pal voor de containers en dat is niet handig. Het wordt een soort van discipline. Op de ochtenden moet ik als eerste bij de poort zijn om de scooter naar de straat te rijden. Later op de middag weer terug in de steeg. Op een gegeven ogenblik komt hij zelfs helemaal aan de straat te staan en gaat de jeugd van De Bilt zich bemoeien met mijn bezit.
Heb ik er plezier van gehad? Nou nee, in De Bilt niet echt. Ik maak wel een paar ritjes en Des uit Vianen is mijn lokale Jelte. Ik zou dit verhaal in april of mei kunnen vervolgen want we rijden sowieso rond Koninginnedag nog naar Steenwijk en terug. Daarna is het wel heel erg snel afgelopen met de Vespa hoewel die nog mee verhuisd van De Bilt naar Tuk.
In maart 2000 is in een naburig stadion in Utrecht een 'algemene' verzamelbeurs. Ik ga daar op zaterdagmiddag naartoe en kom dan thuis met de volgende singles.
3232 Sufferin' In The Land - Jimmy Cliff (NL, Island, 1970)
3233 Wonder Boy - The Kinks (NL, Pye, 1968)
3234 Stop, I Don't Wanna Hear It Anymore - Melanie (NL, Buddah, 1970)
3235 Love And Beauty - The Moody Blues (UK, Decca, 1967)
3236 Paint It Black - The Rolling Stones (NL, Decca, 1966)
3237 Empty Pages - Traffic (NL, Island, 1970)
3238 I Can See For Miles - The Who (Duitsland, Polydor, 1967)
Bij Jimmy Cliff heb ik mijn twijfels. Het kan zijn dat ik die pas over twee maanden in Utrecht koop. 'Paint It Black' zou ik cadeau hebben gekregen van onze chauffeur Peter of ben ik nu in de war? Ik weet wel dat ik een export-uitgave van een Rolling Stones-single voor weinig heb zien liggen die voor een stuk meer in de catalogus staat. De overige singles zijn zeer zeker van deze verzamelbeurs. Bij thuiskomst beluister ik de singles op mijn kamer in het gezelschap van Darren. Dat is hoe ik weet dat het in maart 2000 is geweest. In april raakt de vriendschap al enigszins bekoeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten