Een maand uitkering

De serie is in 2017 begonnen. Een soort van '20 Years Ago Today' met als opstapje het krakersavontuur in Amsterdam. Daarna is het een zeer onregelmatig verschijnende rubriek geworden. Het beestje heeft nooit een vaste naam maar het gaat steevast over de periode van twintig jaar daarvoor. Vanavond ga ik dat eveneens doen. Vijf jaar geleden is het nog 'belangrijk' genoeg om een serie te doen van een aantal afleveringen. Ik denk dat ik het vanavond gewoon in één bericht kan stoppen. Een paar weken geleden heb ik verteld hoe ik in december 2004 op het matje moet komen bij de sociale dienst. Ze zijn er achter gekomen dat ik in 2000 en 2001 zwart heb gewerkt en moet de ten onrechte ontvangen uitkering terug betalen. Dan ontdekken ze tevens dat ik sinds januari 2003 zelfstandige woonruimte heb en de kosten niet kan delen met iemand anders. Met andere woorden: Ik heb bijna twee jaar te weinig uitkering genoten en krijg dat nu met terugwerkende kracht. Minus de uitkering van 2000 en 2001 blijft nog altijd een fraai bedrag over. Kan dat op? Ja hoor, geen enkel probleem. Dan liever ook niet investeren in blijvende dingen zodat drie maanden later niets over is buiten een herinnering aan een wilde tijd. Met als climax de week in België in maart 2005. En dat is de periode die ik vanavond opnieuw ga beleven.

Nu is het begin maart opeens negentien graden, in 2005 komt begin maart vrij onverwacht een pak sneeuw in het noorden van het land. Het is een woensdagmorgen als het begint. Buren aan de overkant zijn een half uur bezig hun auto sneeuwvrij te krijgen en gaan dan even naar binnen voor een warme versnapering. Als ze buiten komen kan het werk overnieuw beginnen. Of wat te denken van mensen die naar de supermarkt rijden? Vanuit de winkel staat de auto ingesneeuwd op het parkeerterrein. Het is tegen deze achtergrond dat mijn voorbereidingen op de week kunnen beginnen. Wat is er aan de hand? Er zijn twee festivals in opeenvolgende weekeinden in het Belgische Hasselt. Eerst het 'Femmes'-festival met uitsluitend vrouwelijke kunstenaars. Fursaxa gaat daar eveneens optreden en dat is voor mij de reden om erbij te zijn. Door Fursaxa heb ik ook kennis gemaakt met de Zweedse band Trad Gras Och Stenar en deze gaan hun eerste Europese optreden buiten Scandinavië doen in Hasselt. Het heeft dan al een Amerikaanse tournee achter de rug. Trad Gras Och Stenar treedt een week na 'Femmes' op tijdens 'K(-RAA-)K3', één van de meest toonaangevende undergroundfestivals in Europa. Ik ben dan ook al fan van Six Organs Of Admittance dat een van de hoofdacts is in Hasselt. De portemonnee met pinpas mee, muziek en verder niet overdreven veel. Misschien een slaapzak? Ja, nu herinner ik me opeens dat ik de oude trekkersrugzak bij me heb met de roze panter eraan. Verder hoef ik van mezelf niks te boeken of te organiseren. Gewoon gaan en zien waar het schip strandt.

Op de vrijdagmiddag begin ik aan de lange treinreis naar België. Het treinverkeer in het westen is nog een drama door de sneeuwval en dus ga ik het oosten langs naar Roosendaal. In het midden ligt nagenoeg geen sneeuw en in Roosendaal valt er natte sneeuw. Met het boemeltje naar Antwerpen en dan stap ik op de verkeerde trein. Nee, hij gaat wel naar Hasselt, alleen is er ook een snellere trein. Ik zit nu in de stoptrein. Dat betekent dat ik zeven uren onderweg ben van Steenwijk naar Hasselt. Ik ben mooi op tijd voor het festival en kan zelfs eerst nog even praten met Fursaxa. Ik krijg toestemming om haar optreden op te nemen op minidisc. Deze eerste avond leer ik ook Samara Lubelski kennen. Dat is een liefde voor het leven gebleken. Hoewel ik haar muzikaal een beetje ben kwijt geraakt, zijn we nog altijd vrienden op Facebook. Daniëlle Lemaire uit Breda is een andere artieste die ik hier in mijn hart sluit. Na het concert moet ik enige drama toepassen om een slaapplek te bemachtigen. Dat wordt een naburig kraakpand. De volgende dag moet ik me vermaken in Hasselt. Dat is geen enkel probleem want Hasselt is laat met carnaval. Er is dus volop activiteit in de stad en ik heb nog weken lang plezier van het vele snoepgoed. Die avond wordt het eng met Ikue Mori & Zeena Parkins en gilt ook Daniëlle nog ergens mee. Na afloop van het feest besluit ik samen met een daar opgedane kennis de horeca op te zoeken. We eindigen in een gaybar, de enige nering die nog open is. Hij adviseert me om naar Antwerpen of Gent te gaan. Ik stap op de trein en ga eerst naar Antwerpen. Geen jeugdherberg in de buurt. Dan reis ik door naar Gent. De jeugdherberg zit vol en uiteindelijk boek ik een kamer in het Flandria hotel. Hoewel het 'luxe' is, wil ik gewoon een bed & breakfast en deze vind ik de volgende ochtend. Ook in het centrum van Gent dus dat komt goed uit.

Zaterdag is pas het volgende festival in Hasselt en in die tussentijd moet ik me maar zien te vermaken. Ik lees dan iets over een museumkaart. Als ik alle musea heb bezocht, heb ik daarvan twee gratis gehad. Ik ga cultuur snuiven! Dinsdag is het kunst. Woensdag is het ambacht en de geschiedenis van de psychiatrie in de kliniek van dokter Guislain. Op donderdag nog wat lokale geschiedenis en dan heb ik alle musea gehad. Intussen overnacht ik in de bed & breakfast, schuif 's avonds vaak wat friet naar binnen en drink vooral veel in een jazzcafé waar de muziek van elpee komt (Damberd, ik moest het even opzoeken). Op donderdagmiddag reis ik met de trein van Gent naar Sint Niklaas. Onderweg heb ik al even sjans met een 'maske' in de trein, maar ik moet haar laten schieten. In Sint Niklaas ga ik rechtstreeks naar Den Denker, het café waar ik vorig jaar een paar dagen heb gewoond. Ook nu weet ik een slaapplekje te regelen bij wildvreemden. Op de vrijdag is het feest voor de studenten. Omdat ik mijn kostbare wollen jas niet onder het vuil wil hebben, zit ik een tijdje opgesloten in het café. 's Avonds weet ik toch te ontsnappen en ga op de trein naar Belsele voor een avondje in 'T Ey, de folkclub waar ik in oktober Fursaxa heb gezien. Met de laatste trein terug naar Hasselt maar ik slaag er deze avond niet om een slaapplek te vinden. Ik blijf doelloos rond hangen en pak uit lieverlee maar een vroege trein naar Hasselt. Het is opnieuw de stoptrein maar het maakt me niets uit. Ik kan niet slapen in de trein en zo moet ik zien te overleven met een sloot drank achter de kiezen en 24 uur zonder slaap.

Dat gooit flink roet in het eten voor wat betreft het K(-RAA-)K3-festival want met name het concert van Caroliner Rainbow, The Singing Bull doet me pijn aan mijn hoofd. Bovenstaand is een foto van ndit uiterst bizarre optreden. Dirk Freenoise mag aftrappen en die zal later nog eens via een telefoonverbinding optreden in De Buze. Six Organs Of Admittance is een flop als Ben Chasny na één nummer van een kwartier van het podium stapt en niet meer terug komt. De rest van de avond kan me worden gestolen. Ik ben doodop en moet slapen. Gelukkig kost het ditmaal weinig moeite om naar binnen te komen in het kraakpand. De volgende ochtend heb ik sjans met een meisje maar als ik wakker word, is ze met haar vriendin vertrokken. Ach, dat is nu weer jammer! Het is deze zondag Internationale Vrouwendag en ik hang met een andere Hollander in een kroeg met alleen maar vrouwelijk personeel. 's Avonds worden de rollen omgedraaid. Het personeel zit aan de bar en wij, mannen, moeten hen serveren en de deur voor ze open houden. We moeten onze drankjes noteren en na afloop keurig afrekenen want ook die moeten we zelf pakken. Als de kroeg dicht gaat, wil ik terug naar het kraakpand. Toch kan ik me niet meer bedenken hoe ik moet lopen en ga in plaats daarvan naar het station. Ach, wat maakt het uit? Een half uur later gaat de eerste trein naar Antwerpen. Laten we dat maar gaan doen! In Antwerpen heb ik ook al aansluiting op de trein naar Nederland en ik ben maandag rond het middaguur terug in Steenwijk.

Maar nu... Waar gaat de kop over? Als ik een paar weken later de bankafschriften ontvang, kan ik precies de reis reconstrueren. Alles bij elkaar opgeteld: De reis met de trein, hotel, bed & breakfast, entree, drank en museumbezoek. Alles bij elkaar is precies een maand uitkering. Doordat ik een paar duizend extra op de rekening heb, doet het opeens geen pijn meer en ben ik zeer content met deze week. Buiten een 10" van Daniëlle Lemaire om heb ik geen enkele tastbare herinnering meer aan deze week.