Ach vooruit, het valt qua onderwerp iets onder het vieren van de vijftiende verjaardag van Soul-xotica. Het zal in eerste instantie de Week Spot worden maar dan opnieuw... er is zeer weinig te vertellen over de plaat zelf. Hoewel het een prachtig nummer is, twijfel ik aan de competenties voor de Week Spot. In de 'Singles round-up' moeten eigenlijk platen staan die ik in het hier en nu heb gekocht en niet eentje die ik tien jaar geleden per abuis heb afgeschreven. Sinds ik me in 2012 puur ben gaan concentreren op het bouwen van een Northern Soul-collectie is het onderwerp vaak voorbij gekomen. Ik praat liever niet over geld op Soul-xotica behalve als het niet mijn geld is. In de serie van 'Uit de jeukdoos' passeren reeds enkele platen de revue die met gemak een paar duizend pond kunnen opbrengen. Ik wil de waarde van een origineel ook wel eens weergeven bij een heruitgave of bootleg in de collectie. Ik geloof dat ik in 2012 of 2013 wel heb geschreven over 'What's The Use Of Me Trying' van Tan Geers welke in principe dwars door midden ligt maar aan de kant van 'Let My Heart And Soul Be Free' is geplakt met ducttape waardoor de kant van 'Trying' weer als 'Mint' klinkt. Vraagprijs? Iets van driehonderd pond. Mijn allerduurste plaat zit net tien jaar in de collectie. Ik ga praktisch alleen bij 'Geni' van Teri Bryant flink over mijn budget heen. The Para-Monts volgt in hetzelfde jaar en in 2021 investeer ik in een exemplaar van The Web. Verder ben ik een 'kruimeldief' en een 'hoarder' onder de soul-dj's.
Ik heb de illusie dat ik ooit een single zal bezitten van de Amerikaanse Monique al lang uit mijn hoofd gezet. Een goede Italiaanse maat biedt me eens zijn exemplaar aan voor een 'vriendenprijsje'. Vijfhonderd euro. Ik heb vijfhonderd minuten gehuild. De plaat zit eigenlijk vaak rond de achthonderd euro. Ik moet er even niet aan denken hoeveel brievenbussen ik moet vullen voor achthonderd euro. Toch ontbreekt er iets bij mij. Ik ben een 'hoarder'. Wat de collectie binnen komt, blijft in de collectie. Het zit niet in de familie. Broer houdt ieder jaar tussen kerst en oud en nieuw opruiming in zijn elpees en 12"-singles. In januari biedt hij ze aan via Discogs en vertelt me over mensen die honderd kilometer rijden en dolblij zijn als ze eindelijk die ene plaat hebben gevonden voor weinig. Ja, hij moet niets hebben van idiote prijzen. We hebben het daar jaren geleden eens over gehad. De vraag: 'Wat moet er gebeuren met mijn platen als ik er niet meer ben?'. Ik geef aan het een nachtmerrie te vinden als mijn kostbare platen voor vijftig cent op een vlooienmarkt worden verkocht. Het maakt broer niet uit, ook al eindigen ze bij een kringloopwinkel. 'Zolang iemand anders weer blij wordt door het draaien van de platen'. Ik heb trouwens niet meer gevraagd wat er met het restant is gebeurd. Mijn schoonzusje is onlangs verhuisd en de platen kunnen niet mee. Er is sprake van een bevriende handelaar maar of deze deal is door gegaan?
Het verschil tussen mij en de collega-dj's is dat ik geen afstand kan nemen van mijn platen. Ik zou met gemak een doosje kunnen samenstellen van platen die niet meer mijn interesse hebben, maar het verkopen? Het gezeur achteraf dat ik té optimistisch ben geweest met het 'graden'.? Nee, daar zit ik niet op te wachten. Ik heb een kist dubbele singles boven staan en heb gehoord van een oude dj die opnieuw is begonnen met verzamelen. Ik geef ze dan liever weg! In de Northern Soul maar ook aanverwante stijlen als Sweet Soul en Modern Soul geldt een vuistregel: Ga altijd voor origineel. Het gaat daarbij om de 'exclusiviteit' van een plaat. Het maakt niet uit hoeveel legale heruitgaven of bootlegs er zijn van 'Do I Love You' van Frank Wilson. De twee eigenaren van een origineel zijn spekkoper. Zij zijn de enige dj's die je kan huren en die de 'floorfiller' kunnen draaien. Mocht je het wagen je Soul-bootleg van vijf pond op te zetten tijdens een Northern Soul-avond in Engeland, dan wordt je met pek en veren de stad uitgestuurd. Hoe zeldzamer de plaat, hoe hoger de vraag. Het zegt vaak niets over de kwaliteit van een plaat want heel veel 'zeldzame' platen (zeker in de Sweet Soul) zijn eigenlijk het draaien niet waard.
Laten we terug gaan naar januari 2012. De laatste weken in Steenwijk. Ik heb de sleutels gekregen van Nijeveen maar ben van plan om de verhuizing 'easy' te doen. Dat kan omdat ik praktisch geen huur betaal in Steenwijk (nog onder de tweehonderd euro in 2012!) en een royale verhuisvergoeding mee krijg. Ik heb me pas voorgenomen een Northern Soul-collectie te bouwen. Ik ontdek Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rare Northern Soul. De singles zijn hier meestal drie pond per stuk en zijn vaak té algemene disco en soul-'hits' en een enkele keer een 'collectable' met een defect. Bull & The El Capalara's wordt aangeboden met de soundclip van het upbeat 'Girl Of My Heart' en dat is in 2012 koren op mijn molen. De 'drill hole' zit in de uitloopgroef maar is opgevuld met kaarsvet waardoor je de plaat vroegtijdig stop moet zetten. De muziek is dan al afgelopen en dus 'Does Not Affect Play', het veelgebruikte 'DNAP' in de advertenties. Er wordt dan niet gesproken van een 'big collectable' of iets dergelijks. Nee, het is dit defect dat een prijs van drie pond rechtvaardigt. In het begin draai ik 'Girl Of My Heart' geregeld maar omstreeks 2015 raak ik verder in de 'sophisticated soul' en raakt Bull & The El Capalara's uit de gratie. Ik weet niet precies wanneer maar op een zeker moment besluit ik een aantal platen te degraderen tot de 'algemene' bakken. Bull & The El Capalara's is uit 1971 en gaat stof happen in de jaren zeventig-bak.
Mijn Facebook-kameraad Chris presenteert iedere eerste dag van de maand een 'massive update' van zijn webshop en maakt ons nieuwsgierig met een aantal titels. Het is zaterdagmiddag als ik zie dat hij Bull & The El Capalara's noemt tussen de peperdure items. Ik ken de titel niet en ga naar zijn website. Even later sta ik oog in oog met 'No Signs Of Sadness', de b-kant van 'Girl Of My Heart'. Met 'drill hole' in de uitloop maar 'DNAP'. Chris vraagt tachtig pond! Dat is een koopje want op Discogs staat eentje voor 450 euro en er is al eentje voor rond die prijs weg gegaan. Vreemd, ik heb de andere kant nooit geproefd en dat heb ik zaterdagavond voor het eerst gedaan. Wat blijkt? Het is de perfecte obscure Sweet Soul. Het past naadloos tussen de recente 'lowriders'-aanwinsten. Ik heb wel eens drie pond aan mindere platen uitgegeven!
Natuurlijk blijft ook deze in de verzameling en kan het zomaar zijn dat de prijs weer in zakt als een pudding. Dat heb ik ook al meegemaakt met een aantal platen in mijn verzameling. Ach, we hoeven alleen maar naar vorige week te kijken. De single van Sammy Davis Jr. blieft in 2013 vijfenzeventig pond in Engeland maar deze markt blijkt reeds verzadigd te zijn. Qua Nederlandse platen jaagt nu nog iedereen op 'A Taste Of Honey' van The Supremes & The Four Tops en de geflopte single van Liberation Of Man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten