Vijf minuten vóór de wekker gaat de deurbel. Een collega postbode met een pakketje waarvoor moet worden getekend. Dat is dus het Rarenorthernsoul-pakketje. Het Discogs-pakket is volgens Discogs nog altijd niet verzonden. Later vanavond kan ik aan de slag met de 'Eindstreep' maar eerst heb ik om elf uur een radioshow van drie uren. Laat me dan nu eerst maar beginnen met het restant singles. Ik ben vanmorgen topfit en op zichzelf wel klaar voor een volgend fietsavontuur. Toch is het gisteren best een buitensporige tocht geweest en ga ik maandag opnieuw flink op de pedalen. Niets mis met een rustdag. Vanavond ben ik op de fiets naar Havelte en terug geweest en, ja, de kilometers van gisteren zitten nog altijd in de benen. Vanavond mag ik jullie voorstellen aan negen singles welke een flinke 'mixed bag' vormen. Twee hagelnieuwe demo's, een paar oudere re-issues, een nieuwe Epsilon en zelfs een 'original' uit de jaren zestig. En een single van The Kinks! Ik heb de singles op alfabetische volgorde gelegd voor dit bericht.
* Baby Huey- Hard Times (UK, Soul Brother, 1971, re: 2018)
Een iconische albumhoes. Baby Huey trekt een gezicht alsof er net iemand een scheet heeft gelaten. Het is zo'n hoes die ik al jaren ken zonder te weten welke muziek er schuil gaat achter het karton. Dat begin ik nu langzamerhand te ontdekken en zie dan deze Baby Huey-single staan bij één van mijn favoriete dealers. Een heruitgave uit 2018 dus niet spiksplinternieuw. Twee kantjes geproduceerd door Curtis Mayfield welke ook 'Bad Times' heeft geschreven. Baby Huey is vooral een cultfavoriet onder liefhebbers van oude funk en sample-artiesten. 'Hard Times' is ietwat psychedelische soulvolle funk met een moddervette groove. 'Listen To Me' is meer funk met een hoop kreten daar waar 'Hard Times' meer een liedje is.
* Gloria Gaynor- This Love Affair (UK, Expansion, 1978, re: 2024)
Als je op een nostalgische vinylavond in de feesttent staat te draaien, is 'I Will Survive' van Gloria Gaynor gereedschap. In de iets meer progressieve soul en disco kun je de plaat gerust thuis laten. Haar 'You'll Be Sorry' uit de late jaren zestig is al een paar jaar een heuse favoriet voor mij. Mark schijnt helemaal wild te zijn van de b-kant van 'Honey Bee', maar dat deel ik niet helemaal. Verder is er nog een single uit 1974 welke geen hit is geweest en welke hoog staat aangeschreven in de soul. Dan is er natuurlijk nog 'This Love Affair'. In 1978 is het concept van Gloria Gaynor al een beetje afgeschreven en werkt ze met een veelvoud aan producenten. 'I Will Survive' is oorspronkelijk dan ook de b-kant van haar matig interessante cover van Clout's 'Substitute' en wordt bij toeval ontdekt door een dj. 'This Love Affair' stamt uit hetzelfde jaar maar ziet meteen een andere groep producenten en schrijvers. 'This Love Affair' is 'classy' disco maar niet interessant voor de platenkopers in 1978. Originele uitgaven zijn zo gewild geworden dat Expansion ons heeft verblijd met deze hagelnieuwe heruitgave. Voor vijf pond extra als demo.
* Oma Heard- Stuck-Up (UK, Expansion, 1964, re: 2024)
Twee maanden geleden heb ik nog nooit gehoord van Oma Heard en nu heb ik plotseling twee platen van de zangeres. Ofwel... de kennismaking is middels een 'From Detroit With Love'-EP van Soul 4 Real. Veel van Oma's werk blijft op de plank liggen en dat geldt ook voor deze single op Expansion. 'Stuck-Up' klinkt als Mary Wells en hoewel het uitnodigt om mee te klappen, is het refreintje toch niet zo memorabel dat er een grote hit verloren is gegaan. Berry Gordy tekent voor de b-kant, 'When Someone's Good To You', en dat klinkt echt als Motown. Ook nu weer een speciale rol voor de dames en heren klapvee. Best terecht dat deze opnames van Oma Heard eindelijk eens het levenslicht zien op vinyl. Ook hier weer voor een kleine meerprijs een demo.
* The Kinks- Starstruck (UK, Pye, 1968, re: 2018)
In de zomer van 1997 houdt de plaatselijke voetbalclub een rommelmarkt. Of is het de fanfare geweest? Hoe dan ook: Ik sta in de rij voordat de deuren open gaan. Ik heb moeite de platen te vinden en duik meteen in een doosje singles. Ik hou 'Starstruck' in mijn handen en moet hem dan inleveren. Zojuist heeft iemand de hele partij singles opgekocht. Ik moet me tevreden stellen met Heintje en meer van repertoire. Het is de eerste en laatste keer dat ik 'Starstruck' heb gezien. Dan zie ik deze, samen met 'Days', bij mijn favoriete bootleg-dealer. De singles zijn al in 2018 uitgegeven ter ere van het vijftigjarig jubileum van 'The Village Green Preservation Society'. O ja, die single hebben ze ook nog opnieuw uitgegeven. Hoewel ik voor deze prijs wellicht ook een origineel zou kunnen vinden, besluit ik hem in het winkelmandje te leggen. 'Starstruck' is namelijk alleen in Nederland uitgebracht als single en op zijn minst heb ik hem nu op een stevige Engelse persing. Gelukkig in authentiek mono want stereo 'klinkt' dit niet. Deze single is uiteraard gewoon voor de Gele Bak.
* Betty Lloyd- I'm Catchin' On (UK, Sonic Wax, 1965, re: 2021)
Ook hiervan wordt een demo aangeboden maar die sla ik af. Het blijkt ook al niet een geheel nieuwe heruitgave te zijn. Ach vooruit maar! Op de a-kant staat een onuitgebrachte 'audition take' en deze klinkt iets ruimtelijker. Op de b-kant het uiteindelijke resultaat en dicht gemixt. Het is een lekker niks-aan-de-hand Northern Soul-stampertje uit de jaren zestig. Ik had toch verwacht dat het een nieuwe heruitgave zou zijn maar Sonic Wax zit inmiddels bij nummer 68 waar dit 46 is. De eerste reactie op Discogs stamt van 2021 en dus gok ik dat als jaar.
* Micky Moonshine- Name It You Got It (Canada, Paradiso HiSound, 1974, re: 2015)
Het is omstreeks 2013 als het nummer ter sprake komt in een groep van Northern Soul-liefhebbers. Iemand merkt op dat de single fors in prijs is gestegen: Van 75p naar een pond. Dat inspireert mij om een te melden dat ik wel iemand wil verlossen van de single voor een tientje. Het is doodse stilte totdat ik de prijzen op zoek. Nee, de Northern Soul-puristen moeten er niets van weten maar intussen is de plaat minimaal 150 pond waard. Ik heb de plaat jaren geleden eens te gast gehad in 'Uit de jeukdoos'. Mezelf dan nu toch eens getrakteerd op een fijn exemplaar van deze absolute klassieker. Muzikaal helemaal gestileerd aan de dansers in The Casino met een niet bijster geïnspireerde zanger. Nee, het is niet een dronken Chris Spedding. Het blijkt songschrijver Paul Curtis te zijn. De eigenlijke a-kant van deze single 'I Wanna Know' van John E. Paul uit 1967 en hoewel dat erg 'gezellig' is, is 'Name It You Got It' de aanleiding om deze plaat in de collectie te stoppen.
* Prime Cut- I Don't Wanna Be Without You (UK, Epsilon, 1978, re: 2024)
Yann Vatiste blijft intussen speuren naar opnames die nog niet eerder zijn uitgebracht. Als hij bekend maakt dat hij Prime Cut gaat uitbrengen, krijgt hij veel bijval van zijn vrienden. Zoals het een Epsilon betreft, komt het rechtstreeks van tape en heeft dus een dof geluid. 'I Don't Wanna Be With You' is echter heerlijke zompige disco en het doffe geluid maakt het alleen maar meer tot een exclusieve ervaring. Aan de muzikaliteit van de heren Prime Cut zal het niet liggen. De plaat had zonder meer een officiële release verdiend in 1978. 'Angel' is ietsje rustiger met opnieuw een verfijnde productie en heel stiekem mijn favoriet van de twee.
* Shades Of Blue- Little Orphan Boy (UK, Sue, 1966)
Volgens mij komt het hoesje uit een kopieerapparaat, maar ach... Ik heb nog altijd geen originele Engelse Sue in de bakken staan en 'Little Orphan Boy' heeft een lekkere 'Big City'-sound. 'Oh How Happy' is de officiële a-kant en dat is een hoop handjeklap en bijna een Motown-geluid. 'Little Orphan Boy' heeft net ietsje meer klasse en maakt het tot mijn favoriete kant van de twee. John Rhys schrijft mee aan 'Orphan' en dat is de Engelsman die zijn geluk in Amerika beproeft en plots betrokken raakt bij de zwarte muziek die een decennium later centraal zal staan in de Northern Soul.
* Voices Of East Harlem- Cashing In (UK, not on label, 1973, re: 20??)
Rarenorthernsoul schat dat deze uitgave uit het begin van de nieuwe eeuw is. Eigenlijk is 'Heaven In The Afternoon' van Lew Kirton de a-kant maar deze heb ik reeds als 12". Nee, het is Voices Of East Harlem waarvoor ik de plaat koop. Na héél lang vergaderen! Hoewel het nummer enorm gewild is in de Modern Soul vind ik het maar 'zo-zo'. Originele Just Sunshine-uitgaven gaan voor grof geld en ook de Goldmine Sevens gaat voor een flink bedrag. De combinatie van Voices met Lew Kirton is nooit officieel uitgebracht, deze witte labels hebben allemaal de titels geschreven op het label. Nu ik de plaat heb, vind ik hem al een stukje leuker maar heb het overweldigende enthousiasme van collega-dj's nooit zo goed begrepen. Wellicht kennen zij het uitstekende overige werk van Voices niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten