Ik ben vorige week woensdag bezig geweest met de 'mammoetklus' om de bakken voor de komende zondagen in gereedheid te brengen. Het is voor mij logisch om platen in alfabetische volgorde van artiesten neer te zetten. De titels heb ik een paar jaar geleden al eens gedaan en die opzet is zo ongewoon dat het me bevalt. De platen komen echt kriskras door elkaar te staan. Als ik het zelf door elkaar moet draaien dan weet ik dat het lekkerste en mooiste als eerste op gaat. Ik heb zondag de titels gedraaid die met een A, B en C beginnen en een deel van de D. In het doosje van Albert vind ik twaalf singles die ik eigenlijk afgelopen zondag had moeten draaien en, als ze me vanavond bevallen, mogen die zondagavond de show aftrappen. Een 'mixed bag' van zowel dubbele platen, 'extra' platen en plaatjes die ik nog helemaal niet ken. Dit dozijn ga ik vanavond behandelen.
* The Boys- Dial My Number (US, Motown, 1988)
In de zeezendertijd van Radio Veronica is de Tipparade een beetje een hobby-lijst. Vooral in de late jaren zestig willen de Veronica-deejays een bepaalde plaat nog wel eens extra promoten en krijgt een plaat zodoende twee of drie Tipnoteringen op zijn naam. In de jaren tachtig moet een plaat al verkopen als het in de Tipparade terecht komt. Het gebeurt nog wel eens dat een single eerst in de Tipparade strandt en een jaar of een paar maanden later alsnog een hit wordt. Tweemaal binnen een jaar niet verder komen dan de Tipparade? Dat is in de laatste jaren volgens mij alleen het geval bij 'Dial My Heart' van The Boys. De groep staat oorspronkelijk onder contract bij MCA en die handel wordt in 1987 door Motown opgekocht. Als Berry Gordy met pensioen gaat, haalt zijn opvolger The Boys meteen naar Motown en verschijnt het debuutalbum. The Boys blijft actief tot en met 1993. Daarna verhuist de groep naar West Gambia waar ze de taal leren en de groep Suns Of Light vormen. Bij de aanblik van de jonge knapen op het fotohoesje ben ik bang voor een Jackson 5/New Edition-achtig geval en dan valt het resultaat helemaal niet tegen. Het is 'new jack swing' zonder dat het ergens naar een jonge Michael riekt. Eigenlijk best een tof plaatje!
* Herman Brood & His Wild Romance- Blew My Cool Over You (NL, Ariola, 1980)
Albert heeft bij mijn weten niet in mijn jaren zeventig- en tachtig-bakken gekeken. Wellicht zou hij de hand voor de mond hebben geslagen als hij in de jaren zeventig en tachtig Herman Brood passeerde. 'Still Believe' doet al jaren verstoppertje en verder is het alleen 'Saturday Night' in de jaren zeventig. Van de conditie van zowel 'My Girl' als 'Tattoo Song' in de jaren tachtig wordt je ook niet blij. Dankzij Albert kan ik met trots zeggen dat ik een aardige Herman Brood-collectie heb gekregen! 'Blew My Cool' zit vroeg in het alfabet qua titels, 'Saturday Night' en de twee uit de jaren tachtig heb ik nu met fotohoes en dan nog een stel meer. Hoewel Hurmen Bread het nimmer heeft gemaakt in Engeland kun je, denk ik, met een gerust hart deze platen draaien op de Engelse radio. De andere singles behoeven een schoonmaakbeurt maar 'Blew My Cool' kan zo op de draaitafel.
* Marc Dex- Bla Bla Bla (België, Arcade, 1968)
Wederom een aantal Belgische singles in het doosje. Ik ken de naam van Marc Dex van de promo-single van CNR uit 1969. Als ik me niet vergis doet hij daarop een parodie op Heintje. 'Bla Bla Bla' is gebaseerd op een mediterraans deuntje en is op zichzelf niet onaardig maar net niet leuk genoeg voor de zondagavond. Deze gaat dus zo in de jaren zestig-bak.
* Exuma- Brown Girl (NL, Kama Sutra, 1972)
Deze kennen we beter als 'Brown Girl In The Ring' van Boney M. Ik heb de single al sinds 2004 in de bakken staan en het is een leuke 'novelty' op avonden in De Buze. Hierdoor is mijn oude exemplaar niet nieuw meer en met deze van Albert kan ik weer een tijdje vooruit.
* Jetty Fontaine- Bar Muziek II (België, Ros Beiaard, 196?)
Laat me heel eerlijk zijn: Als ik hem zou tegenkomen in een kringloopwinkel zou ik het niet eens aanraken. Als gegeven paard vind ik zo'n single derhalve erg interessant. Te meer omdat er helemaal geen informatie bestaat over dit plaatje. Ros Beiaard is de naam van een, nog immer bestaande, studio in Antwerpen. Het is genoemd naar de ommegang van Ros Beiaard, een jaarlijkse processietocht in Dendermonde en wijde omgeving. Beide kanten zijn flink jazzy met een Hammondorgel, vleugel en slagwerk. Op de keerzijde horen we Jetty ook zingen. Het is de jazz-standaard 'Day By Day' en eigenlijk is deze kant nog het beste te genieten. Gezien deze ook in het gat valt van de titels die ik afgelopen zondag heb gedraaid, kies ik dit als de kant voor komende zondag. Later maar weer eens bekijken of we nog meer te weten kunnen komen over Jetty en dit plaatje.
* Isley Jasper Isley- Caravan Of Love (UK, Epic, 1985)
Ik noem in de inleiding al de 'extra' singles. Dat zijn platen die ik op zichzelf al in de bakken heb staan maar de huidige singles hebben 'iets' dat maakt dat het een aanvulling is. Hier wil het geval dat het een Engelse persing is en die mag braaf naast de Nederlandse en is wellicht ook degene die ik het vaakst zal draaien.
* Andy Kim- Baby I Love You (NL, Dot, 1969)
In de jaren zestig hebben veel singles een 'opvulstukje' in het middengat. Soms zijn dat van die plastic affaires die enkel handig zijn als een plaat een té klein gat heeft of is krom getrokken. Vaker zijn het 'hartjes' in het vinyl. Jukebox-eigenaren floepen dit accessoire eruit zonder mededogen en zelf heb ik altijd geprobeerd deze 'hartjes' intact te houden. Deze van Andy Kim heb ik sinds 1993 in de bakken en de fotohoes heeft betere tijden gekend. Deze van Albert is in die zin een 'upgrade', alleen... ontbreekt hier het 'hartje'. De 'oude' single komt dus in het 'nieuwe' hoesje.
* Jona Lewie- Come Away (NL, Papillon, 1978)
Eigenlijk is dit de laatste plaat van Terry Dactyl & The Dinosaurs maar John Lewis acht dan al de hoogste tijd om het solistisch te proberen. Zijn foto staat op het hoesje en zijn naam is groter afgebeeld dan de groepsnaam. Hij komt dus onder de 'L' van Jona Lewie. De b-kant is overigens ook een solo-kant van Lewie. 'Come Away' haakt in op het geluid dat we kennen van 'Sea Side Shuffle'. Nu rest alleen nog 'You'll Always Find Me In The Kitchen At Parties'? Niet helemaal! 'Cherry Ring' ontbreekt ook nog en bovendien is mijn 'Stop The Cavalry' helemaal gaar. Wisten jullie dat ik tijdens het post bezorgen regelmatig het 'dabbadabbadumdum' uit 'Cavalry' zing? Geen idee hoe het ooit is ontstaan, maar voor mij 'speelt' het kerstnummer bijna dagelijks.
* Ohio Express- Chewy Chewy (NL, Buddah, 1968)
Er is op zichzelf niks mis met het exemplaar dat ik heb en evenmin met deze. Ik zal de plaatjes even naast elkaar moeten zetten om een keuze te maken maar feit is dat ik een mooie 'dubbel' heb voor de liefhebber!
* Shocking Blue- Blossom Lady (NL, Pink Elephant, 1971)
Een 'extra' single van Shocking Blue. Ik heb sinds 1994 de single met fotohoes en het zwarte label met het 'hartje'. Dit is echter het meer gebruikelijke roze met zwarte label en, iets minder gebruikelijk, het elpee-gaatje in het label. Bijzonder genoeg om naast de andere te zetten? Ik doe het in ieder geval wel!
* Spinners- Cupid (NL, Atlantic, 1980)
Je bouwt vanzelf een verzameling van enkele duizenden want ook deze is 'extra'. Ik heb de single van The Spinners reeds als Amerikaanse persing en deze Nederlandse met fotohoes mag ernaast in de bak. Wellicht ook meer geschikt om te draaien?
* Zager & Evans- Cary Lynn Javes (Duitsland, RCA Victor, 1969)
Ik heb het advies opgevolgd van Vanessa Williams: 'Saving The Best For Last'. Albert weet aardig in te schatten waar mijn interesse ligt en hier wordt het pijnlijk duidelijk. Ik heb al tientallen jaren een fascinatie voor 'underdogs', minder succesvolle opvolgers van monsterhits. Dar kunnen we 'Cary Lynn Javes' ook bij rekenen. Terwijl half Nederland nog 'In The Year 2525' mee zingt, komt 'Cary' bescheiden de Top 40 binnen en is even later alweer verdwenen. Ik hoor het nummer voor het eerst in 2004 als ik een 'double hit'-uitvoering koop van 'In The Year 2525'. Qua luchtigheid een groot contrast met '2525' en dat is wat ik zo goed vind aan dit plaatje. Qua vocalen is het duidelijk hetzelfde duo als van de dramatische hit maar het is meteen een ander landschap. Als bonus heeft het 'Mr. Turnkey' op de b-kant en dat staat op de keerzijde van de RCA Gold Series-uitgave van 'In The Year 2525' (en de 48e single in de kaartenbak). Erg mooi om dat fijne nummer weer eens te horen zonder een hoop styreen-'distortion'. En zo kunnen jullie nog ruim tachtig singles verwachten in deze rubriek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten