Singles round-up: mei 5

Lang leve het weekend! Ik heb vanmiddag gewerkt en ben morgen en woensdag vrij. Het is niet vaak dat ik zo een weekend van twee opeenvolgende vrije dagen heb maar als ik naar mijn vakantie-uren kijk dan kan ik me dat best permitteren. Ik wacht vooral op mijn verse salaris dat woensdag wordt overgemaakt. Dat kan ik dan donderdag gebruiken en dus moest ik de fiets komende woensdag naar havelte brengen. Het weer ziet er erg goed uit voor het weekend en dan wil ik fietsen. Althans? Ik hoop dat de onweersbui voor zondag later op de avond gaat plaatsvinden. Vandaag eerst de laatste zes uit de partij van Mark. Er liggen inmiddels alweer zestien singles op me te wachten en dus zien we die volgende maand pas terug in de 'Singles round-up'. De volgende in de rij worden de singles van Baz en het lijkt erop alsof ik wederom de 'Eretitel' laat schieten deze week. De beloofde aflevering van 'Het zilveren goud' schuift door naar woensdag waardoor ik nog steeds een bericht speling heb om de singles van Baz te behandelen. Maar ik trap dit weekend af met de 'Singles round-up'. Er zijn wederom een paar singles die ik niet heb gedraaid afgelopen weekend en dus mag de apparatuur weer aan voor een 'live'-recensie.

* Clarence Reid- Along Came A Woman (US, Tay-ster, 1967)
Bij het zien van het label krijg ik dollartekens in de ogen. Helaas, het is een vergissing die ik wel vaker maak. Ik heb een reproductie van een zéér gewilde single op Tay-ster in de reserve-bak, maar dat blijkt een uitzondering te zijn op de regel. Op zichzelf is Tay-ster niets opzienbarend. De Blowfly-connectie maakt de plaat ook al geen stuiver meer waard en dus mag ik deze voor een fraaie prijs aan de collectie toevoegen. Hoewel Reid in latere jaren veel hits zal schrijven voor onder andere Betty Wright, doet hij op deze single twee covers van Jack Taylor. 'Along' is een funky 'belter' met fijne 'southern' blazers en, erg opvallend voor 1967, een Moog-synthesizer in het refrein. Het is een feestje! Laten we eens kijken of er iets speciaals is aan zijn liefje? 'Something Special About My Baby' past in de Carib en daar is de single ook uit afkomstig gezien de stickers op één kant van het label. Het is een echte 'double-sider'. Mijn liefde voor Carib is momenteel groter en daardoor ga ik voor 'Baby', maar 'Woman' is desalniettemin een feestje. Goede aanschaf!

* Joe Simon- It Be's That Way Sometime (US, Posse, 1975, re: 1982)
Ik denk dat ik enige 'credit' moet geven aan Peter van Singlehoesjes. Hij heeft een omvangrijke verzameling fotohoesjes van Joe Simon op zijn website staan en dat maakt dat ik min of meer ga zoeken naar ontbrekende fotohoesjes. Toch duurt het een aardige tijd voordat ik de muziek van Joe Simon echt ga waarderen. Het begint aarzelend met onder andere 'Step By Step' maar de vonk slaat in 2016 over met 'Pool Of Bad Luck'. Sindsdien groeit de sectie van Joe Simon in de Blauwe Bak ieder jaar en hier is wederom een nieuwe aanvulling. Joe brengt vanaf 1980 zijn platen uit bij Posse dat eveneens zo aardig is om een paar oudjes opnieuw uit te brengen, al dan niet in een nieuwe versie. Op de b-kant staat een 1982-uitvoering van 'Get Down Get Down'. Het gaat me echter om de a-kant en dat is een prachtig nummer van de hand van Prince Philip Mitchell. Het komt Joe wederom vanuit de tenen en dat is een kant die ik erg kan waarderen. Het spijt me zeer, maar ik ga de b-kant niet eens opzetten. Mooier en beter dan dit gaat het niet worden met Joe Simon!

* Edwin Starr- I'll Never Forget You (US, Granite, 1975)
Nog zo'n artiest die ik pas de laatste jaren op waarde ga schatten. Zijn Ric Tic- en Motown-werk is natuurlijk essentieel en in 1979 doet hij opnieuw van zich spreken op de Top 40 met 'Contact'. Tussen zijn vertrek bij Motown en een nieuwe succesvolle carrière bij 20th Century zitten een aantal hoogstaande singles die ik nu begin te ontdekken. Het begint met 'Earvesdropper', de prachtige b-kant van 'Accident'. Recent heb ik nog 'Stay With Me' op Granite aan de koffers toegevoegd en nu is daar 'I'll Never Forget You'. Wat een wereldnummers heeft onze Edwin in deze 'stille' periode gemaakt! Ik zie trouwens dat 'Pain' de a-kant is en dat is een funky affaire met een soort van rap in het intro. 'I'll Never Forget You' is een midtempo 'swayer' met wederom een zeer overtuigend zingende Edwin. Als ik aan 'Five A Day' denk dan is dit wel het geluid dat erbij past. Weergaloos lekker!

* Street Players- Ain't No Doubt (US, Ariola America, 1979)
Ariola is van oudsher een Duitse firma welke tot in de vroege jaren zeventig voornamelijk aan schlagers doet en enkele buitenlandse platen van een distributie voorziet. Zo doet het in de vroege jaren zeventig goede zaken met T.Rex in Duitsland en Nederland hoewel Bovema in het laatste land ook nog onderdeel uitmaakt in het gevecht om de rechten. In 1978 en 1979 staat Ariola echter voor disco in hoofdletters. Ariola brengt ons de Eurodisco en maakt dankbaar gebruik van de 'Super-Singles', het eigen merk 12"-singles. Buiten fijne platen van onder andere The Three Degrees om staat de Europese tak van Ariola voor platvloerse disco. De Amerikaanse branche van Ariola is echter andere koek. Het is niet minder commercieel want ook hier moet brood op de plank komen, maar de platen zijn over het algemeen stijlvoller. 'Dottie's Party' van The Caprells krijgt bijvoorbeeld een release op Ariola America en ook Street Players mag er zijn. 'Ain't No Doubt' gaat de boeken in als 'rare groove'. Het is het geluid dat een paar jaar later als post-disco bekend zal worden. Enig nadeel is dat de plaat op styreen is en dat is een flink probleem om hem 'goed' te houden. De plaat is zó leuk dat hij bijkans voor augustus beroerd kan klinken. Een potentiële Week Spot ook!

* Bettye Swann- Today I Started Loving You Again (US, Atlantic, 1972)
Ik doe niet vaak een artiest van de Week Spot op herhaling en afgelopen week ben ik bijna geneigd dit te doen met Bettye Swann. Aanleiding is haar cover van het prachtige 'Today'. Het is in de vroege jaren zeventig een gezellige boel in de sutdio's in Memphis. Blues-, country-, soul- en gospel-muzikanten hangen rond en assisteren waar nodig. Hierdoor kan op een country-plaat plotseling een blues-pianist voorkomen, zit de pedal steel op plaatsen waar je het niet zou verwachten en doet het gospelkoortje overal mee waar ze achtergrondzang nodig hebben. Zo kan het gebeuren dat iemand dit nummer van Merle Haggard voor legt aan Bettye en dat deze aan de haal gaat met een country-nummer. Bettye kan alles en Rick Hall kijkt hoogst persoonlijk toe dat dit goed op de plaat wordt overgebracht. Op de keerzijde doet Bettye 'I'd Rather Go Blind' en deze heb ik nog niet beluisterd. Ook dat heeft meteen het Fame-stempel te pakken en hoewel Bettye haar best doet om het bluesnummer tot iets van haarzelf te maken, heb ik toch betere versies gehoord van dit nummer. Ik blijf het houden bij 'Today'.

* Westmorland Co. ft. Marcus Kelly- This Ain't Living (US, Vanessa, 1975)
Het label laat er geen gras over groeien: Dit is een échte 'indie'-plaat uit de jaren zeventig. Het label oogt net zoals de meeste gospel-platen. Weinig opsmuk en nergens een verwijzing naar een nationale distributie. Vanessa is een label dat opereert vanuit St. Louis in Missouri en Westmorland Co. moet roeien met de riemen die ze heeft. Het klinkt alsof de mensen precies in hun hoofd hebben hoe het moet klinken, maar dat de studio het hen niet toe laat. 'This Ain't Living' is een lekker uptempo ding maar mijn voorkeur gaat uit naar 'Together We Stand' op de keerzijde. Ietsje rustiger met een prachtig orkest en geluidstechnisch iets genuanceerder dan de a-kant. 'Sweet soul' van de bovenste plank en ik zou best nog wel eens verder willen duiken in deze materie. Wellicht als Week Spot?