Ondeugend 2017

De voorspelling is uitgekomen en het verbaast me niets. Het loodzwaar voor 2017 om te moeten volgen op 2016. 2016 blijft in de boeken staan als één van de meest ultieme jaren in mijn leven en 2017 begint wat dat betreft al met minpunten. Dat is weer te wijten aan het uiterste staartje van 2016 dat we gemakshalve niet rekenen tot het succesvolle jaar 2016. Drie-en-een-half uur voor het inluiden van 2018 in Nederland en iets meer dan twee uur voor een lange nacht radio maken, ga ik eerst eens 'poolshoogte' nemen in 2017 en bekijken hoever ik nog moet kilmmen om uit het jaar te komen?

Ik wil de brief eerst beginnen met 'Spannend 2017', maar er is eigenlijk geen woord dat me te binnen wil schieten dat 2017 passend beschrijft. Ik denk er per slot van rekening al een maand over na. Ik bekijk dingen graag van de positieve kant. Met 'Spannend 2017' zou ik toegeven aan de negativiteit en dus beschouw ik het als 'ondeugend'. Een jaar dat niet wil deugen en me tegelijk trakteert op hele speciale momenten. Eerst de achtergrond. Natuurlijk hebben jullie wel íets gemerkt van het feit. Kijk maar naar het ontbreken van een 'Singles round-up' in februari om maar iets te noemen. Voor de aflevering in maart moet ik 'bloeden'. Financieel is 2017 een erg krap jaar geweest. Verleden tijd, want er zit een stijgende lijn in! Ten eerste ben ik méér uren gaan werken, maar daarmee zit ik nog altijd onder het minimum. Het lijkt erop dat ik in 2018 toch een aanvulling ga krijgen. De 'schade' is nog niet helemaal weggewerkt en het zou fraai zijn als ik, bijvoorbeeld, een jaar met terugwerkende kracht zou kunnen krijgen, maar reken maar nergens op. De keerzijde is dat ik 2017 heb 'overleefd' en dat is uiteindelijk het belangrijkste! Ik ben nog altijd even fit en gezond als op oudejaarsdag 2016, woon nog immer op het mooiste plekje van de wereld en heb nog steeds plezier in mijn postwerk en de radio.

2017 pretendeert enerzijds een 'zwaar' jaar te zijn, maar aan de andere kant is het domweg 'ondeugend'. Het schuift me hele kleine momenten toe die nauwelijks in geld zijn uit te drukken. Het KNMI spreekt over een jaar met extremen, maar... met méér zonuren dan 2016. Als er één bron is waarop ik goed 'loop', is het de zon. Hoe meer zon, hoe eenvoudiger het leven lijkt te worden. Hoe eenvoudiger om de realiteit te vergeten en het even van me af te fietsen of te lopen. Even heerlijk uitpuffen op een bankje. Vandaar dat ik afgelopen week op 2017 heb terug gekeken middels fietstochten. Dit zijn stuk-voor-stuk die fijne momenten die maken dat ik me wel door de rest heen sleep. Met genegenheid denk ik terug aan de vakantie, vooral bekostigd door een teruggaaf van de Belastingdienst, maar ook aan de andere fijne fiets- en wandeltochten die ik heb gemaakt. Lopende naar Havelte en met de boodschappen in de bus terug naar Uffelte gaat eveneens een hit worden in 2018! Vanmorgen heb ik de laatste kilometers van 2017 gefietst naar Havelte en terug en nu ben ik klaar om het jaar af te sluiten en met een schone lei te beginnen.

Ik wens jullie allemaal een goede, gezellige en veilige jaarwisseling toe!

Eindstreep: december 2017 + totaal

De Blauwe Bak Top 100 is ten einde gekomen op de radio en wellicht dat ik straks nog de platen terug ga zetten. Op naar een nieuw jaar! Morgen de afscheidsbrief aan 2017 die nog altijd een verrassende wending kan krijgen. Nu eerst een grote streep zetten onder de rekening voor wat betreft de platen. Ik heb dit de afgelopen 24 uur reeds allemaal uitgewerkt en dus hoef ik niet heel zwaar na te denken. Dat is maar goed ook want ik ben bijna vloeibaar na vier uren singles draaien. Een dubbele 'Eindstreep' is het gevolg. Laat me eerst beginnen met december.

Hoewel Divine Situation in november in de bestelling is gegaan, heb ik in deze maand zoveel platen gekocht dat ik mezelf toesta om de 12" mee te nemen in de 'Eindstreep' van december. Buiten het wachten op deze plaat is december een 'laatbloeier'. Een paar singles van Baz die niet meedoen in de lijst en tenslotte afgelopen woensdag twaalf singles. Het maakt dat de teller deze maand op 16 singles blijft staan. Niet één voor de Blauwe Bak (ik heb Divine Situation vanwege het formaat niet meegerekend) en alleen Sweet Sensation heb ik dubbel. De oude heb ik vanavond weggegooid, hij zat toch écht in de bakken. Divine Situation, de vier platen van Baz en de twaalf van woensdag brengen me tot de volgende Eindstreep.

1. Born Again-Divine Situation
2. Your Alibis-Lisa Stansfield
3. Eighteen With A Bullet-Pete Wingfield
4. Shake Your Groove Thang-Peaches & Herb
5. You Need A Woman Tonight-Captain & Tenille
6. Long Fellow Serenade-Neil Diamond
7. Wake Up And Be Somebody-Sweet Sensation
8. 5.7.0.5-City Boy
9. To Know You Is To Love You-Joe Bourne
10. Life-Jimmy James

Meteen maar met de deur in huis vallen? Ach ja, waarom ook niet? 2017 heeft me 216 singles gebracht. September (31), mei (30), november (27) en oktober (24) zijn de uitschieters. De overige maanden zitten onder de twintig. In januari zijn het er tien, maar de daaropvolgende maand koop ik helemaal niets. Een blanco maand hebben we al een tijdje niet meer gehad! Binnen deze 216 singles zitten 65 die in de Blauwe Bak terecht komen. Oktober is daar de topmaand met zeventien titels. Voor de dubbele singles hoef ik niet te kijken: Mei is daarin de topmaand met dertien singles. Totaal zijn dat 32 singles die ik al heb. Het merendeel van de singles komt uit de jaren zeventig. Bij de algemene singles wordt dat gevolgd door de jaren tachtig en tenslotte de jaren zestig. Als ik de Blauwe Bak-singles daarbij tel, wint de jaren zestig nipt van de jaren tachtig. Van de algemene singles heb ik steeds tien titels genomen en daar eentje uitgepikt en zo een top tien samengesteld. Dat is tenslotte de 'Eindstreep' van 2017.

1. Back Street Luv'-Curved Air
2. Side Show-Barry Biggs
3. Wonderful Life-Black
4. One Morning In May-Sundown
5. Nothing Ever Happens-Del Amitri
6. Going Nowhere-Los Bravos
7. Sweet William-Millie
8. Your Alibis-Lisa Stansfield
9. My Daylight-Marx
10. Harmony-Ray Conniff

Toegegeven: Die laatste is nogal uit de losse pols ontstaan. In juli zullen we zien hoe de Gele Bak-singles van het tweede halfjaar zichzelf staande houden in een Top 100. Ik heb morgen een drukke dag: Show voorbereiden, naar de winkel én een afscheidsbrief schrijven. Nu eerst maar slapen!

Eretitel: 'If'

Ik heb lang moeten nadenken, maar ik ben er klaar mee! Het 'toeren door 2017' vertelt mijn verhaal over 2017 aardig goed in combinatie met de berichten die ik het afgelopen jaar heb gepubliceerd. Nóg eens terug naar de vakantie? Ik kan, buiten fietstochten en muziek om, eigenlijk geen andere hoogtepunten herinneren en dus ben ik er wel klaar mee. Morgen de 'Eindstreep' over zowel december als het volledige jaar en zondag een afscheidsbrief aan 2017. Vanavond dan toch nog maar de 'Eretitel'. Vandaag staat 'If' centraal. Een woord waarvan ik heb geleerd dat het niet bestaat, maar dat volgens de nummer 1 in deze 'Eretitel' juist een heel machtig woord blijkt te zijn.

3. Bread (1971)
In 2013 mocht de tekst van Bread de 'vakantiefoto's' illustreren. Het duurt pas tot 2015 eer ik weer een fototoestel tot mijn beschikking heb en dus zijn de foto's van de zomervakantie in De Steeg afkomstig van Google. 'If a picture paints a thousand words', dat is de regel die ik gebruik. 'Words' is tenslotte het bericht waarin ik de vakantie kort samenvat. Niet te geloven dat dit volgend jaar alweer vijf jaar geleden is? Ik zal niet onder stoelen of banken steken dat dit wederom een erg lastige 'Eretitel' is. Ik vind alle platen eigenlijk even goed en 2 en 3 zouden morgen zomaar van plaats kunnen verwisselen. Morgen ga ik echter terug kijken op de platen die ik in 2017 aan mijn verzameling heb kunnen toevoegen en daar plukt Pink Floyd de vruchten van. Op drie staat dus Bread.

2. Pink Floyd (1970)
Oeps...? Gelukkig snapt Google wat ik bedoel en zoekt keurig op Pink Floyd. Ik heb per ongeluk Punk Floyd ingetoetst. Als in 'Punk Fluit', één van de popkwis-teams waarmee ik heb mee gedaan aan de Nationale Popkwis. 'If' staat op een album waarvan ik niet genoeg exemplaren kan hebben. Het is de hoes met de koeien die het hem doet voor mij. Ik koop mijn eerste in 1992 en heb de meest recente omstreeks 2006 gekregen van een kameraad. 'Pronk met een plaat van Spronk', staat op een sticker op de hoes. Spronk is in dat geval de platenhandelaar waar de elpee destijds nieuw werd verkocht. De elpee is in 1992 een koude douche voor mij. Ik ben niet tot nauwelijks bekend met het oude werk van Pink Floyd en dan is 'Atom Heart Mother' niet bepaald de ideale 'instapplaat'. 'If' is een bescheiden Top 40-notering geweest, vooral dankzij 'Arnold Layne' op de keerzijde, en dit maakt dat 'If' al snel een favoriet is van mij. Kwart eeuw later is dat nog steeds zo. Ik kan eigenlijk geen andere reden bedenken om 'Atom Heart Mother' op te zetten.

1. Jackie Moore (1973)
In 2007 'leer' ik 'downloaden'. Ik koop mijn eerste mp3-speler en heb anno 2017 nog steeds zo'n apparaat. Ik ben nooit in de verleiding geweest om een iPod te kopen, ik wil juist die spelers die werken op een penlite-batterij. Pakje batterijen in de tas en eindeloos muziek luisteren zonder dat de accu moet worden opgeladen. Waar haal je anno 2007 muziek vandaan? Het is de tijd dat iedere zichzelf respecterende band een MySpace-pagina heeft. Inmiddels is MySpace overgenomen door dames met pikante foto's en heeft iedere band een Facebook- of Bandcamp-pagina. Sommige bands bieden gratis downloads aan van hun nummers. Zo ook een Engelse dj die een maandelijkse podcast maakt. Ik luister met veel belangstelling naar zijn mixen en eentje start hij met 'If' van Jackie Moore. Best opzienbarend voor 2006 of 2007! Ik leer pas in 2016 dat dit van Jackie Moore is en even later kan ik de single aan de koffers toevoegen. 'If' mag dan een klein woordje zijn, voor twee letters heeft het erg veel macht. Althans, dat beweert Jackie Moore in dit nummer. Het maakt voor mij de meest ultieme 'If'.

Donderdag of vrijdag kunnen jullie gewoon weer een 'Eretitel' tegemoet zien, deze rubriek mag blijven in 2018! Er komt verder, naar alle waarschijnlijkheid, een onregelmatige rubriek bij voor de vrijdagavond. Volgende week treffen we onder andere Jesca Hoop in de 'Eretitel', ofwel... mijn kennismaking met deze zangeres.

Toeren door 2017 (2)

Het uitzicht op de foto is slechts 'tijdelijk'. Ik heb doorgaans niet de beste herinneringen aan de avonturen met een 'gewone' fiets want ze zijn meestal werk-gerelateerd. Tijdens het bezorgen moet ik de stoel van de ligfiets inruilen voor een zadel. Gelukkig hebben de postfietsen geen gelzadels en de enkeling mét gelzadel laat ik altijd staan. Tijdens de vakantie heb ik even geen andere keuze. Deze fiets staat tot mijn beschikking en om voor deze paar dagen een eigen zadel mee te nemen? Je zou het bijna doen, maar dan nog steeds... Ik heb twee weken na de vakantie ontzettende last gehad van mijn kuiten. Ik denk dat ik na ruim anderhalf jaar kan zeggen dat ik niet meer 'gebouwd' ben om zittend te fietsen. Natuurlijk zit de vakantie inbegrepen in dit tweede deel van 'Toeren door 2017', de overige tochten zijn per Pioneer afgelegd.

Zaterdag 1 juli: Op de verse band naar Diever
Eind juni is het héél even gedaan met de pret. Ik ben op een regenachtige middag naar Meppel gefietst en als ik naar huis wil, is de band leeg. Ik pomp hem op en wacht een half uurtje. Er lijkt geen lucht te ontsnappen en ik waag de thuisreis erop. Dat haal ik zonder ellende. De volgende dag is de band alweer leeg. Ik heb op dat moment geen deugdelijke fietspomp en moet dus eentje van het werk lenen, maar vrijdag biedt dat al geen soelaas meer. De achterband is duidelijk lek. Vredenburg in Havelte vervangt de achterste binnenband en ik haal deze op zaterdagmiddag op. Het is op dat moment een beetje 'in de war' met de financiën en de vape-spullen. Ik heb geen coils meer voor de damper. Dan zie ik dat Diever een Primera heeft. Ik fiets op de nieuwe achterband naar Diever voor een tijdelijke damper en neem het er op de terugweg even van. Het is prachtig weer en het jasje kan al snel uit!

Donderdag 24 tot en met dinsdag 29 augustus: De vakantie
Ik kan nu al op zien tegen de reis maar volgend jaar gaat de Pioneer weer mee naar Sleen. Het op en neer met fiets én nog een keer met bagage... het lokt me dit jaar niet aan. Waarom huur ik daar geen fiets? Goed idee, ik zal het 'gewone' fietsen toch vast niet 'ontwend' zijn? Ik zou lullig kunnen doen en alleen het gelzadel de schuld geven, maar ook de rest is duidelijk afzien. Ik fiets nog bijna dagelijks op de postfiets maar dat is nooit meer dan vier kilometer aan één stuk. Van brievenbus naar brievenbus fietsen is niet te vergelijken met twintig kilometer fietsen. De eerste dag ga ik stuk. Vrijdag ben ik redelijk gewend aan dit fietsen. De 'hoogtepunten' vormen echter zaterdag en zondag. De eerste dag een zéér ontspannen bochtje om. De tweede de 'Op Fietse'-route. De laatste maandag is het té warm en verlies ik andermaal teveel tijd in Emmen. Als ik dinsdag thuis kom, heb ik een paar boodschapjes bij de Albert Heijn. Dat haal ik 's avonds op de Pioneer en... dat is een ander hoogtepunt van augustus! Je kan het onweer bijna ruiken en ik schiet ineens weer vooruit op het fietspad. Dít is pas fietsen!

Woensdag 20 september: De tienduizend
Niet mee op vakantie en de pech van de afgelopen weken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mijn doel niet ga halen dit jaar. De teller staat nu op 11294 kilometer. Dat is 6294 in 2017 terwijl ik ben uit gegaan van 7000 kilometer per jaar. Net als met Soul-xotica haal ik dat volgend jaar wel weer in? Op deze vrije woensdag in september gaat de Pioneer over de tienduizend kilometer. Ik vier het op een 'nieuw' fietspaadje achter Uffelte. Ik zal het nog altijd een keer lopen, maar dat is er nog niet van gekomen. Aansluitend wil ik naar Meppel toe, maar het fietsen gaat té lekker voor woorden. Het wordt steeds uitgebreider totdat ik moet concluderen dat Meppel niet meer haalbaar is. Ik fiets naar Havelte en trakteer de Pioneer op een bus Teflon.

Zondag 15 oktober: 'De leste mooie dag van't joar'
De week ervoor heb ik nog een klein stukje Beilerdingspel gedaan. Op zichzelf een prachtige zondag, hoewel ik het grotendeels in bed door breng. Als ik ga fietsen is het eigenlijk al té laat voor een lange tocht. Dat is een week later eveneens van toepassing, alleen weet ik er nu nog iets van te maken. Zondag 15 oktober gaat de boeken in als één van de warmste oktoberdagen in de geschiedenis en ik heb een hele late 'brunch' op het Dwingelerveld. Daarna zit ik in de omgeving van Hoogeveen en kom op plekjes waar ik niet eerder ben geweest. Allemaal zeer de moeite waard! Een prachtige dag en een prachtige fietstocht om niet snel te vergeten. Laat de winter nu maar komen?

Dinsdag 28 november: Naar de gemeente in Diever
Eerst nog de herfst! Toch maakt het dat ik op de fiets naar het werk ga, tijdens het bezorgen fiets, maar dat ik in mijn vrije tijd de fiets in de schuur laat staan. Op maandagmorgen 27 november krijg ik te horen dat ik de volgende middag in Diever wordt verwacht. Ik zoek het gemeentehuis op middels Google Maps en zie dat het aan de Wapse-kant van Diever is. Dan kan ik ook net zo goed 'alternatief' gaan fietsen? Ik ga ruim van tevoren weg en ga eerst naar Wapserveen. Ik hou de klok nauwlettend in de gaten want ik heb stukken tegenwind en Diever komt niet erg dichtbij. Om een lang verhaal kort te maken: Ik arriveer tien minuten voor de afspraak in Diever. Het is beuken! Toch kom ik door een omgeving die ik eens op een zondagmiddag aan een onderzoek moet onderwerpen. Gedeeltelijk is dit de terugweg van 1 juli. Er is een stukje Westerveld dat ik nog niet op mijn duimpje ken!

Donderdag 28 december
En dat is gisteren? Ja, gewoon op de fiets naar het werk en tóch één van de hoogtepunten. De fiets is vorige week voorzien van een nieuw ketting en tandwielen en fietst weer als vanouds. Gistermiddag had ik tegenwind en daar 'knal' ik nog steeds met 26 kilometer tegenin. Geen zweetdruppel te bekennen en geen vermoeidheid als ik op de zaak kom, dit is de essentie van een ligfiets. Over een half uur mag ik het nog een keer proberen!

Singles round-up: december 2

Vandaag tenslotte het tweede en laatste deel van de 'Singles round-up' en voer voor een 'Eindstreep' op zaterdag. Omdat ik net weer een paar uren radio erop heb zitten, ga ik meteen maar verder waar ik gisteren ben opgehouden. Morgen in ieder geval het vervolg van 'Toeren door 2017' met wellicht nog een bonus-fietstocht op de koop toe! Nu de laatste zes singles van gisteren van de kringloopwinkel in Meppel.

* Seals & Croft- Takin' It Easy (NL, Warner Bros., 1978)
Deze kringloopwinkel doet erg spastisch als het aankomt op lege hoesjes en verkeerde platen in de hoesjes. Alsof je opzettelijk platen gaat verwisselen. Omdat de singles gelijk zijn geprijsd, heeft dit geen ene zin. Het schijnt iets emt 'garantie' te maken te hebben, maar zover ik weet kan er niks worden geruild. Meteen vooraan in de bak singles staat een fotohoesje van Joey Dee & The Starliters. Van de single ontbreekt ieder spoor. Ik heb eens eerder geprobeerd een leeg hoesje mee te krijgen en dat is nog maar nét gelukt. In andere gevallen worden de platen gecontroleerd door het personeel. Behalve de ene verkoopster en laat ik die gisteren nu net eens treffen. Ik had het dus kunnen wagen? Seals & Croft zwerft namelijk ook zonder hoesje in de bak, maar dan zie ik deze Nederlandse met fotohoes. Eigenlijk ken ik alleen maar het origineel van 'Summer Breeze', de hit van The Isley Brothers, van dit duo, maar ik wil wel eens gokken. De uitkomst is verre van 'Summer Breeze', een beetje een saaie plaat maar wel in een uitstekende conditie.

* Bobby Smith- I Don't Like To Sleep Alone (US, Playboy, 1975)
Ik heb deze single al eerder in de handen gehouden. Het oogt me erg 'kuntrie' en dat blijkt het ook te zijn. Toch moest ik met mezelf afspreken dat ik deze Playboy-singles toch gewoon moet meenemen, zeker als ze een euro moeten kosten. De a-kant is een riedel van Paul Anka uit zijn 'Having My Baby'-periode. Smith doet niets bijzonders met dit nummer en dan hoop ik dat de b-kant verandering gaat brengen. Helaas, 'Too Much For Me To Love' is écht teveel aan pedal steel en dus verdwijnt deze single roemloos in de jaren zeventig-bak.

* Lisa Stansfield- Your Alibis (NL, Dureco, 1982)
Lisa Stansfield lijkt uit het niets te komen als 'All Around The World' in 1990 in de hitparade verschijnt. Ze lijkt voor het oog ook weer snel te verdwijnen na een paar hits, maar ze maakt nog altijd een zegetocht door de Engelse soul-beweging. Een paar van haar opnames staan hoog aangeschreven bij de soul-dj's. Zou 'Your Alibis' daarvan eentje zijn? Nee, dat is het niet. Op 45cat meldt zich de gitarist die betrokken is geweest bij de totstandkoming van deze single. Hij is aanwezig bij de sessie in de Pennine Studio in Oldham, Greater Manchester. Lisa zingt het apart in van de band. De band neemt eerst de 'moeilijke' begeleiding op met een gitaarpartij die 'live' alleen maar met twee gitaren kan worden uitgevoerd. 'My Alibis' verschijnt in 1981 als single op een onafhankelijk Engels label en het brengt de jonge Lisa naar 'Top Of The Pops'. De plaat flopt genadeloos en ze zal acht jaar moeten wachten op het grote succes, onder andere dankzij sessiewerk met Coldcut. 'Your Alibis' is een groots opgezet nummer dat in de verte doet denken aan 'Will You' van Hazel O'Connor en de stijl van Kate Bush. Lisa zingt de sterren van de hemel, hoewel ze in het tweede gedeelte soms een beetje geforceerd klinkt. 'Your Alibis' is zonder meer een kanshebber voor de 'Eindstreep'. De b-kant, 'The Thought Police', is een behoorlijk kleurloze jaren tachtig-productie waar niemand op zit te wachten. Een alleraardigste vondst!

* Sweet Sensation- Wake Up And Be Somebody (Frankrijk, Pye, 1977)
Tot mijn grote verrassing heb ik de plaat 'ingeschreven', maar deze mist een flinke hoek. Nu heb ik hem compleet en moet concluderen dat het niet goed genoeg is voor de Blauwe Bak. 'Wake Up' is oorspronkelijk opgenomen door Brainstorm en hun versie is een klapper van de bovenste plank. Sweet Sensation, nu zonder zangeres, doet het een tandje sneller, maar daardoor wordt het niet beter. 'Hung Up Over You' op de keerzijde heeft het ook allemaal nét niet en dus gaat deze in plaats van het oude exemplaar in de jaren zeventig-bak.

* T-Connection- Let Yourself Go (UK, TK, 1977)
Nóg een gok waar ik helemaal niks mee kan. Hup de jaren zeventig-bak in om vermoedelijk nooit te worden gedraaid.

* Pete Wingfield- Eighteen With A Bullet (NL, Island, 1975)
In Engeland komt het met stip binnen op achttien en dat gebeurt eveneens in ons land. Bij ons is het verschil dat de achttiende plek eigenlijk té hoog gegrepen is en de plaat meteen op zijn retour gaat. Pete Wingfield bereikt zijn doel met dit eerbetoon aan de hitparade. Grappig is dat voor de hoesjes gebruik wordt gemaakt van de Cash Box Hot 100, maar dat dit afwijkt op verschillende hoesjes. Degene die hierboven staat afgebeeld, heeft 'Amie' van Pure Prairie League ronde de 30 staan, terwijl die op mijn hoesje op 95 staat. De nummer 18 is ook hier niet zichtbaar, 'Pick Up The Pieces' van Average White Band is de nieuwe nummer 1. Een plaatje dat lang op mijn zoeklijstje heeft gestaan. Wellicht andere exemplaren zoeken vanwege de fotohoes?

Toeren door 2017 (1)

Een top vijf, een top tien of misschien zelfs een top zeventien? Het is wederom zuchten hoe ik de fietstochten van dit jaar in beeld ga brengen. Toch eens kijken hoe ik dat vorig jaar heb aangepakt? Oh, kijk eens aan... geen 'hitlijst' maar gewoon de meest memorabele fietstochten in chronologische volgorde. Ik begin een lijstje en vul deze gedurende een halve dag aan met 'fijne' fietsmomenten. Op een gegeven ogenblik zie ik dat de lijst heel mooi het jaar door gaat. Nog een paar bedenken en dan is hier het resultaat. Ik kan van iedere maand tenminste één fraai fietsmoment herinneren. Ik zie vast een paar over het hoofd (kan de datums van een paar vrijdagen niet herinneren en weet evenmin in welke maanden deze hebben plaatsgevonden. Dan gaat de toertocht van 2017 worden voor mij. Vandaag het eerste halfjaar.

Woensdag 4 januari: Uffelte-Kolderveen-Uffelte
De eerste week van januari heb ik vrijaf genomen van het werk. Deze woensdagmiddag heb ik opeens een idioot plan. Natuurlijk weet ik dat er een stevige wind staat, maar nog steeds heb ik het verlangen om naar de polder te fietsen. Omdat dit niet heel vaak het geval is, moet je gebruik maken van zo'n 'zin'. Ik heb de weersomstandigheden nog niet bekeken, maar wil de Pioneer graag tegen een stevige westenwind richting Emmeloord in sturen. Tot en met Havelte barst ik van de ambitie, maar hoe dichter tot Nijeveen? De wind is guur, daar ben ik op gekleed, maar bovendien zeer sterke windvlagen. Halverwege Kolderveen moet ik de expeditie staken. Ik fiets dan een stukje waar ik zijwind heb en daar heeft het meer weg van windsurfen dan fietsen. Ik fiets over de landwegen naar Onna en ga door het bos terug naar Havelte. Dan worden we eveneens getrakteerd op natte sneeuw en ben ik nogmaals dankbaar dat ik niet helemaal naar Emmeloord ben gefietst.

De vrijdagen in februari: Uffelte-Steenwijk-Uffelte
Ik heb aangegeven bij het bedrijf dat ik méér uren wil werken, maar dan het liefste wel op een tijdstip dat me goed uitkomt. In Steenwijk is behoefte aan assistentie op vrijdag en zaterdag. Omdat ik in het begin nog 'zit' met 'Do The 45' op zaterdagavond ga ik akkoord om 'zo nu en dan' op vrijdagmorgen te beginnen. Waar ik liever werk? Nou, dat is niet moeilijk te antwoorden. De fietstocht naar Steenwijk is een kleine vakantie op zichzelf. Over Darp en Havelterberg aan de rand van het bos. Je komt Steenwijk binnen aan de kant van de Meppelerweg en dat heeft eveneens een vakantiegevoel. Plus dat je het vooruitzicht hebt dat je na afloop van het bezorgen weer terug kan fietsen over dezelfde weg. Ik kan niet een specifieke andere tocht herinneren uit februari en dus doen we deze maar.

Woensdag 15 maart: Voor het werk een bochtje om
De dag van de Tweede Kamerverkiezingen. Ik heb 's ochtends mijn stem uitgebracht en ben al vroeg klaar met het ontbijt. Het is een paar uur voordat ik in Meppel ga beginnen met de sortering en het is fraai weer. Laten we gaan fietsen! Over Rheebruggen en Ansen naar Ruinen. Vervolgens een heel stuk niemandsland in dat ik nog nooit van deze kant heb gefietst. Ik kom uit in Koekange en steek het viaduct over naar De Wijk. Het laatste stuk moet de turbo even aan om op tijd in Meppel te zijn, maar wat een zalige fietstocht! Mijn herinnering zegt dat het 33 kilometer is geweest. Ik bedenk onderweg om 'Do The 45' op de zaterdagavond te gaan doen zodat ik zaterdagmiddag beschikbaar ben voor werk. Sterker nog: Tijdens deze route hak ik de knoop door!

Zondag 26 maart: De klok gaat die nacht een uur vooruit en de weersvooruitzichten zijn goed voor deze zondag. Deze fietstocht zit dus al een tijdje in de planning. Het eerste stuk is bekend. We gaan de NAP noordwaarts doen richting Groningen. Bij Peize kan ik, als ik dat wil, de Flevoroute op gaan naar Heerenveen en dan weer afzakken naar Drenthe. Het gaat me zo 'voor de wind' dat ik besluit door te fietsen naar Groningen zélf en nog een stuk Saksenroute te doen. Dat is een herhaling van de tocht die ik in september 2015 op de Multicycle heb gedaan. Toen ging ik over de duizend met die fiets. De kilometerstand op 26 maart weet ik niet zo goed. Ik heb het ongetwijfeld opgeschreven, maar vind het geen meerwaarde geven. Ik heb onderweg toch nog wat pech. Er valt steeds een schroefje vanonder de stoel vandaan. De stoel zakt daarmee op het frame en dat fietst niet fijn. Ook krijg ik te maken met modderpaden waar ik een paar kilometer moet lopen. Op een gegeven ogenblik meen ik het toch even te hebben 'gemaakt' en met name vanaf Hoogersmilde is het feest! Wind in de rug en knallen maar! De tocht kent een paar gelukzalige momenten maar ook een paar mindere, maar al met al kan ik deze tocht met een glimlach herinneren.

Zondag 2 april: Arnica
Een jaar na de allereerste tocht met de Pioneer. Natuurlijk moet dat gevierd worden, hoewel er een vieze harde wind staat. Toch eerst maar over Ansen naar Ruinen en bij het buurtschap Engeland de Pioneer opnieuw vereeuwigen. Ik heb de '16 Dorpen' in gedachten, de route rondom Hoogeveen, maar kort naar Pesse kruist deze met de Arnica. En díe wilde ik ook altijd nog eens fietsen! Het wordt dus de Arnica die me héél dicht in de buurt van Sleen brengt. Zó dicht dat het vakantiegevoel me overspoelt en dat ik meteen het plan maak om dit jaar opnieuw hier op vakantie te gaan. De wind is erg noordelijk en de Arnica wil me tot Beilen aan toe hebben. Het is soms even afzien. Ook even een angstig moment als ik na Pesse per ongeluk een boerenerf op fiets en achterna wordt gezeten door de honden. We overleven het! In Ruinen haal ik een patatje en fiets dan heel ontspannen over Ansen en Rheebruggen naar huis. Hopelijk is het dit jaar op 1 april beter weer!

Donderdag 25 mei: Beilerdingspel
De familie is in Denemarken en dus heb ik geen reden om naar Friesland te gaan met Hemelvaart. Het is prachtig weer en er moet gefietst worden. Ik heb écht geen flauw idee wat ik ga doen als ik op de fiets stap. De wind bepaalt dat ik naar Dwingeloo ga en opeens wil ik wel richting Spier. We kunnen ook de bossen opzoeken waar ik vorig jaar doorheen ben gefietst op weg naar de vakantie in Sleen? Daar zie ik de bordjes van de Beilerdingspel-route. Even klok kijken. Ja, dat kan gemakkelijk! Het is in alle opzichten een prachtige fietstochten. Het leidt me langs plekjes waar ik niet vaak kom of nog nooit ben geweest en intussen is het schitterend weer. In Hooghalen trakteer ik mezelf op koffie met appelgebak en in Dwingeloo een softijsje. Ik heb Hemelvaartsdag wel eens minder gevierd!

Zaterdag 27 mei: Onderhoud, kringlopen en bochtje om
De vrijdag moet ik bezorgen in Meppel en dan is het al erg warm. De voorste rem is onlangs geknapt en deze wil ik toch wel gerepareerd hebben. Ik maak een afspraak bij de Nazca dat ik vroeg op de zaterdagmiddag kan langskomen. Het karwei is zo gepiept. Ik fiets naar Meppel en doe flink 'boodschappen' bij de kringloopwinkel. Dan heb ik nog een zee van tijd en ga eens lekker uitgebreid fietsen. Ik 'ontdek' nu ook de andere kant van Uffelte: Het stuk tussen Uffelte, Wittelte en Ansen. Een prachtige omgeving en het zal de rest van 2017 vaak worden ingezet als start van een fietstocht. Hoewel die altijd start op het pleintje voor de boerderij, zoals op de foto is te zien.

Maandag 5 juni: Pinkstermaandag
Uffelte viert feest. Ik vier het meeste van Pinkstermaandag onder de lakens, maar moet 's middags voor een klein boodschapje naar Havelte. Ik geloof dat ik iets uit de diepvries heb gekocht, maar in ieder geval moet ik eerst terug naar Uffelte om de boodschappen thuis te brengen. Het weer nodigt uit tot een fietstocht. Het is bewolkt en niet ontzettend heet, maar wel erg mooi om te fietsen. Ik ga zonder een doel en laat mezelf verrassen. Dat is dus eerst richting Wittelte en dan over het Dwingelerveld naar Lhee. Ik kom weer uit op de Beilerdingspel, maar wijk al snel af. Ik wil nu de rest van het gebied wel eens zien. Dat gaat uiteindelijk naar Pesse en binnendoor naar Ruinen. Daar geniet ik van een heerlijk ijsje en fiets weer ontspannend over Ansen en Rheebruggen naar huis. Een 'laatbloeier'.

Zondag 18 juni: Saksenroute
De Vechtdalroute ken ik in inmiddels wel en dat geldt in grote lijnen ook voor de NAP. De Saksenroute is al een paar jaar een sterke favoriet geworden en deze zondag is uitgelezen voor een ander geval van 'Saksisch Liggenot'. Eerst erg toeristisch door de bossen naar Smilde en via Bovensmilde naar Assen. Daar 'verdwaal' ik een beetje in het centrum, maar als ik eenmaal op weg ben? Dan kom ik weer uit bij de boerderijwinkel, maar nu even geen tijd voor gebak en koffie. Ik fiets de Saksenroute zuidwaarts, maar wil ook graag even in Sleen kijken. De tijd gaat op het laatst een beetje dringen en dus moet ik de Saksenroute al snel verlaten en vervolgens zelf een weg door bossen banen. In Sleen overvalt me het vakantiegevoel. Ik zit lang op het bankje bij de kerk en geniet van broodjes en drankjes. Terug wil ik de route zien te vinden die ik de woensdag van de vakantie heb gefietst. Dat lukt niet helemaal goed, maar deze is ook erg mooi. Een tocht om in te lijsten!

Singles round-up: december 1

Ik schrik me een hoedje als ik de Week Spot heb gepubliceerd en zie dat ik nog altijd twee berichten achterop schema ben. Toch ergens een foutieve rekening gemaakt? Ik kan in de laatste week van december op zichzelf wel een extra bericht gebruiken, maar twee is een beetje veel van het goede. Wat gaan we doen? Ik kijk dezelfde avond ook nog even bij de lijst van singles van 2017 en zie dan dat ik in deze maand nog niet één single heb gekocht. Met een klein beetje geld van Sinterklaas in de achterzak kan ik daar wel verandering in brengen. Nee, we gaan niet strooien als de roetveegpiet met pepernoten. Twaalf zou een fraai aantal zijn voor tweemaal een 'Singles round-up'. Dat heb ik precies gedaan! Twaalf singles van de 'oude' kringloopwinkel in Meppel. Het is per slot van rekening al heel wat maanden geleden dat ik hier voor het laatst ben geweest. Vandaag het eerste deel en intussen nadenken over wat ik straks als tweede bericht ga doen.

* Joe Bourne- To Know You Is To Love You (NL, Burdorf, 1977)
De reden waarom ik even in de lijst van 2017 moet kijken, is om vijf nieuwe 'reserveringen' toe te voegen aan de lijst van Mark. Het wordt tijd dat ik weer eens ga afrekenen, want het begint al een dik pakket te worden. Hij slaat deze week over met zijn 'Five A Day', maar heeft gisteren een '5, 4, 3, 2, 1'-lijst gepubliceerd. De eerste plaat is vijf pond, de tweede vier, de derde drie, enzovoorts. Er gaan een paar 'stamgasten' flink over de vijf, maar ik beperk me tot de vijf titels. Leuke singles voor drie pond per stuk? Daar doe ik het voor! Mark heeft ook de eerste van vanavond in de lijst. Ik moet bekennen dat ik altijd heb gedacht dat Joe Bourne een cover had gedaan van het Buddy Holly-nummer, maar nee... het is een erg knappe productie van de gelijknamige Stevie Wonder-compositie. Alan David krijgt alle credits als producent en toch had ik graag de orkestleider in het zonnetje gezet. 'Bourne To Satisfy' staat stevig in de Blauwe Bak, maar met de overige Bourne-singles lijkt het niet echt te willen. Om het op voorhand te verklappen: Buiten eentje uit de jaren tachtig gaan de overige elf allemaal in de jaren zeventig-bak. Daarmee 'open' ik hierbij ook officieel de twintigste jaren zeventig-bak. Leuk, maar niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.

* Captain & Tennille- You Need A Woman Tonight (NL, A&M, 1979)
Ik geloof dat ik dit nummer pas leer kennen als ik in Mossley woon. Staat het niet op een verzamelelpee en hoor ik het later vaak op een 'easy listening'-radiostation? Hoe dan ook: 'You Need A Woman Tonight' doet meteen een belletje rinkelen en denk het eerste aan een zeer snelle plaat. Nee, het is wel de speelse zang van Tennille die ik kan herinneren, maar dat is toch over een 'groove' die wel past bij dat doodsaaie radiostation in Manchester. Welke? Nu doel ik op dat easy listening-station, maar daarvoor heb ik dagelijks moeten luisteren naar Key 103. Dat bestaat nog steeds, naar het schijnt, en het zal me verbazen of ze meer 'gouwe ouwen' hebben gekregen dan het volledige 'Jagged Little Pill' van Alanis Morissette. Ik zou deze week in elk geval nog een 'Eindstreep' doen met de optelsom van alle singles uit 2017, maar nu is het eveneens mogelijk om top tien-lijstje te doen. Dat kan nog flink lastig worden, want ook deze van Captain & Tennille is een kanshebber voor de top!

* City Boy- 5.7.0.5. (UK, Vertigo, 1978)
Howel geen van het kwartet het ooit over de mogelijkheid van een reünie heeft gehad, weten de fans en radiomakers het zeker: The Beatles komt weer terug! De platenmaatschappijen spelen er handig op in. Singles worden ter promotie aangeboden met blanco labels en aanvankelijk geen informatie over de uitvoerende of band. De discjockeys menen een paar maal 'de comeback-single van The Beatles' te hebben, maar het blijkt steeds iets anders te zijn. 'You Are My Love' van Liverpool Express en 'Calling Occupants' van Klaatu zijn 'comeback-platen' van The Beatles die ik me kan herinneren. Haal ik nu twee dingen door elkaar of heeft City Boy deze eer ook gehad? 'Turn On To Jesus' wordt wel met een groot mediaspektakel neergezet en '5.7.0.5.' is van eenzelfde laken het pak. Niet een beetje bombastisch, maar tegelijk ook enorm gelikt. Ik hoor hier niet The Beatles in, maar wel een band met de grootsheid van een Queen. Het levert niet onaardige muziek op, uitermate geschikt voor mijn zondagavonden. De single kan naast 'Turn On To Jesus' in de jaren zeventig-bak.

* Neil Diamond- Longfellow Serenade (NL, CBS, 1974)
,,Je zal zo onderhand alles wel eens hebben?". Nee lieve mensen, het verzamelen gaat gewoon door en nog steeds kan ik een single vinden die al iets van een kwart eeuw op mijn verlanglijstje staat. In het begin van de jaren negentig koop ik op een gegeven ogenblik alles dat los en vast zit van Neil Diamond. Daarbij ontbreekt steeds één single: 'Longfellow Serenade'. Het staat voor vijf gulden bij Sunrise, maar dat is té gek voor woorden, dat weet ik dan ook wel. Sinds vanmiddag kan ik de plaat dan toch eindelijk toevoegen. Waarop heb ik zo lang moeten wachten? Tja, je kan van Neil zeggen wat je wilt, maar de man kan wel meeslepende songs schrijven, soms aan zichzelf refererend. Zo hoor ik vanmiddag opeens een heel klein stukje 'Cracklin' Rosie' terug in deze 'serenade'. Ik ga hem niet grijs draaien, maar fijn om hem toch eindelijk eens in de bakken te hebben.

* Jimmy James- Life (UK, Pye, 1977)
Ik ben een tijdje gericht op zoek geweest naar 'Now Is The Time' vanwege de uitstekende b-kant. Sindsdien ben ik eveneens in de ban geraakt van zijn 'Survival' en meest recentelijk 'Come To Me Softly'. Met het einde van 2017 in zicht kan ik nu 'Life' aan de Blauwe Bak toevoegen? In principe wel, maar ik doe het niet. 'Life' is een nummer in de lijn van 'Now Is The Time', kwaliteitsdisco maar ook niet meer dan dat. Op de b-kant doet James hier een funky mopje, maar het is té minimaal in mijn oren. Het niveau van 'Want You So Much' wordt niet bereikt om maar te zwijgen van de andere genoemde titels en dus komt deze gewoon in de jaren zeventig-bak te staan.

* Peaches & Herb- Shake Your Groove Thing (NL, Polydor, 1978)
Bij deze twijfel ik vooral over de Blauwe Bak-potentie, maar ook deze gaat roemloos de jaren zeventig-bak in. 'Shake Your Groove Thing' is een heerlijke hit, de b-kant heeft iets 'bekends' en ik wil zeker ontdekken wat dat 'bekende' is, maar dat kan ook zonder de Blauwe Bak. Ik heb 'Reunited' daar enige tijd gehad vanwege de b-kant, 'Easy As Pie', maar ook die staat alweer tijden in de jaren zeventig-bak. Zelfs enkele jaren zestig-singles zijn uit de Blauwe Bak verdwenen en dus zie ik geen reden om plaats te maken voor deze. Tot op een zondagavond!

Week Spot: Al Wilson

Een kerst zoals de andere jaren? Ja, het is inmiddels een redelijke traditie dat ik op Eerste Kerstdag bij mijn zus en haar familie het kerstdiner nuttig en Tweede Kerstdag bij moeder ben. Het is ook traditie dat ik de tweede dag 's middags even een blokje om loop en naar mijn herinnering is de rollade ook erg traditioneel. Als een traditie goed aanvoelt, hoeft deze ook niet te worden veranderd en dat geldt zeer zeker voor de kersttraditie bij de familie. Geen cadeaus, geen buitensporige vreetpartijen met exclusief voedsel, nee... gewoon het samenzijn: Dat is kerst voor mij. Volgend jaar hopelijk weer! Tussen kerst en oud en nieuw is het vooral terugblikken op het voorbije jaar. Hoe ik dat precies ga inrichten, mag ik morgen over nadenken. Vanavond eerst de laatste Week Spot van het jaar en dat is de plaat die bijna op 1 had gestaan in de Blauwe Bak Top 100. 'Show And Tell' van Al Wilson (1973) mag 2017 besluiten als Week Spot.

Het is één van de laatste platen op de 'Vakantiemixen' van het afgelopen jaar. Ik sluit deze af met Mrs. Miller. Om nu van Mrs. Miller de Week Spot te maken? Nee, ik heb in de zomer al een uitvoerig bericht geschreven over dit fenomeen. Ik kijk even bij de overige handel van de Deense verkoper op Discogs en zie dan deze van Al Wilson. Omschreven als een 'fresh copy' en daar is geen woord Frans, Deens of Canadees bij. Het is de Canadese persing op Bell welke Rocky Road in het catalogusnummer heeft en de plaat is in een prachtige staat. Het mag mee voor een dievenprijsje. Twee euro, als ik me niet vergis. Op de wandeling van de zaterdagavond van de vakantie valt me pas écht op hoe idolaat ik van dit nummer ben. Bij de samenstelling van de Top 100 twijfel ik even of ik het op nummer 1 zal zetten. Er gaat qua solide soul niets voorbij aan deze perfectie, maar toch heeft Chuck Boris méér een gevoel van 2017. De Week Spot-titel is echter helemaal verdiend!

Ik leer veel van de Northern Soul-favorieten kennen via de 'Northern Soul Jukebox' op de mp3-speler en hoewel deze op 'shuffle' staat, zoekt het apparaat zelf haar 'favorieten' uit. Zo is het omstreeks het 'ge-Vecht' van 2013 dat ik meerdere malen per dag wordt 'getrakteerd' op 'The Snake' van Al Wilson. Na de zesde keer op een dag ben ik het toch wel een klein beetje beu en gooit het nummer uit de lijst. 'The Snake' wordt door evenveel mensen geliefd als gehaat. De laatste groep zijn voornamelijk de Northern Soul-dj's die horensdol worden van de plaat. In The Casino in Wigan is dit een veel gevraagd nummer. De kift van de 'snobs' is dat het geen 'soul' heeft en dat het op een groot platenlabel is uitgebracht en zelfs een hit is geweest. Voor de dansers is dit echter een fantastisch nummer en zo brengt het onschuldige 'The Snake' een harde scheidslijn aan in de Northern Soul. Wilson maakt in de jaren zeventig nog een aantal uitstekende platen die nauwelijks worden opgepikt door de 'serieuze' dj's omdat Al Wilson voor altijd verbonden zal blijven aan 'The Snake'. En zo gaat een hele natie voorbij aan de perfecte schoonheid van 'Show And Tell'.

Allen Lamar Wilson is de naam van de man. Hij wordt op 19 juni 1939 geboren in Meridian in Mississippi. Hij heeft totaal geen interesse voor de lesstof op school, maar des te meer in toneelspel en ook wint hij een eerste prijs als zanger in een talentenjacht. Als twaalfjarige leidt hij zijn eigen gospel-kwartet waarmee hij in de kerken optreedt, maar doet daarnaast eveneens covers van country-hits. Zijn familie verhuist dan naar San Bernadino in Californië. Hij heeft drie kortlopende arbeidscontracten achtereen en intussen leert hij zichzelf drummen. Hij toert in de vroege jaren zestig met Johnny Harris & The Statesmen voordat hij het leger in gaat. Naast zingen, oefent hij ook een stand-up comedy-act in geval hij niet mocht slagen als zanger. In 1966 komt zijn droom uit als hij in contact komt met manager Marc Gordon. Gordon zal hem de volgende tien jaar bijstaan. Wilson doet auditie voor Johnny Rivers en komt zo terecht bij het Soul City-label. 'Who Could Be Lovin' You' doet aanvankelijk nog weinig en de tweede single is 'Do What You Gotta Do'. De derde is een schot in de roos: 'The Snake'. Het is 1968 en je kan nog niet alles bij naam en toenaam zeggen in een liedje. Zo ontstaat het liedje over een dame die een slang vindt, het onderdak biedt en daarna dodelijk wordt gebeten door het reptiel. 'Take me in, tender woman/ Take me in, for heaven's sake/ Take me in, tender woman/ Sighed the snake'. Hoezo dubbelzinnig? Het nummer wordt een redelijke hit in Amerika en die idioot die zich nu de president mag noemen, haalt het liedje (volgens hem van Al Green) nog eens aan om een vergelijking te trekken met Mexicaanse immigranten. Het wordt een grote hit in de Northern Soul en bereikt in Engeland de hitparade in 1975. 'Do What You Gotta Do' wordt pas ná 'The Snake' nog een bescheiden succes in Amerika.

Toch gaan de zaken snel bergafwaarts voor Wilson. Er komen geen grote hits meer, ondanks een paar Creedence-covers en het lijkt even helemaal afgelopen met Wilson. In 1973 is hij plotsklaps terug. Marc Gordon is een platenmaatschappij gestart, Rocky Road, en Jerry Fuller tekent voor 'Show And Tell'. Fuller heeft in de jaren ervoor de successen geschreven voor Gary Puckett & The Union Gap. Bell staat klaar om de distributie op zich te nemen en het zal Wilson's grootste hit worden. 'La La Peace Song' zal het ook nog goed doen en vervolgens komt Wilson, tegen zijn zin, onder contract bij Playboy. Ja, dat label behoort toe aan het tijdschrift. Playboy heeft een redelijke catalogus aan leuke soul, maar Wilson wil al na één plaat weg bij Playboy. Dat lukt niet. In 1978 gaat het platenlabel failliet. In 1979 maakt hij de single 'Count The Days' voor Roadshow in Philadelphia en dat zal zijn allerlaatste hit worden.

In de jaren tachtig en negentig toert Wilson door de clubs en neemt in 2001 alle oude hits opnieuw op voor het album 'Spice Of Life'. Hij heeft dan zijn garage ingericht als studio en daar bewaart hij eveneens de originele mastertapes. In maart 2007 brandt de garage tot de grond toe af. Op 21 april 2008 maakt een nierfalen een einde aan zijn leven. Hij is dan 68 jaar oud geworden.

Kerst(kn)uffelt(j)e: Kerstavond 2017

Ik heb niks voor of tegen een witte kerst, maar alleen een 'wit landschap' doet mijn 2017 tekort. En dus voeg ik een paar herinneringen toe uit de afgelopen zomer met een nadruk op het plezier dat de vakantie en de ligfiets heeft gebracht. Bij deze wens ik al mijn lezers, volgers, vrienden en toevallige passenten zeer fijne kerstdagen toe. Soul-xotica keert op dinsdagavond terug met de Week Spot. Tot dan!

Blauwe Bak Top 100: top tien

10. You’re So Good-Natalie Cole (US, Capitol 4722, 1979)
De uitzending van gisteravond is in mijn beleving een groot succes geweest. Ik heb uiteindelijk de nummers 100 tot en met 50 gedraaid, want… Divine Situation is binnengekomen. En, wat blijkt? Ondanks dat er ‘33rpm’ op de labels staat, is het ‘gewoon’ een 12”-single op 45 toeren. Komende zaterdag dus de Top 49 van de Blauwe Bak Top 100. Natalie Cole is lange tijd één van de zoveel zangeressen voor mij, maar sinds ik aandacht heb besteed aan haar overlijden in ‘Dodenrit’ ben ik me toch verder gaan verdiepen in haar werk. Daarbij word ik geholpen door dit aanstekelijke ‘You’re So Good’. Best wel een beetje het geluid van mijn soul-verzamelen van 2017 en dus mag het de top tien aftrappen.

9. That’s What I Get-J. J. & G. (US, Atlantic 45-2885, 1972)
Twijfel, twijfel, twijfel en dus nog maar eens beluisteren. Sommige ‘crossover sweet soul’ is ‘over the top’, zie The Majestic Arrows, en dat is met deze niet anders. Het intro is té uitbundig en staat, in eerste instantie, niet in verhouding met de rest van de plaat, de crossover-stukjes ten spijt. Toch ga ik overstag voor de plaat en gedurende de laatste maanden van het jaar zal het uitgroeien tot een universum op zichzelf. Hij had van mij gerust een kwartier langer mogen doorgaan, maar na drie minuten is deze symfonie helemaal afgelopen.

8. When You Have Love-Felony Theft (UK, Athens Of The North AOE 021, 1972, re: 2016) Hoewel ik het steeds adverteer als ‘soulful, groovy, funky and gospel’ weet ik dat de funk een beetje is ondergesneeuwd in de 70’s soul. In de top tien ga ik het nog even goed maken? Funkier dan dit deuntje van Felony Theft is het dit jaar niet geworden. Een nummer dat heerlijk in je hoofd gaat wonen en, ondanks de tijdsduur van minder dan twee minuten, voortdurend blijft spelen. Er zijn mindere soundtracks te bedenken voor een dagje post bezorgen!

7. It Don’t Take Much-Rare Gems Odyssey (US, Renfro 38, 1975)
Wat is het koopje van het jaar geweest? Er zijn verschillende platen die goedkoop op mijn weg zijn gekomen en Rare Gems Odyssey is daar eentje van. ‘I Know A Man’ van Brinkley Singers wordt bij liefhebbers voor honderd euro verhandeld en toch kun je de plaat nog voor dollars tegenkomen. De nummer drie heb ik uiteindelijk ook een stuk goedkoper en de nummer vijf is ook een buitenkans geweest. Nee, er is geen enkele plaat die er écht uit springt, maar als je de aankopen bij elkaar op rekent, heb ik vast wel een half duizendje bespaard. Ik ken ‘It Don’t Take Much’ uit een podcast die ik heel vaak heb gedraaid. Deze bevat ook het nummer van The Summitts dat enige tijd op de zoeklijst heeft gestaan. Laat maar! Er is momenteel eentje te koop in een matige staat. Vraagprijs? Driehonderd pond! Toch kun je mazzel hebben zoals met Rare Gems Odyssey en op zoiets blijf ik dan maar hopen!

6. Come To Me Softly-Jimmy James & The Vagabonds (US, Atco 45-6551, 1966)
‘Island soul’ is een betrekkelijk nieuw begrip voor mij. In London schijnt er een heuse ‘scene’ te zijn dat de schoenzolen slijt op het meer melodieuze werk uit Caribische gebieden. Het past me echter als een jas doordat ik een paar jaar geleden ben geraakt door de ‘spouge’ van Barbados. ‘Come To Me Softly’ is in deze ‘nieuwe uitvoering’ een groot succes in de betreffende scene. James neemt het nummer al rond 1960 op. In 1966 neemt hij dit nieuwe arrangement op en twee jaar later de meest gelikte uitvoering. De tweede is pure magie: Mierzoete violen over een minimalistische begeleiding en een geinspireerde James op zang. Meer heb je niet nodig!

5. I Need You-Diane Jenkins (US, Creative Funk 12006, 1975)
Het is heus wel vaker dat ik Engelsen even niet begrijp, maar op Ebay en Discogs komt het geregeld voor. Er zijn namelijk veel Engelse handelaren die niet internationaal willen verzenden. Waarom niet? Geen flauw idee. De handelaar van deze Diane Jenkins geeft evenmin een reden, maar zelfs na persoonlijk contact wil die niet toegeven. Gelukkig ‘leent’ Mark zijn adres voor een eventuele transactie. Ik blijf de enige bieder en denk dat dit anders was geweest als hij de veiling had open gezet voor Europese dj’s en verzamelaars. De conditie van de plaat is niet erg belangrijk, want de opname zelf is een ongeorganiseerd zootje. Het werkt desondanks wel erg aanstekelijk en dus mag Diane Jenkins op vijf in deze Top 100.

4. Love Came-Ronnie Limar (US, BRC BRC 114, 1975)
De plaat komt al in november 2016 de koffers binnen, maar ik weet het in het begin niet zo goed. De plaat doet in geen geval mee voor de Blauwe Bak Top 100 van 2016. Het is een paar maanden later… Ik zit op een vrijdagmorgen te ontbijten en maak me op voor een dagje bezorgen in Steenwijk. Ik draai een paar Blauwe Bak-favorieten en draai dan ook eens deze van Ronnie Limar. Bam! De stukjes vallen op de plek en het wordt één van de meest gedraaide singles van 2017.

3. Can I Say I Love You-Blue Magic (US, Liberty 56146, 1969)
Oudejaarsavond (of waarschijnlijk Nieuwjaarsochtend) zal ik weer een balans opmaken van 2017. Het is een ‘pittig’ jaar geweest. Financieel een zootje en ik probeer het leed te verzachten met enkele plaatjes. Soms werkt het in mijn voordeel. Ik ga weer eens zoeken naar Blue Magic en zie deze voor een aantrekkelijke ‘Buy-it-now’. Toch ontbreken de euro’s op dat moment en tot mijn tevredenheid zie ik dat niemand tot aanschaf over gaat. Een week later is de plaat terug op Ebay. Nu kun je bieden vanaf een bepaald bedrag, maar bestaat ook de mogelijkheid van ‘Buy-it-now’. De laatste prijs is tien dollar onder de oude prijs en tien dollar boven het minimumbod. Probleem is: Als je gaat bieden en er wordt iemand ‘wakker’… De ‘Buy-it-now’ verdwijnt meteen als er een bod is uitgebracht en dus moet ik toehappen. Voor het beruchte Liberty-styreen is deze niet onaardig, ook al is die in het laatste half jaar verder achteruit gehobbeld. Vanzelfsprekende platen staan nooit op één in de Blauwe Bak Top 100 en dus moet Blue Magic het met een derde plek doen.

2. Show And Tell-Al Wilson (Canada, Bell ROCKY ROAD 30073X, 1973)
En dit was bijna de nummer 1 geweest! Nu is het de nummer twee én ga ik dit dinsdag presenteren als de laatste Week Spot van 2017.

1. You’ll Wake Up Wiser-Chuck Boris (US, Enterprise ENA-9007, 1969)
Er kan maar eentje bovenaan. Al Wilson lijkt me best een ‘stunt’: Een zéér goedkoop plaatje dat voor de besparing op de verzendkosten mee gaat. Er is één plaat die het in de weg staat. Een nummer waar ik een hele dag naar kan verlangen om het te horen van het vinyl. Een plaat die zoveel beter klinkt vanaf vinyl als van de mp3-speler in mijn hoofd. Het is keer op keer kippenvel met ‘You’ll Wake Up Wiser’ en het zit de hele dag in mijn hoofd. Dit is voor mij het geluid van achterover leunen op de Pioneer en met een lekkere snelheid door het landschap scheuren. Dit móest hem echt worden!

Blauwe Bak Top 100: 20-11

20. You Must Be Doing Something Right-Gerri Granger (US, Double L 734, 1965)
Lorraine Ellison staat met de keerzijde van ‘Stay With Me’ weggetukt in de onderste negentig, Gerri Granger mag de top twintig aftrappen. De leek zal weinig overeenkomsten zien tussen de twee artiesten, maar ze zijn beide ‘grootheden’ in de Northern Soul-beweging. Lorraine Ellison dankzij ‘Stay’ en Granger vanwege haar single ‘I Go To Pieces’. Een plaatje waaraan ik altijd een hekel heb gehad. Het is, naar mijn mening, één van die platen die puur op de ‘groove’ is geselecteerd en waarbij de ‘soul’ te verwaarlozen is. ‘You Must Be Doing Something Right’ is een aangename verrassing! Okay, het is méér Popcorn dan Northern Soul, maar wat krijg ik een goede luim van dit nummer! Het sleurt me meteen terug naar de vakantietijd.

19. I Know A Man-Brinkley Singers (US, J.M.B. Productions 111008X, 198?)
Rarenorthernsoul doet eveneens in gospel en met name vorig jaar mei heb ik een paar singles van dat adres gehaald. Ze manifesteren zich eveneens als gospel-dj, maar dat lukt alleen maar wanneer je publiek volslagen onbekend is met het fenomeen ‘gospelfunk’. ‘Rare groove’ draait al erg snel uit op ‘rocking gospel’ en dat is wellicht de minst interessante vorm van gospel om mee te dj-en. Ze hebben daarentegen wel een fijne neus voor disco en de post-disco uit de jaren tachtig. Zo zie ik deze plaat bij hen staan voor een recordprijs. Ik ben nieuwsgierig en luister even naar het clipje. Leuk! Even goed zoeken en dan kom ik de plaat voor een fractie van de RNS-prijs tegen. Ebay of Discogs, dat weet ik niet meer. Wél dat het een geluidsclipje heeft waaruit ik kan concluderen dat beide exemplaren bijna identiek zijn beschadigd. Het summum van gospel-disco als je het mij vraagt én… de hoogst genoteerde gospel in deze Top 100. De top 18 is weer als vanouds van de duvel…

18. If You Can Feel-The Metros (US, 123 P-1720, 1969)
Er heten opeens erg veel honden Fikkie als je met een bot staat te zwaaien. Er zijn eveneens meerdere bands die zich The Metros noemen. In de Northern Soul zijn er zelfs twee of wellicht tóch drie? De meest bekende levert in 1967 ‘Since I Found My Baby’ af voor RCA en ik weet niet of deze groep gelieerd is aan de eerdere doowop-groep. Vandaar de twijfel bij de derde. The Metros van ‘If You Can Feel’ komt uit Chicago en maakt plaatjes op het kleine en verzamelwaardige 123-label. Het blijkt toch van een ‘major’ te zijn, maar desondanks een aantrekkingskracht op verzamelaars. Bij ‘If You Can Feel’ (en ook de uitstekende b-kant) twijfel ik of de leden blauwe ogen hebben of dat een stel heren met een donkere huidskleur op de pop-toer gaan. Hoe dan ook: Het doet enigszins ‘blue-eyed soul’ aan, maar is daardoor niet minder onweerstaanbaar!

17. Sooner Or Later-The Impressions (UK, Warner Bros. K 16563, 1975)
De Week Spot van deze week en dus verwijs ik jullie naar één van de drie berichten van woensdag.

16. This World Of Mine-Jay & The Techniques (US, Silver Blue SB 812, 1974)
Met dank aan Mark en degene die de moeite heeft genomen ‘This World Of Mine’ op Youtube te zetten. Hoewel ‘Strawberry Shortcake’ vermoedelijk een ‘comeback’ gaat krijgen in de reserve-Blauwe Bak heb ik, bijvoorbeeld, ‘Baby Make Your Own Sweet Music’ té vaak gehoord in de afgelopen jaren. Ik veer al lang niet meer op bij alles dat Jay & The Techniques heeft voortgebracht en in de jaren zeventig doen ze zelfs even aan commerciële disco. Op de a-kant van deze single doen ze een jolige versie van ‘I Feel Love Comin’ On’, de hit van Felice Taylor, maar het mag niet baten. Maar dan de b-kant: Qua sfeer identiek aan een inheemse Wirl-single van Barbados met een hele lichte Vietnam-ondertoon. Een prachtig nummer dat zijn weerga niet kent. Het styreen zorgt ervoor dat de plaat toch niet hoger is gekomen dan zestien.

15. Lay A Little Lovin’ On Me-Baby Washington & Don Gardner (US, Master Five 9110, 1974)
Het begint traditie te worden. Iedere keer als ik bij Mark heb afgerekend en hij het pakket naar het postkantoor heeft gebracht, post hij de volgende dag een plaatje waarvan ik zou wensen dat het nog mee kon in het pakket. Ik heb nu weer een stuk of tien gereserveerd waaronder eentje die nét te laat kwam. Ruim een jaar geleden is dat het geval met deze ‘Lay A Little Lovin’ On Me’ en voor de Blauwe Bak Top 100 is het ook wel best. Washington en Gardner staan toch al in de lijst en doordat ‘Lovin’ pas in het nieuwe jaar binnenkomt, gaat deze eerlijk voor de top twintig in 2017.

14. I’d Be A Millionaire-David (US, Scorpio SCO-2000, 1975)
Een plaatje dat meteen te binnen schiet als ik moet post bezorgen in de stromende regen. ‘If I had a quarter for every drop of water’ met een licht drupje op de achtergrond van de plaat. Het zit dan de hele dag in mijn hoofd en bij vloeibaar fluweel als dit is het geen bezwaar. Vorig jaar een beetje roemloos de ‘bubbling under’ in gegaan, maar nu een geheel verdiende veertiende plek voor David!

13. Cloudy Days-Jimmy Coleman (US, Revue R-11002, 1967)
Mark had vorige week een ‘andere’ single van Lonnie B & Viki G in de aanbieding. Het is omdat ik zó van ‘High On The Mountain’ en ‘We’re Gonna Stay In Love With Each Other’ hou en minder Northern Soul-georiënteerd ben dan jaren geleden. De plaat barst namelijk van de Northern-potentie. Revue is net zo’n verhaal als 123. Het lijkt een obscuur label, maar kan rekenen op distributie van grote platenmaatschappijen. Het heeft zelfs een paar fikse hits op haar conto staan. Ik heb reeds jaren een fascinatie voor Revue en deze van Jimmy Coleman blijkt nog flink lastig te zijn. ‘Southern soul’ uit Detroit? Het bestaat toch écht!

12. After Loving You-Major Harris (US, Atlantic 45-3248, 1974)
De plaat komt in de zomer van 2016 in een ‘overkill’ de collectie binnen. Het is voornamelijk om te besparen op verzendkosten en omdat-ie spotgoedkoop is. Dan is het de eerste dag van de vakantie in Sleen. Ik heb net de huurfiets in ontvangst genomen en zit, hemelsbreed, nog geen drie kilometer van de camping in een ‘onbekende omgeving’ waar ik plots dit nummer hoor vanaf de ‘Vakantiemix’. ,,Dit moet nog eens Week Spot worden”, hoor ik mezelf zeggen. Dat gebeurt even later en nu even zo goed ook nog een twaalfde plek in de Top 100. Voor mij meer een geluid van 2017 dan 2016.

11. You’re The Best In The World-Johnnie Taylor (NL, CBS 4044, 1976)
Twee jaar geleden koop ik in Zwolle de single ‘Oo Wee (She’s Killing Me)’ omdat deze spotgoedkoop is. Het is een geslaagde gok. Dat nummer is pure disco maar dan wel van het leukere soort. Albert bezorgt me een paar maanden later de single ‘Jody Got Your Girl And Gone’, maar… nee sorry… die staat alweer een jaar in de jaren zeventig-bak. Het is dus oppassen met Johnnie Taylor? Nee hoor… Het Stax-repertoire is niet heel erg interessant voor mij, maar het latere spul des te meer. Zie de hoge notering van ‘What About My Love’. ‘Disco Lady’ brengt evenmin het gewenste resultaat, maar dan de b-kant. ‘Claim-to-fame’? Ik heb de afgelopen maanden menig dj ertoe gezet om dit plaatje op te speuren. Het kan zomaar nog eens heel ‘groot’ worden in de scene.

Ik kan niet genoeg reclame maken, maar vanavond van elf tot (ongeveer) drie uur: De onderste vijftig van de Blauwe Bak Top 100 op Wolfman Radio.

Gegeven paarden

Nee, een 'Singles round-up' zit er niet in deze maand. De pakketbezorger staat donderdagmorgen voor mijn deur met een pakket ten grootte van een elpee. Ik denk als eerste aan de Divine Situation-12", maar dat zou wel erg snel zijn gegaan. Het adres is in een prachtig handschrift geschreven. Als dat het handschrift van Baz is? Het blijkt inderdaad zo te zijn. Ik had een pakketje singles verwacht, maar er zitten twee elpees, drie EP's en een single in het pakket. Plus, als klap op de vuurpijl, een prachtige poster van Dr No's, het collectief waar Baz deel van uitmaakt dat maandelijks avonden met authentieke ska doet in Glasgow. Die krijgt een mooi plekje in de woonkamer. De platen zijn 'novelty' in de breedste zin van het woord. Als ik ze zélf bij een kringloop was tegengekomen, had ik ze in de bak laten staan, maar ja... ditmaal worden ze me gratis en voor nop toegezonden. Tóch maar een klein berichtje schenken aan dit kerstcadeau?

Dat Baz elpees mee stuurt, is de grootste verrassing. Hij moest weten dat ik nagenoeg geen elpees draai en voornamelijk op zoek ben naar singles. De eerste elpee heet 'Golden Ladies Of Soul' (Pickwick, 1980). Vier nummers van Gladys Knight & The Pips, drie van Martha Reeves (zonder Vandellas), twee van The Crystals en eenlingen van Carla Thomas, The Chiffons, Mary Wells, The Shirelles, Fontella Bass en The Toys. Op het eerste gezicht geen slechte line-up totdat het grote blok op de achterzijde in het vizier komt: 'The titles on this album are re-recordings in stereo by the artists stated'. Juist, nieuwe opnames dus... Het spul waar ik normaliter met een grote boog omheen loop. Ik heb het nog niet aangedurfd om te luisteren hoe dramatisch dit is aangepakt en betwijfel ook of ik ooit deze moed zal vinden. De tweede elpee is wél 'origineel' tot zover ik kan zien. '40 Top Ten Hits From The 60's' (Telstar, 1986) is een plaat waarmee ik een kwart eeuw geleden heel veel plezier had kunnen hebben. Anno 2017 heb ik de meest belangwekkende opnames van het album wel op single. Even tellen? Eenendertig van de veertig. 'For Your Love' van The Yardbirds is de grootste 'zoekplaat' van de negen, de andere acht kunnen altijd nog eens. Op zichzelf een mooie collectie, maar het zal slechts zelden de hoes verlaten.

Dan de 'kleintjes'. Ik heb ze nog niet gedraaid en dat komt nog wel eens. Eén single en drie EP's, hoewel ik die van Jimmy Shand gisteren in 'Afterglow' heb gedraaid (één medley). Van Fats Waller heb ik al een EP uit dezelfde serie en dus is dat een fraaie aanvulling in de bak. Met Duke Ellington weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet en The Corries? De laatste kan ik vast nog wel eens kwijt op een zondagavond. Hierbij dan een overzicht van de single en EP's.

* The Corries- Flower Of Scotland (UK, Pan-Audio, 1974)
* Duke Ellington & His Orchestra- EP Ellington Plays The Blues (UK, His Master's Voice, 1955)
Opnames uit 1945-46.
* Jimmy Shand & His Band- EP Scottish Country Dances (UK, Parlophone, 1958)
* Fats Waller- EP In London No. 1 (UK, His Master's Voice, 1958)
Vier orgel-solo's van Waller van populaire zwarte gospels. Opgenomen in 1938.

En nu... moet ik héél snel buiten Soul-xotica gaan schrijven. Morgenavond doe ik het eerste deel van de Blauwe Bak Top 100 op Wolfman Radio en ik moet het bericht van morgen nog schrijven. Jullie zijn vanaf elf uur 's avonds van harte welkom op Wolfman Radio voor de nummers 100 tot en met 51.

Het zilveren goud: december 1992

Eigenlijk is het doodzonde dat de traditie verloren is gegaan: Het bijhouden van de kaartenbak. Helaas eindigt deze serie over een anderhalf jaar en ik zal het best missen. Om dan weer opnieuw te beginnen, lijkt me iets teveel van het goede? Het volgende jaar ga ik jullie maar liefst 600 singles voorschotelen. De maand juni zal dan weer een wekelijkse 'Het zilveren goud' hebben zoals afgelopen oktober. In december 1992 ga ik van school en heb opeens veel 'vrije tijd'. Natuurlijk kan je niet de hele dag op het arbeidsbureau zitten en dus breng ik menig uurtje door bij Klaas in de winkel. Zodra ik geld ga verdienen, zie je dat eveneens terug in de platen. In deze aflevering van 'Het zilveren goud' zitten al meerdere singles van vijf gulden per stuk, vanaf volgende maand wordt het een stuk eenvoudiger. Hoewel? Het is voor zolang het duurt, want ik ben in eerste instantie niet 'gemaakt' voor langdurige arbeidsbetrekkingen. In januari meer daarover! Vandaag presenteer ik de tien singles die in december 1992 in mijn collectie zijn komen wonen. 'Slechts' tien singles en dus kan ik het best volgens het concept van een 'Singles round-up' doen.

1030 Sunny Girl-The Hep Stars (Duitsland, Polydor International, 1968)
De eerste single komt bij 'Golden Years' vandaan en kost maar liefst een tientje. Het is dan, 1992, een nummer dat nagenoeg nooit op de radio te horen is en ik moet het in de zomer van 1992 met een korte luisterbeurt doen. Best een aardig nummer in mijn beleving, maar in eerste instantie niet 'bijzonder' genoeg om een tientje te betalen. Natuurlijk zijn de Hep Stars-platen in de vroege jaren negentig reeds aan de prijs omdat Benny Andersson van ABBA deel uitmaakt van het combo. Met name 'The Music Box' heeft nog wel eens idiote prijzen gedaan in die tijd. Hoe de verhouding nu ligt, weet ik eerlijk gezegd niet. Ik heb 'Sunny Girl', 'The Music Box' en 'Let It Be Me' eveneens in de Nederlandse Olga-persingen met fotohoes en daar ben ik erg schappelijk aan gekomen.

1031 Slow Down-Shabby Tiger (NL, Negram, 1975)
Ik heb het 'verzamelwinkeltje' nu al een paar maanden genoemd, maar nooit opgezocht waar het nu precies zat. Welnu, het zit in de Muntstraat. Menig inwoner van Sneek zal het niet weten te vinden en zal denken dat het nog bij de Kleine Kerkstraat hoort. Het is echter het straatje tussen de Kruizebroederstraat en de Prins Hendrikkade en ik denk dat aan weerskanten slechts één of twee huizen staan. Ik geloof dat de uitbater Jelte heette, net zoals mijn broer. In de jaren tachtig heeft hij een platenwinkeltje in de 'kasbah' op de Oosterdijk en, buiten dit winkeltje, zal hij nog jaren op de vlooienmarkt staan met zijn handel. Dat is praktisch alles wat klein en handzaam is en dat je kan verzamelen. Van oude blikken via porselein naar boeken en platen. Zijn winkeltje aan de Muntstraat is afgeladen met spul en de toonbank staat altijd vol. Je weet op voorhand dat met hem niet te onderhandelen is: De prijzen staan op de stickers en dat is wat je gaat betalen. Ik geloof dat ik op woensdagavond de elpees uit 'T Pantoffeltje heb gehaald en op donderdagmiddag vanaf de stage even langs ga in Sneek. Shabby Tiger is dan één van de singles die ik koop. Een paar gulden voor een gaaf exemplaar met fotohoes. Te duur? Tja, het is dan nog echt wat de gek ervoor geeft.

1032 Love Is Blue-The Dells (Duitsland, Chess, 1969)
Deze drie gulden is toch wel een beetje té gortig. Hoe gek het ook mag klinken, maar ik ben op dat moment helemaal niet zo soul-georiënteerd. Ik ken 'Love Is Blue' van zo'n 'Good Morning Vietnam'-compilatie van de markt, iets dat héél erg moet lijken op 'Tour Of Duty'. We hebben het hier over een single in een neutrale hoes met verkleurd label aan de a-kant en eentje die stevig kraakt. Nee hoor, die heb ik al lang vervangen door een beter exemplaar met fotohoes en verder heb ik een subliem klinkende Engelse persing.

1033 Kom Van Dat Dak Af-Peter & Zijn Rockets (NL, Imperial, 1959, re: 1968)
Tot een paar maanden geleden heb ik altijd gedacht dat dit de originele was en toch had ik het kunnen weten. Imperial heeft in 1959 alleen paarse labels en de nummer 1033 is eentje met zwarte labels. Omstreeks 1968 is de eerste opleving in 'gouwe ouwen' merkbaar. Bill Haley zal een paar maanden later opnieuw in de Top 40 staan met 'Rock Around The Clock' en dan kan Imperial niet achterblijven met de eerste Nederlandstalige rock'n'roll-hit. De single heeft de prijs van een originele en zit desondanks verpakt in een Polydor-hoesje. Het is dan wel weer de originele uitvoering en niets minder een trots bezit waarvan ik veelvuldig gebruik heb gemaakt bij 'buitenoptredens'.

1034 God, Love And Rock & Roll-Teegarden & Van Winkle (NL, Janus, 1970)
De laatste single van deze maand van het verzamelwinkeltje aan de Muntstraat. Nu wel weer met fotohoes en in een nieuwstaat. Drie-en-een-halve gulden als ik me niet vergis? Ik vind hem dan helemaal geweldig, maar dat enthousiasme is inmiddels wat bekoeld.

1035 This Old Heart Of Mine-The Isley Brothers (UK, Tamla Motown, 1966)
De 'Record Collector Rare Record Price Guide' maakte ooit een verschil tussen de 1966- en 1968-persingen van deze single, maar de 'cracks' op 45cat weten het niet te vertellen. Iets met de 'narrow text', maar of dit nu het 'origineel' of een 'tweede persing' was, weet ik niet meer. Juist, die woorden staan tussen aanhalingstekens. Hoewel de single pas in oktober 1968 een derde plek bereikt in de Engelse hitparade is deze single vanaf maart 1966 reeds in de catalogus aanwezig. Het is BBC-dj Tony Blackburn die veel Motown uit de voorgaande drie jaren draait in zijn shows en daardoor een paar hits creëert. Deze single heeft oorspronkelijk een 'hartje' gehad en er zijn twee label-varianten met zo'n tussenstuk op 45cat die beide als '1966' worden aangeduid. De 'solid center' lijkt me dan wel weer typisch 1968. Hoe dan ook: Het blijft een heerlijke stamper welke nog altijd in de Blauwe Bak aanwezig is. De b-kant is sinds een paar jaar bezig met een re-activatie in de Northern Soul, maar ik hou me het liefste bij 'This Old Heart Of Mine'.

1036 Turn Around And Start Again-The Cats (NL, Imperial, 1968)
Klaas is een grote fan van The Cats en heeft de meeste singles dan ook in de winkel. Deze 'Turn Around And Start Again' kost vijf gulden en zit dan in een keurig fotohoesje dat enkel is ontsierd door plakband. Het kan zijn goedkeuring weg dragen als hij ziet dat ik deze single wil kopen. Met sommige andere singles laat hij soms overduidelijk weten wat hij ervan vindt en dat is weinig goeds.

1037 Happiness Is In This Beat-The Shoes (NL, Polydor, 1969)
Met Klaas is soms wel een deal te sluiten. Ik heb deze drie Shoes-singles met een kleine korting. Vijftien gulden voor de drie terwijl 'Corazon' een tientje moest kosten. Enfin, ik 'roof' ineens alle Shoes-singles uit zijn aanbod. 'Happiness' is nog altijd één van mijn ultieme Shoes-favorieten.

1038 Adios Corazon-The Shoes (NL, Polydor, 1970)
Elpees doen niet echt mee in mijn verzameling en dat is in 1992 niet anders. Ik heb dit nummer reeds een paar maanden op de elpee 'Twen Parade', maar het het telt pas echt wanneer ik de single heb. Dat tientje zou ik er nimmer voor hebben betaald en volgens mij ziet Klaas dit ook wel in. Wellicht dat het nu wel meer waard is dan de tien gulden, maar ik vind het desondanks één van de minder interessante singles van The Shoes.

1039 Daylight-The Shoes (NL, Polydor, 1969)
En zo komen we tot het einde van 'Het zilveren goud' van 1992. Het klopt inderdaad, ongeveer 600 singles in 1993. Ook dan gaat er nog wel eens iets mis in de telling en dus kan ik stellen dat de serie van 1040 tot en met 1634A loopt. Waarna ik 1994 kan beginnen met 1628B. Snapt u het nog? Volgende maand wederom een 'light'-aflevering met slechts twaalf singles.

Week Spot: The Impressions

Pinkstermaandag, zeg ik uit mijn blote hoofd. De datum is 5 juni van dit jaar. Dan heb ik The Impressions te gast in 'Raddraaien' en ontdek terstond de meer interessante kant van de single. Ik schrijf dan eveneens dat ik 'Sooner Or Later' in de koffers heb staan en 'dat dit zomaar nog eens de Week Spot kan worden'. Punt is alleen dat de Amerikaanse Curtom-persing soms genadeloos blijft hangen en dat ik op Discogs heb gezien dat er een Engelse persing bestaat. Het heeft even geduurd, maar sinds een paar weken heb ik deze binnen en nu mag het alsnog als Week Spot. Ik zou in eerste instantie Johnnie Taylor's 'You're The Best In The World' doen, maar ontdek dan dat ik deze eind september als Week Spot heb gehad. Terug naar het oorspronkelijke idee: De nummer 17 uit de Blauwe Bak Top 100 heb ik oorspronkelijk in 2015 gekocht maar voelt in deze betere versie helemaal 'nieuw' aan en dus gaat dit de nieuwe Week Spot worden. De Week Spot van volgende week hou ik nog even geheim, maar dat is een plaatje uit de top tien van de Top 100. Deze week valt de eer te beurt aan 'Sooner Or Later' van The Impressions uit 1975.

Hoezo organisatie? Okay, dat ik Johnnie Taylor over het hoofd zie als Week Spot is 'ernstig' te noemen, maar ruim een half jaar van tevoren al rekening te houden met een mogelijke Week Spot? ,,Omdat 'Sooner Or Later' zomaar nog eens Week Spot kan worden, beperk ik me vandaag tot The Impressions mét Curtis Mayfield'. Voor de vroege geschiedenis verwijs ik jullie graag naar de aflevering van 'Raddraaien' van 5 juni 2017. Een dag met een klein fietstochtje dat ik móet noteren, want dat wil ik volgende week niet vergeten! Waar en wanneer? Ja, ik weet dat dit eigenlijk thuis hoort in 'Raddraaien', maar laten we het hier ook eens toepassen. In 2015 hoor ik van een platenbeurs in café De Singel in Zwolle en weet niet wat me te wachten staat. Ik heb een 'budget' op dat moment en pin dat geld op voorhand in Nijeveen. Dan op de fiets naar Zwolle. Wat gaat het worden? Ik verwacht een paar standjes met vooral duurdere platen en dat ik wellicht met drie of vier platen van tien of vijftien euro de zaak verlaat. Ja hoor, ze zijn er wel, maar ik doe vooral boodschappen bij iemand met zéér goedkope singles. Ik heb een klein koffertje mee, maar dat is niet voldoende. Ik geloof dat ik een stuk of zeventig heb gekocht. Waaronder ook deze van The Impressions. Vorig jaar was ik beter voorbereid en dit jaar heb ik tevergeefs op de datum voor de beurs zitten wachten. Deze is pas op 3 december geweest, nét te laat voor de Blauwe Bak Top 100 en ook vlak na een paar laatste aankopen. Volgend jaar beter en hopelijk vroeger in het jaar!

Wie The Impressions zegt, zegt Curtis Mayfield. Logisch! Dat Jerry Butler ook bij The Impressions heeft gezongen, is een ander feit, maar Mayfield blijft zijn groep 'trouw' als zanger tot 1970. Ook de zes daaropvolgende jaren blijft hij nauw betrokken bij The Impressions, hoewel hij het zelf dan té druk heeft met een solo-loopbaan. 'Check Out Your Mind' is in 1970 het laatste album waarop Mayfield mee doet als lid. Leroy Hutson is de eerste keuze om Mayfield's rol over te nemen. Hutson komt in de midden jaren zestig bij The Mayfield Singers. Van daaruit helpt hij Donny Hathaway met diens' hit 'The Ghetto' en heeft hij een duo genaamd Sugar & Spice. Hutson blijft echter niet lang bij The Impressions. In 1973 wordt de rol vervolgens overgenomen door twee mensen: Ralph Johnson en Reggie Torian. Zij zorgen voor een korte opleving in het succes van The Impressions. In de jaren 1974 en 1975 scoort de groep met de singles 'Finally Got Myself Together', 'Same Thing It Took' en 'Sooner Or Later'. Je 'mist' het opvallende stemgeluid van Mayfield, maar Ed Townsend weet desondanks het kwaliteitsniveau van Mayfield te handhaven. Ik vind het lastig te beschrijven, maar het zijn de, min of meer, tegendraadse 'achtergrondstemmetjes' welke het voor mijn écht Impressions maakt. Het is zwijmelsoul van de bovenste plank, maar daar is anno 2017 niets mis mee in de Blauwe Bak!

De groep maakt dan nog altijd platen voor Curtom, Mayfield's label, maar de meester is nauwelijks meer betrokken bij de opnames. In 1976 gaat de groep in op een aanbod van Cotillion Records en verbreekt daarmee voorgoed de band. 'Loving Power' verschijnt bij Cotillion en is de laatste hit voor de groep. In 1979 tekent het bij 20th Century, maar The Impressions is 'uit de mode' geraakt. Het weet zich niet langer staande te houden tussen de disco-producties. Ralph Johnson heeft in 1976 het schip verlaten, maar keert in 1983 weer terug. In dat jaar neemt Torian afscheid van de groep. Vandy Hampton wordt ingebracht als nieuw lid en The Impressions doet mee op Eric Clapton's album 'Reptile' uit dat jaar. In 1991 krijgt The Impressions een plek in de 'Rock And Roll Hall Of Fame' maar dat betekent niets voor de huidige bezetting. De 'Hall Of Fame' gaat uit van de bezetting uit 1958 mét Mayfield en Butler in de gelederen. Johnson verlaat in 2001 opnieuw de groep en Hampton volgt hem in 2003. Willie Kitchens is eerst de vervanger voor Johnson in 2001 en wordt in 2005 vervangen door oud-Impression Reggie Torian.

In 2013 wordt de muziekwereld opgeschrikt door een 'comeback' van The Impressions. En niet zomaar een bijeengeraapte bezetting, maar goeddeels de originele line-up zoals het in de jaren vijftig is begonnen! Fred Cash, Sam Gooden en Reggie Torian gaan met Binky Griptite de studio in om 'Rhythm' op de band te zetten. 'Rhythm' is een compositie van Mayfield welke nooit door The Impressions is gezongen. Major Lance heeft in 1964 een grote hit met het nummer. Griptite is gitarist van The Dap Kings, de begeleiders van onder andere Sharon Jones en Amy Winehouse. Desondanks klinkt 'Rhythm' heerlijk authentiek en zorgt de release voor flink wat opschudding in de wereld van de soul-verzamelaars. Magere Hein heeft het echter druk met The Impressions. Curtis is reeds in 1999 overleden. Arthur Brooks overlijdt op 22 november 2015, Reggie Torian op 4 mei 2016 en tenslotte Ralph Johnson op 4 december van het vorige jaar.

Eretitel: 'The Radio Song'

Er zijn verschillende redenen te noemen waarom ik de afgelopen twee dagen niet heb gepubliceerd, maar dat is niet van belang. Feit is dat ik vandaag maar liefst drie keer een bericht ga publiceren om weer op schema te komen. Laat me dan eerst maar de aflevering van de 'Eretitel' doen die ik donderdag heb laten liggen. Een beetje paniek om niks. Ik heb het vrijdag over het drukke rooster voor Soul-xotica, maar vergeet dat ik alleen nog een top twintig heb te gaan en dus alleen zaterdag en zondag de Top 100 hoef te publiceren. Ik heb gisteren mail gekregen van de Londense platendealer dat Divine Situation op de post is gegaan. Singles willlen nog wel eens gemakkelijk tussen de kerstkaarten door glijden, is mijn ervaring, maar een 12"? Afkloppen! Vandaag zet ik eerst driemaal een radioliedje in de schijnwerpers. De 'Eretitel' gaat vandaag over 'The Radio Song'.

3. The Parade (1968)
Deze 'Eretitel' ontstaat min of meer per ongeluk. Het komt als ik erachter kom dat ik lange tijd heb gedacht dat The Buffoons het liedje van Dillard & Clark moet hebben gecoverd. Die aanname is logisch want ik koop pas in maart 2016 de bewuste single van The Buffoons en ontdek dan het origineel daarvan. The Parade dus en zo heb ik opeens drie platen met 'The Radio Song' als titel. Dat vraagt om een 'Listen Carefully'! Ik heb gisteren de laatste 'Tuesday Night Music Club' van het jaar gedaan en begin over twee weken weer met de vaste rubrieken waaronder ook méér toekomstige afleveringen van de 'Eretitel'. The Parade is het meest 'poppy' van de drie, hoewel dat verwijt bij menigeen valt bij de nummer twee en dus eindigt The Parade vandaag onderaan deze parade van de 'The Radio Song'.

2. R.E.M. (1991)
Hoe herinner ik me R.E.M. uit 1991? 'Losing My Religion' is in eerste instantie een openbaring, maar wordt al snel stuk gedraaid. 'Shiny Happy People' brengt nog een schaarse leuke herinnering aan het vakantiewerk in de polder. Klasgenoot Epke zegt het woord 'commerciëel' met een enorm vies gezicht en dat is altijd het geval als R.E.M. aan bod komt. Verder is het een stortvloed aan releases die je amper kan bijhouden als de band slechts een klein onderdeel is van de muziekbeleving. 'The Radio Song' mis ik in eerste instantie en leer ik eigenlijk ook pas in 2015 goed kennen. Wolfman Radio is dan net begonnen met de eigen app voor de mobiele telefoons en tablets en twee collega's flansen daarvoor een jingle in elkaar welke 'The Radio Song' als basis heeft. Omdat ik rond dezelfde tijd ook 'Near Wild Heaven' op single tref, kan de ontdekkingstocht omtrent R.E.M. jaren later toch nog plaatsvinden. Eindconclusie: Is R.E.M. met 'Out Of Time' commerciëler dan op vorige albums. Ik denk van niet, buiten dat het is uitgebracht door een véél grotere platenmaatschappij. Ik denk dat de tijd rijp was voor een doorbraak en daar is helemaal niets mis mee in mijn optiek.

1. Dillard & Clark (1969)
Ja, dat zijn de lolbroeken op de foto. Doug Dillard en Gene Clark. Clark heeft dan enige tijd deel uitgemaakt van The Byrds, een band die heeft getracht iedere muzikale stijl aan te tikken. Clark is desondanks vooral een country-man en omdat dit genre onderbelicht raakt bij The Byrds, gaat hij op zoek naar een volgend avontuur. Hij mist daarmee de 'comeback' in de country in de vroege jaren zeventig. Samen met Doug Dillard uit The Flying Burrito Brothers maakt hij een stuk of wat uitstekende albums met pure roots-muziek. De VPRO wijdt een special aan Dillard & Clark én The Byrds en dat levert beide welkom succes op in ons land. Voor mij is Dillard & Clark het 'geluid' van de zaterdagavonden in 2008 en 2009. KRO zendt dan een programma uit met alleen maar album-tracks, 'Deja Vu', en ook ik draag enkele nummers en albums bij aan de show. Zo maakt 'The North Star Grassman And The Ravens' van Sandy Denny een zegetocht door de 'Eregalerij' op mijn aandragen, maar ook 'The Fantastic Expedition Of Dillard & Clark' staat in deze lijst. Gene Clark is een ondergewaardeerd verhalenverteller en omdat ik van 'underdogs' hou, mag die vandaag op 1 in de 'Eretitel'.

Als... ik een 'Eretitel' doe deze donderdag. alleen 'als'... dan gaat het driemaal om... 'als'.

Blauwe Bak Top 100: 30-21

30. When It’s Love-Direct Current (US, TEC 764, 1979)
Buiten de nummer 50 om zijn alle platen in deze Top 100 op 7”-formaat en 45-toeren. Toch heb je soms de keuze tussen een album-versie en een single-versie en dat is het geval bij deze van Direct Current. Het duurt even voordat ik dit in de gaten heb, aanvankelijk denk ik dat de b-kant instrumentaal . Dan bekijk ik het label nog eens en zie dat de b-kant vijf minuten is. Het blijkt de lange versie te zijn. ‘When It’s Love’ is zo’n nummer waarin je zou willen ‘wonen’ en dus stap ik snel af van de drie minuten-versie op de a-kant en ga voor de lange uitvoering op de keerzijde. Deze staat met recht op nummer 30. Jammer genoeg is er geen uitvoering van een kwartier voor handen…

29. Don’t Tell Your Mama-Eddie Floyd (NL, Stax 2025 038, 1968, re: 1972)
De ‘Island Soul’ is een stijl welke is ‘ontstaan’ in de loop der tijd. Mark biedt van tijd tot tijd platen aan die populair zijn in deze ‘underground’-scene en ik mag ze bijna allemaal. Het is tijdens de eerste dag van de vakantie dat mijn oren worden getrakteerd op dit ‘Don’t Tell Your Mama’ van Eddie Floyd. De enige single in deze aftelling welke ik in 2016 heb gekocht. Het is dan, na de platenbeurs in Zwolle, al een aangename verrassing en tijdens de vakantie vallen de stukjes op hun plek. Deze past prachtig tussen de ‘Island Soul’-platen. Wordt vervolgd in 2018!

28. What About My Love-Johnnie Taylor (US, Beverly Glen BG2003, 1982)
Het is een lastige keuze geweest, maar ik heb toch voor die andere gekozen. Met andere woorden: Johnnie Taylor heeft de komende week de Week Spot, maar dan met ‘You’re The Best In The World’. Evenals Direct Current een ‘gewone’ single met een volledige album-track. Zoiets had ik een maand geleden niet verwacht. Ik was in de veronderstelling dat ‘What About My Love’ alleen op een album verkrijgbaar was. Ik ken de riedel vooral als sample uit The Shapeshifters’ ‘Lola’s Theme’ dat al jaren een favoriet is bij mij. Ieder jaar heeft zo haar ‘ontdekkingen’ en ik denk dat ik in 2017 definitief voor de stem van Johnnie Taylor ben gevallen. De zoektocht naar zijn latere werk zet onveranderd voort, want hier lust ik wel meer van.

27. The Outside World-The Drifters (US, Atlantic 45-2292, 1966)
In het uiterste begin van de Wolfman-carrière is geregeld een lolbroek in de chatroom te vinden. We weten nog steeds niet of deze gebrekkig Engels sprekende bezoeker een Engelse grapjas was of een échte ‘vreemdeling’,maar feit is dat hij per show altijd nét buiten het genre zat met zijn verzoeknummers. Hij vroeg bijvoorbeeld grunge aan in de punkshow, maar tijdens de soul-shows vroeg hij altijd om The Drifters of The Platters. Het werd een ‘running gag’ tussen presentatoren. Van The Drifters heb ik lange tijd alleen ‘Under The Boardwalk’ in de Blauwe Bak, maar in 2017 ben ik overstag gegaan voor dit ‘The Outside World’. Momenteel bevat het winkelmandje bij Mark een andere Drifters-titel en dus zien we hen waarschijnlijk ook in dat jaar terug in de Top 100. Voordat ik van alle kanten ‘Save The Last Dance For Me’ krijg aangeboden, die single heb ik wel maar nooit geschikt bevonden voor de Blauwe Bak. Ook niet om deze vreemdeling tevreden te stellen.

26. Who Could Doubt My Love-Odds & Ends (US, Today T-1506, 1973)
De zoektocht naar een geschikte Perception-single met geluidsclip gaat verder. Ik wil al jaren eens een Perception-single hebben, maar weet tevens hoe besmettelijk het styreen is. Perception is overigens een platenlabel en een echte ‘trademark of quality’ als het aankomt op soul uit de vroege jaren zeventig. Today is het meer populaire onderdeel van Perception. De producties zijn nog altijd van hoogstaand niveau maar neigen wel eens teveel naar de popmuziek. Zo kom ik dan bij Odds & Ends, twee prachtige kanten op een single hoewel ik vooral voor dit ‘Who Could Doubt My Love’ ben gevallen. Speelse ‘crossover’-elementen, maar ook niet ver verwijderd van de betere popmuziek uit 1973. Geen vieze gezichten bij mijn Top 100 en opmerkingen als ‘this is not proper Northern Soul’. Het is mijn lijst en ik zet Odds & Ends met alle liefde op 26.

25. One In A Million-Kim Morrison (UK, Jet S JET 134, 1978)
‘Original vinyl only’, ofwel OVO, gaat nooit honderd procent op voor mijn verzameling. Soms is een vinyl-heruitgave een betere investering dan een origineel op styreen en als ik een Engelse persing van een plaat kan krijgen? Kim Morrison wordt in Amerika geperst voor een lokaal label op styreen. De plaat is nog niet héél erg in trek en is daardoor billijk geprijsd. Als ik verneem dat de single in Engeland op Jet is uitgebracht, is de keuze niet moeilijk voor mij. Voor de goede orde: Dit is hetzelfde Jet dat we vooral kennen van platen van Electric Light Orchestra. ‘One In A Million’ is eigenlijk de b-kant, maar net even een stukje feller dan de a-kant en meer ‘back-to-basics’ in het arrangement. Lange halen snel thuis!

24. We’ll Cry Together-Maxine Brown (US, Commonwealth United C 3001, 1969)
Dat Maxine Brown in de Top 100 volgt op een liedje met de titel ‘One In A Million’ berust op pure toeval. Het is me pas gisteren opgevallen. Maxine heeft een gigantische Northern Soul-‘hit’ gehad met een ander nummer met dezelfde titel en haar ‘One In A Million’ heb ik sinds jaar en dag in de Blauwe Bak staan. Voor deze nummer 24 moet ik een ‘hufter-alert’ afgeven. Je bent namelijk ten eerste al zo’n projectiel als je een prachtige vrouw als Maxine Brown bedriegt, maar als je hoort hoe ver haar pijn gaat en wat ze wel niet over heeft voor hem, dan moet je een hufter zijn om je zin door te zetten. Een nummer waarvan ik al een paar keer een brok in de keel heb gekregen. Pure emotie en dat is per slot van rekening wat ik zoek in de soul?

23. Slow Down-Shirley Caesar (US, Roadshow RS-XW1085, 1977)
Jammer maar helaas. Ik wist dat mijn ene naald helemaal niet meer goed was, maar heb lange tijd niet de financiën om een naald te kunnen kopen. Intussen gaat de platenhandel wel gewoon door en Shirley Caesar is daarvan slachtoffer geworden. Té vaak gedraaid met een niet al te goede naald maakt dat het styreen ‘luidruchtig’ is geworden. Het goede nieuws is dat de plaat vrij algemeen verkrigjbaar is en voor relatief weinig, dus binnenkort maar eens een ‘upgrade’ doen voor deze?

22. Sending Out An S.O.S.-Retta Young (Germany, Philips 6146 405, 1975)
Buiten gloeilampen en scheerapparaten doet Philips omstreeks 1975 ook goede handel met de opkomende disco-rage. Daarbij is het opvallend dat de platen van een hoge kwaliteit zijn. Zo doet Philips onder andere de distributie van Sylvia Robinson’s All Platinum-label dat hits oplevert voor Moments & Whatnauts en Shirley & Company. Geen zielloze gedreun met een matig liedje, maar de creativiteit van de proto-disco: Muziek gemaakt door mensen in plaats van synthesizers. Retta Young profiteert eveneens mee middels Philips. Lange tijd is het maar een titel uit het ‘Hitdossier’, sinds deze zomer kan ik me niet voorstellen hoe ik zó lang zonder het nummer heb gekund.

21. Gotta Learn How To Dance-The Fatback Band (NL, Polydor 2066 637, 1975)
Singles van The Fatback Band in fotohoesjes zijn er genoeg! De platen zijn vaak erg inwisselbaar en dat geldt ook voor ‘Do The Bus Stop’. De b-kant moet ook even geprobeerd worden en dat klinkt me als muziek in de oren. De ‘Vakantiemix’ maakt dat ik nog meer ben gaan houden van ‘Gotta Learn How To Dance’ en maakt dat het bijna in de top twintig staat. Deze top twintig krijgen jullie het komende weekend voorgeschoteld, het eerste deel van de Blauwe Bak Top 100 ga ik zaterdag vanaf 23.00 uur uitzenden op Wolfman Radio. Dat kan zomaar een show van vier uren worden?

Blauwe Bak Top 100: 40-31

40. We’re The Salt Of The Earth-The Rance Allen Group (US, Gospel Truth GTA-1216, 1973)
Ik koop in 2007 eens een paar verzamel-elpees uit de jaren zeventig en eentje daarvan is een ‘sampler’ van het Stax-label. Hierdoor ken ik The Rance Allen Group en het nummer op de elpee is ‘There’s Gonna Be A Showdown’. Toch ervaar ik geen ‘klik’ in dat jaar en ik lijk me niet eens te realiseren dat het een gospel is. Dat laatste had toen evenmin indruk gemaakt, de gospel ‘speelt’ pas vanaf 2013 een rol in mijn verzamelen. Na een aarzelend begin met een latere Capitol-single van Rance Allen gaat na de zomer van 2016 het hek van de dam. ‘The Man Who’ raakt op dat moment flink in de interesse bij de grote dj’s en gaat voor idiote bedragen. De overige Gospel Truth-singles van Allen zijn billijk geprijsd en doen in kwaliteit niet onder. Met Stax in het achterhoofd heb je in ieder geval solide opnames, maar ik moet bekennen dat ik erg van Rance’ zang ben gaan houden. ‘We’re The Salt Of The Earth’ is daar ook weer een schitterend voorbeeld van. Niet zo goed als ‘There’s Gonna Be A Showdown’, maar soms moet je even verder kijken dan je neus lang is. Dat heeft mij al een fraaie collectie opgeleverd, dus waarom zou je het hier niet doen?

39. You’re Falling In Love-Liz Damon’s Orient Express (US, White Whale WW 368, 1970)
In deze Top 100 over 2017 vinden we enkele titels die ik in 2016 heb gekocht. In deze bewuste aflevering geldt dat voor de nummers 34 en 31. Waar ik Liz Damon’s Orient Express voor het eerst heb gekocht? Er staat me iets van bij dat dit samen met onder andere Wakefield Sun bij de kringloop in Tuk moet zijn geweest. Dat was in 2010 toen ik pas met Soul-xotica was begonnen, maar het nog niet nodig achtte om iedere aankoop hier vast te leggen. De plaat gaat echter pas in 2013 ‘spelen’ en dan heeft ‘You’re Falling In Love’ al een diepe kras in de finale. De single blijft dus ‘hangen’. Hierdoor staat de plaat tegen wil en dank in de reserve-Blauwe Bak. Ik ben uiterst voorzichtig met het kopen van een volgend exemplaar en op de eerste dag van de vakantie is het raak: Een puntgaaf exemplaar voor een euro. De plaat voelt écht als een nieuwe aanschaf hoewel ik het nummer inmiddels kan dromen en zo geef ik het alsnog een plek in de Blauwe Bak Top 100.

38. Make Me Yours-Bettye Swann (US, Abet A 9450, 1967, re: 1972)
Jaren geleden heb ik op Soul-xotica een ‘standbeeld’ opgericht voor Dave Godin. De man die niet alleen Motown naar Engeland heeft gebracht, maar in de vroege jaren zeventig tevens verantwoordelijk is voor de termen ‘Northern Soul’ en ‘deep soul’. Het zal omstreeks 1972 zijn als Godin zélf aan een interview wordt onderworpen en hem wordt gevraagd naar zijn meest favoriete plaat. Zijn antwoord luidt: ‘Make Me Yours’ van Bettye Swann. Het plaatje verschijnt in 1967 op het Money-label en zal aanvankelijk geen Engelse of Europese release krijgen. Vooral uit de hoek van de Northern Soul bestaat opeens veel interesse voor het plaatje en die vraag is zelfs voelbaar in Amerika waar Abet vervolgens een nieuwe oplage in omloop brengt. ‘Kiss My Love Goodbye’ wordt dankzij de ‘revival’ opgemerkt in 1974 en zo krijgt Bettye Swann alsnog een status in de Engelse soul-scene. ‘Make Me Yours’ is lief’lijk en speels en het is niet moeilijk te horen waarom Godin juist dit nummer heeft genoemd als zijn favoriet. Persoonlijk zoek ik nu nog naar ‘My Heart Is Closed For The Season’, maar werk uit de ‘Kiss My Love Goodbye’-periode blijft eveneens welkom. Voor de jonge(re) bezoekers onder ons: Galantis heeft een paar jaar geleden ‘Kiss My Love Goodbye’ gesampled voor hun monsterhit ‘Peanut Butter Jelly’.

37. Now That We Found Love-The O’Jays (NL, Philadelphia PIR 2577, 1974)
Soms gaat het ook wel eens andersom met samples en covers. Zonder Christina Aguilera zou ik nooit The Moon People op het spoor zijn gekomen en ‘Now That We Found Love’ hoor ik eerst via Heavy D. & The Boyz. Vervolgens denk ik lange tijd dat Third World ‘het origineel’ heeft en tenslotte vind ik dit origineel van The O’Jays. Vanavond (zaterdag 16 december) draai ik in ‘Do The 45’ de Blauwe Bak Top 40 van de zomer van 2014 en daarin komen we tweemaal The O’Jays tegen. Ik kan me de berichten nog goed herinneren. ‘For The Love Of Money’ maakt het lijstje hits en tips uit het ‘Hitdossier’ compleet en dus ‘kan ik op zoek naar de platen die geen hits zijn geweest’. Dat begint in dezelfde Top 40 met de opname ‘Don’t You Know A True Love’ uit 1969. Sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar leuke ‘flops’ van The O’Jays op het spoor gekomen. Denk aan het aanstekelijke ‘Sing A Happy Song’ (1979), maar ook dit zeer smakelijke ‘Now That We Found Love’.

36. You Shouldn’t Have Set My Soul On Fire-Inez Foxx (US, Dynamo D-144, 1970)
Het is leuk om in 2012 te ontdekken dat ik reeds een kleine Northern Soul-collectie ‘verborgen’ heb in mijn ‘algemene’ singles-bakken. ‘Mockingbird’ van Inez & Charlie Foxx is reeds jaren een favoriet tijdens optredens, maar in 2012 kan ik concluderen dat zoiets ‘mag’ als Northern Soul. Of toch niet? Tja, het gaat vooral om exclusiviteit in de scene en exclusief is deze monsterhit allerminst. Feit is dat de plaat in 1969 al een danskraker is en dan opnieuw wordt uitgegeven. In de Northern Soul is het vooral ‘Tightrope’ dat populair is en in mindere mate ‘La Dee Da I Love You’ (vanavond ook in de Top 40). Intussen scoor ik een kleine Inez & Charlie-trofee met de schaarse demo van ‘Undecided’, maar na verloop van tijd ben ik wel klaar met de stampers van broer en zus Foxx. Vervolgens zie ik deze bij Mark en Inez Foxx is wel de laatste die ik verwacht op zijn pagina. ‘You Shouldn’t Have Set My Soul On Fire’ is mijlenver verwijderd van de stampers uit de jaren zestig en Charlie is in geen velden en wegen te bekennen. Bovenal een erg goede plaat van Inez en het bewijs wordt geleverd met deze 36e plek.

35. Getting Through To Me-Annabelle Fox (US, Satin S-400, 1965)
De Teddy Randazzo-‘magic’. In de eerste maanden van 2013 ben ik hier even druk mee en denk dat ik in deze tijd ook kennis maak met Annabelle Fox. Als ik de plaat bij de Engelsman op Marktplaats zie, trek ik een moeilijk gezicht. Er staat me namelijk iets van bij dat deze ‘beat ballad’ erg aan de prijs is, maar dat valt alleszins mee. Voor een tientje kun je al een fraai exemplaar treffen van deze single. Minder fraaie exemplaren zijn vijf euro. Met recht een ‘goedkope’ plaat, maar dat spreekt zich niet uit in de muziek. Opnieuw een vloeiende melodie en arrangement van Randazzo dat maakt dat de plaat meer klasse heeft dan menig single van tweeduizend pond, maar ja… de plaat is niet zeldzaam en dus zal de prijs ook nimmer gaan stijgen. Het aloude vraag- en aanbod-verhaal.

34. Stretch Out-Brockington Singers (US, TSOP ZS8 4763, 1975)
Meteen met de deur in huis vallen: TSOP lijkt hetzelfde styreen te gebruiken als het Amerikaanse Polydor-concern en dat is een nachtmerrie voor menig dj. Ik koop deze ‘Stretch Out’ in 2016 van Mark in een redelijke conditie en heeft het, ondanks zorgvuldig gebruik, al zwakke punten opgelopen. Opnieuw een plaatje dat zeer goedkoop is te bemachtigen, hoewel ik het gevoel heb dat deze zijn dag nog moet beleven. Greg heeft hem al eens in een set gedraaid en zoiets zou de plaat zomaar een zetje kunnen geven, alleen heb ik dat op dit moment nog niet gemerkt. Het is overigens zeer fijne Philly-gospel-soul met een zeer fraai arrangement.

33. Love Me-Ad Libs (US, Capitol 2944, 1970)
Mark heeft op dit moment een titel van Lonnie B. & Viki G. op zijn site staan. De a-kant is erg fijn, maar toch is er iets dat me ervan weerhoudt. Ik heb namelijk al ‘We’re Gonna Stay In Love With Each Other’ met ‘High On The Mountain’ op b-kant. Deze staat al jaren in de Blauwe Bak-koffer en inmiddels kan ik beide kanten waarderen. Zo’n nieuwe aanschaf voelt dan aan als ‘concurrentie’, maar aan de andere kant moet ik niet zeuren. Het speelt deze single van Ad-Libs bijna parten. Hun ‘Nothing Worse Than Being Alone’ staat met keerzijde ‘If She Wants Him’ al jaren te pronken in de koffer en een andere single zou dat ‘in de weg staan’. Totdat je nog eens luistert en nog eens luistert en nog eens…? En dan besluit de plaat alsnog toe te voegen! ‘Love Me’ is namelijk van een hele andere orde dan de genoemde Share-single uit 1969. Hoewel het niet wordt opgedragen aan een oppermacht, heeft de plaat het gevoel van een populaire gospel. Het is zeker blijmoedig en ook dat kan een ‘normaal mens’ wel eens nodig hebben. Ad Libs mocht dus mee in de Blauwe Bak en staat nu op 33 in de Top 100.

32. Can’t Help But Love You-The Whispers (US, Janus J-174, 1973)
‘Needle In A Haystack’ is gewoon ‘perfect’ en dat is een ‘eye-opener’ voor wat betreft het werk van The Whispers. Zelf ken ik de naam vooral van de hits uit de vroege jaren tachtig: ‘It’s A Love Thing’ en ‘And The Beat Goes On’. The Whispers is reeds decennia actief. Eerst als traditionele doowop-groep en in de late jaren zeventig is het oorstrelende harmony-soul. Ze gaan pas na 1975 op de funk- en disco-toer. In 1973 verschijnt dit ‘Can’t Help But Love You’ met een bijna ‘klassiek’ intro dat de luisteraar even helemaal op het verkeerde been zet. Het nummer dat erop volgt is eigenlijk met geen pen te beschrijven en dus geef ik het maar deze notering. De concurrentie bij de bovenste vijftig is zwaar en soms doet het pijn.

31. It’s All Over But The Shouting-Ann Sexton (US, Seventy Seven 77-125, 1973)
Ik probeer tegenwoordig te voorkomen dat twee platen van dezelfde artiest kort op elkaar volgen. Ik heb een paar maanden eerder ‘You’re Losing Me’ van Ann Sexton gekocht als Mark ‘Shouting’ aanbiedt voor (de hele normale prijs van) vijf pond. Opeens heb ik er zin in, ook al weet ik dat de plaat in eerste instantie het onderspit moet delven tegenover ‘You’re Losing Me’. De single gaat deze zomer mee naar Sleen middels een ‘Vakantiemix’ en het is meteen de donderdagmorgen dat ik de plaat leer waarderen. Ik ben dan net op de huurfiets gestapt en zit ergens in ‘the middle of nowhere’ tussen Sleen, Erm en Oosterhesselen. Het nummer overdondert me! Conclusie: Ann Sexton heeft gewoon geen slechte platen gemaakt. Misschien volgend jaar toch eens de Record Shack-heruitgave van ‘You’ve Been Gone Too Long’ in het mandje leggen?