De Video Draait kwartet

Terwijl ik anders niet in de war ben met de dagen, was ik dat vorige week op Soul-xotica wel! Waarom moesten de Koninginnedag-aankopen van 1992 beslist afgelopen vrijdag? Omdat ik er vanuit ging dat Koninginnedag 2012 op zondag viel. Ik zou nu in 20 Years Ago Today kunnen verder gaan met 1 mei, maar ik heb mezelf zaterdagavond eerst getrakteerd op gebakken kikkerbillen bij de chinees en daarna op een stapel dvd's van de videotheek. Ik heb tot gisteren maar liefst vijf bekeken, 'Talk To Me' (VS, 2007, 118 min.) was daarvan de minst interessante. Het levensverhaal van de legendarische deejay Petey Green wordt met al te veel drama opgevoerd, het is zondermeer een inspirerend figuur, maar dit was niet nodig geweest! Als we die schrappen blijven er vier erg bijzondere films over, die ik bij deze graag wil aanprijzen.

Deense cinema is bij uitstek een tikkeltje eigenzinnig. Om een 'roadmovie' op de Faroer-eilanden uit te stippelen, betekent dat je gedurende de film viermaal hetzelfde dorp komt binnen rijden, want veel groter is het eiland niet. Dat is ook precies wat er gebeurd in 'Bye Bye Blue Bird' (Denemarken, 1998, 97 min.). Barba en Rannvá zijn twee innemende vogelverschrikkers die op het eerste gezicht de toerist komen uithangen, maar al snel hun 'roots' op het eiland blijken te hebben. Het duo lijkt een beetje misplaatst in het winderige landschap, met de aaneenschakeling van hilarische sketches krijgt het verhaal bijna het idee van een sprookje. Op het eind krijgt het dan toch nog een dramatische wending. Een film om stil van te worden, om gerust nog eens op te zetten. De VPRO beloonde het in 2000 met de prestigieuze Tiger-award.

Van 'The Girlfriend Experience' (VS, 2009, 74 min.) had ik al eens een trailer gezien. Deze prikkelde enerzijds mijn nieuwsgierigheid vanwege de originele inval, anderzijds merkte ik ook meteen dat dit geen standaardfilm was. En dat is het ook niet. De gevierde porno-actrice Sasha Grey schittert in deze film, maar niet vanwege haar acteertalent. Ze speelt een chique prostituee die zich voor 2000 dollar laat verhuren als tijdelijk vriendinnetje. Grey komt heel natuurlijk over, alsof ze zoiets dagelijks zou doen. Verwacht geen wilde sex-scénes, het blijft immers Amerikaans, maar die tongzoen... Die straalt pure klasse uit van een vakvrouw. De nieuwsgierige journalist, verschillende mensen die proberen haar carriére op te vijzelen, het moeizame contact met haar vaste relatie en de talloze klanten maken het verhaal lastig te volgen, maar dat is allerminst een bezwaar! Het is een prachtige film om na 74 minuten zélf te evalueren, ook al heeft het bij vlagen meer weg van een documentaire of diepte-interview.

'God invented The Sex Pistols', aldus de commentaarstem in 'Still Crazy'(GB, 1998, 92 min.). De fictieve band Strange Fruit is na een rampzalig optreden op het Wisbech-festival in 1978 uit elkaar gegaan en twintig jaar later worden ze weer bijeen gebracht. Met uitzondering van gitarist Brian, want die zou dood zijn. De band onderneemt een tournee door Nederland welke niet bepaald vlekkeloos verloopt. Met name de zanger heeft grootheidswaanzin en tijdens de opnames van de comeback-plaat barst de bom. Dan wordt Brian eindelijk getraceerd en komt de band opnieuw weer bij elkaar. De muzikanten hebben een woordspelletje bedacht met bandnamen met lichaamsdelen. Hoogtepunt hiervan is Cockney Rebel (drie lichaamsdelen: cock, knee en bell). Een heerlijke feelgood-film met veel onversneden Engelse humor!

God zou The Sex Pistols hebben uitgevonden, omdat hij het had gehad met de jaren zeventig-acts. Een band die geheel en wel jaren zeventig is, is The Runaways. De gelijknamige film (VS, 2010, 102 min.) valt onder het genre 'drama', maar er valt genoeg te lachen. Lita Ford, Sandy West en Jackie Fox zijn niet meer dan poppetjes in het verhaal, de camera richt zich voornamelijk op de relatie van en tussen Joan Jett en Cherie Currie. Hoe de dames elkaar vinden in de liefde, maar ook bijna ten ondergaan aan overmatig drugsgebruik. Hoewel de methodes van Kim Fowley omstreden zijn (hij probeerde de meisjes tegen elkaar op te zetten om zo de juiste agressie en rock'n'roll-attitude te verkrijgen), was de groep nergens geweest zonder zijn hulp. Het is dan een beetje jammer dat Fowley wat al te veel de zwarte piet wordt toegespeeld, want de dames kregen al vrij snel sterallures. De film schiet in een moordend tempo door de eerste drie jaar heen en sluit met het fenomenale succes van Joan Jett's debuut 'I Love Rock'N'Roll'. Het album wat door 37 platenmaatschappijen werd uitgespuugd en dat ze dus in eigen beheer uitbracht. De rest is inderdaad geschiedenis, 'The Runaways' is buiten het genoemde minpuntje een leuke film met inderdaad wat dieptepunten, maar geen tranentrekkend drama!

Wat ik nog vergeten was: Ik had vorige week in Recenzeuren nog een kwispeltje verstopt. De oplossing was: 'Begraaf Me Nooit In Ermelo'. Als winnaars mocht ik de voltallige directie van de Rova feliciteren, zij hebben de muisgrijze 'goodies-bag' woensdagochtend in ontvangst genomen. Morgen, zoals beloofd, verder met 20 Years Ago Today, dan 1 en 2 mei 1992 in één bericht.

Schijf van 5: prinsen

Kunnen we met de Schijf van 5 wel eens de plank mis slaan? Ja, het bestaat! Nadat we vorig jaar de koningin in de Schijf hadden gehad, vond ik het wel logisch om nu de prins te doen, volgend jaar de koning en over twee jaar de prinses. Een tien voor het idee, de uitvoering een onvoldoende. Want, ik heb zitten denken en denken, maar ik kon eigenlijk maar niet vijf Schijfwaardige prinsen bedenken. De muzikale prinsen zitten hem vooral in de artiestennaam, twee van hen komen we tegen in deze Schijf. Maar 'Two Princes', om maar een voorbeeld te noemen, vind ik toch wel een soort van stoplap geworden. Als het mp3-systeem in het café uitvalt en deze start je opnieuw, is de kans erg groot dat Spin Doctors als eerste uit de luidsprekers schalt. Moet dat in de Schijf? Nee. Ik ben niet volledig tevreden over de uitkomst van deze Schijf, dat mag duidelijk zijn!

In 1991 leek 'My Name Is Prince' van Prince nogal een stom liedje. Een tekst over jezelf zingen, dat is nu typisch weer iets voor Zijn Paarsheid. Tóch had het nummer een zekere symboliek, want niet veel later zou hij zijn naam aanduiden met een... euh... symbool. Wilde hij enige tijd TAFKAP genoemd worden, The Artist Formerly Known As Prince. Volgens een New Musical Express-recensent was 'wanker' een betere naam, maar dat riekt weer naar de Schijf van vorige week toen deze beste man ook al te gast was. Of heeft dit met de herwaardering van Prince te maken? Nee, gewoon omdat er weinig andere alternatieven zijn, zet ik 'My Name Is Prince' deze week op vijf.

De artiest van onze nummer vier had last van een minderwaardigheidscomplex. Waar Prince zichzelf een koninklijke titel toedichtte, daar koos deze excentrieke Brit voor het meest nietige diertje ter wereld: de mier. Natuurlijk is 'adamant' een Britse uitdrukking en was Adam & The Ants daar een leuke woordspeling op. Toen hij in 1981 solo ging, noemde hij zichzelf Adam Ant. De muziek veranderde maar weinig. The Ants had de burundi-drums de hitparade in gekregen, de rest van Ant's repertoire heeft een zeker novelty-gehalte. Zo ook het merkwaardige 'Prince Charming' uit 1981 dat deze week op vier prijkt.

Mijn vader was meer van de stichtelijke muziek, toch kwam de nummer drie van deze week eens ter sprake toen mijn moeder in verwachting van mij was. De zuster wist dat ze het plaatje hadden, maar ze draaiden hem weinig meer en zo kreeg mijn vader deze single. Alweer een fiks aantal jaren geleden heb ik de plaat in kwestie naar mijn platenbakken laten verhuizen. Heit heeft hem nooit gemist en heeft een paar jaar geleden al zijn platen in de kliko gegooid, dus heb ik geen spijt van de 'diefstal'. Is deze nummer drie Schijfwaardig? Voor mij wel! Het nummer ademt herinneringen aan mijn fijne kindertijd, zelfs het hoesje ruikt nog naar de meubelolie van het stereo-kastje van mijn ouders. Vandaar dat 'Schlafe Mein Prinzchen' van Papa Bue's Viking Jazz Band uit 1960 een geheel terechte nummer drie is in deze prinsheerlijke Schijf!

In april 2010 publiceerde ik 'the Moodies were my first love', waarin ik uitlegde hoe 'Nights In White Satin' van mij een fanatiek platenverzamelaar had gemaakt. De eerste muzikale liefde was echter gekomen door mijn oudste broer: Madness. Op mijn achtste verjaardag kreeg ik mijn allereerste single, 'Tomorrow's Just Another Day', en de daaropvolgende verjaardagen en Sinterklaas-vieringen werden opgeluisterd met singles van Madness. Een geluk voor mijn broers en zus was dat Madness net op zijn retour was en de singles dus voor een rijksdaalder of minder in de uitverkoopbak lagen. Madness nam de groepsnaam van een liedje van Prince Buster, maar daar bleef het niet bij. Ze namen eveneens een eerbetoon aan deze Jamaicaanse ska-pionier op, getiteld 'The Prince'. En deze wil ik graag nomineren voor de tweede plek in deze Schijf van 5.

Dan de nummer één van deze week. Mijn trouwe volger Peter groeide op in Middelburg en kan zich de bontbeschilderde bus van Dragonfly nog wel herinneren. Dragonfly was lang het best bewaarde muzikaal geheim van Zeeland. Nog voordat Philips Armand toestond om met een jointje in de hand op de foto te gaan, waren de jongens van Dragonfly al bezig in de psychedelische rock. Ze speelden toen vaak samen met een aanstormend Engels bandje, The Pink Floyd. Een paar jaar geleden kocht ik een fraaie biografie van Dragonfly en kon lezen hoe het mis is gegaan. Dragonfly zou in 1968 optreden op een Italiaans festival wat de doorbraak had moeten forceren. Dit ging op het laatste moment niet door en ook de Engelse concerten kwamen niet bepaald van de grond. Dragonfly liet in 1969 twee singles na, waarvan 'Celestial Dreams' wonderwel nog net de Top 40 had gehaald. Het 'psychedelische live-geluid' liet zich maar moeilijk overbrengen in het vinyl. De b-kant van 'Celestial Empire', een wat drammerig Hendrix-kloontje, is wellicht de beste poging hiertoe en deze zetelen we hierbij op de troon: 'The Prince Of Amboyna' van Dragonfly wordt dit jaar geridderd op Soul-xotica.

Volgende week is het tien jaar geleden dat we een tweede Bevrijdingsdag kregen. Jullie begrijpen dus al waar de kogel vandaan kwam? Laten we iets met de achternaam van de betreurde gaan doen. Fortuin, vertaald als fortune, maar misschien ook wel 'poen poen poen' of 'If I Were A Rich Man'. Laat de fantasie maar de vrije loop en stuur jullie suggesties naar het bekende mailadres!

this Wikipedia-article is a stub

Dit Wikipedia-artikel over een onbekend persoon is een proefballonnetje. Het ontbreekt nog aan citaten die de toets der censuur kunnen doorstaan, bovendien heeft de persoon in kwestie nog veel te weinig bereikt om zijn eigen pagina op Wikipedia te krijgen. Hoewel de persoon zélf ons heeft gesmeekt om hem te plaatsen onder de 'beroemde muzikanten', hebben wij van Wikipedia gemeend voor hem een nieuwe rubriek te openen, namelijk: 'simpele zielen'. Als dit artikel niet razendsnel van passende citaten wordt voorzien, zal deze definitief of voor onbepaalde tijd verwijderd worden.

Soul-X is geboren als Gerrit Louwsma op 28 april 1975 (leeftijd: 37 jaar) in Jutrijp (een speldenkop onder Sneek). Bij zo'n introductie hoort normaliter ook vermeld te worden welke 'claims to fame' zijn ouders en familie hebben, welnu, die zijn erg gekend in Jutrijp! De eerste vorm van muziekeducatie kreeg hij in zijn derde jaar. Hij wist precies wanneer de 'pieuw' van de pedalsteel kwam op 'Daarom Ben Ik Blij' van Gert & Hermien Timmerman, maar de beginnende platencollectie van zijn oudste broer heeft hem waarschijnlijk meer op het muzikale spoor gezet. Als tienjarige blaast hij tuba in de plaatselijke fanfare en behaalt de muziekdiploma's A en B op dat instrument. Onderweg voor het C-diploma besluit hij het roer om te gooien en zich helemaal te gaan verdiepen in de muziek uit de jaren zestig en zeventig. Hij verdiept er zichzelf zover in, dat hij de verdrinkingsnood nabij is en na elf jaar dagonderwijs het onderwijs gedag zwaait. In 1992 is hij tevens begonnen als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad. In de jaren negentig heeft hij nog muzikale ambities en speelt eenmaal een kroeg vol (met Horrible Dying) en verschillende malen een kroeg leeg (met Pioneers Of The Jam en Winston The Great Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra).

Als deejay maakt Soul-X zijn debuut op het zomerse vrijwilligersfeest van Het Bolwerk in Sneek in 1997. Hij draait 'fout' in een tijd waarin 'fout' nog leuk en campy is. De naam 'Solex' heeft hij in 1994 gekregen in Steenwijk, nadat hij met het gelijknamige vervoermiddel een greppel was ingereden bij het Dicky Woodstock Popfestival. In 1998 kwam er een ommezwaai in zijn carriére en probeerde een doorbraak in Engeland te forceren. Na bijna twee jaar kwam hij weer van het eiland, nu als een idealist die nooit meer voor een baas wilde werken. Dit heeft hij gedurende de eerste zeven jaar in Steenwijk dan ook stug vol gehouden. Hij was met geen stok aan het werk te krijgen! Ziehier ook onze weigering om zo'n nietsnut een eigen Wikipedia-pagina te geven. Intussen draait Soul-X zichzelf in een korte residentie in De Karre in Tuk en later in De Singel in Zwolle. Ook wordt hij vrijwilliger in De Buze in Steenwijk en verblijdt deze tent bij tijd en wijle met knisperende vinylklanken. Als schrijver pikt hij het toetsenbord op in 2003 als Sideburner, aanvankelijk op rockandroll.nl en daarna voor digginfordirt.com. Sinds 2008 is Soul-X echter helemaal in de ban van de northern soul. Hij had nu internationaal beroemd kunnen zijn als hij het aanbod voor een serie Engelse optredens in 2006 niet zo grandioos had verkloot! Sinds een paar jaar zijn alle ambities als sneeuw voor de zon verdwenen en geniet hij met volle teugen als hij 'neuh' zegt tegen iemand die vraagt of hij gezellige plaatjes wil draaien...

Het is ook al weinig gezelligheid troef bij de noise-performances die hij af en toe geeft. Met zijn zware basstem staat hij dan het publiek uit te foeteren, soms zelfs gekleed.

Na de roemloze ondergang van SoulteXt begon Louwsma aka Soul-X in maart 2010 met Soul-xotica. Een kladblog waarop de platenkrasser dagelijks een bericht achterlaat, variërend van geniaal materiaal (citation needed) tot middelmatig gebral (...wie dit heeft geschreven, krijgt een klap!). Het blog wordt jaarlijks druk bezocht.

Soul-X is 45 toeren en al 37 jaar getrouwd met zijn rechterhand. Hij woont thans in het pittoreske Nijeveen.

20 Years Ago Today: 665-683

Allereerst wil ik vanaf deze plaats de redactie van singlehoesjes.nl danken! Het is nu bijna half één op de vroege ochtend van de 28e en met welk hoesje word ik verwelkomd? 'Happy Birthday' van Stevie Wonder! Over dat heugelijke feit morgen meer, tenminste als ik wijs wakker word. Ik heb een tamelijk idioot plan in mijn hoofd om morgenavond nog naar Keulen te gaan voor Soul City en dan zondagmiddag weer in Nijeveen te arriveren. Als ik wijs mag worden op mijn 37e? Dan blijf ik inderdaad thuis! Maar ik ken mezelf... Vandaag echter een goedgevuld bericht, maar liefst negentien singles welke ik 'scoorde' op Koninginnedag 1992. Op het terrein bij het wijkgebouw waar de 's avonds Pater Moeskroen zou optreden. Er waren vier standjes met interessante platen, degene waar ik het meeste obscure Nederpop kocht, had ook 'Hey Joe' van Jimi Hendrix liggen, maar die werd voor mijn neus weggekaapt. Die verkocht de singles voor een gulden per stuk, de rest waren één tot twee kwartjes, dus erg veel geld heb ik er niet doorheen gejaagd!

665 Cousin Norman-The Marmalade
We beginnen meteen met een héél leuk plaatje, ongeveer de enige waarvan singlehoesjes niet het fotohoesje heeft staan. Ik heb altijd een zwak gehad voor 'underdogs' en dat is deze 'Cousin Norman'. Het grote succes zat er met deze single al op voor de sympathieke Schotse band. In Jutrijp heeft hij erg vaak op de draaitafel gelegen en als ik hem nu zou tegenkomen, zou het wederom bingo zijn!

666 Get Up Stand Up-The Wailers
Natuurlijk met ome Bob, die piekfijn op het hoesje staat afgebeeld, maar nergens wordt genoemd, behalve in de 'credits'. In de bijzonder fijne staat waar die nog altijd in verkeert, want ik heb nooit echt veel met reggae gehad.

667 Standing On The Inside-Full House
Wie herinnert zich Frank Kramer nog? Als ik me niet vergis had de man er ook al een carriére als voetballer op zitten toen hij met zijn fijne krullenbol het gezicht van de KRO werd. Hij was van meerdere markten thuis, in 1976 stond hij torenhoog in de vaderlandse hitparade met zijn groep Full House. 'Standing On The Inside' is overigens een compositie van Neil Sedaka.

668 Easy Boy-Greenfield & Cook
Er zijn twee platen in de geschiedenis geweest die twee weken achtereen Alarmschijf waren. 'Up Around The Bend' van Creedence Clearwater Revival had ermee te maken dat de plaat Alarmschijf was voordat er een fysiek exemplaar was gedrukt, bij Greenfield & Cook was het als klein protest tegen het verdwijnen van Veronica. Daarom werd op 30 juni 1973 geen actuele Top 40 samengesteld en dus ook geen Alarmschijf gekozen. Dus kreeg 'Easy Boy' de meeste airplay van alle Alarmschijven, maar dat betaalde zich niet uit in een vette Top 40-hit, ook al bereikte het de top tien.

669 Radar Love-Golden Earring
Hier verdient de a-kant eens niet de aandacht, maar wil ik dat vestigen op die prachtige b-kant: 'The Song Is Over'. De enige reden waarvoor 'Radar Love' nog wel eens uit het hoesje komt, verder raadpleeg ik vooral de elpee 'Moontan'.

670 The Tandem-The Smyle
In 'The Book Of Lennon', een fraai naslagwerk over de meest belangrijke personen en plaatsen in het leven van John Lennon, wordt als enige Nederlander Bas Muys genoemd. Inmiddels staat daar 'senior' achter, vanwege zijn gelijknamige zoon die een gevierd acteur is. Lennon maakte niet meer het Starsound-succes mee (de internationale naam voor Stars On 45), maar kwam toch eens repertoire van The Smyle ter ore en was wild enthousiast over zijn 'sound-a-like'. Toch vind ik 'The Tandem' niet het sterkste nummer.

671 Everytime I Think Of You-The Babys
Ik ben altijd stiekem verliefd gebleven op dat nummer, dat heeft zelfs Marco Borsato niet weten te verprutsen!

672 Met Het Weekend Voor De Deur-Meadow
Vooral een 'novelty' omdat Jeroen Van Inkel het nummer gebruikte voor een jingle. Het deuntje kennen we van origine als 'That'll Be The Day' van Buddy Holly.

673 Touch-The Outsiders
Twintig jaar later bedien ik me nog steeds van deze 'racebaan' en ben zo gewend geraakt aan het hevige gekraak, dat ik een gladgestreken uitvoering niet meer zou kunnen waarderen!

674 Big Six-Judge Dread
Ik had vorig jaar (1991) 'Big Eight' al gekocht, 'Big Seven' zou ik in Engeland op de kop tikken en 'Big Nine' en 'Big Ten' ben ik nooit tegengekomen. Ze bestaan echter wel. In Nederland snapten we niet bepaald de schunnige rijmelarijtjes van Judge Dread, hier was alleen 'Big Six' een tipnotering in 1973.

675 Bohemian Rhapsody-Queen
,,Ja, sorry mensen, ik heb net een nieuwe naald". Waterdicht excuus om deze zwaar bekraste pannenkoek in de bakken te laten zitten!

676 100 Years-Joey Dyser
En hier vragen ze dan nooit om! Of toch wel? Vorig jaar met nieuwjaarsdag werd die verzocht door een knaap die was opgegroeid in de jaren negentig, maar het liedje van zijn ouders kende. Ik had hem niet bij me en moest hem dus teleurstellen!

677 Dedicated To The One I Love-The Mamas & The Papas
Niet met zo'n fraai fotohoesje als degene die dit bericht visueel mag begeleiden, maar desondanks in een erg fraaie staat. Dit was het vierde standje met platen en na The Milfjes & The Papas kreeg ik er zin in!

678 Beach Baby-First Class
En toen werd Hendrix voor mijn neus weggegrist. Sh...ampoo! Maar ik ben het snel vergeten, want dan houd ik First Class in mijn handen. Iemand heeft me verteld dat die plaat erg zeldzaam is. Dat is niet helemaal waar, maar in een goede staat als deze ben ik hem later niet vaak meer tegengekomen!

679 Symfonietta-Serenade
De uiterst muzikale gebroeders Emmery, waarvan Harry sinds jaren in de contreien van Meppel woont. Harry zou na deze single met Serenade uit 1970 een veelgevraagd contrabassist worden in de internationale jazzwereld en organiseert sinds de midden jaren negentig concerten waarbij zijn combo aanstormend jazztalent alsook 'veteranen' begeleidt. Aanvankelijk in Steenwijk, enige tijd in Meppel en sinds een paar jaar in 'De Koperen Hoogte' in Lichtmis. 'Symfonietta' is een ambitieus nummer vol ritmewisselingen. Niet slecht gedaan!

680 Okefonokee-Ghizlane
De zangeres van dit gezelschap zou twee jaar later doorbreken als Debbie. Vooral het quasi-psychedelische intro is wel geinig!

681 Moonstruck-Session
Een eenmalige sessie tussen Boudewijn De Groot en Ekseption-organist Rick Van Der Linden. Een beetje een drammerig nummer uit 1970.

682 Home In The Sky-Hello
Ik had nog gedacht om deze plaat nog eens in de schijnwerpers te zetten. Er was in 1971 een ambitieus folkgroepje in Leeuwarden dat opnames voor een single had gemaakt en deze probeerde te slijten bij de platenfirma's. Toen ze een jaar later door praktisch ieder label waren afgewezen, besloot Wobbe Van Seijen zélf dan maar eentje op te richten: Universe Records. Het is in de jaren negentig gekocht door Virgin en wordt nog immer gebruikt, meest voor wereldmuziek. Van Seijen dreef ook de platenzaak Bij De Put, bekeerde zich later en kocht zijn 'ark van Noach', een oud schip dat al jaren ligt weg te roesten in de haven. Van Seijen is niet meer onder ons, maar de verhalen zijn er volop. Zo kon hij in 1989 'Like A Prayer' van Madonna een week vóór zijn collega's aanbieden en had ooit al iets dergelijks met de Rolling Stones gedaan.

683 Louie Go Home-The Transatlantics
Een vrij obscuur ding, maar artistiek niet echt bijzonder. Deze single op Polydor biedt een gedegen cover van een Amerikaanse hit van Paul Revere & The Raiders.

Maandag knallen we door naar nummertje 692! Ik weet inmiddels dat 20 Years Ago Today één van de minder gelezen onderwerpen is op Soul-xotica, zélf wil ik ontzettend graag door gaan met deze serie.

raddraaien: Roger Whittaker

Op Golden Beat Years, een forum van liefhebbers van muziek uit de jaren zestig en zeventig, had ik vanochtend vroeg twee 'Schijnwerpers' geplaatst met recente northern soul-ontdekkingen. Om in het bezit van de (verborgen) link te komen, vroeg ik om twee cijfers voor het raddraaien. Geregeld bezoeker Jan was de eerste, maar zijn suggestie van de 133e single in bak 3 leverde een plaat op die reeds in 2010 een bericht had gekregen: 'Share The Land' van The Guess Who. Een andere regelmatig bezoeker, Harry, koos voor de 112e uit bak 27 en dat leverde wel een 'nieuwe' plaat op: 'I Don't Believe In If Anymore' van Roger Whittaker. De zanger hadden we op Nieuwjaarsdag nog te gast in de Schijf van 5 en ook nu zal ik superlatieven tekort komen bij die andere Whittaker-hit uit 1970. Ondanks het nodige spitwerk ben ik er nog steeds niet achtergekomen welke cover ik in 2005 op de radio hoorde...

Tot mijn grote tevredenheid tref ik het fotohoesje aan op singlehoesjes.nl, hoef ik me nergens voor te schamen! Een heel klein beetje 'fout' is onze grote vriend Whittaker wél. Een gemiddelde northern soul-liefhebber met het uiterlijk van een stoere hardrocker zal niet gauw zijn liefde voor deze easy listening-koning in het openbaar uitspreken, laat mij dan eens de uitzondering maken. Zijn vader raakt arbeidsongeschikt en heeft voor zijn kwaal de meeste baat bij een vriendelijk klimaat. Zo vertrekt de familie Whittaker vanuit het regenachtige Engeland naar het meer aangename Kenia, waar in 1936 zoonlief Roger wordt geboren. Een ambitieus kereltje dat goed kan leren, maar daarnaast ook een meesterlijke stem heeft en goed kan fluiten. Met een tussenstop in Zuid-Afrika brengt de studie de jonge Roger in 1959 terug in Engeland, in Bangor om precies te zijn. Na het als leraar te hebben geprobeerd, beleeft Roger in 1963 zijn eerste serieuze optreden in Noord-Ierland. Het levert hem een contract op met een platenmaatschappij, hoewel hij in die eerste jaren niet rijk wordt.

In Engeland breekt hij pas in 1969 door met 'Durham Town', maar dan heeft hij in Nederland al twee hits op zijn naam staan. 'If I Were A Rich Man', uit 'The Fiddler On The Roof' en 'Mexican Whistler' staan bijna gelijktijdig in de Top 40. De eerste wordt met zijn kenmerkende bariton gezongen, de tweede is geheel gefloten. Het album 'New World In The Morning' uit 1970 is Whittaker's meest succesvolle elpee. De titeltrack bereikt een hoge plaats in de Amerikaanse easy listening-charts en 'The Last Farewell' gooit pas in 1975 hoge ogen in zowel Amerika, Engeland als Europa. Dat Whittaker een fijne neus voor andermans' composities heeft, blijkt uit het feit dat hij 'Streets Of London' heeft opgenomen van Ralph McTell. Door Whittaker's versie stijgt de vraag naar het origineel en McTell neemt in 1972 een nieuwe versie op van het nummer en scoort daarmee zijn enige hit. Over 'New World In The Morning' raak ik maar niet uitgesproken...

De zomerprogrammering van Radio 2 stond me in 2005 niet echt aan en dus ging ik de zenderschaal van de radio onderzoeken. Al snel ontdekte ik Big L, de voortzetting van 'Wonderful Radio London', plus de programmering van de VPRO op 747 AM. Vooral die laatste zal ik blijven volgen totdat 747 overgaat op Radio 5. In 'De Avonden', de doordeweekse show van de VPRO met aandacht voor allerhande kunstzaken, hoor ik op een zeker moment een, volgens de presentator, 'zeer exclusieve opname'. Hoe exclusief deze is geweest, blijkt nu wel: Er is helemaal niks over terug te vinden! Enerzijds denk ik aan Espers, maar er was toen een soortgelijke band die, volgens mij, Ivy Tree heette. Ze zongen, hoe dan ook, een huiveringwekkend mooie cover van 'New World In The Morning'. In plaats van op te letten wie dat nu had gezongen, zette ik mijn zoeklichten aan naar de originele single van Roger Whittaker. De eerste keer dat ik hem tegenkwam, was in Het Bolwerk in Sneek. Als decoratie hadden ze daar iets creatiefs gedaan met oude singles uit de kringloopwinkel, Roger zat daar ook bij en was niet meer te redden. Pas een jaar later kom ik de single tegen in Leeuwarden en andermaal blijkt dat de coverversie er niet zoveel toe doet: 'New World In The Morning' is vooral van zichzelf een schoonheid!

Hoewel de rest van de wereld Whittaker al snel is vergeten na 1975, ontdekt deze 'der Heimat' als de nieuwe haven voor zijn muziek. In het begin van de jaren tachtig is Whittaker nog niet bepaald familiair met het Duits en zingt de teksten fonetisch, maar enkele jaren geleden gaf hij een televisie-interview in vloeiend Duits! Tussen 1976 en 1999 heeft Whittaker maar liefst 26 hits in Duitsland, die nergens anders aanslaan. Hij heeft tientallen albums en cd's uitgebracht in Duitsland, veel cover-werk, maar is ook verantwoordelijk voor enkele 'originals'. 'Schön War Die Zeit' zou in Nederland een succesvol leven krijgen als 'Mooi Was Die Tijd' van Corrie Konings. Vorig jaar heeft Whittaker zijn afscheidstournee door Duitsland en Oostenrijk gemaakt. Op zijn 75e mag hij dan eindelijk van zijn pensioentje genieten!

'I Don't Believe In If Anymore' is, als je het goed bekijkt, net zo'n mooi nummer als 'New World In The Morning'. Ook nu weer een wijze tekst met schitterend orkest van Zack Laurence. En hoewel je er niet beslist een t-shirt van aan hoeft, zijn dit nummers voor de eeuwigheid en verdienen daarom hun plekje op Soul-xotica. Lang leve het raddraaien!

20 Years Ago Today: 660-664

We gaan het even heel erg druk krijgen met deze rubriek. Vrijdag trap ik af met de singles (19 stuks) die ik op Koninginnedag 1992 heb gekocht en gedurende volgende week gaan we van 684 naar 708. Ik heb in 1992 lekker veel geld om handen, voor iedere ingeleverde recensie beur ik vijfentwintig gulden terwijl de kosten (toen nog) veel lager waren. Dus ga ik me te buiten op rommelmarkten, braderieën en bezoekjes tijdens fietstochten in de provincie. Drie van de vijf singles die vandaag langs komen, zijn plaatjes die korte of langere tijd niet in de verzameling mochten, maar die ik in deze periode in 1992 alsnog heb ingeschreven. Met 660 nemen we in deze serie tevens afscheid van een leverancier van vele singles in de periode 1990-92: Sunrise Records in Sneek. De platenzaak-annex-coffeeshop moest na vele klachten uit de buurt in april haar deuren sluiten. Eigenlijk was ik er toen net klaar met winkelen...

660 Canyon To Canyon-Gus Williams
Om het geheel extra 'gezellig' te maken, liep in de zaak van Sunrise een kat rond. Het beestje zocht overal en nergens een plek om te pitten, waaronder de bakken singles. Ik zweer jullie dat Gus Williams nog kaarsrecht was toen ik hem voor het eerst in handen hield, maar door toedoen van de wollige viervoeter was die inmiddels zo krom als een hoepel. Laat dit nu de allerlaatste single zijn geweest die ik bij Sunrise heb gekocht. Meer keuze was er niet. De vijf gulden-bak bevatte louter nog rommel en de gulden-bakken niet veel beter spul. Gus Williams was in de jaren zeventig lid geweest van Solution, maar ging in 1979 solo. Volgens NL-Discografie, waarvan ik het hoesje heb 'geleend', heeft Williams in dat jaar twee Engelstalige singles gemaakt en in 1982 een Nederlandstalige. Het Amerikaans aandoende 'Canyon To Canyon' bereikte daarvan een 27e plek in de Top 40.

661 Letkis-Stig Rauno
Deze single had ik uit de partij van de fancy-fair gefilterd, maar zag een paar weken later toch de humor ervan in. Sindsdien heb ik een stevige collectie 'Letkis(s)'-uitvoeringen en jenka-varianten. Sinds vorig jaar augustus probeer ik in alle macht een herontdekking van de 'hoppelpoppel' in beweging te krijgen, helaas zonder resultaat! Tóch best knap dat zoiets wekenlang tussen The Beatles en The Rolling Stones in de Top 40 kon staan!

662 Pullover-Speedy J
Mijn oudste broer, die toen al zes jaar in Denemarken woonde, was nog altijd geabonneerd op de Disco Dance. Een maandblad voor de professionele deejay en thuismixers. Maar toen de disco werd opgeslokt door de house, moest ook dit blad een metamorfose krijgen en ging 10Dance heten. De bladen werden in Jutrijp bezorgd en met de eerstvolgende vakantie mee genomen naar Denemarken. In 1992 blader ik het tijdschrift altijd even door. Bij een nieuw abonnement ontvang je het debuutalbum van Quazar, het dance-project van Volkskrant-journalist Gert Van Veen en is er een interview met ene Jochem Paap. De laatste wordt alom geëerd in het Nederlandse underground-circuit en heeft het als 'serieuze dansmuzikant' voor elkaar gekregen om in de Top 40 te komen! Als Speedy J met een minimalistische beat en een bloedirritant luchtalarm. 'Pullover' is één van de meest wanstaltige hits van dat jaar, zó bloedeloos dat ik hem met alle plezier voor een rijksdaalder uit de uitverkoopbak vis.

663 White Men-The Pilgrims
Een andere Nederlandse band die bij de introductie ervan een gouden toekomst krijgt voorspeld, maar nogal roemloos de boeken zal ingaan als zijnde een eendagsvlieg. The Pilgrims maakte met hun alternatieve soulpop grote indruk in het zalencircuit en kon op steun rekenen van de KRO en de Vara, maar dat alles bleek genoeg. De uitstekende single 'White Men' bereikte in juni 1991 een twintigste plek in de Top 40. Ik had de single al gekocht toen die net een week uit de Top 40 was, voor een rijksdaalder in de uitverkoopbak van Looper, maar had sindsdien ruzie met de plaat. Vinylsingles van omstreeks 1991 zijn uiterst gevoelig voor vingerafdrukken en naald en vinyl konden het maar niet op een deal gooien met elkaar. Totdat ik de plaat in april 1992 op een andere platenspeler uitprobeerde. Toen ging het wel goed en sindsdien mag deze 663 heten.

664 Any Which Way You Can-Glen Campbell
Voor de laatste plaat in deze 20 Years Ago Today moeten we maar liefst twee jaar terug. Het plaatje had nummer 131 kunnen zijn, ware het niet dat ik hem toch niet goed genoeg vond. Ik had de plaat op 4 mei 1990 in Heerenveen gekocht, de single heeft hetzelfde nummer op beide kanten. Kant 1 is stereo en de andere mono. Dit promo-singeltje uit 1980 kostte slechts een gulden, dus daar kon ik geen breuk aan vallen. Nadat ik een stukje van de film had gezien waar het liedje in zat, besloot ik hem toch een nummer te geven.

Vandaag, 26 april 2012, heb ik maar liefst drie singles binnen gekregen. Eentje ervan, 'Rescue Me' van Fontella Bass, stond hier vorige week nog centraal. De andere twee zijn van de hand van Dusty Springfield: 'I Close My Eyes And Count To Ten' en 'In The Middle Of Nowhere'. Zij kon binnenkort nog wel eens een bericht krijgen...

recenzeuren: Pater Moeskroen

'Recenzeuren' hoeft van mij niet persé een logische volgorde te hebben. In deze rubriek blik ik willekeurig terug op concerten die ik als poprecensent van het Sneeker Nieuwsblad bijwoonde, in de periode februari 1992 tot en met november 1997. Tóch gaan de herinneringen even terug naar twintig jaar geleden en dat grijp ik graag aan voor deze aflevering van 'recenzeuren'. Ik was op zaterdag 1 februari 1992 begonnen, had al het nodige meegemaakt in Het Bolwerk (ondermeer het afscheidsconcert van Spasmodique van een half uur, wat een blamage!), maar ik had, buiten Margriet Eshuijs, nog niet een 'grote naam' kunnen behandelen. Toen kwam Pater Moeskroen voor de zoveelste keer naar Sneek. De groep had in Sneek een hele grote fan zitten die ze bijna jaarlijks voor Koninginnedag naar de Waterpoortstad haalde. Tot vorig jaar, 1991, was dat vrij onopgemerkt gebleven, maar toen kwam 'Roodkapje' en was Pater Moeskroen ineens 'big business'. Ik weet nog dat ik veel aandacht heb kunnen schenken aan Pater Moeskroen destijds, ik schreef zelfs het persbericht en had een interview met de organisator. Vanwege de gegroeide populariteit van de groep had de man nu maar een heuse feesttent naast het wijkcentrum van Tinga laten zetten. Dat is achteraf een geluk geweest?

Peter Koelewijn is altijd 'in' voor een 'novelty'. Denk maar aan 'Beestjes' van Ronnie & De Ronnies en 'Alice Who The # Is Alice' van Gompie. Toen hem een matige demo-opname van 'Roodkapje' hoorde, was hij in opperste paraatheid. Hij traceerde de boosdoeners en bracht ze in contact met Hans Kusters van platenlabel HKM. 'Roodkapje' staat dan al jaren op het repertoire van dit polka/folk/feest-gezelschap uit Amersfoort en Kusters verlangt een nieuwe, 'schone', opname van de demo. En dus wordt het album helemaal opnieuw opgenomen en verschijnt eind 1991 als 'Pater Moeskroen Aan De Macht'. 'Roodkapje' is de geheide hit die Koelewijn had voorzien, 'Aan De Macht' verkoopt erg goed, maar buiten 'Hela Hola' is het met de hits snel afgelopen. 'Werken Is Ongezond' wordt zelfs geboycot door de Tros! In het feesttenten-circuit kan de groep al ruim twintig jaar mee en doet Marcel Sophie, als ik het goed heb, over twintig jaar nog dat malle rode doekje om zijn hoofd om 'Roodkapje' voor de tweeduizendste maal te spelen.

De feesttent heeft geen eigen bar, voor drankjes moet je op en neer lopen naar het wijkgebouw. Ik raak in gesprek met een groepje jongens van mijn leeftijd die echter vooral hanengedrag vertonen tegenover de jonge meisjes. Uw reporter had ook kunnen 'scoren'. Een meisje in spierwitte maillots in sandalen vraagt me ten dans. Ik heb het aanbod afgeslagen. God heeft meteen gestraft, sindsdien heeft noóít meer een meisje gevraagd of ik met haar wilde dansen... Enerzijds moest ik natuurlijk heel professioneel overkomen als journalist, anderzijds wilde ik ook stoer blijven, dus biertjes drinken en een sigaretje erbij (ik had net een week ervoor mijn eerste pakje Marlboro gekocht. Ik heb daar ruim een maand mee gedaan!). Dansen? Nee. Hossen wél. En laat de muziek van Pater Moeskroen zich daar nu uitstekend voor lenen! Hoewel Pater Moeskroen bést een behoorlijke band was in die tijd, kan ik me maar niet herinneren dat de tent uitpuilde van de mensen. De entreeprijs was ver beneden peil, het optreden was nog vóór het succes van 'Roodkapje' besproken en dus hebben ze die avond voor reiskostenvergoeding en een krat pils gespeeld? Pater Moeskroen is een heuse 'live'-band en ook in een matig gevulde feesttent in een buitenwijk van Sneek weet de groep het tot een kookpunt te brengen. Als de band klaar is, na zo'n slordige twee uur inclusief pauze, druipt het zweet over mijn hele lichaam en schreeuwt de tong om gerstenat. Dan volgt een grote teleurstelling. We mogen niet meer het wijkgebouw in. Terwijl wij heerlijk een feestje aan het bouwen waren, deed een groepje in het wijkgebouw iets soortgelijks. Een gigantische matpartij was het gevolg, het interieur is ingrijpend verbouwd en de tap dicht.

Hoewel Pater Moeskroen in 1993 het helemaal had gehad met de gedwongen aanpak van Koelewijn en Kusters, toert de band momenteel met een voorstelling door het land waarin de eerste wordt geëerd. Hoewel, die theatervoorstelling kan wel eens op zijn laatste benen lopen, dan kan de groep de borst weer nat maken voor een zomer lang festivals afschuimen. Ik heb naar aanleiding van het optreden toendertijd 'Aan De Macht' op voorbespeelde muziekcassette gekocht, maar ik ben niet de enige die vindt dat de band op het podium heel anders is als op de plaat of tape. In 1996 heb ik 'Laat Maar Waaien' nog eens uit de uitverkoopbak gered, maar verder was de liefde voor Pater Moeskroen kort maar krachtig.

En toch... toen ik Marianne hielp bij het samenstellen van een popkwis-ronde met voor iedere letter in het alfabet een plaats, kwamen we opnieuw Pater Moeskroen tegen. Vooruit: Een klein kwispeltje. Je mag van alles met hem doen, behalve één ding. Er zit een plaatsnaam in de titel. Wat is de titel van het gezochte nummer? De winnaar kan een muisgrijze goodies-bag tegemoet zien. Misschien zit er nog wat eetbaars tussen...

dweilpauze: Brenda & The Tabulations

Aangezien ik zaterdagmiddag een comfortabele leunstoel en een laag bijzettafeltje-annex-hocker (past precies!) had gekocht bij de kringloopwinkel en deze vanmiddag werd bezorgd, moest ik even schoon schip maken in de platensorteerruimte die doorgaans voor huiskamer moet doorgaan. Plots realiseerde ik me weer dat ik een dweil nodig heb of beter een vloerwisser. Iedere keer als ik me het bedenk in Meppel of Steenwijk ben ik met de fiets en dat is niet praktisch. Toen de stoel eenmaal in de kamer stond, pal naast de platenspeler en luidsprekers, heb ik het even gevierd met een uurtje 'blauwe bakkers'. Een zeer divers uurtje, want naast de snelle dingen was er ineens ook behoefte aan wat traag werk. 'It's Just A Matter Of Time' van Benny Latimore was de winnaar qua dweilen, maar ik wil het vandaag hebben over een hitje van Brenda & The Tabulations. Een plaat die tegen midtempo zit, maar waar je ook ongegeneerd op kan schuifelen. Ik heb het geprobeerd, want ik ben nog steeds niet helemaal zeker of ik wel of ik dit weekend naar Keulen toe ga voor een nieuwe editie van Soul City. Ik heb niet voor niks vinyl in mijn kamer liggen, dus moeten de spiertjes weer even worden getraind!

Noem eens één groot klassiek componist van de afgelopen vijftig jaar. Van McCoy? Wablief..., die van 'The Hustle' en 'Soul Cha Cha'? Ja, dat waren de plaatjes waarmee hij in het begin van de disco-periode onder eigen naam hits mee scoorde, maar McCoy heeft een veel langere staat van dienst als componist voor anderen. De man heeft melodieën geschreven die zonder enige twijfel over honderd jaar nog zullen worden gebruikt. McCoy heeft in eerste instantie nog niks te maken met Brenda & The Tabulations, daar komt in 1971 verandering in als hij 'Right On The Tip Of My Tongue' schrijft voor de groep.

Ik zag gisteravond de film 'Mississippi Burning' over de 'oorlog' tussen de Ku-Klux-Klan en de zwarte bevolking van een stadje in Mississippi in 1964. Van zoiets was nauwelijks sprake in 'the city of brotherly love', Philadelphia. Het was wellicht één van de eerste plaatsen in Amerika waar buitenlanders tussen de blanken kwamen te wonen. Waar de blanke Philadelphians tegenwoordig een hele actieve folkscene erop na houden, daar zijn zwarte artiesten uit de stad in Pennsylvania zeer invloedrijk geweest op de soul en hiphop. Voor de eerste muziekstijl bereikte dat in 1973 een hoogtepunt toen CBS een speciaal platenlabel in het leven riep: Philadelphia International Records (PIR). De thuishaven voor groepen als The Three Degrees, The O'Jays en Harold Melvin & The Blue Notes. Brenda & The Tabulations zijn nooit zo ver gekomen, zij namen op voor de platenlabels die gerund werden door hun managers, ook al werden de platen in Engeland wél gedistribueerd door CBS. Brenda is Brenda Payton, de leadzangeres van de groep. Bij de oprichting in 1965 wordt ze vergezeld door de heren Jerry Jones, Maurice Coates en Eddie L. Jackson. Een jaar later scoort het gezelschap haar grootste hit met 'Dry Your Eyes'. Het gelijknamige album verschijnt in 1967. Een andere track van het album, 'The Wash', wordt in 2010 gebruikt voor een reclame voor Axe deodorant.

Brenda en haar knapen zijn voornamelijk succesvol in de soul-hitlijsten, dit kan voor een gedeelte verweten worden aan de kleine maatschappijen met onvoldoende capaciteiten in distributie. Na een aantal jaren te hebben opgenomen voor Dionn, neemt Top & Bottom het in 1971 over. Dat jaar ziet eveneens een drastische wijziging in de bezetting. De heren Tabulations stappen op en worden vervangen door de zangeressen Pat Mercer en Deborah Martin. Waar Payton's stem nogal eens rauw aftekende tegenover de zoete heren, daar verwordt Brenda & The Tabulations met deze verandering tot een bak stroop. Als dan ook nog Van McCoy om het hoekje komt met een gezongen symfonie in de vorm van 'Right On The Tip Of My Tongue', dan moet er wel een hit in zitten. Het bereikt de Billboard Top 20 en is de grootste hit in de 'soul-charts' tot dan toe.

Na 1977 worden er nauwelijks nog platen gemaakt en Payton overlijdt in 1992. Ze is dan nog maar 46 jaar. Deze single was afgelopen september voor mij een hele grote gok. Ik kende Brenda & The Tabulations vooral van naam, wist dat ze een zekere populariteit kende in de soul, dus wie weet? Ik was aanvankelijk een beetje teleurgesteld en ze kwam dan ook niet meteen in de Blauwe Bak. Maar sinds december staat ze wel tussen Booker T. & The MG's en Shirley Brown. Ja, die laatste gaan we ook nog eens in een dweilpauze stoppen!

Schijf van 5: zelfbevrediging

Laat me deze Schijf eens beginnen met een anekdote die ik eens hoorde op de radio. Een gast in een talkshow vertelde over een goede kennis. Een man van middelbare leeftijd, intellectueel en vrijgezel. Bij deze man was je altijd welkom, met uitzondering van vrijdagavond, want dan had hij 'een afspraak met zichzelf'. Na een zorgvuldig bereide maaltijd ging hij uitgebreid in bad en bracht de rest van de avond in ochtendjas door, videootje erbij... Tja, er rust nog altijd een groot taboe op het onderwerp, maar ook als vrijgezel moet je... euh... aan je trekken komen, om er dan zo'n speciale gelegenheid van te maken, vond ik wel wat hebben. Ik probeer het zelf ook nog wel eens op een dergelijke manier. Dit leek me wel een passende introductie op deze Schijf, iets meer getuigend van stijl dan die van de man die aan de bar vertelde dat hij een gaatje maakte in een varkenslapje dat twintig seconden in de magnetron had doorgebracht. Wat hij na afloop met het stukje vlees deed? Lekker opbakken natuurlijk!

Op vijf vinden we de aanstichtster van deze Schijf: Toen ik een paar weken geleden de single van Lio in handen hield, bedacht ik ineens het onderwerp en kon er meteen wel drie of vier bij bedenken. Voor deze Schijf ben ik, in het bijzonder, Peter veel dank verschuldigd, want hij wees me op een paar plaatjes die beter waren dan degene die ik had bedacht. Hoewel ik op de middelbare school over een talenknobbel beschikte, heb ik nooit Frans gehad. Frans is dus volledig abracadabra voor mij. Ik wist tot een paar jaar geleden dus ook niet waar Lio het over had. De titel had ik nog wel verklaren, 'Amoureux' is duidelijk liefde en 'Solitaires' 'in je eentje'. Maar dat het werkelijk zo'n ondeugende tekst zou hebben, wist ik niet. Deze Schijf toont mooi aan hoe de tijden zijn veranderd, The Everly Brothers moesten het nog verpakken tot een metafoor, Lio schoot naar de vaderlandse top drie in 1981 met 'Amoureux Solitaires'. Vandaag staat ze op vijf.

De 'parental advisory'-stickers bestonden nog niet, maar in Amerika heerste in de jaren vijftig al een zware censuur op kunstuitingen. Zaken als sex en drugs moesten verpakt worden tot metaforen. Als Jefferson Airplane in 1968 met een 'Brown Chicken' of 'Blue Hare' was gekomen, dan was 'White Rabbit' inderdaad over pluimvee gegaan. 'One Toke Over The Line' van Brewer & Shipley klinkt als een gospel, maar Jezus wordt er alleen maar bijgehaald vanwege 'Sweet Mary'. Terug naar het masturberen. Ook in de jaren vijftig was dit tegelijk een taboe en een bezigheid van heimelijk verliefde tieners. De heren en dames tekstschrijvers hadden bedacht om dat onderwerp ter berde te brengen als 'dreaming'. Negen van de tien liedjes van omstreeks 1958 met 'dream' of 'dreaming' in de titel suggereren zelfbevrediging. Die keurige Everly Brothers lagen dus ook met de handjes onder de lakens toen ze 'All I Have To Do Is Dream' zongen. Wel even handjes wassen, jongens! Mét zeep!

In 1958 was Chuck Berry ook al een tijdje bezig, onder andere met muziek. De man deed ook wel eens iets wat niet mocht en moest daarvoor in de vroege jaren zestig een tijdje brommen. Toen hij uit het gevang kwam, zag hij dat zijn vroege repertoire een nieuwe lichting Engelse bands had beïnvloed. Zelf haakte hij in 1963 nog even in op de twist-rage, maar alras bleek dat hij zijn meest klassieke opnames al lang had gemaakt. In 1972 maakte hij nog een opvallende 'comeback' met een uiterst flauw plaatje, dat in deze Schijf echter helemaal tot zijn recht komt. Merkwaardig genoeg werd dit plaatje in het conservatieve Engeland een geheide nummer 1. Zelfs een kind begrijpt wat ome Chuck met 'My Ding-A-Ling' bedoelde. Aan het einde van een couplet zit hij er zelfs mee te spelen. Persoonlijk kijk ik erg neerbuigend op dit nummer van Chuck Berry, de man heeft zoveel méér moois gemaakt, maar in deze specifieke Schijf is het een terechte nummer drie!

Net als Madonna, moest ik in de jaren tachtig ook weinig hebben van Prince, in tegenstelling tot mijn broer. Hoewel ik het inmiddels ietsje beter waardeer, zal het wellicht nooit een dikke liefde worden tussen mij en Zijn Koninklijke Geilheid uit Minneapolis. De nummer twee van deze Schijf is dan ook een suggestie van Peter, ik moet opbiechten dat ik 'Purple Rain' niet eens in de kast heb staan! 'Darling Nikki' is een uiterst merkwaardig product van dat album: Na een grotendeels erg 'vies' nummer, gaat het over in een gospel met de woorden 'the Lord is coming'. Als je dat laatste stukje weer terugdraait, wat funest is voor je naald, krijg je het tegenovergestelde: Een uiterst spookachtig, bijna Satanisch, stukje. Prince leert haar meteen in het eerste couplet kennen terwijl ze iets voor zichzelf doet met een magazine. Of het door afbeeldingen in het tijdschrift komt of dat ze het blad heeft opgerold, wordt niet duidelijk... 'Darling Nikki' van Prince staat op twee!

Pete Townsend zat een paar jaar geleden even flink in de problemen. Plots werd hij in het hoekje gezet van Gary Glitter, Boy George en Jonathan King. Net als bij de eerste had ook Townsend een probleempje met zijn computer en werd er 'iets' ontdekt op zijn apparaat. Toch was het geheel niet genoeg om Townsend te vervolgen. Pete is zijn jonge jeugd zelf misbruikt en zou inderdaad een paar 'snelkoppelingen' op zijn bureaublad hebben gehad, om inspiratie op te doen voor het nimmer afgemaakte 'Lifehouse'-project. Bovendien werd de kleine Tommy ook onzedelijk betast door Uncle Ernie. Zelf hult Townsend zich in een stilzwijgen over de verdenking, hij heeft sinds 1967 al meerdere malen toegegeven dat 'Pictures Of Lily' over masturbatie gaat. Omdat The Who één van mijn favoriete bands is en dat nauwelijks te merken is op Soul-xotica, zet ik hun 'Pictures Of Lily' uit 1967 op de eerste plaats van deze Schijf.

Gooi ik ook meteen het onderwerp erin voor een volgende 'suggestieve' Schijf, die ik over een maand wil doen. Dan vijf liedjes met betrekking tot sado-masochisme. Natuurlijk schiet Velvet Underground als eerste te binnen, maar er zijn in de loop der jaren wel meerdere voorbeelden voorbij gekomen. Denk er maar rustig over na, als er een Schijfwaardige suggestie te binnen schiet: Gewoon even mailen! Vorig jaar hebben we de koningin al in een Schijf gehad. Omdat 2012 het jaar van de verandering is en het er al jaren in zit, kan Willem-Alexander wel eens voor het laatst met prins worden aangeduid? Volgende week dus een schijf over vijf prinsen. Dat zijn er drie meer dan de Spin Doctors...

rad-donna

Eén voor twaalf? Voor het kabinet Rutte lijkt het inderdaad zo laat te zijn, ik kan me niet voorstellen dat dat maandag nog wat zinnigs gaat opleveren. Is het dan één voor twaalf voor het raddraaien? Dacht het niet, het is momenteel het meest gelezen onderdeel op Soul-xotica, dus dat gaan we niet schrappen! Toch heb ik geen gehoor gekregen op mijn oproep van donderdag om twee cijfers voor het raddraaien en zo besloot ik vanmiddag 'één voor twaalf', ofwel de 59e single uit bak 23. Het is overigens een alternatieve bak 23 geworden, want de oorspronkelijke bak 23 gaf me 'The Expander Calibration Record' als 59e, een 33-toeren-single met kleine experimentjes voor de audiofiel om zijn/haar apparatuur op oneffenheden te testen. Daar ben je snel over uitgepraat! De 'alternatieve' bak 23 levert een artiest op die haar opwachting op Soul-xotica nog niet had gemaakt. Ik hoop van harte dat niet teveel 'serieuze popliefhebbers' al hebben weggeklikt, want van Madonna was je hooguit in 1987 'fan' en dat wordt tegenwoordig bestempeld als een jeugdzonde...

Je zal het maar gemist hebben, maar het was vandaag International Record Store Day. Ikzelf heb het met een paar singles gevierd bij kringloopwinkel De Kring in Meppel.
* Dam Chips- Dam Chips-Jingle/ Klare Taal (reclamesingle voor, inderdaad, Dam Chips. Ben benieuwd!)
* Jimi Hendrix- Are You Experienced (opnieuw een reclamesingle, nu uitgegeven in 2000 door Telfort)
* Pointer Sisters- Happiness
* Pete Seeger- We Shall Overcome
* Cat Stevens- Tuesday's Dead
* Tone Loc- Wild Thing
* Ike & Tina Turner- Baby Get It On
Voor wie niet precies weet hoe oud ik ben, ik ben nog precies een week 36 lentes jong. Ik schrok ook enigzins toen ik gisteren moest concluderen dat ik een kwart van mijn leven aan de Rembrandtstraat had gewoond. Bouwjaar 1975, dan ben je opgegroeid in de jaren tachtig. En wie jaren tachtig zegt, denkt meteen aan E.T., die praktisch onoplosbare kubus en Madonna. Hoewel ze haar eerste plaatje al in 1979 had afgeleverd, leek deze dame in 1985 een 'overnight sensation'. Nadat 'Like A Virgin' de hitparades was ingeschoten, ging het ook ontzettend snel. In het begin was het echter 'gewoon' een zangeresje met een hit die haar nieuwste luid 'playbackend' moest promoten in Countdown. De cameraman van Countdown werd op een bepaald ogenblik gevraagd door zo'n zangeresje of hij iets met haar wilde gaan drinken. ,,Ik heb het nogal druk momenteel, doen we een volgende keer", was zijn antwoord. De zangeres was Madonna...

Ik was elf jaar, broer Jelte zo'n vijf jaar ouder. Hij had zijn hele kamer behangen met Madonna. Ik moest niks van haar hebben. Ik kan me trouwens ook niet echt herinneren wat me muzikaal echt boeide in 1986. Tuurlijk, oude muziek, maar met meer recente dingen schiet Modern Talking me te binnen. Ja, dáár wil je mee geassocieerd worden anno 2012! Het zou twaalf jaar duren eer ik Madonna een beetje leerde waarderen. Het was in de eerste maanden in York, toen Madonna na een lange stilte terug sloeg met het album 'Ray Of Light'. De eerste single, 'Frozen', sprak boekdelen over mijn lichaamstemperatuur van dat moment. In dat rare gekke Engeland met al die nieuwe sensaties, klonk Madonna ineens als het buurvriendinnetje uit een grijs verleden. Ik heb 'Ray Of Light' nog eens op cassette gehad, vond het buiten de singles om niet zo heel erg bijzonder, maar volgens mij geldt dat voor alle Madonna-albums. Madonna vestigde zich in Londen en kwam dus ook geregeld voorbij in de boulevardbladen. Madonna, vergezeld door een horde fotografen, die Lourdes van school haalt. Het vertederde mij. De kink kwam in de kabel toen ze zich met Kaballah ging bezig houden. Vind ik nog altijd een beetje jammer...

Zoals ik maandag schreef bij Freddie Aguilar leerde ik in 2003 de jaren tachtig waarderen. Eén van de eerste artiesten waarmee ik het goed maakte, was Madonna. Ik ging intensief speuren naar haar singles. 'Live To Tell' heeft lang op mijn verlanglijstje gestaan, maar ik kwam hem maar niet tegen. Deze heb ik twee jaar geleden gekocht, meteen ook de laatste van Madonna tot nu toe. Eén van de allereerste keren dat ik stond te draaien in De Singel in Zwolle, gooide ik na een handvol funkkneiters 'Material Girl' erin. Ik heb nog nimmer zoveel kwaaie gezichten gezien! Of het moet die keer in De Buze zijn geweest toen ik het grappig vond om 'De Pieteröliekar' van het Börker Trio op te zetten. Toen werd een barkruk naar mijn hoofd geslingerd!

exit Rembrandtstraat

Het raddraaien schuift even door naar morgen, ik heb ook nog geen cijfers in de mailbox gekregen, dus er is nog een kans! Vanmiddag had ik de eindcontrole op de Rembrandtstraat en mocht ik na negen jaar de deur achter me dicht trekken. Nee, ik heb niet gehuild en ook niet de neiging daartoe gehad. Toch voelde ik in de namiddag wel een zeker gevoel van melancholie. Negen jaar op een mensenleven is niet veel en toch lijkt negen jaar geleden een eeuwigheid voor mij. Ik onderging in die tijd nogal een metamorfose. Uiterlijk niet echt, behalve dat mijn haartjes weer aangroeiden, maar het leventje van 2003 staat mijlenver af van dat in 2012 in Nijeveen. Echt sentimenteel gaat het niet worden, dat beloof ik op voorhand, maar ik wilde toch even stil staan bij deze datum. Verder kocht ik vanmiddag acht singles bij de kringloopwinkel in Tuk en beluisterde de aanwinsten van woensdag. Dat tezamen moest het bericht van deze vrijdag gaan vormen.

,,Ik neem het niet!", zei ik hardop toen ik voor het eerst op de Rembrandtstraat 25 was. Dezelfde twijfel voelde ik echter ook toen ik in december in Nijeveen was, dus daar raak je aan gewend. In Steenwijk wist ik meteen al dat ik nooit genoeg ruimte zou hebben om mijn platen een beetje netjes kwijt te kunnen. Als dat vervolgens het enige bezit is wat je hebt, zakt de moed meteen al in je schoenen. De dame bij Woonconcept was echter erg duidelijk: Ik kon niet langer bij Jan blijven wonen, we zouden elkaar hebben afgemaakt. Ik was dus naarstig op zoek naar woonruimte, kon geen voorrang krijgen en had slechts tien punten. ,,Het wordt toch over een jaar gesloopt. Dan ben je eerst van de straat", zei de mevrouw. Ik ging dus akkoord, maar moest nog wel een papier ondertekenen dat ik geen verhuispremie zou ontvangen als er gesloopt ging worden. Dat formulier is een jaar later stilzwijgend door de papiervernietiger gehaald. De sloop werd uitgesteld en uitgesteld en uitgesteld. Omdat je niets doet aan een woning die tóch binnen een jaar wordt gesloopt en de onduidelijkheid bleef, deed ik dus ook niks aan de inrichting of decoratie. Daar komt bij dat ik van nature een sloddervos ben en met de ontevredenheid over het huis maakte dat het een kleine smeerboel werd...

Erg veel gelukkige momenten heb ik niet gehad op de Rembrandtstraat. Donderdag 11 september 2003 was een memorabele dag, toen kampte Steenwijk en omgeving met een langdurige stroomstoring. Het jaar 2004 was sowieso al bijzonder, het was ook rond die tijd dat ik de Rembrandtstraat steeds meer als mijn uitvalsbasis ging beschouwen. Begin 2005 vertoefde ik een week in België in bed & breakfast-accomodaties en was ik het huis opnieuw helemaal zat toen ik thuis kwam. Maar er gebeurde niks... Het jaar 2006 was een enorme lange roes. De drankconsumptie begon steeds meer bezit van me te nemen. Begin 2007 zat er een verandering in de lucht. Ik begon met het opruimen van het huis, heb zelfs nog muren gesausd, maar het was allemaal half werk. Waar 2006 al zorgwekkend was geweest, daar werd 2008 een kleine ramp. Nóg meer drank en ook steeds vaker iets sterkers dan een joint. Daar volgde een lange zware depressie op en in 2009 ging het knopje om. Ik heb sindsdien geen druppel meer gedronken en ben eveneens ver uit de buurt van drugs gebleven. Bij een opgeruimde geest hoort een opgeruimd huis en gelukkig kreeg ik daarin professionele begeleiding. In juni 2009 ging het voor een dag helemaal leeg! Het leek toen eenvoudig om de boel bij te houden. Eerst kwam daar de hersenschudding om het hoekje en deed ik zes weken niets aan het huishouden. Daarna nóg een depressie en toen was het einde alweer zoek. Ik heb vaak de schuld gegeven aan het huis. Het wilde daar gewoon niet. Nijeveen voelt in meer dan één opzicht aan als een frisse start. Zo'n bende als de Rembrandtstraat wil ik niet meer tegenkomen!

Nee, de tranen welden vanmiddag niet in mijn ogen toen ik na negen jaar de deur achter me dicht mocht trekken. Ik zal volgende week nog één keer die voordeur openen. Ik was vergeten mijn adres op Ebay te veranderen, waardoor er momenteel een paar singles onderweg zijn naar Steenwijk. Op zichzelf wil ik Steenwijk best graag en snel vergeten, toch blijken die negen jaren heus negen jaren van mijn leven te zijn. Ik ben nog jong genoeg om te zeggen dat ik een kwart van mijn leven op de Rembrandtstraat heb doorgebracht!

Dan gaan we het maar weer eens over plaatjes hebben. De kringloopwinkel in Tuk gaat uitbreiden, maar blijft open tijdens de verbouwing. Het vakje singles was een soort déja vu naar het begin van mijn platen verzamelen: Het merendeel van de singles waren van 1988-89, plaatjes die het toen niet of nauwelijks haalden en dus bij tientallen tegelijk in de uitverkoopbak lagen. Denken we aan 'Suddenly' van Rose Tattoo-zanger Angry Anderson (mijn nummer 30!), 'Be There' van Clive Griffin, 'Happy Ever After' van Julia Fordham en 'Little Lives Big Love' van Adéle Bertei. In de winkels in Sneek konden ze ze toen aan de straatstenen niet kwijt! Ik selecteerde de volgende acht:

* Mac & Katie Kissoon- Big Hello
Leuk voor de heb, verder 'a big goodbye'!

* Gladys Knight & The Pips- Love Overboard
Ik heb sinds kort een Gladys Knight-fetisj. Deze single uit 1987 is me net ietsje té glad en synthetisch, maar die stem!

* Paul McCartney & Wings- Mull Of Kintyre
Tot mijn schrik had ik hem wel zeven keer, maar niet eentje mét fotohoes. Is dat ook weer fijn opgelost voor vijftig cent!

* Nicole McCloud- New York Eyes
Het is glad en zwart. Is het de single van Nicole McCloud? Zou kunnen. Geen krasje te bekennen, maar dat kan ook negatief zijn. 'Glad en zwart' kan ook van toepassing zijn op mevrouw McWolk zélf. 'New York Eyes' is een duet met soullegende Timmy Thomas, maar oef, wat is dit een gladde dweil! Op de b-kant doet McCloud solistisch aan confectie-disco. Een matig gokje...

* Van McCoy- Soul Cha Cha
Nee, die a-kant kun je niks mee. De b-kant heet 'The Shuffle' en herken ik als een Veronica-tune, maar kan me niet herinneren welk programma(onderdeel)...

* 9.9- All Of Me For All Of You
Die was ik even vergeten! Maar zoals dat een paar jaar geleden gebeurde met 'I Miss You' van Klymaxx, zie ik niet gebeuren met 9.9. Die gaat gewoon het archief in!

* Redbone- Fais Do
Waarom? Ik kon hem voor vijftig cent niet laten liggen... Maar, als ik me niet vergis, heb ik hem al vijf keer. Vanaf heden dus maar niet meer kopen.

* Sparks- This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us
Had ik nog niet in zo'n fijne staat en fotohoes.

Korte beoordelingen van de singles van woensdag:
Ginger Ale: Niet gedraaid, alleen gekocht vanwege de fotohoes
KC & The Sunshine Band: Puike staat, altijd een fijn plaatje!
Gladys Knight & The Pips: Gladys kan gewoon niets kwaad doen bij mij op het moment.
Labelle: Het is geen tweede 'Lady Marmalade', eigenlijk is het vlees noch vis!
Matia Bazar: Hoe zeg je 'nee' op zijn Spaans?
Miracles: Zou toch echt wat met de groep van Smokey van doen hebben. Ik vind het drie keer niks!
Moon: Vroeg bandje van de eigenzinnige artiest Loz Netto. Klinkt wel aardig.
Old Shatterhand: Tuurlijk! Ik heb die plaat vijftien jaar gezocht! Wereldnummer!!!
Gilbert O'Sullivan: Nu eens eentje met een betere vinylkwaliteit.
People's Choice: B-kantje is nog het aardigst, compositie van McFadden en Whitehead.
Us: Platenbakvulling.

ze heeft het gered!

Op 12 juli 2010 noemde ik dit een reden tot een gezellig hoesje en sprak toen de wens uit dat deze 'rasechte kneiter' nodig eens op mijn pad moest komen. Vervolgens was het afgelopen jaar op 9 september dat ik melding maakte dat ik 'Rescue Me' van Fontella Bass in Utrecht had gekocht, alleen... is dat een Old Gold-heruitgave van vijftien jaar later. Vorige week zag ik echter de Engelse persing uit 1965 op Ebay staan, nog twee uren te gaan voor het einde van de veiling en nog niemand geboden. Voor drie pond mocht ik hem hebben. Deze plaat hoop ik later vandaag aan te treffen op de mat van de Rembrandtstraat, ik was vergeten mijn verzendadres op Ebay te veranderen, maar omdat er meerdere schijfjes vinyl mijn kant opkomen die de komende weken aandacht verdienen, trap ik maar vast af.

In de late jaren zestig en vroege jaren zeventig had Fontella Bass een erg slechte naam. Dat dit geheel onterecht was en dat ze de waardering pas jaren later heeft gekregen, is wel een vaststaand feit, maar ze kocht er indertijd weinig voor. Het verhaal van Fontella Bass is er eentje van zoveel artiesten. Hoeveel coryfeeën uit de jaren zestig, maar ook van daarna, treden nog dagelijks op omdat ze voor het eerst in hun carriére keiharde contanten verdienen? Fontella liet zich niet het kaas van het brood eten en dat was anno 1967 ongehoord en al helemaal voor een zwarte dame! Als kind leerde ze piano spelen en begeleidde haar moeder Martha Bass, lid van The Clara Ward Singers, een vooraanstaande Amerikaanse gospelgroep. Als pianiste deed ze in de vroege jaren vijftig auditie voor het rondreizend matinee van Leon Claxton. Terwijl dit circus voor twee weken neerstreek in St. Louis, verdiende Fontella een slordige 175 dollar voor de optredens. Echter, toen het weer de koffers pakte om naar de volgende stad te vertrekken, moest de jonge Fontella bijna letterlijk van de trein worden getrokken door haar moeder. De optredens in St. Louis waren echter bezocht door Little Milton en diens' toenmalige compaan Oliver Sain en Bass werd aangenomen als pianiste in de band van Milton. Toen deze eens niet kwam opdagen voor een concert werd Fontella gevraagd of zij wilde zingen. Dat werd al snel een onderdeel van de show.

Alras werd Fontella Bass gekoppeld aan Bobby McClure en Bass volgde hem in zijn tred door bij Chess te tekenen. Na een paar redelijk succesvolle duetten met McClure nam Bass eind 1965 haar eerste soloplaat op: 'Rescue Me'. Chess had bijna tien jaar eerder de laatste 'millionseller' gehad dankzij haar stadgenoot Chuck Berry, 'Rescue Me' was de volgende om zo vaak over de toonbank te gaan. Wat vaker het geval is bij Amerikaanse pop uit die jaren is dat een eerder succes wordt herhaald door een variatie op de titel en zo neemt Fontella Bass opvolgers op met de titels 'Recovery' en 'Safe And Sound', maar geen van de platen komen qua verkoop in de buurt van 'Rescue Me'. Ze neemt ook een album op voor Chess: 'The New Look' uit 1966. Dan is het al hommeles tussen Bass en de leiding van de platenmaatschappij. Terwijl ze zelf heeft mee geschreven aan 'Rescue Me' wordt haar naam aanvankelijk niet gebruikt in de 'credits'. Iets waar ze zich niet druk over hoeft te maken, volgens haar meerderen. Het contract vermeldt evenmin haar naam en ze staat helemaal op haar achterste benen als ze een royalty-cheque ontvangt van Chess. Een paar losse dollars voor een 'millionseller'? In 1967 laat ze haar contract ontbinden. Andere maatschappijen staan niet bepaald in de rij om haar op te vangen, ze staat immers te boek als een zaaister van problemen. Fontella Bass blijft echter trekken aan de zaak en krijgt pas jaren later gelijk. In 1993 klaagt ze American Express aan wegens ongeoorloofd gebruik van 'Rescue Me' in een televisiereclame.

In 1972 maakt Fontella Bass een tweede album, maar is de showbiz dan wel helemaal zat. Ze is inmiddels getrouwd met de legendarische jazztrompettist Lester Bowie (ene David Jones zal zijn pseudoniem 'lenen' van Lester Bowie) en doet nog wel eens wat gastvocalen op de platen van haar man, ook neemt ze begin jaren tachtig een gospelalbum op met haar moeder en broer David Peaston. Hoewel ze vaak is weggezet als 'eendagsvlieg', krijgt ze in de jaren negentig de waardering die zo heeft verdiend. Fontella is nog altijd springlevend, mag op 3 juli 72 kaarsjes uitblazen, hoewel haar echtgenoot al twaalf jaar niet meer onder ons is.

Tenslotte wil ik iedere lezer van dit bericht vragen in 'reacties' of via de mail mij een cijfer van tussen de 0 en 34 te noemen en vervolgens een cijfer van tussen de 0 en de 151. Daarmee gaan we morgen raddraaien!

uit de jeukdoos: The Shirelles

Onduidelijkheid in de emails van rarenorthernsoul.com. Ik had de afgelopen weken een paar bestellingen geplaatst, maar tot mijn grote ergernis stelde Paypal de betaling almaar uit. Intussen werden de bewuste platen niet als bestelling genoteerd. Ik ben er goed afgekomen, alle bestelde platen zijn nog steeds voorradig. Hoewel? Eerst een melding dat rarenorthernsoul vijftien pond heeft teruggestort op mijn rekening, dat is voor The Shirelles en Ann D. Andrea plus de portokosten. Dat zou betekenen dat beide platen niet meer leverbaar zijn. Kort daarna een email dat The Shirelles en Ann D. Andrea vandaag worden verzonden? Of het is een cadeautje van Lee Jeffries en zijn companen, of er gaat iets niet helemaal goed. Dat ze gul zijn, wist ik al van een vorige bestelling waarbij lukraak twee extra singles waren toegevoegd (waaronder de Blauwe Bak-favoriet 'Ask Me' van Ecstacy Passion & Pain). Ik zal dus een week moeten wachten om te zien wat de uitkomst is van dit vraagstuk, maar omdat The Shirelles eveneens op de 'Northern Soul Jukebox'-dvd staat die ik in december kocht, mag die vandaag weerklinken vanuit de jeukdoos. En heb ik zojuist ook nog elf singles gekocht bij de kringloopwinkel in Meppel die ik er gemakshalve ook bij in stop.

Die platen heb ik nog niet beluisterd, een verrassing dus. Een aantal ken ik wel, een paar zijn ter vervanging van versleten exemplaren en té leuk om voor een euro te weigeren. De kringloopwinkel heeft godzijdank de overgebleven partij singles na de uitverkoop eens richting Kliko verwezen, wat er nu staat is verse aanvoer. Veelal jaren zeventig en tachtig danskrakers in een topstaat. Het lijkt wel alsof de bak wordt 'schoongehouden' door een kenner, want geen spoor van geestelijke muziek of 'Klassiek Kompas' of andere rotzooi. Dit is de opbrengst van vijf minuten 'speedshoppen'. Er staan nog zeventig die een andere keer moeten worden bekeken:

* Ginger Ale- The Flood
* KC & The Sunshine Band- Keep It Comin' Love
* Gladys Knight & The Pips- I Feel A Song
* Labelle- Messin' With My Mind
* Matia Bazar- Solo Tu
* Miracles- Spy For Brotherhood
* Moon- Name Of The Game
* Old Shatterhand- Chief Of The Apache
* Gilbert O'Sullivan- Underneath The Blanket Go
* People's Choice- Party Is A Groovy Thing
* Us- Music In The Air

Dan nu aandacht voor de allerlaatste originele Billboard-hitsingle van The Shirelles. Hun geschiedenis begint in 1958 als ze als allereerste 'girlgroup' hun opwachting maken in de Amerikaanse hitparade met 'I Met Him On A Sunday'. 'Will You Love Me Tomorrow' volgt vlak daarop en wordt zo mogelijk een nóg grotere hit, mede door de miljoenen coverversies die er van het nummer gemaakt zijn. Rond 1960 is The Shirelles één van de eerste acts die gesigneerd worden bij het hagelnieuwe Scepter Records. In de eerste helft van de jaren zestig doet de groep goede zaken, maar dan komt de British Invasion op gang en zijn alle 'girl groups' opeens uitgerangeerd. De allerlaatste Billboard-hit heet 'Last Minute Miracle' en kenmerkt alles van tien jaar The Shirelles. Het publiek beloont het met een 99e plek in de Hot Hundred. Een paar jaar later zal de plaat echter een véél groter succes worden, maar niet in termen van verkoop. Als The Casino in Wigan in september 1973 haar deuren opent, is dit plaatje van The Shirelles veelvuldig te horen. In de Engelse northern soul-scene zal de zwanenzang van The Shirelles als een 'klassieker' te boek staan.

Toch is in 1967 het verhaal nog niet helemaal af. In 1968 verlaat Doris Coley de groep, maar neemt Shirley Alston-Reeves (meisjesnaam: Owens) de groep op sleeptouw en wordt voor Bell in de vroege jaren zeventig een aantal fijne platen opgenomen als Shirley & The Shirelles, hoewel de groep in 1973 het 'revival'-circuit zal binnen hobbelen. Als Shirley tenslotte in 1975 de groep de rug toekeert, worden de zaken wel ernstiger. Coley neemt haar rol over, maar The Shirelles is een naam uit het verleden en wordt geassocieerd met een handvol grote hits. In 1982 komt met de dood van Addie Harris een punt achter de geschiedenis. Sindsdien treden verschillende ex-leden op met hun eigen Shirelles.

Iets wat The Shirelles apart zet van voorgangers is dat ze als eerste de 'hij'-vorm gaan gebruiken in plaats van de universele 'you'-vorm. Ze plaveien daarmee een weg voor de 'confessional'-stijl die zangeressen als Joni Mitchell en Carole King in hun latere carriére zullen gebruiken. Ook 'Last Minute Miracle' gaat over hem. Zij weet dat hij stiekem een ander heeft en als zij dan ook verschijnt, hopen de meiden op een klein wondertje. Zal hij de 'indringster' de rug toekeren en terug lopen naar zijn oude vlam? The Shirelles weten zelf ook wel dat het niet gaat gebeuren, de meisjes zijn immers het best genietbaar wanneer die last hebben van hartenpijn...

20 Years Ago Today: 651-659

Als iemand me kan verklaren waarom een 'gewoon' bericht over Freddie Aguilar zó vaak wordt gelezen, stuur dan alstublieft een mailtje. Als beloning mag u dan de nummers van het rad van donderdag bepalen. Deze aflevering van 20 Years Ago Today is bijna een verplichting. In maart 1992 kocht ik de fancy fair van de gereformeerde kerk in Sneek leeg, althans wat betreft de singles, en het duurde pas tot 15 april eer ik weer een nieuwe aankoop deed. De nummers 651-658 zijn nog restanten van die partij, nummer 659 is de 'nieuwe', hoewel we overige singles van die fancy fair de komende weken en maanden nog gaan tegenkomen. Een special over Adamo is vooralsnog uitgesteld tot 2015 en dus werk ik deze singles vandaag even snel af. Ietsje meer aandacht is er voor nummer 659, die toen al voor wat verwarring zorgde.

Het verschil tussen de Duitse en de Engelse Scorpions heb ik precies drie maanden geleden uit de doeken gedaan, maar was in de eind jaren tachtig en begin jaren negentig al verwarrend. Zo zagen we in de kinderplaybackshow iemand 'Hello Josephine' naäpen in het kostuum met malle hoed van de Duitse hardrockers. Dan is het opeens begin 1992. Een Amerikaanse band bestijgt de hitladders met een ballad, hoewel overige nummers van een iets steviger kaliber zijn: Mr. Big. Meteen wordt er verwarring gezaaid: Zou dit een voortzetting zijn van de groep die in 1977 een hit had met 'Romeo'? Het antwoord is nee, evenmin dat de Nirvana van Kurt Cobain en zijn gevolg iets met de Engelse groep uit de jaren zestig heeft te maken. Het is evenwel een reden voor mij geweest om op 15 april 1992 deze single mee te nemen. Waar 'Romeo' poep-commercieel is, daar klinkt 'Zambia' uit 1975 tamelijk ingewikkeld. Het zal geen verrassing zijn dat het nimmer een hit is geworden.

De naam Mr. Big wordt in 1972 bedacht door hun toenmalige manager, die weigerde de groep langer aan te kondigen als Burnt Oak. Rond 1975 is Mr. Big een typisch voorprogramma. Ze toeren met Queen ten tijde van 'A Night At The Opera', doen hetzelfde met Sweet en Kansas. 'Romeo' is niet hun enige wapenfeit, ook zijn ze de eerste Engelse groep die bij het Arista-label van Clive Davis tekenen. Ik las in Engeland ooit een boek waarin de popgeschiedenis met een flinke knipoog werd verteld en de schrijvers noemden een contract bij Arista 'artistieke zelfmoord'. Rond 1980 is de koek op, maar in 1996 verschijnt opeens het album 'Rainbow Bridge'. Hoe de groep het voor elkaar krijgt, zullen we nooit weten, maar ze mogen ondanks hun veel beroemdere naamgenoten hun oorspronkelijke naam gewoon behouden. Vijftien jaar later verschijnt er een nieuw album van Mr. Big. Een 'voorproefje' klinkt volgens de enthousiaste biograaf als 'de Bee Gees die bij de Stille Oceaan knielen om de zonsondergang te aanschouwen'. Wij zeggen: 'doorspoelen die handel!'.

651 Beautiful People-Melanie
652 Suicide Is Painless-Mash
653 Bloody Well Right-Supertramp
654 She Was An Angel-Adamo
655 Petit Bonheur-Adamo
656 J'avais Oublié Que Les Roses Sont Roses-Adamo
657 That's My Song-Esther & Abi Ofarim
658 Nathalie-Gilbert Becaud
659 Zambia-Mr. Big

Volgende week sluiten we de aankopen van april af, daarna wordt het erg druk in deze rubriek: Binnen twee maanden koop ik maar liefst honderd (!) singles die allemaal wel de moeite zijn om een berichtje over te schrijven. Dat we door tijd- en ruimtegebrek niet kunnen doen...

een kind kan het rad doen

Op één paard, met of zonder naam, wedden kan altijd nog, vandaar dat ik zaterdag twee volgers vroeg om met twee cijfers te komen. Peter reageerde als eerste met zijn geboortejaar, dus de 59e single uit bakje 19. Broer Jelte kwam met tweemaal zijn geluksgetal: 13. Terwijl sommigen met angst en beven naar vrijdag de dertiende kijken, is dat voor hem een gelukkige datum. Broer is vooral jaren tachtig-enthousiast. Buiten dat hij zijn tienerjaren doorbracht in het decennium, bezoekt hij in de nieuwe eeuw geregeld festivals waar de coryfeeën uit de jaren tachtig nog eenmaal de lipstick... euh... microfoon ter hande hebben genomen en voor het vaderland zingen alsof de Berlijnse Muur nog fier overeind staat. Ik gniffelde toen ik zag dat bak dertien de eerste gesorteerde jaren tachtig-bak was, maar verslikte me even toen ik de dertiende single tevoorschijn haalde: 'Anak' van Freddie Aguilar. Gelukkig hebben ze op de Filipijnen ook Wikipedia en leer ik zo nog wat nieuwe feitjes over deze 'eendagsvlieg' uit 1980. Precies waarvoor het 'raddraaien' ontworpen is!

Wel een beetje raar, alweer tweeëndertig jaar. Toen mocht je in Jutrijp nog met een motorfiets zonder helm over het trottoir crossen. Vooral als je Gerrit heette! Met 'moto', zoals ik mijn trapvoertuig noemde (hoewel ik nooit een slag heb getrapt op het ding, die krachten heb ik gespaard voor het latere fietsen), was de stoep op de Wite Jofferswei en de Sinnewar mijn domein. Via de SRV-man, die we kenden als 'de melkboer', had ik een wit petje gekregen. Buurtgenoten noemden me daardoor al snel Joop Zoetemelk. Die had immers net de Tour De France op zijn naam gezet. Met twee oudere broers en een zus stond thuis de radio altijd aan en ik ken daardoor ook veel liedjes uit die tijd. 'Anak' van Freddie Aguilar was een dusdanige grote hit in de zomer van 1980, dat ik die ook ongetwijfeld heb gehoord op de Wite Jofferswei. Toch brengt 'Anak' mij keer op keer een déja vu van een buurtgenoot die zijn Opel Ascona staat te wassen, de portieren wagenwijd open. Een aangename temperatuur en dan dit melancholische liedje van Aguilar. Dat hij de tekst aan mij had geadresseerd, kon ik toen nog niet weten. Als 'diep-Fries' was Nederlands al abracadabra, laat staan Filipijns (voordat ik kritiek ontvang op de schrijfwijze, het schijnt zowel met 1 als 2 p's geschreven te mogen worden. Mijn spellingscontrole keurt 2 p's af en om een beetje rust op het scherm te krijgen, schrijf ik het met 1 p, hoewel het iedere keer weer onnatuurlijk aan voelt...).

Tot een paar jaar geleden moest ik maar weinig van de jaren tachtig hebben. Ik ging liever nog wat dieper terug in de tijd, maar in 2003 is het dan toch nog goed gekomen. Dat ging ondermeer vanwege een paar huiveringwekkend mooie platen met fijne herinneringen. 'Anak' van Freddie Aguilar was daar één van, 'Suddenly Last Summer' van The Motels was de aanstichter. Als ik een harde las met het heden mag maken, zou ik 'Anak' de 'Video Games' (Lana Del Rey) van de jaren tachtig willen noemen: Een lied dat té breekbaar is om tijdens het broodschappen bij de Appie Heijn te horen. Een liedje waarvoor je wilt gaan zitten, waar je al op voorbereid moet zijn. Als je wat dieper ingaat in het levensverhaal van de Filipijnse folkzanger verbaast dat niks. 'Anak' is een goedbedoelde preek aan een opgroeiend kind, bijna in de trant van 'Father And Son' van Cat Stevens. Maar waar die laatste belerend is en nagenoeg fictief (Cat had een gelukkige jeugd), daar doet Aguilar zijn eigen verhaal. De emotie die daarmee gepaard gaat (nee, geen grappen over America meer!), maakt het nummer zó speciaal!

Aguilar was zelf geen kind meer toen hij als achttienjarige de brui gaf aan zijn studie en zich verwijderde van zijn familie. Vier jaar ervoor had hij al zijn debuutalbum uitgebracht: 'Ngayon At Kailanmon'. Als twintigjarige stapt hij in het huwelijksbootje en brengt hij in 1979 'Anak' uit. De spijtbetuiging aan zijn ouders wordt in drieëntwintig talen opgenomen door ruim honderd verschillende artiesten. Het Amerikaanse Billboard meent zelfs dat de compositie daardoor tweede komt in de lijst van bestverkochte singles uit de jaren tachtig. Er is immers nooit een Filipijns artiest geweest die dit monstersucces heeft kunnen evenaren. Terwijl 'Magdalena' in 1984 even aan de Top 40 mag ruiken, breekt een jaar later een nieuw tijdperk aan voor Aguilar. De protestmarsen die moeten leiden tot de verdrijving van Marcos worden kracht bijgezet door de teksten van Aguilar. In de verkiezing die de geschiedenis van het land zal omdraaien, ondersteunt Aguilar de campagne van Corazon Aquino.

Morgen en woensdag gaan we in ieder geval niet 'raddraaien', er zijn nog andere rubrieken die nu weer aan de beurt zijn. Ik meld woensdagavond hoeveel bakken ik tot mijn beschikking heb en schrijf dan een nieuwe aflevering uit.

Schijf van 5: Amerika

Hadden we niet een prachtige zondag uitgezocht voor ons jaarlijks uitstapje van Soul-xotica? Okay, over de temperaturen in het land aan de overzijde van de plas verschillen de meningen, zie de nummer 2 van deze Schijf, maar verder was het een gedenkwaardig uitje! Alleen moet ik erbij zeggen dat dergelijke uitstapjes alleen voor volgelingen van Soul-xotica is en dus niet voor overige familieleden. Van wie het nu precies de oom was, kon ik maar niet ontdekken, maar ik moest Sam dus teleurstellen... Toen we uitstapten in Amerika, zei nog iemand dat hij het op de luchthaven van Brussel vond lijken. Gegeven paarden, al dan niet met naam, worden niet in de mond gekeken! Hierbij een verslag van een enerverend dagje in vijf plaatjes over Amerika, het uiteindelijke reisdoel van deze excursie.

Nu ben ik om te beginnen altijd al trots op mijn tien (geregistreerde) en vijf (verlegen) volgers, vanochtend toen de touringcar in beweging werd gezet, wist ik het andermaal: Een bijzonder stel! Er werden meteen al liedjes gezongen. Het begon al wat melig te worden met 'Overal waar de meisjes zijn', toen iemand (ik noem geen namen...) 'California Girls' in zette. Ik spoedde me naar de microfoon om andermaal duidelijk te maken dat we gewoon naar Amerika gingen en niet een stad of staat in het bijzonder. Ik waarschuwde ook maar meteen dat je met 'American woman, please stay away' ook geen vriendinnen maakt. En zo komen we bij de nummer vijf in deze Schijf, wellicht het meest algemene liedje over een Amerikaans meisje. Tom Petty & The Heartbreakers wisten in 1977 zelfs geen originele titel te bedenken voor het ding en noemden het dus maar 'American Girl'.

De schik zat er al goed in toen we de volgelingen uit het hoge noorden hadden opgepikt. Over 'pikken' gesproken, iemand wees door het venster van de bus naar buiten en meende dat de Amerikanen het idee van de Afsluitdijk hadden gepikt. Niet alleen de dijk hadden ze gekopieerd, maar ook het IJsselmeer hadden ze tot in perfectie nagebouwd. Misschien had een en het ander iets te maken met het liedje dat uit de luidsprekers schalde. Deze zetten we daarom deze week op 4: 'Traveling In The USA' van The Bintangs. Zijn we geloof ik ook al eens in een Schijf tegen gekomen?

Van mijn volgers is er eentje zo'n grote fan, dat deze mij bijna 37 jaar aan het 'stalken' is. Ik liet hem gisteren eveneens raddraaien en daar kwam een jaren tachtig-plaat uit. Dat is maar goed ook, want dat is zijn favoriete decennium uit de popgeschiedenis. Dit heeft dan ook enige invloed op de nummer drie. Deze bedacht ik terwijl we onze lunch (een stevige hap 'American Pie') genoten in De Zingende Wielen. Soul-xotica is desondanks een behoorlijk egoïstische aangelegenheid, dus eigenlijk moest me de voorkeur van de volgers me koud laten, maar het is vooral, juist vooral, omdat Kim het zo graag wilde dat ik 'Kids In America' op drie zet.

Wederom hadden enkele volgers weer niet goed de brief gelezen, waarin ik had geadviseerd om vooral ook warme kleding mee te nemen. Zij stapten in de bus in boxershort en t-shirt alsof we rechtstreeks naar Florida zouden gaan. Ze hebben het geweten! Toen de deuren van het vliegtuig openden, stonden ze te rillen. Gelukkig schept zo'n volgersschap een band en zag ik verschillende volgelingen elkaar omhelsen om op temperatuur te komen. Ik bleef op een andere manier warm, want ik werd afschuwelijk achterna gezeten door een zanger. ,,Ik wil op één!", riep hij luid. ,,Dat heb je me op 5 februari beloofd!". Euh... ja... hij heeft gelijk! Maar wederom hou ik me weer eens niet aan een belofte. 'Winter In America' van Doug Ashdown heeft genoeg 'airplay' gehad op Soul-xotica en staat, evenals in de winterse Schijf, nu ook weer op twee.

Terug in de bus naar huis was iedereen het incident alweer vergeten en speelden we spelletjes met onze buurman (m/v). Ik heb nog steeds het vermoeden dat één van de volgers een spion was en dat zijn vlinderstrikje een camera verbergde. De nummer 1 van deze Amerikaanse Schijf stond al maanden vast. Toen ik het idee opperde naar een volger om de volgende excursie naar Amerika te laten gaan, riep deze uit: ,,Amerika? Yes!!!". Het zal u dan ook niet verbazen dat Yes op nummer 1 staat met hun eigenzinnige bewerking van Paul Simon's 'America'. Hoewel het ook wel 'nice' was geweest als die andere 'America' erin had gestaan, maar die doen we volgend jaar eens. Het uitstapje naar Amerika was immers een groot succes en voor herhaling vatbaar!

Eigenlijk wil volgende week 'iets voor mezelf doen', met jullie hulp, alleen staat de score na twee weken op vier plaatjes. Ik zoek dus nog een vijfde. Weten jullie naast Lio, The Who, Ivy League en The Everly Brothers nóg een plaatje dat over masturbatie gaat? Of moet ik die oervervelende Eric Carmen als reserve-rukker inzetten? Hoe dan ook: Volgende week een Schijf met vijf platen over zelfbevrediging. Het hoeft ditmaal niet persé in de titel te zitten!

raddraaien: 19.59

Het raddraaien bevalt dermate goed dat ik één van mijn allertrouwste volgers vroeg om twee cijfers: De eerste moest tussen de 1 en 24 zijn en de tweede van 1 tot en met 150. Omdat ik het 'systeem' nog niet klaar heb, kan nog enige tijd duren, slaat het eerste cijfer op de bak en de tweede op de hoeveelste single. Bak 19 is redelijk ongesorteerd. Ik heb donderdagavond uit een bananendoos de pre-1978-singles gehaald en in bak 19 gedeponeerd. Nu moeten ze op alfabetische volgorde en dan tussen de anderen gevoegd worden. De 59e single in bak 19 is 'Hang On/ Sister' van Heart. Niet de Canadees-Amerikaanse groep rondom de zusjes Ann en Nancy Wilson, maar een vroege band van Patricia Paay. 'Hang On' is een van de spaarzame Nederlandse singles met een dubbele a-kant, waarvan beide totaal geen indruk achter lieten op de hitparade. Tóch zal dit verhaal het meest draaien om het vrouwelijke boegbeeld van de formatie.

Patricia Anglaia Margareth Paaij mocht vorige week zaterdag 62 kaarsjes uitblazen op de taart. Overigens wordt Paaij al haar hele carriére gespeld als Paay. Ze begint haar loopbaan in het orkest van haar vader als zangeres in een nachtclub. Dat is 1965 en een jaar later zien we haar al optreden in een twintig minuten-durende special bij de Tros. Dit resulteert in een handjevol Nederlandstalige hits. De eerste, 'Je Bent Niet Hip' uit de zomer van 1967, heeft een erg opvallende percussionist: Pierre Kartner bewerkt in het nummer een colaflesje met een theelepel. 'Wat Moet Ik Doen?', vraagt de Rotterdamse zich later dat jaar af. Nou meid, ik zou eens een Nederlandstalige coverversie opnemen van een liedje van Isabella Ianetti. 'Corriamo' is daarmee voorlopig haar laatste succes op de Top 40 onder eigen naam. Ze staat in 1970 op nummer 1 met Golden Earring, in de hoedanigheid van achtergrondzangeres op 'Back Home'. Met haar zus Yvonne Keeley neemt ze in 1971 een single op als Honey Pie en formeert ze een nieuwe Himalaya. Nog vóór 'Je Bent Niet Hip' had ze Gerard Visser leren kennen, die toen als gitarist voor een groep met dezelfde naam werkte. Het was Patricia's eerste van de drie gestrande huwelijken. Met haar eigen Himalaya neemt ze een cover op van 'Put Your Hand In The Hand', een gospel die op dat moment hoog in de Amerikaanse hitparade staat in een versie van Ocean.

Nu was het altijd al een beetje oorlog tussen EMI en Phonogram in Nederland, de strijd barstte los nadat de Engelse producer het talent van Suzi Quatro had ontdekt. Quatro, evenals Paay begonnen in de band van haar vader, moest een soort van 'stoere rock' maken met eerder krachtige credo's dan diepgravende songteksten. Phonogram kwam prompt met Bonnie St.Claire en Unit Gloria ('Clap Your Hands And Stamp Your Feet'), maar EMI moest even flink nadenken over een troef. Toen werd in de zomer van 1973 besloten Himalaya te laten reïncarneren tot Heart en 'Hang On/ Sister' is daarvan het eerste resultaat. Waar 'Hang On' 'van-dik-hout-zaagt-men-planken' is, daar is 'Sister' iets meer ingetogen. De single blijft echter in de Tipparade steken. De opvolger, 'Love Maker' uit 1974, is een iets groter succes, maar verder dan 28 in de Top 40 zal die ook niet komen. De band en Patricia scheiden hun weegs, de muzikanten zullen in 1975-76 nog een handvol hits hebben als Limousine. Patrica kijkt dan inmiddels al een tijdje over de grens.

Mede dankzij haar zus Yvonne Keeley mogen de gezusters Paay hun strotjes doen gelden op platen van Steve Harley en Cockney Rebel. Dit succes wordt door EMI aangepakt om de historie van Paay te vergeten en haar als een nieuw product in de markt te zetten. Met het album 'Beam Of Light' (1975) wordt groots ingezet om Paay in Engeland en Amerika te verkopen. Alle promotie ten spijt, het album gooit alleen in ons land hoge ogen. Jaap Eggermont, ex-drummer van The Golden Earrings, heeft in Frankrijk een liedje op de radio gehoord en tekent voor de arrangementen en productie van Paay's grootste Top 40-hit: 'Who's That Lady With My Man' (1977). Merkwaardig genoeg doet 'The Lady Is A Champ' iets meer in het buitenland, zonder dat er veel promotie is gedaan, wat het fiasco van haar eerste album enigzins goed maakt. Er volgen nog enkele hits, waaronder duetten met Jacques Kloes (ex-Dizzy Man's Band) en nog eentje met Yvonne (nadat die van de koude kermis was gekomen met 'If I Had Words'). In 1982 zingt ze 'Tomorrow' uit de musical 'Annie' de top tien in en is ze een jaar later terug op die plek met haar moeder en zus Yvonne als The Star Sisters. Deze Nederlandse parodie op The Andrews Sisters is na vijf jaar helemaal uitgemolken. Na een huwelijk met de modekoning Joey Fresco, leert ze de Veronica-dj Adam Curry kennen en samen vertrekken ze in 1988 naar Amerika.

Eind jaren negentig keert het gezin terug naar Europa en zijn ze dagelijks te bewonderen in hun docusoap 'Adam's Family'. In mei 2009 strandt ook dat huwelijk. Behalve drie bruiloften met Curry en drie echtgenoten heeft Paay nog iets met het cijfer drie: Zoveel maal heeft ze naakt geposeerd voor de Playboy. De laatste keer dat ze uit de kleren ging voor dat blad is tevens een opmerkelijk record, met haar zestig lentes is mevrouw Paay de oudste vrouw ter wereld die naakt poseerde voor het blad. Over smaak valt te twisten, maar ik ga meteen in de foetus-houding liggen...

Natúúrlijk houd ik jullie hier op de hoogte van mijn recente plaataankopen. Vanmiddag kon ik het niet over mijn hart krijgen om voor een euro 'Heaven Must Be Missing An Angel' van Tavares te laten liggen. Zeker niet nadat ik de afgelopen week ontdekte dat al mijn exemplaren van die single in erbarmelijke staat verkeerden en het de enige van Tavares is die ik niet in fotohoes had. Zo, hebben we dat ook weer opgebiecht!