Ben ik trots op mezelf? Nee, dat zou ik zo niet willen stellen. Eigenlijk moest het normaal zijn maar ik kan me geen gebeurtenis uit mijn leven herinneren welke ik kan classificeren als 'normaal'. Dit lijkt echter een werkweek te worden zoals die op papier is vastgelegd: Dinsdag en woensdag plus vrijdag en zaterdag werken waardoor ik de maandag en donderdag vrij ben. Alhoewel? Komende zaterdag gaat de warmste dag worden. Het is doorgaans niet veel post en het maakt mij niet uit om dat op maandag weg te brengen. Ik heb vanavond ook nog idee gehad bij een platenmarkt in Ruinen. Dat is een aantal woensdagen op rij en ik heb twee weken geleden al overgeslagen. Vorige week heb ik er niet aan gedacht en bovendien is het dan ook geen fraai weer voor een braderie. Ik heb wel idee bij vanavond maar als ik halverwege de wijk op mijn klok kijk, is het al zes uur en kan ik ook dat plan opzij schuiven. Ik kan momenteel ook nog wel even vooruit met de meest recente partij van Mark want ik ga vandaag de volgende twaalf aan jullie voorstellen. De foto voor aflevering 3 is al gemaakt dus dat hoeft geen excuus te zijn!
* Gene Cotton- Before My Heart Finds Out (US, Ariola America, 1977)
* Gene Cotton & Kim Carnes- You're A Part Of Me (US, Ariola America, 1978)
De Amerikaanse divisie van Ariola heeft best interessante platen uitgebracht voor de soul- en discoliefhebbers dus ik zie wel waarom Mark deze ooit heeft aangeschaft. Ik zag overigens zojuist bij het nemen van de foto's dat een aantal platen de typische 'Five A Day'-beschrijvingen plus een originele prijs op het hoesje hebben staan. Dat is bij meneer Katoen niet van toepassing. Ik ben even op zoek gegaan naar meer informatie. Welnu, Gene Cotton is een singer-songwriter die zowaar nog een paar grote hits heeft gehad in Amerika. In Engeland is hij bekend van 'Me And The Elephant' dat geen hit zal worden maar wel veel wordt gedraaid op de Engelse radio. 'Before My Heart Finds Out' is zijn grootste hit geweest en dat is zeer aangename pop. Voor de opvolger maakt hij gebruik van de stem van Kim Carnes. Dat is een lieflijk duet. Ik sta best open om meer te leren kennen van deze Gene Cotton want het is alsof met Gordon Lightfoot, hier kan ik uren naar luisteren. Het is echter niets voor de Blauwe Bak maar dat hadden jullie vast al begrepen?
* Hank Crawford- Uncle Funky (US, Kudu, 1972)
Hank is instrumentaal en er is niets funky aan 'Uncle Funky'. Het dreigt zelfs niet eens leuk te worden! Op de flip een versie van Kris Kristofferson's 'Help Me Make It Through The Night'. Dat is de meer groovy kant met funky orgel en Crawford's saxofoonspel. Toch houdt het allemaal niet over. Ik zet hem in de Blauwe Bak in geval van 'Help Me Make It Through The Night' maar het kan zomaar zijn dat ik hem in december in de Gele Bak gooi.
* Billy Eckstine- The Best Thing (US, A&M, 1976)
Ik heb nog geen noot gehoord van de plaat maar heb al wel de recensie in 'Blues & Soul' gelezen en deze is niet mals! Oudgediende Billy Eckstine werkt hier samen met Quincy Jones terwijl Herb Alpert zich bemoeit met de productie. Ik ben het wel vaker niet eens met 'Blues & Soul' en dat is hier het geval. Okay, Billy is niet de meest soulvolle zanger, maar zelfs dat onderkoelde vind ik alijd wel interessant. Aan de productie valt niets af te dingen. Het betreft hier de Amerikaanse demo met de mono-versie op de b-kant en een fotohoesje als bonus.
* Electric Light Orchestra- Do Ya (US, United Artists, 1976)
Mark zou alles kunnen hebben verwacht maar vast geen lyrische reactie op een single van ELO. Maar dan opnieuw... ik meen dat Mark vrij kritisch is en de platen er uitgegooid heeft waarmee hij niet geassocieerd wil worden. Het is echter een schot in de roos want ik heb deze single nog niet en reken mezelf als een groot fan van Jeff Lynne en zijn gevolg. Bij 'Do Ya' moet ik mijn geheugen even opfrissen want zo vaak heb ik niet 'A New World Record' gedraaid. De vorige eigenaar (m/v) heeft flink genoten van de plaat en dat vertaalt zich in 'distortion' van het styreen. Voor mij is het een 'double-sider' want het heeft 'Nightrider' op de flip. Als puntje bij paaltje komt, reken ik 'Face The Music' als mijn favoriete ELO-plaat en 'Nightrider' volgt daar op 'Evil Woman'. Maar ook deze kant wordt flink verstierd door het styreen. Het is leuk voor de heb maar toch maar eens een upgrade zoeken.
* Fire And Rain featuring Patty McCarron- Go With Me (US, Mercury, 1973)
Manny Freiser samen met zijn toenmalige vrouw Patty McCarron. Freiser bekleedt leidinggevende functies bij A&M en Qwest (het label van Quincy Jones) en maakt met vrouwlief een aantal prachtige popsingles waarvan enkele onder de disco kunnen worden geschaard. 'Go With Me' is voortreffelijke middle-of-the-road pop waar ik niet genoeg van kan krijgen maar helaas gaat die rechtstreeks in de Gele Bak.
* Foxy- RRRRRRock (US, Dash, 1979)
Het bandje van 'Get Off'. 'RRRRRRock' is een feestje maar gaarne niet op de zaterdagavond. De b-kant heet 'Devil Boogie' en dat geloof ik graag. Gewoon in de Gele Bak.
* Rita Graham- Baby I Can't Tell You (US, Bell, 1970)
Dat is een bekende naam en warempel... het is dé Rita Graham waaraan ik moet denken. Het is Rita uit Rita & The Tiaras. 'Gone With The Wind Is My Love' is één van de meest ultieme Northern Soul-tracks en de originele single is zijn gewicht in goud waard. Mike Post doet de productie maar het blijft pure pop hoewel Rita's stem wel prachtig uitkomt. Het is een walsje maar dan opnieuw... ik heb ook platen van Patti Austin, Nancy Wilson en Dionne Warwick in de bakken staan die niet overdreven soulvol zijn. Ze heeft zelfs mee geschreven aan de b-kant: 'Can I Go With You'. Dat is meer ingetogen. Deze kant trekt me over de streep want het mag in de Blauwe Bak. Alleen als de zangeres niet 'Gone With The Wind Is My Love' op haar conto had staan, zou het gewoon in de Gele Bak terecht zijn gekomen.
* Donna Hightower- This World Today Is A Mess (Duitsland, Metronome, 1973)
Duitsland loopt even achter op Nederland voor de verandering. Terwijl het plaatje bij ons al in 1972 op de Top 40 staat, verschijnt de single pas in 1973 bij de oosterburen. Deze gaat uiteraard de Gele Bak in. Volgens mij heb ik de Belgische in de Blauwe Bak staan maar ook daarbij kun je afvragen waarom.
* Little Willie John- Fever (US, King, 1956, re: 197?)
Ik zie als eerste 'Sleep' welke ik al heb van Little Willie John. Vervolgens zie ik dat 'Fever' op de andere kant staat. Het is in de jaren zeventig uitgebracht met deze twee nummers. Het label oogt jaren vijftig of zestig. Er is een variant met geel label welke stereo is, maar deze is authentiek mono. Hij is tussen 1975 en 1979 uitgebracht. Zo'n onverwoestbare klassieker moet gewoon in de Blauwe Bak want daar heb ik eveneens 'Sleep' staan.
* Marv Johnson- Happy Days (UK, London, 1960)
Deze gaat de volgende keer met me mee onder de douche want deze kan beter klinken. Natuurlijk... Marv Johnson, mede geschreven door Berry Gordy en op de Engelse London. Een 'no-brainer', helemaal en officieel Blauwe Bak. Het is uiteraard wel pure pop.
* Steve Khan- Darlin' Darlin' Baby (US, Tappan Zee, 1977)
Geschreven door Gamble en Huff en geproduceerd door Bob James. Wat gaat dit worden? Welnu, instrumentaal en daar doe ik het niet voor. Nee, deze gaat gewoon in de Gele Bak want zo boeiend is het nu ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten