Zijn de vakantieverhalen nu al op? Welnu, ik heb nagedacht over 1993 maar kan niet meteen iets vinden dat ik de moeite waard vind om over te schrijven. 1994 is 'De midweek op eigen benen' en deze heb ik al uitvoerig beschreven. In 1995 ga ik niet met vakantie en van 1996 en 1997 moet ik eveneens diep graven naar iets waarover ik nog niet heb geschreven. Het kan zomaar zijn dat ik voor het volgend weekend inspiratie op doe voor een vervolg, maar nu weer even terug naar het heden en tegelijk naar het verleden. In 'Het nalatenschap' zet ik een artiest of een album centraal die ik sinds zijn overlijden min of meer heb 'ontdekt' en dat ik zonder zijn hulp niet op waarde had geschat. Bij de laatste aflevering, alweer een paar maanden geleden, betwijfel ik of dit een vervolg zal krijgen. Afgelopen zaterdag heb ik een hernieuwde kennismaking met een oude bekende, een album dat broeder weer helemaal terug brengt. Vandaag zet ik het titelloze debuut van Chris Isaak in de schijnwerpers.
In 'Het nalatenschap op 45 toeren' heb ik geschreven dat broeder in september 1988 zijn eerste cd-speler heeft aangeschaft. Vanaf dat moment zullen de albums vooral op cd zijn en koopt hij nog wel eens een vinylsingle als het zo uitkomt. Hij heeft daarnaast ook een hele verzameling cassettes maar hij gebruikt deze minder dan andere gezinsleden. Het zal ongetwijfeld met zijn doofheid aan een oor te maken hebben gehad maar broeder is geen koptelefoon-type. Wel in huis om geen overlast te veroorzaken maar niet buiten met een walkman of iets dergelijks. We hebben het over de late jaren tachtig en het zal nog tien jaar duren eer we in staat zijn om elpees over te zetten op cd-formaat. Bovendien is de cd-speler in de begin jaren negentig ook nog niet geïntegreerd in de gemiddelde autoradio. Om tóch te kunnen genieten van cd's in de auto moet je creatief zijn met een discman. Probleem bij een discman is net als een platenspeler, het is gevoelig voor schokken en slaat gemakkelijk over als je door een kuil rijdt. Zijn eerste auto heeft 250 gulden gekost en de investeringen om cd te kunnen afspelen, zijn dat bedrag voorbij gestreefd.
Broeder zou uren in zijn kamertje hebben doorgebracht als je in die tijd al platen kon overzetten op cd of je eigen cd's zou kunnen samenstellen. Vaak zit er niets anders op dan ook maar de cd te kopen van het album dat je reeds op vinyl hebt. Vlak voordat hij naar Denemarken vertrekt, krijg ik een aantal platen en cassettes van hem plus dat ik een zak vol cd-singles en -maxi's overneem voor vijfentwintig gulden. Qua elpees herinner ik me in ieder geval 'Dynasty' van Kiss die hij eens van tante Klaasje heeft gekocht. Maar ook het titelloze debuut van Chris Isaak. Broeder is in alle staten als hij 'Blue Hotel' hoort bij de Vara op de dinsdag. Het album volgt niet veel later op vinyl want het is nog een jaar voordat hij overstapt naar cd. Ik weet niet of hij een-op-een het debuutalbum op cd heeft gekocht of een verzamelalbum want er staat me iets van bij dat 'Wicked Game' ook op de cd staat. 'Blue Hotel' is een nummer dat altijd bij me is gebleven. Mijn single is in een erbarmelijke staat en moet ik eens een upgrade geven. Dan is het een paar weken geleden en luister ik naar mijn collega Bobbie op Wolfman Radio. Hij doet een country-show op zondagavond en ik weet van hem dat hij een groot Chris Isaak-fan is. Hij draait 'Blue Hotel', 'Wicked Game' en ik vraag hem of hij wellicht ook 'Lie To Me' heeft. Nee, die blijkt hij niet te hebben. Dat is het moment dat ik het album maar eens digitaal ophaal en toevoeg aan mijn mp3-speler. Zaterdagmiddag heb ik tussen Uffelte en Diever genoten van dit album. Het is een soort van weerzien met een oude vriend die je jarenlang uit het oog bent verloren maar die stiekem altijd om de hoek stond te wachten.
Wie door zijn collectie elpees zou snuffelen, zou een immer depressief persoon verwachten. Het is echter iets dat ik herken in mijn eigen muzieksmaak, de gebroeders Louwsma gedijen het beste met melancholieke muziek. Natuurlijk heb ik mezelf recent laten bevangen door de uitbundige salsa van Ray Barretto, maar als ik echt wil genieten dan ga ik toch voor iets dat zwaar op de maag ligt. Chris Isaak is de verpersoonlijking van de Americana als je het mij vraagt. Folk, country, blues, rockabilly... het zit allemaal in de mix. Met steevast een melancholieke tekst en zijn heerlijke huilstem. 'Blue Hotel' is natuurlijk gesneden koek en deze hoor ik nog vrij regelmatig. 'Lie To Me' is een andere grote favoriet van broeder en dat is een emotioneel weerzien. Maar ook de aardige cover van The Yardbirds' 'Heart Full Of Soul' en 'You Owe Me Some Kind Of Love' (de openingstrack) en 'Waiting For The Rain To Fall' (de laatste op het album) zijn nummers die ik in jaren niet heb gehoord maar die ik in werkelijkheid nooit ben vergeten.
Toch is het vooral een album met een hele sterke herinnering en associatie en ik betwijfel me of ik het heel vaak kan aanhoren. Ik leer deze middag wel een album kennen van Poco waar ik wellicht binnenkort een 'Lang zullen ze draaien' aan ga spenderen. Tenslotte mag een andere persoonlijke favoriet, 'Dreamboat Annie' van Heart, de fietstocht op zaterdagmiddag afsluiten. Vanaf Dwingeloo wil ik wel even zonder koptelefoon op fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten