Inmiddels heb ik de werksituatie zo naar mijn hand weten te zetten dat ik doorgaans 's ochtends niet op de zaak wordt verwacht. Gerrit begint gewoon later en zorgt dat hij zijn post weg krijgt. Dat is wat mijn chef weet en ze is daar helemaal content mee. 'And sleep's the only freedom that she knows'. Deze zin uit 'Wildflower' van Skylark heeft me altijd bijzonder aangesproken. De wereld is gewoon zo'n stuk mooier onder de lakens, met je ogen dicht en je brein in een andere wereld. Moeder Louwsma heeft een flinke taak om de jongeman in 1995 uit bed te krijgen. Als mijn ouders aankondigen dat ze in september 1995 een week naar Denemarken gaan en ik dus alleen thuis ben (broeder is een paar weken eerder naar Denemarken vertrokken), zit er niks anders op dan maar een week vrij te nemen. Mijn toenmalige baas is daar faliekant op tegen, maar ach... buiten een weekend Dicky Woodstock om heb ik nauwelijks vakantie gehad. Een jaar eerder heb ik gepoogd een midweek op eigen benen te staan, in deze week ga ik alvast wennen aan hoe het later zal worden.
Mijn ouders vertrekken in de vroege uren van de maandagmorgen. Ik betwijfel of ik dan al thuis ben want ik ben die avond naar een bluesconcert geweest. Al Dickinson treedt de eerste maal op in Sneek en het concert is georganiseerd door iemand met wie ik dan goed bevriend ben. Ik zal een jaar later Al 'begeleiden' bij een concert in Makkum. Niet op het podium hoor! Ik moet proberen zijn cassettebandjes aan de man te brengen en ben half om half tolk voor als het nodig moest zijn. Die eerste avond is het meteen al zwaar gezellig. Ik kan me voorstellen dat mijn ouders reeds zijn vertrokken of dat ik dan net in mijn nest lig. De maandag is het vooral uitkateren en ook de dinsdag laat ik mijn gezicht niet buiten zien. Hoe bevalt de snuffelstage, Gerrit?
Welnu, Gerrit voelt opeens niet meer de druk om rond elf uur de televisie uit te zetten, de pyjama aan te trekken en te gaan slapen. Iedere avond is oudejaarsavond. Sterker nog: Na een dag begin ik te merken dat ik een dosis creatieve energie krijg. Het schrijven gaat me tegenwoordig beter af na middernacht. Waar kijken we naar op de televisie? Bij voorkeur films. Zo herinner ik me van de dinsdagavond 'The Breakfast Club' op Veronica. In 1995 al zwaar gedateerd maar de 'vibe' van de film spreekt me aan. Ik herinner me ook een reclamespotje van defensie dat geregeld voorbij komt op de Ster. 'Soms trekt het leven aan je ogen voorbij als een film. Aan jou de taak om deze zo spannend mogelijk te maken'. Ik weet niet wat het precies veroorzaakt maar deze spot en de 'Breakfast Club' is precies wat ik zoek in deze tijd. Ik ga niet slapen maar doe mijn jas aan en loop naar de Riperwei. De duim omhoog en liften maar! Waar naartoe? Zwolle en Steenwijk, zo besluit ik. Van Jutrijp naar Follega. Van Follega naar Vollenhove. Daarna een lift van een fietsenman die naar Zwolle moet maar daarvoor wel een eindje moet omrijden omdat hij een fiets moet afleveren. Ik vind het prima! In Zwolle bezoek ik de platenwinkel van Diskid en koop een paar singles. Dan gaat het liften verder. Eerst met een gezin in een Fiat Panda door een wijk met verkeersdrempels. Ik kom uit bij de snelweg en neem plaats op de vluchtstrook.
Wat zeg je? Mag dat niet? Nee, inderdaad, en je kan daar een flinke boete voor krijgen. Ik ontloop hem twee jaar later ternauwernood in Amsterdam. Toch krijg ik een lift. Ik kan het wel uitschreeuwen. Onderdeel van het liften is om een lift te krijgen van de meest bijzondere auto. Dat is in dit geval een Mercedes G uit de jaren tachtig. Zo eentje als dat ik heb van het Duitse speelgoedmerk Siku. Dan uiteraard zonder zwaailichten en stickers van de ADAC. De man heeft iets delicaats op zijn aanhanger en rijdt daarom met een slakkengang in de buurt van de vluchtstrook. Hij kan me naar Steenwijk brengen! Een uur later zit ik aan de bar van De Karre. Het is net de tijd dat 'Busje Komt Zo' van Höllenboer is uitgebracht en dat zit nieuw in de cd-jukebox. Ik hoor hem die dag achtenzestig keer. Ik geloof dat de eigenaar hem na een week openbaar heeft geknakt. Dat het daarna nog drie maanden in de hitparade zou staan en dus overal op de radio? Die avond probeer ik liftend naar huis te gaan. Dat brengt me in Willemsoord en daar hoop ik de snelweg op te kunnen. Nee, dat gaat niet lukken. Ik loop terug naar Tuk en kan bij iemand op de bank slapen. Voorwaarde is wel dat ik morgen moet helpen bij het opbouwen van een feesttent. Deal!
Zo ben ik in mijn vakantie opeens lekker aan het werk en na afloop willen de mannen lunchen. Ik heb echter niet zoveel geld bij me, maar daar weten ze wel raad op. Bij een pannenkoekenrestaurant bestellen ze voor mij een kingsize pannenkoek met shoarmavlees. Natuurlijk moest ik alles opeten maar ben ik halverwege al zat. Die avond ga ik met de trein en bus terug naar Jutrijp. De vrijdag hang ik rond in Sneek en koop een paar cd-singles (waaronder Höllenboer natuurlijk). Die zaterdag ben ik uitgenodigd voor het Blubbertreffen op de Basse. Mét de Solex natuurlijk. Daar ben ik bijna levend verbrand maar daarover heb ik in 2020 geschreven in 'Het zilveren goud'. De zondagavond kom ik laat op gang en blijf weer eens hangen in het café in Langelille. Als ik thuis kom, zijn de rapen gaar. Mijn ouders zijn weer in de nacht gereden en treffen thuis een puinzooi aan en Gerrit is in geen velden of wegen te bekennen. Ook verschijn ik die maandag niet op het werk, maar goed... dat is dan toch al een pijnlijk verhaal. Het gaat hem vanavond om de snuffelstage van een week.
Ik heb expres een aantal berichten overgeslagen want ik denk dat ik ze nodig ga hebben voor de 'Singles round-up' na de vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten