Er is gisteren in het bericht nergens gerept over Beilen. Dat klopt. Er is gisteren helemaal geen buitenactiviteit geweest. Voor Soul-xotica en de 'Singles round-up' is dat op zichzelf wel goed nieuws want ik heb immers nog de vijfendertig singles van Mark. Ofwel: Het tweede deel van de zeventig die hij voor een hele vriendelijke prijs aanbiedt. Het zijn singles die artistiek en muzikaal gezien nét niet goed genoeg zijn voor de reguliere 'Five A Day' en platen die helemaal niets van doen hebben met soul. Het valt op in deze partij dat het ook singles zijn van artiesten die met een andere single wél tot de Northern Soul worden gerekend. Vijfendertig laat zich moeilijk delen door drie, maar dan... Als ik twaalf tel vanaf het begin kom ik halverwege twee singles van één artiest uit. Ik heb nog niet gekeken wat het geval is na nog eens twaalf singles, maar vanavond start ik met elf singles. Elfmaal zwart goud hoewel ik een donkerbruin vermoeden heb dat deze aflevering vooral erg bruin zal zijn. Dat heeft dan weer niets met huidskleur te maken maar alles met de achternaam Brown.
* The Angelic Gospel Singers- I'm Bound For Mt. Zion (US, Nashboro, 1975)
De enige van de vijfendertig die zaterdag al aan bod is gekomen. Ik heb namelijk geen gospel uitgezocht voor de 'Praise Of The Week', maar ben wel benieuwd naar deze schijf. Het Nashboro-label stelt me zelden teleur. Ik heb 'I'm Bound For Mt. Zion' gedraaid en dat is peecies wat ik verwacht van een Nashboro-plaat: Smakelijke Southern Soul met een lichte country-invloed, want ja... zo gaat dat in het zuiden van Amerika. Als er net een countrybandje in de omgeving is van de studio kan een soul-artiest zomaar een countrybegeleiding krijgen. Het is ietwat rocking gospel-begeleiding maar de Singers houden het interessant. De b-kant heet 'All I Need Is Jesus' en ook dat heeft een ietwat lullige begeleiding maar een overtuigende zang. Natuurlijk mag deze in de gospel!
* Anteek Recipes- Leave It At That (Duitsland, Soulkeks, 2013)
Dan meteen een klein mysterie want het kost enige moeite om info te vinden over dit plaatje. Het schijnt dat de act uit Kroatië afkomstig is en de single is geperst in Duitsland. Alles in een gelimiteerde oplage en er zouden 500 wereldwijd moeten zijn. Het is hiphop met turntablism en aardige samples. Vijf jaar geleden zou ik hier nog niet klaar voor zijn geweest maar sinds de aanschaf van de Cheeba-singles zie ik dit wel zitten. Wel een paar 'f-bombs' en dat doen we eigenlijk niet op de radio. Het wordt meteen gevolgd door de instrumentale versie en deze is meer 'radio-friendly'. Lekkere 'dikke' drums zoals op de b-kant van de meest recente van The Preacher. Op de flip staat 'Late For Work' en dat krijgt door de samples opeens een Dream Warriors-associatie. Ook een paar 'f-bombs' maar het moet maar. Hij mag van mij in de Blauwe Bak!
* Charles Brown- Pledging My Love (US, Mainstream, 1965)
* Charles Brown- For The Good Times (US, King, 1973)
Charles Brown is in 1965 al veertien jaar onderweg als hij 'Pledging My Love' opneemt voor het Mainstream-label. 'Pledging' is zoals verwacht best lekkere soul maar met een iets té uitbundig orkest. Het mag van mij in de Blauwe Bak. 'Tomorrow Night' op de b-kant is meer ingetogen en totaal niet leuk. Brown heeft in de vroege jaren zestig al platen opgenomen voor het King-label. Omstreeks 1973 doet het label vooral aan heruitgaven van ouder werk maar dan verschijnt opeens deze nieuwe single van Brown. 'For The Good Times' is het nummer dat is geschreven door Kris Kristofferson en dat door de hele wereld en zijn moeder is opgenomen. Charles doet het met een bak violen en het levert een ietwat loungy uitvoering op van het nummer. Ik durf dit het voordeel van de twijfel te geven. In december ga ik toch nog eens kritisch kijken welke platen daadwerkelijk in de koffers eindigen. De b-kant is pure blues.
* Miquel Brown- So Many Men, So Little Time (US, TSR, 1983)
Volgens mij heb ik deze al als reguliere Duitse single en ik geloof zelfs ook nog op 12". Deze Amerikaanse is best eigenwijs. Het is stiekem wel één van de meest ultieme Hi-NRG-hits en een fijne productie van Ian Levine. Veel Northern Soul-'snobs' zoeken nu het spuugzakje, maar ik gun deze de Blauwe Bak. In ieder geval tot december.
* Ruth Brown- 5-10-15-Hours (US, Atlantic, 1952)
Op 45cat staat alleen de single met het gele label, maar kan niet zien dat de plaat later is uitgegeven met een rood label. Jawel, in 1959 is '5-10-15-Hours' opnieuw uitgebracht maar met een andere b-kant en een gewijzigd catalogusnummer. De mijne heeft het catalogusnummer van 1952. Gezellig genoeg voor de Blauwe Bak als je het mij vraagt. Het is uiteraard jump-blues. 'Be Anything' op de keerzijde is een ballade maar dan... de stem van Ruth Brown. Ze blijft me op beide kanten boeien!
* Shirley Brown- Shootin A Blank (US, Chelsea Avenue Records, 1986)
De laatste van de Browns. Shirley heeft in 1974 een grote hit met 'Woman To Woman', een nummer waarin ze de vrijster van haar echtgenoot opbelt om haar eens flink de les te lezen. Toch zal het als een boemerang terug komen als het nummer heel veel anderen inspireert tot 'antwoordliedjes'. Ze probeert met haar tijd mee te gaan en komt in 1986 met dit gedrocht op de proppen. De muziek komt uit een doosje en klinkt net té 'lo-fi' voor de mainstream hoewel ze het zingen niet is verleerd. Feitelijk wordt een erg goed nummer tekort gedaan met de begeleiding. Op de b-kant rapt ze hetzelfde nummer maar ook daar word ik niet blij van. Hij mag in de Blauwe Bak omdat het Shirley Brown is en ik ook geen zin heb om dit op zondagavond te draaien.
* Larry Carlton- Sleepwalk (US, Warner Bros., 1982)
Een promo met hetzelfde nummer in stereo en mono. Larry gaat op de nostalgische toer met een instrumentale versie van deSanto & Johnny-klassieker uit lang vervlogen tijden. Hoewel het weinig met soul van doen heeft is het best een aardig instrumentaaltje en dus gun ik ook deze de Blauwe Bak. Wees niet bang, later in de singles zitten een paar voor de Gele Bak maar voorlopig lijkt de bingokaart van de Blauwe Bak vol te komen.
* Bruce Channel- Number One Man (US, Smash, 1962)
Een van de opvolgers van 'Hey Baby' en in het intro dreigt het even een tweede 'Hey Baby' te worden. Het is leuke muziek maar geen Blauwe Bak. 'If Only I Had Known' op de flip trekt me evenmin over de streep. Toch moet ik benadrukken dat bepaalde kanten van Bruce Channel het goed doen in de Engelse Northern Soul maar dat geldt niet voor deze single.
* Natalie Cole- Party Lights (US, Capitol, 1977)
Een 'hit and miss'-zangeres voor mij. 'Sophisticated Lady' danst zichzelf een paar jaar geleden de Blauwe Bak binnen maar toch weet Natalie me niet voortdurend te overtuigen met haar werk. 'Party Lights' heeft toch wel iets in mijn beleving. Het is snelle disco en wellicht vrij commercieel ook, maar ik durf het een kans te geven. De b-kant is een ballade waarbij ik tijdens het intro afhaak.
* Bill Cosby- Boogie On Your Face (US, Capitol, 1977)
Mark heeft me een paar jaar geleden al eens verrast met dit plaatje als bonus in een pakket en deze gaat door naar de jaren zeventig-bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten