Eindstreep: augustus 2025

Mag ik mezelf een schouderklopje geven of heb ik enorme mazzel gehad? Ik denk het laatste. Aan het begin van mijn vakantie oogt het nog alsof het dit weekend helemaal mis zal zijn qua weer. Zoveel regen overdag dat het niet gezellig is om een fietstochtje te ondernemen. Dan heb ik alle ruimte om Soul-xotica van het aantal gewenste berichten te voorzien vóór zondag. Dan blijkt het weer opeens erg mee te vallen en kan ik ook vrijdag en zaterdag nog fraaie fietstochten maken. Desondanks heb ik het gered: Dit is het 31e bericht van de maand augustus en ik mag terugkijken op de platen van de afgelopen maand. Alhoewel? Het is ook een kwestie van vooruit kijken want een aantal titels moet ik nog aan jullie voorstellen in de 'Singles round-up' van de komende weken. Met een gemiddelde van meer dan vijf singles per dag heb ik keuze zat voor twee top tien-lijsten. 

De Gele Bak lijkt in ieder geval als grote winnaar uit de bus te komen. Desondanks heb ik alle singles van de afgelopen week automatisch tot Gele Bak gerekend waar mogelijk een aantal alsnog in de Blauwe Bak terecht komen. Dat moeten de draaibeurten van de 'Singles round-up' gaan bepalen. Op dit moment wacht ik nog op zes singles die ik in augustus heb afgerekent. Eentje daarvan is een proefpersing van een plaat die naar verwachting morgen gaat verschijnen, maar ik heb nog geen bericht gehad dat deze op de post is gegaan. De overige vijf heb ik gisteren bij Juno besteld en zijn vandaag op de post gegaan. Voorlopig staat de score van de Gele Bak op 83 singles tegen 55 van de Blauwe Bak maar dat gaat dus nog veranderen. Er zijn totaal 27 dubbel hoewel ik een paar in de Blauwe Bak over het hoofd heb gezien. Totaal kom ik uit op 171 singles voor de maand augustus. Ik heb even geen zin om foto's te maken of een foto te bewerken en heb dus alleen de nummer 1 uit de Gele Bak als foto in de aanbieding. Ik begin echter met de top tien van de Blauwe Bak. 

1. I Don't Care What People Say - Delphonics 

2. You Want To Change Me - Bobby Hebb

3. Your Loves Too Strong - Donna Colman 

4. Open The Door To Love - The Afterglows

5. Party Lights - Natalie Cole 

6. Waiting For Love - Usje Sukatma

7. Summer Vibes - Brick 

8. Too Late - Mandrill 

9. Like A Nightmare - The Andantes 

10. Baby I Can't Tell You - Rita Graham 

En dan tenslotte de top tien van de Gele Bak. 

1. Now Be Thankful - Fairport Convention 

2. From Above - Q'65 

3. Human - Human League 

4. Jeans On - David Dundas 

5. When Your Heart Is Weak - Cock Robin 

6. Just Like Eddie - Heinz 

7. It's A Secret - Mungo Jerry 

8. I.O.U. - Chicory Tip 

9. Go With Me - Fire & Rain 

10. No Me Hables - Juan Pardo

Singles round-up: augustus 6

De spreekwoordelijke pyjama is een korte broek en dat maakt dat het de zevende dag op rij is. Toch lijkt het erop dat ik vandaag mijn neus niet buiten ga laten zien. Ik heb een pyjamadag vandaag! De Buienradar voor komende week lijkt niet onaardig en dus gaan we naar verwachting veel fietsen. Ik heb zelfs al een paar redelijk concrete plannen voor fietsavonturen dus de 'Uffelter vergezichten' krijgt vast een herhaling in de komende week. Daarnaast moet ik ook beginnen met het noteren van de singles uit de afgelopen week. Ik heb vrijdag eigenlijk al de foto's genomen voor de beide 'Singles round-up'-afleveringen. Dat ik Julian Jonah een paar uur later alsnog vind, is nog geen reden tot een nieuwe foto. Dan arriveren gistermiddag de twee laatste singles van deze maand en dan wordt het wel tijd voor een foto. Hierbij de laatste negen 'nieuwe' Blauwe Bak-singles. In de volgende maand halen we de schade in qua 'oude' Blauwe Bak-singles en de singles die ik in de afgelopen week heb gekocht. 

* Julian Jonah- Better Make Room For Love (UK, Izipho Soul, 2025)
Ik koop iedere release op het Izipho-label en het is eens per jaar dat dit een lichte teleurstelling oplevert. Bij Julian Jonah wil ik niet spreken van een teleurstelling maar het is wel iets 'voor erbij'. Jonah is dé 'superster' van Izipho Soul want dit is inmiddels zijn derde of vierde release en ze gaan als warme broodjes bij de meer progressieve soul- en disco-dj's. Hier doet de producent en songschrijver het met zangeres Marva King en 'Better Make Room For Love' wordt aangeboden in een lange versie van bijna zes minuten en een single-knip van iets meer dan vier minuten. Omdat ik niet in een club sta te draaien, beperk ik me tot de single-versie. Het is de bekende receptuur, een groove die doet denken aan de jaren tachtig en een soulvolle zangeres. En, geheel in Izipho-stijl, met een optimistische en positieve boodschap. Zeker geen teleurstelling maar evenmin een plaat die ik grijs ga draaien. 

* Mandrill- Too Late (UK, Soul Brother, 1978, re: 2025)
Een demo met een klein lp-gaatje maar het blijft hetzelfde beruchte vinyl. Daar komt bij dat Soulful Records de singles los in de envelop laat 'zwemmen' doordat deze al iets is kromgetrokken maar het heeft geen invloed op de muziek. 'Too Late' is wellicht één van de meest soulvolle nummers van de funkband. Fluweelzacht, zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt? Erg blij met deze betaalbare heruitgave!

* Johnny Mathis- Evil Ways (Wonderlove's Re-Edit) (UK, Soul Flip 7, 2025)
Een paar maanden geleden heb ik van hetzelfde label een curieuze re-edit van 'B-A-B-Y' van Carla Thomas aangeschaft. Het is echter meteen de b-kant, 'Can I Get A Witness' van Barbara Randolph, welke mijn aandacht trekt. Zoveel aandacht dat ik het 'origineel' inmiddels ook heb aangeschaft. Origineel tussen aanhalingstekens omdat het een heruitgave uit 1979 betreft. Nu is hier dan de nieuwste in de Soul Flip-serie. Op de eigenlijke a-kant een matig interessante edit vna 'Send Him Back' van The Pointer Sisters maar hier wint de b-kant het opnieuw voor mij. Johnny Mathis doet begin jaren zeventig covers van de grote hits en daartoe behoort ook 'Evil Ways' dat een hit is voor Santana. De Wonderlove-behandeling past erg goed bij de Cheeba's Latin Bros-releases en daardoor bruikbaar voor mijn shows. Het origineel staat op een elpee en ontbeert de groove die Wonderlove er aan heeft meegegeven. 

* The Nicky Newarkers- Woman (UK, Expansion, 1978, re: 2025)
Expansion houdt zich de laatste tijd bezig met het opnieuw uitbrengen van Mercury-platen uit de jaren zeventig en dat is goed nieuws! De originele singles zijn vaak op styreen en klinken al beroerd bij aanschaf of zijn dat na drie of vier draaibeurten. 'Woman' is onweerstaanbare funky disco met een flinke dosis soul. Op de b-kant staat 'Leave Me Or Love Me' dat ook niet te versmaden is. Gewoon een erg goede 'double-sider' hoewel 'Woman' vor mij de winnaar blijft. 

* Nimbiss- Paradise (UK, Izipho Soul, 198?, re: 2025)
Izipho houdt een balans in stand tussen het uitbrengen van nieuwe artiesten met nieuw werk en het opnieuw uitbrengen van onbetaalbare platen. In de laatste categorie valt deze van Nimbiss. 'Paradise' is oorspronkelijk in 1981 opgenomen door de band Jewel maar Nimbiss volgt niet veel later met hun coverversie. De 12" is in 2021 opnieuw uitgebracht maar dan met de single-versie van 'Paradise'. Patrick van Izipho heeft de toestemming gekregen om de lange 12"-versie te gebruiken voor een 7". De backingtrack van Jewel en Nimbiss hebben veel overeen en riekt een beetje naar het betere werk van Earth, Wind & Fire. Zoals ik al lees in verschillende recensies had Nimbiss even moeten rondkijken voor een betere leadzanger want dat is het enige manco aan dit feestje. 

* Usje Sukatma- Waiting For Your Love (US, PPU, 1978, re: 2025)
Het PPU-label is eigendom van een collectief progressieve disco-dj's en presenteren hier een track van de Surinaamse Usje Sukatma. Het brengt deze single voor het eerst uit in 2011 maar in 2025 is het tijd voor een welkome heruitgave. Usje heet eigenlijk Ngoesman Soekatma en is voornamelijk actief als Oesje. Hij begint zijn loopbaan met T-Group 75 en maakt een single met zangeres Kaminah welke vooral in de Surinaamse folklore moet worden geplaatst. 'Waiting For Your Love' is de disco-klassieker die een héle grote hit had moeten worden en welke je op ieder discofeest zou moeten horen. Helaas is dat anders gelopen in 1978 maar dankzij de inspanningen van Peoples Potential Unlimited kunnen we daar nu verandering in brengen. 

* Sunday Papers- Smoke (US, Funknight, 2024)
Ik volg het Funknight-label op de voet en ben in het afgelopen jaar deze single vast al eens tegengekomen. Buiten dat de titel een paar maal wordt geroepen, is het vooral een instrumentaal stuk en daar ben ik doorgaans niet kapot van. In dit geval zou ik het willen beschrijven als psychedelische instrumentale funk. Het is het laatste exemplaar bij Juno en gaat nu voor een dievenprijsje over de toonbank en dat maakt dat ik de verleiding niet kan weerstaan. 

* The Whirl Wind Evangelists- No Grave (UK, Fortune, 1958, re: 202?)
Gospel is 'big business' geworden en ook de dames en heren bootleggers willen daar graag van mee genieten. Toch zou ik dit plaatje van The Whirl Wind Evangelists eerder als 'hillbilly gospel' willen omschrijven dan dat het om zwarte gospel gaat. Het heeft een spannend gitaarstukje in de plaat dat het wellicht meer geschikt maakt voor de country en rockabilly, maar ik kan hem niet laten liggen. Op de flip het verhaal over Jonas. Het is niet de meest essentiële gospel-plaat maar best grappig om in de collectie te hebben. 

* Yahya a.k.a. Constantine Weir- Contradictions (Zweden, ITRZ, 2025)
Dit gelimiteerde schijfje vinyl vindt gretig aftrek bij de fans en Si Cheeba heeft in Engeland een doosje ontvangen van Yahya om deze de rest van de wereld in te sturen. Yahya brengt een idealistische boodschap over een fijne laidback groove met een spannende wah wah-pedaal. Ik heb een vermoeden dat dit nummer gaat bouwen en groeien. Een eigenzinnig plaatje hoewel ik moet bekennen dat ik had begrepen dat het een Echo Chamber-release zou zijn. Het is voor mij niet heel erg essentieel maar ik ondersteun graag 'het goede doel' van Echo Chamber. 

Uffelter vergezichten: Zaterdag 30 augustus

Als variatie op de 'Diagonaal zeven letters'. Tijdens de vakanties heb ik immers vaker de 'Uffelter vergezichten' gedaan en vooral in de jaren dat ik de vakanties thuis vier. Vanmiddag zijn er nog twee nieuwe releases binnengekomen en dus krijgen jullie morgen in ieder geval een 'Singles round-up' met totaal negen nieuwe releases. Omdat ik nu niet meer de puf heb om foto's te maken en over muziek te schrijven, kan ik net zo goed getuigen van het fietstochtje dat ik vanmiddag heb gemaakt. De camera blijft thuis want aanvankelijk zijn er geen grootse plannen. Vervolgens komt van het ene het andere en voordat ik het goed en wel in de gaten heb, ben ik al een flink eind van huis. Het boodschapje zijn nieuwe coils voor de elektronische sigaret. Ik kan erop gokken dat ze die in Diever hebben, maar in Steenwijk heb ik dubbele kans. Ik fiets rond een uurtje of vier vanuit Uffelte en dan ziet het er weinig veelbelovend uit. Het heeft vanmiddag al geregend en de luchten laten zien dat het méér in petto heeft. Desondanks is het de zesde dag op rij dat ik de korte broek aan heb. In tegenstelling tot gisteren heb ik nu wel een dun jasje in de fietstas gestopt. 

Het chamadron van de kerk in Havelte speelt in de verte als ik langs de Ruiterweg ga. De heenweg maar over Darp en Havelterberg en dan kan ik de terugweg over Kallenkote en langs de kazerne. Dat is het eerste plan. Hoe dichter ik bij Steenwijk kom, hoe uitbundiger de zon gaat schijnen. Ik ben een paar minuten voor vijf uur bij de Primera en nog nét op tijd om de coiltjes te scoren. Als ik te laat was geweest? Dan is er nog een tabakswinkel op het Steenwijkerdiep welke tot acht uur open is. Met de coils in de achterzak kan ik gaan nadenken over hoe ik wil fietsen. De wind is zuidwestelijk. Ik fiets bijna automatisch naar Tuk en ga de spoorlijn over op weg naar de Woldberg. Toch buig ik af om langs de uitkijktoren te gaan en richting de Baars, tot voor kort bekend als de Baarse Vrijstaat. Hier wordt in de eerste jaren het Dicky Woodstock-festival gehouden. Ik heb even idee om over De Pol te gaan maar fiets desondanks helemaal de Baars uit en ga middels het fietspad door het bos naar de Westvierdeparten. Steggerda oogt wederom interessant en dus fiets ik de grens over naar Friesland. Alhoewel? Officieel gezien mag het Friesland heten, maar de mensen praten er allesbehalve Fries. Vanuit Steggerda ga ik langs Vinkega naar Noordwolde. Ik haal een paar boodschapjes bij de Jumbo en zet zomaar koers naar Oosterstreek. Hoe ver wil ik gaan? 

Als ik alsmaar rechtdoor fiets zit ik bij Elsloo en Boijl en ik weet niet of ik daar nu zoveel trek in heb. Dan laat de fietsroute me plots rechtsaf slaan en dat volg ik dan maar. Ik kom uit in de contreien van Vledderveen en fiets door naar Vledder. Ik heb geen flauw idee hoe laat het is want naast de camera is ook de telefoon thuis gebleven. Ik heb niet eens muziek bij me! Het zou handig zijn als ik toch nog even naar de winkel in Havelte kan, maar nogmaals.. ik weet niet hoe laat we leven. Ik fiets vanuit Vledder binnendoor naar Wapserveen. Een beetje gesneden koek. Als ik het Westerzand bereik, het begin van de 'achtertuin', herinner ik me eraan dat ik al heel lang niet meer het Voermanpad ben langs gefietst. Dat doe ik vervolgens en volg de weg tot aan de kazerne. Via de Van Helomaweg terug naar Havelte en warempel... Ik heb nog tien minuten voordat de winkel op slot gaat. Ik haal de laatste boodschapjes en fiets dan terug naar Uffelte. Ik ben vier uren onderweg geweest en evengoed nog flink wat kilometers gemaakt. 

De camera is thuis gebleven en dus moet ik Google op voor een foto. De pluktuin van Steggerda is een beeld dat ik meteen herken van deze middag. 

Diagonaal zeven letters: Vrijdag 29 augustus

De 'Singles round-up' wordt even uitgesteld tot morgen en daarnaast kan ik melden dat ik de 'ontbrekende' single heb gevonden. Hij ligt nog op de envelop in de gang en heeft de woonkamer nog niet betreden. Hoewel die niet op de foto staat, ga ik hem morgen wel rekenen bij de 'Singles round-up'. De berichten met de woordspelingen met plaatsnamen kunnen weer in de ijskast en ik ga verder met 'Diagonaal zeven letters'. Een gedenkwaardige fietsvrijdag? Ik heb even de datum opgezocht van 2022 en toen was het de tweede september dat ik naar Earnewâld ben gefietst. In 2023 heb ik laat vakantie en een jaar geleden ben ik over Beetsterzwaag gefietst. Ik heb niet bij de Postweg gekeken maar volgens mij ligt deze eruit tijdens mijn vakantie. Maakt ook niet veel uit want ik ga over de heide. De eerste stop is Diever want de singles van Chris zijn afgeleverd bij de Primera in Diever. Vanmiddag komt me dat niet onaardig uit maar ik hoop dat het de volgende keer weer in Havelte ligt. Ik heb bij de bakker een paar broodjes gehaald en haal bij de supermarkt een paar flesjes drinken. Ik probeer de wind een beetje in te schatten? Is die zuidoostelijk of toch gewoon echt oostelijk? Ik bedenk me dat ik de terugweg over Appelscha via de NAP zou kunnen gaan zodat ik niet teveel last heb van de wind. Dan blijkt vanaf Geeuwenbrug en Hoogersmilde ieder fietspad het bos in te zijn afgesloten. Ze zijn blijkbaar bezig een nieuw betonpad aan te leggen. Er zit niks anders op dan bij Geeuwenbrug de brug over te steken en zo maar iets richting Hoogersmilde te gaan. En dan? Dan krijg ik een geweldig idee. Dat gaan we doen!

Het eerste plan is om langs het Blauwe Meer te fietsen. Ik heb daar al een paar foto's gemaakt maar gebruik deze niet voor dit specifieke bericht. Waarom gaan we niet eens voor de lol terug naar het Hijker heideveld tussen Oranje en Laaghalen? Goed idee. Het is bijzonder rustig qua hooglanders. Ik kan me een keer herinneren dat ik de beesten moest passeren terwijl het etenstijd was. Nu heb ik er geen gezien. Wél schapen maar daar heb je over het algemeen niets voor te vrezen. Ik ga op een bankje zitten en nuttig mijn laatste flesje frisdrank. Dan kijk ik naar de lucht en opeens is de zon verdwenen en komt er een vette lucht aan. Nu al? Volgens de Buienradar zou het niet eerder dan een uurtje of acht voorbij komen. Ik heb geen idee hoe laat het nu is maar zeker nog geen acht uur (Het moet een uur of vijf of half zes zijn geweest). De pauze wordt opeens opgeheven en ik ga maar fietsen. Aan de andere kant van het Hijkerveld koers ik naar Smilde. Ik begin inmiddels te twijfelen bij Appelscha. Wellicht kan ik de NAP bewaren voor een volgende fietstocht? Ik ga gewoon de Rijksweg langs. In Hoogersmilde begint het te regenen. Niet heel erg serieus maar toch enige vochtigheid. Ik heb geen jasje meegenomen. 

Het is klokslag zes uur als ik het cafetaria van Hoogersmilde passeer. Ik nuttig hier een patatje oorlog met een blikje cola en dan lijkt de lucht weer te zijn opgeklaard. Het is echter van korte duur want even verderop regent het weer. In Geeuwenbrug ga ik bij de Rijksweg vandaan in de hoop aan de regen te ontsnappen. Dat lukt! Ik fiets binnendoor over Leggeloo naar Dieverbrug en steek dan over naar Dwingeloo. Daar haal ik brood en nog wat kleine boodschapjes en fiets daarna de route van maandag achterstevoren van Dwingeloo naar Uffelte. Het is bijna acht uur als ik thuis ben en een uur later hebben we, zoals gepland, serieuze regen in Uffelte. 

'Je moet het weer maar wat in de gaten houden', was een gevleugelde uitspraak van mijn moeder. Ik kijk meerdere malen per dag op de Buienradar, dus dat zit wel goed. Voor de komende dagen ziet het er niet onaardig uit. De regen valt grotendeels vóór het middaguur en 's middags is er soms kans op een buitje. Ik verwacht dat de fietstraditie ook in de komende week zal aanhouden. Ik kan niet beloven dat van iedere dag een 'Diagonaal zeven letters' komt, maar ik kan ze evenuteel aan het einde van de week in één bericht proppen. Dat zien we volgende week wel!

Singles round-up: augustus 5

De 'nieuwe' singles hebben momenteel voorrang. Er is eentje die vorige week is binnen gekomen en welke ik niet kan vinden. Is dat een ramp? Welnee, over een paar weken verwacht ik een andere single van hetzelfde platenlabel en wellicht kan ik ze dan samenvatten in één bericht. Voor de rest zijn het singles van Juno en Soulful Records. Grotendeels heruitgaven, vaak niet al té legaal, en een paar nieuwe releases. Ik kom uit op twaalf singles die ik in twee delen ga doen zodat ik ook de schade van de achterstand in loop. Hoewel ik vanmiddag geen wereldwonderen verwacht van de fietstocht zal ik desondanks de camera meenemen en een bericht spenderen aan het uitstapje. Nu dan eerst de eerste zes van de 'nieuwe' singles waaronder een 'big want' waarop ik jaren heb gewacht. De apparatuur mag aan en alvast proefrondjes draaien voor de seventies-show van vanavond met enkel aanwinsten uit de afgelopen week. Voor wie een voorbeschouwing wil hebben van de 'Singles round-up' van de volgende maand? 

* The Afterglows- I'm A Good Woman (UK, Kent, onuitgebrachte opnames uit 1967-68, 2025)
Niet alleen uw scribent viert dit jaar zijn vijftigste levensjaar. Het is namelijk eveneens vijftig jaar geleden dat Ace Records is begonnen. Dat heeft het lustrum in de afgelopen maanden flink gevierd. Onder andere met een 'pop-up-shop' in Londen waar dagelijks welbekende Ace-namen plaatjes draaien en waar je spul kan kopen dat al jaren uit roulatie is. Hoewel er op het label van The Afterglows niet wordt gerept over het vijftigjarig jubileum lijken de heren van Ace deze opnames in de koker te hebben gelaten voor dit moment. Het is ronduit schandalig dat deze opnames van The Afterglows in de laatste 56 jaar nooit eens beschikbaar zijn gekomen. Op de a-kant een 'sister funk'-achtige vertolking van de hit van Barbara Lynn. Het rockt misschien ietsje teveel voor een Kent maar ik ga het steeds beter waarderen. Dat moet ook wel als je groepje The Afterglows heet. Het mag dan twee jaar geleden zijn dat ik voor het laatst een 'Afterglow' op de radio heb gedaan maar de associatie is nog altijd erg prettig. Op de flip staat 'Open The Door To Love' en daarvan is niet bekend wie de schrijver(s) (m/v) is/zijn. Het begint met hemelse samenzang en dan een prettige groove. Eigenlijk is dit de betere kant. Blijkbaar zit er ook een heer in The Afterglows. Het is een erg ongepolijste opname maar naar mijn mening veel soulvoller dan 'Woman'. 

* The Andantes- Like A Nightmare (UK, V.I.P.,, 1964, re: 2025)
John Manship heeft vorig jaar een origineel geveild dat maar liefst 3600 pond heeft opgebracht. Deze bootleg is een paar maal goedkoper, iets minder dan de helft. Oh wacht, ik moet even nieuwe batterijen in de rekenmachine stoppen want deze werkt niet goed. Als we het over 'unsung heroes' hebben, dan hebben we het over The Andantes. The Funk Brothers heeft een paar jaar geleden een eigen documentaire gekregen maar The Andantes blijft een klein mysterie. Een zanggroepje dat op allerhande Motown-platen is te horen en dat het zélf tweemaal heeft mogen proberen met een single. Ik weet uit mijn blote hoofd dat The Andantes de titel zingen op 'Ask The Lonely' van The Four Tops en dat 'Someday We'll Be Together' van Diana Ross & The Supremes feitelijk door Diana Ross met Johnny Bristol en The Andantes is opgenomen. 'Like A Nightmare' ken ik nog uit de tijd van de 'Northern Soul Jukebox' en is een genadeloze stamper. Ieder dubbeltje van de zesendertighonderd ruimschoots waard! Gelukkig is de mijne niet veel meer dan een tientje. Het heeft de oorspronkelijke b-kant, 'If You Were Mine', en dat is meer van Holland-Dozier-Holland die dol waren op The Andantes. Ook dat is vocale perfectie alleen nu een paar flinke tanden lager qua tempo. Ik noem het een 'double-sider'. Achttienhonderd pond per kant. Ik noem dat een koopje!

* Donna Colman- Your Loves Too Strong (UK, Avin, 1965, re: 2024)
De Week Spot van vorige week. Al bij het intro zit ik te schuifelen op mijn stoel want dit is het geluid van authentieke Northern Soul. De opname is geremastered en dat is respectvol gebeurd. Ik neem aan dat het origineel heel erg op één kanaal zit waar het hier mooi is verdeeld zonder dat het plastic gaat klinken. Ik heb de overeenkomst niet eerder gezien maar de plaat heeft dezelfde vibe als 'Hide And Seek' van Lillian Dupree die ik op de originele D-Town heb. De b-kant is instrumentaal. 

* The Kevin Fingier Collective- Comin' Home Baby (UK, Fingier/Acid Jazz, 2025)
Kevin blijft eveneens onverminderd actief in het speuren naar fijne dansbare geluiden uit Latijns Amerika voor zijn Fingier-label. De a-kant is een Mod-achtige vertolking van de evergreen 'Comin' Home Baby'. Als ik mag vloeken in de kerk ga ik daar toch voor onze eigen Cees Schrama met Casey & His Group. De b-kant is door Fingier zelf geschreven en heet 'Leaving Samsara'. Volgens mijn herinnering ga ik bij dit nummer overstag. Ja, nu weet ik het weer! 'Leaving Samsara' klinkt als lekker krakkemikkige rocksteady uit de jaren zestig. Misschien dat de 'drum roll' het naar het heden trekt maar voor de rest is de klok in 1967 blijven staan. 'Leaving Samsara' is wellicht iets té reggae/ska voor 'Do The 45' maar sorry... ik vind 'Comin' Home Baby' teveel een stoplap die ik beter heb gehoord. 

* Bobby Hebb- You Want To Change Me (UK, Alma, 1968, re: 2025)
Geduld is een schone zaak maar het kan wel op de zenuwen gaan werken. Het is sinds de reeds genoemde 'Northern Soul Jukebox' dat ik verliefd ben geworden op 'You Want To Change Me' van Bobby Hebb. Enig probleem is dat het ding niet in Nederland is uitgebracht (ondanks zijn contract met Philips) en Amerikaans Philips-styreen bijna van glas is. Dat klinkt zelfs met een lage naalddruk binnen een paar draaibeurten als een emmer ontlasting. Nu is het dan zover... 'You Want To Change Me' op stevig vinyl met als bonus 'Love Love Love' op de keerzijde, hoewel ik nooit veel om die kant heb gegeven. Ik heb zelfs al eens een Nederlandse persing van 'Love' aan me voorbij laten gaan. 'You Want To Change Me' vindt Bobby in het gezelschap van Gamble en Huff en is soulvolle perfectie. Het brallerige 'Love Love Love' uit 1966 (en onder leiding van Jerry Ross) laat ik links liggen. Een potentiële Week Spot voor over een paar maanden!

* Eddie Kendricks- Date With The Rain (UK, Soul Brother, 1972, re: 2025)
Volgens mij ken ik het nummer van de 'Northern Soul Jukebox' in een langere uitvoering maar deze single-knip is ook zeer de moeite waard. Ik herinner hem langzamer maar dan opnieuw... ik heb hem in tijden niet gehoord. Misschien dat de dj daar met de pitch in de weer is geweest of dat de 12"-versie toch trager is. Er is geen reden om de b-kant aan te wenden want dit is de enige echte reden voor mij om de single toe te voegen aan de collectie. 

Nu eerst maar op de pedalen en later vanavond het andere deel van de 'Singles round-up'. Ik zit dan weer helemaal op schema!

Week Spot: The Ebony's

Vandaag belooft eveneens een fraaie fietsdag te worden en dus ga ik snel wat dingen publiceren tijdens de koffie en het ontbijt. Er zijn drie pakketten singles afgeleverd en mijn buurman heeft ze, op mijn verzoek, uit de groene brievenbus gehaald. Het pakket van Chris ligt echter op de PostNL-locatie en dat blijkt nu opeens de Primera in Diever te zijn geworden. Daar ben ik niet erg blij mee want zoveel kom ik niet in Diever. Het maakt nu even niet zoveel uit want Diever is een mooi startpunt voor een fietstocht in het Drents-Friese Wold. De Week Spot van deze week moet uit de lijst platen komen die ik voor komende zaterdag heb voor 'The 2025 Collection'. Ik heb de labels van Chris er nog niet bij gerekend maar ik verwacht, hoe dan ook, dat ik ergens aan het begin van de C ga uitkomen. Ik ga de Week Spot van deze week behandelen als een B-Town hoewel het feitelijk een Brewery Town-plaat is. Er is gepoogd het originele Avis-label na te maken en dan is B-Town iets passender. De Week Spot van deze week is voor The Ebony's, ook bekend als The Ebonys, en hun 'Back In My Arms' uit 1968. 

Juno begint met het aanbevelen van nieuwe releases op Brewery Town nadat ik Ron & The Hip Tones heb gekocht. The Ebony's klinkt lekker in mijn oren hoewel ik niet meteen de link heb gelegd met de latere Phillysoul-groep. Het zal ongetwijfeld een soort van Fikkie of Bello zijn, je komt hondenkoekjes tekort. The Ebonys is een zangkwartet dat haar oorsprong heeft in New Jersey. De groep bestaat uit Jenny Holmes, David Beasley, James Tuten en Clarence Vaughan en komt in 1968 langzaam in de schijnwerpers te staan. 'Back In My Arms' is een plaatje dat erg populair is bij verzamelaars. Dat komt omdat een aantal singles abusievelijk de verkeerde b-kant hebben gekregen. Ik zie nu dat Brewery Town deze 'mispress' heeft gevierd met een gelimiteerde oplage op gekleurd vinyl mét volledige credit voor de 'verkeerde' b-kant. Er is één originele beschikbaar op het moment en die is 335 pond. Misschien kan ik een voordeeltje halen want deze Engelsman heeft The Summitts staan voor 385 pond. Ach, laat maar! Soulful Records heeft een paar weken geleden mijn gebeden verhoord en al één 'big want' als bootleg uitgebracht, dus misschien komt The Summitts ooit ook nog eens als een repro op de markt? 

The Ebonys (de apostrof is enkel op het label van de eerste single) wordt geroemd vanwege de zangkwaliteiten die veel weg hebben van The Dells. Dat kan dus ook niet lang ondergewaardeerd worden en in de vroege jaren zeventig komt de groep terecht bij de heren Gamble en Huff in Philadelphia. 'It's Forever', de b-kant van 'Sexy Ways', uit 1973 is al jaren een favoriet in huize Louwsma, ik moet alleen wel even in de 'mood' zijn voor extreem traag. Is The Ebonys nog altijd actief? Van Tuten weet ik dat hij een paar jaar geleden is overleden. The Ebonys zélf is geëvolueerd in een groepje van twee mannen en twee vrouwen. Hoewel de wortels ergens in The Ebonys van de jaren zestig en zeventig liggen, heeft het niet zoveel met de oude Ebonys te maken. David Beasley schijnt zijn eigen The Fabulous Ebonys er op na te houden. Het meest recente werk van deze Ebonys is uit 2023. 

Alle emmen los 'in the country' en bij het zwart schaap in het stuifzand begint het gedonder.

Volgens de wet dien je om uiterlijk elf uur het chalet te verlaten. Op ene of andere manier wil ik niet rond het middaguur al in Emmen zijn. De eigenaar heeft echter laten weten dat hij en zijn vrouw allerhande drukte hebben op donderdagmorgen en dat hij wel graag de bevindingen wil horen bij de sleuteloverdracht. Het is geen enkel probleem als ik om twaalf uur wil uitchecken. Desondanks ben ik om half negen wakker in plaats van de half tien op de wekker. Ik heb nog heel wat werk te verzetten voordat ik kan vertrekken? Tja, ik heb een royaal ontbijt met broodjes en kaas dat op moet. Ook heb ik nog een pudding over van gisteravond. Ik tank flink koffie maar laat een doosje met een aantal stickjes staan in het chalet. De sticks van vorig jaar zijn na een paar weken verzopen in de fietstas. Ik heb eindelijk ontdekt hoe je zenders kan vinden op de televisie en wil even een weerbericht horen voor Drenthe. Om tien uur luister ik naar het nieuws op RTV Drenthe maar dat spreekt alleen maar in algemeenheden. Okay, er kán regen komen. In tegenstelling tot maandag nu het vest in de tas en het regenjack onder de snelbinders. Om elf uur begin ik steeds meer te ijsberen en ik heb Gosse al in de tuin zien lopen. Ik bel aan en, ja hoor, het is prima dat ik nu uitcheck. We praten nog even want een gebrek aan gespreksstof lijken we nooit te hebben. 

Meteen bij de reservering valt de naam me al op. Een echte Friese voor- en achternaam. Ik vraag of hij 'Fries-om-utens' is. Het antwoord luidt ontkennend. Opa kwam uit Leeuwarden, hij heeft een paar jaar geleden de randstad verruild voor Drenthe (bijna aan de grens met Groningen en Duitsland). Hij heeft een speciaal Fries hondenras en die hebben allemaal Friese namen. Verder heeft hij twee dochters die ook al prachtige Friese namen hebben gekregen. Gosse probeert me te interesseren voor bezienswaardigheden maar mijn vakanties bestaan voornamelijk uit toeren. Hij staat dan ook te kijken van de kilometers die ik heb gemaakt, ook al heb ik zelf geen flauw idee hoeveel het er zijn geweest. Ik schat dat dinsdag het meest extreem is geweest? Rond een uur of elf of half twaalf fiets ik Emmer-Compascuum uit. Ik wil nog even toeristisch fietsen, maar ach... Emmen is een doel en dus ga ik de 'memory lane' langs over Erfscheidenveen. Ik zoek weer het idyllische fietspad van vorig jaar, maar helaas... ik kan het niet vinden. Ik wil eerst de fiets op het station brengen maar ach... het is een lekker stil hoekje bij Mijn Kraam. Buiten tref ik meteen een oudere man (hij zegt zelf dat hij zeventig is, maar schat mij ook even op een pensionado...). Hij heeft singles gescoord en we raken aan de praat. Ik laat hem zien wat ik in Sellingen heb gekocht en hij toont de singles die hij heeft gekocht. Dan laat hij 'In The Country' zien van Cliff & The Shadows. Die staat al héél lang op mijn verlanglijstje. Ik laat hem een tientje zien en hij is akkoord. Het betekent dat hij de rest van de singles gratis heeft. Ook heeft hij 'Expecting To Fly' van Buffalo Springfield gekocht maar die wil hij niet kwijt. 

Ik duik meteen in de eerste bak bij de deur. Ik heb daar in het verleden fraaie Engelse persingen gevonden en het is waarschijnlijk de bak waar Cliff en Buffalo Springfield ook vandaan komen. Ik tel veertig singles en reken meteen af. Ik zit vandaag aan mijn quotum en ga niet verder de winkel in. De berichten over deze singles volgen in september. Dan maar weer op de fiets. Een vakantie is niet compleet zonder Sleen en dus fiets ik via Westenesch en over Diphoorn naar Sleen. Bij de bakker eet ik een taartje en ik nuttig twee koppen koffie. Verder richting huis. Tussen Sleen en Oosterhesselen een paar 'random' dikke druppen maar de zon schijnt nog altijd uitbundig. Vanuit Oosterhesselen naar Gees en een stukje 'memory lane'. Ik heb vorig jaar op de terugweg het Fietsmaatjespad ontdekt. Toen ben ik echter over Noordscheschut naar Hoogeveen gefietst. Nu wil ik via Nieuw-Balinge richting Pesse. Verbeeld ik me het? Het klinkt als het gedonder van een onweersbui maar kan ook een landbouwvoertuig zijn of iets dergelijks. Aan het begin van Stuifzand zie ik de bui wél hangen. Je ziet nauwelijks weerlicht maar het buldert door en bovendien valt er nattigheid. Ik doe mijn regenjack aan en met verstand op nul en blik op oneindig er doorheen. Even voor Pesse is het weer droog en is het té heet voor het nylon jasje. In Pesse spookt de wind en ik drink zuivel en eet een broodje buiten de buurtsuper. Tussen Pesse en Ruinen regent het en dus kan het regenjack opnieuw aan. Die hou ik aan totdat ik thuis ben en is dan al aardig opgedroogd in de zon. Ik ben klokslag zes uur thuis in Uffelte. 

De foto heb ik van Google moeten halen. Ik heb het fototoestel sinds woensdagmiddag niet meer gebruikt. 

Wissellingen tussen verleden en het heede en lathen we eems haren tinnen.

Voordat ik uitkom op het adres in Emmer-Compascuum heb ik wel even zitten dubben bij de accommodatie in Sellingen. Dat zou pas een 'memory lane' zijn geworden want deze is gevestigd in het dorpscafé. De tent waar ik op 7 mei 1995 heel stiekem een biertje weg tik om van de kater van het weekend af te komen. Een hoop gedonder over een groene kaart die ik niet bij me heb en waardoor ik nu wettelijk niet met de Solex in Duitsland mag rijden. Er wordt iets geregeld en later op de middag zal ik mijn Solex plat rijden tegen een vluchtheuvel bij Bourtange. En toch? Toch is het een mooie omgeving. Zo ervaar ik dat bijvoorbeeld op de zondag van de vakantie in 2019 als ik zelfs plannen maak om volgend jaar eens te gaan kamperen in Sellingen. De rest is geschiedenis. Voor de woensdag heb ik een uitstapje naar Sellingen in de boeken staan maar kan het daar niet vinden. Uiteindelijk wordt het uitstapje naar Duitsland weer het hoogtepunt van de dag. Ik krijg maar niet genoeg van de Eems!

Ik hoef niet het centrum van Ter Apel in en ben daar niet rouwig om. Ik hoef ook niet richting Mussel- en Stadskanaal. Het heeft zijn charmes en ik heb een goede herinnering met de ligfiets in 2018. Ik mag meteen rechtsaf de villawijk door en zo koers zetten naar Sellingen. Ik leg de standerdmolen van Ter Apel vast op de gevoelige plaat en koers dan naar Sellingen. Zo gezegd is daar niets dat me doet afstappen. Even in Bourtange kijken? Ach, waarom niet. Ik heb vakantie en kom hier niet iedere dag. Onderweg passeer ik een schuurverkoop. Het heeft genoeg singles maar ik heb niet veel meer dan vijf euro aan contanten en dat betekent dat ik vijf singles kan afrekenen. Ik voel me niet genoeg toerist om oprecht te genieten van Bourtange. Snel de grens over en... naar Heede. Natuurlijk kan ik een zwetsverhaal ophangen maar dat ga ik niet doen. Ik wil in Heede zijn geweest om het te kunnen noemen in de kop boven het verhaal en Heede contrasteert mooi met het verleden van Bourtange. Twee flesjes verse chocolademelk en luxe koeken mee en dan de Eems weer af. Zo passeer ik opnieuw Lathen en omdat ik naar Haren wil, herinner ik me het voornemen van de vorige dag. Ik verlaat de Eems en fiets door de bossen en pal langs het schietterrein naar Tinnen. Via Emmeln fiets ik dan het centrum van Haren binnen. De temperatuur is zeer aangenaam en ik heb wel even zin in een rondje Haren. Opeens sta ik voor de deur van Tabak Molen. Een zeer uitgebreide zaak met rook- en dampwaren. Ik heb opeens zin in méér vapes en dan blijkt het een actie te hebben: Vijf halen, vier betalen. Ik kan voorlopig even vooruit met de smaakjes! Ik trakteer mezelf op koffie met gebak en heb dan genoeg Haren gehad voor dit jaar. Ik denk dat ik ik hetzelfde fiets als vorig jaar met de vakantie, maar... ik mis iets. Ik kom dan langs een zwemparadijs en dat moet Dankern zijn. Het laatste stuk is echter wel herkenbaar als het stuk dat ik vorig jaar na afloop van de vakantie heb gefietst. Ik laat Lindloh helemaal links liggen en kom via de ruilverkavelingsweg Nederland binnen fietsen in... Emmer-Compascuum. 

Ik heb glazan flessen van de chocolademelk nog in mijn fietstas zitten en wil die eigenlijk wel kwijt aan een glasbak. Het is woensdagavond nog lang erg warm en dus stap ik na de maaltijd op de fiets. De flessen kan ik in Emmer-Compascuum kwijt en dan heb ik een plannetje. Nog één keer de grens over naar Lindloh en binnendoor fietsen naar Rütenbrock. Een affaire van zes kilometer maar nog héél even door Duitsland. De televise houdt me tot middernacht gekluisterd aan de buis, maar... ik heb kunnen regelen dat ik morgen niet vóór het middaguur hoef uit te checken. 

De foto is gemaakt in hartje Bourtange. 

Lathen we eems haren meppen (maar niet schieten a.u.b.)

Deze morgen ontwaak ik met een kerkklok. En niet zomaar een kerkklok! Het is namelijk de klok van Rütenbrock. Hemelsbreed staat het gebouw twee kilometer bij me vandaan en het is het begin van Duitsland. Een paar meter onder de provinciale grens met Groningen duik je rechtsaf een fietspad op en deze leidt je naar Rütenbrock. De fietsroutes en handwijzers zijn nog niet optimaal op dit stuk. Ik fiets door naar Erika en begin maar in het wilde weg te fietsen. De bedoeling is eigenlijk om binnendoor naar Haren te gaan. Ik heb vakantie en niet een heel vast doel en dus ga ik het niet 'verkeerd fietsen' noemen maar heel stiekem is dat het wel. Ik fiets pardoes een stuk het noorden in. Het gekke is dat ik ergens wel een verwijzing naar Haren zou verwachten. Als dit niet opdoemt, ontdek ik op een kaartje mijn 'fout'. Bij Lathen kan ik de route op langs de Eems. Eerst nuttig ik een lekkere koek en koffie bij een bakkerij. Dan is het tot min grote schrik nog altijd twintig kilometer naar Haren. Dat had ik anders gepland! Vanaf Haren moet het 'memory lane' worden maar in tegengestelde richting maar dat wordt het niet. Ik zit aan de oostkant van de Eems waar ik blijkbaar vorig jaar aan de westoever heb gefietst. Oostelijk betekent onder andere dat je na Haren om een stinkfabriek moet heen fietsen en een stuk niet bepaald charmant industrieterrein. Dat kan ik me niet herinneren van vorig jaar? De fout zie ik pas als ik Meppen binnen fiets. Het is dan al een uurtje of half twee. 

Ik parkeer mijn fiets op de exacte locatie als vorig jaar. Ik loop zelfs nog even langs de bakkerij waar ik vorig jaar koffie heb gedronken. Ik heb echter een boodschapje en het voelt niet goed aan lang in het centrum van Meppen te blijven. De herinnering aan de vakantie van 2024 is gewoon goed maar het voelt pijnlijk aan om zulke dingen in 2025 opnieuw te doen. Wat is de reden van het bezoek aan Meppen? Ik heb wel weer eens zin in vapes met smaakjes. Ik ga naar de kiosk waar ik vorig jaar ben geweest maar de dame achter de balie heeft een humeur om op te schieten. Een doosje sigaren en voor twintig euro aan Marlboro-sigaretten (tweeënvijftig stuks maar liefst!) en ik wil niet eens beginnen over vapes. Ik loop een rondje door het centrum en zie dan een andere kiosk. Een schat van een dame achter de kassa. Ze is heel behulpzaam en kan ook een beetje Engels. Ik heb spijt dat ik al sigaren heb gekocht want ik had het haar zó gegund. Ik haal twee vapes bij haar. Dan heb ik het wel weer gezien in Meppen. Ik heb al iets gezien op een kaartje, maar... de kans is dat er gedeeltelijk een grote 'H' in de rechterbovenhoek hangt. Dat blijkt het geval te zijn. Ik ben vorig jaar vanuit Meppen naar Haselünne gefietst en kom dan rakelings langs Apeldorn. Ik heb nu uitgezocht dat ik via Apeldorn naar Stavern kan, dat is 'min Frysk' voor Stavoren. Wat is er aan de hand met dat heidegebied op de kaart? 

Daar kom ik achter als ik al tussen Apeldorn en Stavern ben. Té laat om om te keren en terug naar Meppen te fietsen. Het blijkt een groot defensieterrein te zijn. Bij iedere ingang wordt je geconfronteerd met een bord dat je waarschuwt. Er wordt met scherp geschoten op dit terrein en het is ten strengste verboden om je hier op te houden. Dat schopt mijn plan in de war want ik vermoed eerst dat ik van Stavern kan oversteken naar Tinnen. Er zit niets anders op dan flink te klimmen en weer uit te komen in Lathen. Vanuit daar wil ik nog over Tinnen naar Haren maar dan is de benzine op. Ik steek vanuit Lathen rechtstreeks over en kom via Erika en Rütenbrock weer Nederland binnen fietsen. De maaltijd is in tien minuten klaar en dan voel ik me opeens erg moe. Ik besluit even een knippertje te doen. Met het raam open en dat had ik niet moeten doen. Als ik wakker word, blijkt dat er een steekvlieg toegang heeft verschaft. Die zal me de komende nacht ook nog flink plagen. Ik druk de televisie aan en kijk mijn eerste avond 'B&B Vol Liefde'. Ik heb het gisteren ook gezien en... het is net zo verslavend als 'Lang Leve De Liefde'. Ik wil nu ook wel even weten hoe het is afgelopen. ...

De foto is genomen in Sögel bij het Heimathof. Als ik weet dat ik niet de heide kan oversteken, doe ik Sögel aan voor een versnapering. Daarna fiets ik over een parallelweg naar Lathen. 

Kom pas emmeren na spier meppen

Waar heb je zo aan gedacht tijdens het fietsen? Welnu, ik heb onder andere zitten nadenken over de koppen voor de komende berichten. Iets met de plaatsnamen die ik onderweg tegen kom. Ik heb jullie maandagochtend nog laten weten dat ik in de startblokken sta. Om een uurtje of elf acht ik de tijd rijp om op de pedalen te klimmen. Ik meen eerst nog een boodschapje in Diever te hebben maar deze winkel is dicht op maandagmorgen. Bovendien geloof ik dat de Postweg eruit ligt gedurende mijn vakantie. Dat zullen we morgen checken. Muziek op de oren en gaan met de banaan. Binnendoor over Dwingeloo naar Lhee en vervolgens door het bos naar Spier. Op zichzelf vind ik dit niet de meest aantrekkelijke route om te fietsen maar vooruit... ik heb wind in de rug en lekkere muziek op mijn oren. Zo steek ik van Spier over naar Wijster en Mantinge en kom dan uit bij Meppen, Aalden en Zweeloo. Dat is de juiste volgorde. Meppen heeft de beltmolen en Aalden de winkels. Ik haal bij de buurtsuper een pak zuivel en broodjes en nuttig deze op het bankje tegenover het kerkje van Zweeloo. Ik zie momenteel het kerkje zoals Vincent Van Gogh dat in 1883 heeft gezien. Enig verschil is dat de schaapsherder niet voorbij komt lopen. 

Van Zweeloo het kale stuk naar Noordsleen maar nog altijd met lekkere muziek op de oren. In Emmen heb ik een boodschapje. Ik heb thuis al gekeken naar de Primera's en er zit eentje in het winkelcentrum en de andere in de wijk Emmerhout. Ik heb niet zoveel zin om mijn fiets met alle hebben en houden in de stad neer te zetten en kies dan voor Emmerhout. Ik kan maar niet het mooie fietspaadje vinden waar ik naar uit heb gekeken. Ook de terugweg kan ik het niet vinden. Enfin, ik ben Emmen al aan het verlaten als ik me besef dat ik nog naar Emmerhout moet. Daar verdoe ik een uurtje aan en vind dan de winkel. Met de boodschapjes achter de rug mag ik weer de natuur in en langzamerhand naar Emmer-Compascuum bewegen. Daar ben ik om half vijf. Ik nuttig een milkshake en fiets dan op mijn dooie akkertje naar de logeerplek. 

Een stacaravan? Nou nee, het is een heus chalet en ik heb het hier drie dagen voor het zeggen. Het biedt wel een 'bed & breakfast'-arrangement aan, maar daarvoor moet ik apart betalen voor het ontbijt. Ik vind dat aan de prijzige kant terwijl ik 's ochtends niet veel meer nodig heb dan twee stevige mokken koffie en een broodje kaas. Het chalet heeft een uitgebreide keuken en zelfs pannen, borden en bestek is aanwezig. Ik fiets even later terug naar het dorp voor twee dagen boodschappen. De pannen blijven in de kast, de magnetron mag het werk doen voor mij. Het is goed vertoeven buiten hoewel ik om half negen naar binnen ga. Ik heb 's middags nog grapjes gemaakt over de televisie, maar ja... Wat moet ik anders? Zo heb ik maandag zowaar televisie gekeken! Niet té laat onder de wol want morgen gaat weer een flinke fietstocht worden. 

Klaar voor de start

Er is vannacht zowaar iets gekomen van het slapen en ik ben al vóór de wekker wakker. Het berichten 'reserveren' is niet helemaal naar wens gegaan maar aan de andere kant: Ik krijg de ruimte aan het eind van deze week wel vol. Ik heb zaterdag 36 singles gekocht in Steenwijk en verwacht donderdag in ieder geval nog een aantal toe te voegen. Ik vermoed dat ik donderdag vanuit Emmer-Compascuum langs ga bij de winkel in Emmen voor zoveel als er naast de kleding en dergelijke in de tas passen. De broodnodige scheerbeurt is achter de rug en ik zit nu aan mijn laatste kop koffie. Ik hoef niet eerder dan vijf uur in Emmer-Compascuum te zijn en later maakt voor de uitbaters niets uit. Ik heb dus zeeën van tijd want eerder fietste ik wel eens op en neer naar Emmen op een middag. Er volgt nu méér stilte op Soul-xotica voordat ik donderdag en vrijdag het blog mag vol kalken met de ervaringen van deze week en de 'Singles round-up' van nieuwe singles. De oudjes bewaar ik waarschijnlijk voor de nieuwe maand.  Eerder had ik een reistas vol spul om mee te nemen, tegenwoordig gaat alles in een Albert Heijn-tas in de fietstas. De temperaturen maken dat ik lange broeken en dikke jassen thuis kan laten. Tot donderdag! 

De Breakfast Club van 1995

Inmiddels heb ik de werksituatie zo naar mijn hand weten te zetten dat ik doorgaans 's ochtends niet op de zaak wordt verwacht. Gerrit begint gewoon later en zorgt dat hij zijn post weg krijgt. Dat is wat mijn chef weet en ze is daar helemaal content mee. 'And sleep's the only freedom that she knows'. Deze zin uit 'Wildflower' van Skylark heeft me altijd bijzonder aangesproken. De wereld is gewoon zo'n stuk mooier onder de lakens, met je ogen dicht en je brein in een andere wereld. Moeder Louwsma heeft een flinke taak om de jongeman in 1995 uit bed te krijgen. Als mijn ouders aankondigen dat ze in september 1995 een week naar Denemarken gaan en ik dus alleen thuis ben (broeder is een paar weken eerder naar Denemarken vertrokken), zit er niks anders op dan maar een week vrij te nemen. Mijn toenmalige baas is daar faliekant op tegen, maar ach... buiten een weekend Dicky Woodstock om heb ik nauwelijks vakantie gehad. Een jaar eerder heb ik gepoogd een midweek op eigen benen te staan, in deze week ga ik alvast wennen aan hoe het later zal worden. 

Mijn ouders vertrekken in de vroege uren van de maandagmorgen. Ik betwijfel of ik dan al thuis ben want ik ben die avond naar een bluesconcert geweest. Al Dickinson treedt de eerste maal op in Sneek en het concert is georganiseerd door iemand met wie ik dan goed bevriend ben. Ik zal een jaar later Al 'begeleiden' bij een concert in Makkum. Niet op het podium hoor! Ik moet proberen zijn cassettebandjes aan de man te brengen en ben half om half tolk voor als het nodig moest zijn. Die eerste avond is het meteen al zwaar gezellig. Ik kan me voorstellen dat mijn ouders reeds zijn vertrokken of dat ik dan net in mijn nest lig. De maandag is het vooral uitkateren en ook de dinsdag laat ik mijn gezicht niet buiten zien. Hoe bevalt de snuffelstage, Gerrit? 

Welnu, Gerrit voelt opeens niet meer de druk om rond elf uur de televisie uit te zetten, de pyjama aan te trekken en te gaan slapen. Iedere avond is oudejaarsavond. Sterker nog: Na een dag begin ik te merken dat ik een dosis creatieve energie krijg. Het schrijven gaat me tegenwoordig beter af na middernacht. Waar kijken we naar op de televisie? Bij voorkeur films. Zo herinner ik me van de dinsdagavond 'The Breakfast Club' op Veronica. In 1995 al zwaar gedateerd maar de 'vibe' van de film spreekt me aan. Ik herinner me ook een reclamespotje van defensie dat geregeld voorbij komt op de Ster. 'Soms trekt het leven aan je ogen voorbij als een film. Aan jou de taak om deze zo spannend mogelijk te maken'. Ik weet niet wat het precies veroorzaakt maar deze spot en de 'Breakfast Club' is precies wat ik zoek in deze tijd. Ik ga niet slapen maar doe mijn jas aan en loop naar de Riperwei. De duim omhoog en liften maar! Waar naartoe? Zwolle en Steenwijk, zo besluit ik. Van Jutrijp naar Follega. Van Follega naar Vollenhove. Daarna een lift van een fietsenman die naar Zwolle moet maar daarvoor wel een eindje moet omrijden omdat hij een fiets moet afleveren. Ik vind het prima! In Zwolle bezoek ik de platenwinkel van Diskid en koop een paar singles. Dan gaat het liften verder. Eerst met een gezin in een Fiat Panda door een wijk met verkeersdrempels. Ik kom uit bij de snelweg en neem plaats op de vluchtstrook. 

Wat zeg je? Mag dat niet? Nee, inderdaad, en je kan daar een flinke boete voor krijgen. Ik ontloop hem twee jaar later ternauwernood in Amsterdam. Toch krijg ik een lift. Ik kan het wel uitschreeuwen. Onderdeel van het liften is om een lift te krijgen van de meest bijzondere auto. Dat is in dit geval een Mercedes G uit de jaren tachtig. Zo eentje als dat ik heb van het Duitse speelgoedmerk Siku. Dan uiteraard zonder zwaailichten en stickers van de ADAC. De man heeft iets delicaats op zijn aanhanger en rijdt daarom met een slakkengang in de buurt van de vluchtstrook. Hij kan me naar Steenwijk brengen!  Een uur later zit ik aan de bar van De Karre. Het is net de tijd dat 'Busje Komt Zo' van Höllenboer is uitgebracht en dat zit nieuw in de cd-jukebox. Ik hoor hem die dag achtenzestig keer. Ik geloof dat de eigenaar hem na een week openbaar heeft geknakt. Dat het daarna nog drie maanden in de hitparade zou staan en dus overal op de radio? Die avond probeer ik liftend naar huis te gaan. Dat brengt me in Willemsoord en daar hoop ik de snelweg op te kunnen. Nee, dat gaat niet lukken. Ik loop terug naar Tuk en kan bij iemand op de bank slapen. Voorwaarde is wel dat ik morgen moet helpen bij het opbouwen van een feesttent. Deal!

Zo ben ik in mijn vakantie opeens lekker aan het werk en na afloop willen de mannen lunchen. Ik heb echter niet zoveel geld bij me, maar daar weten ze wel raad op. Bij een pannenkoekenrestaurant bestellen ze voor mij een kingsize pannenkoek met shoarmavlees. Natuurlijk moest ik alles opeten maar ben ik halverwege al zat. Die avond ga ik met de trein en bus terug naar Jutrijp. De vrijdag hang ik rond in Sneek en koop een paar cd-singles (waaronder Höllenboer natuurlijk). Die zaterdag ben ik uitgenodigd voor het Blubbertreffen op de Basse. Mét de Solex natuurlijk. Daar ben ik bijna levend verbrand maar daarover heb ik in 2020 geschreven in 'Het zilveren goud'. De zondagavond kom ik laat op gang en blijf weer eens hangen in het café in Langelille. Als ik thuis kom, zijn de rapen gaar. Mijn ouders zijn weer in de nacht gereden en treffen thuis een puinzooi aan en Gerrit is in geen velden of wegen te bekennen. Ook verschijn ik die maandag niet op het werk, maar goed... dat is dan toch al een pijnlijk verhaal. Het gaat hem vanavond om de snuffelstage van een week. 

Ik heb expres een aantal berichten overgeslagen want ik denk dat ik ze nodig ga hebben voor de 'Singles round-up' na de vakantie. 

Week Spot: Donna Colman

Normaal gesproken heb ik op donderdag vrij. Gisteren (dinsdag) heb ik mezelf echter niet kunnen bewegen om aan het werk te gaan en vanmiddag blijkt er opeens een mailing te zijn binnengekomen. Ik heb ter plekke besloten om morgen daarmee aan de slag te gaan. De vakantie moet blijkbaar even goed worden verdiend in de laatste dagen! Ik heb overigens nog niet gezegd waar de reis helemaal naartoe gaat en wellicht kan ik daar dit bericht voor gebruiken. Over de artieste van de Week Spot van deze week is namelijk helemaal niets bekend. Natuurlijk ken ik het nummer al wel een aantal jaren en weet dat je van een origineel een paar maanden met vakantie kan, als het werk het toestaat en je het niet té bont maakt. Om eerst een origineel te kunnen vinden kan al een tijdje in beslag nemen. De meeste originele exemplaren zitten inmiddels in de koffers van de grote Northern Soul-dj's. Als ik de plaat bestel, denk ik nog aan eentje uit de REPRO-serie van Kent, maar achteraf gezien weet ik het wel weer. De plaat is ergens vorig jaar opnieuw uitgegeven door Sonic Wax waarbij gebruik wordt gemaakt van de oorspronkelijke labels, net als in de genoemde serie van Kent. Het blijkt dat Juno nu pas een aantal in bezit heeft gekregen. De Week Spot is 'Your Loves Too Good' van Donna Colman. Dus inclusief grammaticafout in de titel. 

Komende zaterdag ga ik beginnen aan 'The 2025 Collection' in 'Do The 45'. Het is al een tijdje een traditie om alle platen in alfabetische volgorde van de platenlabels te draaien. In 2022 ben ik het even vergeten en begin ik vrij laat. Vorig jaar zijn er twee afleveringen afgevallen. De vijfde oktober vanwege het optreden in De Buze. Een week later omdat ik dan pas terug uit Denemarken ben. Dit jaar denk ik een stuk of twaalf afleveringen nodig te hebben dus het is zaak om vroeg te beginnen. Een week eerder dan anders? Ik snap het even niet maar misschien moet ik het ook niet willen snappen. Ik ben in de afgelopen twee jaar op de eerste zaterdag van mijn vakantie begonnen maar in de lijst van de Week Spots is het in 2025 een week eerder? Enfin, komend weekend kan ik, zoals het nu staat, de hele letter A doen en een paar van de B. De Atlantic-platen vallen mee dit jaar en dus bereik ik ook nog wel het Avin-label van Donna Colman's single uit 1965. Omdat het een groots nummer is, mag dit de Week Spot zijn. Nogmaals: Er is niets bekend over de dame, alleen dat ze deze single heeft gemaakt voor het Avin-label uit Detroit en dat ze wordt begeleid door The Chandlers. Discogs vermeldt een topprijs van omstreeks 1200 euro. John Manship heeft dit jaar eentje geveild voor 800 Engelse ponden. Dat kan in een ongunstig geval 1200 euro worden. The Chandlers heeft in 1967 een single gemaakt op het Col Soul-label dat omstreeks 1300 euro zou moeten opbrengen in nieuwstaat. Daarvan is in 2020 een zwaar mishandeld exemplaar geveild voor maar liefst 555 Britse ponden. Bij 'Good Minus' gaan alle alarmbellen af bij mij, dan ligt de plaat nog nét niet door midden en is er een heel klein beetje muziek te bespeuren op het vinyl. 

Tot zover de Week Spot. Laten we het nu dan over de vakantie hebben. In 2018 en 2019 heb ik vanuit Sleen gefietst in de omgeving van Ter Apel en Sellingen. De voorkeur gaat uit naar de laatste plaats. Iets met een Solex-herinnering uit 1995. Ik heb toen bij een toertocht mijn 'Lex' platgereden op een vluchtheuven bij Bourtange. In 2019 neem ik het besluit om volgend jaar in de buurt van Sellingen te gaan kamperen. Dan komt de 'grote paniek' en is openbaar vervoer alleen voor essentiële reizen en dus niet voor een kampeervakantie. Het begint een paar weken geleden op te spelen: Ik wil terug naar Sellingen! Toch kan ik in die omgeving niet een hele geschikte accommodatie vinden binnen het budget. Buiten Sellingen om wil ik ook iets in de buurt zijn van Haren en Meppen in Duitsland en zie daar het plan: Ik ga maandag voor drie nachten naar Emmer-Compascuum. Daar ben ik vorig jaar Nederland binnengekomen vanaf Haren. Meppen kan wel eens nét te ver weg zijn, maar ach... dat zie ik wel. Ook wil ik een dag naar Sellingen en Bourtange en omgeving. Maandag is het nog koel maar droog. Dinsdag en woensdag worden prachtige dagen. Voor donderdag staat een beetje regen ingetekend maar dat is niet veel. Vrijdag en zaterdag neemt de buienkans wel flink toe. Ik ben gewend om in de tweede week met vakantie te gaan, maar dit keer start ik de vakantie met een logeerpartijtje. Overigens in een bed & breakfast want de tijd van kamperen in een tentje heb ik achter me gelaten. En... ik kan het me momenteel veroorloven. 

Honderd achteruit 2023: The Adventures

Vandaag twee afleveringen en morgen of donderdag twee en we zitten weer op schema. Ik blijf bij dit bericht desondanks in de sfeer van 'Het nalatenschap'. Er zijn verscheidene nummers uit de jaren tachtig met een sterke associatie met broeder, maar het geldt zeker voor 'Broken Land' van The Adventures. Onderweg naar Denemarken passeren we een 'Raststätte' met de naam Brokenlande en broeder brengt iedere keer The Adventures ter sprake. Vaak zijn we dan al een keer eerder gestopt. Ik heb de heenweg in oktober goed opgelet en heb ook toen Brokenlande zien staan op de handwijzers. Toch gaat dit bericht niet uitsluitend over 'Broken Land' van The Adventures maar over een eerdere single van de groep. Het heeft in ons land twee noteringen op de Tipparade en de eerste daarvan vinden we in 2023 op nummer 43 in de Gele Bak Top 100: Send My Heart' van The Adventures uit 1985. 

Ik leer The Adventures als eerste kennen middels 'Broken Land' en de associatie met de stop aan de Duitse Autobahn. Ik 'leen' de single in 1992 voor een cassettebandje en zet hem daarna keurig terug. In tegenstelling tot een paar andere singles die ik nog altijd heb. In 1994 vind ik mijn eigen exemplaar van de single. In de tijd dat ik een maandelijkse Top 100 doe, staat deze ook geregeld in de lijst. 'Send My Heart' is in 1985 aan mijn aandacht ontsnapt. Het zou me niets verbazen als broeder de plaat destijds wel heeft gekocht, maar het is vooral een plaatje dat je hoort bij de Vara op de dinsdag. Dat is een dag dat ik naar school ben. Het is echter weer op de laatste zondag van september in 2022. De zondagmiddag dat ik platenbakken ga halen bij de Xenos in Meppel en deze vul met een aantal singles uit het platenwinkeltije aan het Prinsenplein. Deze middag zie ik deze van The Adventures en het is thuis een aangename kennismaking. 

Als ik op Wikipedia zoek op 'Adventures' zegt de link dat de band 'defunct' is, maar niets is minder waar. The Adventures is immers helemaal terug! Het verhaal van de band begint in Belfast in 1978. Zanger Terry Sharpe en gitarist Pat Gribben ontmoeten elkaar in de gelederen van de punkband The Starjets. De band heeft zeer weinig succes en valt een paar jaar later uiteen. Sharpe is in 1982 bevriend geraakt met Bananarama. Hij is te zien in de videoclip voor 'Shy Boy' en schrijft mee aan een aantal nummers op het debuutalbum 'Deep Sea Skiving'. In 1984 besluiten de twee mannen een nieuwe band op poten te zetten. Gribben's echtgenote Eileen, Gerard Murphy, Tony Ayre en Paul Crowder zijn de overige leden. De band noemt zich The Adventures en besluit meteen Belfast achter zich te laten en vanuit Londen te opereren. Ze worden gespot door Simon Fuller, een beginnende manager die nog de kneepjes van het vak moet leren maar veel potentie ziet in The Adventures. De band tekent een contract bij Chrysalis en de debuutsingle 'Another Silent Day' wordt door Fuller met enige bombarie gepresenteerd maar steekt niet boven het maaiveld uit. 'Send My Heart', 'Feel The Raindrops' en 'Two Rivers' zijn allemaal zeer matige hits in Engeland en het debuutalbum 'Theodore And Friends' blijft ook achter qua verkoop. 

De band wisselt van platenmaatschappij en mag het proberen bij Elektra. 'Broken Land' zal in Engeland hun grootste hit worden (nummer twintig om precies te zijn). De opvolgers doen minder hoewel het begeleidende album een zilveren plaat zal ontvangen voor de verkoop van 60.000 exemplaren. Op het volgende album doet de folk meer en meer haar intrede maar The Adventures zal er niet meer in slagen om het succes van 'Broken Land' te prolongeren. In 1992 maakt het een album voor Polydor dat drie achteruit verkoopt en na dit avontuur wordt de band gedropt door de platenmaatschappij. Kort daarop ligt de groep uit elkaar. Gribben zal actief blijven als songschrijver en werkt nauw samen met acteur en zanger Ryan Molloy. Sharpe speelt enige jaren met een coverband. In 2007 en 2009 vinden kleinschalige reünies plaats, maar veel verder dan lokale festivals komen ze niet. Op 20 december 2009 overlijdt bassist Tony Ayre maar dat is nog niet het einde van The Adventures. Sharpe en het echtpaar Gribben vormen in 2019 een nieuwe The Adventures en spelen in eerste instantie tijdens een reünie van The Starjets. Later in dat jaar wordt de band weer helemaal actief. Op 28 maart van dit jaar verschijnt bij Cherry Red het vijfde studioalbum van de groep: 'Once More With Feeling'. 

'Send My Heart' piekt bescheiden op een 62e plek in Engeland. In Duitsland doet het 24, in Italië 44 en in Australië bereikt het een 92e plek. Zoals gezegd is de Tipparade het hoogst haalbare voor de plaat in Nederland. 

Over de nummer 44 is, denk ik, niet heel veel te schrijven dus waarschijnlijk dat ik deze ga opsparen voor een dubbele aflevering. 

Het nalatenschap op 45 toeren deel10

Tot dusver heb ik het aantal singles in 'Het nalatenschap op 45 toeren' op dertien gehouden, omdat het mooi past voor een foto en dit het lievelingsgetal is van mijn broer. Na vandaag heb ik echter nog negentien singles over en dus wordt dat volgende maand een aflevering van tien en eentje van negen. Tenslotte mag ik eind september gaan buigen over de platen om een Top 54 samen te stellen. Deze krijgen jullie vervolgens in zes afleveringen vanaf 5 of 6 oktober. Ik heb die week vrij genomen van werk en ga vermoedelijk een paar nachten weg. Over nachten weg gesproken... Ik heb vanavond drie nachten geboekt voor volgende week. De Buienradar heeft het over nogal wat regen in het tweede weekend en de week erna en begin volgende week zal het nog even zomeren met vijfentwintig graden. Ik ga dus meteen maandag met vakantie en kom dan de donderdag weer terug. Later meer hierover, eerst ga ik terugblikken op drie vakanties in Denemarken in 1996 en 1997. En een kleine aanleiding hoe broeder ertoe is gekomen om Nederland te verruilen voor Denemarken. De dertien singles zijn niet genummerd en zijn een mix van 'losse' platen die hij in Nederland én Denemarken heeft gekocht. 

Als mijn oudste broer jarig is en ik hem aan de telefoon heb, wil ik hem het toch eens vragen. Wanneer ben jij naar Denemarken gegaan? Ik heb een associatie met de Elfstedentocht en dus moet het 1985 of 1986 zijn geweest? Het antwoord is: 1986. In 1985 zit mijn oudste broer met zijn enkel in het gips nadat hij is uitgegleden. Met dank aan zijn Zweedse klompen. Het blijkt inderdaad ten tijde van de Elfstedentocht in 1986 te zijn dat broer de laatste voorbereidingen treft op het vertrek naar Denemarken. In de zomer van 1986 is hij alweer even terug in Nederland voor een landbouwtentoonstelling waardoor wij de vakantie vieren in Slenaken. Daar heb ik het een paar afleveringen geleden over gehad. Vanaf 1987 is het onze gezamenlijk favoriete vakantie. Broeder gaat in 1994 samen met zijn voetbalmaat voor een weekje naar Denemarken. Het discobezoek is op de eerste avond ernstig verstierd door dezelfde broeder omdat deze in vol Heerenveen-tenue naar de dancing wil. Het gezelschap wordt geweigerd. De volgende dag gaan ze opnieuw, nu met broeder in spijkerbroek en neutraal t-shirt. Dan kunnen ze wel naar binnen. Een toiletbezoekje leidt hem langs een blonde Deense schone en de rest is geschiedenis. 

Meteen na thuiskomst draait hij 'Kon Ik Maar Even Bij Je Zijn' van Gordon op repeat en gaat hij later die week solistisch opnieuw naar Denemarken. Ja hoor, het is helemaal aan tussen de twee. In oktober 1994 maken wij kennis met de aanstaande schoonzus. Na de kerst komt ze opnieuw naar Nederland en verhuist het paar naar een gehuurde recreatiewoning in Uitwellingerga. Broeder gaat nu gewoon aan het werk en ze gaan een beetje proefdraaien. Dat bevalt zó goed dat ze in mei 1995 wereldkundig maken dat ze gaan samenwonen in Denemarken. Het valt samen met de vut van mijn vader. Daar hebben we de dinsdag een groot feest van en de volgende avond zal vader hem naar Denemarken brengen. Zijn eigen auto is niet veel soeps meer en het is handiger om deze in Nederland te verkopen. 

De zomer van 1995 is erg warrig voor mij. Mijn ouders zijn trouwens in dat jaar ook niet eerder dan in september met vakantie gegaan. Ik heb nog genoeg herinneringen aan die week. Misschien binnenkort een kleine 'recap'? Het Hemelvaartweekend valt vroeg in 1996 en het is omstreeks 4 en 5 mei. Broeder heeft besloten te verloven met de jongedame en de volledige familie is uitgenodigd voor een etentje. We rijden er in de nacht van Hemelvaartsdag naartoe en verblijven de meeste tijd bij mijn oudste broer. Op zaterdagavond ga ik echter op stap met broeder en dat wordt een legendarische avond. We hebben in tijden niet zo diep en uitvoerig gesproken en ik vertel hem over het persoonlijke 'dal' waar ik uit ben gekomen in 1996. Die zondag schudden we elkaar de hand bij het afscheid en zegt hij: 'Als het even tegenzit, moet je denken aan Yazz & The Plastic Population: 'The Only Way Is Up'. Dat is meteen mijn motto geworden en ik ben in december nog nét op tijd om zijn 12" van het nummer te redden. Niet in de beste mix, maar ach... het gaat om het idee. Tijdens dat eerste bezoek ben ik ook in Herning bij Woodstock Fashion geweest, een boetiek in hippiekleding. Ik heb daar mijn oog laten vallen op een héle dure blouse waar ik eerst even voor moet gaan sparen. Die haal ik op bij het volgende bezoek aan Denemarken. 

Het is dan augustus 1996. Ik ben dan net een paar weken verliefd op een meisje en zweef een beetje. Ik denk niet dat ik het broeder heb verteld en als ik het wel heb gezegd, heeft hij vrij neutraal gereageerd. Wat zou er toch van Froukje zijn geworden? Ik ben wederom een weekend bij broeder. Die zaterdagavond gaan we eerst eten bij een vriendin van zijn lieftallige. Heerenveen moet deze avond tegen Ajax spelen en broeder heeft een zakradio mee om de wedstrijd te volgen. Het is de avond dat het onmogelijke gebeurt: Heerenveen wint van Ajax! We gaan dus nog net iets uitbundiger op stap dan dat de bedoeling was geweest. Ik heb zelf nooit veel met voetbal gehad, maar het enthousiasme van broeder werkt altijd aanstekelijk. Een jaar later ben ik opnieuw een weekend bij hem. Hij werkt dan als conciërge op een 'basisschool'. Tussen aanhalingstekens want Deense kinderen zijn tot hun vijftiende op de basisschool en gaan rechtstreeks het beroepsonderwijs in. Bij een rommelmarkt koop ik mijn eerste singles van de vakantie. 's Middags lopen we naar de Føtex, het overdekte winkelcentrum van Herning. We praten vooral onderweg uitvoerig. Van de avond staat me niets meer van bij maar het is vast gevierd in een kroegje met bier. Tijdens dit weekend neemt hij 'OK Computer' van Radiohead voor mij op. 

Het zal gek klinken want we hebben geen ruzie of iets dergelijks, maar tussen 1997 en 2009 zal ons contact op een heel laag pitje staan. We bellen elkaar met de verjaardag en vaak met oud en nieuw, maar daar blijft het dan wel bij. Broeder is eind 1997 getrouwd met de dame en samen krijgen ze twee kinderen. In 2011 zullen ze scheiden. In de volgende afleveringen zal ik het dan vooral hebben over de periode van 2009 tot en met 2014, het jaar dat hij de échte liefde van zijn leven zal vinden. 

** De Clown - Ben Cramer (NL, Elf Provinciën, 1973)
** Torn Between Two Lovers - Mary MacGregor (Duitsland, Ariola America, 1976)
** Rijens Carnavalslied 1978 - Peter Coolen (NL, Sound Track, 1978)
** Windsurfin' - The Surfers (Noorwegen, Polydor, 1978)
** Bang Bang - B.A. Robertson (Duitsland, Asylum, 1979)
** Dance Little Bird - Electronica's (Duitsland, Philips, 1980)
** Mickey - Toni Basil (UK, Radialchoice, 1981)
** Ma Quale Idea - Pino D'Angio (NL, Killroy, 1981)

** Ghost Town - The Specials (UK, 2-Tone, 1981)
** Like A Roller Coaster - Sugar (NL, CNR, 1981)
** Words - F.R. David (Frankrijk, Carrere, 1982)
** Life In Tokyo (remix) - Japan (UK, Hansa, 1979, re: 1982)
** Ghosts - Japan (UK, Virgin picture disc, 1982)

Ben Cramer heeft hij in de jaren negentig in Sneek gekocht bij een naamgenoot. Die heeft in de jaren tachtig een platenwinkel in de 'kasba', een klein marktgebouwtje in een winkelruimte van de Oosterdijk. In de vroege jaren negentig heeft deze Jelte een winkel in verzamelobjecten en waaronder platen. 'De Clown' is natuurlijk een grote hit in de voetbalstadions en dat is de aanleiding van broeder om deze single te kopen. Ik herken het aan de naam van de vorige eigenaar, daar heb ik ook enige singles van. 'Windsurfin' was voor onze zus het allereerste plaatje en het moet de reden van aanschaf zijn geweest. Als hij in Nederland is koopt hij voornamelijk Nederpop-platen uit de jaren tachtig en houdt zijn ogen open als hij iets Hollands in een Deense winkel tegenkomt. Dat verklaart De Electronica's en Sugar. Ik had hem zó graag willen vragen wat het verhaal rond de carnavalssingle is. B.A. Robertson is een andere vroege single van onze zus evenals F.R. David. De laatste en Toni Basil zijn export-singles voor de Scandinavische markt. Ook ben ik benieuwd waarom broeder uitgerekend Mary MacGregor heeft gekocht en zelfs heeft bewaard nadat hij zijn meeste singles heeft verkocht. Ik zal daar nooit antwoord op krijgen maar de laatste is een kanshebber voor de Top 54. Anders had ik hem wel in de Gele Bak Top 100 gezet want het blijft een prachtig nummer...

Singles round-up: augustus 4

De single van Kingsize Dick heb ik donderdagavond meteen gedeeld met mijn vrienden op Facebook. Meteen een reactie van een collega-verzamelaar. Hij heeft de single zien liggen en moest ook ontzettend lachen bij het hoesje. Hij heeft de euro in zijn zak gehouden en heeft in plaats daarvan drie andere singles gekocht. Eentje van Jacques Dutronc welke al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. 'Green Hornet' van Al Hirt ligt daar ook gewoon voor een euro en hij heeft deze mee gekaapt. Ik heb al vaker gezegd dat ik regelmatig even moet langs wippen bij de kringloopwinkel in Ruinerwold maar het komt er vaak niet van. Als ik nu op woensdag nog in Meppel zou werken, had ik het wel geweten. Het is inmiddels alweer twee maanden geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. Ik gooi letterlijk iedere single op een stapeltje die íets' interessant lijkt en na vijf minuten is dit het resultaat. Twaalf singles voor veertien euro. Ik verklaar het tegenover de collega-verzamelaar als junkiegedrag. Oordeel zelf... 

* Darts- The Boy From New York City (NL, Magnet, 1978)
Thuis hebben we het gewoon over pijltjesgooien en we hebben geen flauw idee waar alle randen goed voor zijn op het bord. De roos is het uiteindelijke doel. Later leren we dat het 'darts' heet, maar die kennen we alleen van de plaatjes uit de late jaren zeventig. Hierbij dus, de Engelse Darts met een oud mopje van The Ad-Libs en erg gezellig voor op een zondagavond. 

* Discothèque- Introdisco (NL, CNR, 1979)
Het concept van Stars On 45 is niet helemaal nieuw in 1981 maar wel een stuk verfijnder dan de eerdere pogingen. Ik denk dat we 1977 als jaar kunnen aanwijzen. Long Tall Ernie & The Shakers stoppen oude rock & roll-hits in medleys en op disco-gebied zien we 'Uptown Festival' van Shalamar en 'Rockollection' van Laurent Voulzy. Intussen is daar ook Discothèque van de Nederlandse producer Bart Van Der Laar en de Belgische Francis Weyer. De laatste kennen we beter als Francis Goya en Van Der Laar is een nog altijd onopgeloste moord uit 1981. De plaat wordt ingespeeld in New York. en het is één grote popquiz met beroemde riffs uit disco-, rock- en popsongs van de voorgaande tien jaar. Of een beetje meer... ik geloof dat 'Pretty Woman' de oudste is van het stel. 

* David Dundas- Jeans On (Duitsland, Chrysalis, 1976)
In de zomer van 2023 doe ik een aantal specials op de vrijdagavond. Ik pak de Top 100-zomerlijsten die ik een paar jaar ervoor heb samengesteld van de jaren zeventig en draai deze achterstevoren. Ik heb 1979, 1978 en 1977 reeds gehad en ben aanbeland bij 1976. Dan wordt het voor mij opeens onmogelijk om langer digitale shows te doen. De mapjes van de overige jaren heb ik weggegooid maar de map van 1976 staat nog altijd op mijn oude XP. Zo heb ik donderdagmiddag geluisterd naar de Engelse zomerhits van 1976 en daarbij passeert ook David Dundas, hoewel de plaat pas in 1977 bij ons op de hitparade zal komen. Gezelligheid kent weer geen tijd. 

* Keith Hampshire- Daytime Night-Time (Duitsland, A&M, 1972)
Kijk, dit zijn het soort plaatjes waarvoor ik op de fiets stap om naar Ruinerwold te gaan. Een totaal vergeten plaatje uit 1972 dat destijds genadeloos is geflopt. De a-kant is geschreven door Mike Hugg, één van de leden van Manfred Mann's groep uit de jaren zestig. Ik heb 'Big Time Operator' van deze Hampshire en deze valt in hetzelfde straatje. Een beetje bombastische pop maar best lekker!

* Kingsize Dick- Kölle Am Rhing (Duitsland, EMI, 1987)
Natuurlijk lig ik ook dubbel van het lachen. Ik ken de naam ergens van. Jawel! Een jaar of tien geleden is op Facebook een pagina aangemaakt met hilarische platenhoezen en daar komt ook een elpee voorbij van Kingsize Dick. Hij is al een tijdje bezig als hij in 1987 ons een Duitse hertaling aanbiedt van 'New York New York'. Natuurlijk is dat even afschuwelijk als 'Wat' van Willem, de onlangs aangeschafte hertaling van Captain Sensible's 'Wot'. Hij is al in juni in de bakken gezet en dus moet ik hem de laatste keer hebben gemist?

* Mireille Mathieu- Ensemble (Frankrijk, Barclay, 1969)
Als het ook maar een beetje interessant is...? Tja, dan komen we uit bij Mireille Mathieu. Gewoon een puntgave single met de fotohoes voor een zuinige euro. Er zijn mindere nummers te bedenken dan 'Ensemble' en dus keur ik het goed. Hoe laat komt de methadonbus? 

* Van McCoy- That's My Philosophy (NL, H&L, 1977)
Van McCoy kan weinig fout doen bij mij. Toch heb ik het enkele malen geprobeerd met 'To Each His Own' van Faith, Hope & Charity maar ik lust het niet. Het staat gewoon in de jaren zeventig-bak. Deze single heet voluit '(To Each His Own) That's My Philosophy' en is dus de instrumentale versie van de hit uit 1975. Wel... er zitten een paar gezongen stukken in. Ik vrees dat deze ook in de jaren zeventig-bak komt te staan. Het is niet slecht maar ik zie het mezelf niet draaien op een zaterdagavond. Wellicht toch nog eens Faith, Hope & Charity een kans geven. Van 'The Walk' op de b-kant gaat mijn hart ook niet sneller kloppen. 

* Mungo Jerry- It's A Secret (Duitsland, Polydor, 1976)
Ray Dorset zit inmiddels bij een andere platenmaatschappij maar ook deze verbiedt hem om zijn bakkebaarden af te scheren. Mungo Jerry zonder bakkebaarden is als Gilbert O'Sullivan zonder drollenvangers. Wat heeft Ray een bloedhekel gekregen aan die tochtlatten. Het is bij zijn volgende wissel van platenlabel dat de producent suggereert dat hij eindelijk eens afscheid moet nemen van zijn bakkebaarden. Ray is blij maar hij verkoopt geen enkele plaat meer. Op het hoesje van deze plaat staat hij desondanks met volle bakkebaarden. 'It's A Secret' is geen slechte plaat en hij blijft ver verwijderd van 'In The Summertime'. Ik had al verwacht dat dit één van de hoogtepunten moest worden. 

* Lynsey De Paul & Mike Moran- Rock Bottom (Duitsland, Polydor, 1977)
Het Eurovisie Songfestival wordt dankzij Brotherhood Of Man in 1977 gehouden in Engeland en de zege gaat naar Frankrijk. Het gastland eindigt als tweede met dit bereleuke nummer van Lynsey De Paul en Mike Moran. Moran is daarvoor de toetsenist geweest van The Ian Gillan Band en Lynsey De Paul heeft natuurlijk een grote hit gehad met 'Sugar Me'. Ook deze ligt sinds juni bij de kringloop. 

* Jimmie Rodgers- Waltzing Mathilda (NL, Roulette, 1960)
Hoewel de labels een ander verhaal vertellen, wordt 'Waltzing Matilda' beschouwd als de a-kant van de single. Ik ken het nummer voornamelijk in een folky uitvoering en Jimmie maakt er pure pop van. Desondanks in een vrij goede staat voor zijn leeftijd. De single moet opeens ook twee euro kosten, maar de overige singles maken het tot een fraai gemiddelde. De vorige eigenaar heeft het op 13 juni 1979 gekocht, zo vertelt de binnenkant van het hoesje. 

* Showaddywaddy- Multiplication (Duitsland, Strand, 1981)
Zou Showaddywaddy in 1981 het wiel opnieuw hebben uitgevonden? Nee, wees niet bang, het rockt nog altijd als het jaren zeventig-werk van de groep. Gezellig genoeg voor een zondagavond. Waar blijft in hemelsnaam de methadonbus? 

* Trio Hellenique- Zorba's Dance (NL, CNR, 1965, re: 1974)
Kijk... ik kan voor hetzelfde geld een tasje stelen van een oudere vrouw, maar stel je voor als er veel geld in zit? Dan moet ik nóg meer platen van dit niveau kopen bij de kringloop in Ruinerwold? Nee, laat maar... Natuurlijk heb ik 'Zorba's Dance' al in alle mogelijke varianten maar kan voor een euro niet deze 1974-uitgave laten liggen. Dus nee... er komt geen spuit aan te pas en toch is het gedrag bij de kringloopwinkel eentje van een junkie. Ik heb voorlopig mijn shot weer binnen!

Beeld uit het verleden: 16 augustus 2021

Opdat we nooit vergeten... Wie me een beetje kent, weet dat ik nooit écht heb meegedaan aan de grote paniek van de begin jaren twintig. Ik heb er ook weinig last van want van alle beroepen die je kan bedenken valt die van de postbode onder de essentiële beroepen. Voor ons geen lockdown. Ik kan me nog heel goed die eerste weken herinneren. Het is voortdurend alsof het zondagochtend om acht uur is. Bijna geen verkeer op de weg en enkel iemand die de hond uitlaat. Hoewel ik mensen ken die hebben genoten van de rust, is het iets waaraan ik niet kan en wil wennen. In een stad als Meppel moet je goed oppassen bij het oversteken van een weg en op een kilometer moet je tenminste twintig mensen tegenkomen op de fiets of wandelend. 'Niet normaal maken wat niet normaal is', zegt de koning bij de Dodenherdenking maar het blijft slechts bij woorden. Na een voorzichtige versoepeling in de zomer van 2020 gaat Nederland in de winter wederom op slot en krijgen we zelfs nog een avondklok op de koop toe. 

Ik heb als handicap dat ik in de jaren negentig heb getracht om journalist te worden. Vragen stellen is cruciaal en als dat niet is toegestaan dan wordt er een vuil spelletje gespeeld. Zie daar de tijd van de grote paniek. Als je vragen stelt, ben je een 'wappie' of geloof je in complottheorieën want 'hoor wat de experts zeggen op tv'. Door de journalistieke achtergrond ben ik al snel wat dieper gaan graven. Van de virologen hoeven we het niet te hebben, die weten na een paar maanden nog altijd niets te verklaren. Dan hoor ik een emeritus-hoogleraar immunologie en deze verklaart dat er eigenlijk niet zoveel aan de hand is. Het immuunsysteem weet hier prima mee te 'dealen'. Toch is dat niet het geluid dat je in de mainstream media hoort en dus beschrijf ik dit het liefste als 'De Grote Paniek'. Omdat ik mijn proteststem wil laten horen, schaf ik een bedrukt stoffen mondkapje als dat accessoire verplicht wordt gesteld. Ik draag het een jaar lang bij supermarktbezoeken en dergelijke totdat ik begin 2022 last krijg van branderige ogen. Ik heb juist besloten dat ik nóóit meer een mondkap zal opzetten als ook deze regel wordt opgeheven. 

In de zomer van 2021 is Nederland weer enigszins van slot, maar het is allemaal niet ver weg. Ik fiets in deze tijd geregeld langs de kazerne door de bossen naar Kallenkote en zie dan dit bord met de regels staan. Ik heb het er met een vriendin over en beloof dat ik een foto zal nemen. Op deze 16e augustus heb ik een elektrische fiets te leen van Steenwijk. Een onding! Ik ben deze middag tweemaal op mijn muil gegaan. Ik weet niet waar het ding is gebleven maar hij staat er nu niet meer. Het is een zondagmiddag en ik heb een klein boodschapje in Steenwijk. Daarna fiets ik over de Woldberg en de Eese naar Eesveen en via de polders naar Wapserveen en via het bos terug naar Uffelte. Ik neem mijn camera mee en maak onder andere deze foto zodat ik hem kan delen met mijn vriendin. Met de kennis die nu beschikbaar is... Hoezo anderhalve meter? Hoezo niet inhalen? Hoezo rustig fietsen? Hoezo...? 

Maar... vooral geen vragen stellen want anders ben je een wappie. 

Primitief kamperen in Lokeren

De mediastilte is weer voorbij. De afgelopen avonden ben ik na de shows steeds niet in de stemming om nog een bericht te publiceren en dat betekent dat ik inmiddels een flink stuk achter loop op schema. Enfin, er komt sowieso nog een 'Singles round-up' aan met de singles van afgelopen donderdag en ik heb genoeg inspiratie voor andere berichten. Ik moet gewoon even de tijd maken om de berichten te schrijven, dat is alles. Ik ben vandaag begonnen aan de laatste werkweek voor de vakantie. Het eerste bericht lijkt iets te maken te hebben met het vakantiethema van de afgelopen weken, maar nee... het is eigenlijk een verkapte '20 Years Ago Today'. Ik realiseer me afgelopen woensdag opeens dat het twintig jaar geleden is dat ik naar de Lokerse Feesten ben gegaan. Een avontuur dat niet zonder alcoholmisbruik mogelijk zou zijn geweest en ergens voel ik ook een zekere schaamte, maar ik ga vandaag nog eenmaal terug naar dat bizarre weekend in augustus 2005. De Lokerse Feesten met Patti Smith en Natalie Imbruglia. 

Waar haal ik in deze tijd de kennis vandaan? De Lokerse Feesten zullen wel niet adverteren in de Gonzo Circus? Dat is het vakblad dat ik in 2005 veelal lees. Of heeft De Buze nog een abonnement op de Muziekkrant Oor? Ik vermoed dat laatste want in 2005 ben ik nog niet echt wereldwijs op het internet. Natuurlijk, ik surf veel en vaak op het internet en begin net Youtube te ontdekken. Feit is dat ik al een paar weken naar het programma kijk van de Lokerse Feesten en wel specifiek van deze zaterdag. Patti Smith en Natalie Imbruglia op één avond. Een aparte combinatie maar in mijn geval erg smakelijk. Hoe komen we daar? Dat is reuze eenvoudig want ik ben in 2004 en 2005 al met de trein naar België geweest. Lokeren is gewoon één station vanaf Sint-Niklaas en richting Gent. In de sneltrein wel te verstaan want er gaat ook een boemeltje welke onder andere in Belsele stopt. De vrijdag vóór de zaterdag ben ik in alle staten. Ik koop bij de winkel wat dingetjes voor onderweg in de trein maar weet tegelijk ook dat ik beter thuis kan blijven. Ik heb immers wederom niets georganiseerd. Op de bonnefooi naar België. Net zoals ik overal op de bonnefooi naartoe ga. Die avond besluit ik het helemaal te bederven in Steenwijk en plemp er flink wat drank in. Zo, dat is té zat om op de trein naar België te gaan. Het slapen wil echter niet en dus maak ik een uur later aanstalten om naar de trein te gaan.

God mag weten waarom maar ik reis over het oosten naar België. Ik zou, denk ik, veel tijd kunnen besparen door via Amsterdam te gaan en vanuit daar de sneltrein naar Antwerpen en daarna de boemel naar Lokeren. Nee, de rit gaat wederom over Nijmegen het zuicen in. Vanaf Roosendaal met de stoptrein naar Antwerpen en dan overstappen op de trein naar Lokeren. Ik heb het nieuw gekochte boek al voor de helft uit als we in Lokeren zijn. Het is zaterdagmiddag en de muziek begint pas 's avonds. Ik heb een grote rugzak bij me die ik graag kwijt wil. Ik maak contact met een vrijwilliger en, jawel, de tas mag op een plekje in een tent staan. Het terrein is officieel nog dicht en de bands doen een soundcheck. Dan huppelt Natalie opeens het podium op. Spijkerbroek en t-shirt. Even denk ik een erg intiem moment met Nat te hebben want ze zal vast iets feestelijkers aantrekken voor het optreden? Euh... nee, dit is haar podiumoutfit. De medewerkers van het festival zijn erg gemoedelijk maar ik moet op een zeker moment weer naar buiten. Ik denk dat in onder andere in een internetcafé ben geweest om tijd te doden en daarna ga ik op zoek naar een kroeg voor mijn eerste Palmke. Dit café zal een weekend lang mijn tweede thuis zijn. 

In 2025 is de vijftigste editie gehouden van de Lokerse Feesten. Van 1 tot en met 10 augustus heeft het plaats gehad op de Lokerse Kaai. Een extra feestelijke editie met een aantal gasten die al eerder op het festival hebben gespeeld. Iggy Pop, The Damned, Pet Shop Boys, Air en Clouseau om een aantal te noemen. Ik leer in 2005 het verhaal achter het optreden van Clouseau in Lokeren. Ze zijn als compleet onebekend bandje geboekt voor een avond. Dan scoort Clouseau een dikke hit met 'Anne' en plots staat de Kaai vol met schreeuwende tienermeisjes. Terwijl de Lokerse Feesten tot voordien meer het VPRO-publiek aanspreekt. Ik kan de ticketprijzen niet meer zien maar de eerste avond is altijd een hele goedkope avond met vooral nationale acts.  Verder is er een avond van 25 euro met een exclusieve act. De overige avonden zijn een tientje. In 2005 zie je in Nederland niet Patti Smith en Natalie Imbruglia samen voor een tientje. De Lokerse Feesten wordt kort na mijn bezoek 'ontdekt' in Nederland en dan gaan de prijzen omhoog. In 2007 kun je minimaal vijf munten kopen. Als je met zijn tweeën bent, loop je dus al snel met twintig of dertig munten rond. De ticketprijzen zijn later ook aangepast. In 2005 is het nog nét even 'oldschool'. De gemoedelijkheid van een dorpsfeest met flink wat 'alternatieve' gasten in het publiek. Ik voel me er helemaal thuis!

Bij Patti Smith heb ik een beetje gegokt. Het enige dat ik ken van de zangeres zijn haar hitsingles plus het album 'Horses'. Ik val met de neus in de boter want Patti viert het dertigjarig jubileum van het album. Ze speelt de plaat integraal en doet 'Dancing Barefoot' en 'Because The Night' als toegift. Ze zal later nog een aantal malen optreden in Lokeren. En Natalie Imbruglia? 'Torn' leer ik pas kennen als ik net in Engeland woon. Het album 'Left Of The Middle' heb ik in 2000 op cd gekocht en ken ik van haver tot gort. Het optreden vind ik persoonlijk iets aan de springerige kant, maar dan opnieuw... Ik ben omver geblazen door Patti Smith.

Dan is de muziek afgelopen en ik heb mezelf nog niet ergens een ledikantje in geluld. Er zit dus niets anders op dan even wachten totdat het rustiger wordt en achter een frietkraam mijn slaapzakje uitrollen. Het heeft geregend en het gras is nat, maar het mag niet deren. Ik slaap zelfs nog een flink gat in de zondag. Terug naar het café. Ik ga intussen ook nog even naar Sint Niklaas maar dat is een slecht idee. Er zit een gast die ik van het vorige jaar ken en deze heeft geen zin om me opnieuw te ontmoeten. In de kroeg in Lokeren krijg ik het ook aan de stok met de barman en dan moet ik onderhand toch maar naar huis. Ik ga met de laatste reismogelijkheid. Niet wetende dat er bij Amsterdam een ongeluk heeft plaats gehad op het spoor. Een trein is ontspoord en daardoor ligt het hele spoornet opeens op zijn gat. Als ik de grens over kom, is het al duidelijk dat ik niet meer thuis in Steenwijk ga komen. Ik moet maar zien zo ver mogelijk te komen. Vanuit Zwolle dus met de laatste stoptrein naar Groningen en uitstappen in Meppel. Ik ben te laat voor de horeca maar de shoarmazaak is wel open. Daar zit iemand die me wel een lift naar Steenwijk wil geven. Toch zal die lift er niet komen en ben ik genoodzaakt om maar op het station rond te hangen totdat de eerste trein naar Steenwijk vertrekt. 

Een jaar later ga ik beter georganiseerd naar de Lokerse Feesten. Deels met de fiets en de eerste overnachting in de tent op de camping in Waasmunster. Ik zie in 2006 Bauhaus en The Cramps op een avond. In 2007 ga ik samen met W. naar de Lokerse Feesten voor The Pogues en The Lemonheads. Een jaar later ben ik wel in de buurt van Lokeren maar vinden ze me niet meer op de Lokerse Kaai. Hoewel ik nog wel even mijn zinnen heb gezet op de laatste zondagavond: Alanis Morisette en Grace Jones. Toch moet ik de maandagochtend een vroege dienst draaien op de Dyka en ben ik dan wel zo verstandig om niet te gaan.