Welkom in Mossley!

De vrijdag na Pasen voor wie zich probeert te herinneren waar hij/zij was op deze dag. De 17e april valt in 1998 op een vrijdag. Een dag eerder heb ik bij het Leger Des Heils in York te horen gekregen dat er plek vrij is in Mossley en dat ik daar binnen vierentwintig uur moet zijn. Het inpakken is snel gebeurd en ik doe een laatste poging om mijn stereo te confisceren van mijn vroegere buurman in Bishophill. Geen succes maar achteraf gezien ook geen nood. Ik heb stereo's voor het uitzoeken in Mossley! Letten we wel even op hoe we moeten reizen? Ik zeg het nog eens, Gerrit, want je bent soms een beetje hardleers. Let je op hoe je moet reizen? Ach, dat gezeur, ik kom er vast wel. Iets met de trein naar Manchester en daarna vraag ik het wel. Ik ben om elf uur bij het Leger Des Heils op Gillygate. Al mijn bezittingen in een rolkoffer waarvan de wieltjes op het punt staan om te bezwijken. Enkele bezittingen zijn nog even naar de schuur van Jim gegaan. Het Leger betaalt voor het vervoerbewijs en ik schrik als ik op het kaartje kijk. Ja, openbaar vervoer is schreeuwend duur in Engeland! Een enkeltje York naar Mossley is evenveel als een retour Groningen-Roosendaal. Het 'schoolreisje' kan beginnen? Nee, ik geniet er wel van om een andere omgeving te ontdekken, maar diep in mijn hart vind ik het ontzettend spannend. Het is de spanning die me vast ook niet heeft doen opletten?

Ik heb niet de snelste trein te pakken. Ik kan evenmin herinneren dat hij op ieder station stopt, maar het is wel een uur nadat ik ben ingestapt dat we in Leeds zijn. Niets aan de hand voor mij, ik kan gewoon blijven zitten tot Manchester. Onderweg meen ik even 'Mossley' te zien op een station, maar ik weet nu dat dit onzin is. De trein komt namelijk aan de 'verkeerde' kant Manchester binnen. We zijn er! Ik stap uit de trein en terwijl deze weg rijdt, oriënteer ik me op de trein naar Mossley. De displays kunnen me niet helpen en dan vraag ik een medewerker. Mossley? Dan ben ik té vroeg uitgestapt. Deze trein ging namelijk naar Manchester Victoria en ik sta nu op Manchester Piccadilly. De snelste manier om nu in Mossley te komen? De lokale trein van Piccadilly naar Salford, daar overstappen naar Victoria en dan de trein naar Huddersfield en de conducteur vragen of hij me wil waarschuwen als we in Mossley zijn. Dat moet dan maar! Salford heeft geen overkapping en het is erg guur weer. De conducteur op Victoria brengt me naar de trein naar Mossley en hij licht zijn collega in over mijn reisdoel. We verlaten Manchester en ik probeer iets van een omgeving te bekennen. Toch is het vooral begroeide muren die ik zie en enkele tunnels. Vervolgens komt de conducteur bij me. ,,Next stop is Mossley. Can I help you with your luggage?".

De eerste indruk. Nogmaals, het is een gure dag en dat is niet zo verwonderlijk. Met Pasen heeft het zelfs nog gesneeuwd. Ik stap het station uit en sta meteen op Manchester Road. Ik heb wéér niet opgelet en loop nietsvermoedend de 'winkelstraat' in. Bij de 'off-licence' toch maar even vragen. Gelukkig weten ze de weg. Ik heb niet erg goed opgelet want schuin tegenover het station zit de 'top shop' van de Emmaus en daar wordt 'uitgelegd' middels een plattegrond hoe je op Queen Street komt. Moeizaam loop ik Queen Street af. Het gaat steil naar beneden en de tegels zijn spekglad. Opeens loopt er een jong meisje naast me. ,,Hee, jij moet vast naar de Emmaus? Zal ik je even helpen?". Ze heet Linda en is fotografe. Ze heeft haar doka in de Emmaus. Het scheelt aanbellen want Linda heeft een sleutel. Ik stap de Emmaus binnen. Tegenover de voordeur ligt een hond op de bank. Ik trek mijn wollen mantel uit en leg deze naast de hond. Ik maak kennis met Bob en Carol en we nemen plaats in de keuken. De Emmaus in Mossley is nog maar kort geleden gestart, in september 1997. Bob en zijn vrouw zijn de 'begeleiders' en Mossley heeft tegenwoordig vijf 'companions' en een aantal vrijwilligers. Ze zijn gefascineerd door het feit dat ik uit Nederland kom. Ze hebben hun dochter Anneke genoemd, rijden in een Volvo 340 met links stuur en het gaat middels Shocking Blue ook al snel over muziek. Ik heb in Bob een goede getroffen: Hij kent zijn muziek! De cafètiere-koffie is een andere Nederlandse 'tic' van Bob en Carol. Het is mij té sterk, maar zij gooien ook een halve koe aan melk in hun mok. De volgende die binnenkomt is Jacky, een Fransman. Hij is de 'responsible companion' en hij vraagt me ineens waar ik mijn mooie jas heb gelaten. ,,Op de bank bij de hond". Hij doet zijn handen voor zijn gezicht. ,,Dan ligt die nu vast in slierten naast de bank". Ik spoed me naar de gang. Sadie ligt prinsheerlijk te slapen op de jas. Als ik de jas onder haar vandaan trek, likt ze me over de hand.

Mijn kamer doet me denken aan de ADM. Het is een groot vertrek waar kamers zijn gemaakt door middel van gipsplaat. Een lullig stukje gipsplaat scheidt mij van Jacky en Sadie. Het raam biedt uitzicht op Roughtown. Dat is de wijk met de kerk die jullie links op de foto zien. De foto is genomen links van het station vanaf Stamford Road, ik zit rechts van het station. Roughtown tegen een grijze lucht is niet bepaald de remedie voor een depressie. Op de heuvels verderop ligt een beetje sneeuw op de top. Ik maak die avond een klein wandelingetje. Ik wil naar 'het meer'. Welk meer? Ja, in de mist leek het alsof daarginds een meer was, maar daar blijkt niets anders dan de woonwijk (waarvan ik de naam heb geprobeerd op te zoeken, maar kan hem niet herinneren). Meer dan het smalle riviertje The Tame en het Huddersfield Canal kent Mossley niet aan water. Ik loop de hoek om bij een pub, 'The Best O'Brass' en herken vervolgens de 'off-licence'. Nu weet ik hoe ik moet lopen. Ik kijk nog wel vol verbazing naar Stamford Road. Auto's krullen bij het station het steile talud op. Waar zou dat uitkomen? Iets voor later! Op zaterdagmorgen moet ik meteen 'aan de bak' in de winkel. Het is een beetje tevergeefs wachten op klanten en ik praat vooral veel met een vrijwilliger. Intussen kan ik ook de platen eens nader inspecteren. Ik ga sowieso deze week werken om een elpee te verdienen. 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues staat in de winkel compleet met boek!

Het is op het moment van binnenkomst een internationaal gezelschap. Jacky is een Fransman, evenals Benoit. Hans is een Duitser die echter jaren in Frankrijk in de Emmaus heeft gebivakkeerd en Martin is een Engelsman. Zó gemengd zal het nooit weer worden in Mossley? Althans niet in de tijd dat ik daar verblijf. 's Middags mag ik met Sadie wandelen, maar... ,,Ze mag nog niet van de lijn. Ze moet je eerst beter leren kennen en je gehoorzamen". We lopen Manchester Road af naar Roaches Lock. Daar begint ze te klieren. Ik heb het wel in de gaten, ze wil los lopen. Op een gegeven ogenblik gaat ze weer gewoon lopen. Dan wil ik 'binnendoor' en verdwaal even. Sadie lijkt het in de gaten te hebben. Als we écht de verkeerde richting op gaan, gaat ze plotseling zitten. ,,Nee, ik wil niet die kant op". De andere kant en ze loopt braaf mee. Ik probeer het nog eenmaal en ze gaat meteen weer zitten. Ik vloek wat en volg haar maar. Binnen de kortste keren zijn we terug op Queen Street. Later deze dag krijg ik twee berispingen. De eerste is voor luidruchtig stereo-gebruik en ik krijg van Jacky een koptelefoon te leen. De tweede is een zware overtreding in de Emmaus, maar het loopt af met een waarschuwing. Ik heb een beetje geld gekregen voor shag en spendeer de rest aan een blikje bier. Als ik de Emmaus binnen loop, is het op heterdaad. Of ik de regels niet heb gelezen? Euh... nee...? Welke regels? De eerste regel is dat er geen alcohol mag worden genuttigd op het terrein of in het gebouw. Je mag best buiten drinken of naar de pub gaan, zolang het niet problematisch wordt voor je functioneren. Ik heb deze zaterdag eveneens de route gelopen naar de Methodist. Dat is in 'Top Mossley' en dat is waar Stamford Road 'eindigt'. Een behoorlijke klimpartij, maar we gaan het morgenochtend doen!

In de kerk ervaar ik in wat voor warm bad ik ben gearriveerd. Ik eet die middag lunch bij een ouder echtpaar dat me spontaan heeft uitgenodigd. De sfeer in de Emmaus moet ik nog even aftasten, maar... ik zit hier per slot van rekening alleen om 'even aan te sterken'. Ik ga over een paar weken immers weer terug naar York! We zullen zien...