'Since 1974', zag ik laatst voor het eerst op de website. Ik weet niet of dat er altijd heeft gestaan, maar in dat geval is het veertigjarig jubileum stilletjes voorbij gegleden. Ik denk dat het betrekking heeft op de eerste handel die de Jeffries' hebben gedreven. Als dj ontdek je nog wel eens een plaat die je op een zeker moment goed kan verkopen. Dat er een handel uit zou ontstaan als die van nu, daar had niemand over durven dromen. Rarenorthernsoul is niet alleen een héle grote speler op de markt van Northern Soul, maar ook de meest service-gerichte die er bestaat. Ja, ik kan niks anders dan positief zijn over de webshop. Niet leverbare platen worden keurig netjes teruggeboekt en het levert ook vaak wel een extra plaatje op. Toen ik een paar jaar geleden een finaal kromgetrokken 'Doomsday' van Evelyn Thomas ontving, baalde ik al dat ik geen foto's kon maken. Was ook niet nodig... ,,Je krijgt een ander exemplaar. We kunnen hem nu opsturen, maar willen hem ook wel houden voor je volgende bestelling". Ik heb toen gekozen voor het laatste en prompt zat de single bij mijn volgende order. Sinds een paar maanden wil Rarenorthernsoul toch de vaste klanten bedanken en dat doen ze door iedere week een 'nieuwe' plaat voor half geld aan te bieden. Dat zijn veelal plaatjes uit de Sonic Wax-catalogus en stiekem heb ik een beetje op die van Satisfaction Unlimited gewacht. Dat was vorige week de plaat voor half geld en toen moest ik maar weer eens bestellen. Dat levert vijf singles op, plus Famous Davis Sisters van Discogs en Mighty Lovers van Ebay. De eerste 'round-up' van deze maand is een feit.
* Barbara & The Uniques- There It Goes Again (US, Arden, 1970)
Deze heb ik net behandeld als zijnde de Week Spot, in dat geval de b-kant: 'What's The Use'.
* Danny Bell- Call On Me (US, Down To Earth, 1973)
Nee, niks over te vinden... Ik had iets anders verwacht... Het Down To Earth-label uit Chicago associeer ik als eerste met 'My Baby's Gone Away' van The Chymes, de nummer 1 in de Blauwe Bak Top 100 van vorig jaar. Het geluid komt ook overeen, maar nu weet ik het alweer: The Chymes en The Star-Tells (waarvan ik 'Falling In Love With You Girl' in de bakken heb staan) zijn beide projecten van de gebroeders Martin. Of Danny Bell dan misschien niet heel stiekem tóch op 'My Baby's Gone Away' is te horen? Het is een bekende stem. Beide kanten van deze single zijn geschreven door David Martin en, ja, die zou natuurlijk ook een pseudoniem kunnen aannemen. De productie is weer in handen van de heren Walter en Burgess Gardner. Ze doen dat voor LaMarr Productions, toendertijd de 'buurman' van Down To Earth. 'Call On Me' is wederom niet de kant waarmee de single wordt geadverteerd en dat heeft in dit geval een reden. De plaat is licht kromgetrokken en jengelt niet een beetje in 'Call On Me'. 'Your Wrong About Me' (natuurlijk is het 'You're', maar ik neem het letterlijk over van het label) is een brok sweet soul-crossover in de traditie van The Chymes en veel interessanter. 'Interessant'. Ja, dat is wellicht ook de voornaamste reden van aanschaf. De associatie met The Chymes en The Star-Tells en de nieuwsgierigheid om daar nóg meer van te vinden, dat heeft een rol gespeeld bij dit plaatje. Als 'losse' kant moet deze single nog even groeien bij mij.
* Famous Davis Sisters- Lord Don't Leave Me (US, Savoy, 1964)
Jippie! Brian Eno heeft weer eens een uitgebreid interview gegeven. Dat is een 'happening' waar menig muziekliefhebber naar uit kijkt. Als er één popmuzikant is die een autoritaire blik heeft op popmuziek en dat prachtig weet te vertalen, dan is dat wel de voormalige Roxy Music-toetsenist en de uitvinder van de 'ambient'. In dat interview vertelt Eno onder andere dat hij sinds een paar jaar bij een gospelkoor zingt. Niet omdat hij perse zo gelovig is (hij leert orgel spelen in de kerk), maar omdat hij 'zich kan vinden' in het zingen en dat de godsbeleving in het liederen ook universeel is op te vatten. De gospel-hobby is niet helemaal van gisteren. Brian Eno verzamelt al jaren gospel-platen, met name die op het Savoy-label. Het lijkt me waarschijnlijk dat hij deze plaat (of anders de elpee) ook in zijn verzameling heeft zitten. Ik heb het al genoemd in 'De eindstreep': De plaat is eveneens in bezit van Moby die dit heeft gebruikt voor zijn hit 'In This World'. Hoewel ze geen krediet krijgt op het label, is de leadzangeres (en degene die prominent op Moby's plaat is te horen) niet één van de 'beroemde Davis-zussen', maar in werkelijkheid heet ze Jackie Verdell. De plaat staat echter in de Blauwe Bak met dezelfde novelty-waarde als 'Coming On Strong' van Brenda Lee.
* Mighty Lovers- Ain't Gonna Run No More (Tsjechië, Soul Junction, 1968, re: 2015)
Ik kom er binnenkort wel achter. Ik heb dit nummer de afgelopen maanden heel vaak gehoord in een podcast, maar kan me alleen niet herinneren welke podcast het moet zijn geweest. Mighty Lovers is een groep uit Detroit en beide nummers op deze single worden geschreven en geproduceerd door Richard 'Popcorn' Wylie. En dan hebben we het eveneens over een persoon dat een standbeeld verdient op Soul-xotica. De single verschijnt in 1968 voor het eerst op Soulhawk, een klein label uit Detroit dat wordt gerund door genoemde Wylie. 'Ain't Gonna Run No More' is een fijne crossover-danser. Het heeft alle kwaliteiten van een plaat uit Detroit, zonder dat het door de geluidsbarrière gaat.
* Bobby Powell- Question (US, Whit, 1967)
Het was best vermakelijk om te zien. Tot een paar maanden geleden kreeg ik iedere vrijdagmiddag een mailing met de nieuwste aanwinsten van Buydiscorecords, maar dat was al een tijdje niet voor gekomen. Toen ik vrijdagmorgen toch maar moest bestellen om Satisfaction Unlimited goedkoop te bemachtigen, vroeg ik me zelfs even af of Buydiscorecords nog zou bestaan. Ja! Het bestaat wel. Nog steeds alle dure platen waarmee ze helemaal niet lijken te adverteren. Buydiscorecords heeft sinds een paar maanden een collectie échte verzamelaars-items, maar niet in de soul-hoek. Denk aan een Engelse groene demo van 'Love Me Do' van The Beatles. Het heeft optisch een mankement, maar moet desondanks nog steeds 500 pond kosten. Verder heeft het nog een aantal 'singles packs', willekeurig samengestelde pakketten met jaren zeventig-demo's. En verder... losse plaatjes die nooit zijn verkocht. Daar vind ik dus Barbara & The Uniques, The Sheppards en Bobby Powell. De singles kennen een summiere beschrijving en in geval van Bobby Powell is dat 'collectable funk dancer'. Waar? Nou, nee, maar er staat ook wel eens pure pop tussen 'soul and Motown', dus dat is geen ramp. 'Question' mag funkier zijn dan menig soul-plaat in het assortiment, maar eigenlijk is het meer het 'harde' Stax-werk, dus richting Wilson Pickett en Eddie Floyd. Toch wel een eigenzinnig ding en een mogelijke Week Spot...
* Satisfaction Unlimited- Let's Change The Subject (UK, Sonic Wax, 1972, re: 2011 of 2012)
Een andere bevriende platenhandelaar deed laatst zijn beklag op Facebook. ,,Ik heb een prachtige collectie soul-elpees uit de jaren zestig en zeventig gekocht in Amerika. Mijn kinderen moesten maar niet weten dat de pluche Mickey Mouse is achtergebleven omwille van deze elpees. Nu is dan het moment om de platen te slijten, maar dan loop je wéér tegen het single-dogma aan. Als het niet in een single-koffer past, willen de dj's het niet". Deze kanonnade zorgde ervoor dat de dj's werden 'geraakt' en hij is redelijk snel van zijn elpees geholpen. En toch... ik heb het zelf ook. Ik ken, met name dankzij hem, een aantal album-tracks die ik dolgraag op vinyl zou willen hebben, maar ja... het is niet verschenen op single. De gebroeders Jeffries hebben dezelfde frustratie en middels het Sonic Wax-label brengen zij zo nu en dan een album-track uit op single dat volgens hen méér verdient. Deze van Satisfaction Unlimited behoort eveneens daartoe. In 1972 verschijnt de enige elpee van Satisfaction Unlimited op het Hotwax-label: 'Think Of The Children'. De elpee is gewild bij connaisseurs en doet niet minder dan vijftig euro. Lee Jeffries heeft 'Let's Change The Subject' los geweekt van het album en opnieuw gemixt en het resultaat is een heerlijk 'ongehoord' nummer dat me meteen de eerste keer aanspreekt. Toch is dit een eenzijdig bespeelbare single en daar ben ik over het algemeen weer niet zo gek van en dus vind ik acht pond iets teveel. Vorige week was hij vier pond en dat is een prachtige prijs voor een single die voor acht ook mijn koffers had in gemoeten!
* The Sheppards- What's The Name Of The Game (US, Sharp, 1969)
Foutje bedankt? Ik wil naar de volgende pagina en druk dan per ongeluk op de verkeerde knop. Opeens ben ik 'in het winkelwagentje'. Ik klik op 'pagina terug' en ga dan alsnog naar de volgende bladzijde. Als ik daar doorheen blader, schiet het me opeens te binnen. Zou ik zojuist bij een willekeurige plaat op 'add to cart' hebben gedrukt? Ja, dat blijkt het geval te zijn, want ik heb nog nóóit van The Sheppards gehoord. Voordat ik hem wil verwijderen, ben ik toch wel een beetje nieuwsgierig naar wat de muis voor mij in petto had en... dat klinkt zelfs erg fijn! Ik besluit dit 'kadootje' te houden. Voor de échte soul-dj is het wellicht iets té poppy, maar hij stampt lekker en The Sheppards kunnen zeker zingen. Dat geldt ook voor de b-kant: op 'Glitter In Your Eyes' laten de heren horen waar ze de mosterd vandaan halen. Dat is onversneden doowop! Ooit gaan we eens doowop verzamelen, ook al gaat dat misschien nog dertig jaar duren... Tot die tijd is 'What's The Name Of The Game' de enige interessante zijde van de single.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten