Raddraaien: Dionne Warwick

,,Moeten we nog op Wikipedia kijken of gaat het zo wel lukken om een bladzijde vol te blaten over Dionne Warwick?". Met die woorden begint op 12 december 2011 de '20 Years Ago Today' van die dag met een íets minder zorgvuldig gekozen foto van de boosdoener in het verhaal. Het is dezelfde single welke ik tref in de laatste jaren tachtig-bak bij het 'Raddraaien' van vandaag. Het is in 2011 maar goed dat ik toch even kijk, want het blijkt uitgerekend die dag 71 jaar geleden te zijn dat mevrouw Warwick deze incarnatie heeft aanvaard. Op dit moment, in 2015, zit ik met hetzelfde: Zal ik nog een keer in het leven duiken van Dionne Warwick óf doen we 'dat andere verhaal'. Volgens mij heb ik daar in 2011 eveneens mee gespeeld, maar besloot toen het niet te doen. Ik zou nu ook diverse redenen kunnen bedenken om het niet te doen, maar vooruit... we gaan hem tóch eens doen! Een fijn verhaaltje voor het slapen gaan, met Dionne Warwick als soundtrack, dat is wat deze aflevering van 'Raddraaien' ons gaat brengen. De single die centraal staat is: 'All The Love In The World' van Dionne Warwick (1983).

Het heeft nooit willen boteren tussen mij en Dionne. De vroegste herinnering moet Toppop zijn geweest ten tijde dat 'Heartbreaker' in de hitparade staat. Het is een herfstvakantie en dat zijn doorgaans niet héle bijzondere vakanties. Vakantie is het pas als 'heit' ook vrij heeft en dat is aanvankelijk niet het geval (vanaf de late jaren tachtig neemt hij de woensdag steevast vrij en rij ik meestal met mijn ouders naar de Noordhollandse kust). In de voorjaarsvakantie en de Paasvakantie is hij evenmin vrij, maar dan is het weer vaak zo aantrekkelijk om buiten te spelen, dat je niet taalt naar uren in de auto naar een strand of bos. Hoogtepunt van de herfstvakantie voor mij is de 'spaarweek' van de Rabobank. Met moeder naar de bank om de inhoud van de spaarpot (vaak drie-gulden-en-een-stuiver of zoiets dergelijks) te brengen. Het is begin jaren tachtig en dus niks geen loketten en kogelvrije ruiten. De man van de bank, die je ook gewoon kent, telt het zuur gespaarde geld en schrijft het bij in je spaarbankboekje. En dan... hét moment! Dan mag je iets uitzoeken. Gelukkig zitten er ieder jaar ook autootjes bij zodat ik mijn wagenpark verder kan uitbreiden. Als we weer eens terug konden naar die tijd en dat bij iedere storting op je spaarrekening ik een single mocht uitzoeken, dan had ik nu wellicht een spaarrekening gehad. Maar ja... platen kopen is ook een investering...

In 1991 slaag ik, hakken over de sloot, voor de LEAO. Of... eigenlijk net niet, maar dat is een vreemd verhaal. Het blijkt pas maanden later dat er bij het berekenen van de punten bij Handelsadministratie I een rekenfout is gemaakt. Of is er toch stiekem een docent geweest die me niet weer een jaar in de klas wilde hebben? Dat zullen we nooit weten. Feit wil dat ik de twee belangrijkste onderdelen van het examen niet heb ingevuld en dat ik nog steeds een zes heb. Dat bestaat niet! Slagroom en chocoladevlokken zijn geen gebak, maar een koek met aardbeienjam evenmin. Het is tenslotte de slagroom en de vlokken die de cake tot een gebakje maken. Met de basiskennis zit het wel goed: bruto, tarra en zo. Bij de grootboekrekeningen heb ik minder opgelet en die sla ik dus maar over. Zegt ook veel over mijn instelling tijdens dat examen: Iets vertelt me dat ik het toch niet zal halen, dus dan kunnen we ook net zo goed met de pet ernaar gooien. Dan die rekenfout en dan... ben ik alsnog geslaagd! Mijn studietoekomst is eerder dat jaar al aan bod gekomen. Jongeheer Louwsma wil graag journalist worden, maar daarvoor is HBO eerst een 'must' en vervolgens de hogeschool van de journalistiek. Daar lijkt het op dit moment nog helemaal niet op, maar om toch een binnenweg naar het MBO te nemen, wordt het KMBO voorgesteld: Een tweejarige opleiding waarbij het grotendeels neerkomt op de discipline van de leerling. Discipline? Kun je dat eten?

De lessen zijn grotendeels 'praktijk': Zelfstandig werken aan een opgave. Het KMBO is een samenraapsel van leerlingen. Als je twee keer bent blijven zitten op de MEAO kun je het altijd nog eens proberen op het KMBO. En een blinde die de basiskennis heeft opgedaan op speciale scholen en nu naar een 'normale' school mag, komt eveneens naar het KMBO. Ik ben jaren geleden nog eens 'vriend' geworden met Epke op Facebook. Ik dacht even dat hij een braille-versie zou gebruiken, maar het lijkt erop alsof hij al vier jaar niet meer ingelogd is geweest. Past ook helemaal niet bij hem. De praktijklessen administratie zijn in een groot lokaal mét radio, want het moet op een kantoor lijken met individueel werkende volwassenen. Bij een vraag loop je naar de lerares toe en desgewenst legt ze het voor je uit, waarna je weer terug gaat naar 'je bureau'. Het is 1991 en Radio 10 Gold is dan pas bereikbaar in Friesland. Twee-in-een voor mij. Enerzijds droge stof leren, anderzijds inspiratie opdoen voor vinyl-aankopen.

Na de eerste zeven weken van het schooljaar beginnen de stages. Hoe verder je 'vooruit' bent met de leerstof, hoe eerder je op stage mag. Bij mij duurt het tot februari 1992, maar er zijn ook enkele vlijtige leerlingen die al in november kunnen. Eén van die vlijtige leerlingen is een meisje dat twee jaar ouder is dan mij. Twee jaar..., als je veertig bent scheelt dat niks, maar een achttienjarige tegenover een zestienjarige? Ik kan niet anders zeggen dan dat ze beeldschoon is en, volgens enkele dingen die ik niet wil horen op dat moment, ook al dikke verkering. Het dromen op de fiets gaat stiekem door en zij is vast onderdeel daarvan. Samen leven we nog lang en gelukkig, totdat ik de fiets in het hok parkeer. Zij gaat, zo gezegd, als eerste op stage en ik kijk daar als een blok tegenop. Hoe overleef ik zeven weken zonder háár? Dan komt het moment... het moment waarop ik voor eens en voor altijd mijn liefde aan haar verklaar...

Radio 10 draait de week voor haar stage 'All The Love In The World' van Dionne Warwick. Dit is mijn kans. Ik wacht het refrein af en draai me om naar haar. Mijn mond gaat open en ik volg Dionne noot-voor-noot. Wie het refrein kent, weet dat het een aantal noten bevat en wie me recent heeft horen zingen (bijvoorbeeld middels de Swedish Chef Karaoke-hit 'Happy') weet dat de zang niet mijn best afgestemde instrument is. Ik weet niet of ze haar stalen gezicht in bedwang houdt of dat ze het niet heeft opgemerkt, maar het wordt niet beantwoord. De rest van de klas heeft het wel gehoord en dient mij wel van repliek. Iedereen, zelfs de lerares, ligt plat van het lachen. Ik zing nóóit weer in de klas, zelfs 'Lang zal die leven' ga ik voortaan 'playbacken'.

Ik ben eind 1992 van school gegaan en heb haar nog één keer gezien na die tijd. Ik ben té verlegen om op haar af te stappen of... is het wellicht angst geweest? Ze is met een paar mannen waarmee ik geen ruzie zou willen hebben. En dus blijf ik stilletjes op mijn barkruk zitten en probeer Dionne Warwick uit mijn hoofd te rammen.