In 'Modermismen' schrijft Kees Van Kooten over drie platen die hij door de wekkerradio hoorde en die in halve slaaptoestand zo mooi klonken dat hij ze op elpee kocht. Daarna zou hij nooit weer de magie van die ochtend ervaren. Na de klap met de fiets is de eerste week voor tachtig procent blanco. De zaterdag erna heb ik cd's gekocht. Want als Soul-xotica over muziek gaat die ik heb of wens, wat doet dit kind hier dan? Hij gaat ons toch niet vertellen... Jawel! Onder invloed van hersenschudding heb ik Duffy gekocht!
Net zoals Van Kooten niet uitgeslapen was toen hij 'One Day I'll Fly Away' van Randy Crawford hoorde, zo zat ik in een verdoving toen ik 'Warwick Avenue' van Duffy hoorde. Typisch hetzelfde als bij Air: Geen scherpe randjes. Maar het is nu de tekst die om mijn aandacht roept. Het definitieve van het afscheid snijdt me nog steeds wel door de ziel, maar om daarvoor nu een cd te kopen?
Het begon twee jaar geleden met 'Mercy'. In navolging van Truus Zuuphuus (aka Amy Winehouse) was het ineens hip om 'vintage' geluiden toe te voegen. Maar de Farfisa-gimmick van Duffy was gewoon té lullig voor woorden. En de noodzakelijke soul? Nee, Duffy is niets meer dan een overgewaardeerde geit met een foute producer!
Dan een mysterie. Ik heb een paar tracks van de cd gedraaid en toen...? Feit is dat het hoesje nog op mijn slaapkamer ligt. Cd is foetsie! Weggegooid? Expres of per ongeluk? Ik heb hem laatst nog gezocht. Weer zo'n blanco door de hersenschudding.
'Warwick Avenue' heb ik inmiddels als mp3, maar heeft me nooit meer zo aangegrepen als toen. En als ik 'Rockferry' vandaag nog tegenkom, gaat die alsnog de Kliko in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten