held of heroïne?

Okay, als ik morgen rond deze tijd twee geregistreerde volgers heb, komt dat door de nu volgende uitspraak: Lou Reed heeft een flink aantal barslechte albums gemaakt. Eerlijk gezegd denk ik dat de schade wel mee valt. Misschien wordt Lou Reed naar aanleiding van dit statement zélf volger van Soul-xotica. Te meer een reden omdat zijn ex-vriendinnetje binnenkort ook nog aan bod komt. Maar nu is het zondag, dus tijd voor een 'hersenschuddingschijf'. Ik kocht in oktober een '2-voor-de-prijs-van-1', maar dan afgeprijsd naar negen euro: 'Berlin' en 'Coney Island Baby'.

Ome Lou heeft strontmazzel dat hij bij Velvet Underground zat en klassiekers als 'I'm Waiting For The Man', 'Venus In Furs', 'What Goes On' en 'Sweet Jane' schreef. Jammer dat 'Who Loves The Sun' niet van hem was. Maar dankzij die Velvet Underground-songs kreeg de onderdanige heroïne-junk een stem. Alleen daarom al kan Lou Reed niet stuk bij mij.

Maar menschen-nog-an-me-toe, Reed heeft in die dertig jaar er alles aan gedaan om zijn reputatie ten grave te dragen. Na 'Lou Reed', 'Transformer', 'Berlin' en 'Rock'n'Roll Animal' kwam hij met het zouteloze 'Sally Can't Dance', een jaar later met het destructieve 'Metal Machine Music', dat gevolgd werd door het dodelijk saaie 'Coney Island Baby'. Maar ook Reed's toenadering tot het grote publiek in 1984, een schijf ellende met de naam 'New Sensations', was hemeltergend.

Daarmee is alles gezegd over 'Coney Island Baby'. 'Berlin' rechtvaardigde de negen euro, ook al betaalde ik gisteren 2,50 euro voor de originele elpee in redelijke staat. 'Berlin' opent met geroezemoes en een 'Happy Birthday' en even denk je aan het decadente Berlijn van de jaren dertig, totdat Lou over 'Berlin by the wall' zingt. En die stond er voor 1961 nog niet.

Verder is het dé meest doordringende Lou Reed-elpee. In de rij van meisjes die iets mogen zeggen, krijgt Stephanie op 'Berlin' maar liefst tweemaal een kans. Inclusief haar laatste woorden, want het lijkt mij dat ze de slagaderlijke bloeding niet heeft overleefd. En zal 'The Kids' écht een paar jongedames geholpen hebben bij het afkicken? Of zullen de bedoelde moeders tijdens het nummer troost hebben gezocht bij hun vloeibare heldin?

Ik mag de plaat dan wel onder invloed van de hersenschudding gekocht hebben, maar heb hem pas later ontdekt. Waar Air en Dusty Springfield zacht en lief zijn, daar is Lou Reed iets té scherp voor een pijnlijke hersenpan. Daar had 'Coney Island Baby' weer van pas kunnen komen. Ik heb toen immers ook een middag naar Macy Gray-op-repeat geluisterd. Nee, leven is te kort voor 'Coney Island Baby'!