bepaald niet alledaags

We gaan er maar van uit dat het CDA-congres zaterdag het ja-woord zal geven en dus de grootschalige bezuinigingsplannen waarheid worden. Minder cultuur. Kon wel eens een doodssteek worden voor Soul-xotica? Om 'goodwill' te kweken, gaat Soul-xotica alvast wat korten en bezuinigen ter voorbereiding. Nood breekt wetten, dus eerst Sly & The Family Stone recyclen.

Op het gebied van het korten, dat kan tijdelijk te merken zijn aan de lengte van de berichten. Zoals ik gisteren al schreef, ben ik twee essentiële knopjes van de telefoon kwijt. Hoewel mij een andere N95 is beloofd, zal ik een tijdje wat minder lange berichten schrijven. Maar... na het zuur komt het zoet. En ik kom mijn beloftes wel na!

Opiniepeilers vrezen een tweedeling in de maatschappij. De heren politici, maar vooral ook het volk in de straat, zou eens verplicht 'Everyday People' moeten spellen.

Sylvester Stewart, beter bekend als Sly Stone, is een soort van 'cult' geworden, één van de grondleggers voor de funk. Zonder Sly geen Prince, of hoe die Pipo zich momenteel ook noemt. Hij is ook van invloed op de latere crossover. Zijn eigen groep was eveneens een crossover, maar dan doel ik op het multiraciale karakter van de familie.

Dat de erkenning eventueel zeventig jaar na de dood nog steeds kan komen, was vanavond een klein berichtje in de krant. Er zijn werken voor enige miljarden verkocht van een schilder die tweemaal was geweigerd voor de kunstacademie. Toen is hij maar een boek gaan schrijven. Die kunstenaar is Adolf Hitler...

universeel liefdesverdriet

Mijn telefoon, tevens typmachine voor Soul-xotica, is twee toetsen kwijt. Erg onhandig bij het schrijven, maar omdat ik reeds drie uren op een monteur van het waterleidingsbedrijf zit te wachten, kan ik mezelf even opdragen aan het monnikenwerk dat het is geworden. De toetsen 4 (ghi) en 7 (pqrs) ontbreken. Dan valt het op hoe vaak die letters worden gebruikt...

Voor de vakantie was ik bezig om mijn mp3-jukebox aan te vullen met zomerse herinneringen. Er zijn verschillende liedjes die me terugvoeren naar de zomer van 1983. 'Wrap Your Arms Around Me' van Agnetha Fältskog was alarmschijf toen ik een dag met mijn ouders naar Bakkeveen ging. Een andere roept met name een dag op dat mijn vader een Renault 14 van de garage te leen had. De ramen wilden niet open, terwijl het bloedheet was en brandend skai onder de billen waren we dankzij Opel Ascona's ontwend.

Die herinnering drijft boven als ik The Beat hoor met 'Can' Get Used To Losing You'. Mijn broer had ook deze plaat, waardoor de indruk onuitwisbaar is. Die moest in de fietsjukebox! Mijn leverancier, een mp3-database, geeft de artiesten niet meer weer en nadat ik tweemaal Andy Williams heb gedownload, staak ik mijn pogingen. Sinds Waasmunster kleeft nu de zomer van 2010 aan het origineel.

Origineel? Als Arnold Rypens van original.be het zegt... Andy Williams is doorgaans de koning van de cover, maar Doc Pomus en Mort Shuman schreven dit voor hem! Rypens leert ons dat Alton Ellis onder leiding van producer Coxsone Dodd in 1970 een reggae-versie opnam, die voor The Beat aan de basis heeft gestaan.

De kracht van het liedje zit hem in het liedje zélf. Het boet niets in aan kracht of schoonheid als De Deurzakkers het zouden opnemen. De tekst is van alle tijd en allemaal. Ludduvuduh is hetzelfde, of je nu Tukker, Jamaicaan of Andy Williams bent...

vinylsap

Horen kiwi's in de koelkast? Of gewoon op een fruitschaal? Heb ik niet, maar is eenvoudig zelf te maken. Ik heb immers een ruime keuze aan Nana Mouskouri... Maar of ik er echt veel plezier aan ga beleven? Als kind kreeg ik thuis elke dag fruit, zoals het hoort. Een appel mee naar school (of tot It Far, het beekje bij de school) en 's middags een sinaasappel of mandarijn bij de lunch. Het is onbewust gebeurd dat ik dit heb afgeschaft. Ik vergeet het gewoon...

Vorig jaar april ging de bezem er in. Geen alcohol. Tijdelijk (2 weken) niet gerookt. Iedere ochtend fris uit bed, nog voor het ontbijt, een kwartier op de hardloopband. Beviel uitstekend! Ik geloofde zelfs dat ik het thuis kon, voor de koffie drie kilometer rennen. Het lijkt lichtjaren geleden...

Verder was de Paaz nog ergens goed voor: Ik plunderde bij tijd en wijle de fruitschaal. Omdat ik bewuster wilde leven en gezonder, at ik sinaasappels totdat ik er buikpijn van kreeg.

Eenmaal thuis, was het alras weer vergeten. Soms herinnerde een vriendin me eraan. ,,Eet je wel elke dag fruit", was voor mij een reden om fruithapjes mee te nemen van de buurtsuper.

Zoals iedere zondag blijkt, waren er na de hersenschudding bepaalde dagen 'blank'. Cd's die niet meer zijn teruggevonden, maar ook een zak kiwi's. Hetty kwam eens bij me langs om platen op te halen. Om een dame te ontvangen, moest ik even schoon schip maken. Ze gaf me een mager zesje. Dat bakje singles moest ik even kwijt en schoof het onder het theewagentje waar mijn stereo woont. Op het bakje lagen een paar boodschapjes...

Het bakje stond er goed en bleef daar. Totdat ik veel visite van fruitvliegjes kreeg... Drama! Die verrekte kiwi's! Klotehersenschudding! De kiwi's waren week geworden en waren gaan lekken. In het bakje singles... Kiwisap is funest voor vinyl. Het was redden wat er te redden viel. Talloze fotohoesjes in de GFT-bak. Mijn Mint-exemplaar van 'Birds And Bees' van Warm Sounds is Poor+ geworden. 'Sittin' All Alone' van The Pretty Things heb ik net vervangen. En ik was al zo blij dat ik Tom Clay voor weinig had gevonden? Totaal verrot.

Verbaast het iemand dat ik nooit weer fruit heb gekocht?

aaibaarheidsfactor van een speenvarken

Waar mijn fascinatie voor Björk nu precies vandaan komt? Ik zou het niet weten. Ten tijde van 'Debut' vond ik haar maar een aanstellerig wicht, 'Play Dead' vond ik erg mooi vanwege de orkestratie van David Arnold en hoewel 'It's Oh So Quiet' leuk tegengif was op de irritante Eurodance, kon Björk me nooit echt bekoren. Begin 2002 zat ik weer eens in een transformatie. In deze fase van verandering kocht ik zowel 'Debut' als 'Post' op cd.

Vooral de laatste was favoriet. Natuurlijk omdat 'It's Oh So Quiet' erop stond, maar ook het schitterende 'Isobel', 'Hyperballad' en dat 'kleine liedje' waarvan me de titel is ontschoten. Natuurlijk ben ik net zo ruig met 'Post' geweest als andere cd's en in januari 2005 wil ik die wel op vinyl hebben. Minstrel maakt het me moeilijk. Hij heeft 'Post' op vinyl, maar ook de dubbelaar 'Greatest Hits'. Ik kies voor de laatste.

De titel is misleidend. De selectie uit 2002 is niet gemaakt op basis van verkoopcijfers, integendeel juist. Björk-fans konden gedurende een paar weken via haar website stemmen op haar beste nummers. Opvallend is dat haar grootste single-hit, 'It's Oh So Quiet', ontbreekt. Het klinkt debiel, maar ik weet nog maar sinds een jaar van het ideale gewicht van een toonarm. Het bleek op het laatst onmogelijk om bijvoorbeeld 'Venus As A Boy' te draaien, zonder dat-ie oversloeg. Maar of dat nu een reden was geweest om 'Greatest Hits' ook op cd te kopen?

Met de hersenschudding was ik enige tijd niet voor rede vatbaar. Hoewel Björk kan krijsen als een speenvarken, heeft ze ook haar aaibare momenten. Dit zal de aanschaf van de cd hebben bevorderd. En mijn hoofd genoot, terwijl Björk 'I'll suck my tongue in remembrance of you' lispelde. Toen op een zaterdagmiddag ging ik met Björk op de discman naar de kringloopwinkel. Daar kocht ik ondermeer Skunk Anansie (die met 'Weak'). Die heb ik onderweg opgezet. Björk is vast in het hoesje van Skunk Anansie gegaan en toen... Net als bij Duffy: Nóóit meer teruggezien, wel het hoesje. Eind goed al goed? Het gewicht moet wel op 5,5 gram, maar dan draait het vinyl braaf zijn rondjes...

zwart-Wit

Is zaterdag 25 september 2010 een zwarte bladzijde in het bestaan van Soul-xotica? Letterlijk, wel! De reden is echter minder dramatisch. Ik was gisteravond met een concept begonnen, dat ik vanmiddag zou afmaken, toen ik besloot dat ik het niet geschikt voor publicatie vond. Het hele verhaal, bijna driekwart, 'backspacen' zag ik niet zitten, maar... vandaag twee postings ter compensatie! Vanavond een IJslandse schreeuwlelijkerd met een 'hersenschuddingschijf', nu eerst een lachebekje met de naam Emily Jane White.

Het zijn fraaie tijden voor een liefhebber van 'kleine meisjes met grote gitaren' die in de buurt van Zwolle woont. Omdat ik het vorig jaar niet voor elkaar kreeg om Marissa Nadler in De Buze neer te zetten, is Minstrel begonnen met de 'Legendary Minstrel Sessions': Optredens van bands en artiesten die hun albums op vinyl uitbrengen. Het afgelopen jaar bracht ons Peruaanse psychedelica van La Ira De Dios en folk van Lisa O Piu, om de concerten te noemen waar ik bij was. Dit jaar staat het enige Nederlandse optreden van Siena Root (Zweedse stonerbluespsych) vast. 'Fingers crossed' en misschien speelt Emily Jane op 20 december in Zwollywood.

Sharron Kraus en Mariee Sioux staan eveneens in de planning, verder het nieuws dat Sharon Van Etten met een plak vinyl komt. Dat heet smullen!

Porno! Dat is het eerste wat ik denk als ik de site van Emily Jane bezoek. Terwijl de foto laadt, zie ik 'Emily Jane with her guitar' staan. De uiteindelijke foto mag als 'screensaver'. Een niet onaardig ogend meiske, een bos gitzwart haar, een joekel van een gitaar. Ze past in haar geheel vast in de klankkast!

,,I do not write happy songs", zegt ze zelf. Hoewel de thematiek nogal zwart is en de muziek stemmig, word ik niet strontdepressief van haar plaat. Misschien omdat ik binnen het genre al enigzins 'gehard' ben. De Israëlische Noa Babayof is de enige die ik niet meer 'trek'.

Over haar stem: Ik zou alle huishoudnamen uit de Amerikaanse 'dark folk' kunnen noemen, maar om de 'leek' een idee te geven, zou ik een kruising tussen Amy McDonald (het nasale) en Sinead O'Connor (de voordracht) wel passend vinden, temeer omdat de drie dezelfde hoogte hebben. Over haar songschrijven: Edgar Allen Poe weerklinkt in het ijzingwekkend mooie 'The Ravens'. Qua zwarte teksten heeft ze uit dezelfde beker koffie gedronken als tante Marissa.

Maar waar die het voorheen erg sober hield met akoestische gitaar, daar pakt Emily Jane uit met strijkers, jankende pedalsteel en zowaar bij vlagen een rockband. Maar middels de eenvoud van 'The Ravens' leren we haar het beste kennen. Namelijk een 'nieuwe' naam (dit is haar tweede album) die het Amerikaanse folk-landschap een nieuw impuls geeft.

Het is wel een 'groeiplaat'. Ik had donderdag nog moeite om alle vier kanten uit te zitten, straks gaat ze bij mij op de 'repeat'!

nachtzuster, doe iets aan de pijn!

Liefste Astrid,

Moet je niet te vaak doen. Wat? Mij uit de slaap houden. Net als bij De Nachtdienst het geval was, kan ik het nu ook niet over mijn hart halen om de knop om te zetten en de radio tot zwijgen te brengen. En ik kan natuurlijk niet elke vrijdagochtend pas na zes uur gaan slapen...

Je Nachtdienst-collega Johan noemde je altijd 'de koningin van de nachtradio'. Gelukkig heeft Omroep Max dat ingezien en hebben ze je deze vier uren op de vrijdagochtend gegeven. En zo kunnen wij, of tenminste ik, weer van je stem genieten.

Ik wil je nog steeds een complimentje maken. Bij de laatste Nachtdienst heb je niet gehuild in de uitzending! Ik zat al klaar met een tissue. Als Astrid moet huilen, hou ik het ook niet meer droog. Je kwam bij het doven van het kampvuur eerder nonchalant over, alsof je het ritueel nogal gênant vond. Waardoor ik afscheid kon nemen met een onderdrukte glimlach. Dank je wel daarvoor!

Vanochtend was pas je tweede 'Nachtzuster' bij de seniorenomroep Max (waar je, naar eigen zeggen, de komende twintig jaar 'aanstormend talent' bent), maar nu alweer heb je je stempel gedrukt. Je lach, oprecht en spontaan, klinkt weer alom. Noem het geen 'gegiebel'. En dan je stem. Fris als een lentemorgen, zorgzaam, maar ook duidelijk als het gesprek uitmondt op een herhalingsoefening.

Ik volg sinds enkele weken je berichten op www.astriddejong.nl, ik ben veels te ouderwets voor Twitter, maar misschien lukt het jou om me over de streep te trekken. Het is je immers ook gelukt bij Johan! Nee, ik doe nog aan een weblog. Juist, dat was acht jaar geleden ontzettend hip! Nu ik je een beetje volg, zou je mijn vierde geregistreerde volger willen worden?

Dan ga ik binnenkort voor jou eens een posting over poezen en/of baby's doen! Of zoiets...?

Kusjes,
Anoniempje

haatdraaierij 1: Ike & Tina Turner

Doorgaans verschijnen op Soul-xotica alleen platen die ik het einde vind. Maar toen ik gistermiddag voor vijftig cent bovenstaande single niet kon weigeren en me bewust werd van mijn aankoop, besloot ik tot een nieuwe rubriek. In de top-hoeveel volgt 'Proud Mary' na die haatdraaier van Vleesklomp. Enig voordeel is dat 'Proud Mary' nog een leuke b-kant heeft, maar verder...?

Laat me meteen met de deur in huis vallen: Ik heb niet zomaar een klein beetje een hekel aan Tina Turner. Zal in de genen zitten, want mijn liefste moeder had ook nooit een goed woord over voor haar leeftijdsgenoot. En dan is daar nog die film, die een zwaar vertekend beeld achterliet.

Dat werd duidelijk toen Ike Turner een paar jaar geleden overleed. Hij werd herinnerd als de man die zijn vrouw sloeg. Niet voor het feit dat hij in de late jaren veertig een 'loopje' speelt dat de basis voor de rock & roll zal zijn. Tina was te werelds voor de overtuigde bluesman Ike Turner. Ik zal een man met losse handjes nooit goed praten, maar gezien die filmscene rondom 'Nutbush City Limits' had hij wél een punt. Tina was van de uiterlijke sier, waar Ike gewoon goede rhythm & blues wilde maken.

Op zichzelf is 'Proud Mary' een uitstekende cover. Alleen is het ding in de loop der jaren zo kapot gedraaid. Ik kocht mijn eerste exemplaar in 1990 in een oranje hoes. EMI gebruikte toen diverse kleuren voor de hoesjes. Het was aanvankelijk een trots bezit, gereedschap. Maar toen ik in december 2004 in Classics ging draaien en daarbij iedere avond minimaal twee keer 'Proud Mary' moest opzetten, ging het bergafwaarts met het enthousiasme. 'Nutbush City Limits' was enige tijd een alternatief, maar krijg nu al braakneigingen bij het intro.

'Funkier Than A Mosquito's Tweeter' is wel een aardig liedje en soms stop ik hem ergens in een dj-set. Maar ik kom steeds weer tot hetzelfde meningsverschil. Waar mensen, vooral dames, Tina's stem bewonderen door dat rauwe, daar knap ik af op dat gekrijs. Het spijt me overigens zeer tegenover Ike. Hem zou ik best wat meer aandacht mogen schenken...

oeps!

Was ik helemaal vergeten (...) te zeggen dat het dinsdag de dag van Alzheimer was... Nou, zullen we het maar weer over muziek hebben? Ik was bijna vergeten nog de mooiste plaat van 2010 te kopen. Ik had al wel nieuwe elpees gekocht, maar niet eentje uit 2010. En dus geschiedde vandaag. 'Victorian America' van Emily Jane White komt binnenkort aan bod. Verder 'scoorde' ik 37 singles. De a-kant van de afgebeelde single kón niet toepasselijker, maar daarover wijd ik me hier niet uit... Had je die en die dan nog niet? De prijzen waren weer dermate laag, dat ik enkele dubbele exemplaren heb gekocht. Voor vervanging of reserve of omdat ik ze niet kon laten liggen. Singles met (#) heb ik dubbel. Dit zijn ze:

* Animals- House Of The Rising Sun (Brazilië)
* Animals- House Of The Rising Sun/ I'm Crying
* Philip Bailey- Walking On The Chinese Wall
* Beach Boys- Little Deuce Coupé/ Surfer Girl
* Blaise- Come Back
* Barry Blue- Do You Wanna Dance
* Booker T & The MG's- Soul Limbo
* Ray Charles- Take These Chains From My Heart
* Chubby Checker- Birdland
* Chi-Lites- Have You Seen Her
* Coasters- Yakety Yak
* Darts- Come Back My Love (#)
* Drifters- Under The Boardwalk
* Five's Company- Some Girls
* Genesis- A Trick Of The Tail
* Andy Gibb- An Everlasting Love
* Andy Gibb- I Just Want To Be Your Everything
* Ginger Ale- In The Sand
* Billy Joel- Don't Ask Me Why
* Liquid Gold- Anyway You Do It
* John Mayall- Room To Move (#)
* Rene & His Alligators- Heisser Sand
* Paul & Barry Ryan- Don't Bring Me Your Heartaches
* Shanice- I Love Your Smile
* Sonny & Cher- Plastic Man
* April Stevens & Nino Tempo- Whispering
* Ray Stevens- Bridget The Midget (#)
* Andy Stewart- A Scottish Soldier
* Swinging Blue Jeans- Hippy Hippy Shake (#)
* Wally Tax- I Sat And Thought And Wondered Why (#)
* Transvision Vamp- I Want Your Love
* Ike & Tina Turner- Proud Mary (#)
* Ventures- Ginchy
* Snowy White- Bird Of Paradise

Tex-appeal

Soul-X op wereldtournee! We schrijven augustus 2008. Op donderdagavond met De Nacht Van Steenwijk in Het Pandje en de volgende avond in Hellevoetsluis. Daar mocht ik een concert met drie bands omlijsten, ware het niet dat deze muziekgroepen over dezelfde eindversterker speelden. En na een flinke dosis vuige rockabilly en punky rock was deze overspannen geraakt. Dan komt er ook nog iemand die vinyl gaat draaien. Het eindigde ermee dat de eindversterker uit sprong wanneer de naald het vinyl raakte. Meteen werd besloten dat ik de volgende avond een herkansing zou krijgen.

Zaterdagmiddag grijp ik de kans aan om naar Rotterdam te gaan. Kledingboetiek Very Cherry is snel gevonden. In de kelder staan enkele honderden singles, de meeste een euro per stuk. Allemaal northern soul, mod en sixties. 's Avonds zal ik met de nieuwe aanwinsten mijn eerste northern soul-set doen. Vooraf beluister ik ze via de hoofdtelefoon.

'Hold On To What You've Got' in de originele Nederlandse Atlantic uit 1965 kom je niet gauw tegen. Dat nummer ken ik van een sixties-compilatie. Niet zomaar een zwijmelnummer, traag als stroop en Joe Tex op zijn meest romantisch. Benieuwd naar de b-kant leg ik 'Fresh Out Of Tears' op. Wat een feestje! Lekker ritme, fijne blazers en een krijsende Joe Tex. Het nummer zal die avond en elk ander optreden een prominente plek in mijn set verdienen.

Joe Tex is binnen het roster van Atlantic een vreemde eend. Hoewel hij een zeer divers repertoire heeft, kan Tex in tegenstelling tot Otis Redding, Percy Sledge en Aretha Franklin zich echt laten gaan in de snelle nummers. Op bovenstaande hoes staat hij in een zelfde houding als James Brown en qua zang hebben de twee veel gemeen. Tex' muziek is rijker aan diversiteit dan de basis-stoten van James Brown, dat zal uitmonden in de funk.

Intussen heb ik nog twee oude Joe Tex-singles opgesnord, waaronder deze waar de flip het beste van is. De andere favoriet is 'I'm Going To Get It' uit 1968, een lekker felle stamper.

Vreemd is toch wel dat northern soul-dj's over het algemeen buiten beschouwing laten. Opvallend is dan dat Tex een overeenkomst met zijn northern soul-collega's heeft. Ook hij is na 1970 uitgerangeerd, maar hervat zichzelf met succes als in 1976 de disco-rage losbarst. En gaat hij op 'Ain't Gonna Bump No More' net zo tekeer als in bijvoorbeeld 'Fresh Out Of Tears'. Verschil is dat Tex anno 1977 er nog een paar stuivers aan verdient!

boem boem boem klap!

Toeval bestaat niet. Noem het een samenloop van omstandigheden dat Moloko hier op Soul-xotica verschijnt. Vlak voor de vakantie schreef ik (juli, 'Überpositiviteitsfietsmuziek) over een speciale voorkeur voor muziek voor op de pedalen. Mijn dagelijkse portie vinyl getuigt enigzins van een stijve hark, die zich ver van de dansvloer houdt en van electronische klanken. Vanavond even Moloko opzetten? Alleen als ik bepakt en bezakt in het diepe zuiden en het verre oosten over 's-Heeren's wegen scheur.

November 2007. Mijn tweede lange weekend in mijn loopbaan binnen het kunststof. Vrijdag heb ik plaatjes gedraaid tijdens de Jazz en Blues-kroegentocht, zaterdag had ik Kerwin geholpen De Buze voor Halloween om te toveren tot een spookhuis en zondag bij Pico geweest voor goede muziek en jointjes. Deze grijzige maandag krijg ik een lumineus idee. Ik kan wel even naar Leeuwarden. Om tijd te doden, koop ik bij cd-boer Beute een paar schijven in de uitverkoop. Een van de laatsten van Pet Shop Boys, 'Meds' van Placebo, Shapeshifters en 'Catalogue' van Moloko.

Als ik later die middag in café Mukkes zit, komen mijn cd's ter sprake. Placebo had ik ter plekke met dikke winst kunnen verkopen. Het meisje achter de bar noemt de aanwinst van Moloko 'een leuke plaat', maar 'je wordt wel kierewiet als je er langer dan een half uur naar luistert'.

Bijna twee jaar later, op zondagavond 20 september 2009 zit ik in Diever er flink doorheen. Ik heb die dag reeds 120 kilometer gefietst, nog 20 voor de boeg. Luisteren naar 'all time favourites' op de discman bezorgt me hoofdpijn. Ik wil een monotoon ritme, muziek waarbij ik niet hoef na te denken. Moloko is het ultieme amusement. De ritmische wegwerp-danspop nodigt uit tot jagen. Vlak voor Vledder bereken ik dat ik 26 kilometer per uur fiets. Ik kom niet meer thuis! Even na Vledder ligt een tak op de weg. De rest is geschiedenis...

'Fee-fo-fum, fun for me'. Ja ja... Met je kop op de klinkers knallen! 'Nothing can come close to this familiar feeling'. Geen speld tussen te krijgen! 'Sing it back'. Ik ben bezig, dat zie je toch! 'I just cannot, just cannot contain this'. Wat? De liters bloed dat uit mijn schedel vloeide of de alcohol waarvan de chirurg meent dat ik het heb gebruikt? Sindsdien heb ik de cd nog maar tweemaal gedraaid. En was de cd helemaal geen aandacht waard geweest, als deze niet op het moment supréme aanwezig was geweest.

held of heroïne?

Okay, als ik morgen rond deze tijd twee geregistreerde volgers heb, komt dat door de nu volgende uitspraak: Lou Reed heeft een flink aantal barslechte albums gemaakt. Eerlijk gezegd denk ik dat de schade wel mee valt. Misschien wordt Lou Reed naar aanleiding van dit statement zélf volger van Soul-xotica. Te meer een reden omdat zijn ex-vriendinnetje binnenkort ook nog aan bod komt. Maar nu is het zondag, dus tijd voor een 'hersenschuddingschijf'. Ik kocht in oktober een '2-voor-de-prijs-van-1', maar dan afgeprijsd naar negen euro: 'Berlin' en 'Coney Island Baby'.

Ome Lou heeft strontmazzel dat hij bij Velvet Underground zat en klassiekers als 'I'm Waiting For The Man', 'Venus In Furs', 'What Goes On' en 'Sweet Jane' schreef. Jammer dat 'Who Loves The Sun' niet van hem was. Maar dankzij die Velvet Underground-songs kreeg de onderdanige heroïne-junk een stem. Alleen daarom al kan Lou Reed niet stuk bij mij.

Maar menschen-nog-an-me-toe, Reed heeft in die dertig jaar er alles aan gedaan om zijn reputatie ten grave te dragen. Na 'Lou Reed', 'Transformer', 'Berlin' en 'Rock'n'Roll Animal' kwam hij met het zouteloze 'Sally Can't Dance', een jaar later met het destructieve 'Metal Machine Music', dat gevolgd werd door het dodelijk saaie 'Coney Island Baby'. Maar ook Reed's toenadering tot het grote publiek in 1984, een schijf ellende met de naam 'New Sensations', was hemeltergend.

Daarmee is alles gezegd over 'Coney Island Baby'. 'Berlin' rechtvaardigde de negen euro, ook al betaalde ik gisteren 2,50 euro voor de originele elpee in redelijke staat. 'Berlin' opent met geroezemoes en een 'Happy Birthday' en even denk je aan het decadente Berlijn van de jaren dertig, totdat Lou over 'Berlin by the wall' zingt. En die stond er voor 1961 nog niet.

Verder is het dé meest doordringende Lou Reed-elpee. In de rij van meisjes die iets mogen zeggen, krijgt Stephanie op 'Berlin' maar liefst tweemaal een kans. Inclusief haar laatste woorden, want het lijkt mij dat ze de slagaderlijke bloeding niet heeft overleefd. En zal 'The Kids' écht een paar jongedames geholpen hebben bij het afkicken? Of zullen de bedoelde moeders tijdens het nummer troost hebben gezocht bij hun vloeibare heldin?

Ik mag de plaat dan wel onder invloed van de hersenschudding gekocht hebben, maar heb hem pas later ontdekt. Waar Air en Dusty Springfield zacht en lief zijn, daar is Lou Reed iets té scherp voor een pijnlijke hersenpan. Daar had 'Coney Island Baby' weer van pas kunnen komen. Ik heb toen immers ook een middag naar Macy Gray-op-repeat geluisterd. Nee, leven is te kort voor 'Coney Island Baby'!

een klein plaatje!

Eerst uitleggen. Natuurlijk is een single een 'klein plaatje', maar in 'op je plaat gaan' is het gezicht ook een plaat. Kijk dan naar de bandnaam en vervolgens naar (let op!) 'de kop'. Jaaaaa..., er is over nagedacht! Maar goed, The Small Faces. Schande dat die band nog niet aan bod is gekomen, maar zo zijn er meer. Dit fotohoesje heb ik helaas niet. Wat wél opvalt is dat The Small Faces hier 'Small Faces' heten. Ook de naam is kleiner geworden... Hou op!

Nee, woordgrapjes met 'mod' mot ik nu overslaan. The Small Faces is met The Who de grootste naam die de mod-cultuur heeft voortgebracht. De mods waren in Engeland destijds de tegenhangers van de rockers. Een mod mocht er dan onberispelijk uitzien in maatpak en keurig gekapt haar, het waren echter geen watjes! Van een portie knokken waren ze niet vies. En waar de rockers het bij bier hielden, experimenteerden de mods met drugs.

Mod was een stijl van leven. Muziek was daarvan een grote invloed, maar niet specifiek één stijl. In tegenstelling tot de rockers die ook naar blanke rhythm & blues luisterden, gingen de mods eveneens voor de zwarte voorbeelden. Omdat amfetamine nu eenmaal muziek met een snel ritme nodig heeft, zijn veel van de mod-favorieten uitgegroeid tot northern soul-klassiekers.

Maar het kon ook ruig zijn. The Small Faces heeft in de vier jaar van haar bestaan een ware metamorfose ondergaan. De mod-cultuur was in 1967 stervende en de groep maakte dus de overstap naar psychedelische muziek.

In hun Decca-periode, vanaf eind 1964 tot begin 1967, was The Small Faces iets subtieler dan The Who, maar vergeleken met The Beatles waren ze wildebrassen. En invloedrijk. 'You Need Loving' uit 1966 zou zich na 1969 in het collectieve geheugen nestelen als 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin!

Ik zou een boek over The Small Faces kunnen schrijven, maar hou het ditmaal kort. Peter (www.singlehoesjes.nl) heeft nog het hoesje van 'Itchycoo Park' in de aanbieding, dus die kunnen we binnenkort nog eens verwachten. 'All Or Nothing' is van de Decca-singles de grootste hit, een tweede plek in de herfst van 1966, en ook wel terecht. The Small Faces was op een artistiek hoogtepunt. 'All Or Nothing' mag met recht een popklassieker worden genoemd. Die mocht hier niet ontbreken!

een vangst van 302,5 centimeter!

Vandaag 2 voor de prijs van 1! De eerste wel zonder illustratie, omdat één van de aanwinsten morgen aan de beurt is. Die kocht ik vorig jaar onder invloed van de hersenschudding op cd. Welke? Dat verklap ik nog niet...

,,Je kan hem om half vijf ophalen", meldde de fietsenmaker. Terwijl die bezig was mijn achterband te vervangen, nam ik een kijkje op de Pikkepoelie. Dat is een overdekte rommelmarkt die de eerste, derde en (eventuele) vijfde zaterdag van de maand open is.

Een mishandelde single van Barend Servet en 'The Lexicon Of Love' van ABC met de Spaanse titels gingen aanvankelijk terug in de bak. Uit een stapel cd's zocht ik het aftandse 'It's Reggae Time' voor een forumcollega die Earth & Fire spaart. De deuntjes zijn ingespeeld door de gebroeders Chris en Gerard Koerts met Ab Tamboer, allen ex-leden van de vermaarde groep. Ik noem eerst ook nog een 78 toeren-plaat: 'Dixie Souvenir' met 'Beer And Pretzel Boogie' van Steve Kirk & The Kirkatures. Geen idee wat de leeftijd is, dat moet ik nog opzoeken. Verder de volgende elpees:
* Bee Gees- Best Of Bee Gees
* Chakachas- What A Night (10")
* Chicago- Chicago (1979)
* Fats Domino- Fats On Fire
* Jose Feliciano- The Windmills Of Your Mind
* Golden Earring- Superstarshine Vol. 1
* Klaatu- Klaatu
* Lynyrd Skynyrd- Nuthin' Fancy
* Lou Reed- Berlin

2 visitors can't be wrong!!!

De grappen en grollen waren niet van de lucht. ,,Is de deur wel van slot?". ,,Kan iemand die mensen van het parkeerterrein sturen? Ze blokkeren de doorgang". Vrijdagavond 4 december 2008. Een dieptepunt voor De Buze. Twee betalende bezoekers! Het concert van Snailhouse moest de opmaat zijn voor mijn 'New Routes'-activiteiten: Frisse geluiden uit de folk en Americana. Op de enige 'New Routes' met Kieran Halpin was de opkomst verviervoudigd, daar kwamen maar liefst acht betalende bezoekers op af. Steenwijk is té boers voor oorstrelende klanken...

Een legendarisch concert was het wél. De twee bezoekers en het handjevol vrijwilligers kunnen de avond nog altijd voor de geest halen. Vooraf speelt het duo Paper Tiger uit Utrecht. Snailhouse is in bandbezetting, maar is eigenlijk een pseudoniem van singer-songwriter Mike Feuerstack. In zijn band zit ondermeer een lid van het bekende Arcade Fire, maar dat trekt blijkbaar geen extra publiek. Julie Doiron wordt ook genoemd in zijn bio, maar ik kende toen 'I Wonder What You Did With Your Day' nog niet, en dus beschouw ik de zuurpruim als niet-interessante informatie.

En misschien heeft Feuerstack wel voor de ommezwaai in haar repertoire gezorgd. Met name 'O My God' is zo'n vrolijk voortkabbelend folkpopliedje. Halverwege het optreden meende ik creatief te moeten doen met de ingebouwde videocamera van de telefoon. De psychedelische videoclip is hen toegestuurd, maar sindsdien niets meer van vernomen...

Na afloop van het concert koop ik 'Lies On The Prize' op transparant wit vinyl. Na de eerste kant ben ik wat teleurgesteld, totdat ik een recensie van de plaat lees. Deze rept over het laatste gedeelte van het album vanaf 'O My God'. En laat dat nu juist de start van kant twee van de elpee zijn!

Vanmiddag heb ik hem weer eens uit de kast gehaald. Natuurlijk alleen kant twee opgezet. 'O My God' speelt sindsdien onafgebroken in de jukebox tussen de oren en wil domweg niet vervelen. Bij 'Tell Me What You Want' mis ik de magie die ik ooit voelde, maar nu ging 'Homesick' voor me leven. Hij ligt nog steeds op de draaitafel. Misschien neem ik hem morgen weer voor het ontbijt!

uit de VUT

De twee jaar in de commune hadden me tot een onmogelijke linkse idealist van mij gemaakt. Nooit meer zou ik voor een baas werken. Maar een paar centjes in de zak kon handig zijn en zo werkte ik een paar weken in de overslag van kunstmestkorrels. Zwart, maar de soos kwam erachter, en de verdiensten zijn op de laatste cent terug betaald. Het gaf me echter nog een extra motivatie om de poot stijf te houden!

Zeven jaar. Zo lang duurde de 'sabbatical'. Ik overleefde twee consulenten van de sociale dienst, een reïntegratietraject van Alexander Calder en had driemaal een intakegesprek bij Noordwestgroep, het lokale reïntegratiebedrijf. Na 2005 was de soos van mening dat mijn dertig uur vrijwilligerswerk per week genoeg reden was me met rust te laten.

Een dagritme? Zeg liever een nachtritme! Financieel ging het fraai. Ik kon per maand voor vijftig euro elpees kopen en geregeld goed dronken worden. Totdat de zorgpremie drastisch de lucht in ging. De elpees konden niet meer en de laatste week van de maand leefde ik op Cup-A-Soup en brood.

In maart 2007 was duidelijk dat het anders moest. Mijn consulente van de Sociale Dienst viel van haar stoel. Gerrit na zeven jaar aan het werk? Het was toen al juli. Ik zou aangemeld worden voor de Noordwestgroep. In september was er nog niets gebeurd. Mijn zuipgedrag had mijn uitkering door de keel laten glijden, bijna met een delirium tot gevolg.

Donderdag 13 september 2007 had ik een intakegesprek, een dag later bezocht ik met mijn consulent de Dyka, een fabrikant van PVC-leidingen. ,,Ik bel je binnen twee weken", wilde hij zeggen. Een onderonsje met de voorman wees uit dat ik maandag kon beginnen.

Nee, ik draai al lang niet meer 'First Of May' van The Bee Gees op 1 mei. Evenmin zou ik 17 september 2007 een toepasselijke plaat draaien. Dat deed de 'Classic Rock'-radiozender voor mij. Een kwartier voordat ik huis verliet, hoorde ik 'The Worker' van Fischer Z...

derde kennismaking

Internet is zo snel een fenomeen geworden dat je zou vergeten dat er een tijd bestond zonder dat medium. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat mijn tijd als poprecensent zónder internet erg fijn was. Je kon de stukjes soms wat opkloppen en info erin stoppen die anderen niet konden controleren op juistheid. Een ander aspect was dat je eerst een cd of plaat moest kopen, eer je wist hoe die klonk. Een dag voor de officiële release van Marissa Nadler's laatste album, kreeg ik een sms van een vriend. Hij had het volledige album al beluisterd op VPRO's Luisterpaal!

Ik was in 1997 een échte fan van The Gathering. De dag waarop Music Store in Sneek de nieuwe levering kreeg, stond ik al op de uitkijk. Een kwartier nadat 'Nighttime Birds' in de schappen was gekomen, beluisterde ik als eerste in Sneek de nieuwste plaat van The Gathering. Het was echter een weinig memorabel moment. Ik vond hem tegenvallen!

Ik was zo gewend geraakt aan voorganger 'Mandylion'. Maar The Gathering houdt niet van stilstand en dus was de opvolger 'anders'. Op het eerste gehoor minder metal en meer poppy. Een halfjaar later leer ik de plaat op waarde schatten. Het gure herfstweer in en rond de betonnen jungle van de ADM-west (het kraakpand in Amsterdam waar ik een paar maanden rondhang) is het landschap waar 'Nighttime Birds' geheel tot zijn recht komt.

April 2009. Broer Jelte is uit Denemarken overgekomen om me in Meppel op te zoeken. Nadat we in het Staphorster Bos zijn geweest, rijden we langs een kerk waar een boekenmarkt wordt gehouden. Terwijl ik het vinyl inspecteer (alleen maar meuk), neust Jelte door de cd's. ,,The Gathering, daar was jij vroeger toch fan van?", vraagt hij en houdt een exemplaar van 'Nighttime Birds' in zijn handen. Ik heb de plaat deze eeuw nog niet gehoord en ben de cd kwijtgeraakt en dus gaat de deal door.

Nu kan ik 'Mandylion' echt niet meer horen, bij 'Nighttime Birds' begint de liefde nu pas echt te bloeien. Dit wordt over het algemeen als hun allerbeste beschouwd. Sterke songs. Stevig, maar zonder afschrikkende metal. Melodieus. Waar 'Mandylion' over afscheid ging, daar is Moeder Aarde de inspiratiebron voor 'Nighttime Birds'. En dan de stem van Anneke, maar ik heb een paar maanden geleden al mijn liefde voor haar verklaard.

Middels de mailing van distributeur Clear Spot vernam ik dat zowel 'Mandylion' als 'Nighttime Birds' voor het eerst in afspeelbaar vinyl (van de eerste was al een slechte picture disc in omloop) geperst. Vanmiddag kreeg ik de bevestiging van Minstrel dat mijn exemplaar van 'Nighttime Birds' op me ligt te wachten. Dat gaat de derde kennismaking worden ('Third Chance', zoals één van de prijsnummers heet), want afgaande op de cd gaat het op vinyl een ware sensatie worden!

kwiskwek 1

Vorige week zaterdag ontving ik een telefoontje van Marianne. We hebben er een anderhalf jaar op moeten wachten, maar zondag 31 oktober wordt de Nationale Popquiz gespeeld in Amstelveen. Gelukkig kon nu wel een leuke naam verzonnen worden, hoewel ik die al een jaar geleden had bedacht: We heten nu 'Punk Fluit' in plaats van 'Stonedville'. En we doen mee! Of we gaan winnen? Welnee, wij hebben nog een sociaal leven!

In 2007 deden we dus als Stonedville mee. We werden 46e van de 57, dat lijkt slecht, maar we waren feitelijk een middenmoter. We moesten raden naar het exacte aantal pagina's van de net verschenen Oor Popencyclopedie. Bij een gelijk aantal punten werd gekwalificeerd naar wie het dichtstbij had gegokt. Wij eindigden op een gedeelde 45e plaats, maar het andere team zat dichterbij.

'Everyone's A Winner', om met Hot Chocolate te spreken. Ieder team krijgt een tas cd's. Degene met de laagste score zelfs nog een tas extra! Verder worden er 'collector's items' uitgedeeld. Wat de winnaar krijgt? Geen idee! Wij moesten weer een trein halen en hebben dus de prijsuitreiking gemist.

Het is geen afgunst, maar de winnaars moeten nauwelijks een sociaal leven hebben, buiten virtuele netwerken als nieuwsgroepen en fora. Nu lijdt uw scribent vooral aan het laatste, dus dat kon de winkans vergroten...

We doen vooral voor de lol mee. Het leukste aan een popquiz spelen zijn de antwoorden die je niet hebt of gokjes die je plots goed blijkt te hebben. Welke artiest wordt genoemd in de eerste zin van 'Come On Eileen' van Dexy's Midnight Runners? De eerste met een goed antwoord ontvangt een prijs. Ik heb rotzooi genoeg...

Voor de foto een diepe buiging naar Celtic Luv, een 'milf' op Southern Charms. Tja, wat voor foto past bij een kwiskwek? 'Insane Asylum' zou op 31 oktober niet misstaan op de gevel van P60.

,,Jij weet alles van releasejaren en hitnoteringen", zei laatst iemand tegen mij. Waarop ik verzuchtte: ,,Tja, je zal maar alles weten van releasejaren en hitnoteringen"...

wereldplaat

Belofte maakt schuld, hoewel weinig mensen die belofte zullen herinneren. Ik vond hem in het bericht van 31 maart, omdat ik de officiële startdatum van Soul-xotica wilde weten. Ik blijk al ruim een week te laat voor het jubileum! Met het oog op 1 april behandelde ik een dag eerder 'I Started A Joke' van The Bee Gees. Grappig was ook dat ik me bijna verontschuldigde dat de zoetsappige broeders op mijn blog terecht kwamen. Nu weten we dat Soul-xotica niet louter een uithangbord voor mijn soul- en funkplaten is geworden. In het bericht beloof ik dat ik nog eens aandacht zal besteden aan 'World'. Waarvan akte.

Eind maart legde ik al uit hoe een Bee Gees-biografie mijn interesse voor modelauto's deed verflauwen en ik overstapte op vinylsingles en met name die van de gebroeders Gibb. In 'een grasspriet in een hooiberg' schreef ik twee weken geleden hoe ik abusievelijk 'A Sunny Day In Greece' van Tee Set in het hoesje van 'She Likes Weeds' had gekocht. Nu is het een week later, 5 mei 1990, en is in het centrum van Sneek een grote braderie.

De aankopen geven mijn blikveld als puisterige vijftienjarige perfect weer. Ik koop 'A Question Of Balance' van The Moody Blues op elpee, verder 'Have You Ever Seen The Rain' van Creedence, 'Paranoid' van Black Sabbath, 'Poppa Joe' van The Sweet en 'World' van The Bee Gees.

Ondanks dat de laatste een flinke nummer 1-hit was in de eerste weken van 1968, lijkt het nummer toch ondergewaardeerd te zijn. De heren radiomakers kiezen eerder voor een gepolijster nummer. Onder progressieve rockfans durft niemand toe te geven een adoratie voor The Bee Gees te hebben. En dat terwijl 'World' een van de zeer weinige pogingen tot psychedelica is die de hoogste plaats bereikt.

Hulde aan de muzikanten en de arrangeur. Want buiten de stroperige harmonieën klinkt een vol geluid waarover nagedacht is. En dan de licht vervreemdende tekst. 'I have found that the world is round and the cause it rains everyday'. Hoewel Barry, Maurice en Robin die laatste woorden hebben gebruikt als herinnering aan hun kindertijd in Manchester.

Zoals ik eerder schreef, zijn de b-kanten van vroege Bee Gees-singles meestal ook de moeite waard. 'Sir Geoffrey Saved The World' heeft dezelfde echo, maar is minder dreigend dan 'World'. Het is bijna vrolijk. Geen idee wie Sir Geoffrey is?

En dus bijna een half jaar na dato is hier alsnog het eerherstel voor 'World'. Dan durf ik hierbij ook wel te beloven voor het einde van het jaar nóg een Bee Gees-single te behandelen...

de Van die niet alles kan!

Afgaande op het duister hield de maan zich op deze twintigste september verscholen achter een wolkenmassa. Niet bepaald een uitgelezen nacht voor een maandans, hoewel de duikvlucht met dubbele schroef meer van atletiek weghad. Het is zondag en dus de hoogste tijd voor een 'hersenschuddingschijf', ofwel een cd die onder invloed van mijn fietsongeluk werd aangeschaft. 'Moondance' van Van Morrison had ik graag eens op vinyl gehad, maar het is dankzij de fatale klap dat ik alsnog de cd kocht.

In 2000 kocht ik regelmatig cd's. Nadat ik op oudjaarsdag 1998 in Carlisle, tegen de Scottish Borders aan, 'Astral Weeks' op cassette had gekocht, verving ik die op cd. Digitaal geremastered. Voor dezelfde prijs lag ook 'Moondance' in de schappen, maar dan in de stokoude cd-versie. Omdat ik toen niet wist dat 'geremastered' was uitgevonden omdat de afspeelapparatuur té ondermaats was, liet ik hem links liggen.

Net zoals Javaanse Jongens Driekwart, verscheen 'Moondance' ook op legendarische momenten in mijn leven. Overnachten in Zwolle bij een neef van de toetsenist van Cuby & The Blizzards, nadat ik De Blauwe Bengel de eerste maal had leeggedraaid met The Dirtbombs en andere vuige garagerock. Behalve een nachtplaat zoals 'Harvest' van Neil Young, smaakte 'Moondance' ook lekker op zondagmiddag met nazoemende kater en eerste kleine slokjes van het bittere gerstenat.

Van The Man was een ongeleid projectiel nadat hij Them had verlaten. Eerst was daar 'Blowin' Your Mind' dat producer Bert Berns lardeerde met Neil Diamond-koortjes toen de brombeer terug naar Ierland vloog. Toen kwam 'Astral Weeks', een album dat nog wel eens overgewaardeerd wordt. Daarentegen was 'Moondance' een commerciële prul, al laat het mooi zien wat Van kan en wat niet.

Wat hij wél kan: Kleine intieme liedjes maken zonder opsmuk. De 'blues' die hij bij Them in zich had, zou nooit meer terug komen. Van zou té keurig worden, eerder Avro dan VPRO. Juweeltjes als 'Crazy Love', 'And It Stoned Me' en 'Into The Mystic' mogen er nog steeds zijn. Het is geen cd die ik heb grijsgedraaid, want niet iedere avond leent zich voor een 'Moondance'. Er gaan wel eens Astral Weeks voorbij zonder. Over die draak gesproken: Die kan ik echt niet meer uitstaan!

listen carefully, i say this only once...

Vanmiddag heb ik twee Nieuwjaarstoosten uitgebracht op de Marktstraat in Sneek. Ik had Jan voor het laatst gezien toen hij in De Buze optrad als Zen Heiser, zaterdag 3 mei 2008. Er is veel gebeurd aan beide kanten. Jan heeft een punt achter zijn werk in de Popkelder en Het Bolwerk gezet en is muzikaal zeer passief, hoewel het wel begint te jeuken. Als alles goed gaat, was ik vanmiddag getuige van de geboorte van een new wave-band. Ikzelf ben intussen gestopt met drinken en hoor mezelf zeggen 'dat ik wel gehad heb met bandjes'. Of het moet om WTGW&AMFOAMMPS&O gaan natuurlijk. Die naam komt straks nog wel voluit...

Ik leer Jan als helft van Megakronkel kennen. Laten we het maar avantgarde noemen. Het lijkt nergens op en is gestoeld op improvisatie. Voor een aan 'hokjesgeest' lijdende recensent, dus iedere recensent, een nachtmerrie. In een interview van Leeuwarder Courant-collega Jacob Haagsma laat Jan op een bepaald moment ontvallen: ,,Als ik een rockplaat in huis zou hebben, zou ik hem vandaag nog breken". Desondanks klinken de gitaren op de debuut-cd dermate 'trashy' dat ze als opener op het metalfestival Wâldrock terecht komen. Ze huren een saxofonist in en maken er een jazzy improvisatie van.

Jan en ik worden collega's als ik in 1997 als assistent-beheerder van de Popkelder word aangesteld. Jan leert me Captain Beefheart kennen, maar ook Tom Waits en Mr. Bungle. Gelukkig blijkt hij ook 'gewoon' een cd van Vanilla Fudge te hebben en blijkt zijn eerdere uitspraak louter provocatie.

In het seizoen 1997/98 begint Het Bolwerk op donderdagavond met 'tegenpoolavonden': Twee totaal verschillende genres op een avond. Zo ontstaat het idee om samen iets te gaan doen. De naam bedenk ik 'on the spot' na een fles Zuidafrikaanse wijn. Daar komt-ie:

Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra.

De biografie is legendarisch. Winston was de schoenmaker van George Harrison, ze waren stemmers van de E-snaar van de basgitaar uit het orkest van een of ander en zouden in 1972 groupies bij Janis Joplin worden (die een jaar ervoor doodging).

'Koektok' werd een culthit. Ik deed een verkouden haan na. We playbackten 'I'm In The Mood For Dancing' van The Nolans en vreeën (!) op 'Je T'Aime Moi Non Plus'. Het publiek wist niet wat ze ermee aan moesten. De groupies hadden afgezegd, maar ik zou die nacht nog één van de spaarzame amoureuze aanvaringen hebben.

Winston heeft nog met showband, orkest en een kippenkoor meegedaan aan de Kleine Prijs Van Sneek. Aldous leed honger in Engeland. 'Dit is geen muziek, maar cabaret', schreef het juryrapport. Ze hadden ook al tot twee keer toe een kroeg leeg gespeeld. Nee, ik kon trots zijn op mijn pupillen!

Time Ex-ceeded

Maart 1992. Nauwelijks zes poprecensies geschreven voor het Sneeker Nieuwsblad, of ik word naar de Popkelder gestuurd. ,,Kun je mooi schrijven over de bandjes, die daar oefenen", luidde mijn opdracht. Het is dinsdagavond en ik sta bij een groep mannen in het hok. Ze spelen symphonische funkrock. De naam versta ik eerst als Time Explosion, maar ze heten Time Exposure, genoemd naar een album van Stanley Clarke. Ik heb het meeste oog voor de bassist, die de snaren met blote duim bespeeld. Ik stel weinig doelgerichte vragen. Het interviewen zal ik pas later onder de knie krijgen...

'De beste bassist van Sneek'. Zo zal ik even later Leo noemen in een recensie. Hij buldert het uit van het lachen, maar we zijn vrienden voor het leven! In 1993 zitten we op zaterdagmiddagen veel bier te drinken bij Peanuts. Time Exposure en de leden van Bad Mothers. Time Exposure heeft dan net een demo uit, 'Devil's Golf Course'. Ik strooi wat cassettes rond in Denemarken. Eén probleempje: Er staat geen contactadres of telefoonnummer in de inlay. Google en Myspace moet nog uitgevonden worden...

'Devil's Golf Course' is voor mij een klassieke tape. Twee covers ('Superstition' van Stevie Wonder en 'Shaky Ground' van Frankie Miller), een aantal progressieve jazzrock-exercities en 'Couldn't Stay Another Day', een klassieke progrock-hit, die in 1979 tijdloos zou zijn genoemd.

Twee jaar later komt een volgende demo, waarop zanger/drummer Henk de zang apart heeft opgenomen. Maar dan komt Mario. Een biker met een zwak voor Hollandstalig. En zo kan het verkeren dat 'De Clown' van Ben Cramer tussen 'Couldn't Stay Another Day' en een progressieve instro geplakt zit.

De Popkelder opent in 1997 een opnamestudio. Eerste klant: Time Exposure. Ruim een jaar werken ze aan een cd, inclusief nieuwe versie van 'Couldn't Stay Another Day'. Op de foto, het barretje van de Popkelder waar de groep het grootste deel van de tijd doorbrengt. De elpees aan de muur is een vangst 'geestelijk repertoire' van ondergetekende.

Gitarist en mede-oprichter Foeke Kootje overlijdt vrij plotseling, maar Patrick (voorheen rapper P-Double) neemt de drumstokken over, terwijl Henk gitaar gaat spelen. 'De Clown' blijft er onveranderd in...

Maar nu is het dood! Na 22 jaar heeft Time Exposure haar laatste adem uitgeblazen. Ze konden geen dag langer blijven...

ride Tina ride!

Eindelijk staat ze er dan! Ik was al enige tijd van plan om dit markante fotohoesje te gebruiken, maar bij een foto hoort ook tekst. En dat was tot een paar weken geleden het pijnpunt. Ook nu weet ik maar een paar gegevens, maar ze mag! Hoewel ik deze single al bijna twintig jaar geleden heb gekocht, begint die nu pas echt lekker te smaken!

Softdrugs legaal? In 1990 leek het daar in Friesland nog niet op. Eerst kregen we in Sneek 'Heaven'. Het imago van een letterlijke koffieshop in jaren vijftig-stijl met neons en jukeboxen. Even later diende Sunrise Records zich aan. Die had eveneens een vestiging in Heerenveen, genaamd Sunshine Records. Beide zaken werden gerund door een platenverzamelaar uit Steenwijk, hoewel de elpees voor een tientje en de singles voor een gulden duidelijk een dekmantel waren.

Sunrise was al lang passé toen ik in 1993 mijn eerste jointje rookte, toch kan ik zeggen dat ik in 1990-91 mijn meeste geld in de coffeeshop uitgaf. Zeven gulden zakgeld per week, dat was een jaren zestig-single voor vijf en twee voor een piek per stuk.

Tina was inderdaad niet meer dan een gulden. Eenmaal thuis blijkt het vinyl de vorm van een schaaltje te hebben aangenomen, maar speelt desondanks zonder haperen. 'I'm Sweet On You' is aanvankelijk favoriet, een beetje knullig 'girlgroup'-walsje. Later ontdek ik 'Smokey Joe's', een lekker fel ding uit de koker van Ashford, Simpson en Armstead.

Dan mag ik nu feiten spuwen? Okay. Tina heet Tina Mason, maakte een solo-album in 1967. Deze single is uit eind 1965. Klaar! Meer weet ik niet...

Maar dan het hoesje: Dat snoezige toetje van Tina, die glinster in haar ogen, dat opgestoken haar... Zou ze morgenavond iets te doen hebben?

zo heb je het over de duivel...

Vandaag een gezellige prent van een uiterst gezellig plaatje! Nee, de heren en de dame van Coven flirtten niet met de duvel omdat het stoer was. Ieder woord op deze plaat is welgemeend en opgedragen aan Zijn Koninklijke Prins Carnaval Lucifer-de-eerste. Het meiske heet écht Jinx Dawson en is op vrijdag de dertiende geboren. Wie dat doodshoofd is, is niet bekend. Rechts op de foto zien we niemand minder dan Ozzy Osbourne! Wablief?

Mensen met Osbourne als achternaam worden al snel Ozzy genoemd. Het gebeurde John uit Birmingham, maar ook deze Mike. Mike Osbourne heeft tevens een naamgenoot in The Magic Lanterns die eveneens Ozzy wordt genoemd. Maar omdat Coven en Black Sabbath vage overeenkomsten hebben, worden John en Mike nogal eens verward.

Engeland kende in Black Widow een echte satanische groep, waar de keurige christelijke jongens van Black Sabbath zich van distancieerden. Zij waarschuwden immers voor de duivel, waar Black Widow en het Amerikaanse Coven de overwinning van het kwaad vierden. De omstreden 'Satansdominee' Bill Landis begeleidde Coven en is zelf te horen in de verkorte Zwarte Mis op kant 2.

Verwacht geen scheurende gitaren, want Coven leunt eerder tegen Jefferson Airplane. En klinkt Jinx niet als Mariska Veres in 'Pact With Lucifer'? Wat mij betreft, samen met 'White Witch Of Rose Hall', de beste nummers van dit album, dat desondanks een hoge 'novelty'-waarde heeft. En verzamelwaarde! Voordat Akarma in 2003 met een heruitgave kwam, was het oorspronkelijk uit 1969 stammende album praktisch onvindbaar!

Ja, dan 'Black Mass'. Het zou de eerste op vinyl worden, maar in het laatste stadium van het album kreeg de groep 'mot' met Landis en bracht deze een hele Mis uit op elpee. In de Mis van een kwartier horen we een meisje toetreden tot de Satanskerk. Hoezo ziek???

De carriére van Coven verloopt vreemd. In 1971 zingen ze 'One Tin Soldier', het lullige thema van de film 'Billy Jack', dat in 1972 niet uit de Billboard is te branden. Daarna volgen twee totaal genegeerde hardrock-elpees, totdat de groep in 1974 wordt benaderd door een man met visie. Hij wil een nieuwe rock-act opzetten en vraagt Coven. Die zien er geen heil in om hun gezichten te schminken. Een half jaar later presenteert dezelfde man Kiss...

Coven valt in 1975 uiteen, maar Jinx tracht een solocarriére te starten. In juni 1977 is daar dé kans. Ze gaat in een tv-show een duet zingen met Elvis Presley! De opnames zijn in september 1977... In 1980 is ze in het illustere gezelschap van Cher en Bette Midler als ze nee zegt tegen een country-liedje over de ogen van een filmster. Kim Carnes heeft met 'Bette Davis Eyes' de bestverkochte Amerikaanse single van 1981...

De liefde van Jezus Christus overwint alles? Jinx is tegenwoordig diaken in een kerk en ook een gastmuzikant op 'Witchcraft' is tegenwoordig een gevierd gospelzanger!

mijn meest favoriete album aller tijden!

Door de bomen het bos niet meer kunnen zien? Ik heb omstreeks mei al eens de hoes van 'Ta Det Lugnt' gedownload en volgens mij ook een concept geschreven. Die werd halverwege afgekeurd. Mocht ik toch al aandacht hebben besteed aan dit album, dan mijn excuses, hoewel ik hem ditmaal wil behandelen omdat het voor mij 'buitencategorie' is gebleken. Sterker nog: Ik heb vanmiddag besloten dat dit mijn nummer één is. Sorry Moody Blues, sorry Marissa Nadler, sorry andere briljante albums. Dit is jullie meerdere!

Dungen heeft onlangs zijn vijfde album 'Skitt I All' uitgebracht. Laten we die titel maar gewoon in het Zweeds houden, het is een verwensing... Zelf ben ik Dungen al met 'Tio Bitar' uit 2006 kwijtgeraakt. Waar Dungen op 'Ta Det Lugnt' als solist nog door vrienden uit de brand werd geholpen, daar is Dungen na dat album een band geworden met, naar mijn mening, teveel 'jammen' en onnodige krachtpatserij op de gitaar.

Toen ik 'Ta Det Lugnt' in december 2004 kocht, was het feitelijk het album dat ik al jaren zocht. Een psychedelische jaren zestig-elpee, stilistisch zeer divers, mooie melodieën, 'mindblowing' geluidseffecten etc. etc. enz. Dungen had dit album (speciaal voor mij?) in 2004 opgenomen. Voordat het een band werd, was Dungen Gustav Ejstes. Een Zweedse knaap, zoon van een folkveteraan, die aanvankelijk meer van hiphop hield. Het noodzakelijke samplen van oude soundtracks begon hem te storen, want hij kon zelf immers ook die muziek maken. Bovendien kwam het Engels niet bepaald accentloos uit zijn mond, dus besloot hij maar in zijn moedertaal te gaan zingen.

Omdat muziek zijn belangrijkste wapen is, stoort geen Amerikaan of Europeaan zich aan het feit dat we Gustav niet verstaan. Volgens een Zweed zijn de teksten allesbehalve diepgravend. Eerder puberale liefdesverhaaltjes. Maar wie kan dat nu wat schelen? Die muziek. Die diversiteit.

'Ta Det Lugnt' switcht tussen pure pop ('Du Ar For Fin For Mig'), stonerrock ('Gjort Bort Sig') en psychedelische symfonieën ('Sluta Följa Efter') en al wat vroege hints voor de latere improvisatie (het jazzy einde van de titeltrack, de brommende gitaarsolo aan het eind van 'Du Ar For Fin For Mig'). Iedere noot, ieder piepje, alles komt uit het geniale brein van Ejstes.

Ik stond op met een stukje 'Mon Amour' van 'Tio Bitar' in mijn hoofd, maar kreeg ineens trek in 'Ta Det Lugnt'. Dat album is en blijft onovertroffen. De cd schijnt de tracks van de 12"-EP 'Tyst Minut' als bonustrack te hebben. Zal ik mezelf daar nog eens op trakteren? De échte kick blijft echter bij het vinyl!

mierzoete sensatie

Omdat Soul-xotica al lang het stadium van 'alleen maar soul, funk en exotica' voorbij is, kan ik de lezers ook net zo goed op de hoogte houden van mijn vinyl-aankopen. Had ik mezelf voorgenomen om voor 22 september geen platen meer te kopen, heeft Hetty drie bakken vol met dubbele Engelstalige singles. Veel spul dat ik al 36 keer heb, Boney M enzo, maar toch nog elf singeltjes eruit gevist. ,,Ga je me vertellen dat je Sweet Sensation niet hebt?". Hetty kan nauwelijks haar oren geloven. Twaalf jaar geleden gruwde ik nog van het nummer.

Mei 1998. Ik zit pas een paar weken in de Emmaus in Mossley. Samen met de coördinator Mike, die van de Morrissey-elpee, ruimen we de zolder. Een deel ervan is momenteel de winkel, die alleen op zaterdagochtend open is. De verste helft zou de kledingsorteerruimte genoemd moeten worden. Maar laat Ashton Market nu eens de op één na goedkoopste markt van Engeland zijn. Daar verkopen ze nieuwe broeken voor de prijs van tweedehands en dus herverpakken wij de kleding in voddenbalen. Mike en ik kunnen het uitstekend met elkaar vinden en in die paar ochtenden leer ik hem beter kennen. De dood van zijn vader, de alcoholverslaving waarvan hij afkickte en het verhaal dat hij onderweg was naar het winkelcentrum, werd opgehouden door een vriend en minuten later een IRA-bom vele slachtoffers maakte.

Plots zet Mike het krasserige singeltje van Sweet Sensation op. ,,For fox sake", roep ik uit. Vloeken was het eerste wat ik in Engeland had geleerd. ,,What's wrong with a little northern soul", verdedigt Mike. Ik ken de bak stroop voornamelijk van Radio 10 Gold, bovendien zou de fascinatie voor soul pas een decennium later komen. Northern soul? Qua locatie wel. Kwam Sweet Sensation niet uit Manchester? Maar acrobatische kunsten vertonen op de dansvloer is er niet bij.

Jaren later is 'Sad Sweet Dreamer' in de eerste plaats een herinnering aan Mike. De single wil maar niet op mijn pad komen. De opvolger, 'Purely By Coincidence' evenmin. Totdat ik dit weekend 50% van de score haalde. Pikant detail: Middels Youtube blijkt de zoete sensatie niet geheel toonvast te zijn bij live-uitvoeringen.

De complete vangst in Almere:
* Shirley Bassey- The Fool On The Hill
* Bee Gees- You Win Again
* Gary Glitter- I Love You Love Me Love
* Hot Chocolate- Put Your Love In Me
* Isley Brothers- Behind A Painted Smile
* It's Immaterial- Driving Away From Home
* Judge Dread- Big Six
* Gladys Knight & Pips- The One And Only
* John Phillips- Mississippi
* Boz Scaggs- What Can I Say
* Sweet Sensation- Sad Sweet Dreamer

Isley Brothers: Het blijkt dat alle NL-persingen uit het lood zijn geslagen. Vinyl is beter, gejengel nog erger dan mijn eigen exemplaar. Judge Dread had ik al, maar nog niet met fotohoes.

i luv' nie Duffy

In 'Modermismen' schrijft Kees Van Kooten over drie platen die hij door de wekkerradio hoorde en die in halve slaaptoestand zo mooi klonken dat hij ze op elpee kocht. Daarna zou hij nooit weer de magie van die ochtend ervaren. Na de klap met de fiets is de eerste week voor tachtig procent blanco. De zaterdag erna heb ik cd's gekocht. Want als Soul-xotica over muziek gaat die ik heb of wens, wat doet dit kind hier dan? Hij gaat ons toch niet vertellen... Jawel! Onder invloed van hersenschudding heb ik Duffy gekocht!

Net zoals Van Kooten niet uitgeslapen was toen hij 'One Day I'll Fly Away' van Randy Crawford hoorde, zo zat ik in een verdoving toen ik 'Warwick Avenue' van Duffy hoorde. Typisch hetzelfde als bij Air: Geen scherpe randjes. Maar het is nu de tekst die om mijn aandacht roept. Het definitieve van het afscheid snijdt me nog steeds wel door de ziel, maar om daarvoor nu een cd te kopen?

Het begon twee jaar geleden met 'Mercy'. In navolging van Truus Zuuphuus (aka Amy Winehouse) was het ineens hip om 'vintage' geluiden toe te voegen. Maar de Farfisa-gimmick van Duffy was gewoon té lullig voor woorden. En de noodzakelijke soul? Nee, Duffy is niets meer dan een overgewaardeerde geit met een foute producer!

Dan een mysterie. Ik heb een paar tracks van de cd gedraaid en toen...? Feit is dat het hoesje nog op mijn slaapkamer ligt. Cd is foetsie! Weggegooid? Expres of per ongeluk? Ik heb hem laatst nog gezocht. Weer zo'n blanco door de hersenschudding.

'Warwick Avenue' heb ik inmiddels als mp3, maar heeft me nooit meer zo aangegrepen als toen. En als ik 'Rockferry' vandaag nog tegenkom, gaat die alsnog de Kliko in!

in de puree!

Heel het Steenen Tijdperk Forum en Golden Beat Years is al ervan op de hoogte: Ik ga dit weekend logeren bij Hetty in Almere. Het is bijna een jaar geleden dat we elkaar in levende lijve tegenkwamen op de forummeeting van het Steenen Tijdperk in Amersfoort en daar is een leuke vriendschap uit ontstaan. En vandaag zoek ik haar dus eindelijk op!

De liefde voor muziek en vinyl bindt ons, maar dat is genre-gewijs niet het geval. Hetty zit tot over haar oren in de Nederlandstalige muziek. Van de jaren twintig tot nu. Van smartlap en piratentopper naar Nederlandstalige beat. Ik moest niet vergeten haar te vragen naar 'Paarse Broek' van The Softs. Misschien dat zij die heeft tussen de duizenden platen?

Zelf heb ik ondermeer 'Trouw Nooit' van Mokum Beat Five mee, maar ook 'No Time For Tears' van The Kwyet en een stapeltje instro's. Het verfomfaaide rugzakje is ineens honderden euro's in waarde gestegen. Verder nog de elpee van The Poor Boys op het Rare Earth-label. Die laat ik weer voor een andere forumvriendin digitaal reïncarneren.

Maar natuurlijk ga ik voor haar onovertroffen hachee! En die WAS heerlijk. Huh? Doordat ik gisteren even geen verbinding had, schrijf ik deze alinea in de trein terug naar het noorden. 59 mp3's, elf singles, een elpee en een uiterst gezellige 24 uur later!

en de Vögeltjes zongen...

De kop was er het eerst! Al geruime tijd, namelijk de dag dat ik ondermeer de Sweet People-elpee als verjaardagspresentje van Willemijn kreeg. En laat ons samen apart, of andersom, fijne herinneringen hebben aan The Byrds. Welke fotohoes zou ik willen gebruiken? Het liefste die van 'Lady Friend', een single uit 1967 waar ik tegenwoordig als mp3 weer erg van geniet. Maar dat blijkt te hoog gegrepen en dus geef ik die keuze uit handen. Singlehoesjes.nl biedt me er vijf, waarvan ik deze de mooiste vind. Ik heb deze single (nog) niet, maar als ik hem zo vind, ben ik bereid de beurs te trekken!

'It was the third of September, the day I'll always remember'. Nee, ik ben niet in de verleiding (!) gekomen om uitgerekend vandaag The Temptations te behandelen. Omdat Band Aid ook het fijnst smaakt in augustus, komt deze groep later nog eens aan bod.

Dan The Byrds. Die kenden onder die naam een vreemde start. Toen ze het Dylan-nummer 'Mr. Tambourine Man' wilden opnemen, stuurde de producer de halve groep naar buiten. Jongens als Gene Clark en David Crosby werden als niet-competent beschouwd en studiomuzikanten vervulden hun rol. Terwijl The Byrds het prima op eigen kracht afkonden. Ze zouden één van de grondleggers van de Amerikaanse folk- en countryrock worden.

Een ander legendarisch feit is het constante 'komen en gaan' van muzikanten. James Roger McGuinn bleef in alle gevallen de vaste kracht. Crosby werd eruit gesmeten vanwege zijn drugsgebruik en genoemde Gene Clark door zijn vliegangst. Anderen kozen voor een andere groep. Het geluid van The Byrds wisselde ook continu.

In 1970 kreeg The Byrds versterking van Skip Battin, die maar liefst drie jaar zou blijven. Extreem lang voor een Byrd. Hoewel het succes in Amerika tanend was, sloot hier de VPRO de groep in het hart. Documentaires rondom het gevogelte hadden hun uitwerking op de hitparade. 'Chestnut Mare' is een juweel, maar zijn 'Glory Glory' en 'America's Great National Pastime' feitelijk niet Byrds-onwaardig? De laatste werd geschreven door Battin, die dus bezig was één van Amerika's invloedrijkste bands artiestiek de nek om te draaien. The Byrds ging in 1973 uiteen. Ze plakten er meteen een reünie van de eerste bezetting aan vast. The Byrds zou nooit weer bijeen komen?

Donderdag 31 juli 1997, het negende Dicky Woodstock Festival op de Baarse Vrijstaat, nabij Steenwijk. Headliner op donderdagavond is The Byrds. Niemand minder dan Skip Battin is het enige oorspronkelijke lid, maar de scepsis kan op zolder, want: Wat een optreden! Skip had een band geformeerd met een 'sound-alike' van Roger McGuinn. Het klonk vanaf het eerste nummer, 'My Back Pages', alsof de tijd stil was blijven staan. Vreemd genoeg kunnen weinig mensen het optreden nog herinneren. Ik heb haar vast wel gezien: Een blonde schone van zeventien lentes die naast haar hippievader uit haar dak ging. Willemijntje...

who is de mol?

Het is bijna een half jaar geleden dat ik Soul-xotica opende. Nadat ik een Engelstalig probeersel bij een ander blog had geventileerd, bleek ik geen foto's te kunnen laden. Snel terug naar Blogspot waar ik nog een account en een doodgebloed Engelstalig blog had. Soul-xotica moest het uithangbord voor mijn dj-activiteiten worden met 2 á 3 maal per week een funky single in de schijnwerpers. Inmiddels heeft een groot aantal vogels van zeer diverse pluimage een prominente plek ontvangen. Gek genoeg ontbreken er een aantal.

Dusty, bijvoorbeeld. En o ja, de plaat van Dusty die me in 1999 tot tranen dwong, was 'Goin' Back', dat was ik vergeten... Maar er is meer vergeten! Waar zijn The Small Faces, Velvet Underground, The Kinks, Family, Fairport Convention...? Om maar een paar te noemen! Inspiratie genoeg voor minstens twee jaar. Wat zei je? Wie ben ik vergeten?

Hoe kan ik The Who over hoofd zien? Als ik de keuze tussen Beatles of Stones moet maken, kies ik voor The Who. Het allereerste Hitdossier beschrijft hun carriére in één zin: Van stevige rock naar popopera en terug in tien jaar tijd. Laat me gemakshalve de eerste jaren overslaan, want The Who verdient nog wel eens een posting. Ik begin in 1969 bij 'Tommy'.

Het woord 'molensteen' is de laatste tijd vaak gevallen. Als het aan Pete Townshend had gelegen, was hij beslist verder gegaan in de rockopera's. 'Lifehouse' is ondermeer zo'n project dat op de plank bleef liggen. In het kielzog van 'Tommy' was 'Live At Leeds' uitgekomen, maar in 1971 werd het toch echt tijd voor een nieuw album.

Ik begrijp de titel en hoes pas sinds een paar weken. Drie van de vier hebben staan wateren tegen het betonblok. Wie volgt? The Who pakt uit met stevige rock, hoewel Townshend nog wel experimenteert met synthesizers. Ondermeer in het bizarre intro van 'Baba O'Riley'. Townshend had een rekenkundige methode toegepast op basis van biografische feiten van een fan (ene O'Riley) en Pete's goeroe Meher Baba en deze omgezet in muziek. Hij wilde een volledig album inspelen met deze fratsen. Gelukkig ging dat niet door.

John Entwistle verrast ons met blazers in 'My Wife', Townshend droomt van een draagbare telefoon in 'Getting Mobile', van 'Behind Blue Eyes' hoor je af te blijven en dan de ontknoping met 'Won't Get Fooled Again'. Over dat laatste nummer zou ik nog een amoureuze herinnering kunnen debiteren, maar de lezer zou alleen maar gaan geloven dat ik een ordinaire ketser ben, dus dat doe ik dan maar niet...

Ik heb het album nu een jaar, precies zoals ik hem wilde, namelijk in de Engelse persing. Die onderscheiden zich door een mooie scheiding van laag en midden. En zo'n rockklassieker verdient het om 'body' te krijgen. Ik heb hem vanmiddag even laten blazen. Heerlijk!

vaal dood, lief!

Het verhaal van The Love is ronduit sneu te noemen. In 1966 had het een bescheiden hit met 'Hey Joe', tegelijk met The Leaves. In tegenstelling tot de versie van de laatste, had The Love extra dramatiek toegevoegd door het flink te vertragen. Er was eens een zwarte Amerikaanse gitarist die zijn interpretatie van de Love-versie op de plaat zette... Dán een bandje dat eens in hun voorprogramma stond. ,,We regelen wel even een contract bij onze platenmaatschappij", had Arthur Lee beloofd. Dat bandje zou uitgroeien tot de kostwinners van het Elektra-label, waar The Love geld bleef kosten. Het bandje heette The Doors!

En nu had Arthur Lee dat merkwaardige visioen gehad. Hij zou zeer binnenkort overlijden. De nieuwe plaat van The Love zou zijn testament worden. De laatste mogelijkheid om zijn zegje te doen. Lee had niet kunnen bevroeden dat hij kort na de veertigste verjaardag van het album zaliger zou gaan. Toch had hij toen zijn testament al jaren daarvoor opgemaakt.

Ik hekel 'hypes'. Vandaar dat het gevaarlijk grondgebied is om een posting te wijden aan dit album, dat nogal eens buitenproportionele lofuitingen ten deel valt. Laat voorop stellen dat het album muzikaal zeer creatief en genietbaar is, maar allesbehalve 'iets nieuws onder de zon'. Feitelijk is het de twaalfsnarige gitaar-folkrock waar The Byrds al twee jaar patent heeft, gelardeerd met blazers en strijkers. Muzikaal had het nogal wat voeten in de aarde.

Arthur Lee en gitarist Bryan MacLean konden de overige leden maar niet gemotiveerd krijgen. De band werd geschorst en vervangen door de slagroom van de studiomuzikanten. Dit gaf de oude leden zo'n 'boost' dat die alsnog de partijen opnieuw inspeelden. Dat ging de Canadese producer té lang duren en ging gitaar spelen bij Buffalo Springfield. Bruce Botnick verving Neil Young.

Tekstueel horen we een jongeman 'met de dood in de ogen', maar overal even eerlijk. 'Andmoreagain' is wellicht het mooiste liefdesliedje. 'The Red Telephone' is 'just a song before I go' en maakt de luisteraar duidelijk dat Lee een diep denker was die gelooft in reïncarnatie. 'I can hear you calling my name', schreeuwt hij uit in 'A House Is Not A Motel'. Verklaart hij zichzelf hier als een nieuwe Messias?

Het zat Lee niet mee. De enige single van het album was 'Alone Again Or', notabene het enige nummer op de plaat dat geschreven werd door MacLean. Lee zou nog een enerverend leven tegemoet gaan. Hij schoot per ongeluk zijn buurman dood met een jachtgeweer en ging de cel in. In 2007 was hij weer net vrij en speelde integraal 'Forever Changes'. Vlak daarna kwam Magere Hein hem dan ein-de-lijk halen!