Het begint een soap te worden want ik moet nog zo nodig zondag naar Steenwijk voor dampvloeistoffen. Ach, ik heb het uiteindelijk weer gered en dus kan ook dat fietstochtje in de ijskast. Vanmiddag alsnog de post rond gebracht en meteen alle boodschapjes gedaan. Opgelost! Vlak voor de eerste regen weer thuis in Uffelte hoewel ik geen bezwaar had gemaakt als ik wat van de regen had meegemaakt. In de Gele Bak Top 100 gaan we vanavond over de helft. Intussen ben ik druk aan het zoeken naar een plaat uit de top twintig. Ik heb deze een paar maanden geleden mee gehad naar Steenwijk en moet ergens in de kamer liggen. Je raadt het al... momenteel laat de plaat zich niet zien. Enfin, eerst maar eens de nummers 55 tot en met 47 aan jullie voorstellen en dan heb ik een anderhalve week de tijd om deze bewuste single te vinden.
55. Bury Me Down By The River - P.P. Arnold (Duitsland, Polydor 59 367, 1969)
54. Burning Bridges - The Mike Curb Congregation (Duitsland, MGM 2006 011, 1971)
53. The Funky Gibbon - The Goodies (UK, Bradleys Records BRAD 7504, 1975)
52. Miracle Man - The Motions (NL, Decca AT 10327, 1968)
51. Rainy Night In Georgia - Randy Crawford (NL, Warner Bros. WB 17.800, 1981)
50. Gemini Dream - The Moody Blues (Frankrijk, Threshold 100.132, 1981)
49. Me And Julio Down By The Schoolyard - Paul Simon (NL, CBS 7964, 1972)
48. Eldorado - Drum Theatre (NL, Epic EPCA 6619, 1985)
47. My Mama - Barry Ryan (Duitsland, MGM 61 215, 1969)
P.P. Arnold is in januari de allereerste plaat die ik aanschaf in 2025. Hoewel de meeste Immediate-singles van haar gewoon in de jaren zestig-bak staan, heb ik nog een kleine hoop gevestigd op dit kleinood. Helaas moet ik na een week concluderen dat het vooral erg poppy is en dat het dus niet interessant genoeg is voor de Blauwe Bak. Ziehier het resultaat: Het mag op nummer 55 in de Gele Bak Top 100. Hoewel mijn verzamelhobby ooit is begonnen met The Moody Blues heb ik de meeste singles van de band ver vóór de Gele Bak Top 100 aangeschaft. De band maakt dit jaar haar debuut in de Gele Bak Top 100 en meteen met twee platen. Het is vorig jaar zomer als ik bij een Franse dealer deze twee singles tegen kom en, nee, die heb ik nog niet. Nummer 50 is meer een symbolische positie want eigenlijk is 'Gemini Dream' niet zo best. Het stamt uit een periode van de band dat het eigenlijk uit de mode is geraakt maar het desondanks mijlenver van de disco blijft verwijderd. In plaats daarvan gaat de band in zee met Patrick Moraz op de toetsen, iets waar The Moody Blues later spijt van heeft gekregen. Moraz is namelijk een geslepen zakenman en trekt de band voor het gerecht na zijn vertrek in 1988 en harkt nog flink wat royalty's binnen. Volgende week gaan we richting de top twintig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten