Zoals ik vrijdag of zaterdag heb genoemd is dit dan het 5600e bericht. Op zichzelf altijd wel leuk om te vermelden. Ik zou vandaag verschillende dingen kunnen doen. Ik ben nog in afwachting van de singles van Mark en dus hoeft er vandaag geen 'Singles round-up' te komen. Ik zou de 'Honderd achteruit' kunnen voortzetten maar heb eveneens beloofd om in ieder geval een tweede aflevering te doen van 'Het zilveren goud'. In de vorige aflevering heb ik definitief afscheid genomen van De Bilt en ben inmiddels verhuisd naar Tuk, ofwel Steenwijk-Noord als het aan de gemeente ligt. Als de stroom niet eens op een avond was uitgevallen in het dorpscafé dan had de naam Tuk waarschijnlijk al niet eens meer bestaan. Het vervolg van die gebeurtenis heeft me in de jaren negentig voor het eerst naar deze plek gebracht en in 2000 is het andermaal een reden om me hier te vestigen. Dat zal uiteindelijk anders lopen. Ik ga vandaag terug naar juli 2000, de eerste weken in Tuk.
De geschiedenis gaat acht jaar terug. Ik ben zeventien, woon nog bij mijn ouders thuis en volg een verkorte MBO-opleiding in de administratieve richting. Dat vinden de leraren van de LEAO de beste optie voor mij: Een vierjarige opleiding in een tijdsbestek van twee jaar. Hoe sneller ik kan doorstromen naar een volgende opleiding. Echter is het van belang dat je als leerling over een zekere discipline beschikt want je moet zelf je tijden en lessen indelen. Je moet binnen drie maanden bepaalde modules hebben afgerond en voor het proefwerk moet je zelf zorgen. Het is de experts blijkbaar ontgaan dat het bij mij vooral schort aan discipline en dat ik vooral een schop onder de kont moet hebben om proefwerken voor te bereiden. Het KMBO-verhaal is voor mij gedoemd om te mislukken. Daar komt bij dat ik in november 1992 aan een gortdroge praktijkstage ben begonnen bij een bedrijf in Lemmer. Op de dag dat ik 's avonds met mijn ouders op school voor een gesprek moet komen, loopt het helemaal mis op de stageplek. Ik pak mijn spullen en loop hard weg. De richting is onbelangrijk voor mij zolang het maar zo ver mogelijk weg is van stagebedrijf en woonplaats. Het liftavontuur eindigt 's avonds op de rotonde van de Kornputsingel in Steenwijk. Daar zie ik dat het twee kilometer is naar Tuk en herinner me dan 'Mooi Man'. Zo zit ik even later in het café en mijn ouders halen me daar 's avonds op. Ze zijn al op school geweest en weten hoe slecht ik er voor sta. De keuze is reuze: Of stoppen met school en aan het werk of stoppen met de journalistiek en een jaar in drie maanden inhalen. Ik kies uiteraard voor het eerste. Spijt? Nee, allesbehalve!
In de zomer van 1993 ga ik op de racefiets terug naar Steenwijk en word dan al eens uitgenodigd voor het komende Dicky Woodstock-festival. In de zomer van 1994 ga ik op de 'nieuwe' Solex naar het café en zie dan de poster van het festival. Daar wil ik bij zijn! Dat weekend levert me de naam 'Gerrit Solex' op in de omgeving (iets wat ik later uitvent als Soul-X en dus ook Soul-xotica). Woodstock wordt een ritueel en met name in de jaren 1995, 1996 en 1997 ga ik geregeld een weekendje feesten in Steenwijk. Ik doe in 1995 ook al eens een poging om er te gaan wonen. Vijf jaar later zal het alsnog gebeuren. Ditmaal in de kost bij Harrie. Harrie is in de vijftig. Hij is al eens getrouwd geweest, heeft kinderen en een paar losse relaties gehad. Hij woont nog altijd in een ruime eengezinswoning welke eigenlijk te groot is voor een man alleen en dus kan hij wel een kostganger gebruiken. Hij heeft in zijn jonge jaren in de horeca gewerkt totdat het min of meer verplicht wordt om de juiste papieren te hebben. En dat heeft hij niet. Zo komt hij bij de sociale werkvoorziening terecht in het groen. Hartproblemen zorgen ervoor dat hij alweer een tijdje thuis zit en hij heeft daar een gewoonte van gemaakt. Na ontbijt en koffie heeft hij voor twaalf uur al zijn eerste biertje. Hij heeft al een flinke bodem als hij om drie uur naar het café gaat. Om zeven uur is hij terug en is dan als een kanon. Hij gaat even een uurtje slapen en na nog een ronde koffie smijt hij er nog meer bier tegenaan. Dat gaat zo zeven dagen in de week door. De kennis die me bij Harrie heeft gebracht, heeft echter een idee. Hij sluit een weddenschap af met Harrie. Tot Woodstock niet drinken. Wie wél drinkt, moet de ander duizend gulden betalen. De kameraad is een rijk man en heeft de duizend gulden al apart gelegd want hij laat Harrie winnen. Het plan slaagt want Harrie gaat aan de alcoholvrije pils en houdt dit een half jaar vol.
Ik heb in de eerste weken nog heel erg getwijfeld. Wil ik dit wel? De weddenschap komt als geroepen. Wat is nu uiteindelijk de reden om me te vestigen in Tuk? Welnu, ik heb gesproken met een paar oud-leden van Mannenkoor Karrespoor en het idee opgevat om een boek te schrijven over het avontuur. Ik neem een 'sabbatical', vraag een uitkering aan en zal me voor de rest bezig houden met het schrijven van boeken. Naast Karrespoor loop ik immers nog met een ander verhaal in mijn hoofd. Toch verlies ik bij het Karrespoor-verhaal al snel alle hoop. Er is dan enige frictie ontstaan tussen verschillende prominente leden en hun visies op het uiteindelijke boek zijn zeer verschillend en niet verenigbaar. 'Geestelijke Toestanden' is binnen twee maanden geschreven. Ik heb de diskette in 2016 weggegooid. Zó goed was het nu ook weer niet. Ik probeer intussen een 'baantje' te krijgen als assistent-geluidsman bij een lokale bluesband maar die storen zich dermate aan mijn drankgebruik dat dit eenmalig blijft. 'Story of my life'.
Hoewel het in 2001 en 2002 pas echt zuur zal worden in Tuk moet ik bekennen dat de eerste paar weken en maanden in Tuk best gedenkwaardig zijn. Zeker als Harrie de weddenschap is aan gegaan en niet meer drinkt, is het opeens allemaal een stuk eenvoudiger. Harrie vindt het totaal geen probleem om voor me te koken, daar betaal ik uiteraard ook royaal voor. Toch komt het heel vaak uit op schnitzel, aardappelschijfjes en boontjes van het café of een bak macaroni uit de magnetron. Als hij in een goede bui is, bakt hij graag biefstukken en dan blijkt zijn ervaring als medewerker in de horeca. Hoe zit het met mijn drankgebruik in die tijd? Welnu, in het café kun je opschrijven en dat doe ik al zes jaar. De paar honderd die ik zo nu en dan inlever, maken nauwelijks indruk op het totaal. Bij Harrie drink ik mee van zijn alcoholvrije biertjes maar haal nog wel stevig door in het café.
Op een doordeweekse middag bezoek ik de stad Steenwijk. Op het Steenwijkerdiep staan dan een aantal panden te verkrotten waarvoor nieuwbouw is gepland. Eentje is tijdelijk in gebruikt door een inbrengwinkel. Dat heeft honderden elpees met heel veel obscuur spul, maar ja... elpees doen niet mee in de collectie. Het heeft ook flink wat singles en daar doe ik in juli 2000 flink boodschappen.
3279 I Shall Be Released - Miriam Makeba (NL, Reprise, 1969)
3280 Holy Day - George Baker Selection (NL, Negram, 1972)
3281 Dat Is 'T Einde - Tony Bass (NL, Decca, 1965)
3282 We Can Work It Out - The Beatles (NL, Parlophone, 1965)
3283 Nathalie - Gilbert Becaud (NL, Columbia, 1964, re: 1972)
3284 Chanson Anonyme - Eddy Christiani (NL, CNR, 1968)
3285 Non Ho L'Eta Per Amarti - Gigliola Cinquetti (België, CGD Internazionale/Show, 1964)
3286 Let It Grow - Clout (UK, Carrere, 1978)
3287 Almaz - Randy Crawford (Duitsland, Warner Bros., 1986)
Harrie heeft niet heel veel platen maar Miriam Makeba is de meest interessante single. Qua elpees haal ik een oudje van Stevie Wonder eruit alsook één schijf van Fleetwood Mac's 'Tusk'. De overige singles zijn op het Steenwijkerdiep gekocht. In 2003 gaat de slopershamer alsnog in de panden en op de plek staat nu de Aldi en een paar nieuwe appartementencomplexen. 'We Can Work It Out' heb ik in meerdere persingen. Dit is degene met de blauwe fotohoes maar heb hem ook met de zwarte fotohoes. De verschillen zijn minimaal maar té leuk om ze samen te hebben. Gigliola Cinquetti en Randy Crawford heb ik door de jaren heen al eens vervangen door betere exemplaren.
In de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' meer indrukken uit deze eerste weken in Tuk plus de ervaring om het Woodstock-festival ditmaal van heel dichtbij mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten