Singles round-up: juli 1

Normaal gesproken kies ik op dinsdag de nieuwe Week Spot en feitelijk is dit het bericht van dinsdag. Toch kan ik op dit moment even geen keuze maken en hoop ik op inspiratie uit de twee afleveringen 'Singles round-up' of wellicht morgen tijdens een fietstochtje. De fietstocht zou richting Beilen kunnen worden maar ik wil het deze maand even 'zuinig aan' doen met de singles. De maand is kwalijk begonnen of ik heb al veertien vrij recente tot hagelnieuwe releases binnen. Hoewel ik de nieuwe releases meestal bewaar tot het einde van de maand wil ik ik voor de uitzending van zaterdag alvast iets wennen aan de platen en ga ik dus twee afleveringen doen. Eentje komt regelrecht van het platenlabel, de andere dertien zijn afkomstig van Juno. Hoewel veel van de 12"-es een ouder jaar op de labels hebben staan, heb ik ze afgelopen zondag gevonden onder de 'new releases'. Heruitgaven van een heruitgave, want ook dat bestaat nog. Ik ga in dit eerste deel één 12" en zes 7" singles aan jullie voorstellen.

* Charles Bradley- Strictly Reserved For You (US, Dunham, 2013)
Ik heb jaren geleden diep in de buidel moeten tasten voor 'The World Is Coming To An End', maar toch is het nog altijd mogelijk om een twaalf jaar oude single van wijlen Charles Bradley te vinden voor de oorspronkelijke verkoopprijs. Als ik een single heb gereserveerd bij Juno verschijnt deze in de 'sidebar' onder het motto 'People who bought this also bought this'. Als ik de link aanklik, zie ik dat Juno nog eentje op voorraad heeft. Een snelle beluistering leert me dat dit geen verkeerde investering kan zijn. Bradley heeft decennia lang de kost verdiend als James Brown-imitator, maar dat betekent niet dat deze man een uiterst soulvolle strot heeft. 'Strictly Reserved For You' is een lekker midtempo nummer met een zeer overtuigende Bradley. Op de keerzijde staat 'Let Love Stand A Chance' en dat is meer dreigend en beduidend dramatischer als de rest van de muzikanten zijn ingevallen. Dit riekt meer naar 'The World Is Coming To An End'. Helaas is Bradley ons in 2017 ontvallen maar ik heb zijn postuum verschenen album ook heel vaak gedraaid in mijn digitale shows. Juno heeft nog wel meer liggen van Bradley dus binnenkort maar eens beluisteren.

* Aaron Frazer- Fly Away (US, Colemine, 2025)
Deze plaat is in februari uitgebracht en heb ik dan al op mijn radar. De single verschijnt eerst als 'pre-order' op gekleurd vinyl en ik hoop stiekem op een reguliere release op zwart vinyl. Deze zal echter nooit plaats hebben. Volgens mij is het eerst aangekondigd als oranje vinyl maar kan Juno tevens niet garanderen welke kleur op de deurmat verschijnt. Welnu, dat is een paarse kleur. 'Fly Away' is een vrij moderne productie voor het doen van Colemine. Het riekt naar de 'arrenbie' van vijftien tot twintig jaar geleden. Echter wel met een optimistische boodschap en dat gaat nooit vervelen? Aan 'Play On' hebben maar liefst zeven mensen geschreven en dat moet dus wel iets bijzonders worden? Ditmaal is de muziek iets organischer dan op de a-kant Ik weet niet of er Colemine-'puristen' zijn maar als ik mezelf mag rekenen tot die groep, dan bevalt de b-kant net ietsje beter. Elektronische beats kunnen altijd nog.

* The Joubert Singers- Stand On The Word (US, Messin About, 1985, re: 2025)
De eerste versie van 'Stand On The Word' schijnt reeds uit 1982 te komen, maar in 1985 verschijnt de gelijknamige elpee van dit gospelgezelschap. Ik meen eerst nog dat dit een 'edit' is, maar nee... het is een rechtstreekse uitgave van twee zeer lastig te vinden gospelfunk-klassiekers uit de jaren tachtig. 'Stand On The Word' begint met een uitbundige piano en dan begint de staccato drum met de dames en heren Singers. De single is twintig seconden korter dan de albumversie maar er is niet mee geknoeid en dus beter dan dat ik had verwacht. Op de keerzijde staat 'Come Fly With Me' van Fred Prescott & The Jeff Band waarvan we alleen weten dat het uit de jaren tachtig komt. Zelfs de grootste gospelkenners durven geen definitief jaartal te plakken op deze kant. Ik durf het wel richting 1987/88 te wijzen aan de hand van de synthesizer-effecten. Het is meer funky dan de a-kant maar ik moet nog even wennen aan het geluid van Prescott. Tot die tijd kan ik prima uit de voeten met The Joubert Singers want dat is een winnaar!

* Magic Wand- Crossfire (UK, Magic Wand, 2025)
Het is niet bekend wie de edit heeft uitgevoerd maar Discogs leert me dat het een 'edit' is van 'Fisherman's Tale' van Christopher Cross. Dat verklaart waarschijnlijk ook de 'Cross' in 'Crossfire'. Magic Wand is een Engels platenlabel dat zich specialiseert in 'Balearic edits'. Niet zo zeer de house waar 'Balearic' meestal voor wordt gebruikt, maar meer in de disco-hoek. Christopher Cross is daarnaast natuurlijk vooral een held uit de heersende 'Yacht Rock'-wereld en de dj voorziet het liedje van een lekker voortkabbelende beat. Zolang de dj onbekend blijft, noteer ik deze plaat als Magic Wand.

* Melba Moore- Standing Right Here (UK, Buddah 12", 2017, re: 2025)
Het label vermeldt 1979 als oorspronkelijk verschijningsjaar maar dit moet 1977 zijn. In dat jaar verschijnt het als een single van vier minuten. De a-kant is op 45 toeren, de b-kant gaat op 33 toeren. Dat laatste is niet verwonderlijk want dat duurt bijna tien minuten. McFadden en Whitehead hebben meegeschreven aan 'Standing Right Here' en het heeft ook een zekere Phillysoul-invloed. De oorspronkelijke single duurt iets van drie minuten en is voor de 12" opgerekt tot zeven minuten. Het begint met een stevig intro met gastrol voor de 'cowbell'. Dan de single-versie gevolgd door een brug en dan het einde van de single. Een erg smaakvolle remix maar beduidend minder glad dan een Tom Moulton-mix. Op de keerzijde staat 'Make Me Believe In You' en dat duurt negen minuten en veertien seconden. Geschreven door Curtis Mayfield en geproduceerd door Van McCoy. Dat moet dus helemaal goed komen? Het is de exacte albumversie uit 1979. Dat klinkt meer naturel dan de a-kant. Het neigt soms iets naar 'Papa Was A Rollin' Stone' maar Van McCoy weet het net weer anders te maken. Het is toch meer iets van een albumtrack dan werkelijk een 12" om een dansvloer in beweging te krijgen en in dat geval kies ik voor de a-kant.

* Riviera Ventura- Monotono (Duitsland, Mocambo, 2025)
Een hagelnieuwe release van een nieuwe Italiaanse band. Vier heren en een dame die samen het beste uit de Italodisco mengen met de hedendaagse dance en r&b. Het resultaat is poppy en hip, een combinatie dat zomaar een verlate disco-hit zou kunnen worden. Het sluit wat mij betreft mooi aan op de platen van Say She She. 'Con Te' op de keerzijde klinkt net als 'Monotono' helemaal niet verkeerd, alleen ditmaal ietsje verfijnder in mijn optiek. Ik vind hem zelfs ietsje beter!

* Paul Schalda- Let Me Be (US, Skylark Soul Co., 2025)
Hier heeft Juno het eens bij het verkeerde eind. Het heeft een 'ATX' en een 'DFW' kant en daardoor wordt 'Joey' ten onrechte tot a-kant bestempeld. Dat komt goed uit want bij een eerste luistersessie geef ik de voorkeur aan 'Let Me Be'. Waar de 'A' de 'D' voor staan, weet ik niet. 'TX' en 'FW' heeft vast betrekking tot Texas en Fort Worth want daar zijn deze opnames gemaakt. Schalda is een zanger uit muzikant met roots in New York. 'Let Me Be' klinkt alsof het in de garage is opgenomen maar dat geeft de plaat wel een speciale atmosfeer. Hij heeft zich flink laten beïnvloeden door de 'low rider soul'. 'Joey' klinkt nu opeens helemaal niet zo gek hoewel ik hier zondag mijn twijfels bij heb. Gewoon een lekkere eigenzinnige muzikant!