Singles round-up: juli 2

Je zult mij niet horen klagen want ik heb uiteindelijk nog wel een mooi eindje gefietst, maar ik had Steenwijk op voorhand kunnen overslaan. Koopavond? Naar het lijkt wel. Er zijn een paar winkels open. Toch blijken de winkels met mijn interesse even na acht uur allemaal al dicht te zijn. Ik haal boodschappen voor het avondmaal bij de Albert Heijn in de Oostermeenthe en wil in eerste instantie weer over Kallenkote naar huis. Dan besluit ik dat het toch wel erg fraai weer is en dit vraagt om een paar extra kilometers. Over De Bult naar Eesveen en via ruilverkavelingswegen tot bijna in Frederiksoord. Over Wapserveen en door de bossen weer terug naar Uffelte. Niet speciaal genoeg voor een 'Diagonaal zeven letters' maar er wordt genoten in hoofdletters en met uitroeptekens, niet in de laatste plaats door de favoriete singles van 2019 op mijn mp3-speler. De maaltijd is zojuist genuttigd en ik ben nu wel klaar om de nieuwe aanwinsten verder af te maken. Er is nog geen spoor van de 35 singles van Mark en in de komende weken verwacht ik nog meer nieuwe releases en heruitgaven. Ik trap deze 'Singles round-up' af op 12"-formaat.

* Shiva- What Does It Take (Australië, Isle Of Jura 12", 1983, re: 2023)
Wederom één van de nieuwe releases. Naar het schijnt is de originele oplage uitverkocht en is er nu een tweede persing van de 12". Het is een 12"-EP en dus speelt deze weer af op 33 toeren. Dat is altijd een beetje jammer. Er zijn overigens verschillende artiesten en groepen die gebruik maken van de naam Shiva. Onze Shiva heeft in 1983 een elpee gemaakt: '20 Minute Workout' waarbij de muziek goed is voor aerobics-oefeningen. 'What Does It Take' is één van de 'Tone-up'-oefeningen en 'Never Gonna Give You Up' is het slotstuk van de elpee en is een 'Cool down'. Op de eerste verzorgt Leon Ware de zang en Jo Ann Harris op de tweede. Ik heb in tussentijd mijn lycra pakje aangetrokken en ben klaar om eens flink met mijn billen te schudden. Van beide nummers zijn zowel de gezongen singles als de instrumentale versies en de laatste blijken een stuk langer te zijn dan de gezongen kant. Leon Ware kan geen kwaad doen bij mij. Toch is de instrumentale ook niet verkeerd. Hier is Leon vervangen door een saxofoon maar zijn de achtergrondzangeressen nog altijd aanwezig. 'Never Gonna Give You Up' is iets rustiger qua groove en eigenlijk vind ik dit wel de betere kant van de twee. Maar ze zijn beide uitzonderlijk goed en zelfs de instrumentale versies zijn bruikbaar en dat gebeurt niet vaak bij 12"-singles.

* Carlton Jumel Smith & The Wax Preachers- Gotta Go Home (US, Symphonical, 2025)
'This Is What Love Looks Like' steekt voor mij in 2019 het vuurtje aan om ook eens de 'nieuwe' artiesten in de gaten te houden. C.J. Smith maakt platen voor uiteenlopende platenlabels maar keert zo nu en dan terug bij het Finse Timmion-label waar zijn platen met Cold Diamond & Mink altijd een garantie zijn voor fijne muziek. Toch let ik het laatste jaar eveneens op de releases van het Amerikaanse Symphonical-label en zie dan dat Smith een single uit heeft met The Wax Preachers. Dat zit beduidend meer in de bas dan Cold Diamond & Mink maar nog altijd wel een prettige sixties-sound. The Wax Preachers heeft eerder platen gemaakt voor Funknight, een ander favoriet recent label voor mij. Het is geen 'This Is What Love Looks Like', maar zo'n plaat heeft Smith eigenlijk nooit meer gemaakt. Dat is een klasse apart. 'Loud And Clear' op de b-kant is eigenlijk beter door een groove die in de buurt komt van Cold Diamond & Mink en achtergrondzang. Hier wil ik graag méér van horen!

* The Southside Sound Surgeons- Hi-Jakarta (UK, Echo Labs, 2025)
Si Cheeba is ook flink aan de rol. In augustus staat een volgende Cheeba's Latin Bros op de rol en de nieuwste van The Preacher kan elk moment binnen komen. Intussen is hij eveneens het Echo Labs-label begonnen met 'collaborations'. 'Hi-Jakarta' is een erg druk nummer met percussie, een obscure discobeat die té snel wordt afgespeeld (of zo klinkt het tenminste) en een koortje. Ik heb al mijn bedenkingen erbij als ik de plaat reserveer en, ja, ik vind hem ook nu lastig te plaatsen. De b-kant heet 'Rockin' Roots' en daar wordt een hiphoptrack ontleed. Hoewel het niet echt van invloed is op de geluidskwaliteit is het wel een beetje jammer dat de plaat al tijdens de verzending is krom getrokken. Ik ben over het algemeen wel geduldig met dit soort releases, de eerste Preacher-single heeft ook maanden geduurd voordat het indruk begon te maken.

* Sylvia Striplin- Give Me Your Love (UK, Expansion 12", 1980, re: 2018)
Opnieuw een aanwinst uit de 'new releases' terwijl de plaat al sinds 2018 in omloop is. Enfin, Sylvia Striplin is een ontdekking van Roy Ayers die deze plaat uit 1980 ook heeft geproduceerd. Oh nee toch... Moet ik nu echt de naam van de show veranderen op zaterdag? Ook deze speelt weer af op 33 toeren. Waarom? Je kan best zes minuten en twintig seconden in 45 toeren op een kant houden? Ik vrees dat het op 45 toeren gaat klinken als The Chipmunks, dus dan toch maar het toerental naar beneden. Het heeft een moddervette groove zoals alleen ome Roy deze kan laten klinken. Sylvia komt uit de jazzy hoek en dat maakt het meteen wel tot een disco-plaatje dat anders is dan vergelijkbaar materiaal. Oef, een elastische stem, het riekt soms iets naar Minnie Riperton-kwaliteiten. Tussen het perfect klinkende refreintje en de synthesizer-hook door blijft Sylvia grommend smeken om helemaal ingepakt te worden door de manspersoon. Op de flip staat 'You Can't Turn Me Away' en dat is meer ingetogen en minder disco maar weer met die opvallende zangstijl. Ik lust er wel soep van maar denk dat dit 'Horsemeat' is om te refereren aan het Engelse disco-team dat verantwoordelijk is voor het promoten van deze muziek. Een hele echte 'double-sider' want waar de a-kant een dansvloer-kraker is daar is de flip pure soul.

* Thee Sacred Souls- Somebody Knew (US, Penrose, 2025)
Terug naar de 45 toeren. Een paar maanden na het magische 'My Heart Is Drowing' is Thee Sacred Souls terug met een nieuwe single op het Penrose-label. Discogs draait de kanten om maar 'Somebody Knew' is de echte a-kant van de twee. Opnieuw gaat het richting de lowrider-soul maar ook naar de klassieke harmonieën van de zanggroepen uit de jaren vijftig en zestig. Ik zou met trots een t-shirt dragen met de bandnaam want oef...dit bandje gaat me niet snel teleurstellen. 'Somebody Knew' is minstens zo mooi als 'Drowning' dat al tot één van mijn favorieten van 2025 hoort. 'We Don't Have To Be Alone' is eveneens een klasse apart, het riekt zelfs iets meer naar 'Drowning'. Een echte 'double-sider' in mijn boek.

* Thee Sinseers- If We Try (US, Colemine, 2025)
'If We Try' is erg uptempo voor Thee Sinseers-begrippen. Niet zo sterk als de vorige single maar nog altijd erg prettige muziek in een prachtige productie. 'If We Try' is zó nieuw dat het niet op het debuutalbum staat. Dit in tegenstelling tot 'Give It Up You Fool' op de keerzijde. Per slot van rekening willen we het allerliefste in onze getunede cabriolet over de boulevard rijden en de neergaande zon bekijken met de lieftallige in de armen. Dan is 'Give It Up You Fool' ook iets aan de vlotte kant en gaat het pijn doen aan de spoilers bij een verkeersdrempel, maar het danst wel lekker weg op het strand. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een fluitsolo en dat is duidelijk niet Bryan Ferry. Ik vind de b-kant eigenlijk beter. Doe maar niet té vlot, Thee Sinseers, dat soort muziek is er al genoeg.

* Elder Ward & The Ward Singers- It'll All Be Over (UK, Celestial Echo, 1972, re: 2025)
'Ome' Greg Belson is al tien jaar een inspiratie voor mij als het komt tot soulvolle gospel. Hij heeft in dit decennium zijn naam verder uitgebouwd en mag menig verzamelbox cureren. Ditzelfde heeft hij recent gedaan met werk op het HOB-label. 'Absoluut geen singles, alleen verkrijgbaar op elpee', is de strekking bij deze compilatie. Nu blijkt toch dat er een single is uitgekomen en daar heb ik Greg nog niet over gehoord. Nu moet ik bekennen dat ik niet heel veel heb met het HOB-label. Ik heb wel een aantal singles maar het is me vaak iets té blijmoedig. Of heb ik gewoon de verkeerde platen uitgezocht? Elder Ward & The Ward Singers klinkt lekker gruizig. Ik heb stiekem al mijn voorkeur laten uitkomen bij de keerzijde. 'Power Lord' van Victory Travelers uit 1975 is origineel al moeilijk te bemachtigen en al helemaal in een goede staat. Want dat is de grote overeenkomst van veel van mijn HOB-singles, ze zijn vaak in een erbarmelijke staat. 'Power Lord' kan zelfs de grootste heiden uit de lokale discotheek trekken en op zondagochtend vooraan in de kerk doen eindigen. Genadeloos funky!