De single zit nog geseald in de folie maar desondanks weet ik dat dit de Week Spot moet worden. Gistermiddag is het pakketje Juno-singles gearriveerd en ik verbaas me over de dikte van het pakket. In eerste instantie denk ik aan drie recente Kent-heruitgaven maar ik ben blijkbaar vergeten dat ik nog vier andere singles heb mee besteld. Waaronder dus onze Week Spot en deze komt gisteravond best een beetje als een verrassing. Is het de allerbeste plaat van Terry Callier? Nou, ik ben namelijk ook nog op zoek naar 'Ordinary Joe' en zie dat deze recent (illegaal) is uitgegeven met 'Look At Me Now' op de keerzijde. Maar dan opnieuw... de Week Spot is een 'musthave', een icoon binnen de Engelse post-Casino Northern Soul. Het verhaal van Terry Callier mag hier ook best eens worden verteld want dat is al even eigenzinnig. Een docent computer programmeren die probeert te vergeten dat hij ooit als zanger is begonnen. Hoe het allemaal had kunnen zijn als het niet anders was gelopen? Om er vervolgens achter te komen dat die oude plaatjes hele dansvloeren in lichterlaaie zetten in Engeland. De Week Spot is dus de 2006-edit van 'I Don't Want To See Myself' van Terry Callier uit 1982.
Ian Levine heeft part noch deel in dit verhaal en toch wil ik hem in herinnering roepen. Het is in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig. We hebben een computer voor de boekhouding en voor tekstverwerking. Facebook, Twitter en andere sociale media bestaat nog niet. Levine gaat gewoon aan de slag met lokale telefoonboeken en een telefoon (nog met een draad tussen toestel en hoorn). De vraag luidt: 'Kent u of bent u?'. Hij heeft de eer om menig totaal vergeten zangers en zangeressen te confronteren met het nieuws dat in Engeland iedereen los gaat op hun compleet geflopte singles uit lang vervlogen tijden. Terry Callier krijgt dat telefoontje in 1990 van Eddie Piller van het Acid Jazz-label en hij is even verbaasd. Of Acid Jazz zijn geflopte 12" uit 1983 opnieuw mag uitgeven? De rest is geschiedenis. Maar laten we eerst eens een flink stuk terug gaan in de geschiedenis.
Terence Orlando Callier. Dat is zijn volledige naam. Hij komt op 24 mei 1945 ter wereld. Ik zie nu ook opeens waarom de single juist nu opnieuw is uitgebracht? Zijn wieg staat in het noorden van Chicago en hij groeit op in Cabrini-Green. Als kind is hij bevriend met Curtis Mayfield, Jerry Butler en Major Lance. Net als zijn vriendjes begint ook Terry zijn loopbaan in doowop-groepjes en voelt zich in 1962 sterk genoeg om als solist auditie te doen bij Chess. Dat levert de single 'Look At Me Now' op. Het is desondanks geen grote hit en in plaats van de theaters moet Callier op zoek naar publiek in de koffiehuizen van Chicago. Daar hoort hij de muziek van John Coltrane en dat zal een stempel drukken op zijn toekomstige geluiden. Hij vormt voor een korte tijd een duo met David Crosby. Samuel Charles van het prestigieuze jazzlabel Prestige wil hem een kans geven. In 1965 neemt Callier zijn eerste album op. Toch zijn de banden even later zoek en duurt het pas tot 1968 voordat het album verschijnt onder een nieuwe titel: 'The New Folk Sound Of Terry Callier'. Het album bevat ook de originele 'It's About Time' dat wordt gecoverd door de psychedelische rockband H.P. Lovecraft. Ik heb het nummer ooit op cassette gehad en nog wel eens in 'Afterglow' gedraaid. Ik heb echter nooit geweten dat het is geschreven door Terry Callier.
Jerry Butler zet in 1970 de Chicago Songwriters Workshop op en ook Callier wordt uitgenodigd. Samen met Larry Wade schrijft hij in dat kader een nummer voor The Dells en dat levert hem een contract op als solo-artiest op het Cadet-label. 'Occasional Rain' (1972), 'What Color Is Love' en 'I Just Can't Help Myself' (beide uit 1973) worden geproduceerd door Charles Stepney. Het zijn albums met een veelvoud aan stijlen en invloeden. Soul, jazz, funk, psychedelica en zelfs klassieke muziek... het zit allemaal in deze albums. Het is echter lastig te verkopen aan een groot publiek en in 1976 zegt Cadet de samenwerking op. In 1977 staat Don Mizell klaar met een nieuw contract op zijn Jazz Fusion-label, ondersteund door Elektra. Callier maakt twee albums en de openingstrack van zijn tweede wordt door de populaire discjockey Frankie Crocker gebruikt als herkenningstune. Het verschijnt als single en is Callier's enige bescheiden Amerikaanse hit in 1979. Mizell gaat in 1980 samenwerken met Stevie Wonder en ontslaat Callier. Deze maakt in 1982 alleen nog een 12" waar niemand op zit te wachten. In 1983 zet hij een streep onder de muziek. Hij krijgt de voogdij over zijn dochter. Hij gaat lessen volgen in computerprogrammering en dat levert hem een baan op bij de universiteit in Chicago. In zijn vrije tijd studeert hij ook sociologie aan dezelfde universiteit. Zijn werkgever weet niets over zijn artistieke verleden. Dan krijgt hij in 1990 het telefoontje van Piller. In de daaropvolgende jaren gaat hij steeds met vakantie naar Engeland om daar zijn oude muziek ten gehore te brengen. Hij werkt samen met Urban Species en Beth Orton en neemt een album op: 'Timepeace' (1998). Dat levert hem een vredesprijs op van de Verenigde Naties en het is pas dán als de universiteit leert over het verleden van Terence Callier. Hij wordt meteen ontboden.
Hij maakt nog vier albums waarvan een paar matig succesvol zijn in Engeland. Daar heeft Callier een cultstatus te pakken. 'I Don't Want To See Myself' is in 1982 oorspronkelijk uitgebracht als 12" op het Amerikaanse Erect-label. In 1990 ziet dit het levenslicht als Acid Jazz. In 1999 verschijnt het als cd-single bij Talkin' Loud en in 2006 gaat Andy Lewis aan de slag met schaar en plakband. Oorspronkelijk duurt het nummer bijna zeven minuten, maar hij maakt een compacte single-versie. Het is deze uitvoering die nu opnieuw is geperst door Acid Jazz. De b-kant is al die tijd dezelfde gebleven. 'If I Could Make You' is immers iets over de drie minuten lang. Het iconische 'I Don't Want To See Myself' mag deze week de Week Spot zijn!
Terry overlijdt op 27 oktober 2012 aan de gevolgen van kanker. Hij is dan slechts 67 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten