Singles round-up: april 3

'Het klopt niet'. Volgens mijn laatste herinnering is het niet echt goed afgelopen met de tas. Ik heb hem natuurlijk in de eerste instantie gekocht om me uit de brand te helpen, dus niet zo zeer vanwege de boodschap op de tas. Het zou het allereerste grootscheepse boerenprotest kunnen zijn geweest alleen laat deze beroepsgroep het afweten. Anderhalve week later is de demonstratie in Stroe en dan gaat bij de boeren het hek van de dam. 'Het klopt niet' is echter een tekst die populair is geworden onder de wappies tijdens de lockdownprotesten. Omdat ik eerst op de fiets van Uffelte naar Steenwijk moet om vervolgens op de trein naar Leeuwarden te gaan, heb ik een jasje bij me. Daarmee ben ik slim verlegen als ik in Leeuwarden ben. Om de middel vastknopen is geen optie. Dan zie ik deze tas en zo zit het jasje even later in de tas en hangt comfortabel over mijn schouder 'Het klopt niet', heb ik gisteren ook gedacht toen ik naar de resterende platen keek voor de 'Singles round-up'. Wat blijkt nu? Ik heb zondag al twee gehad in 'The Vinyl Countdown' en heb deze al in de bakken gestopt. Deze aflevering begint dan ook met eentje die in de vorige aflevering had moeten zitten. De andere is de eerste in de volgende aflevering en staat op het juiste punt in het alfabet. Nu eerst de volgende veertien singles uit Assen.

* André Brasseur- Holiday (België, Palette, 1966)
Ik heb 'The Kid' in 2022 op een latere CNR-uitgave gekocht en twijfel dan al aan mezelf. Bij deze single is het opnieuw het geval. Ik draai 'The Kid' in 'Do The 45' maar herinner het me als een veel meer een groovy nummer. Zondag kies ik dan maar voor 'Holiday' en, ja, dat is het nummer waar ik aan moest denken. Het mysterie is opgelost. In Engeland zijn in 1967 de labels verwisseld waardoor 'Holiday' opeens bekend is geworden als 'The Kid' en het heeft ook deze titel gekregen op latere persingen en verzamel-cd's. Ik heb gedurende het weekend nog even getwijfeld of het in de Blauwe Bak mocht staan, maar nee... het is gezellige groovy muziek van Brasseur maar ook niet meer dan dat.

* Peter Frampton- Baby I Love Your Way (Duitsland, A&M, 1976)
Helaas heb ik niet op de klok gekeken toen ik de winkel in Assen binnenstapte. Ik schat echter dat het karweitje niet veel langer heeft geduurd dan twintig minuten. In die tijd heb ik 55 singles en de prijs lijkt me wel okay en dus kijk ik niet een tweede keer. Er zitten een paar verrassingen tussen maar ook singles waarbij ik me verbaas dat ik ze nog niet heb. Peter Frampton is daar eentje van. Het blijft een geweldige uitvoering!

* Gallagher & Lyle- Showdown (UK, A&M, 1978)
'I Wanna Stay With You' is een heerlijke radioplaat, over de opvolger ben ik minder goed te spreken. In 1978 houden de mannen zich bezig met iets dat we jaren later zullen kennen als 'Yacht Rock'. Het is enigszins funky maar ook 'too slow to disco'. Ik moet zeggen dat ik hem steeds leuker vind worden. Ik flirt heel soms met 'Yacht Rock' (denk aan de Robert Chini-release van vorig jaar), maar probeer het verder te omzeilen. Deze gaat dus ook gewoon in de Gele Bak.

* Greyhound- I Am What I Am (Duitsland, Trojan, 1972)
Bij de volgende twee singles kun je je terecht afvragen of deze niet in de eerste aflevering hadden gemoeten. Heb ik deze al van Greyhound? Ja en nee. Ik heb in 2023 een latere Engelse heruitgave gekocht van 'Black And White' van Greyhound. Het is een maxi-single met ook dit 'I Am What I Am'. Omdat 'Black And White' al een aantal malen heb, besluit ik deze maxi te noteren als 'I Am What I Am'. Ik vermoed dat ik hem over drie weken als 'dubbel' zal noteren in de 'Eindstreep' maar vandaag mag hij als nieuwe aanwinst.

* The Herd- The Game (NL, Bumble, 1969, re: 1973)
De eigenlijke a-kant is 'I Don't Want Our Loving To Die' maar die heb ik inmiddels in verschillende uitvoeringen (Engelse origineel en latere Old Gold-persing). De b-kant is echter 'The Game', een latere single van The Herd. 'The Game' wordt toegeschreven aan de heren Findon en Shelley maar volgens een latere cd-box moet dit een compositie van Albert Hammond en Lee Hazlewood zijn. Deze kant is ook geproduceerd door Steve Rowland en zou dat kunnen verklaren. Het is leuk op papier. Peter Frampton heeft de groep dan al verlaten en is met Steve Marriott bezig om Humble Pie vorm te geven. Ik vermoed dat het Andy Bown op de leadzang is maar het heeft niets meer van het barokke geluid van 'From The Underworld' en 'Paradise Lost'. In plaats daarvan is het brallerige bubblegum geworden. Beetje jammer. Overigens had ik deze single in ieder geval willen hebben om het eigenzinnige platenlabel.

* Jackie And The Raindrops- Down Our Street (België, Palette, 1964)
Als je willekeurig de naam Bello roept, komen er zeker tien honden op je af gerend. Je kan er ook vrij zeker van zijn dat ze allemaal reu zijn. Roep je de naam Jackie Lee dan kan er zowel een man als een vrouw op je af komen. Waggelt de man een beetje vreemd dan is het Earl Nelson, de voormalige kompaan van Bob in Bob & Earl en bekend van 'The Duck'. Komt er een fraaie dame naar je toe, dan is het vast de Engelse Jackie Lee. Ik heb al een single van deze Jackie in de collectie staan en in 1964 werkt ze met The Raindrops. Een kleurenkopie van het fotohoesje, maar verder...? 'Down Our Street' begint veelbelovend met een ietwat rock & roll-slagje op de gitaar. Het staat flink onder invloed van de Merseybeat maar verder is het allemaal nét niet. Leuk voor op een zondagavond. De b-kant heeft ook iets Merseybeat maar is verder té flauw voor woorden. Het had zo leuk kunnen zijn?

* Horst Jankowski- A Walk In The Black Forest (NL, Mercury, 1965)
Sinds een jaar luister ik vrijwel iedere dinsdag- en woensdagavond naar de show van een bevriende radiomaker op een 'concurrerend' internetradiostation. Hij trapt altijd zijn shows af met een stukje 'Machine Gun' van The Commodores waarbij hij de luisteraars welkom heet. Voor de laatste plaat neemt hij afscheid en doet dit met Horst Jankowski als 'bed music'. Het kreng is een enorme hit geweest in Engeland in 1965 en ik moet er nooit veel van hebben. Sinds dat ik naar Pete luister, heeft het opeens een novelty-waarde voor me gekregen en bij deze. Mijn variatie staat niet op 45cat maar het lijkt erop alsof de single in 1967 of 1968 opnieuw is geperst in ons land.

* Klaus & Servants- Herstedvester (Denemarken, RCA Victor, 1972)
'Nee broer, die ga jij niet kopen'. Ha, let jij maar eens op! Ik heb vorig jaar als 'Herlig, Herlig' gekocht van Klaus & Servants, een Deense vertaling of hertaling van 'Funny Funny' van The Sweet. 'Herstedvester' is eenzelfde laken een pak maar dan met 'Amarillo' van Tony Christie. Moet ik er verder nog iets over kwijt?

* Jona Lewie- Cherry Ring (Frankrijk, Sonet, 1977)
Mijn goede maat Jona Lewie. Ofwel... ik ben op Facebook bevriend met de enige echte Jona Lewie. Niet een fan-account of een management of iets dergelijks, nee... alle berichten zijn van John Lewis en niemand anders. Volgens mij is deze als Brett Marvin & The Thunderbolts uitgebracht in andere gebieden, maar in Frankrijk wordt alleen over Jona Lewie gesproken. Het is een gezellige stamper.

* Lee Marvin- Wand'rin Star (Duitsland, MCA, 1970, re: 1979)
Over knallers van Engelse hits gesproken. In 1970 lijkt Lee Marvin iedere week nieuwe fans aan te boren die zijn fantastische zangstem leren waarderen want het kreng is niet uit de hitparade te meppen. Ik zou je zweren dat ik hem wel moest hebben maar nee... hij staat niet op zijn plek. Het nummer begint uiteraard schitterend met orkest en zoemkoor en dan... Lee's markante stem. Niet bepaald toonvast en een laagte en diepte dat het grenst aan deathmetal. Het blijft een eigenaardig plaatje!

* Matthews Southern Comfort- The Watch (Frankrijk, Philips, 1970)
De b-kant trekt mijn aandacht want dat is in Nederland een a-kant geweest. Ik noem het beestje toch maar bij zijn officiële naam. 'The Watch' is in Frankrijk de opvolger van 'Woodstock' Het is zo eenvoudig als dat ik mijn folkrock kan waarderen. Niks geen opsmuk behalve wat psychedelisch klinkend gesnik door het nummer heen. 'Mare, Take Me Home' heeft in ons land in de Tipparade gestaan maar is in Frankrijk de b-kant. Het begint als 'Roodborstje' maar verandert daarna in een countryrock-nummer. Niet onaardig maar ik moet zeggen dat ik meer onder de indruk ben van 'The Watch'.

* Mayfly- Quite A Surprise (NL, Ariola, 1973)
'Quite A Surprise'? Nou, dat kun je wel zeggen! Ik meen eerst nog dat het hoesje een kleurenkopie moet zijn, maar nee... Ariola kiest er in 1973 voor om de voorkant van de elpeehoes te gebruiken als hoesje met op de achterkant eigenlijk alleen de advertentie voor dezelfde langspeler. Beide nummers staan oorspronkelijk niet op deze elpee maar ik heb ze eerder gehoord vanwege een cd-uitgave met bonustracks. Gek is dat, opeens is het 2009 voor mij. Ik word wakker in het (ontruimde) kraakpand waar ik in al mijn verwardheid nog wel eens een nachtje wil slapen. 'Quite A Surprise' is niet 'over the top'-commercieel als het latere 'Johnny', maar een lekkere upbeat plaat met genoeg eigenzinnigheid en psychedelica. Het had zomaar een hitje kunnen zijn? Ik geloof dat Radio Noordzee de plaat destijds nog heeft gesteund. Op de flip staat 'Signed By The Time' en dat zou de elpee nóg beter hebben gemaakt. Nu is het pure folkpop met dwarsfluit. Ik heb zelfs de heruitgave van de elpee overgeslagen. Niet alleen omdat ik geen elpees koop en draai, maar ook omdat 'From Now On' en 'Dawn Of An Old Man's Life' simpelweg de beste nummers zijn van de plaat. Uit mijn hoofd zeg ik dat ik nu alleen nog 'Skew Eyed Jimmy' moet hebben?

* G.T. Moore & The Reggae Guitars- Move It On Up (Nl, Charisma, 1975)
'Live' nog wel! Gerald Thomas Moore is de naam en de beste man beleeft sinds 2020 een opleving. Er zijn sindsdien verschillende singles van hem uitgebracht. Reggae en het Charisma-label lijken in eerste instantie niet goed samen te gaan totdat je ontdekt dat B&C nog iets van doen heeft met Charisma en dat label in Engeland in eerste instantie verantwoordelijk is voor de vroege Trojan-platen. In 1979 zal Charisma een grote hit hebben met 'Reggae For It Now' door Bill Lovelady. G.T. Moore is opvallend: Roomblank en geen dreadlocks, gewoon een Engelse knaap met een voorliefde voor reggae. 'Move It On Up' is helemaal niet slecht!

* Alison Moyet- All Cried Out (NL, CBS, 1984)
Hij heeft me niet kunnen weerhouden van Klaus & Servants, het kan zomaar zijn dat ik anders Alison Moyet zou hebben overgeslagen. Er zitten heel veel singles in de bak die 'nog wel eens kunnen', maar vandaag opeens mee moeten. Het blijft een weergaloos nummer en ik ben best blij om hem nu eens in de bakken te hebben. Ik dank broer voor de lichte druk!