Singles round-up: april 5

Verandering van spijs. Ik heb vanmiddag héérlijk gefietst in een omgeving waar ik doorgaans niet vaak kom. Dat alles dankzij de voorspelde noordwester. Ik hoop dat ik morgen ook nog een stukje kan fietsen en dat ik zondag of na het weekend een berichtje kan spenderen aan de activiteiten. De tocht van vandaag verdient het zonder meer! Toch wil ik vanavond beslist door gaan met de 'Singles round-up' zodat ik morgenavond weet welke kanten ik moet hebben voor de radioshow en ik niet voor onverwachte verrassingen kom te staan. Acht 'nieuwe' singles. Een release komt als 'recommendation' maar blijkt al een paar jaar oud te zijn. Verder ook een aantal oudjes die opnieuw zijn uitgebracht. De apparatuur staat aan en ik ben er helemaal klaar voor!

* Terry Callier- I Don't Want To See Myself (UK, Acid Jazz, 1982, re: 2025)
De Week Spot van deze week maar sinds een kwartier uit het folie en dus wil ik de plaat wel eens beluisteren. Ik moet bekennen dat ik vooral bekend ben met de lange versie welke een gospel-intro heeft. Deze heeft hetzelfde intro maar begint wel later naar mijn gevoel. Het is zoals ik het verwacht: Klein stukje intro en dan het liedje. Meer heb je eigenlijk ook niet nodig. De b-kant heet 'If I Could Make You (Change Your Mind)' en is op zichzelf een prima popnummer maar daar heb ik deze niet voor aangeschaft.

* The Charities- Fatal Attraction (US, Colemine, 2025)
Wachten we even of bestellen we hem nu meteen? Colemine heeft de gewoonte eerst altijd een oplage te doen met gekleurd vinyl en iets later in het 'pre-order'-proces met zwart vinyl te komen. Ik moet bekennen dat ik nog niet heb gehoord van The Charities op zwart vinyl. Mooi rood is niet lelijk maar toch blijf ik de voorkeur geven aan zwart vinyl. The Charities is nieuw voor Colemine maar heeft in de afgelopen jaren voor tal van platenlabels opnames gemaakt. De leadzanger heeft een zeer aparte stem en muzikaal zit het diep in de sixties. Het heeft een speelsheid die me over de streep heeft getrokken. De keerzijde heet 'It's Not Our Time' en is meer in de lowrider-sfeer. Ik moet de rest van het werk van The Charities nog leren kennen maar dit is een fraaie binnenkomer!

* The Chestnut Brothers- Travelin' On (UK, Izipho Soul, 2002, re: 2025)
De gebroeders Al en Ty Chestnut draaien al een flinke tijd mee in de muziek maar het is niet vreemd dat dit de meesten zal zijn ontgaan. The Chestnut Brothers zetten hun talent in voor de Here en daar wordt je doorgaans niet wereldberoemd of erg rijk door. In 2002 heeft het duo een cd gemaakt waarvan 'Travelin' On' al jaren een favoriet is onder meer progressieve soul-dj's. Izipho zorgt nu voor deze eerste release op 45 toeren. Ik denk dat de a-kant mijn favoriet gaat worden. Het is de 'radio edit' en zit net onder de vijf minuten. De b-kant bevat de lange versie maar die speelt af op 33. De Chestnuts laten er geen gras over groeien want God wordt al in de eerste zin genoemd. Hoewel? De b-kant is slechts anderhalve minuut langer en ik kan vast wel onthouden om de laatste plaat in de show op 33 te zetten?

* Lynda Dawn- Roses (UK, Extra Soul Perception, 2021)
Cybil Charles-Nelson is de echte naam van deze mevrouw. Hoewel ze voor die tijd al twee singles heeft gemaakt, is haar debuutalbum in december uitgebracht. 'Roses' staat dan weer niet op de langspeler waardoor dit echt een 'oldie' is. Op de a-kant doet ze 'Roses' samen met rapper Bes Kept. Muzikaal is het een moddervette 'jam' uit de jaren tachtig en honderd procent uit een doosje. Ik mag Lynda's stem, dat heeft me een week geleden ook over de streep getrokken. Ik durf te betwijfelen of ik in 2021 klaar was geweest voor dit maar het lijkt nu helemaal in de Blauwe Bak te passen. Volgens mij is Bes Kept de producent van deze kant want ik heb hem niet gehoord. Ja, dat wordt duidelijk op de b-kant. De 'XL Middleton'-version riekt meer naar nineties r&b. Ook een niet te versmaden uitvoering trouwens, misschien zelfs nog wel iets soulvoller hoewel op de Bes Kept-kant haar stem puurder klinkt. Hier moet nog even een gevecht plaats vinden over welke ik morgen ga draaien.

* The Devonnes- Straighten Up And Fly Right (UK, Kent, 1968, re: 2025)
In de loopbaan van The Devonnes verschijnt slechts één officiële single: ''I'm Gonna Pick Up My Toys' uit 1971 en een voormalige Week Spot. In 1968 neemt het trio 'Straighten Up And Fly Right' op, een nummer dat al door Terri Bryant (van 'Geni') is gedaan. De uitvoering van The Devonnes blijft desondanks op de plank liggen totdat Kent het in 2007 gebruikt voor een cd. Het nummer is een paar jaar geleden ook als single uitgebracht op Diggin' Deep. Of ik heb hem destijds gemist of het heeft niet zo mijn interesse. Op de keerzijde staat 'Doin The Gittin' Up' en dat verschijnt in 2005 als een 'Anniversary Special'. Deze plaat zit twintig jaar later ver boven de honderd euro. Ook dat is een erg speels Northern Soul-dingetje. En het is wederom lastig om een keuze te maken.

* Windy Karigianes- Falling For You (UK, Expansion, 2025)
Ik associeer Expansion vooral met de stevige vinyl-heruitgaven van lastig te vinden originele platen uit de jaren zeventig. Toch kijken zij ook rond voor nieuw onontdekt talent en zo komen we uit bij Windy Karigianes. Expansion heeft de gewoonte om een parodie te maken op het oorspronkelijke platenlabel en hoewel Windy nog niet eerder is uitgebracht, lijkt het etiket op het Gordy-label. De 'Georgie B-Remix' is uitgekozen als a-kant. Qua vibe zit dit wederom in de jaren tachtig en negentig en waarom ook niet? Op de flip staat de originele uitvoering. Georgie heeft blijkbaar de pitch gebruikt maar Windy's stem klinkt nóg indrukwekkender dan op de a-kant. Laten we het erop houden dat de a-kant meer gepolijst is voor de hedendaagse dansvloer. Ik denk trouwens dat het bij die kant ga houden.

* Jon Lucien- Search For The Inner Self (UK, Kent, 1971, re: 2025)
Paul Weller heeft onlangs nog herinnering opgehaald aan deze plaat van Jon Lucien. Hij komt het in de jaren tachtig voor een vorstelijke prijs tegen bij een Northern Soul-dealer maar weet dat het iedere penny meer dan waard is. Hij heeft de plaat uiteindelijk voor een dievenprijsje gekocht. Overigens staat Weller bekend als een 'grote speler' in de Northern Soul-wereld en iemand die ervoor heeft gezorgd dat bepaalde platen niet meer onder de achtduizend euro verkrijgbaar zijn. Jon Lucien is wel een stukje goedkoper maar het is nog altijd meer dan honderd euro voor een originele Ampex-single waarvan de meeste ook een manco lijken te hebben. Het is een zeer prettige crossover. Overigens ben ik enige tijd van plan om dit de Week Spot te maken totdat ik zie dat Terry Callier ook in het pakket zit. Op de flip staat 'We've Got Love' dat eveneens in 1971 op de band is gezet maar nooit is uitgebracht. Dat is wel heel erg Northern. In 2012 zou dit de 'hit' zijn geworden maar nu geloof ik het wel.

* Eddie Parker- I'm Gone (UK, Awake, 1966, re: 2025)
Dat is gek! Kent is anders zo precies in jaartallen. Of is het zo dat beide nummers van de single twee jaar 'vogelvrij' zijn geweest en pas in 1968 geregistreerd bij een publicatiemaatschappij. Hoe dan ook, er staat 1968 op het label terwijl de single echt uit 1966 komt. De originele dan natuurlijk waarvan al eentje op Discogs is verkocht voor het lieve bedrag van 6750 euro. Sinds enige jaren doet Kent aan de REPRO-serie. De platen verschijnen op de originele labels met een foute kleur en aangepast catalogusnummer. 'I'm Gone' is een lekker jagend sixties-ding met 'gritty' zang van Eddie. 'Crying Clown' is in 1966 eveneens de b-kant, de single is immers een echte replica van het origineel. Dat is eveneens een feestje, iets ontspannender dan 'I'm Gone' maar wellicht zelfs met meer soulvolle vocalen. Ik moet bekennen dat ik het eigenlijk voor deze kant heb gekocht, maar 'I'm Gone' hoort ook in de gereedschapskist.