Singles round-up: april 1

Nadat ik in maart aardig een routine heb gekregen om vrijwel dagelijks te publiceren, is het dit weekend een rommeltje geworden. Doorgaans wil ik niet vaker dan tweemaal per dag een bericht plaatsen maar ik maak vandaag een uitzondering. Zoals ik eerder heb geschreven heb ik zaterdag vijfenvijftig singles gekocht in Assen. Daarvan zijn er veertien 'dubbel' of 'upgrades'. In een paar gevallen kan ik me herinneren dat ik de plaat moet hebben maar staat deze alleen niet meer op zijn plek in de desbetreffende bak. Het zijn de twee enige standjes met singles binnen de inbrengwinkel en ergens lijken de twee collecties elkaar te complimenteren. Petula Clark ligt bijvoorbeeld bij beide handelaren voor een euro te wachten op een nieuwe eigenaar en beide keren met de fotohoes. Ik ga dus vandaag eerst de dubbele platen aan jullie voorstellen, de resterende singles wil ik zien in drie afleveringen kwijt te kunnen. Dat is echter een zaak van later want na dit bericht sluit ik de luiken op Soul-xotica alsook de luiken op mijn gezicht. Morgen weer een dag!

* Bojoura- Frank Mills (NL, Polydor, 1969)
* China Crisis- Hanna Hanna (Duitsland, Virgin, 1983)
* Petula Clark- My Love (NL, Vogue, 1966)
* The Cuff Links- When Julie Comes Around (Duitsland, MCA, 1970)
Bojoura heb ik nog niet met de fotohoes. Bij China Crisis twijfel ik sterk of ik hem al heb, maar ach... de single is maar vijftig cent en dus gok ik ermee. Ik blijk hem inderdaad al te hebben. Petula Clark heb ik in de Engelse persing en in een ietwat beduimelde Nederlandse persing. Dit prachtige fotohoesje kan ik echter niet laten liggen. The Cuff Links heb ik nog niet met fotohoes.

* Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich- Okay! (NL, Fontana, 1967)
* Dizzy Man's Band- Young Love (NL, Indigo, 1970)
* Dizzy Man's Band- Let's Go To The Beach (Noorwegen, Philips, 1971)
* The Equals- Softly Softly (Duitsland, President, 1968)
* Flashback- There He Comes (Frankrijk, Vogue, 1970)
De Dizzy Man's Band-singles komen van beide kramen en dat is wat ik bedoel met de partijen die elkaar complimenteren. Beide singles moet ik in de jaren negentig al hebben gekocht, 'Beach' in dat geval in de Nederlandse Injection-uitvoering. Toch staan de singles niet meer op hun plek in de desbetreffende jaren zeventig-bakken. 'Okay!' heb ik nog niet fotohoes. De plaat heeft in een heel grijs verleden ooit in de Blauwe Bak gestaan voor de b-kant: 'He's A Raver'. Het is de tijd dat ik de Mod ook nog toe laat in de Blauwe Bak. The Equals heeft deze eer ooit ook gehad. Het oude exemplaar is echter flink versleten en kan een upgrade gebruiken. Flashback heb ik nog niet met fotohoes.

* Paul McCartney/Wings- Mull Of Kintyre (Duitsland, Capitol, 1977)
* Paul McCartney/Wings- With A Little Luck (Duitsland, Capitol, 1978)
* The Partridge Family- I Think I Love You (NL, Stateside, 1970)
* Stamford Bridge- Roly Poly (NL, Penny Farthing, 1970)
* The Sweet- The Ballroom Blitz (Duitsland, RCA Victor, 1973)
Ooit moet ik wel vijftien exemplaren hebben gehad van 'Mull Of Kintyre'. Als ik dan een seventies-show wil doen waar Wings op nummer 1 staat, kan ik plots geen exemplaar meer vinden. Iets té driftig geweest met opruimen? Nadat ik een aantal Engelse persingen heb gehad, heb ik hier de Duitse persing. Hetzelfde geldt voor 'With A Little Luck' met dat verschil dat deze wel gewoon op zijn plek staat. Ik heb de Engelse persing al eens een upgrade gegeven, hier word ik hebberig van het fotohoesje. Mijn oude exemplaar van Stamford Bridge is nauwelijks te draaien en mist het fotohoesje. The Sweet heb ik, geloof ik, wel met een fotohoes maar nog niet deze variatie. De singles in Assen zijn gemiddeld een euro en jullie weten inmiddels dat ik dan niet zo heel erg kritisch ben. Morgen de start van de rest van de vijfenvijftig singles.

Het nalatenschap op 45 toeren deel 4

Net zoals ik me bijna iedere minuut van de korte vakantie in Bunnik nog kan herinneren, zo voelt ook de middag van de zesde oktober aan. Het had maar niks gescheeld? Als ik iets sneller was geweest met het voorbereiden van 'The Vinyl Countdown' dan zou ik het telefoontje hebben gemist en op de fiets in de omgeving van Ansen en Ruinen zijn geweest. Ik heb eerder vanavond al even naar mijn voeten gezwaaid en 'gefeliciteerd' geroepen want het betekent dat het een half jaar is geleden dat ik mijn pantoffels heb gekocht. Nog maar feestelijkheden? Ach vooruit... dit is het 5500e bericht op Soul-xotica. Jelte is net geen 55 geworden en dus lijkt het helemaal te kloppen. Ik mag in de komende weken nadenken of er nog iets is dat hij me heeft 'nagelaten' voor een bericht maar vandaag wil ik verder gaan met de singles die ik uit zijn collectie heb gekregen. In het verhaal moest ik het eens hebben over een collectief jeugdtrauma waar iedereen last van heeft behalve mijn broer. Hij is immers de aanstichter van dit alles. Het jeugdtrauma heet Trio.

Broer heeft altijd iets gehad met Duits. Hij gaat door een fase in zijn leven dat hij overal en vaak 'random' roept: 'Heinz, wass machst du da?'. Ik herinner me nog ons bezoek aan Legoland waar een soort van schoolbord staat met Lego-letters waarmee je je naam kan schrijven. Broer is even aan de gang en dan moet er een foto worden gemaakt. Op het bord staat: 'Heinz, wass machtst du da?'. Het is in de tijd dat we geregeld naar Groningen gaan naar een oorarts als we 'Der Kommisar' van Falco op de radio horen. Een van die nummers waarmee ik meteen de A7 zit tussen Heerenveen en Groningen. In hetzelfde jaar maakt de wereld kennis met een zeer opvallend Duitstalig nummer dat vanzelfsprekend een hele grote hit wordt. Ik heb het dan over 'Da Da Da' van Trio. Ik had véél meer singles verwacht van Trio maar achteraf gezien weet ik het wel weer. Broer koopt voornamelijk de elpees van de groep. Hij heeft 'Da Da Da' dus oorspronkelijk in 1982 niet op single gekocht maar gaat meteen voor de langspeler. Die krijgt zoveel draaibeurten in huize Louwsma dat wij de plaat kunnen dromen.

De eerste 'Da Da Da'  heeft hij 'new old stock' gekocht in 1983 of 1984. Ja, het moet 1984 zijn volgens de nummering hoewel ik me meen te herinneren dat hij Earth & Fire heeft gekocht vlak nadat deze was geflopt. In Denemarken schaft hij de single ook nog eens aan in een afwijkende persing. Die komen we veel later in dit jaar tegen. Mijn oudste broer is in deze tijd geabonneerd op de Bravo, het Duitse popmagazine. Hij heeft eerder de Hitkrant gehad en heeft in 1982 zelfs een prijsvraag gewonnen. De prijs? Een van de eerste cassette-walkmans. Onverwoestbaar want in de nieuwe eeuw gebruikt hij het nog regelmatig, zo heeft hij me toen verteld. De Bravo houdt ons eveneens op de hoogte van de nieuwste platen van Trio. In het begin zijn deze elpees nog redelijk eenvoudig te verkrijgen in Nederland. Ik denk dat het een soloplaat van Stefan Remmler moet zijn geweest? Tijdens de vakantie in het Limburgse Slenaken rijden we een hele halve dag rond in Aken omdat mijn broer een plaat van Remmler wil hebben die niet in Nederland wordt uitgebracht. Mijn vader raakt eraan gewend want een paar jaar later mag hij helemaal terug rijden naar Vejle voor een Moody Blues-elpee omdat ik de eerste keer niet genoeg geld bij me heb. Die elpee is dan wel weer voor een tientje te krijgen in Nederland, maar dat heb ik hem maar nooit verteld.

Broer ondersteunt de 'Neue Deutsche Welle' van de jaren tachtig maar blijkbaar zijn de meeste singles toch in Denemarken gebleven. Dan denk ik aan Geier Sturzflug, Bap maar ook talloze singles van Nena. De singles uit deze aflevering heeft hij gekocht in 1984 en 1985. De laatste heeft een speciale herinnering die ik straks nog even wil delen.

92 Black Pearl - Margriet Eshuijs Band (NL, CBS, 1982)
94 Da Da Da - Trio (NL, Mercury, 1982)
97 The Two Of Us - Earth & Fire (NL, Dureco, 1983)
99 Lady Killer - Herman Brood & His Wild Romance (NL, Sky, 1984)
102 Vriendschap - Het Goede Doel (NL, CNR, 1982)
107 Time Goes By - José (NL, Carrere, 1984)
109 Kan Die Man Niet Weg - Pisa (Duitsland, EMI, 1983)
113 Where Were You - Dolly Dots (Duitsland, Ariola, 1985)
114 Popie Jopie - Pisa (Duitsland, EMI, 1985)
128 Tutti Frutti - Trio (Duitsland, Mercury, 1983)
130 Tattoo Song - Herman Brood & His Wild Romance (NL, Sky, 1984)
132 Wasmasjien - Trafassi (NL, Mercury, 1985)
134 Het Grote Mijnheer Kaktus Lied - Meneer Cactus (NL, Carrere, 1985)

In het laatste geval heb ik de titel van het hoesje gehaald en de naam van de artiest van het label. Toch is Mijnheer Kaktus of Meneer Cactus eigenlijk bekend als Meneer Kaktus. Uit mijn blote hoofd zeg ik dat Peter Jan Rens zijn debuut maakt in 'Tineke' bij Veronica. Samen met Mevrouw Stemband en Kweetniet. Pianist Andries Mok wordt ook genoemd op het hoesje maar die kan ik me niet herinneren. Het nummer is een knaller van een hit in de zomer van 1985. De troosteloze zomer van 1985. Het tweede jaar dat het gezin Louwsma niet met vakantie gaat. De reden zal ik pas veel later leren kennen. Vader heeft in 1984 een ongeluk gehad met de auto. Buiten dat de verzekering niet alles wil uitbetalen (eigen schuld en zo), krijgt hij ook nog een flinke bekeuring. Daar verdwijnen een paar vakanties in. De zomer van 1985 is sowieso een trieste aangelegenheid want het regent bijna voortdurend. Op een maandag heb ik een verzetje want dan komt het Avro-programma 'Hollands Glorie' met Krijn Torringa 'live' van uit de nieuwe Sneker sporthal. Ik mag met broer mee en hij belooft me dat ik op zijn schouder mag zitten als Meneer Kaktus komt. Toch lijkt me dat nogal eng en ik weiger op dat moment. Ik maak de audio van die dag mee maar het uitzicht reikt niet verder dan lange ruggen voor mij. Baltimora staat dan op nummer 1 met 'Tarzan Boy', maar ja... dat is een Italiaanse act. Het schijnt dat er een man in een gorilla-pak op het podium heeft gestaan, maar ik kan me alleen de audio herinneren.

Diagonaal zeven letters: 5 en 7 april

Donderdag ben ik te lamlendig en stel ik het uit. Vrijdag ben ik al vroeg wakker en dreigt het een actieve dag te worden. Helaas val ik rond het middaguur om van de slaap. Nee, we zijn er nog lang niet! Ik mis dus de eerste dag met temperaturen boven de twintig graden, maar dan opnieuw... voor zaterdag staat iets koeler maar nog altijd droog en zonnig weer ingetekend. Zaterdag gaan we dan toch eindelijk uit fietsen en dat levert tevens 55 singles op die me de komende dagen mogen bezighouden. Gisteren had ik ook willen vieren met op zijn minst een wandeltochtje, maar de fietsavonturen van zaterdag eisen hun tol. De knieën moeten even goed rusten. De afgelopen nacht is dramatisch geweest en ik aanvaard de dag als het luchtalarm loeit. Vandaag heb ik eveneens gefietst en dus trap ik af met een berichtje over beide fietstochten. De foto heb ik vanmiddag gemaakt bij Het Blauwe Meer bij Hoogersmilde. Met name vanmiddag wordt het een combinatie van gesneden koek, herhaling van zaterdag en een 'trip down memory lane'.

Zaterdag heb ik een vast plan. Ik wil weer eens naar de inbrengwinkel in Assen voor een lading singles. Wat heeft me daar eerder van weerhouden? De laatste keer dat ik dit heb gedaan is in september. Ik ben die donderdag terug gekomen van de vakantie in Duitsland. Deze zaterdag fiets ik toeristisch over Diever en ga bij Geeuwenbrug de parallelweg op langs de Rijksweg. Ook blijf ik zo lang als het mogelijk is aan de linkerkant van het kanaal omdat ik meen dat hier ergens een kringloopwinkel moet zitten. Onderweg luister ik onder andere naar het album van Audience dat ik tijdens de vakantie heb leren kennen. Ik bedenk me dan dat ik broer een berichtje moet sturen. Ik moet hem dit album van Audience aanbevelen en hem om een instapplaat vragen in het werk van Peter Hammill. Dan kan ik op zijn minst daar mijn mening over geven als we mekaar treffen over een maand. Het is met name deze herinnering welke maakt dat het in maart nog pijnlijk aanvoelt om opnieuw op de fiets naar Assen te gaan. Zaterdag fiets ik dan ook expres een hele andere kant om. Het is een leuke bijkomstigheid dat de wind noordoostelijk is en ik zo op het eerste stuk nog flink wat beschutting heb.

Ik fiets eerst naar Wapse en ga vanuit daar naar Diever. Dan vervolgens het fietspad langs de weg naar Oude Willem en dan door het bos naar Hoogersmilde. Daar steek ik ook de brug de Drentse Hoofdvaart over en fiets vervolgens een stuk dat ik in 2021 in tegengestelde richting heb gedaan. Het gaat vanaf Hoogersmilde een eind op weg naar Oranje en vervolgens het noordoosten in richting Smilde. Langs het Kyllotsbos en achter Bovensmilde langs naar Witten. Daarna is het gesneden koek naar het centrum van Assen. Ik heb tijd genoeg om de singles door te spitten van twee standjes en ik verlaat de zaak met vijfenvijftig singles. Ook kan ik nog net even langs de Wibra voor verse sokken. Om klokslag vijf uur ben ik bij een cafetaria voor een ijskoude milkshake en dan...? Naar huis! Alleen... hoe gaan we naar huis? Ik zou over Hooghalen en Beilen kunnen. Of over Hooghalen en dan schuin oversteken naar Hijken. Of toch maar het fietspad langs de Drentse Hoofdvaart? Vanaf Witten ga ik eerst een stuk in tegengestelde richting van wat ik eerder vanmiddag heb gefietst. Na het Kyllotsbos ga ik nu naar de brug van Smilde en duik de landerijen in richting Ravenswoud. Zo ver ga ik echter niet en steek de Vaart Zuidzijde over (en dus niet de Compagnonsvaart zoals ik het placht te noemen) en ga dan via de bossen naar Oude Willem. Intussen wordt het ook steeds later en ik moet nog wel even boodschapjes doen. Als ik goed mijn best doe, kan ik Havelte nog halen voor sluitingstijd. Maar ach... ik kan ook net zo goed over Diever gaan en daar boodschappen halen. Ik kies voor het laatste.

Vandaag is de wind weer noordoostelijk en ik heb meteen alweer plannen om richting Smilde te gaan. Eerst maar naar Diever? In Wittelte besluit ik dat ik ook de NAP tot Appelscha kan volgen daarna verder kijken. Dat gaat met een bochtje om want nabij het Onderduikershol staat een hooglander midden op het fietspad te grazen. Deze weigert aan de kant te gaan en dus doe ik een stuk van de zaterdag van twee weken geleden op herhaling. Bij Oude Willem kan ik weer de NAP op en ik ben geen vee meer tegengekomen in het gebied. In Appelscha wil ik koffie met appelgebak bij de nering waar ik in oktober ook heb gezeten. Het is een beetje een 'trip down memory lane' vanmiddag. Helaas is deze op maandag gesloten. In plaats daarvan haal ik een boterham en koekjes en twee bekers ijskoffie bij de buurtsuper en fiets de Vaart Zuidzijde af aan de stille kant. Het bruggetje over dat ik zaterdag ook ben gegaan alleen duik ik nu niet het bos in. Ik heb wind in de rug en geniet daar van met een stevige snelheid en ik zet koers naar Hoogersmilde. Vanuit daar ga ik langs Het Blauwe Meer. Het is al een paar jaar geleden dat broer met vrouw en kinderen een vakantie doorbrengt in Nederland. Ze besluiten op een zekere dag fietsen te huren in Dwingeloo en een tocht in de omgeving te maken. Dan komen ook zij langs het Blauwe Meer. De laatste keer dat ik hier ben geweest is op zondag 22 september. Dan is het immers slechts een paar weken dat we mekaar gaan ontmoeten. Helaas is het meer niet zo blauw als dat het in de zomer is, maar deze foto moet het maar worden. Op de achtergrond de radiotoren van Smilde welke in het echt in Hoogersmilde staat. Via Eemster fiets ik naar Dwingeloo waar ik boodschapjes haal. Vanaf Wittelte ga ik opnieuw langs de Rijksweg naar Uffelte.

Honderd achteruit 2023: Fischer-Z

Het is niet iedere dag en evenmin iedere week. Toch heb ik zeer geregeld Messenger-contact met Mark. Omdat ik vandaag de volgende vracht (21 singles) ga afrekenen, stuur ik hem vanmiddag een bericht. Het valt me op dat Messenger iets aangeeft dat het de richtlijnen heeft verscherpt of iets dergelijks, maar dan... Ik zie in ooghoek dat ik het in het 'vorige contact' heb gehad over de flexidisc die ik gisteren heb gekocht en gepost op Facebook. En zo blijkt opeens een half jaar aan berichten verdwenen, maar... is het opeens ook 3 oktober 2024. Dat doet mijn gedachten weer even afdwalen en dat is nu net zoiets dat ik probeer te voorkomen. Bedankt weer, Messenger! Vanavond hoef ik het eigenlijk niet te hebben over deze broer, maar hee.... ik had twee broers. Het is de oudste broer die in de vroege jaren tachtig een grote fan is van de band die ik vanavond centraal mag hebben in de 'Honderd achteruit'. De nummer 21 in de Gele Bak Top 100 van 2023 is namelijk 'So Long' van Fischer-Z.

Jelte, mijn overleden broer, is vijftien als mijn oudste broer naar Denemarken verhuist. Deze broers hebben dan net het leeftijdsverschil van vijf jaar overbrugd en vinden elkaar op het gebied van muziek, meisjes en uitgaan. Ik ben dan nog maar tien jaar oud en té jong voor de laatste twee categorieën waardoor Jelte mijn oudste broer erg heeft gemist. Net zoals ik hem zal missen als hij in 1995 mijn oudste broer achterna gaat. Mijn contact met de oudste broer is summier. We hebben geen ruzie maar we hebben elkaar eigenlijk ook weinig te vertellen. Telefoongesprekken gaan stroef en broer weigert tot oktober contact via Facebook. Het is deze oudste broer die mij in 1989 zal inspireren om singles te gaan verzamelen. Hijzelf koopt in 1978 zijn eerste single ('Mull Of Kintyre' van Wings) en zal tot zeker 1991 doorgaan met het vinyl. Ik weet niet of hij de losse singles heeft van Fischer-Z of de elpees. Ik weet in ieder geval goed te herinneren dat 'Marliese' vanaf de zolderkamer schalt maar ik neem aan dat hij 'So Long' ook zeker heeft gehad. In 1993 krijg ik de elpee met het nummer waardoor 'So Long' voor mij ook een stukje 'nineties' is. Op zondag 25 september 2022 vind ik de single bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Intussen is er ook nog een herinnering aan het nummer uit 2002 of 2003. Het is de tijd dat ik de weekenden rondhang in Dokkum. Er is één notoire alcoholist die altijd maar één verzoeknummer heeft in de kroegen en dat is 'So Long' van Fischer-Z. Het nummer is natuurlijk een domper op de feestvreugde.

Fischer-Z is zo'n zeldzaam geval van een Engels bandje dat nauwelijks bekendheid geniet in eigen land maar waarmee ze aan de overkant van het water wel raad weten. Allereerst moet er een mysterie worden opgelost voor mij want... hoe zit het met de naam? Ik hoor ook wel eens mensen 'Fischer-Zie' zeggen op zijn Amerikaans. Nee, 'Fischer-Zet' is dus de enige goede uitspraak. Maar wat betekent het? Het is een woordspelletje met lokale accenten en het zou 'Fish's head' moeten zijn waarbij ook de 'h' van 'head' wordt weggelaten. 'Fish's 'ead' dus. Hoewel de band muzikaal veel melodieuzer is dan menig punkband zit het politiek wel in dezelfde richting en kan de band zich meten met bijvoorbeeld The Stranglers. 'Remember Russia' is in 1978 de tweede single van Fischer-Z en vindt een grote fan in John Peel. Nederland loopt een jaar later voorop met de single 'The Worker' en dat levert de band erkenning op in eigen land. Daar zijn 'The Worker' en 'So Long' de enige bescheiden hits uit deze tijd. Fischer-Z bestaat dan naast leider John Watts uit Steve Skolnik, David Graham en Steve Liddle. 'Word Salad' uit 1979 is het enige album in Engeland dat de hitlijst bereikt. In Europa zijn 'Going Deaf For A Living' (met 'So Long') en 'Red Skies Over Paradise' meer succesvol. In de zomer van 1981 ontbindt Watts de band omdat hij van mening is dat de band té ver is afgedwaald van haar oorspronkelijke punkidealen.

In de daaropvolgende jaren schopt Watts flink tegen de regering van Thatcher aan, steekt de mijnwerkers een hart onder de riem en zingt 'One Voice' op het No Nukes-festival tegen atoomwapens. In 1987 blaast hij de naam Fischer-Z nieuw leven in en maakt twee albums. De single 'The Perfect Day' schopt het tot de 'bubbling under' van de Engelse hitparade en brengt het tot een twaalfde plek in Australië. Sindsdien is Fischer-Z een soort van Simply Red-verhaal. Als Mick Hucknall een plaat wil uitbrengen, kan hij kiezen tussen zijn eigen naam en die van Simply Red. Zo ook met John Watts. Hij gebruikt van tijd tot tijd de naam Fischer-Z en brengt daarna weer een soloplaat uit. Van de latere leden van Fischer-Z is niemand betrokken bij het werk uit de beginperiode. Het meest recente album van Fischer-Z heet 'Til The Oceans Overflow' en komt in oktober 2021 op de markt. Het is alleen een bescheiden succes in Duitsland. De voorganger 'Swimming In Thunderstorms' uit 2019 is een bescheiden succes geweest in Vlaanderen. In Engeland heeft John Watts meer een cultstatus en is hij grotendeels vergeten.

'So Long' is de grootste hit van de band in Nederland en schopt het hier tot een twaalfde plek. In Engeland is 72 het hoogst haalbare, maar bereikt het in België en Australië wel de top twintig. In Portugal piekt het zelfs op een vijfde plek.

Week Spot: Beres Hammond

Als de berichten zo doorgaan, heb ik in het weekend nog een heel klein feestje. Ik zit namelijk niet ver af van het 5500e bericht. Niet dat ik heel veel bijzonders in gedachten heb maar het is wel aardig om te noemen. Het weekend is al aangebroken voor mij want ik heb mijn eerste twee werkdagen in maanden erop zitten. Morgen, vrijdag en zaterdag zijn allemaal geschikte fietsdagen. Als ik morgen ambitieus wil zijn zal het niet met mijn eigen fiets zijn want die staat bij de fietsenmaker. Er is me geadviseerd het ketting tijdig te laten spannen en daarvoor heb ik hem gistermiddag ingeleverd. Ik heb precies dezelfde als huurfiets terug gekregen en ach... daarmee durf ik ook wel de wereld uit. Dat heeft me in het verleden ook niet weerhouden. De keuze voor de Week Spot is deze week snel gemaakt. Het kan niet anders of dat moet 'Don't Wait Too Long' van Beres Hammond worden. Omdat ik geen duidelijke scans kan vinden van het Home Of The Groove-label van de single kies ik voor de hoes van 'Soul Reggae', het album uit 1976 waar de tracks van de single in eerste instantie op zijn uitgebracht.

Ik veer op als Rod de eerste aankondiging doet van deze release. Ik moet bekennen dat ik niet bekend ben met het nummer of het album maar lees van verschillende soul-dj's die hun leven lang al wensen dat dit eens op 45 toeren zal worden uitgebracht. Meer progressieve dj's hebben de elpee al in hun bezit en draaien de nummers vaak tijdens hun optredens. Ik herken echter meteen de naam want ik associeer Beres Hammond meteen met reggae. Het klopt, mijn Wolfman Radio-collega's met de reggae-shows hebben allemaal een zekere waardering voor de zanger hoewel collega Lee dit album niet lijkt te kennen. Het verhaal doet mij iets denken aan 'Broken Man' van The Pioneers dat tien jaar geleden eens de Week Spot is geweest. Er bestaat in 1975-76 even de misvatting onder Jamaicaanse muzikanten dat de reggae 'dood' is en ze beter kunnen inhaken op de soul- en disco-trend om nog een boterham te verdienen. Evenals The Pioneers komt ook Beres Hammond spoedig terug in de reggae, de stijl waarmee hij anno nu nog altijd lauweren oogst.

Onze hoofdpersoon komt op 28 augustus 1955 ter wereld in Annotto Bay op Jamaica. Zijn volledige naam luidt Hugh Beresford Hammond en is de negende van tien kinderen. Zijn vader is een groot liefhebber van soul en jazz en de jonge Beres groeit op met albums van Otis Redding en Sam Cooke. Door toedoen van Alton Ellis raakt hij tevens geïnteresseerd in ska en rocksteady. In de jaren 1972 en 1973 neemt hij deel aan verschillende talentenjachten op Jamaica hetgeen zal leiden tot zijn eerste plaatopname. Dat is 'Wanderer', een nummer dat door Alton Ellis is geschreven. In 1975 treedt hij toe tot de band Zap Pow waarmee hij in 1978 een hit zal scoren met 'The System'. Intussen bouwt hij door aan een solo-carrière en brengt in 1976 het debuutalbum 'Soul Reggae' uit. Wat ik ervan heb gehoord tot dusver heeft het niet zoveel met reggae van doen en is het hooguit een eigenzinnig soul-album met een sterk Jamaicaans gevoel. 'Island Soul' wordt het liefkozend genoemd in de soulkringen. De muzikanten en producers doen hun uiterste best en toch is het niet zó strak als een Amerikaanse productie. Vooral de gebruikte synthesizers klinken binnen een paar jaar als zwaar verouderd. Rod en andere ruimdenkende dj's hebben het goed gehoord: 'Don't Wait Too Long' is gewoon uitstekende seventies' Modern Soul, de 'lo-fi'-productie geeft het nummer alleen maar meer charme.

In 1979 valt Zap Pow uit elkaar hoewel de band in 2016 heropgericht zal worden en in die hoedanigheid nog altijd actief is. Hammond is niet van de partij bij de reünie. Hij maakt solo-albums in 1980 en 1981 en formeert de onsuccesvolle groep Tuesday's Children. In 1987 wordt hij overvallen in zijn huis op Jamaica en vlucht naar New York maar keert in de jaren negentig weer terug naar zijn roots. Zijn meest recente album met origineel werk is 'Never Ending' uit 2018. Tijdens de lockdown van 2021 doet hij een videostream met een aantal andere Jamaicaanse muzikanten en verder is hij een graag geziene gastzanger bij verschillende projecten.

Bunnik nou gek?

De start van een nieuwe maand en een tijd voor een experiment. Ik heb de afgelopen anderhalf jaar al gewerkt met AI op het gebied van foto- en videobewerking maar AI nog nooit voor iets anders in gezet. Vanavond ga ik een bericht schrijven met behulp van ChatGPT. De eerste werkdag in twee maanden is een feit. De nacht ervoor en het hazenslaapje van vanavond zijn niet goed bevallen, er zit blijkbaar nog steeds 'iets' in me waar ik dolgraag vanaf wil. De eerste droom is teleurstellend, in de tweede ben ik weer opnieuw woest op... ja... op wie eigenlijk. Ik heb de neiging om het nachtkastje een stomp te geven, dat is het gevoel waarmee ik wakker word. Net als met het 'voorgevoel' van 2020 heb ik nu ook weer het gevoel dat er 'iets' gaat gebeuren dat mijn leven gaat veranderen terwijl ik me er tegen verzet, zonder dat ik weet waar ik me tegen moet verzetten. Dan is er ook nog de tijd van een jaar geleden. Het is griezelig maar ik weet nog alle details te herinneren van deze eerste dagen van april 2024. Tot aan het broodbeleg en conversaties aan toe. Morgen vier ik dat ik zestien jaar geleden ben gestopt met de drankjes en wil dit bij het vijftienjarig jubileum extra vieren. Ik heb een paar weken eerder een bedje gereserveerd in de jeugdherberg Rhijnauwen bij Bunnik, de plek waar ik in 1994 'de midweek op eigen benen' aftrap en waar ik in 2000 ook nog een paar maal als een balletje vandaan ben gekomen.

Alsof ik een droom heb gehad. Een bizarre droom met iets dat je niet kan of wilt voorstellen. Je denkt weer terug aan Bunnik want ach... dat is een fraaie herinnering en slechts twee weken geleden. Als je dan realiseert dat de droom geen droom is maar de harde werkelijkheid en dat dit nóg recenter is dan het uitstapje naar Bunnik. Dat is iets waar ik nog altijd van kan schrikken. Het voelt zo recent en vers aan. Ik ben nog maar net van huis gegaan en fiets tussen Uffelte en Havelte of ik denk het al voor de eerste maal die dag: Dit is gekkenwerk. Eigenlijk zou ik dit niet moeten willen maar... we hebben al betaald voor de drie nachten en dus zetten we door. In de buurt van Meppel de eerste neerslag. Ik zie het niet zitten om over Zwolle te fietsen en dus besluit ik maar over Zwartsluis en Genemuiden naar Kampen te gaan en vanuit daar over te steken naar de Veluwe. Dat is ook iets dat helemaal nergens goed voor is want in werkelijkheid fiets ik een flink stuk om. Ook nog pal het westen in en dus tegenwind. Bij Genemuiden de tweede natte winterse neerslag. In Kampen is het flink zoeken maar gelukkig kom ik ook langs een tankstation waar ik koffie tank en even goed gebruik kan maken van het sanitair. Na Kampen klaart het weer even op hoewel ik later op de middag nog een paar korte kleine buitjes zal treffen. In Nunspeet koop ik een aansteker nadat de oude is verzopen in de jaszak. Bij het weg fietsen uit Nunspeet weigert de mp3-speler alle dienst en uitgerekend nu ik de muziek het meest nodig ben. Met name van Harderwijk naar Nijkerk en langs Amersfoort heb ik het ontzettend zwaar. Kijk! Ik ben geen vijfentwintig meer. Hoewel ik moe ben is er niets mis met mijn oriëntatie want ondertussen fiets ik steeds de goede richting uit. Langs de piramide van Austerlitz kom ik in Zeist en door Bunnik ga ik naar Rhijnauwen. Moe maar voldaan heb ik daar een douche, nuttig een maaltijd en ga vroeg slapen.

Hoewel de donderdag ook niet smetteloos is, is de woensdag echt 'four seasons in one day' om met Crowded House te spreken. De dag begint grijs en grauw, later op de middag schijnt de zon even uitbundig en tegen de avond tref ik een paar buien bij Breukelen en in hartje Utrecht. Ik heb nóg een plannetje voor deze dagen maar op de woensdag rond het middaguur kom ik daarop terug. Ik heb mijn haar los en als ik de supermarkt in Vianen verlaat, zie ik mezelf in de spiegelende ramen van de Albert Heijn. Ik kijk nog eens goed. Zie je dat? Een prachtige grijze mat op mijn schouders. Nee... dat gaat er niet af! Het eerder idee is om tijdens dit verblijf een bezoekje aan een kapsalon te brengen en mijn haar te kortwieken. Het is niet de meest inspirerende omgeving hoewel er best een paar uitschieters tussen zitten. Toch heb ik het deze middag goed naar mijn zin op de fiets. Ook zonder muziek. Die avond wil ik mezelf trakteren op een maaltijdje bij een chinees. Ik vraag in de herberg of er zo'n nering in Bunnik zit. Jazeker! Ik krijg instructies hoe te lopen en heb inmiddels trek aan een groot bord bami speciaal als ik de kaart bekijk. Het moet worden gevierd! Ofwel, het is de duurste chinees waar ik ooit ben binnengestapt. Van de rekening eet ik doorgaans wel eens een hele week.

De donderdag begint niet goed. Ik mis het ontbijt en bovendien regent het pijpenstelen. Het regenpak aan voor wat het waard is en eerst maar naar Bilthoven. Bij een bakkerij drink ik koffie en eet een belegd broodje. Vervolgens op naar het Gooi. Op de heide bij Hilversum geniet ik van een uitgebreide lunch en maak ik gebruik van het toilet. Het is dan inmiddels droog en zonnig. Ik heb vandaag maar één doel: Het 'ge-Vecht' op een andere plek vieren. Ik moet dus naar Loenen Aan De Vecht. De westenwind is vrij stevig en fris en ik moet over Loosdrecht pal tegen de wind in om in Loenen uit te komen. Helaas heeft de plaats zélf weinig te bieden en dus stuur ik de fiets richting Breukelen om halverwege schuin over te gaan richting Groenekan. Met name het laatste stuk valt me opeens tegen. Ik heb jaren gedacht dat dit veel compacter moet zijn geweest. Die avond eet ik opnieuw de maaltijd die ik dinsdag heb gehad.

Op vrijdag heb ik het voorrecht om naar huis te fietsen met wind in de rug. De wind is zuidwestelijk en dus kan ik ook 'freewheelen' als ik dat wil. Dat lijkt me wel iets. Ik heb het plan om vanuit Amersfoort richting Apeldoorn te gaan en dan het noorden in. 's Ochtends wil het niet echt met het weer en uiteindelijk ga ik al eerder het noorden in. Dat brengt me onder andere in Epe waar ik echt al veertig jaar niet ben geweest. Ik weet op een zeker moment ook niet waar ik fiets behalve dat ik de wind in de rug heb. Bij Dalfsen kom ik weer in een bekende omgeving. Bij Nieuwleusen gaat de wind liggen en wordt het opeens erg aangenaam. Ik ben net voor het duister thuis in Uffelte en ben weer even kapot als de dinsdag. Het is toch wel een beetje té gek om het op een dag te doen. In 2000 had ik hier geen moeite mee, maar ja... ik ben nu 24 jaar ouder.

Overigens is er geen chatbot aan te pas gekomen. Het is mijn bijdrage aan 1 april...