Een maand uitkering

De serie is in 2017 begonnen. Een soort van '20 Years Ago Today' met als opstapje het krakersavontuur in Amsterdam. Daarna is het een zeer onregelmatig verschijnende rubriek geworden. Het beestje heeft nooit een vaste naam maar het gaat steevast over de periode van twintig jaar daarvoor. Vanavond ga ik dat eveneens doen. Vijf jaar geleden is het nog 'belangrijk' genoeg om een serie te doen van een aantal afleveringen. Ik denk dat ik het vanavond gewoon in één bericht kan stoppen. Een paar weken geleden heb ik verteld hoe ik in december 2004 op het matje moet komen bij de sociale dienst. Ze zijn er achter gekomen dat ik in 2000 en 2001 zwart heb gewerkt en moet de ten onrechte ontvangen uitkering terug betalen. Dan ontdekken ze tevens dat ik sinds januari 2003 zelfstandige woonruimte heb en de kosten niet kan delen met iemand anders. Met andere woorden: Ik heb bijna twee jaar te weinig uitkering genoten en krijg dat nu met terugwerkende kracht. Minus de uitkering van 2000 en 2001 blijft nog altijd een fraai bedrag over. Kan dat op? Ja hoor, geen enkel probleem. Dan liever ook niet investeren in blijvende dingen zodat drie maanden later niets over is buiten een herinnering aan een wilde tijd. Met als climax de week in België in maart 2005. En dat is de periode die ik vanavond opnieuw ga beleven.

Nu is het begin maart opeens negentien graden, in 2005 komt begin maart vrij onverwacht een pak sneeuw in het noorden van het land. Het is een woensdagmorgen als het begint. Buren aan de overkant zijn een half uur bezig hun auto sneeuwvrij te krijgen en gaan dan even naar binnen voor een warme versnapering. Als ze buiten komen kan het werk overnieuw beginnen. Of wat te denken van mensen die naar de supermarkt rijden? Vanuit de winkel staat de auto ingesneeuwd op het parkeerterrein. Het is tegen deze achtergrond dat mijn voorbereidingen op de week kunnen beginnen. Wat is er aan de hand? Er zijn twee festivals in opeenvolgende weekeinden in het Belgische Hasselt. Eerst het 'Femmes'-festival met uitsluitend vrouwelijke kunstenaars. Fursaxa gaat daar eveneens optreden en dat is voor mij de reden om erbij te zijn. Door Fursaxa heb ik ook kennis gemaakt met de Zweedse band Trad Gras Och Stenar en deze gaan hun eerste Europese optreden buiten Scandinavië doen in Hasselt. Het heeft dan al een Amerikaanse tournee achter de rug. Trad Gras Och Stenar treedt een week na 'Femmes' op tijdens 'K(-RAA-)K3', één van de meest toonaangevende undergroundfestivals in Europa. Ik ben dan ook al fan van Six Organs Of Admittance dat een van de hoofdacts is in Hasselt. De portemonnee met pinpas mee, muziek en verder niet overdreven veel. Misschien een slaapzak? Ja, nu herinner ik me opeens dat ik de oude trekkersrugzak bij me heb met de roze panter eraan. Verder hoef ik van mezelf niks te boeken of te organiseren. Gewoon gaan en zien waar het schip strandt.

Op de vrijdagmiddag begin ik aan de lange treinreis naar België. Het treinverkeer in het westen is nog een drama door de sneeuwval en dus ga ik het oosten langs naar Roosendaal. In het midden ligt nagenoeg geen sneeuw en in Roosendaal valt er natte sneeuw. Met het boemeltje naar Antwerpen en dan stap ik op de verkeerde trein. Nee, hij gaat wel naar Hasselt, alleen is er ook een snellere trein. Ik zit nu in de stoptrein. Dat betekent dat ik zeven uren onderweg ben van Steenwijk naar Hasselt. Ik ben mooi op tijd voor het festival en kan zelfs eerst nog even praten met Fursaxa. Ik krijg toestemming om haar optreden op te nemen op minidisc. Deze eerste avond leer ik ook Samara Lubelski kennen. Dat is een liefde voor het leven gebleken. Hoewel ik haar muzikaal een beetje ben kwijt geraakt, zijn we nog altijd vrienden op Facebook. Daniëlle Lemaire uit Breda is een andere artieste die ik hier in mijn hart sluit. Na het concert moet ik enige drama toepassen om een slaapplek te bemachtigen. Dat wordt een naburig kraakpand. De volgende dag moet ik me vermaken in Hasselt. Dat is geen enkel probleem want Hasselt is laat met carnaval. Er is dus volop activiteit in de stad en ik heb nog weken lang plezier van het vele snoepgoed. Die avond wordt het eng met Ikue Mori & Zeena Parkins en gilt ook Daniëlle nog ergens mee. Na afloop van het feest besluit ik samen met een daar opgedane kennis de horeca op te zoeken. We eindigen in een gaybar, de enige nering die nog open is. Hij adviseert me om naar Antwerpen of Gent te gaan. Ik stap op de trein en ga eerst naar Antwerpen. Geen jeugdherberg in de buurt. Dan reis ik door naar Gent. De jeugdherberg zit vol en uiteindelijk boek ik een kamer in het Flandria hotel. Hoewel het 'luxe' is, wil ik gewoon een bed & breakfast en deze vind ik de volgende ochtend. Ook in het centrum van Gent dus dat komt goed uit.

Zaterdag is pas het volgende festival in Hasselt en in die tussentijd moet ik me maar zien te vermaken. Ik lees dan iets over een museumkaart. Als ik alle musea heb bezocht, heb ik daarvan twee gratis gehad. Ik ga cultuur snuiven! Dinsdag is het kunst. Woensdag is het ambacht en de geschiedenis van de psychiatrie in de kliniek van dokter Guislain. Op donderdag nog wat lokale geschiedenis en dan heb ik alle musea gehad. Intussen overnacht ik in de bed & breakfast, schuif 's avonds vaak wat friet naar binnen en drink vooral veel in een jazzcafé waar de muziek van elpee komt (Damberd, ik moest het even opzoeken). Op donderdagmiddag reis ik met de trein van Gent naar Sint Niklaas. Onderweg heb ik al even sjans met een 'maske' in de trein, maar ik moet haar laten schieten. In Sint Niklaas ga ik rechtstreeks naar Den Denker, het café waar ik vorig jaar een paar dagen heb gewoond. Ook nu weet ik een slaapplekje te regelen bij wildvreemden. Op de vrijdag is het feest voor de studenten. Omdat ik mijn kostbare wollen jas niet onder het vuil wil hebben, zit ik een tijdje opgesloten in het café. 's Avonds weet ik toch te ontsnappen en ga op de trein naar Belsele voor een avondje in 'T Ey, de folkclub waar ik in oktober Fursaxa heb gezien. Met de laatste trein terug naar Hasselt maar ik slaag er deze avond niet om een slaapplek te vinden. Ik blijf doelloos rond hangen en pak uit lieverlee maar een vroege trein naar Hasselt. Het is opnieuw de stoptrein maar het maakt me niets uit. Ik kan niet slapen in de trein en zo moet ik zien te overleven met een sloot drank achter de kiezen en 24 uur zonder slaap.

Dat gooit flink roet in het eten voor wat betreft het K(-RAA-)K3-festival want met name het concert van Caroliner Rainbow, The Singing Bull doet me pijn aan mijn hoofd. Bovenstaand is een foto van ndit uiterst bizarre optreden. Dirk Freenoise mag aftrappen en die zal later nog eens via een telefoonverbinding optreden in De Buze. Six Organs Of Admittance is een flop als Ben Chasny na één nummer van een kwartier van het podium stapt en niet meer terug komt. De rest van de avond kan me worden gestolen. Ik ben doodop en moet slapen. Gelukkig kost het ditmaal weinig moeite om naar binnen te komen in het kraakpand. De volgende ochtend heb ik sjans met een meisje maar als ik wakker word, is ze met haar vriendin vertrokken. Ach, dat is nu weer jammer! Het is deze zondag Internationale Vrouwendag en ik hang met een andere Hollander in een kroeg met alleen maar vrouwelijk personeel. 's Avonds worden de rollen omgedraaid. Het personeel zit aan de bar en wij, mannen, moeten hen serveren en de deur voor ze open houden. We moeten onze drankjes noteren en na afloop keurig afrekenen want ook die moeten we zelf pakken. Als de kroeg dicht gaat, wil ik terug naar het kraakpand. Toch kan ik me niet meer bedenken hoe ik moet lopen en ga in plaats daarvan naar het station. Ach, wat maakt het uit? Een half uur later gaat de eerste trein naar Antwerpen. Laten we dat maar gaan doen! In Antwerpen heb ik ook al aansluiting op de trein naar Nederland en ik ben maandag rond het middaguur terug in Steenwijk.

Maar nu... Waar gaat de kop over? Als ik een paar weken later de bankafschriften ontvang, kan ik precies de reis reconstrueren. Alles bij elkaar opgeteld: De reis met de trein, hotel, bed & breakfast, entree, drank en museumbezoek. Alles bij elkaar is precies een maand uitkering. Doordat ik een paar duizend extra op de rekening heb, doet het opeens geen pijn meer en ben ik zeer content met deze week. Buiten een 10" van Daniëlle Lemaire om heb ik geen enkele tastbare herinnering meer aan deze week.

Het zilveren goud: 2000 deel II

De steunwieltjes hoeven er niet aan te pas te komen. Fietsen verleer je nooit? Nee, ik zou me dat niet kunnen voorstellen. Toch is het fietsen wel eens op een heel laag pitje geweest bij mij. Het zijn vooral de laatste jaren in Friesland. Tot die tijd ben je afhankelijk geweest van de fiets maar dan breekt een tijd aan dat zo'n tweewieler met trapmechanisme té truttig is voor een coole kikker als bijvoorbeeld de schrijver van deze praatpaal. Er moet een brommer komen! Dat is voor mij in eerste instantie een Solex, in 1995 kortstondig het avontuur met de antieke Kreidler, dan weer een paar jaar de Solex en tenslotte in 1997 de Vespa scooter. Ik woon inmiddels alweer vijf maanden in De Bilt maar de 'skoet' staat nog altijd defect te zijn in de schuur van mijn oom die het apparaat liever vandaag dan morgen ziet vertrekken. Opeens heb ik het plan klaar! Op een vrijdag met de bus en trein van De Bilt naar Friesland, de zaterdag om de Vespa met de hulp van neef Jelte weer in de benen te helpen en dan maandag op de Vespa van Jutrijp naar De Bilt. Het moet in maart 2000 zijn geweest. John heeft ons inmiddels al verlaten en ik raak aardig bevriend met Darren.

Neef Jelte... Ook hij is ons vorig jaar ontvallen. Hij is dan al geruime tijd ziek en het is al een tijdje duidelijk dat hij niet zal herstellen. Op Facebook maakte hij zich altijd druk over het verlagen van de pensioenleeftijd. De dames en heren politici hebben het niet opgemerkt want hij is officieel nog nét niet toe aan zijn pensioen als hij dit leven moet verlaten. Hij woont in dezelfde straat als mijn ouders en is vaak 'aan het prutsen' in de schuur. Hij heeft al mijn gemotoriseerd vervoer in die jaren onder handen genomen. Hij plakt overigens ook banden van fietsen. Over de betaling zijn we het altijd snel eens. Hij wil vaak niets hebben of vraagt na verloop van tijd om een pakje shag. Ironisch genoeg heeft het pakje shag een invloed op zijn latere ziektebeeld. Ik weet niet meer precies te herinneren wat uiteindelijk het euvel is van de Vespa, maar heb wel een vermoeden. Iets met een gat dat onder de buddyseat zit. Het gat is handig om te werken maar hoort daar oorspronkelijk niet te zitten. Door dit gat hebben bepaalde onderdelen de neiging om te gaan 'hangen' waardoor het zaakje opeens niet meer loopt. Ik ben echter nog nooit de schuur uitgelopen omdat Jelte iets niet kon fixen en ook ditmaal zorgt hij ervoor dat de machine brult van levenslust.

De daaropvolgende maandag rij ik dan naar De Bilt. Helemaal door de polder langs Swifterbant en bij Laren weer voet aan de vaste grond zetten. Vervolgens langs Amersfoort en er zitten stukjes bij die ik vorig jaar april moet hebben gefietst. De scooter wordt in De Bilt bewonderd door de andere 'companions', maar dan rijst meteen wel de volgende vraag. Waar moet die staan? Nou, liever niet aan de openbare weg. Even verderop hebben we nog het oude meubelmagazijn. Boven de winkel woont het vluchtelingengezin waarvan manlief onze ijzerboer is en de dame de kleding sorteert. Daar kan die best staan. Het probleem is alleen... Als ik eens op een zondagmiddag een ritje wil maken op de scooter blijkt opeens niemand een sleutel te hebben en het gezin is ook niet thuis. Met andere woorden: Alsnog fietsen terwijl de scooter achter slot en grendel staat. Dan wil de eigenaar van het pand opeens de winkelruimte vrij hebben. Het gezin kan gelukkig wel blijven wonen. Dan wordt besloten de scooter in de steeg achter huis te zetten. De steeg herbergt de verschillende vuilcontainers alsook de ijzerhoek van Gabriël, de man van het gezin. Zaterdag, zondag en maandag staat hij er prima. Op woensdag gaat Gabriël weer aan de slag met het ijzer en op dinsdag zijn we druk met handel uit te sorteren. De scooter staat pal voor de containers en dat is niet handig. Het wordt een soort van discipline. Op de ochtenden moet ik als eerste bij de poort zijn om de scooter naar de straat te rijden. Later op de middag weer terug in de steeg. Op een gegeven ogenblik komt hij zelfs helemaal aan de straat te staan en gaat de jeugd van De Bilt zich bemoeien met mijn bezit.

Heb ik er plezier van gehad? Nou nee, in De Bilt niet echt. Ik maak wel een paar ritjes en Des uit Vianen is mijn lokale Jelte. Ik zou dit verhaal in april of mei kunnen vervolgen want we rijden sowieso rond Koninginnedag nog naar Steenwijk en terug. Daarna is het wel heel erg snel afgelopen met de Vespa hoewel die nog mee verhuisd van De Bilt naar Tuk.

In maart 2000 is in een naburig stadion in Utrecht een 'algemene' verzamelbeurs. Ik ga daar op zaterdagmiddag naartoe en kom dan thuis met de volgende singles.

3232 Sufferin' In The Land - Jimmy Cliff (NL, Island, 1970)
3233 Wonder Boy - The Kinks (NL, Pye, 1968)
3234 Stop, I Don't Wanna Hear It Anymore - Melanie (NL, Buddah, 1970)
3235 Love And Beauty - The Moody Blues (UK, Decca, 1967)
3236 Paint It Black - The Rolling Stones (NL, Decca, 1966)
3237 Empty Pages - Traffic (NL, Island, 1970)
3238 I Can See For Miles - The Who (Duitsland, Polydor, 1967)
Bij Jimmy Cliff heb ik mijn twijfels. Het kan zijn dat ik die pas over twee maanden in Utrecht koop. 'Paint It Black' zou ik cadeau hebben gekregen van onze chauffeur Peter of ben ik nu in de war? Ik weet wel dat ik een export-uitgave van een Rolling Stones-single voor weinig heb zien liggen die voor een stuk meer in de catalogus staat. De overige singles zijn zeer zeker van deze verzamelbeurs. Bij thuiskomst beluister ik de singles op mijn kamer in het gezelschap van Darren. Dat is hoe ik weet dat het in maart 2000 is geweest. In april raakt de vriendschap al enigszins bekoeld.

Diagonaal zeven letters: 6 en 7 maart

Het is een potsierlijk gezicht. Het gelaat heeft de vorm aangenomen van een piramide en het lange haar is in model gebleven. Feitelijk zou je kunnen zeggen dat ik voor aap loop en dat is ook zo. Maar ja, ik doe het mezelf aan en dus moet ik ermee leven. Wat is er aan de hand? Ik krijg zo nu en dan een punthoofd van mezelf en dat is donderdagavond andermaal het geval. Bij een verhaaltje over één of meerdere fietstochten hoort een zelfgemaakte foto. Hoewel het lampje van de batterij nog niet brandt, weet ik dat de batterijen van de camera nodig aan vervanging toe zijn. De ervaring leert immers bij dit toestel dat het ook ineens helemaal klaar is met de batterij. Zo las ik donderdag een supermarktbezoekje in tijdens de fietstocht om onder andere batterijen te kopen. Alkaline want de 'gewone' batterijen trekt die binnen een paar foto's leeg. Ik heb deze gekocht bij de Albert Heijn in Dwingeloo, maar daarna? Ik kwak mijn boodschappen in de fietstas en gaat eerst een hapje eten op een bankje. De camera is niet meer tevoorschijn gekomen en ik merk het pas als ik thuis ben. Waar o waar zijn de nieuwe batterijen? Nergens te vinden. Niet in de broek, niet in de jas en niet in de fietstas. Morgen maar weer nieuwe kopen. Ik heb donderdag en vrijdag fietsdagen gehad en vandaag een broodnodige rustdag. Waarschijnlijk gaan morgen en maandag weer fietsdagen worden en dus doe ik nu alvast de eerste twee fietstochten.

Van donderdag weten jullie dat de reis over Beilen is gegaan. Daar haal ik bij de inbrengwinkel veertig singles. Beilen ligt meteen al in de planning. Ik stap rond het middaguur op de fiets. Ik weet dat ik richting Beilen wil maar ben er niet over eens welke kant ik eerst ga fietsen. Dat blijft tot Beilen eigenlijk onduidelijk. Hierdoor ga ik eerst een stuk door het bos en ga zo naar De Broeken. Dan verder naar Wittelte Het bos door naar Oldengaarde en bij de kringloopwinkel kom ik Dwingeloo binnen fietsen. Nieuws? Ja, de beduimelde 'Logical Song' van Supertramp is verkocht. Het heeft helemaal geen singles meer, alleen een stapeltje elpees. Judie Tzuke heeft daar mijn interesse, maar ach... die trek ik wel digitaal binnen. Bij de Albert Heijn haal ik hapjes voor onderweg en de genoemde batterijen. Genietend van een sigaartje mag ik op een bankje het besluit nemen. Over Lhee door het bos naar Lheebroek en via de heide naar Beilen? Of toch maar de kale ruilverkavelingswegen naar Beilervaart? Het wordt het laatste en dus ga ik vanaf Dwingeloo naar Eemster en duik de groene woestijn in. Het is gedeeltelijk het stuk dat ik op vrijdag 18 oktober heb gefietst. Nee, ik ga vandaag niet naar Hijken of Oranje maar steek gewoon de weg en de Beilervaart over. Ik vindt het niet nodig om de telefoon mee te hebben en dus heb ik geen flauw benul van tijd. In de inbrengwinkel in Beilen hoor ik het nieuws van vier uur. Daarna fiets ik naar Westerbork en zie daar dat het twintig over vijf is. Bovenstaande foto is overigens ook gemaakt in Westerbork, alleen zou ik hebben gewacht totdat de vijftig tinten grijs voorbij is gefietst. Wat nu? Hoewel het weer zomers aanvoelt, is het natuurlijk nog altijd winter en dit betekent dat het om acht uur nagenoeg donker is. Ik fiets ietwat doelloos het zuiden in, maar ga op een zeker moment toch maar het westen in naar Wijster. Vanuit Wijster fiets ik binnendoor (en met een flinke snelheid) naar Spier. Ditmaal door het bos en dan naar Lhee en de tweede keer bij de supermarkt in Dwingeloo. Nu voor het avondeten. Terug maak ik niet veel drukte. Ik fiets vrij direct naar Dieverbrug, volg de rijksweg tot aan Wittelte en pak alleen het laatste stuk nog door het bos. Het wordt serieus donker als ik door Uffelte fiets. Bij thuiskomst blijkt het acht uur te zijn.

Voor de vrijdag heb ik een ambitieus plan op tafel liggen. Toch kom ik maar moeilijk van huis en voor mijn gevoel is het al strontlaat als ik mijn huis verlaat. Nee, dat moet ik me hebben verbeeld. Het ambitieuze plan heet de kringloop in Hardenberg. Degene waar ik bij de start van de vakantie niet naar binnen wil, een paar weken later een kwartier te laat arriveer en een derde keer ook maar oversla. De naam van de kringloopwinkel is 'T Keerpunt en dat moet ook de bedoeling zijn bij deze fietstocht. De handwijzers beginnen de eerste Duitse plaatsen aan te geven. Nee, negeren! Gramsbergen en Coevorden begint zich ook aan te melden. Opnieuw... nee! Ik ken verschillende fietsstanden. Donderdag is het vooral 'recreatief'. Ik maak me niet druk en zie wel waar het schip strandt. Vrijdag zou ik omschrijven als 'dwangmatig fietsen'. De koptelefoon op, muziek aan en gaan! Het maakt niet uit dat ik kilometers parallel aan een doorgaande verkeersweg zit. Ik bedoel... vanuit Hardenberg kan ik erg fraai over Collendoorn naar Slagharen fietsen, in plaats daarvan hou ik vast aan een parallelweg aan de doorgaande weg. Het is een kwestie van kilometers maken en dichter bij huis komen. De heenweg schiet ik over Ruinen, Echten, Zuidwolde en Linde naar Dedemsvaart. Bij het Rheezerend de bossen in en dit pad aldoor volgen tot Hardenberg. 'T Keerpunt heeft een paar singles. 'Don't Forget To Remember' van The Bee Gees heb ik al vijftien keer, maar hij ziet er gaaf uit voor een euro. Er ligt een popsingle uit de jaren tachtig die ik wellicht voor een euro had meegenomen. Deze moet echter vijf euro kosten. Zelfs de orgelklanken van Feike Asma zijn individueel geprijsd. Wegwezen hier!

Hardenberg zélf heeft me verder niet zoveel te bieden en ik ga de borden volgen naar Slagharen. Even buiten Hardenberg eet ik een broodje en zie dan dat het nog maar half vijf is. Desondanks ga ik niet meer toeristisch fietsen en zet ik de voeten stevig op de pedalen. Dwars door Slagharen en pas bij Zuideropgaande, het buurtschap nabij Hollandscheveld, ga ik opeens links af. Dit pad heb ik ook al eens gefietst. Dat is in mei geweest als ik van Zuidwolde fiets naar het strand van Schoonhoven. Ik ga dit keer niet tot Zuidwolde maar zwaai al eerder af naar Echten. In tegenstelling tot gisteravond is het vrijdag opeens een stuk frisser. Ik ben blij dat ik mijn vest in de tas heb gedaan want deze kan ik wel gebruiken. Ik doe mijn boodschapjes in Ruinen en ben om klokslag acht uur thuis.

En dan de zaterdag... Ergens ligt er een plan voor Emmen, later ook Assen als alternatief. Toch moet er vandaag iets hoognodig gebeuren dat even is blijven liggen. De 'drukke' dagen van donderdag en vrijdag betekent dat ik me niet aan tijd heb gedaan om te douchen en met name mijn haar heeft nodig een poetsbeurt nodig. Ik blijf vandaag dus helemaal thuis. Ik zou vanavond nog naar Steenwijk zijn gefietst voor de supermarkt, maar... in de buurt van Havelte besluit ik chocolaatjes en een fles frisdrank bij het tankstation te halen en vervolgens bami bij de chinees. Morgenmiddag gaat de fietswoede verder en waarschijnlijk maandagmiddag naar Assen voor méér singles.

Singles round-up:: Alle 40 goedkoop

Woensdag ben ik nog iets te lamlendig geweest maar donderdag moet er actie komen. Zoals ik eerder heb aangegeven bewaar ik de fietstochten even voor één verhaaltje na of tijdens het weekend. Toch kan ik nu alvast verklappen dat de fietstocht vandaag door Beilen is gekomen. Ik ben in juli of augustus voor het laatst bij de inbrengwinkel geweest in Beilen. Als ik halverwege de eerste bananendoos ben, denk ik nog even dat er niets is veranderd ten opzichte van afgelopen zomer. Dan begint me iets te dagen. Blijkbaar is de verkoper een grootscheepse verzamelaar en heeft zijn stukken op alfabetische volgorde staan. Zo nu en doen doet hij een willekeurige graai en biedt dan deze platen aan. De singles zijn vijftig cent per stuk en als ik de vier bananendozen door ben geweest, heb ik er zeventig. Dan nog maar eens kritisch kijken en dan blijven de volgende veertig over. Omdat ik niet de hele maand de 'Singles round-up' wil doen en niet alles evenveel de moeite waard is, gooi ik ze nu samen in één bericht. Alleen... de foto. Er zijn elf dubbele singles, de overgebleven negenentwintig zijn ook niet fijn op de foto. Ik besluit dan maar alle veertig opeens op de foto te zetten. Dit is de meest complete foto die ik kan krijgen. Ik begin met de dubbele eenlingen. Wat ik met dat laatste bedoel, zullen jullie straks zien...

* Herb Alpert & The Tijuana Brass- Taste Of Honey (Duitsland, London, 1965)
* Deodato- Also Sprach Zarathustra (UK, CTI, 1973)
* Desire- Now That We're Together (NL, Mercury, 1982)
* First Class- Filled With Desire (US, All Platinum, 1976)
* Mark Lindsay- Arizona (Duitsland, CBS, 1969)
* Little River Band- It's A Long Way There (UK, EMI, 1975)
* Lulu- The Man Who Sold The World (Duitsland, Polydor, 1974)
* Peter Skellern- You're A Lady (NL, Decca, 1972)
Herb Alpert heb ik al in de Nederlandse uitdossing. Deodato in de Franse uitgave. Desire staat sinds een jaar in de Blauwe Bak maar is niet in de beste conditie. Deze van vanmiddag oogt beter en in dat geval komt de dubbele in de Gele Bak. First Class is een favoriet van de 'Northern Soul Jukebox' en zoals gebruikelijk bij styreen is mijn oude ietwat lawaaierig. Ik hoop dat deze beter is, anders komt de tweede ook in de Gele Bak. Mark Lindsay schijn ik zelfs vorig jaar nog dubbel te hebben gekocht in de Nederlandse uitvoering. Ik laat overigens heel veel Amerikaans styreen van Lindsay achter in Beilen. De Engelse demo van Little River Band ziet er té mooi uit om te laten liggen en dat geldt ook voor de Duitse Lulu. Peter Skellern moet ik natuurlijk hebben alleen ontbreekt hij de laatste keer als ik hem nodig heb voor een seventies-show. Ach vooruit, ik had hem ook nog niet met fotohoes. Omdat het een grote collectie op alfabetische volgorde is en willekeurig een graai is gedaan, heb ik van een aantal artiesten en groepen meerdere singles te pakken. Ik ga nu verder met de eenlingen.

* The Fixx- Stand Or Fall (Duitsland, MCA, 1982)
* Kevin Gould- Let's Join Together (UK, Polydor, 1973)
* G.Q.- Disco Nights (UK, Arista, 1978)
* Grand Funk- The Loco-Motion (Duitsland, Capitol, 1974)
* Laurie Lingo & The Dipsticks- Convoy U.K. (UK, State, 1976)
* Little Richard- Green Power (Duitsland, Reprise, 1971)
* Franck Pourcel- Congratulation (UK, Columbia, 1968)
* Tom Robinson- Back In The Old Country (NL, RCA, 1984)
* Lon Satton- Chippewa Town (UK, Philips, 1971)
* Southern Comfort- The Leaving Song (Duitsland, Harvest, 1971)
* Telekin- Imagination (Duitsland, Pick Up, 1985)
* Paul Da Vinci- If You Get Hurt (NL, Penny Farthing, 1974)
'Red Skies' van The Fixx staat heel lang op mijn verlanglijstje maar deze heb ik in 2023 gevonden in Emmeloord. 'Stand Or Fall' heb ik daarentegen op cd-single in de jaren negentig. Een cd-single uit 1982? Nee, het plaatje is in 1993 opnieuw uitgebracht en toen eveneens op cd-single. Oh wat is het fijn om deze weer opnieuw te horen! Kevin Gould is zeer vrolijke gospelpop. Handjeklap maar tegelijk wel met een fijne bubblegum-sound. Op de keerzijde staat 'Jesus Is The King' en ook zijn album uit 1973 is doorspekt van de gospel. Van G.Q. heb ik een andere Engelse persing in de Blauwe Bak staan. 'Disco Nights' is de grote hit geweest van de band in Engeland. Het is net als die andere single 'in your face'-disco maar vooruit... hij mag best in de Blauwe Bak. Grand Funk deed in 1974 iets heel leuks met 'Some Kind Of Wonderful van Soul Brothers Six maar de uitvoering van Little Eva's 'The Loco-Motion' is totaal inwisselbaar. Laurie Lingo & The Dipsticks is een erg grappig antwoord op 'Convoy' van C.W. McCall. Ook dat wordt een stoet van kilometers lang maar dan op de Engelse wegen met de verschillende accenten van het eiland. Zou Little Richard nog interessant kunnen worden? Op papier wel. De plaat is geproduceerd door H.B. Barnum en het heeft 'Dancing In The Street' op de flip. 'Green Power' funkt een beetje als Ike & Tina Turner maar verder vooral in de sfeer van 'Freedom Blues'. Uitstekende muziek daar niet van! 'Dancing In The Street' is alleen op papier een leuke poging. Eigenlik zou Cliff Richard in 1968 het Songfestival winnen met 'Congratulations', maar het gunt de eer aan Spanje dat dan stevig aan de weg timmert als potentieel nieuw vakantieland. Franck Pourcel brengt in 1968 zowel 'Congratulations' als Massiel's 'La La La' uit op één schijfje. 'La La La' leent zich het beste voor een instrumentale versie maar bovenal is de plaat flink afgedraaid. Hoewel het de opvolger is van 'Listen To The Radio' is deze niet blijven hangen, maar ach... Tom Robinson kan erg weinig verkeerd doen bij mij. Lon Satton is dus toch een Engelse persing? Van deze man heb ik een oudere single met daarop een erg bizarre cover van 'Blowin' In The Wind'. 'Chippewa Town' klinkt op zichzelf niet verkeerd. Southern Comfort brengt me al een beetje in de country-sfeer want daar zal het in het volgende gedeelte vooral over gaan? 'The Leaving Song' is prettige countryrock. Ik weet niet waarom maar ik móet Telekin kopen. De hoes komt me bekend voor. Deze moet ik dus hebben? Nee, ik heb hem niet. Ook de singles van broer dubbel gecheckt, maar nee... ook hij heeft hem niet gehad. Heb ik het nummer recent gehoord of...? Nu ik het draai gaat er geen lampje branden hoewel het een erg prettig nummer is. Ik zal de reden dus nooit weten? Tenslotte Paul DaVinci, de man met de kopstem van 'Sugar Baby Love' van The Rubettes en, ja, ook hier gilt hij erop los. Best een leuk nummer! Dan nu de meerdere singles per artiest of groep.

* Karl Denver- My World Of Blue (UK, Decca, 1964)
* Karl Denver- Sonny Boy (UK, Emerald, 1974)
Bij de Decca-single zet de Jack Good-promotie me op het verkeerde been en ik zit pardoes te luisteren naar de b-kant. Dat is een countryding waarin hij nog net niet jodelt, maar het is nooit ver weg bij Karl Denver. 'My World Of Blue' is echter meer het hitrepertoire. Een prachtige ballade! Oh wacht, het is de 'N.C.B.'-vermelding dat me afleidt. Dat betekent dat de plaat in Engeland is geperst voor de Scandinavische markt. Denemarken heeft in de jaren zestig geen eigen perserij voor Decca-platen. 'Sonny Boy' is zowaar een overtreffende trap op 'My World Of Blue'. Een prachtig gearrangeerde ballade en het valt me nu pas op dat het in een correct Emerald-hoesje zit.

* Bobby Goldsboro- Water Color Days (US, United Artists stereo, 1970)
* Bobby Goldsboro- Water Color Days (US, United Artists, mono, 1970)
* Bobby Goldsboro- Watching Scotty Grow (Duitsland, United Artists, 1970)
Ik zit volop te dubben tussen verschillende platen, probeer te tellen en dan komt er ook nog eens een zeer aandoenlijk kind me laten zien wat ze samen met haar mama heeft uitgezocht. Dan kom je thuis en blijk je één Bobby Goldsboro-single in zowel stereo als mono te hebben. Bovendien is 'Water Color Days' ook nog eens de b-kant van 'Scotty'. De lol kan niet op? 'Autumn Of My Life' met de Duitse fotohoes is blijven liggen evenals enkele singles uit de midden jaren zeventig. Ik ga uiteraard alleen de stereo-single draaien van de twee. Het is prettige countrypop welke zo goed past bij Bobby's sentimentele stem. Bobby klinkt later in het jaar een stuk opgewekter als hij het leven achter zich heeft gelaten en al zijn tijd spendeert samen met zijn zoontje.

* The Goodies- The Funky Gibbon (UK, Bradleys, 1975)
* The Goodies- Black Pudding Bertha (UK, Bradleys, 1975)
* The Goodies- Nappy Love (UK, Bradleys, 1975)
Hoppa! In één keer alle drie grote hits van The Goodies in de verzameling. Onder leiding van Bill Oddie wordt The Goodies in 1975 gepresenteerd als een popgroep voor jongere kinderen. 'The Funky Gibbon' is gewoon geniaal! 'Black Pudding Bertha' is waarschijnlijk de eerste plaat die de term Northern Soul benoemt. 'Nappy Love' is natuurlijk een lange neus naar 'Puppy Love'.

* Dobie Gray- Drift Away (US, Decca, 1973)
* Dobie Gray- Watch Out For Lucy (US, MCA, 1974)
* Dobie Gray- Roll On Sweet Mississippi (US, MCA, 1974)
* Dobie Gray- If Love Must Go (US, Capricorn, 1975)
* Dobie Gray- Find 'Em Fool 'Em & Forget 'Em (UK, Capricorn, 1976)
* Dobie Gray- You Can Do It (Duitsland, Infinity, 1978)
Van Dobie Gray mag alles mee wat ik tegenkom. 'Drift Away' heb ik in principe al in de Nederlandse persing en deze heeft ooit ook in de Blauwe Bak gestaan. Ik denk dat ik de Amerikaanse een plekje in de Blauwe Bak gun. Natuurlijk is het meer country dan soul maar het nummer betekent heel veel voor mij en dat geeft de doorslag. 'Find 'Em' heb ik al in de Engelse uitdossing in de Blauwe Bak, deze dubbele mag in de algemene jaren zeventig-bak. Vooral van 'Watch Out For Lucy' word ik erg blij als ik hem in de handen hou. Dobie heeft in de Northern Soul een grote hit met zijn 'Out On The Floor' en 'The In Crowd' uit de jaren zestig, in de jaren zeventig bevindt hij zich in een spagaat tussen de soul en de country. 'Watch Out For Lucy' is bijvoorbeeld veel meer countryrock en dus alleen geschikt voor de Gele Bak. Bij 'Roll On Sweet Mississippi' bestaat er geen enkele reden tot twijfel. 'If Love Must Go' is een prachtige ballade met een soulvol klinkende Dobie terwijl zijn country-fans er ook mee uit de voeten kunnen. Op de b-kant probeert hij zelfs de country te smeden met disco, maar het mag voor de a-kant in de Blauwe Bak. 'Find 'Em' oogt beter dan het exemplaar dat ik heb, de 'mindere' mag in de Gele Bak plaats nemen. Tenslotte de single uit 1978. Dat is 'sophisticated disco' vanaf het eerste moment. Ook 'Thank You For Tonight' klinkt erg fin. Deze single mag in ieder geval in de Blauwe Bak.

* Liverpool Express- Hold Tight (UK, Warner Bros., 1976)
* Liverpool Express- Everyman Must Have A Dream (UK, Warner Bros., 1976)
* Liverpool Express- Dreamin' (Duitsland, Warner Bros., 1977)
'You Are My Love' heb ik al en laat ik dus liggen. De eerste twee singles komen van het album 'Tracks' end at heb ik jaren geleden in zijn geheel gedraaid in mijn 'Afterglow'-show. 'Hold Tight' is barokke pop uit 1976 met een stevig Beatles-stempel. Inclusief gitaarsolo welke zo van George Harrison afkomstig had kunnen zijn. Een Engelse single uit 1976 met fotohoes? Ja, het blijkt echt een Engelse uitgave te zijn. Op 45cat wordt nog eens herinnerd aan de volledige nonsens die wordt gespuwd in het nummer, maar het klinkt allemaal heel erg pretentieus. Maar ja... Waar ging 'I Am The Walrus' nu eigenlijk over? 'Dreamin' begint heel erg dromerig maar krijgt dan meer van een beat. De band heeft in 1977 The Beatles van zich af geschud en maakt nog altijd erg prettige popmuziek, alleen loopt het grote publiek er niet warm voor.

* Poco- Early Times (US, Epic, 1972)
* Poco- Magnolia (US, Epic, 1973)
* Poco- Crazy Love (US, ABC, 1978)
Tot slot een triootje van de countryrockers van Poco. Ik heb de afgelopen weken heel veel oude 'moonshine'-films gezien en ook de aanwezigheid in Drenthe heeft me een kleine interesse voor countryrock opgeleverd. Nee, ik ga niet op 'linedance' en het gros van de moderne country kan me worden gestolen. 'Magnolia' heb ik recent nog eens ergens gehoord en dat maakt me hebberig. Welnu, ik heb het prachtige nummer nu op single. 'Crazy Love' is een stuk verderop in de loopbaan van de band. Hoewel veel van de Amerikaanse muziek dan nogal zielloos is geworden, weet Poco de aandacht vast te houden. Het is altijd een vreemde eend in de bijt gebleven en ik ben erg gelukkig met deze drie singles.

Bonusaanbieding: Bull & The El Capalara's

Ach vooruit, het valt qua onderwerp iets onder het vieren van de vijftiende verjaardag van Soul-xotica. Het zal in eerste instantie de Week Spot worden maar dan opnieuw... er is zeer weinig te vertellen over de plaat zelf. Hoewel het een prachtig nummer is, twijfel ik aan de competenties voor de Week Spot. In de 'Singles round-up' moeten eigenlijk platen staan die ik in het hier en nu heb gekocht en niet eentje die ik tien jaar geleden per abuis heb afgeschreven. Sinds ik me in 2012 puur ben gaan concentreren op het bouwen van een Northern Soul-collectie is het onderwerp vaak voorbij gekomen. Ik praat liever niet over geld op Soul-xotica behalve als het niet mijn geld is. In de serie van 'Uit de jeukdoos' passeren reeds enkele platen de revue die met gemak een paar duizend pond kunnen opbrengen. Ik wil de waarde van een origineel ook wel eens weergeven bij een heruitgave of bootleg in de collectie. Ik geloof dat ik in 2012 of 2013 wel heb geschreven over 'What's The Use Of Me Trying' van Tan Geers welke in principe dwars door midden ligt maar aan de kant van 'Let My Heart And Soul Be Free' is geplakt met ducttape waardoor de kant van 'Trying' weer als 'Mint' klinkt. Vraagprijs? Iets van driehonderd pond. Mijn allerduurste plaat zit net tien jaar in de collectie. Ik ga praktisch alleen bij 'Geni' van Teri Bryant flink over mijn budget heen. The Para-Monts volgt in hetzelfde jaar en in 2021 investeer ik in een exemplaar van The Web. Verder ben ik een 'kruimeldief' en een 'hoarder' onder de soul-dj's.

Ik heb de illusie dat ik ooit een single zal bezitten van de Amerikaanse Monique al lang uit mijn hoofd gezet. Een goede Italiaanse maat biedt me eens zijn exemplaar aan voor een 'vriendenprijsje'. Vijfhonderd euro. Ik heb vijfhonderd minuten gehuild. De plaat zit eigenlijk vaak rond de achthonderd euro. Ik moet er even niet aan denken hoeveel brievenbussen ik moet vullen voor achthonderd euro. Toch ontbreekt er iets bij mij. Ik ben een 'hoarder'. Wat de collectie binnen komt, blijft in de collectie. Het zit niet in de familie. Broer houdt ieder jaar tussen kerst en oud en nieuw opruiming in zijn elpees en 12"-singles. In januari biedt hij ze aan via Discogs en vertelt me over mensen die honderd kilometer rijden en dolblij zijn als ze eindelijk die ene plaat hebben gevonden voor weinig. Ja, hij moet niets hebben van idiote prijzen. We hebben het daar jaren geleden eens over gehad. De vraag: 'Wat moet er gebeuren met mijn platen als ik er niet meer ben?'. Ik geef aan het een nachtmerrie te vinden als mijn kostbare platen voor vijftig cent op een vlooienmarkt worden verkocht. Het maakt broer niet uit, ook al eindigen ze bij een kringloopwinkel. 'Zolang iemand anders weer blij wordt door het draaien van de platen'. Ik heb trouwens niet meer gevraagd wat er met het restant is gebeurd. Mijn schoonzusje is onlangs verhuisd en de platen kunnen niet mee. Er is sprake van een bevriende handelaar maar of deze deal is door gegaan?

Het verschil tussen mij en de collega-dj's is dat ik geen afstand kan nemen van mijn platen. Ik zou met gemak een doosje kunnen samenstellen van platen die niet meer mijn interesse hebben, maar het verkopen? Het gezeur achteraf dat ik té optimistisch ben geweest met het 'graden'.? Nee, daar zit ik niet op te wachten. Ik heb een kist dubbele singles boven staan en heb gehoord van een oude dj die opnieuw is begonnen met verzamelen. Ik geef ze dan liever weg! In de Northern Soul maar ook aanverwante stijlen als Sweet Soul en Modern Soul geldt een vuistregel: Ga altijd voor origineel. Het gaat daarbij om de 'exclusiviteit' van een plaat. Het maakt niet uit hoeveel legale heruitgaven of bootlegs er zijn van 'Do I Love You' van Frank Wilson. De twee eigenaren van een origineel zijn spekkoper. Zij zijn de enige dj's die je kan huren en die de 'floorfiller' kunnen draaien. Mocht je het wagen je Soul-bootleg van vijf pond op te zetten tijdens een Northern Soul-avond in Engeland, dan wordt je met pek en veren de stad uitgestuurd. Hoe zeldzamer de plaat, hoe hoger de vraag. Het zegt vaak niets over de kwaliteit van een plaat want heel veel 'zeldzame' platen (zeker in de Sweet Soul) zijn eigenlijk het draaien niet waard.

Laten we terug gaan naar januari 2012. De laatste weken in Steenwijk. Ik heb de sleutels gekregen van Nijeveen maar ben van plan om de verhuizing 'easy' te doen. Dat kan omdat ik praktisch geen huur betaal in Steenwijk (nog onder de tweehonderd euro in 2012!) en een royale verhuisvergoeding mee krijg. Ik heb me pas voorgenomen een Northern Soul-collectie te bouwen. Ik ontdek Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rare Northern Soul. De singles zijn hier meestal drie pond per stuk en zijn vaak té algemene disco en soul-'hits' en een enkele keer een 'collectable' met een defect. Bull & The El Capalara's wordt aangeboden met de soundclip van het upbeat 'Girl Of My Heart' en dat is in 2012 koren op mijn molen. De 'drill hole' zit in de uitloopgroef maar is opgevuld met kaarsvet waardoor je de plaat vroegtijdig stop moet zetten. De muziek is dan al afgelopen en dus 'Does Not Affect Play', het veelgebruikte 'DNAP' in de advertenties. Er wordt dan niet gesproken van een 'big collectable' of iets dergelijks. Nee, het is dit defect dat een prijs van drie pond rechtvaardigt. In het begin draai ik 'Girl Of My Heart' geregeld maar omstreeks 2015 raak ik verder in de 'sophisticated soul' en raakt Bull & The El Capalara's uit de gratie. Ik weet niet precies wanneer maar op een zeker moment besluit ik een aantal platen te degraderen tot de 'algemene' bakken. Bull & The El Capalara's is uit 1971 en gaat stof happen in de jaren zeventig-bak.

Mijn Facebook-kameraad Chris presenteert iedere eerste dag van de maand een 'massive update' van zijn webshop en maakt ons nieuwsgierig met een aantal titels. Het is zaterdagmiddag als ik zie dat hij Bull & The El Capalara's noemt tussen de peperdure items. Ik ken de titel niet en ga naar zijn website. Even later sta ik oog in oog met 'No Signs Of Sadness', de b-kant van 'Girl Of My Heart'. Met 'drill hole' in de uitloop maar 'DNAP'. Chris vraagt tachtig pond! Dat is een koopje want op Discogs staat eentje voor 450 euro en er is al eentje voor rond die prijs weg gegaan. Vreemd, ik heb de andere kant nooit geproefd en dat heb ik zaterdagavond voor het eerst gedaan. Wat blijkt? Het is de perfecte obscure Sweet Soul. Het past naadloos tussen de recente 'lowriders'-aanwinsten. Ik heb wel eens drie pond aan mindere platen uitgegeven!

Natuurlijk blijft ook deze in de verzameling en kan het zomaar zijn dat de prijs weer in zakt als een pudding. Dat heb ik ook al meegemaakt met een aantal platen in mijn verzameling. Ach, we hoeven alleen maar naar vorige week te kijken. De single van Sammy Davis Jr.  blieft in 2013 vijfenzeventig pond in Engeland maar deze markt blijkt reeds verzadigd te zijn. Qua Nederlandse platen jaagt nu nog iedereen op 'A Taste Of Honey' van The Supremes & The Four Tops en de geflopte single van Liberation Of Man.

Week Spot: Deee-Lite

'Verwijt je hem dat?'. Deze vraag komt een week geleden aan bod in het consult bij de bedrijfsarts als we het hebben over de reden van mijn absentie op het werk. Ik heb het in de zin ervoor ietwat onhandig geformuleerd waardoor je de suggestie zou kunnen wekken. Nee, ik kan hem niets kwalijk nemen. Het is een ongeluk en deze zitten in kleine hoekjes en vallen altijd ongepast. Ik ben wel zo nuchter om vast te stellen dat als broeder niet was verongelukt, ik waarschijnlijk vandaag en de afgelopen weken gewoon aan het werk was geweest. Na een paar kille weken dient zich hier een periode aan waar ik reikhalzend naar heb uitgekeken. Het weer wordt vriendelijker en ik kan weer beginnen met het maken van 'nieuwe herinneringen'. Er moeten deze week een paar fietstochten worden gemaakt die ik de rest van het jaar en erna als 'legendarisch' zal beschouwen. Ik noem het niet 'therapeutisch bewegen', hoewel dat wel zoiets is. Maar... zullen we eens een 'therapeutische Week Spot' doen? Ik denk afgelopen weekend opeens aan Bull & The El Capalara's als mogelijke Week Spot. Dat is wel een verhaal op zich en ik denk dat ik hem voorbij laat komen in de 'Singles round-up' omdat het een nieuwe toevoeging is aan de Blauwe Bak. Toch valt er niets te schrijven over de artiest. Ik denk aan een aantal thema's over 'vijftien jaar Soul-xotica', maar nee... ik doe geen promotie en dus evenmin in de radioshows. Tenslotte... 'creating new memories'... Ik kijk naar de plaatjes die ik heb gekocht in de tijd dat ik de 'Vinyl Summer Spirit' doe op de radio. Is daar eentje die ik over het hoofd heb gezien als Week Spot? Dan valt mijn keuze uiteindelijk op 'Groove Is In The Heart' van Deee-Lite. Dat 'feelgood'-hitje mag deze week de therapeutische Week Spot zijn.

De plaat staat voor mij synoniem aan de vakantie. Op maandag 2 september stap ik op de fiets en ben klokslag twaalf uur, met het luchtalarm, in het centrum van Hardenberg. Het is nog even een drama in Lingen om de herberg te vinden. Dinsdag scheelt niet alles, woensdag is het ronduit soepweer. Donderdag is het weer het mooiste weer van de wereld als ik naar huis fiets. Op zaterdag fiets ik naar Assen. Het is een maand voordat ik broer en zijn vrouw zal treffen bij hun traditionele jaarlijkse bezoek aan Nederland en ongemerkt ben ik daar al volop mee bezig. We komen doorgaans geen gespreksstof tekort maar tijdens deze fietstochten bedenk ik een aantal (muzikale) onderwerpen waar ik het zeker met hem over wil hebben. Ik ontdek ook het album van Audience gedurende deze week en zal hem dat persoonlijk aanbevelen 'in ruil'  tegen een 'instapplaat' van Peter Hamill. De fietstochten tussen het uitstapje naar Duitsland en zondag 6 oktober zijn stuk voor stuk legendarisch in mijn boek. Ik herinner bijna iedere kilometer. Later komt daar nog de 'viering' van 20092009 bij met op donderdag het bezoek aan Grolloo en op zaterdag de kippenvel-fietstocht over Hardenberg en Coevorden. Zelfs de magische zon op de morgen van zaterdag 5 oktober maakt het tot een belevenis op de fiets en een ouverture naar een bijzondere dag in De Buze. De volgende dag...? Tja, dan lijkt opeens alles even heel abrupt afgelopen. In de weken erna probeer ik nog wel 'nieuwe herinneringen' te maken en zijn een paar leuke fietstochtjes (gememoreerd in 'Therapeutisch bewegen'), maar het zijn allemaal activiteiten met een bijsmaakje. Het is niet 'gewoon en ontspannen' dat ik hier fiets, het heeft een reden...

Deee-Lite dus... Het is een paar jaar geleden dat ik opnieuw verliefd word op dit nummer. Dan lijkt het een eenvoudige opgave. Gewoon even een single opsnorren van iets meer dan vijfentwintig jaar oud. Een euro en je bent klaar? Euh nee.... 'Groove Is In The Heart' is nog best lastig te vinden op 7" en bovendien redelijk prijzig voor een hitje uit 1990. De plaat is uiteraard goed verkocht op 12" maar ik ben snobistisch genoeg om louter de 7" te willen. Ik ben hem sinds 2015 niet 'in het wild' tegengekomen en ik stel de aanschaf een aantal malen uit. Het zou zonde zijn als ik nu vijftien euro in de single investeer en hem morgen bij de kringloop in Hardenberg tegenkom voor vijftig eurocent. Afgelopen zomer besluit ik ook eens door te zetten met 'Sarah' van Thin Lizzy en zie dan dat dezelfde handelaar ook Deee-Lite in de aanbieding heeft. Het duurt even voordat ze op de post gaan en arriveren in Uffelte maar het zaadje is geplant. Op zaterdag 21 september begin ik 'Do The 45' enigszins 'experimenteel' met de singles op het Echo Chamber-label van Cheeba's Latin Bros en het volgende label is... Elektra. Een blokje Si Cheeba gevolgd door Deee-Lite, ik kijk er al naar uit sinds de terugweg van de legendarische fietstocht van die zaterdag.

Met de hulp van website WhoSampled trek ik in 2015 in een Tuesday Night Music Club 'Groove Is In The Heart' helemaal uit elkaar en kan een uur vullen met de gebruikte samples. Toch is Deee-Lite van oorsprong een band met een liefde voor oude funk en moderne techno. Een duo dat originele muziek voortbrengt en probeert te verbroederen op het podium. Supa DJ Dmitry is geboren in Kiev in Oekraïne maar woont alweer jaren in New York als hij Kierin M. Kirby tegenkomt. Deze gaat zichzelf Lady Miss Kier noemen en het duo gaat aan de slag met zelf geschreven songs waarbij Dmitry de instrumenten voor zijn rekening neemt inclusief klassieke techno-synthesizers. Towa Tei komt oorspronkelijk uit Japan en weet zichzelf naar binnen te praten bij Deee-Lite. Hij bespeelt in principe geen instrumenten maar is een fervent verzamelaar van apart vinyl en mag de gaatjes vullen bij Deee-Lite met zijn eigenzinnige muziekkeuze. Dat doet hij overigens alleen op de plaat want 'live' treedt het op met een band onder leiding van de legendarische Bootsy Collins. Mede omdat Towa Tei een bloedhekel heeft aan optredens. Deee-Lite zal drie albums maken van 1990 tot en met 1997 en buiten een korte reünie om hoort de groep voorgoed tot het verleden.

Wat maakt de single nu zo waardevol? Heeft het ermee te maken dat de 7" in 1990 niet in Amerika is verschenen? Wellicht dat dit een rol kan spelen. Daar is het buiten 12" alleen verkrijgbaar als cassettesingle. Natuurlijk ook op cd. In 1993 verschijnt het alsnog in de Spun Gold-serie van Warner Bros. en is daarmee één van de laatste vinylsingles van dat label voordat de cd de markt zal overnemen. Uiteraard heeft Warners in de afgelopen jaren al wel weer nieuwe singles uitgebracht. Ik ga deze week even terug naar de magische momenten van september 2024 en hoop een aantal verse herinneringen toe te voegen.

Nieuwe maandag

De bedrijfsarts heeft het niet over Soul-xotica gehad en weet waarschijnlijk niet af van de praatpaal. Ik heb het, geloof ik, nog nooit genoemd op het werk. Wolfman Radio wel, Soul-xotica niet. Enfin, de bedrijfsarts zou graag willen dat ik de hele week een 'Verticaal vijf letters' of 'Diagonaal zeven letters' ga doen. 'Horizontaal zeven letters' is een project dat nog wel even gaat duren. Helaas... ik denk dat ik wel een aantal activiteiten ga hebben deze week maar het is waarschijnlijker dat ik deze tot één bericht smeed. 'Singles round-up'? Ja, genoeg in de planning! En toch wil ik vandaag beginnen met een verhaal van een andere strekking. Ik geloof dat het een jaar geleden is dat Den Haag opeens dreigt de maandelijkse oefening van het luchtalarm af te schaffen. Gelukkig volgt daar genoeg protest op. Bizar ook... decennia lang geen oorlogsdreiging en de eerste maandag van de maand het luchtalarm en dan willen ze in de huidige geopolitieke situatie opeens het alarm afschaffen? Ik weet dat ik soms een beetje achterlijk overkom, maar ik weet tot vijf jaar geleden echt niet waar het luchtalarm vandaan komt. Het apparaat ken ik wel maar heb ik altijd uitgescholden voor een soort van antenne. Vandaag een eerbetoon aan het luchtalarm.

Als kind ben ik 'spookbenauwd' (blijkt een Frisisme te zijn) voor het luchtalarm. Gelukkig zijn we altijd om twaalf uur 's middags binnen en zitten we aan de eerste boterham als het geloei buiten begint. Ik moet er niet aan denken om onderweg te zijn en deze herrie om de oren te krijgen. Heeft mijn moeder ooit wel geweten waar het luchtalarm vandaan komt? Ze legt het me uit alsof het uit de grond komt en dat is iets dat het nóg enger maakt in mijn beleving. In de tijd van de middelbare school zitten we vlakbij het luchtalarm. Op een wandeling zie ik een vreemd soort heuvel en vermoed dan dat dit het luchtalarm moet zijn. Het is nog griezeliger als het stormt en per ongeluk het luchtalarm wordt geactiveerd. Nee, wat dat betreft doet het ding goed zijn werk. Het luchtalarm vertelt je meteen dat het goed mis is als het niet de eerste maandag van de maand is.

De afschaffing van het luchtalarm zou te maken hebben met de hoeveelheid oorlogsvluchtelingen in ons land. Toch heb ik begrepen dat er gebieden in Oekraïne zijn waar het luchtalarm bijna 24/7 af gaat zonder dat er iets aan de hand is. De lokale bevolking is meer op de hoede als het luchtalarm niet af gaat. Ik vind dat het luchtalarm op de eerste maandag van de maand in de rij tradities mag gaan met Sinterklaas (met uiteraard Zwarte Piet) en de christelijke feestdagen in plaats van 'lichtjesfeest' en 'lentefeest'. Het blijkt ook dat het nodig is want in Uffelte gaat het alarm niet altijd af. Het is pas sinds een paar jaar dat ik een groeiende fascinatie heb voor het luchtalarm. Hoewel ik op maandag vrij ben, probeer ik altijd even 'vrij' te zijn als om twaalf uur het luchtalarm af gaat.

Zijn er memorabele luchtalarm-momenten? In principe klinken ze overal hetzelfde, maar ik heb het luchtalarm in de vakantie altijd een bijzonder iets gevonden. Ik herinner me bijvoorbeeld nog goed de eerste maandag van augustus in 2010. Ik ben dan slechts twee kilometer van de Belgische grens als het alarm af gaat. Wat zouden onze zuiderburen denken van dat geloei op de eerste maandag van de maand? Afgelopen jaar is het opnieuw bingo. Op maandag 2 september onderneem ik de fietstocht naar Lingen en kom net Hardenberg binnen als het alarm af gaat. Een maand later ontwaak ik met het ding en denk ik nog even dat ik naar heb gedroomd. Nee, het is toch echt zo. Sindsdien heb ik ieder luchtalarm 'live' meegemaakt inclusief dat van vanmiddag. Ietsje na twaalven, dat wel, want inmiddels weet ik dat het mensenwerk is.

Ik zweer het jullie. Het is nog maar sinds een paar jaar dat ik weet dat het geluid uit de 'antennes' op paaltjes komt. En dat deze vanuit het gemeentehuis worden bediend. 'Hoe weten die dingen dat het de eerste maandag van de maand is en twaalf uur?', is een vraag die me lang heeft gebiologeerd. En als het uit de grond komt, hoe komt het dan dat er geen bas zit in de tonen en je de grond niet voelt schudden? Geen idee waarom mijn ouders me nooit hebben verteld over de sprieten of wellicht dat ze het zelf ook niet wisten.

Het luchtalarm mag dus voorlopig nog een tijdje blijven. Laten we hopen dat we het binnenkort niet écht nodig gaan hebben.

De verrukkelijke vijftien jaar

Eerst denk ik nog aan een serie genaamd de Verrukkelijke Vijftien. De naam is uiteraard van de 'alternatieve' hitlijst die de Vara in de jaren tachtig uitzendt op Hilversum 3. Ik zou iedere maand apart kunnen behandelen in de laatste vijftien jaar, maar nee.. ik kijk genoeg terug op deze jaren. Ook wil ik dóór met de 'Singles round-up' en andere rubrieken zoals de 'Honderd achteruit' en er is méér te vieren in 2025. Op dinsdag 2 maart 2010 besluit ik mijn ingeslapen Blogspot-account te openen voor een nieuw project. Het vorige project heeft me aangetoond dat ik naar hartenlust foto's kan uploaden en, hoe gek het ook klinkt, dat is vóór 2010 vrij uitzonderlijk voor een blog. Het is pas een maand later dat ik besluit om dagelijks te publiceren. Hoewel dát heel veel discipline vraagt welke ik niet altijd heb, probeer ik aan het einde van de maand op het aantal berichten uit te komen als dat de maand dagen heeft. Zo lijkt het tenminste in het overzicht alsof het mijn dagboekje is. In deze zondagse aflevering wil ik wel even kijken naar de datum van 2 maart in de afgelopen 15 jaar en dat is iets dat ik voor 'The Vinyl Countdown' wel kan af hebben.

Hoe hangt de vlag erbij in 2010? Ik denk dat dit jaar de komende tijd wel eens voorbij gaat komen in de weekeinden. Uitgespuugd door de hulpverlening, op aanraden van de bedrijfsarts moet ik het maar eens proberen voor twee uurtjes per dag, drie dagen in de week, op een inpakafdeling van het bedrijf. Daar hou ik het niet lang uit. Ik associeer het begin met werk maar dat is niet op deze afdeling geweest? Of ga ik zo nu en dan toch op de middag werken? Het is een dinsdagochtend dat ik mijn koffie en ontbijt geniet en voor de muziek een graai doe in de bakken die ik op nieuwjaarsdag heb gebruikt voor mijn optreden in de kroeg. 'Who Do You Love' van Juicy Lucy inspireert tot het allereerste bericht. Een jaar later, in 2011, vind ik het al bijzonder dat ik het project een jaar heb voortgezet. Ik bedenk dan tijdens het werk, de eerste maanden als postbode, verschillende rubrieken. In 2011 doe ik de eerste keer een 'Weekplate'. Iedere dag van de week een plaatje met een titel van de desbetreffende dag. Dat zal in het begin van Soul-xotica de manier zijn om de verjaardag te vieren. Het verhaal van de dinsdag in 2011 herinner ik me als vrij heftig. In 2012 doe ik eveneens een 'Weekplate'. Dat is een tijd waarin ik eigenlijk druk moet zijn met inpakken want het huisje in Nijeveen wacht op mij. Ik ben zelfs gestopt met roken maar dat werkt niet heel motiverend en dus paf ik er weer op los. Op de derde verjaardag in 2013 ga ik terug naar mijn eigen derde verjaardag in 1978 en schrijf een berichtje over 'Substitute' van Clout. Wellicht mijn vroegste muzikale herinnering.

In 2014 vier (4) ik de vierde verjaardag met de eerste auto van Soul-xotica-volger Almar. Een Renaultje 4 waarmee hij me ooit nog een lift heeft gegeven vanuit Leeuwarden. Ik doen dan nog aan de 'Schijf van 5' op de zondag en dat is in dit geval een 'Schijf van 4' met 'celebrations'. Op 1 staat Rare Earth met 'I Just Wanna Celebrate'. Ik blik alvast vooruit op de 'celebrations' van 2014 en dat betekent binnenkort het 1500e bericht en dan op naar de 2000. Zijn we anno 2025 al lang gepasseerd. 'Hai five'! We hebben het gered en daar hoort in maart 2015 een high five bij. In 2015 schrijf ik vooral over de toekomstplannen en benoem daarbij ook de vormgeving van het blog. Lang verhaal kort? Er is sinds maart 2010 helemaal niets veranderd aan de layout. Ik blijf de 'over mij' van tijd tot tijd herschrijven maar geen funky header of iets dergelijks. In maart 2016 resumeer ik zes jaar Soul-xotica en geef mezelf 'een mager zesje' als rapportcijfer. Vooral de promotie haalt het cijfer naar beneden en dat is eveneens onveranderd gebleven in vijftien jaar. Ik doe dan overigens nog steeds aan 'Raddraaien', zo lees ik nu. In 2017 doe ik nog eenmaal een 'Weekplate' en heb op deze donderdag Cuby + Blizzards te gast met 'Thursday Night'.

Als ik in mijn persoonlijke leven mijn achtste verjaardag vier, krijg ik mijn allereerste single. Dat sentiment speelt op 2 maart 2018 de hoofdrol en natuurlijk is de eerste single het fotomodel. Okay, zelfs in 2019 doe ik nog aan 'Raddraaien'? Dat moet op het laatst wel een hele oude Gouden Gids zijn geweest? In 2019 doe ik hetzelfde wat ik nu doe alleen dan over de jaren vóór 2010. De jaren 2000 tot en met 2009. Ik heb het berichtje zojuist even helemaal gelezen en, jawel, er zit iets bij dat binnenkort wellicht nog aan bod gaat komen. In 2020 ben ik nog volop aan de slag met de 'Blauwe Bak Veteranen' en dompel mezelf in deze aflevering onder in de singles die ik in de eerste weken van 2013 heb gekocht. Op 1 maart 2021 vier ik de elfde verjaardag en op de dag zélf publiceer ik de Week Spot. Dat is dan 'Freedom Train' van James Carr. Het is een week voordat ik voor langere tijd de ziektewet in ga. In 2022 kijk ik opnieuw terug naar maart 2010 maar gebruik het bericht tevens voor een 'extra' aflevering van 'Het zilveren goud'. Het zijn singles die ik heb genoteerd voor februari 1997 maar die ik al eerder heb bemachtigd. Ik kan me niet heugen dat ik in deze maand in 1997 singles heb gekocht dus vandaar... In 2023 weerhoud ik mezelf ervan om opnieuw met hetzelfde verhaaltje te komen als alle andere jaren. Het is kort en bondig. Aan het einde hoop ik dat ik rond oud en nieuw het 5000e bericht ga publiceren. Is inmiddels ook al lang gepasseerd...

Dan een jaar geleden. Praktisch geen woord over het veertienjarig jubileum maar een aflevering van 'Het zilveren geheugen' over maart 1999. Het gaat over de 'recurring dream'. Bij het bliksembezoek aan Denemarken in oktober heb ik een aantal flashbacks die samenhangen met dromen. Als fotomodel hebben we 'Think Turquoise'. Ofwel het meisje van het schilderij waarmee ik in de tijd in Mossley een prettige relatie heb. Ik neem een kopje thee voor haar mee en we praten vaak een hele avond. Ze zou vanavond in 2025 eregast zijn geweest als ik het niet op een bepaald ogenblik in 48 stukken had gescheurd en in de kliko gegooid.

Iets waarmee ik de laatste jaren niet vaak mee afsluit, maar wel in het begin van de jubilea op Soul-xotica: Mijn hartelijke dank aan alle volgelingen, lezers en toevallige passanten voor jullie blijvende steun. Ik denk dat ik maar vrolijk verder ga met de praatpaal. Tot de zestiende verjaardag dan maar!

Verticaal vijf letters: Zaterdag 1 maart

Ditmaal heet het voor mij niet 'therapeutisch bewegen' maar eerder bewegen op doktersadvies. Het is zaterdagmiddag en de zon schijnt uitbundig in Uffelte. Ik geloof wel dat het frisjes is vandaag maar dat mag de pret niet drukken. Legerkisten aan en flink aankleden en dan moeten we maar eens een stukje gaan lopen. Ik heb opeens zin om weer eens bij Brandeveen te kijken en wellicht kan ik nu proberen om het achterstevoren te lopen. Nee, ik bedoel niet dat ik met mijn gezicht naar Uffelte naar het bos loop, maar eigenlijk het tochtje van november achterstevoren. Eerst opbouwen met een lap bos, dan Brandeveen als kers op de taart en dan via een klein stukje bos terug naar de bewoonde wereld. Het moet bijna als een klassieke compositie worden. Daarover gesproken: De muziek gaat aan en kies een album uit dat onderhand een grote hit wordt in mijn huis. Ik ben jaren geleden al verliefd geworden op 'Morgenstimmung' van Edvard Grieg en heb ook de 'Peer Gynt Suite' op elpee. Sinds een paar weken heb ik het werk op mijn mp3-speler staan en er gaat niets boven een wandeling door de bossen met Grieg op de koptelefoon. Ik wil eerst even bij de ezels kijken en ga dus via De Woerthe. Dan via de Holtweg en de Vegersakkersweg naar de Postweg. Ik steek de Weg Achter De Es over en bij de bocht naar rechts loop ik het bos in.

Ik vrees dan al dat ik het te primitief heb onthouden. Ik moet ergens rechts, dan links tot aan het zandpad en dan kan ik recht oversteken naar Brandeveen. De tocht is de moeite waard en de muziek van Grieg maakt het tot een beleving. Toch kan ik niet het pad vinden dat ik in november moet zijn gelopen. Als ik uitkom bij een zandpad blijkt dat niet het juiste zandpad te zijn en in plaats dat ik naar Brandeveen loop, loop ik eerder weg van deze plek. Na wat spoorzoeken zie ik dan weilanden in de verte. Omdat ik geen idee heb waar ik nu ben, loop ik naar het einde van het bos. Het is het fietspad dat vanaf De Broeken loopt naar het Bosveen. Nee, dat wil ik liever ook niet. Dan zie ik dat een fietsersclub een parcours heeft uitgezet het bos in. Wellicht brengt dat me in de buurt van Brandeveen? Ik volg de oranje bordjes totdat ik terug ben bij de zandvlakte waar het op de heenweg mis is gegaan. Dan wijk ik af van de fietsroute en sta plots oog in oog met Brandeveen. Ik kom op dezelfde manier aanlopen als in april. Dan ga ik rechtsaf, nu ga ik linksaf op zoek naar het bankje. Dat is een aardige wandeling maar op het bankje speelt het orkest de laatste noten van de Noorse Dansen en geniet ik nog even van de rust van het Brandeveen.

De rest moet op zichzelf routine worden. Via de klaphekken door het weiland en zo terug naar de Weg Achter De Es. Een kind kan de was doen? Dan zie ik onderweg een ander klaphek en dat maakt me nieuwsgierig. Het zou een dikke onvoldoende worden op mijn rapport als ik een cijfer moest geven. Het is een nutteloze onderneming. Aan de koeienvlaaien te zien moeten de Hooglanders in de buurt zijn en, nee, daar zit ik nu even niet op te wachten. Ik maak haast om weer vaste grond onder de voeten te voelen. Het is een fietspad, maar waar? Welnu, ik ben vlakbij het Bosveen en zou in principe gewoon het fietspad moeten af lopen. Ik doe een schietgebedje dat de runderen niet eigenwijs op het fietspad staan want anders moet ik over het Moerpad naar huis en voor dat laatste heb ik de moed niet meer. Gelukkig zijn de koeien in geen velden of wegen te bekennen en kan ik veilig naar de Weg Achter De Es. Het begint net iets te schemeren als ik arriveer in Uffelte. Het is evengoed een best tochtje geworden en ik voel het nog altijd in de benen. Vandaar dat de buitenactiviteit hem vandaag ook niet wordt.

De foto is genomen aan het Brandeveen op het punt waar ik in de buurt kom van het meertje.