Misschien dat de 'Raddraaier' van Faye Marshall mede de Week Spot heeft bepaald voor deze week. Ik schrijf in dat bericht dat ik eigenlijk wel 'klaar' ben met de rauwe Northern Soul uit de jaren zestig. Nee, dat wil ik niet zeggen... Ik wil zeggen dat ik geen grote bedragen meer spendeer aan rauwe jaren zestig-soul. Dat correspondeert dan weer helemaal met de Week Spot van deze week, want die heeft iets minder dan een Engelse pond gekost. De single zit in maart in de 'soul pack' die ik van Mark koop. Ik veer in eerste instantie op als ik merk dat deze in het pakket zit. Er staat me iets van bij dat platen van The Sandpebbles doorgaans erg kostbaar zijn. Dat valt in de praktijk wel mee, ik ben alleen op het verkeerde spoor gezet door middel van één specifieke persing. 'Forget It' van The Sandpebbles is 'well-loved' zoals je krasjes en kraakjes liefdevol kan beschrijven, maar is knoerthard opgenomen en dus heb je daar geen last van. 'Forget It' van The Sandpebbles is de laatste 'verse' Week Spot voor een paar weken.
Over The Sandpebbles is niet zoveel bekend. Ik kan jullie melden dat het een heer en twee dames zijn. De manspersoon heet Calvin White. De dames kennen we als Lonzine Wright en Andrea Bolden. 'Forget It' is in 1967 het debuut van het trio. Het verschijnt enkel in Amerika (op Calla) en kent een Spaanse en Franse release op andere labels. Calla doet erg specifiek rhythm & blues en heeft een landelijke dekking in Amerika. Voor de distributie in andere gebieden moet het telkens op zoek naar een andere partner. De tweede single is in 1967 een redelijke hit in Amerika: 'Love Power'. Dat plaatje wordt eveneens in Europa uitgebracht en nu is Polydor grotendeels verantwoordelijk voor dat werk. In Engeland krijgt het vorm dankzij Track Records van The Who en deze single is doorgaans een paar stuivers waard. Dat is het eerste dat ik herinner als ik 'Forget It' in handen hou, maar de overige singles zijn billijk geprijsd. In 1969 wisselt The Sandpebbles van platenmaatschappij. De groep gaat platen maken voor Atlantic en noemt zich voortaan C & The Shells. De rest is geschiedenis. Dusty Springfield neemt 'Love Power' op voor haar album 'Dusty... Definitely' en Luther Vandross gebruikt het voor een medley en scoort daarmee een grote hit in Amerika.
Het eerste contract van The Who komt tot stand door de onafhankelijke producent Shel Talmy. Dat resulteert in hits als 'I Can't Explain', 'Anyway Anyhow Anywhere' en 'My Generation'. Het zijn grote hits maar The Who ziet niet veel terug in het uitbetalen. Het komt in 1966 tot een conflict met Talmy en het kost The Who de nodige moeite om zich los te weken van de overeenkomt met de producer. 'Waltz For A Pig' op de b-kant van 'Substitute' is, naar het schijnt, opgedragen aan Talmy. The Who kan terecht op het Reaction-label van Robert Stigwood en dan komen de managers van The Who op een briljant idee. Kit Lambert en Chris Stamp staan eind 1966 aan de wieg van Track Records, één van de eerste onafhankelijke platenmaatschappijen in Engeland. Ook dat kent een lastig begin. Chas Chandler haalt Jimi Hendrix naar Engeland en hij kan bij Track Records zijn muziek uitbrengen. Ten tijde van 'Hey Joe' is het nog niet helemaal klaar voor het grote werk en dus is 'Purple Haze' de eerste single die van Hendrix verschijnt op Track. Dan krijgt het bericht van een label-eigenaar uit New York die, naar verluid, Hendrix in 1965 heeft getekend voor een driejarig contract. Dat kost Track Records meteen klauwen vol met geld.
Track Records biedt The Who volledige artistieke vrijheid en dat geldt ook voor andere artiesten op het label. Je zou de catalogus van Track kunnen omschrijven als 'progressief'. Naast The Who zien we Crazy World Of Arthur Brown, Fairport Convention en John's Children (met Marc Bolan van T.Rex). Als 'Love Power' in 1967 een hit wordt voor The Sandpebbles komt Calla voor een Engelse distributie terecht bij Track Records. Dat brengt 'Love Power' uit Engeland maar daar wordt het niet meer dan een cult-klassieker en al snel een collector's item. Momenteel wordt een exemplaar aangeboden op Discogs. Het is ver van nieuwstaat en zou nog steeds twintig pond moeten kosten.
Dat is zo'n beetje de informatie die ik kan delen over The Sandpebbles. Komende zaterdag draai ik de Week Spots van 2018 plus een selectie van de platen die ik dit jaar heb gekocht. De weken erna doe ik 'specials' in 'Do The 45' en zal dan steeds weer een 'Classic Week Spot' uitzoeken. Nu is het vooral duimen dat de singles morgen binnen komen zodat ik morgen een 'Singles round-up' en het tiende deel van 'Het zilveren goud' kan schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten