Honderd achteruit 2023: Shirley Bassey

De nieuwe maand komt maar weer moeilijk op gang voor wat betreft Soul-xotica, maar alles is onder controle. Ik heb zondag een aantal singles gekocht van Discogs en deze zijn vandaag al gearriveerd. Eentje daarvan mag ook meteen de Week Spot zijn deze week. Ik heb nog lang nagedacht over een tweede 'gezellig' bericht maar kan zo snel niet iets bedenken. Dan maar verder met de 'Honderd achteruit' en dan een single die ik maar liefst drie keer heb gekocht in 2023. De eerste keer reken ik niet helemaal goed maar later in dat jaar vind ik maar liefst twee exemplaren. Vandaag de nummer 49 uit de Gele Bak Top 100 van 2023 in de schijnwerpers: Het iconische 'Goldfinger' van Shirley Bassey. 

Ik twijfel even bij 2023, maar ja... dat moet natuurlijk kloppen. Het zou 2022 kunnen zijn, maar ik geloof dat we dan nog in een lockdown zitten. Op maandag 22 januari 2023 is de toekomst qua werk onzeker en dat maakt dat ik een paar dagen thuis blijf van het werk. In de afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen en dan krijg ik opeens het idee om met de bus naar Assen te gaan voor singles. Ik kom thuis met een erg fraaie partij singles waaronder de nummer 1 van de Gele Bak Top 100 in 2023. Dat is 'Fresh Air' van Quicksilver Messenger Service. Ook vind ik de Nederlandse persing van 'I, Who Have Nothing' van Shirley Bassey en deze heeft 'Goldfinger' als b-kant. Op 3 juni van hetzelfde jaar tref ik bij Groenendijk in Steenwijk zowel de Nederlandse persing op Columbia als de Amerikaanse op United Artists. Ik neem ze beide mee. 

Vandaag mag ik een ander familielid als inspiratiebron aanhalen. Mijn oudste broer is een grote fan van James Bond. Bij Boek En Plaat verzamelt hij de collectie paperbacks. Als je de collectie compleet en op volgorde hebt staan, zie je Ian Fleming aan de schrijftafel zitten. Ikzelf ben van de video-generatie. Een verjaardagsfeestje is niet compleet zonder gehuurde 'moviebox' (een videorecorder is dan nog luxe) en een videoband. Vooral de films van Bud Spencer en Terence Hill doen het goed bij mijn klasgenootjes. Ik kan me herinneren dat één ouder ooit heeft toegestaan om 'Jaws' te huren. Als mijn verjaardagsfuif in aantocht is, moet broer maar een film uitzoeken 'want die heeft er verstand van'. Dat wordt dan 'A View To A Kill' natuurlijk. Ik geloof dat het mijn klasgenoten ook boven de pet gaat. Bij mijn voorlaatste bezoek aan Denemarken, in 1997, hebben we 'On Her Majesty's Secret Service' gekeken, als ik me niet vergis. Feit is dat ik het persoonlijk de beste Bond-film vind, maar ben dan ook vooral bekend met de Bond-films uit de jaren tachtig. Het mag duidelijk zijn dat ik geen 'superfan' ben als het aankomt op agent 007. 

Dame Shirley Veronica Bassey is tegenwoordig haar volledige naam. Ze wordt geboren op 8 januari 1937 in Cardiff in Wales. Ze is de zesde en het jongste kind van de familie Bassey. Vader Henry is een Nigeriaan, moeder heeft haar wortels in Yorkshire. Als kind valt haar krachtige zangstem al snel op maar in plaats van dat ze wordt aangemoedigd, krijgt ze te horen dat ze iets meer terughoudend mag zingen. Op haar veertiende verlaat ze school en gaat werken voor een metaalfabriek. In haar vrije tijd zingt ze in pubs en clubs. In 1953 tekent ze haar eerste contract als onderdeel van The Al Jolson Memories-show. In 1954 wordt ze voor de eerste keer moeder van een dochter en zal in 1956 met 'Burn My Candle' haar eerste single hebben. Omdat het puur cabaret is en de tekst té suggestief is voor de BBC, wordt het geen hit. In 1957 heeft ze haar eerste Engelse hit met een cover van Harry Belafonte's 'Banana Boat Song'. Het piekt op acht in de Engelse hitparade. 

Eind 1963 is Shirley Bassey een grote ster in Engeland met een lange rij hits. John Barry heeft de eer om haar te begeleiden tijdens een tournee en hij is erg onder de indruk van Shirley's kunsten. Leslie Bricusse en Anthony Newley krijgen begin 1964 de opdracht van Barry om de titelsong te maken van de komende Bond-film waarvan alleen de titel bekend is. In mei 1964 neemt Newley een rauwe demo-versie op en het nummer klinkt eerder angstaanjagend. Barry stelt voor om het door Bassey te laten uitvoeren. Het is nog de tijd vóór dubs en overdubs en het betekent dat de opname een hele nacht in beslag neemt, vooral om de muziek goed te krijgen want het gaat dan nog allemaal in één take. Voor de slotnoot moet Shirley zich verplaatsen achter een corridor om haar bh los te doen. Barry is genadeloos en laat haar net zo lang de noot aanhouden totdat ze scheel ziet. De opname is op 7 september 1964 en George Martin krijgt een credit op het label, omdat deze verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van Bassey's opnames. Toch is inmiddels bekend dat alleen Barry deze credit verdient. Het gerucht dat Jimmy Page en John Paul Jones mee doen op de plaat is ook al ontkracht. Zij zijn te horen in de instrumentale uitvoeringen voor de film. Filmproducent Harry Saltzman ligt nog even dwars omdat hij het de slechtste plaat vindt die hij heeft gehoord in zijn leven. Dezelfde Saltzman zal ook in 1971 bezwaar aantekenen als Bassey 'Diamonds Are Forever' vertolkt voor de film. 

Het is Bassey's eerste Amerikaanse hit. Het bereikt de top tien. Engeland is daarentegen bescheiden met een 21e plek op de hitparade. In Nederland komt de single tot nummer 5 en hier moet het de eer delen met instrumenatle versies van The Jets, The Maskers en John Barry. Hoewel in 1964 niet iedereen enthousiast is over het nummer, wordt het door een lange stoet aan artiesten gecoverd en gesampled. Het is zonder meer dé meest iconische Bond-tune die er bestaat en sommigen durven zo ver te gaan door het een 'gouden standaard voor filmmuziek' te noemen. Ze zal, zo gezegd, in 1971 de titeltrack vertolken van 'Diamonds Are Forever' en 'Moonraker' in 1979. 

Het album 'I Owe It All To You' is haar mest recente geluidsdrager en stamt uit 2020. Het laatste dat we van haar hebben vernomen is een veiling van kostbare eigendommen voor een goed doel. Dit kondigt ze aan in mei 2024 maar heeft nog altijd niet plaatsgevonden? 

Singel round-up

Zo nu en dan ga ik op Soul-xotica twintig jaar terug in de tijd. Dat is ooit begonnen met de serie '20 Years Ago Today' welke dubbel en dwars is ingehaald door 'Het zilveren goud'. Als er een herinnering bestaat met een leuk verhaaltje erbij dan deel ik dat graag. Toch weet ik niet hoe frequent dat gaat gebeuren want persoonlijk reken ik de jaren 2005 en 2006 niet tot de absolute hoogtepunten uit mijn leven tot dusver. De week vóór mijn dertigste verjaardag besluit ik het maar eens goed op het zuipen te zetten en ook na mijn dertigste is er een onbestemd gevoel. Aan betaald werk doe ik op dat moment niet. De sociale dienst laat me met rust nu ik ruim twintig uur vrijwilligerswerk per week doe. Het ooit zo bloeiende idealisme is helemaal ingezakt en ik weet niet wat ik verder wil in het leven. Ik ga er bijna content mee zijn om een stamkroeg te hebben en dagelijks meubilair te zijn. Zo moeten de komende jaren aan me voorbij glijden? Buiten de eerste wilde weken van 2005 staat me niet erg veel meer bij van het jaar en ik moet hard nadenken om tot een herinnering te komen uit deze bewuste periode. Dan heb ik opeens dubbel geschoten want het blijkt ook twintig jaar te zijn sinds de vriendschap met W. is begonnen. Het is eveneens mijn kennismaking met De Singel en het begin van een kortstondige carrière als dj in Zwolle. 

In Steenwijk zit je letterlijk tussen Leeuwarden en Zwolle in. Zeker als je de reis met de trein aflegt. Mijn vinylvrienden in De Buze gaan naar Zwolle voor hun plaatjes maar ik blijf lange tijd georiënteerd op Leeuwarden. Ik koop mijn platen bij King Kong. In 2002 of 2003 ontdek ik eveneens de winkel van Minstrel in het Zwolse Assendorp. Ik kom altijd met bergen platen terug. 'Expect the unexpected'. De gesprekken bij Minstrel zijn zoveel leuker dan in Leeuwarden. Ik kom er vanaf die tijd regelmatig en vaak loopt het tegen sluitingstijd als ik klaar ben. Halverwege Minstel en het station zit een café waar ik vaak aanwaai en ik zal er zelfs nog eens een avond draaien. Dat is geen succes! Arjan van Minstrel moet niks van dat café hebben en hij begint over De Singel. Inmiddels is het nog atlijd 2003 en 2004 en ik moet naar 2005. Deze sprong heb ik nu gemaakt. 

Ik ben sinds mijn bezoek aan Nieuwleusen van het concert van Nora Keyes betrokken geraakt bij De Hondenkoekjesfabriek. Het 'huisorkest' FCKN BSTRDS heeft deze zaterdagavond een 'optreden' ergens in het land en of ik kan mee rijden? Jawél! Ik moet om half drie klaar staan in Nieuwleusen. Ik besluit met bus en trein te gaan omdat ik opeens een knotsgek plan heb bedacht. Wat als ik nu elpees mee neem en hoop dat er draaitafels staan? Lang verhaal kort... Ik mis aansluiting op Zwolle en dat feest gaat niet door. Ik loop de stad in en haal een paar elpees bij Minstrel. Weer valt de naam van De Singel en zo stap ik binnen, gewapend met zowel hagelnieuwe elpees als platen die ik op het feest had willen draaien als ze draaitafels hadden gehad. De Singel heeft op dat moment half-om-half een 'dj-booth'. Ze kunnen hem razendsnel opbouwen en de mannen van Soulclap zijn hier resident. Een vluchtige blik in mijn platen en dan de vraag of ik morgen iets heb te doen. Ik mag morgenmiddag en -avond naar hartenlust plaatjes draaien. Zo gezegd, zo gedaan. Ik laat de elpees achter in Zwolle, ga naar huis om te slapen en arriveer de volgende dag met nóg meer platen. Het zou vanaf dit punt een succesverhaal kunnen zijn, maar... ik heb het hoogstpersoonlijk naar de sodemieter geholpen. 

De Singel biedt een bijdrage in de reiskosten. Dat is voor mij op en neer met de trein van Steenwijk naar Zwolle en een taxi in Zwolle voor het laatste stuk. Dat kan ik nét rooien van de veertig of vijftig euro die ervoor staat. Verder is het volledige kost en inwoning. Je hoeft maar te zwaaien of je krijgt een drankje. Verder kun je enchilada's en ander Mexicaans voer bestellen zoveel je wilt. Dat is helemaal prima voor mij. De soos komt er nooit achter dat ik krijg betaald voor de optredens en ik kan lekker zat worden terwijl ik een volledige vrijheid heb om te draaien wat ik maar wil. 'Van alles en nog nix' wordt mijn credo in De Singel. Toch vergis ik me in één ding. De Singel is een café en niet een basisschool met een strenge meester of juf. Ze huren uitsluitend volwassen dj's in die hen eigen grenzen moeten bepalen voor wat betreft de drank. Juist daar gaat het helemaal mis bij mij. Ik sta halverwege de avond al te dazen achter de draaitafels en ga bijkans kruipend naar huis met mijn tassen elpees. Ik krijg een paar waarschuwingen die ik allemaal in de wind sla. Als ik dan in emotionele buien ook nog één van de eigenaren telefonisch ga benaderen, is het definitef voorbij met mijn dj-loopbaan in Zwolle. Spijt? Och ja! Als ik zie wat voor fraaie optredens de Soulclap-jongens hebben gekregen? Ik ben niet jaloers aangelegd en had ook al lang geaccepteerd dat ik niet lid zou worden van hun team, maar er had wel méér in gezeten. 

Is het allemaal kommer en kwel? Welnee... ik heb ook hele mooie en warme herinneringen aan De Singel. Een gewone zondagse fietstocht naar De Singel en daar twee heuse 'fans' treffen. De prachtige akoestiek dankzij het vele hout. De knotsgekke dubbeloptredens die ik met een andere 'wanna-be' dj doe. De zondag van het WK in 2006 als Nederland moet spelen. Het is té warm om binnen te zijn. Als het fluitsignaal klinkt op televisie start ik 'Do You Love Me' van The Contours in. Een minuut later is de kroeg leeg. Dat is overigens ook de dag dat ik mijn huissleutels met nieuwe véél te grote sleutelhanger laat liggen. Rap met de trein op en neer naar Zwolle om zo snel mogelijk thuis te zijn. De elpees staan thuis onder het afdakje, maar daar is rond het middaguur wél de zon! Ik heb het gered. 

Ik heb in 2007 voor het laatst gedraaid in De Singel. Zelfs nog een zondag met de koffergrammofoon die ik op dat moment heb. Na die tijd kom ik er nog wel geregeld maar dat verandert als ik naar Nijeveen verhuis. Opeens is het niet meer zo makkelijk om even snel op de trein naar Zwolle te stappen zoals in Steenwijk. Ik ben er later nog een paar maal met platenbeurzen. De laatste keer is in 2016 geweest. De voorgevallen zaken die ik verder niet wil benoemen, komen steeds verder achter me te liggen en ik hoop dat dit gevoel ook in De Singel bestaat. Ik moet hoognodig mezelf weer eens aanbieden met mijn nieuwe specialiteit voor wat betreft de soul. Van uitstel komt afstel en dan komt de corona-paniek. De Singel heropent na de eerste lockdown maar bij de volgende lockdown vallen de stukjes op hun plek. De eigenaar van het pand wil hen er graag uit hebben en nog eens een aantal maanden zonder werk en inkomsten gaat het café niet in de koude kleren zitten. In 2021 sluit het de deuren en ik heb toen, geloof ik, al eens een berichtje geschreven over De Singel. 

Eindstreep: oktober 2025

Alweer een maand voorbij. Het jaar loopt zo langzamerhand ten einde en over een maand mag ik mezelf schrap zetten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Het is bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst platen heb gekocht. Zo snel gaat de tijd... Toch kan ik met tevredenheid terugkijken op de maand oktober. Hetgeen dat in september en daarvoor leek op een moeilijke maand, daar ben ik erin geslaagd om nieuwe herinneringen te maken. Ik denk dan ook met dankbaarheid terug aan de paar dagen in Hardenberg en omgeving. Nu mag ik dan de balans opmaken van de maand in de vorm van de singles. Er is genoeg materiaal voor zowel een top tien van de Gele als de Blauwe Bak, maar ik begin traditiegetrouw met de cijfers. 

Ik zit deze maand op een totaal van 96 singles. Twee Blauwe Bak-singles daarvan zijn nog onderweg maar ik heb ze wel bij het totaal gerekend. Zelfs zonder deze twee is het nog altijd de winnaar, wat dat betreft heeft mijn platenhobby niets van doen met Tweede Kamerverkiezingen. De Blauwe Bak brengt me in dit geval 42 singles tegenover 38 voor de Gele Bak. Er zijn 16 dubbele singles en daar reken ik ditmaal ook 'A Hard Day's Night' van The Beatles en 'Imagination' van Ben E. King bij. De Gele Bak top tien is in een oogwenk samengesteld. 

1. Expecting To Fly - Buffalo Springfield

2. Alone Again Or... - Love 

3. Peace And Privacy - The Shoes 

4. Standing In The Road - Blackfoot Sue

5. I Ain't Gonna Stand For It No More - Ace 

6. Early Bird - André Brasseur 

7. Children Of Sanchez - Chuck Mangione 

8. Road To Cairo - Julie Driscoll, Brian Auger & Trinity 

9. Black Pearl - Horace Faith 

10. Groovin' With Mr. Bloe - Humbug 

Tot slot de top tien van de Blauwe Bak. Dat neemt iets meer tijd in beslag maar deze moest er als volgt uit zien.

1. I'd Be Lost - Thee Marloes 

2. Am I Losing You Forever - Mai Tai 

3. Natural Woman - Aretha Franklin 

4. The Time Is Right For Love - Bobby Reed 

5. We're Only Human - Bunny Sigler & Cindy Scott 

6. Song For A Friend - The Gathering 

7. You Got The Kind Of Love - Executive Suite 

8. Cry Myself To Sleep - Shirley Wahls 

9. I Wanna Know - Josephine Taylor 

10. It Makes Me Laugh - Evie Sands 

Komend weekend eerst maar weer eens een 'gezellig' bericht of terug in de tijd en volgende week weer verder met de muziek. 

Singles round-up: oktober 10

'Ik heb gekozen voor een nieuwe verzendmethode'. Dat berichtje krijg ik een week geleden van Mark met een screenshot. Ik vloek hardop. Van alle bedrijven die je kan kiezen, heeft hij Evri gevonden. Bekende naam? Vorig jaar kerst heb ik een partij Motown-singles besteld uit Engeland. Een paar dagen later krijg ik een betaalverzoek voor de inklaringskosten en betaal deze meteen. Plots merkt Evri op dat er iets niet is goed gegaan en de singles worden teruggestuurd naar de afzender. Ik ben de inklaringskosten kwijt. Gelukkig klaagt Mark steen en been over de vele papieren die hij heeft moeten invullen en als ik hem mededeel dat Diever niet naast Uffelte ligt, belooft hij de volgende keer weer via Royal Mail te doen. Ook dan kunnen ze alsnog in Diever eindigen. Wellicht toch de PostNL-account nog eens afstoffen om het PostNL-punt te veranderen. Nu dan de laatste zes uit het pakket van Mark en de drie van Discogs. Met de 'Eindstreep' van morgenavond zit ik dan weer op de 31 berichten. 

* The Velvet Touch- Don't Let Me Down (US, Wildcat, 1989)
Een moddervette jaren tachtig-productie op het eerste gehoor, maar al snel ontdek je dat het met een klein budget is gebeurd. Dit komt de soul alleen maar ten goede en 'Don't Let Me Down' is uiteindelijk bloedmooi. Op de andere kant staat 'Mystery Lady' en dat klinkt als een volwaardige disco-productie met percussie en al. Nee, ik hou het bij 'Don't Let Me Down' hoewel het nog wel een paar draaibeurten vergt voordat ik helemaal overstag zal gaan. 

* Shirley Wahls- Cry Myself To Sleep (US, Smash, 1969)
Shirley behoort toe aan de zangeressen die je kan beschouwen als één van de best bewaarde geheimen. 'Cry Myself To Sleep' is soul in hoofdletters met authentieke emotie door de hele plaat heen. Het styreen is niet overal even lief maar de plaat blijft desondanks staande. 'We've Got To Keep On Movin' On' is de eigenlijke a-kant. Dat is een 'stormer' met een gospel-achtig refrein maar ik hou het toch echt bij 'Cry Myself To Sleep'. 

* Tip Watkin- I Dreamed You Were Here (US, Play Me, 1982)
Ik heb nog nooit gehoord van onze Tip en opeens heb ik twee singles van hem in één pakket. Tip Watkin heeft ook platen gemaakt als Tip Watkins. Op 'I Dreamed You Were Here' horen we lekkere tijdloze Southern Soul. De b-kant is een medley en die mag ik dus fijn overslaan want daar heb ik het niet zo op. 

* Tip Watkins- People Gonna Talk (US, H&L, 1977)
Hier dus met de extra 's' en het lijkt erop dat ook de naam is van de beste man. Hier opnieuw weer die fijne Southern Soul-stem maar nu in een crossover met funky disco. Het past allemaal goed. Niet zo soulvol als 'I Dreamed You Were Here' maar minstens zo geschikt voor de dansvloer. 

* Ronnie Williams- Dreamin' (UK, Chelsea, 1974)
Ben ik aan het afrafelen? Nee hoor! Er is gewoon niet zo heel veel te vertellen over deze platen. Ronnie mag meteen mee omdat het de Engelse persing is. Het valt nog niet eens tegen en dat had ik ook niet anders verwacht van het Chelsea-label. Het is een lekkere uitbundige vroege disco-productie voordat disco zielloos zal worden. 'Ain't No Sin To Lie' is eigenlijk nog veel beter. Ja, dit is mijn favoriete kant van de twee. 

* Michael Wycoff- Feel My Love (UK, RCA, 1980)
De laatste uit het pakket van Mark. Ook weer een Engelse persing die zonder te beluisteren mee mag. Het begint allemaal erg spannend waarna het opeens wel een standaard-groove wordt maar dat mag de pret niet drukken. Ik kan dit wel waarderen!

* Mai Tai- Am I Losing You Forever (NL, Injection, 1984)
Ik blijf wel even op de soul-toer en sluit af met een plaat die is gemaakt om de dag te eindigen. Deze single moet een flinke prijs opbrengen bij de Discogs-handelaar maar ik ben vlug bereid. Het is het soort plaat dat ik altijd vergeet te zoeken en ik heb er nu écht zin in. De eerste eigenaar (m/v) heeft een gaatje geperforeerd in het hoesje en dat haalt de conditie flink naar beneden volgens de dealer. Met zo'n pietlut kan ik wel leven! Ik heb 'Losing' altijd een geweldig nummer gevonden en dat is sinds een jaar alleen maar meer geworden. Ik zie niet in waarom ik deze niet in de Blauwe Bak kwijt kan? 

* The Temptations- Beauty Is Only Skin Deep (NL, Tamla Motown, 1966)
De laatste in deze aflevering is de uiteindelijke reden tot bestelling maar The Temptations mag er ook zijn! Hoe vaak kom je zo'n single tegen met de fotohoes? En voor een zachte prijs? Dat bedoel ik! Het klinkt fijn om de plaat op vinyl te hebben, maar ik zou geen hoge bedragen hebben neergelegd voor de Amerikaanse persing om maar iets te noemen. De fotohoes trekt me over de streep en daar heb ik geen spijt van!

* Buffalo Springfield- Expecting To Fly (NL, Atlantic, 1968, re: 1971)
Op de laatste dag van mijn vakantie in Emmer-Compascuum besluit ik langs de inbrengwinkel van Emmen te fietsen. Wat als ik nu niet lelijk was mis gefietst? Tja, dan had ik deze single nu voor een euro gehad. Als ik kom aanfietsen tref ik iemand die net singles heeft gekocht. We raken aan de praat en, ja, ik mag ook even kijken wat hij heeft gekocht. 'In The Country' van Cliff Richard verwisselt ter plekke van eigenaar. Buffalo Springfield wil hij in geen geval kwijt. Hij blijkt een grote Neil Young-fan te zijn. Sindsdien speelt deze single door mijn hoofd. Dan zie ik deze op Discogs en dit lijkt de juiste aanbieding. Nederlandse persing in goede staat met 'hartje' en fotohoes. Over het nummer zélf kan ik een boek schrijven. Het is in mijn beleving gewoon één van de allermooiste platen ooit. Het vinyl klinkt wonderschoon en dat maakt het genot allemaal groter. Een kanshebber voor de top drie van de Gele Bak Top 100 van 2026! 

Singles round-up: oktober 9

Er is afgelopen weekend op de radio onduidelijkheid geweest over dit weekend. Ik heb ergens een plannetje voor morgenavond maar dat gaat niet door. De, hier niet onbekende, Gercoh gaat morgenavond optreden in zijn geboortedorp met een band, een Belgische zangeres als voorprogramma en veel nieuwe nummers. Toch ga ik maar niet. Het is de combinatie van vrijdagavond en een herfstnacht. Het is een behoorlijk stukje fietsen vanaf Zuidwolde en enkele stukken zonder fietspad. De terugweg van het concert in Echten in januari vind ik al ver genoeg. Openbaar vervoer is evenmin een optie want dan moet ik al vóór elf uur de zaal uit zijn. Er is morgenavond dus gewoon een 'live'-show van mij op de radio. Nu ga ik verder met de volgende negen uit het pakket van Mark. 

* Ben E. King- Imagination (UK, Atlantic, 1975)
Dat is de kant waarvoor ik de single heb gereserveerd. Ik zie nu dat ik de single al heb want het is de b-kant van 'Do It In The Name Of Love' welke ik op de Jamaicaanse Atlantic heb. Engelse persingen zijn altijd welkom en zeker in het geval van Ben E. King. Ik heb 'Imagination' nog nooit eerder gehoord. Ben E. gaat hier op de 'sweet soul'-toer en ook dat kan de beste man. De a-kant is daarentegen meer funky met een lichte ondertoon van gospel. 'Imagination' is de uiteindelijke winnaar op deze single voor mij en het klinkt sowieso beter dan een Jamaicaanse persing met de ruis- en zoemtonen op de achtergrond. 

* Jodi Mathis- Don't You Care Anymore (UK, Capitol, 1971, re: 1975)
De b-kant van Jodi's eerste single uit 1971 en dat is het soort deuntje dat het goed doet in de Engelse Northern Soul van 1975. Net als bij Debbie Fleming kruist het bij mij een hokje aan waardoor ik het erg leuk vind. 'Mama' is de eigenlijke a-kant maar dat is een ballade waar de honden geen brood van lusten. Ik denk dat 'Don't You Care Anymore' in de categorie valt van plaatjes die even héél erg populair zijn geweest maar die inmiddels zijn vergeten door het gros van de Northern dj's. Ik acht de tijd rijp voor een 'revival'. 

* The Preparations- I Won't Be A Dance (US, Heart & Soul, 1968)
De heren van The Preparations gaan morgen evenmin op de fiets naar Zuidwolde nu ze hebben begrepen dat ik er niet ben. Ofwel, zoiets begrijp ik uit de tekst. Niet dat Zuidwolde wordt geneomd en ik zou het concert ook niet omschrijven als 'a dance'. Het is lekkere midtempo jaren zestig-soul. De a-kant is op papier een feestje. 'Get-E-Up' heeft als extra titel 'The Horse'. Dat moet dus een dansfeestje worden op vinyl? Het blijkt volgens de cracks de eerste plaat te zijn met 'The Horse' als thema. Ik heb het dan uiteraard over de dansrage van 1968. De bekendste 'horse'-plaat zal het thema worden van de Veronica Drive-In Show. 'Get-E-Up' is de kant die je moet draaien als het publiek goed lam is, tot die tijd hou ik het bij de b-kant. 

* The Raeletts- Bad Water (US, Tangerine, 1970)
Het zanggroepje van Ray Charles gaat in 1967 een eigen leven leiden onder leiding van Mable John. 'Bad Water' is een grote hit in Amerika maar het Engelse Blues & Soul laat geen spaander heel van de plaat. Het probleem met The Raeletts (zoals het op deze single is gespeld) is dat het net als ome Ray bij vlagen teveel neigt naar country en amusement. Bij 'Bad Water' kan ik een mee klappend en deinend bejaardenhuis voorstellen. 'That Goes To Show You' klinkt dan iets meer soulvol en gemeend, hoewel op deze kant het styreen niet smetteloos oogt. 

* Evie Sands- Billy Sunshine (US, Cameo, 1968)
Hij is doorgaans niet goedkoop en ook Mark vraagt ietsje meer dan gebruikelijk. Toch vind ik 'Billy Sunshine' niet het meest soulvolle dat ik heb gehoord van mevrouw Sands. Het neigt naar de 'anything goes' want het is prettige upbeat pop met een uitstekend zingende Eve. 'It Makes Me Laugh' klinkt interessanter. Een 'big city' ballade. Dit is zonder meer de meest interessante kant voor de Blauwe Bak. Toch vreemd dat Mark het aanvankelijk promoot met 'Billy Sunshine'. 

* Bunny Sigler & Cindy Scott- We're Only Human (US, Neptune, 1969)
'We're Only Human' is twee keer uitgegeven met verschillende b-kanten. Mijn single is blijkbaar uit 1970. In 1969 vermeldt het Bunny & Cindy als artiesten met de volledige namen tussen haakjes. Ik word een beetje duizelig als ik naar het label kijk. Bunny Sigler is Philadelphia. Gamble en Huff ook, maar die hebben doorgaans niet veel met elkaar op. Dan blijkt Neptune uit Philadlphia opeens de distribute te hebben bij Chess in Chicago. 'We're Only Human' is een onweerstaanbaar duet met een duidelijke Philly-tic In 'Conquer The World Together' delen Sigler en Scott zelfs de songschrijvers credits met Gamble en Huff. Dat klinkt alsof het een hele grote hit had moeten worden. Ik noem het een 'double-sider'. 

* South Side- I Feel A Groove Comin' On (Oostenrijk, Record Shack, 1969, re: 2017)
Dit herinnert me eraan dat ik een paar weken geleden nog op de website ben geweest van Record Shack. Ik heb vast een plaatje in mijn winkelwagentje gestopt dat alweer weken uitverkocht is. Zo gaan de zaken bij Record Shack. Het archief moet een zootje zijn bij Jörg want geregeld vindt hij een doosje van een verloren gewaande release van jaren geleden. Deze biedt hij dan aan voor een fraaie prijs en doorgaans zijn ze in een week alsnog uitverkocht. De zanger van South Side klinkt erg jong, bijna een soort van Michael Jackson als in zijn Jackson 5-tijd. Ik verwacht dat de andere kant de instrumentale kant moet zijn, maar nee... The Combo Kings doet hier 'Groovey' dat een ongegeneerde 'tittyshaker' is. Het klinkt ook veel ouder dan 1969. Combo Kings is een lekker feestje, South Side is heel erg 'lo-fi' maar niet onaardig. 

* Josephine Taylor- I Wanna Know (US, Mar-v-lus, 1966)
Record Shack ben ik als label uit het oog verloren en hetzelfde geldt voor Deptford Northern Soul Club. De laatste heeft toch hele aardige releases. Ik zie nu dat het in 2022 de a-kant van Taylor's Twinight-single uit 1969 opnieuw heeft geperst. Dat ken ik nog uit de tijd dat ik het voornemen heb om de hele Twinight-catalogus te verzamelen. Dit is zeer smakelijke Chicago soul. Een beetje bluesy, een beetje rauw maar tegelijk met klasse. 'What Is Love' klinkt als 'How Sweet It Is' van Marvin Gaye en daar kom ik niet voor. 

* Carol Townes & Fifth Avenue- If You Leave Me (US, Sixth Avenue, 1976)
Carol zal in de midden jaren tachtig nog enig succes hebben maar in 1976 blaakt RCA al van zelfvertrouwen met deze release. De derde op het hagelnieuwe Sixth Avenue-label. Terecht! 'If You Leave Me' klinkt als dé discohit voor de komende maanden. 'Together' op de keerzijde is dan weer een pure ballade. Ik denk dat 'Leave' toch de betere kant is van de twee maar het is niet heel erg bijzonder allemaal. De staat van het vinyl overigens ook niet. 

Singles round-up: oktober 8

De turbo kan aan! Na een avond van de droge stof van verkiezingsuitslagen ga ik er vanavond een muzikale avond van maken. Ik heb vanmiddag de singles van Mark opgehaald vanuit Diever. Geen flauw idee waarom PostNL tegenwoordig de pakketjes naar Diever brengt. Het is maar tien kilometer hier vandaan maar in een richting die ik normaal gesproken niet uit ga. Havelte zou het meest praktisch zijn en zelfs met Steenwijk zou ik geen problemen hebben. In tegenstelling tot voorgaande jaren weet ik nu wel precies wat ik kan verwachten in een pakket van Mark en weet dat het 24 singles moeten zijn. Met de 3 van Discogs komt dat uit op 27 singles in totaal. Deze ga ik vanavond in drie afleveringen aan jullie voorstellen met de drie van Discogs op het allerlaatst. De koffie is onderweg en de apparatuur gaat aan. 

* J.J. Barnes- Real Humdinger (UK, Tamla Motown, 1966, re: 1973)
Motown duldt in de jaren zestig geen concurrentie in Detroit op haar vakgebied. Platenpluggers van andere maatschappijen worden gevolgd tijdens hun gang naar de radiostations en vervolgens krijgt het radiostation een mooi aanbod van Motown. Op één voorwaarde. De zojuist geaccepteerde plaat op Ric-Tic of Golden World moet aan gruzelementen. In de jaren 1966-67 koopt Motown de labels en heft hen op. Van Golden World wordt de studio behouden en het neemt enkele artiesten over van het Ric Tic-label. In 1973 verschijnt deze single van J.J. Barnes in Engeland op Motown, maar deze blijkt behoorlijk schaars te zijn. Hij zit qua prijs een aardig stuk boven een originele Ric-Tic. Ik kan deze 'Singles round-up' beginnen op een klassieke manier. Natuurlijk is dit gesneden koek. Een genadeloze stamper met een backing die zo van Motown had kunnen komen. Op de keerzijde twee andere oude nummers van Barnes. 'Please Let Me In' heeft hij ook opgenomen als 'Sweet Sherry'. 'Ain't Gonna Do It' mag er ook zijn. Het zijn alledrie gewoon uitstekende platen van Barnes. 

* Steve Colt & The 45's- So Far Away (US, RCA Victor, 1966)
We blijven vandaag wel in de oudheid. Hier de b-kant van een single van een 'blue-eyed soul'-groepje. 'So Far Away' heeft een heerlijke snik. Het klinkt allemaal zwaar gedateerd maar de snik is tijdloos. 'Just A Little Bit Of Soul' is in de Little Richard-stijl. Een harde uptempo beat en veel geschreeuw. Nee, ik ga dan toch echt voor de snik. 

* The Dynamites- Let's Try (US, Pay, 1966)
Eentje is genoeg om al heel veel schade te berokkenen. Toch mag je hopen dat je een pallet koekjes hebt gekocht als je op een straathoek roept naar The Dynamites. Onze Dynamites komt uit New York. Eigenlijk had ik deze single al maanden moeten hebben maar Mark kan hem niet vinden bij de vorige bestelling. Enfin, het is ook niet de meest essentiële single. Het heeft een ontspannen beat en de heren Dynamites kunnen fraai in koor zingen. Op 'I Know She's Mine' poogt de groep op de Motown-toer te gaan met de groove van ''The Way You Do The Things You Do'. Ik geef een lichte voorkeur aan 'Let's Try' maar beide kanten zijn verrassend goed. 

* Executive Suite- You Got The Kind Of Love (US, North Bay, 1972)
Daryll Hall heeft de groep in 1971 verlaten en pas vanaf 1973-74 gaat Executive Suite goede zaken doen. Hoewel deze productie uit Philadelphia komt, ademt het de productie van Norman Whitfield. Het is dramatisch en uitbundig tegelijk met The Executives in topvorm qua zang. De a-kant heet 'I'm Winner Now' en is wel heel erg typische ; sweet soul' welke niet boven het maaiveld uitsteekt. 

* Flamingos- Lover Come Back To Me (US, Polydor, 1970)
Het is de klassieke doowop-groep welke reeds actief is sinds de jaren vijftig. 'Lover Come Back To Me' wordt hier in een crossover-soul-jasje gegoten dat het nummer goed past. 'Straighten It Up' is van de mannen zélf en dat neigt ineens meer naar de 'low rider soul'. 'Leaders are lying', lijkt erg op gisteravond, maar... is het? Ja, het is een Vietnam disc zonder dat de materie zo letterlijk wordt benoemd. Eigenlijk is het daarmee de méér interessante kant in mijn beleving. 

* The Gathering- Song For A Friend (US, Southbound, 1987)
Tja, als oude 'fan' van de Nederlandse Gathering móet ik deze plaat gewoon hebben. Ik kan me niet heugen dat ik de plaat heb beluisterd. Of toch wel? Ik schrijf in een berichtje aan Mark dat ik denk dat Anneke het vast ook een leuke plaat vindt. 'Song For A Friend' heeft immers een heerlijke jaren tachtig-vibe en ook deze zangeres klinkt erg prettig. Ondanks het budget klinkt dit als een volwaardige productie. Ook dat kost geld en dat gaat af van het budget van de b-kant. Dat is dus de instrumentale versie geworden. Nu al een onweerstaanbaar plaatje!

* Dan Greer- Hell Paso (Frankrijk, MGM, 1973)
Een druk plaatje uit 1973 maar zeker niet onaardig. Ik denk dat de aanwezigheid van een fotohoesje hier de doorslag heeft gegeven. Het is een lekker nummer dat zeker niet misstaat maar het is ook niet heel erg essentieel. 

* The Jaggerz- Bring It Back (US, Gamble, 1968)
Voordat het in 1970 een grote Amerikaanse hit heeft met 'The Rapper' op Kama Sutra, brengt The Jaggerz in 1968 eerst een bezoekje aan Gamble en Huff. 'Bring It Back' is de b-kant en geeft een fijn voorbeeld van 'blue-eyed soul'. 'Baby I Love You' is de a-kant en dat klinkt inderdaad iets teveel 'rock' in mijn oren, hoewel het wel bijzonder goed en subtiel is gedaan. Ik zou het als een 'double-sider' kunnen rekenen, maar eigenlijk is het veel meer een grappig plaatje 'voor erbij'. 

* Billy Jones- Get On Down (NL, Poker, 1976)
Billy Jones heeft een soort van cult-status in de Engelse hoek van de soul en funk. DJ's betalen zich scheel voor zijn versie van Ace Spectrum's 'Holding On' en ook 'Win Your Love' moet doorgaans een paar duiten kosten aan de overkant van de Noordzee. Nu dan deze 'Get On Down'. Ik herken het hoesje meteen want ik heb de single vaak gezien in de jaren tachtig en negentig. 'Get On Down' heeft een fijn disco-geluid. 'Hold On' is een ballade maar in mijn beleving wel één van de betere. Misschien is 'Get On Dwon' net ietsje te gewoontjes naar mijn bescheiden mening. 
 

Week Spot: Bobby Goldsboro

Het wordt nog spannend'. Deze vier woorden heb ik afgelopen nacht zeker driehonderd keer gehoord. De medewerkers van de livestream maken er zelfs een 'running gag' van. Waar de NOS en SBS6 rond een uur of één het nachtverblijf opzoeken, daar gaat GeenStijl verder met het verwerken van de stemmen uit de gemeentes. Dat is dermate 'spannend' dat ik tot de laatste minuut heb gekeken. Ik had persoonlijk meer een uitslag in de trant van 2021 verwacht. Een hele duidelijke winnaar en misschien een extra zetel erbij of eraf. In dat laatste geval had ik gisteravond kunnen publiceren maar ik blijf het mantra herhalen. 'Het wordt nog spannend' en het maakt dat ik de stream niet kan beëindigen en 'gewoon' over muziek kan gaan schrijven. Ik ga vanmiddag de singles van Mark ophalen in Diever en met driemaal negen in de 'Singles round-up' hou ik deze platen binnen de maand en kan ik de opgelopen achterstand in lopen. De singles komen zaterdag nog niet aan bod: Ik blijf bij het lijstje dat ik nu heb en daarmee kan ik 'The 2025 Collection' zaterdag besluiten. De Week Spot is deze week voor Bobby Goldsboro en zijn 'It's Too Late' uit 1966. 

Als je de naam uitspreekt van Bobby Goldsboro, denken de meeste mensen eerst aan het sentimentele 'Honey'  of 'Summer, The First Time'. Goldsboro is een 'allrounded' en enkele van zijn vroege nummers zijn favorieten geworden in de Northern Soul. 'It's Too Late' is daarvan een goed voorbeeld. Robert Charles Goldsboro komt ter wereld op 18 januari 1941 in Marianna in Florida. Als Bobby slechts een jaar oud is, verhuist de familie naar Dothan in Alabama. Daar zal de jongeling opgroeien en zijn studie volgen. Als hij twaalf jaar oud is, leert hij de ukelele te bespelen. Dit instrument wisselt hij al snel in voor een gitaar. Toch liggen zijn ambities aanvankelijk niet in de muziek. Bobby droomt ervan om te schitteren op het honkbalveld. Nadat hij zijn opleiding heeft afgerond, krijgt hij een aanbod om in de begeleidingsgroep te spelen van Roy Orbison. Dat is dan overigens samen met The Webbs, de groep die hij op de highschool heeft geformeerd met klasgenoten. Als de band niet op tournee is met Orbison doet het lokale optredens en neemt het liedjes op uit de pen van Goldsboro. Hij ontmoet dan producent Jack Gold die het wel ziet zitten om Goldsboro zelfstandig in de markt te zetten. Zijn eerste single heet 'Molly' en is niet door hemzelf geschreven. Het wordt evenwel een bescheiden succes. 

Pas als 'See The Funny Little Clwon' begin 1964 op de Billboard terecht komt, zet Goldsboro definitief een punt achter The Webbs en de concerten met Roy Orbison. Hoewel 'It's Too Late' een hit is in Amerika wordt dat nummer, alsook 'Too Many People', opgepikt door de Engelse Nortthern Soul in de vroege jaren zeventig. In 1968 neemt hij in één take zijn versie op van Bobby Russell's 'Honey' en dat zal zijn grote doorbraak worden. Als songschrijver profiteert hij van 'With Pen In Hand', een nummer dat door velen is opgenomen en dat in de uitvoering van Vikki Carr enkele prijzen in de wacht sleept. Goldsboro wordt omarmd door de country-scene en dat biedt nieuwe toekomstperspectieven. Goldsboro heeft elf singles in de Top 40 van de Billboard en twaalf hits op de Country. Best wel vreemd voor de Northern Soul waar men doorgaans gaat voor onbekend, obscuur en zeker geen hits. Toch wordt zijn naam met veel ontzag uitgesproken in deze hoek. In Amerika piekt 'It's Too Late' op 23 in de Billboard Hot 100. In Canada bereikt het nummer 5 op de RPM 100. 

Ik zou bij wijze van spreken een telefoonboek vol kunnen schrijven over Goldsboro, maar ach... het gaat vooral om deze specifieke single. In latere jaren houdt hij zich voornamelijk bezig met televisie waarbij hij alle rollen voor zijn rekening neemt: Van script en regie tot aan de muziek. 

In de tomaat gelogeerd

Afgelopen zondag heb ik een gesprekje gehad met de oprichter van ons radiostation. Onderwerp van discussie is iets waarvoor ik hem al maanden geleden heb gewaarschuwd, maar dat nu opeens schering en inslag blijkt te zijn. Hij heeft het station opgericht als een neutraal platform waar geen politiek wordt gebezigd en geen opinies. De enige uitzondering is zijn punkshow op de vrijdagavond. Het is lange tijd de enige show waar gevloekt en gescholden mag worden en uiteraard wordt de zittende politieke macht in Engeland keihard aangepakt. Sinds zijn vertrek in 2020 is dat helemaal uit de klauwen gelopen. De boosdoeners zijn het er allemaal over eens dat een bepaalde categorie mensen buitengesloten moeten worden en dat deze evenmin naar de radioshows hoeven te luisteren. 'De eerste regel in de wet van de radio: Wees neutraal', aldus de oude radiobaas. Iets dat ik helemaal onderschrijf. Het is ook maar goed dat ik me niet ga mengen in de politieke discussies want dan zou de Derde Wereldoorlog uitbreken op het station. Op Soul-xotica probeer ik eveneens zo ver mogelijk weg te blijven van de politiek. Het is morgen echter verkiezingsdag en jullie hebben op zijn minst nog een 'gezellig' bericht tegoed en dus ga ik er een gezellig bericht van maken over mijn ervaring met één bewuste politieke partij. Het is allerminst een stemadvies want de club krijgt al vijftien jaar niet meer mijn stem...

Thuis wordt er nauwelijks over politiek gesproken. Als we in de jaren tachtig kritiek leveren op Lubbers springt mijn moeder helemaal in een defensieve houding. Het CDA is een logische keuze voor mijn ouders. Ze boeken zelfs een vakantiehuisje via christenen (dat ons opzadelt tussen de streng hervormde Zeeuwen) en ik denk dat dezelfde ideologie mee gaat in het stemhokje. CDA is een solide partij met respect voor de christelijke normen en waarden zonder dat het er dik bovenop ligt. De NCRV van de Haagse politiek. Ik heb het over de jaren tachtig. Janmaat is ongeveer het meest extreme dat je kan krijgen en ik ken niemand die erop stemt (of er voor uit durft te komen). Mijn neef is gemeenteraadslid voor D66 en zelfs dat wordt met argusogen bekeken door mijn ouders. Ik mag vanaf 1991 stemmen. Ik geloof dat ik in 1994 voor het eerst stem. Ik wil op een héle obscure piratenpartij stemmen, maar die doen niet mee in ons district. Het kan zomaar zijn dat ik alsnog CDA of D66 heb ingevuld. Ik heb tot tien jaar geleden echt geen flauw benul waar al die politieke partijen voor staan. Ik associeer mezelf lange tijd met links en dat is logisch. De culturele sector is links, de artiesten zijn links, hippies zijn links en ook als je vóór vrede en tegen oorlog bent, word je tot links gerekend. 

Het begint allemaal met een 'vriendendienst'. Ik leer hem kennen middels De Buze en we zijn al snel een soort van kameraden. Hij lust ook zijn biertje, zijn jointje en is eveneens opgegroeid met Madness. Als hij aangeeft dat hij met nog een stel een lokale afdeling van de SP gaat opzetten, heb ik nog nóóit van de partij gehoord. Op een zondagavond vraagt hij mij en een andere kameraad of we hem morgenmiddag willen helpen. We moeten foldertjes rondbrengen en aan het einde van het werk zet hij bier en een jointje in het vooruitzicht. Het blijkt foldermateriaal te zijn van de SP. Mij maakt het niet uit of het van de SP, het CDA of voor mijn part Janmaat of Fortuyn is of een folder van de Albert Heijn. We helpen onze kameraad bij het bezorgen van de foldertjes en grijpen de flesjes bier en het jointje gretig aan. Ikzelf vind het ook wel gezellig om samen iets te doen. Zo verneem ik dat de SP op een vroege woensdagochtend op het station van Steenwijk koffie en tomatensoep wil uitdelen. 'Pak de trein terug', is de naam van de aktie (bij de SP wordt dan nog altijd de 'k' gebezigd in de acties) en het is tegen de privatisering van de NS en de verkoop van het spoornet (dat ze niet hebben tegengehouden). Omdat ik niets bijzonders heb te doen, meld ik me aan om meet te doen aan de manifestatie. De lokale persfotograaf komt ook langs en die wil mij samen met een meisje op de foto hebben. Zo sta ik opeens in de krant met een SP-jasje aan. 'Nu moet je ook lid worden'. Ach vooruit, dat doen we dan maar... 

De eerste jaren zijn legendarisch. Het is een leuke club samen. We houden van feestjes, muziek en bier. Ik krijg de platencollectie van één iemand en dat zijn echt honderden elpees van topkwaliteit! De eerder genoemde kameraad heeft ergens een sleutelrol hoe ik in 2003 in aanmerking kom voor mijn huisje in de Rembrandtstraat. Een ander bestuurslid heeft zeeën van tijd en een auto met aanhangwagen. We kunnen zo niet alleen de gaskachel van mijn oom ophalen, maar hij installeert hem ook nog eens voor mij nadat hij de schoorsteen heeft geveegd. Allemaal voor koffie, dichte portemonnee en een baal shag. We hadden eveneens liefhebbers kunnen zijn van een band of een bepaald merk chips. Ik ben het op de meeste punten eens met de SP maar verdiep me totaal niet in politiek en weet dus niet hoe andere partijen in de wedstrijd staan. De SP zélf organiseert ieder jaar Festival Tomaat en daar ben ik eenmalig geweest in 2003. Stuurbaard Bakkebaard is dan één van de 'headliners'. 

Bij de verkiezingen in 2006 staat de SP er landelijk goed voor. Het is één van de initiatiefnemers geweest voor het referendum over de Europese grondwet waarbij Nederland massaal een NEE heeft gegeven. Daar wordt de partij bij de volgende verkiezingen in beloond. Het wordt uitgenodigd om koffie te drinken met Balkenende en PvdA-er Bos, maar dan weigert onze Jan opeens. Ik ben totaal verbouwereerd. SP zal nooit meer worden gevraagd bij de bemiddeling van een kabinet. Je had op zijn minst het gesprek kunnen aangaan. In 2006 ben ik dus klaar met de landelijke SP. Op het gebied van de gemeenteraad heeft het mijn hulp nodig voor het folderen want het lijkt me een goede zaak dat dit in de raad komt in Steenwijk. Toch wordt dat spelletje opeens ook erg vuil gespeeld en vindt er een soort van stoelendans plaats binnen de lokale afdeling. Ik ben té laat om een stoel te bemachtigen en ga me richten op andere zaken in het leven. Ik kon binnen een paar dagen lid worden, lid-af worden heeft meer voeten in de aarde. Ik moet in 2009 (nadat ik technisch al jaren niet meer lid ben) het rekeningnummer blokkeren om te voorkomen dat de partij een maandelijkse bijdrage afschrijft. 

Sindsdien heb ik mezelf voorgenomen om nooit weer lid te worden van een kerk of een politieke organisatie. In geval van het laatste ben ik eind 2020 toch door de knieën gegaan maar daar ga ik het verder niet over hebben. 

Singles round-up: oktober 7

Het fenomeen is begonnen in maart 2021. Ik hik dan al jaren op tegen een aantal 'big wants' uit de Gele Bak. Het is bizar. Qua soulplaten zoek ik geregeld de grenzen op qua prijzen en op het gebied van de Gele Bak voel ik me bezwaard als iets meer dan vijf euro moet kosten. Het zijn dan vooral 'Back Home' van Cuby + Blizzards en 'See Emily Play' van Pink Floyd die ik al jaren zoek, maar waarvoor ik eens diep in de buidel moet tasten om de platen in huis te krijgen. Sindsdien gaat het bij vlagen en momenteel is weer sprake van zo'n vlaag. Morgen of woensdag komt een andere 'big want' die ik misschien in augustus heb genoemd op Soul-xotica. Een paar weken geleden zie ik de andere voor een niet onaardige prijs bij een grote dealer. Alleen is de plaat heel laag ingeschat qua conditie en dat besluit me verder te kijken. Vorige week ben ik alle releases langs gegaan en zie dan een latere uitgave met een héle speciale b-kant. Die heb ik vorige week bij Bart gevonden en vormt de hoofdmoot van de bestelling. Hierbij de laatste vijf. 

* Aretha Franklin- A Natural Woman (UK, Atlantic, 1967)
Ik ga Google niet meer lastig vallen, maar dit zit in 1993 in een televisiereclame. Voor de platenmaatschappij een reden om het nummer opnieuw uit te brengen. Ik koop dan de cd-single die ik met erg veel plezier draai, hoewel ik in die tijd weinig op heb met soul. Ik durf zover te gaan om te zeggen dat ik dit het beste vind dat Aretha heeft opgenomen. Dat heeft er misschien mee te maken dat er weinig onnodig geschreeuw is in het nummer en de fade op tijd wordt ingezet. Ja, dit blijft echt een wereldnummer voor mij. 

* Chuck Jackson- All Over The World (UK, Motorcity Films, 1991, re: 1999)
'The Strange World Of Northern Soul'. Ik kan me herinneren dat de cd omstreeks 2012 te koop werd aangeboden door de Wibra. In 1999 verschijnt de film en de eerste vijfhonderd exemplaren krijgen deze single als bonus. Het bevat twee opnames die Levine met soul-veteranen Jackson en Eddie Holman heeft opgenomen en welke een speciale remix hebben gekregen voor de film. Chuck Jackson staat al een tijdje op mijn verlanglijstje want dat is gewoon een lekkere Modern Soul-klassieker. Ik ben niet kapot van deze remix maar het is een grappig item. Het heeft alle ingrediënten van de Ian Levine-producties vanaf die tijd. De 1991-versie heeft meer bas naar ik me herinner en klinkt als een volwaardige pop-productie. Van Eddie Holman ken ik het origineel dan weer niet maar dat klinkt vast ook beter in de originele versie. Er wordt in de Northern Soul neerbuigend gedaan over Levine en ik vind dat zwaar onterecht. De man verdient zijn plek met zijn producties. Stock, Aitken & Waterman gebruikten ook voortdurend een aantal gimmicks die als een soort watermerk werden voor de producties. 

* Love- Alone Again Or (UK, Elektra, 1967, re: 1973)
Eind 2001 bivakkeer ik geregeld een paar nachten in Maastricht en directe omgeving. Ik wil eigenlijk proberen daar een Emmaus binnen te komen, maar dat lukt niet goed. Wat doe je om de tijd te doden? Welnu, op een bepaald moment sta ik in een platenzaak en kan ik mezelf wel verscheuren. Ik hou de Nederlandse persing van 'Alone Again Or' in mijn handen voor een gulden, maar ik heb net zo'n munt geruild voor een halfje brood iets dergelijks. Bijna vijfentwintig jaar later en ik heb nog altijd niet deze single in de bakken staan. De genoemde aanbieding bij 45toeren maakt me warm en dan ga ik rondkijken naar verschillende persingen. Dan zie ik dat in 1973 het nummer in Engeland is verschenen met het bloedmooie 'Andmoreagain' op de keerzijde. Bart blijkt de Engelse demo te hebben voor een fraaie prijs. Ben ik nu klaar? Nou, nog niet helemaal. 'Alone Again Or' heeft een erg zwakke weergave gekregen op deze persing. De gain moet vol op acht of negen voordat ik het gaat klinken. 'Andmoreagain' is veel harder opgenomen. Ik blijf dus rondkijken voor een betere 'Alone Again Or' en deze mag blijven vanwege 'Andmoreagain'. 

* The Merrymen featuring Emile Straker- The Guns (Barbados, Wirl, 1966)
De vorige eigenaar heeft de kanten verwisseld getuige de 1 en 2 op de labels. 'The Guns' is een portie gezelligheid in de 'Big Bamboo'-stijl met akoestische gitaar en bas. Het is een 'oddball' maar wel lekker. Heeft de anonieme dj dan toch gelijk en moeten we 'Calypso Island' hebben van de twee? Ja, dat is uiteindelijk de kant die ik met enige moeite nog wel een soul-show kan in schuiven. Het is alleen allemaal wel heel erg braaf in vergelijking met bijvoorbeeld The Dynamics van Barbados. 

* Shirley- Big Boss Man (NL, Relax, 1968)
'Shirley Goes Soul'. De single heeft een Amerikaanse release en daar wordt zelfs gedacht dat het een obscure zangeres is van dat continent. Shirley is echter niemand minder dan 'onze' Shirley Zwerus. 'Big Boss Man' is onder andere op de plaat gezet door Erma Franklin en deze heb ik in de Nederlandse persing. Ik heb Shirley in 2015 voor twee shows gebruikt in de digitale vorm. In vergelijking met Erma Franklin klinkt het erg braaf, maar nog altijd erg overtuigend. Shirley heeft dan wel weer blazers die het erg lekker maken. Ik ben inmiddels erg benieuwd geworden naar 'I Am An Evil Gal' op de keerzijde. Dat is iets meer oude rhythm & blues en klinkt vrij overtuigend in mijn oren. Misschien zelfs wel beter dan 'Big Boss Man'! Ik heb nog een paar weken om daarover te beslissen. Komende zaterdag ga ik van Tamla tot Wirl (het voorlopige einde), het weekend erop is 'The Big One' en deze singles komen de week erna aan bod. 

Singles round-up: oktober 6

Nogmaals: Het is precies het tegenovergestelde van wat ik eerder deze maand heb gedaan. Dan tracht ik zoveel mogelijk singles in een bericht te stoppen. In alle eerlijkheid zou ik ook geneigd zijn om dertien singles in één of hooguit twee berichten te proppen, maar met de huidige achterstand kan ik me opeens veroorloven om twee berichten van vijf singles te doen. Morgen of woensdag komen er nog drie en ik wil eigenlijk donderdag in Ruinerwold kijken. Wellicht dat dit een iets meer gevulde 'Singles round-up' gaat bezorgen. Vanmiddag heb ik de post weg gebracht in Steenwijk en ik schrik me een hoedje als ik de sorteerruimte binnen stap. Ik weet dat ik niet vroeg van huis ben weg gegaan en ik heb het geluk dat er niet veel post ligt. Dan komt een collega uit Meppel de post ophalen en verzucht ik dat het kwart voor vijf is. 'Ach welnee, het is kwart voor vier'. O ja, er is natuurlijk hier nog niemand geweest sinds zaterdag en dus staat de klok nog op zomertijd. Twee van de tien singles heb ik afgelopen weekend al gedraaid in de show maar desondanks zet ik de apparatuur aan voor een luistersessie. 

* Coke Escovedo- Stay With Me (US, Mercury, 1976)
Slechts twee gedraaid? Ja, ik kijk zaterdag nog eens naar de lijst met de platenlabels welke beginnen met een S. Dat zijn er totaal 63 en met het verzetten van de klok zou ik vier uren hebben in plaats van drie. Zouden we het kunnen fixen? Het antwoord luidt bevestigend. Ik heb 63 singles in iets meer dan 4 uren gedraaid. Twee heb ik slechts gedeeltelijk gedraaid. Nu zijn er dan nog vijftig singles over voor zaterdag als ik niet de nieuwe aanwinsten mee reken. Die wil ik ook in een show doen en de overige singles komen dan later aan bod want het weekend van 8 november is 'The Big One'. Coke is gelukkig niet duur want het is het beruchte Mercury-styreen. Ik moet bekennen dat ik niet echt bekend ben met deze titel maar met Coke kun je eigenlijk niet mis grijpen. Het is upbeat en het levensgeluk druipt er vanaf. Bovenal een zeer welkom plaatje in mijn verzameling. En het styreen is nog als nieuw! 'The Breeze And I' zit wat ruimer in de percussie en is daardoor spannender. Buiten het dameskoortje blijft dat echter instrumentaal met een leidende rol van de saxofoon. Ik denk dat het toch bij 'Stay With Me' blijft als het tot de show komt. 

* Horace Faith- Black Pearl (Duitsland, Fontana, 1970)
Hoe ga ik te werk? Welnu, er zit één 'big want' in het pakket. Vervolgens ga ik het pakket aanvullen met soul. Als dat bijna is gedaan, besluit ik toch even te kijken onder de reggae. Daar vind ik dus deze van Horace Faith. Het is omstreeks 2013 dat ik geregeld 'Black Pearl' van Sonny Charles & The Checkmates draai in 'Do The 45' en dan wordt in de chatroom gerefereerd aan de versie van Horace Faith. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik hem eigenlijk leuker vind dan die van Sonny Charles maar desondanks komt het gewoon in de jaren zeventig-bak. 

* The Flamingos- The Boogaloo Party (NL, Philips, 1968)
Het is een hit in Engeland maar heeft uiteraard ook een Nederlandse release. Ik heb deze nog nooit eerder met fotohoes gezien. Omdat ik verwacht dat de single zelf ietwat matig is, koop ik deze echt voor de combinatie met de fraaie fotohoes. Ik heb het deuntje in een andere versie en die heb ik ook al in tien jaar niet meer gedraaid. Het is een lekker opgewekt nummer en in een uitmuntende staat. Alleen een kniesoor zal struikelen over de 'ringwear' op de hoes maar dat boeit me helemaal niets. Het is een feestje! Ik laat 'The Nearness Of You' maar voor wat het is. 

* Eddie Floyd- California Girl (UK, Stax, 1970)
Deze is zaterdag voorbij gekomen. Ik doe uitsluitend labels die met een S beginnen en daar valt deze Engelse Stax eveneens onder. Ik zet hem opnieuw op maar 'California Girl' geeft zaterdag een dubbel gevoel. Op zichzelf kan er weinig mis gaan met Eddie Floyd. Het nummer verveelt me nergens maar ik word evenmin overdonderd. Op de flip staat 'Woodman'. Opnieuw een onvervalst Memphis-geluid. Booker T. is erg druk met zijn verscheidene toetsen. Wederom niet onaardig maar ook niet de meest essentiële single van Floyd. Wel een fraai item als Engelse demo en voor een erg fraaie prijs. 

* The Four Vandals- The Wrong Side Of Town (UK, Goldmine, 2000, re: 2002)
Het voelt als een aanvulling op een andere Goldmine Sevens-single. In 1999 en 2000 presenteert Ian Levine hoegenaamd twee onontdekte opnames uit de jaren zestig. In werkelijkheid zijn ze met jonge muzikanten gecomponeerd en opgenomen. De andere is 'This Time I'm Loving You' van Venicia Wilson welke eveneens een Goldmine-uitgave heeft gekregen. Het toenmalige vriendje van Venicia is één van The Four Vandals. Het is heel even een enorme hit in de Northern Soul-kringen totdat de oorsprong bekend wordt en de plaat opeens wordt verguisd. Deze Goldmine heeft de tweede single van The Four Vandals op de flip en 'One Picture's Worlth A Thousand Words' is eigenlijk de betere kant. Wellicht iets minder geschikt voor de Northern dansvloer maar ik ben al jaren ontzettend moe van de 100mph-stompers en dus verwelkom ik deze voor de flip.  Meer Ian Levine in het volgende bericht.

Beeld uit het verleden: 23 oktober 2016

Alles onder controle? Ja, denk het wel. Ik zal de komende dagen even stevig aan de bak moeten met Soul-xotica maar dat gaat wel lukken. Het tweede pakket singles komt naar verwachting niet eerder dan dinsdag. De singles van Bart ga ik morgen in twee delen doen. Dat is dan het tegenovergestelde van eerder deze maand als ik zoveel mogelijk singles in een bericht probeer te stoppen. Ik kan het me nu opeens veroorloven om vijf titels per bericht te doen. Daar ga ik vanavond niet meer mee aan de slag want de nachtrust roept. Omdat ik zaterdag weer niet uit de stoel ben gekomen, zal ik morgen tussen de buien door de post moeten bezorgen. Tenslotte even het foto-archief in en dan zie ik deze foto van zondag 23 oktober 2016. Ik kan me het nog redelijk herinneren. Het is al later op de middag als ik besluit even achterover te gaan liggen en een paar kilometer te trappen. Het gaat niet de wereld uit. Het eerste stuk is door de 'achtertuin' en ik zal deze middag ook nog in Wapserveen komen. De foto is genomen bij een bankje niet ver hier vandaan. In 2022 zal ik met broeder en zijn jongste zoon op dit bankje zitten en dat zal worden vereeuwigd door mijn schoonzus. Waarom al zo vroeg stoppen? Ik heb ontzettend veel zin in een rokertje en ik geloof dat ik dan nog niet zo ben gewend aan de Pioneer dat ik tijdens het fietsen kan roken. Of ik heb de thermoskan met koffie bij me, dat kan ook zomaar. 

Lang zullen ze spelen: Heart

Eigenlijk had ik gehoopt vandaag twee afleveringen van de 'Singles round-up' te kunnen doen, maar ik wacht nog altijd op het tweede pakket. Dat zou aanvankelijk gisteren zijn bezorgd maar dan krijg ik de melding dat de bezorgdatum later wordt vastgesteld. Ik verwacht dat dit vandaag is maar nee... De singles van Bart zijn al wel gearriveerd. Ik hou er niet zo van om rubrieken op elkaar te laten volgen en tweemaal een 'Honderd achteruit' is daar zo'n geval van. Misschien heb ik met United States Of America wel de deur open gezet naar een nieuwe rubriek want ook over de volgende elpee wil ik dolgraag iets vertellen. Een album dat ruim 33 jaar een onderdeel is van mijn leven. Ik heb deze in juni toegevoegd aan de mp3-speler en het is zeker eens in de twee weken dat het album voorbij komt. De meest recente herinnering is de fietstocht van de dinsdag in het Duitse grensgebied. Een schijf waar ik eenvoudigweg nóóit genoeg van ga krijgen. Onderwerp van het verhaal is het album 'Dreamboat Annie' van Heart uit 1975. Juist, het is precies een halve eeuw geleden dat het album op de hitparades terecht komt, ook al zal Nederland moeten wachten tot eind 1976. 

Tot zover ik me kan heugen is de dinsdag altijd een drukke schooldag geweest. Dan bedoel ik uiteraard het voortgezet onderwijs. Op de lagere school is de dinsdag net als andere dagen met uitzondering van de woensdag. Thuis bij 'mem' lunchen en pas om half vier weer thuis. Dan ook veelal buiten spelen waardoor ik niets mee krijg van de radio tot de 'Avondspits' in de minuten vóór het eten. Als ik dan toch eens een dinsdag vrij ben van school kan ik mooi de hele dag luisteren naar de Vara. Ik weet niet goed meer wie ik credit moet geven. Ik denk dat het Henk Westbroek is geweest, maar het kan ook Jack Spijkerman zijn. Nee, ik denk toch Henk Westbroek. Deze draait op een gegeven moment 'Crazy On You' van Heart en ik ben meteen helemaal verkocht. Ik kan moeilijk uitleggen wat muziek met me doet, maar in geval van 'Crazy On You'  zit er 'iets' in het nummer dat een cafeïne-effect heeft voor mij. Ik ben opeens helemaal bij de les. Op Bevrijdingsdag 1992 duik ik mijn eerste exemplaar op van 'Dreamboat Annie'. Het is een jaren tachtig-persing op het Portrait-label. Eindelijk kan ik 'Crazy On You' zo vaak horen als ik maar wil. 

De eerste kant van de elpee is al magisch op zichzelf. Het trapt af met 'Magic Man', dan een eerste deel van 'Dreamboat Annie' en vervolgens de roffel op de akoestische gitaar welke overgaat in de elektrische varianten van 'Crazy On You'. Ik krijg anno 2025 nog altijd kippenvel hiervan. Elpees doen echter nooit mee in de collectie en ik ben dolgelukkig als ik een half jaar later de single van 'Magic Man' bemachtig. In december 1992 kom ik voor het eerst in De Karre en zie 'Crazy On You' in de jukebox. Rond dezelfde tijd krijg ik een aantal elpees van een Sneker kroegbaas. In het pakket zit 'Songs From The Wood' van Jethro Tull en ook de Amerikaanse Mushroom-uitgave van 'Dreamboat Annie'. De single van 'Crazy On You' wil maar niet op mijn pad komen maar ik heb hem inmiddels toch wel gevonden. Volgens mij ook al flink wat jaartjes geleden? 

Anno 1992 is het niet 'cool' of hip om een Heart-fan te zijn. Heart houdt zich dan voornamelijk bezig met rockballads en staat zelfs op de speellijst van Sky Radio. Ook moet ik bekennen dat de overige Heart-platen beduidend minder indruk maken bij mij, maar 'Dreamboat Annie'? Tja, dat is een klasse apart voor mij. Ik zal meteen ruiterlijk toegeven dat het deels 'de ontdekking' is welke de plaat inmiddels boven andere Heart-albums uit tilt. Ik zal nimmer weer zo'n gevoel krijgen bij een Heart-plaat als de eerste jaren 'Dreamboar Annie'. Hoewel broeder nog springlevend is in mei 2024 besluit ik wel meteen om volledige elpees op de mp3-speler te zetten en deze ook integraal te beluisteren. Precies zoals hij dat sinds jaren doet met het vinyl. Geen 'cherrypicking' of even de grote hit draaien, maar het volledige verhaal van start tot finish. Hoewel ik dat in vroegere tijden wel heb gedaan met 'Dreamboat Annie' voelt het ook nu weer aan als een hernieuwde kennismaking. Het heeft aangetoond een zeer fijn album te zijn tijdens fietstochten en sommige kan ik me tot in detail herinneren. 

Ik weet eigenlijk niet of we Heart nog gaan treffen in de 'Honderd achteruit' of niet. Ik heb het titelnummer van de elpee in 2022 wel op single gekocht. In ieder geval ga ik de geschiedenis van de band niet uit de doeken doen en bewaar ik dat liever voor een gelegenheid als de 'Honderd achteruit'. 

Honderd achteruit 2023: Wet Wet Wet

Het is volgende maand een jaar geleden dat ik de 'Honderd achteruit' over de Gele Bak Top 100 van 2022 heb besloten. Begin dit jaar zet ik mezelf een target. Ik wil een héél eind op weg zijn naar de uitgang van de Gele Bak Top 100 van 2023. Is dat gelukt? Op zichzelf denk ik dat ik tevreden mag zijn want we zijn vandaag bij nummer 48 en gaan nog wel voorbij de nummer 50 in november. Wel moet ik toegeven dat ik een paar 'twee-in-een' heb gedaan en dat dit vaker zal gebeuren. Een aantal bands en artiesten zijn eveneens genoteerd in de lijsten van 2024 en 2025 en dat maakt het voor de toekomst eenvoudiger, hoewel ik moet toegeven dat de genoemde jaren ook weer heel veel nieuwe namen oplevert. Als ik vandaag stop met het kopen van singles en de brui geef aan de radio, dan zijn jullie nog altijd verzekerd van een paar jaar aan berichten! Vandaag mag ik de portemonnee thuis laten want het onderwerp is me gratis en voor niks toegestuurd. Mijn Schotse maat Baz stuurt eens per jaar een paar platen en op 6 januari 2023 ligt er een pakketje uit Edinburgh in mijn groene brievenbus. Natuurlijk de nodige flexidiscs maar ook de nummer 48 uit de Gele Bak Top 100: 'Sweet Surrender' van Wet Wet Wet uit 1989. 

Een 'guilty pleasure'? Ach, ik schaam me over het algemeen niet voor muziek die ik gewoon 'goed' vind. Toch moet ik toegeven dat het decennia lang heeft gekost om schoorvoetend toe te geven dat ik Wet Wet Wet altijd wel heb kunnen waarderen. Ja, het is mainstream, het is soft en het wordt gedraaid op Sky Radio. Niet iets om op een t-shirt te zetten in de jaren tachtig en negentig. Je zou de band eenvoudig kunnen weg zetten als een 'overnight sensation' zoals de boybands uit het volgende decennium, maar daar doe je Wet Wet Wet tekort mee. De band is namelijk al zes jaar aan de bak als het eerste succes om de hoek komt kijken. 

Graeme Clark en Tommy Cunningham leren elkaar kennen in de schoolbus. Ze volgen hun onderwijs aan de Clydebank High School in het Schotse Clydebank. Neil Mitchell is een gezamenlijke vriend van Clark en Cunningham en hij is druk aan de gang met een krantenwijk om een synthesizer te kunnen aanschaffen. In 1982 begint hun avontuur als Vortex Motion. De band speelt vooral covers van The Clash en Magazine en zal niet veel verder komen dan de grens van Clydebank. Mark McLachlan volgt een opleiding om huisschilder te worden en staat ook buiten te roken bij de andere jongens. Zo nu en dan begint hij te zingen en dan valt de groep ineens stil. McLachlan wordt aangesteld als zanger van de nieuw te formeren band. Gitarist Lindsey McCauley is eveneens betrokken bij de oprichting. Het is de tijd waarin Duran Duran en Talk Talk succes oogsten en de Schotse band zoekt naar een variant. Dat vinden ze in een tekst van Scritti Politti waarin de combinaite 'Wet wet' wordt gebruikt. Dat wordt uiteindelijk Wet Wet Wet. 

De band komt onder contract bij Polygram in 1985 en het is de bedoeling dat David Bates hun muziek zal promoten. De demo van 'Wishing I Was Lucky' staat Bates niet aan en dat is voor Wet Wet Wet het signaal om afscheid te nemen van hem. Met een nieuwe A&R-manager verschijnt 'Lucky' zes maanden later als de eerste single en dat is meteen een schot in de roos. Overigens heeft Graeme Duffin in 1983 gitarist McCauley vervangen en neemt McLachlan het pseudoniem Marti Pellow aan. 'Popped In Souled Out' is het debuutalbum van Wet Wet Wet en is een doorslaand succes. Het levert drie hitsingles op in Engeland. In 1988 scoort de groep haar eerste Engelse nummer 1-hit met een benefiet-single. Een grote groep Engelse artiesten nemen een nummer van The Beatles voor hun rekening om geld in te zamelen voor ChildLine. De single bevat 'With A Little Help From My Friends' door Wet Wet Wet en 'She's Leaving Home' door Billy Bragg. Vlak voordat Wet Wet Wet de doorbraak beleeft, heeft het een bezoek aan Amerika gebracht en met de beroemde producent Willie Mitchell (o.a. van het Hi-label en met name Al Green) zijn een aantal nummers op de band gezet. 'The Memphis Sessions' zet het succes van 'Popped In' voort en dat levert de single 'Sweet Surrender' op. In Engeland doet het een zesde plek op de hitparade en in Nederland ss het goed voor de nummer tien. Tussen 'Wishing I Was Lucky' en 'Love Is All Around' in 1994 heeft de band nooit een hit gehad in Amerika. 

In 1992 komt Wet Wet Wet met het album 'High On The Happy Side'. Het album zélf verkoopt goed vanaf de dag van de release maar de eerste singles blijven achter. Tenslotte wordt besloten om alsnog 'Goodnight Girl' uit te brengen als single en de rest is geschiedenis. In 1994 neemt de groep een versie op van 'Love Is All Around' van The Troggs dat zal worden gebruikt in de film 'Four Weddings And A Funeral'. In principe zou dit in 1994 de langst genoteerde nummer 1 kunnen worden. De band is nog maar een week verwijderd van het record van Bryan Adams als Marti en de rest van de band erop aandringen om de single uit de handel te nemen. De reden? De groep wil zich richten op de opnames van het album 'Picture This'. Polygram voldoet aan de vraag maar blijkbaar zijn er al zoveel singles besteld dat het een week later nog altijd op nummer 2 staat in de Engelse lijsten. 'Saturday Night' van Whigfield  is overigens de nieuwe nummer 1. 

Na 'Love Is All Around' ebt het succes langzaam weg. Een nieuwe opname van 'Goodnight Girl' houdt de groep nog even in de schijnwerpers maar het album 'Ten' uit 1997 blijft achter qua verkoop. Het is rond dezelfde tijd dat Marti Pellow hulp gaat zoeken bij zijn alcohol- en drugsverslaving. Pellow is een fervent crack-roker en de drugs heeft zijn ooit zo fraaie gebit compleet geruïneerd. Hij brengt in 2001 het solo-album 'Smile' uit. Wet Wet Wet komt in 2004 opnieuw bijeen en gaat werken aan een nieuw album. De band grossiert ook in 'Greatest Hits'-albums en 'All I Want' brengt hen in 2004 terug op de hitparade. In 2007 verschijnt het album 'Timeless'. Tien jaar later, in juli 2017, kondigt Pellow zijn afscheid aan van de band. Kevin Simms, winnaar van de Engelse Voice, wordt het nieuwe boegbeeld van de band. Tegenwoordig bestaat de band uit Simms en de twee Graeme's. Clark is oprichter van Wet Wet Wet en Duffin is sinds 1983 van de partij. Het meest recente album stamt uit 2021. 

Week Spot: Mandrill

Radio Drenthe is al twee jaar resident op mijn wekkerradio en vanmorgen word ik wakker met het 'onderhoudende' muziekprogramma dat doordeweeks wordt uitgezonden. De muzikale selecties vallen op zichzelf nog niet eens tegen, veel muziek uit de jaren zeventig en tachtig en vaak op de disco-toer. Zodra de presentator aan het woord komt, probeer ik de wekkerradio uit te zetten of te snoozen want bij de Drentse radio zijn ze ontzettend politiek correct en de clichés van links doen me niet lekker ontwaken. Deze ochtend hoor ik de presentator zeggen dat dit weekend de klok terug gaat. Echt? Ja, ik heb het gecheckt. Het mag vreemd klinken maar naar mijn gevoel zitten we nog niet zo ver in de tijd, hoewel het vanavond om zeven uur donker was. Ik zou komende zaterdag, als ik dat wil, een uur extra kunnen doen? Over twee weken zijn er geen shows van mijn hand. Toch moet ik vaststellen dat drie uren met singles van drie minuten eigenlijk wel genoeg is. Morgen arriveren de singles van zondag, de singles van Bart gaan morgen op de bus en zijn er hopelijk ook zaterdag. Dat levert al een uur op aan 'nieuwe' aanwinsten en met nóg eens drie uren zou ik wellicht alle labels met een S in een show kunnen houden. Het verandert de Week Spot echter niet want dat is 'Too Late' van Mandrill uit 1978. 

In de uitzending van afgelopen zaterdag heb ik onder andere 'Kool And The Gang' van Kool And The Gang gedraaid en ook 'Tribe' van Tribe. 'Mandrill' van Mandrill is een titel die ik aanvankelijk ken uit het Hitdossier want dat heeft bij ons in de Tipparade gestaan. Ik geloof dat ik het nummer in de jaren negentig op een verzamelelpee heb staan. Ik herinner me Mandrill als ik goed en wel bezig ben met 'Floorfillers' op de radio en dat is rond dezelfde tijd dat ik 'Too Late' leer kennen. 'Floorfillers' moet niet zomaar een dance-show zijn als het door mij wordt gepresenteerd. Ik wil naast de nieuwste tracks graag oudjes draaien met een zekere cultstatus en dan ben je bij Mandrill aan het goede adres. De meer progressieve disco- en funk-dj's weten wel raad met de platen uit de jaren zeventig en naast origineel werk draai ik ook wel eens zo'n remix in de show. Het hoofdstuk van 'Floorfillers' ligt alweer een flinke tijd achter me maar afgelopen zomer word ik opeens weer smoorverliefd op dat prachtige 'Too Late'. De geïllustreerde Soul Brother-uitgave verschijnt voor het eerst in 2010 maar wordt verschillende keren opnieuw geperst. Ik kan een 'demo' met een klein gaatje bemachtigen en laat me dit geen tweede keer zeggen. Soul Brother-platen met een groot middengat hebben nog wel eens de neiging om krom te trekken en deze kans is kleiner bij een demo. 

Journalisten (en muziekjournalisten in het bijzonder) zijn dol op hokjes. Toch valt het nog niet mee om de stijl van Mandrill samen te vatten onder één noemer. Soul en funk zijn de uitgangspunten maar doordat het wordt gefuseerd met onder andere jazz, Latin en wereldmuziek ontstaan de meest bizarre benamingen voor de muziek. De kern van Mandrill is de gebroeders Wilson. Ze worden allemaal geboren in de republiek Panama maar groeien op Bedford-Stuyvesant, een wijk in Brooklyn. De eerste schetsen voor een band worden gemaakt in 1968 en in 1970 draagt het de naam Mandrill. De kleurrijke primaat met een sterk familiegevoel is een passende beschrijving voor zowel muziek als de band. Carlos Wilson is de trombonist, Lou zingt en speelt trompet en Ric is de zanger en saxofonist. In de tweede helft van de jaren zeventig voegt jongere broer Wilfredo zich eveneens bij de groep. Toetsenist Claude 'Coffee' Cave is ook van van de partij bij de oprichting en hij zal mee schrijven aan veel van de populaire nummers van Mandrill. Mandrill krijgt in 1971 een contract bij Polydor en brengt het titelloze debuut uit. Dan verschijnt ook 'Mandrill' als single en dat is een redelijke hit in Amerika, waardoor het ook een vermelding krijgt op de Nederlandse Tipparade. Het tweede album heet 'Mandrill Is' en is ook nog goed voor succes in Amerika. Dan stapt drummer Neftali Santiago in de gelederen en heeft Mandrill het hoogtepunt van haar succes te pakken. Het album 'Composite Truth' levert de hitsingle 'Fencewalk' op en dat piekt op nummer 19 in de soul-afdeling van de Billboard Hot 100. Los van The Wilsons en Cave verlaat iedereen in 1975 de band en gedurende twee jaar werkt Mandrill met anonieme studiomuzikanten. In 1978 staat de groep onder contract bij Arista. 

Wilfredo komt als vierde Wilson bij de groep. Drummer Santiago keert terug op het nest en gitarist Joaquin Jessup komt de groep versterken. Mandrill maakt in deze tijd vooral soundtracks waaronder 'The Greatest' over het leven van Muhammed Ali. Hoewel 'Too Late' in de daaropvolgende decennia zal worden gelauwerd als een klassieker, valt de verkoop van de platen in deze tijd erg tegen. Van 1982 tot en met 1992 is de band zelfs op inactief. De laatste 33 jaar zijn ze onverminderd bezig. Van de broers is tot nu toe alleen Lou ons ontvallen. Hij is in 2013 op 71-jarige leeftijd overleden. De overige Wilsons zijn allemaal nog betrokken bij de band. Het meest recente album is 'Back In Town' en is deze maand precies vijf jaar geleden uitgebracht. Hoewel het commerciële succes van Mandrill beperkt is gebleven, is de lijst van artiesten die hun muziek heeft gesampled indrukwekkend en lang. 

'Too Late' is al een tijdje favoriet om Week Spot te worden en met het einde van de zomertijd lijkt het helemaal mooi uit te komen. Het is immers één van de platen waarbij ik meteen moet terugdenken aan mijn vakantie in Emmer-Compascuum en de overige fraaie fietsavonturen van de genoemde vakantie. 

Singles round-up: oktober 5

Vandaag heb ik mezelf niet kunnen motiveren om aan het werk te gaan en dus verwacht ik morgen een dubbele portie. 'De tijd van het jaar' is na de gebeurtenis van vorig jaar iets naar voren gehaald zoals het lijkt. Toch ga ik proberen om voorlopig even aan de slag te blijven. Op Soul-xotica is eveneens het nodige werk te verzetten. Ritjes naar Beilen en Ruinerwold zijn uitgesteld en intussen doe ik flink boodschappen op Discogs. Ik heb zondag drie besteld waaronder een héle grote 'big want'. Dat inspireert tot het zoeken naar een andere single nadat ik de titel ben tegengekomen in een mailing. In dat geval is de single niet in een al te goede staat. Zo ben ik afgelopen nacht uitgekomen bij Bart op Discogs. Ik heb al vaker bij hem besteld. Hij heeft een demo in de aanbieding van een iets latere heruitgave, een Engelse persing met een andere grote favoriet als b-kant. Ik zoek er nog een stuk of twaalf uit. Deze zijn er niet eerder dan vrijdag of zaterdag en ga ze samenvatten met de drie van zondag. Vanmiddag is het pakket van Juno besteld en dat is een mooie aanleiding voor een 'Singles round-up' met hagelnieuw vinyl, hoewel enkele al oudere releases zijn. De apparatuur kan aan en ik ga weer nieuwe muziek ontdekken. 

* Bernadette Bascom- I Don't Wanna Lose Your Love (UK, Izipho Soul, 1982, re: 2025)
Ik ben een vaste klant bij Izipho Soul en bestel iedere 7"-release op het label. Ik heb nu echter de keten moeten onderbreken. Een paar maanden geleden loopt Patrick ons te 'teasen' met een deel van een platenlabel. Ik herken het meteen, maar dat zal wel niet waar zijn? Of toch...? Ik heb twee jaar geleden een koninklijke prijs betaald voor een bootleg van 'All Of A Sudden' van Melvin Moore, waarvan het origineel een slordige vijfduizend euro doet. Deze bootleg is op dat moment de enige mogelijkheid om het wereldnummer op vinyl te krijgen voor minder dan de genoemde vijfduizend euro. Bernadette Bascom is onlangs verschenen samen met een heruitgave van Melvin Moore. Ja, ik heb wel even gevloekt, maar hou voet bij stuk. Ik blijf het doen met de Daywood-release ook al is Izipho-vinyl van een stevigere kwaliteit. Ik heb voor de foto de achterkant van het hoesje gebruikt met daarop een actuele foto van Bascom. 'Lose' is een staaltje vroege jaren tachtig-klasse van de bovenste plank, hier gepresenteerd in de 'extended version' van iets meer dan vijf minuten. Het nummer is in 2018 al uitgebracht door Izipho maar dan in de korte versie en deze single is binnen de kortste keren uitverkocht. Het heeft een andere b-kant ten opzichte van de 2018-uitgave: 'Can't You Feel My Love' is een vrij recente opname met een digitale r&b-beat. Het gaat mij toch echt om de a-kant. 

* Dylan Chambers- Love Like This (UK, LRK, 2025)
Een ander platenlabel dat ik op de voet volg is LRK. Gelukkig brengt LRK heel veel muziek digitaal uit en wordt niet alles automatisch uitgebracht op single. Hierdoor heb ik bij dit label de reeks nog niet hoeven onderbreken. Hij heeft ooit gedreigd met een plaatje dat ik totaal niet zie zitten maar vooralsnog is die niet uitgebracht. Intussen is daar Dylan Chambers, iemand die al eerder platen heeft gemaakt voor LRK en waar ik tenminste één single van heb. 'Love Like This' heeft een zeer aanstekelijke hook. Ik geloof wel dat het op van alles en nog wat lijkt maar kan geen concrete voorbeelden bedenken. Het is echter gedaan in stijl en ik krijg goede luim van dit plaatje. Op de keerzijde staat 'Mercy (That's What I Need)' en ook dat is niet te versmaden. Dylan heeft een vrij toegankelijke stem en zingt tegelijk uit zijn tenen en dat is een aangename combinatie. Ik kies bij nader inzien toch voor 'Love Like This' maar 'Mercy' mag er zeker zijn!

* Willie Jones- Warning Shot (US, Pravda Music, 2019)
Juno heeft doorlopend een uitverkoop van oudere titels en zo nu en dan neem ik een kijkje om te zien of iets heb gemist. Zeker als één nieuwe release in het boodschappenmandje zit waarmee ik niet te lang moet wachten. Zo blader ik door de oudere releases en merk een aantal nieuwe toevoegingen op. Ik heb in 2021 een drama gehad met een Engelse onafhankelijke platenmaatschappij en hun single ligt nog altijd bij Juno op me te wachten voor vijf pond. Maar ik bestel hem niet! Willie Jones is ook spotgoedkoop en ik beluister de soundfile. Ik zie nu dat de single niet op Discogs staat en ook niet op 45cat. Ik zou graag willen ontdekken of het de 'grote' Willie Jones is of een naamgenoot uit Chicago. Het lijkt toch de Detroit Willie Jones te zijn die in 2014 heeft samengewerkt met Black Francis, beter bekend als Frank Black in The Pixies. Toch is het vreemd dat er nergens melding wordt gemaakt van deze uitstekende single. Zowel 'Warning Shot' als 'Gotta Let It Go' zitten op het randje van de blues waar het net overstroomt naar de soul. Ik vind de laatstgenoemde uiteindelijk het beste van de twee maar ik kan best wennen aan beide kanten. 

* The King Tones & Marie- Ushinawareta Machi (Japan, Express, 1978, re: 2022)
Een heel eigenwijs ding uit Japan. The King Tones is een doowop-zanggroep en actief sinds de vroege jaren zeventig. In 1978 neemt het een album op met zangeres Marie. Het zit ergens tussen Japanse pop en disco in, Manhattan Transfer voor op de dansvloer. 'Downtown for the nation' is het enige dat verstaanbaar is voor iemand die niet bekend is met de Japanse taal. Op de flip staat 'Ginga Lullaby'. Ik geloof dat ik hier vooral overstag ben gegaan. Het is een slaapliedje zoals verwacht maar vooral een prachtige ballade. En ja hoor, zowel Marie als The King Tones kunnen zingen! Maar het is vooral heel erg een novelty. Hij zit komende zaterdag in de show!

* The Mansion- The Girl Next Door (UK, Soul Junction, 1974, re: 2022)
Een label dat ik merkwaardig genoeg niet op de voet volg is Soul Junction. Toch brengt dat bijna aan de lopende band leuke nieuwe platen uit. Het zijn allemaal legale heruitgaven van zéér zeldzame en gezochte singles. Ik vind het wel aardig om ae achteraf te ontdekken hoewel ik vorig jaar er bovenop zat toen Tearra opnieuw werd geperst. The Mansion begint erg bizar maar ontvouwt zich al snel tot een 'sweet soul rarity'. Ik moet er nog wel even aan wennen. Het klinkt meer jaren zestig dan 1974 maar dat is het bouwjaar dat 45cat hangt aan de originele Gibbs-uitgave. De groep blijkt nog een hele leuke achtergrond te hebben want het zijn ingezetenen van de Green Bay-gevangenis in Wisconsin. De plaat is echt van 1974 maar de releasedatum is een paar maal uitgesteld doordat nog niet iedereen vrij is. De b-kant begint ook al onstuimig en verandert dan eveneens in tradionele doowop-stijl. 'The Girl Next Door' is mijn favoriet van de twee. 

* Bobby Reed- The Time Is Right For Love (UK, Celestial Echo, 1970, re: 2025)
Eerder dit jaar is een origineel verkocht waar een scheurtje in zit. 'Hence price' brengt deze 606 dollar op. John Manship heeft eentje in 2022 in nieuwstaat geveild voor 715 pond. Hierdoor staat de gemiddelde prijs op 932 euro voor een origineel in nieuwstaat. Celestial Echo heeft de single nu beschikbaar voor beduidend minder, alleen met omgedraaide kanten. Beide kanten zijn geschreven door Van McCoy met Joe Cobb en Van heeft de plaat ook gearrangeerd en geproduceerd. Dat is te horen! Ik kan nu wel begrijpen waarom dj's zo ver willen gaan qua prijs. Het is aan beide kanten fantastische crossover-soul hoewel mijn voorkeur uit gaat naar 'The Time Is Right For Love'. 

* Thee Marloes- I'd Be Lost (US, Big Crown, 2025)
De apparatuur kan uit want 'I'd Be Lost' kan ik inmiddels dromen. Het is ruim twee jaar geleden dat ik kennis maak met Thee Marloes middels hun uitstekende 'Logika'-single, eveneens op Big Crown. Dat nummer wordt het Indonesisch gezongen, 'I'd Be Lost' is van start tot einde in de Engelse taal. Nu de dagen korter worden en de wind om het huis raast (om nog maar te zwijgen van de nattigheid uit de lucht), wil ik zo nu en dan vluchten naar de zomer. Dat kan ik vanaf nu doen door deze single van Thee Marloes op te zetten want je zit meteen in een luie stoel aan het zwembad. Tekstueel is het een prachtig liefdesliedje en het wordt erg charmant gezongen. Niet heel erg soulvol maar wel ontzettend relaxed. 

Lang zullen ze spelen: The United States Of America

Het bericht over The Audience in mei van dit jaar heeft lange tijd gedreigd een losse flodder te worden, hoewel ik verschillende malen heb gedacht aan dit album van The United States Of America als volgende in de serie. Het volgt, goed beschouwd, op 'Het nalatenschap' waarbij ik een album centraal zet dat ik heb te danken aan broeder. In 'Lang zullen ze spelen' zal ik een aantal albums met jullie delen waar ik dagelijks erg veel plezier aan beleef. In digitale vorm want met het 12"-vinyl heb ik inmiddels niets meer. De 'Honderd achteruit' vergt enige voorbereiding en het zou ideaal zijn om vandaag dubbel te publiceren en dus ga ik nu alsnog een aflevering doen van deze rubriek. In geval van Audience heb ik de plaat integraal gedraaid tijdens het schrijven en dat ga ik vandaag niet doen. Wel wil ik dit bijzonder aardige album graag in de schijnwerpers zetten. Het gaat om het titelloze debuut en de enige langspeler van The United States Of America uit maart 1968. 

Het is mei 1996. Twee dagen ervoor ben ik 'bevrijd' na een optreden van The Gathering in Leeuwarden. Ofwel: Mijn omgedraaide kruisje in mijn linkeroor is afgebroken. Ik beschouw het echter als een 'bevrijding' en ga in plaats van donker en zwart opeens weer hippie en kleurrijk zijn. Ik ga deze zaterdag naar Heerenveen en kom thuis met een paar singles, voorbespeelde cassettebandjes en in ieder geval een cd van The Peddlers. De laatste zal pas écht gaan leven voor mij tijdens het verblijf op de ADM ruim een anderhalf jaar later. Op het gebied van de cassettes heb ik onder andere een verzamelaar van Generation X, de vroege band van Billy Idol, en een compilatie met de titel 'The Best Of The Rock Machine'. In 1968 en 1970 brengt platenmaatschappij CBS twee 'samplers' op de markt: 'The Rock Machine Turns You On' en 'Rock Machine I Love You'. Hierop presenteert CBS haar palet aan 'underground'-bands en artiesten gecombineerd met een paar bekende namen als The Byrds. Het idee is dat de platenkoper wordt gelokt met de grote namen en intussen een minder bekende band of artiest leert kennen. Een concept dat door veel verschillende platenmaatschappijen zal worden gehanteerd in deze tijd. 'The Best Of The Rock Machine' verzamelt de meest aantrekkelijke nummers van beide albums en zijn ook voor mij de start van een zoektocht. 

Dankzij deze cassette kom ik onder andere op het spoor van Moby Grape, maar ook The Peanut Butter Conspiracy, Tim Rose en... The United States Of America. Ik heb nog geen noot gehoord van de band maar heb in een cd-gids uit 1989 gelezen over het album. In dat boekwerkje wordt het aangeprezen als één van de meest ultieme albums. Overigens krijgt 'Climate Of Hunter' van Scott Walker dezelfde waardering. Het nummer op 'Rock Machine' is meteen een favoriet: 'I Won't Leave My Wooden Wife For You, Sugar'. Het is pas veel later als ik de tekst ga begrijpen maar tot die tijd sta ik al versteld van het zwaar psychedelische geluid van The United States. Vervolgens moet het twintig jaar duren eer er iets van een volgende stap komt. Het is vijftig jaar sinds de introductie van de Moog-synthesizer als ik besluit 'Afterglow' een avond in het teken te zetten van de elektronische pioniers. Daarbij word ik middels een website op het spoor gezet van 'The American Metaphysical Circus'. Het is in 2022 als ik net mijn nieuwe (inmiddels vorige) mp3-speler in gebruik heb genomen en volgepompt met nummers uit de archieven van 'Afterglow'. Tijdens een fietstocht in de buurt van Jubbega hoor ik 'The American Metaphysical Circus' en ben op slag helemaal verliefd. Het is toch niet eerder dan begin dit jaar dat ik eidnelijk eens het volledige album toevoeg aan mijn speler. 

Twee weken geleden heb ik, in navolging van de vakantie in Emmer-Compascuum, 's avonds de televisie aangezet. In april doe ik hetzelfde als dat ik vorig jaar zomer in Lingen heb gedaan: Ontspannen met een nieuw album op de koptelefoon. Half slapen en zo het album leren kennen. Het effect dat heeft gemaakt dat ik 'The House On The Hill' van Audience ben gaan waarderen. Op de avond van mijn vijftigste verjaardag doe ik hetzelfde maar nu met The United States Of America. Dat wordt een magische belevenis! 

Omdat ik Audience al in de 'Honderd achteruit' heb gehad, beperk ik me tot de nummers op het album. In geval van The United States kan ik nu wel de band introduceren en naar de geschiedenis kijken. Het begint in 1963 met een klein liefdesverhaaltje. Joseph Byrd is een veelzijdig muzikant die in 1963 voor Time-Life werkt aan een soundtrack met muziek uit de periode van de Amerikaanse burgeroorlog. Dorothy Moskowitz studeert aan Barnard College, een kunstacademie enkel voor vrouwen, waar ze de lessen volgt van Otto Luening. Luening is behalve een klassiek fluitist ook bezig met het experimenteren met tapes. Byrd kan de muzikale kunsten van Moskowitz gebruiken voor zijn nieuwste project en de twee vormen een paar voor drie jaar. Behalve een muzikante is Moskowitz ook een zangeres, ze heeft eerder in een zanggroep gezeten met onder andere Art Garfunkel. Byrd zit stevig in de avant garde maar treedt in 1967 op met een groep met Linda Ronstadt en ontdekt daar dat hij pas een groter publiek kan bereiken als hij een rockband formeert en daarin de avant garde verwerkt. De eerste bezetting van The United States Of America is geen lang leven beschoren. Moskowitz heeft Byrd in 1966 verlaten en gaat van Los Angeles terug naar New York. Als Byrd het niet voor elkaar krijgt om een vaste rockband op het podium te krijgen, haalt hij Moskowitz terug naar L.A. Columbia (dat bij ons CBS heet) heeft de nieuwe band inmiddels een contract voorgehouden. 

Of Columbia zich ervan bewust is of niet? Dat zullen we nooit weten. Maar met Byrd en Moskowitz aan het roer wordt het geen doorsnee 'hap-slik-weg'-rockplaat. Naast moderne synthesizers worden allerhande experimentele technische snufjes gebruikt op de verschillende conventionele instrumenten om tot vernieuwende geluiden te komen. Daarnaast is Byrd een radicale communist en zoekt bandleden uit met eenzelfde politieke voorkeur. Dat heeft dan zijn weerslag op de teksten. In 1996 'begrijp' ik nog niet de tekst van 'I Won't Leave My Wooden Wife For You, Sugar', maar dat zal later pas indalen. De ik-persoon is een 'boomer' die aanpapt met een minderjarig meisje. 'I just couldn't stand it when you come home late from school'. Aan het einde van het nummer zit een dodenmars en het is niet duidelijk of dit ter ere van de man is of dat er een 'crime passionel' is. Het is sowieso een absurd nummer dus ik zou nergens van opkijken. 

Ik zie nu dat 'Hard Coming Love' in de nieuwe eeuw door Sundazed als single is uitgebracht. Daar wil ik wel eens naar gaan kijken op Discogs. Het album zal niet verder komen dan nummer 181 op de Amerikaanse albumlijsten maar zal in de decennia daarop worden geprezen als één van de eerste elektronische albums. Toch is het vooral een 'timepiece'. We horen een groep muzikanten met roots in de avant garde, klassieke muziek en Indiase folkmuziek hun eerste schreden zetten in de wereld van de rock en mede dankzij de productie van David Rubinson is het nog goed te kauwen. Meteen na het eerste album is het al hommeles als Gordon Marron voor een volgend album meer een Paul McCartney-achtige benadering wil voor de muziek. De band valt vrijwel meteen uit elkaar. 

Eens per week? Nee, eens per twee weken. Dat is het moment dat ik het album weer eens opzet tijdens een fietstochtje. Ik kan het praktisch dromen maar sta ook iedere keer weer verwonderd van nieuwe dingen die ik ontdek in het album. Het is niet bepaald 'easy listening' maar redelijk essentieel voor lieden die geïnteresseerd zijn in de historie van de elektronische muziek. Ik mag mezelf ook scharen in dat gezelschap.